Εν αρχήν ην... ο άνθρωπος

Στα Ευρωπαϊκά κράτη που έχουν λύσει προ πολλού τα ζητήματα μεταξύ κράτους και εκκλησίας και οι θεσμοί λειτουργούν όσο ομαλά μπορούν μέσα στο σύστημα της αστικής δημοκρατίας, στα κράτη όπου το κοινοβούλιο δεν είναι χώρος δοξασίας των αρχηγών των κομμάτων αλλά χώρος πολιτικών ζυμώσεων, συνεχίζουν να συζητούν για την παγκόσμια οικονομική κρίση όχι φωνασκώντας μα προσπαθώντας να βρουν μια κάποια λύση. Η διαφορά με την ελλαδίτσα; Όση του Ομπάμα με τον Οσάμα (Μπιν Λάντεν).

Λες και εδώ όλοι ξέρουν τα πάντα, λες και οι λύσεις με κάποιο τρόπο μαγικό είναι έτοιμες, κρυμμένες κάτω από τα χαρτιά που κουνούν από το βήμα της βουλής φωνασκώντας, περί αλλοτρίων όμως τυρβάζωντας.

Η κρίση που διανύουμε έχει επιφέρει ισχυρό πλήγμα στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Αυτό το ξέρουν πια όλοι. Ποιες όμως θα είναι οι συνέπειες για την πραγματική οικονομία και τους ανθρώπους; Μήπως όσοι δε μπορούν να τις καταλάβουν πρέπει να σταματήσουν να τσακώνονται μεταξύ τους και να αφουγκραστούν τους προβληματισμούς τόσο των ξένων πολιτικών όσο και των τεχνοκρατών;

Ο κόσμος έχει ανάγκη ένα σχέδιο διάσωσης όλων εκείνων, ανδρών και γυναικών, που εργάζονται, επενδύουν και διασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία της πραγματικής οικονομίας. Αυτό θα καταστεί εφικτό μόνο με κανόνες και πολιτικές που θα προωθούν την αξιοπρεπή απασχόληση και θα ευνοούν τις παραγωγικές επιχειρήσεις. Με την επανασύνδεση παραγωγικότητας και αποδοχών, οικονομικής μεγέθυνσης και ανάπτυξης. Και αυτή η απλή πρόταση είναι το ποιο δύσκολο ζητούμενο αυτή την εποχή.

Το Διεθνές Γραφείο Εργασίας έχει ήδη εκπονήσει μια αρχική εκτίμηση των επιπτώσεων που θα έχει η κρίση στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων κάθε κοινωνικής τάξης. Μεταξύ άλλων, προβλέπεται ότι ο αριθμός των ανέργων θα αυξηθεί κατά 20 εκατομμύρια ανθρώπους ως τα τέλη του 2009, ξεπερνώντας για πρώτη φορά στην Ιστορία το όριο των 200 εκατομμυρίων ανέργων παγκοσμίως.
Και αυτό – προειδοποιούν οι ειδικοί – είναι το καλό σενάριο σε περίπτωση που οι, ορατές ήδη, συνέπειες της οικονομικής επιβράδυνσης δεν αντιμετωπιστούν άμεσα.
Ο κ. Χουάν Σομάβια, γενικός διευθυντής του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας σε άρθρο του στην εφημερίδα Le Monde τονίζει ότι αποφασιστικής σημασίας άξονας της πολιτικής των κυβερνήσεων θα πρέπει να είναι η αντιμετώπιση των βασικών προκλήσεων που κρύβονται πίσω από την παρούσα κατάσταση. Με λίγα λόγια να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του:

«Πολύ πριν από τη σημερινή κρίση, βρισκόμασταν ήδη εν μέσω μιας άλλης κρίσης. Μιας κρίσης που εξελίσσεται εξαιτίας του παγκόσμιου φαινομένου της φτώχειας, των διογκούμενων κοινωνικών ανισοτήτων, της αδήλωτης και επισφαλούς εργασίας που βρίσκεται σε πλήρη άνθηση. Μια κρίση της παγκοσμιοποίησης που ενώ διαθέτει σημαντικά πλεονεκτήματα είναι για μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού άδικη, άνιση και «μη βιώσιμη».
Είναι αναγκαίο να βρεθεί εκ νέου μια ισορροπία. Αυτή προϋποθέτει την παροχή στήριξης στην παραγωγική διαδικασία και στους φορείς της, δηλαδή τους ανθρώπους. Πρέπει να διασώσουμε την πραγματική οικονομία. Ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή και το μέλλον των πολιτών εξαρτάται από την επαγγελματική διαδρομή τους. Οφείλουμε, περισσότερο από ποτέ, να φροντίσουμε ώστε η πολιτική του κράτους και η απαραίτητη κοινωνική στήριξη που παρέχει να μπορούν να ανταποκριθούν στη βασικότερη προτεραιότητα των ανθρώπων: ίσες ευκαιρίες για μια αξιοπρεπή εργασία».
Κλείνω υπογραμμίζοντας προς κάθε καχύποπτο οτι ο κ. Χουάν Σομάβια δεν είναι... μπολσεβίκος!

Γη και ύδωρ στους τραπεζίτες

Ε, λοιπόν εγώ δεν μπορώ ακόμα να το χωνέψω οτι δίνουμε 28 δις ευρώ στους τραπεζίτες «εν λευκό» για να συνεχίζουν να μας πίνουν το αίμα.

Καταλαβαίνω απόλυτα την πρεμούρα των κυβερνήσεων να μην καταρρεύσει το πιστωτικό σύστημα και τις ενέσεις ρευστότητας που γίνονται για την τόνωση της αγοράς χρήματος. Πράγματι, αν το σύστημα που σήμερα τριζοβολάει δείξει οτι δεν αντέχει και πάει να γίνει σκόνη και κουρνιαχτό σαν τους δίδυμους πύργους, οι πρώτοι που θα την πληρώσουν θα είναι όπως πάντα οι εργαζόμενοι και τότε οι κυβερνήσεις δε θα μπορούν να κάνουν τίποτα. Από εκείνο το σημείο όμως μέχρι το να δώσουμε εθελοντικά γη και ύδωρ στα λαμόγια που οδήγησαν σ αυτό το σημείο τα πράγματα είναι ακατανόητο.

Οι τράπεζες σήμερα ασφυκτιούν διότι είναι πολύ δύσκολο να δανειστούν στην διατραπεζική αγορά. Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Οτι οι καρχαρίες που έχουν ρευστότητα και δεν τραυματίστηκαν σοβαρά από την κρίση μύρισαν αίμα και είναι έτοιμοι στην πρώτη ευκαιρία να κατασπαράξουν τους ομοίους τους που ξέμειναν από ρευστό. Για να το κάνουν αυτό φθηνότερα και μια ώρα αρχύτερα κλείνουν και τις στρόφιγγες του δανεισμού ώστε η «ασφυξία» να επιφέρει σίγουρο και γρήγορο θάνατο στον «στόχο». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε οτι εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης κάποιοι μεγαλοεπενδυτές με τεράστια ρευστότητα κατάφεραν να βγάλουν μερικά... δισεκατομμύρια σε δυο – τρεις εβδομάδες.

Δεν κατανοώ λοιπόν γιατί εμείς πρέπει να επιδοτήσουμε αυτό το παιχνίδι και μάλιστα χωρίς κανένα απολύτως όφελος από αυτή τη διαδικασία. Η σημερινή κεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών μετά τις επιθετικές πωλήσεις παικτών του εξωτερικού υπολείπεται κατά πολύ των 28 δις ευρώ με τα οποία θα τις στηρίξει το ελληνικό κράτος. Μπορεί λοιπόν με τα χρήματα αυτά να τις... εξαγοράσει!

Δεν γνωρίζω αν θα είναι καλή ιδέα ή όχι να γίνει δημόσιος υπάλληλος ο... Νανόπουλος, αλλά έτσι μάλλον τα χρήματα του ελληνικού λαού θα πιάσουν τόπο, κάτι θα πάρει ως αντίκρυσμα βρε αδελφέ και όχι μόνο το κλείσιμο εργοστασίων και τα λουκέτα σε επιχειρήσεις.

Τι κάνουν όμως οι ανεξέλεγκτοι έλληνες τραπεζίτες με την ευκαιρία που βρήκαν λόγο έλλειψης σοβαρού πολιτικού σχεδιασμού και πραγματικού ελέγχου από την πολιτεία; Τα παίρνουν από τον κρατικό κορβανά φτάνοντας το έλλειμμα σε δυσθεώρητα ύψη και από την άλλη όχι μόνο δεν μειώνουν τα επιτόκια αλλά τα αυξάνουν περισσότερο με αποτέλεσμα το στραγγαλισμό της αγοράς και των δανειοληπτών παρά το γεγονός οτι η ΕΚΤ ρίχνει το βασικό επιτόκιο χορηγήσεων υπό το φόβο της επερχόμενης ύφεσης. Όλα δικά τους και χωρίς κόστος!

Όταν (και αν) ξυπνήσουν οι έλληνες πολιτικοί και ασχοληθούν και με τίποτα άλλο πέρα από τον Ρουσόπουλο, τους «μοναχούς» με τις Πόρσε, τα εβδομαδιαία γκάλοπ και τις ανούσιες συζητήσεις για ακόμα πιο ανούσιες επιτροπές, τότε ίσως να δουν οτι το Βατοπαίδι είναι κατάθεση σε παγκάρι μπροστά στη διαρκή ληστεία του ελληνικού λαού από τις τράπεζες υπό την ανοχή αν όχι τη βοήθεια των ιδίων.

Avanti popolo

Όλο και πιο... κομμουνιστής γίνομαι μέρα με τη μέρα γιατρέ μου και ο κατήφορός μου δε φαίνεται να έχει τελειωμό.
Τα πρώτα συμπτώματα δεν τα είχα πάρει στα σοβαρά. Ήταν μια τυπική τσαντίλα όταν υπολόγιζα τις συνεχείς αυξήσεις τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες σε σχέση με την ετήσια αύξηση του δικού μου μισθού. Μου πέρναγε λίγες μέρες μετά με μια δόση «ελεύθερης αγοράς» και των προοπτικών που θα ανοίγονταν μπροστά μου αν η οικονομία επέτρεπε τις περαιτέρω επενδύσεις στον κλάδο. Στη συνέχεια, συμμετείχα σε αυτοσχέδια λαϊκά δικαστήρια όπου συζητούσαμε τι έπρεπε να κάνουμε ως δημοσιογράφοι, μεμονωμένα και κλαδικά, για τα κάθε λογής λαμόγια που τα παίρνουν από είκοσι μεριές -οι 19 εξ αυτών του δημοσίου- για να γλύφουν από τα διάφορα Βήματα στο όνομα της Ελευθεροτυπίας και να προστατεύουν το εκάστοτε σύστημα εξουσίας. Το μικρόβιο αυτό που είναι και το πιο τυπικό στους «επ έξω» καταπολεμάτε ευκολότατα όταν κάτσεις και σκεφτείς ποιόν ακριβώς πρέπει να γλείψεις μπας και μπεις και εσύ στη λίστα για καμιά αργομισθία.
Στη συνέχεια και ενώ δεν είχα αναρρώσει πλήρως από τα προαναφερθέντα πέρασα μια άγρια κρίση αναρχοκομμουνισμού θέλοντας να γράψω λίβελους για πολιτικό - στενό φίλο του αφεντικού μου, λες και δεν υπήρχαν άλλοι πολιτικοί μακράν χειρότεροι απ αυτόν. Το ξεπέρασα με τριήμερη άδεια που την ξόδεψα όλη διαβάζοντας ξανά πως ξηγιόντουσαν οι ΚΚΕδες για όποιον έπιανε στο στόμα του τον Ζαχαριάδη και ενθυμούμενος πως έκαναν γαργάρα στις ημέρες μας το θέμα του Γερμανού και όχι μόνο. Αν ολόκληρος Άρης (όχι η ομάδα) έκανε τουμπεκί αντί να κατεβάσει τον ΕΛΑΣ στα κεντρικά και να τους δείξει τι εστί κονσερβοκούτι, ποιός είμαι εγώ που θα κάνει επανάσταση, σκέφτηκα, και επέστρεψα στην εφημερίδα με δισέλιδη συνέντευξη – διαφήμιση του εν λόγω υπουργού.
Θεωρώ, γιατρέ μου, οτι τα απανωτά αυτά κρούσματα σε συνδυασμό με μια χρόνια Ανδρεϊτιδα που είχα πιτσιρικάς θα με ρίξουν τώρα με την οικονομική βαρυχειμωνιά στην αγκαλιά του ΠΑΜΕ!
Διότι δεν μου έφτανε η συνθήκη του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας, η επιτήρηση από την Κομισιόν, η άγρια έμμεση και άμεση φορολόγηση των μισθωτών με παράλληλη απαλλαγή των επιχειρήσεων, η πλήρης απαξίωση της δημόσιας παιδείας και του εθνικού συστήματος υγείας, το παραμύθιασμα που υφίσταμαι ως πολίτης για να γίνουν κάποιοι μεγάλοι και τρανοί με τα «μεγάλα έργα» και τους «εθνικούς στόχους» και τόσα μα τόσα άλλα...
Τώρα εκτός αυτών έχω να αντιμετωπίσω και παπάδες – μεσίτες, υπουργούς «φοροαποφεύγοντες», την απίστευτη κομπίνα με την τιμή του πετρελαίου 50% μειωμένη αλλά την βενζίνη ακλόνητη στα ύψη, και το απίστευτο μέχρι «προχθές», την κρατική ενίσχυση προς τις Τράπεζες!
Οι τράπεζες με τα ασύλληπτα σε μέγεθος υπερκέρδη των τελευταίων ετών, οι τραπεζίτες με τα δυσθεώρητα ύψη στις απολαβές τους, οι διεθνής τζογαδόροι, θα επιβραβευτούν κι από πάνω με 28 δις ευρώ από το ελληνικό ελλειμματικό ταμείο για να επιβιώσουν και να ξανακάνουν τα ίδια! Αντ αυτού με 28 δις ευρώ μπορεί το κράτος να τις εξαγοράσει όλες, να πληρώσει αποζημιώσεις για να διώξει όσους έπαιζαν με «τοξικά» ομόλογα και να μείνουν και μερικά δις για τον κουμπαρά.
Γιατί δεν το σκέφτονται γιατρέ μου πριν πάμε όλοι μονοκούκι στην Αλέκα;

Η ώρα της Ευρώπης

Μαύρη Παρασκευή προχθές στα χρηματιστήρια όλου του κόσμου με τις μετοχές να κατρακυλούν και τους δείκτες σε άτακτη υποχώρηση. Σαν αυτή που σάλπισε για την κοσμοθεωρία της Θάτσερ και των ομοίων της περί αυτορυθμιζόμενης και αλάνθαστης παντοδύναμης και αειθαλούς αγοράς. Πάρε τώρα κόσμε μια παντο-αδυναμία να έχεις να πορεύεσαι και όταν το σύστημα πάψει να ζαλίζεται ας μετρήσουμε και τους νεκρούς μας.

«Θέλει η π...΄.α να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει» λέει ο θυμόσοφος λαός. Κάπως έτσι ήταν οι δηλώσεις του συντρόφου Πούτιν ο οποίος πολύ... στεναχωρημένος για όλα αυτά που συμβαίνουν στις διεθνής χρηματαγορές δήλωσε οτι έσβησε η οικονομική παντοκρατορία και πρωτοπορία των ΗΠΑ και η ηγεμονία της Γουόλ Στρήτ. Σοφόν και σαφές. Αλλά μετά τί;..

Η Ρωσία όσο και αν θέλει δε μπορεί, πρώτον διότι δεν είναι πια η ΕΣΣΔ και δεύτερον και κυριότερον διότι δεν είναι η Κομμουνιστική ΕΣΣΔ. Είναι μια Ρωσία πιο καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική από τις ΗΠΑ διότι στην Αμερική υπάρχουν και κάποιοι κανόνες ενώ στη Σιβηρία υπάρχει μόνο κρύο, αρκούδες και οι εχθροί του Πούτιν!

Έτσι -και ας με συγχωρούν οι οπαδοί της Κίνας αλλά δεν είναι ακόμα ώριμη- πιστεύω οτι ήρθε η ώρα της Ευρώπης και της πραγματικής πολιτικής. Ήρθε η ώρα να ξεφύγουμε από το δόγμα «είναι όλα οικονομία, ηλίθιε» και να προσχωρήσουμε στη σκέψη «είναι όλα εφαρμογή πολιτικής, ηλίθιε». Το «ηλίθιε» βέβαια δεν το γλιτώνουμε σε καμιά version, αλλά το προτιμώ από την οικονομική κατάρρευση.

Να δούμε λοιπόν τι μπορούν να κάνουν σήμερα αλλά και την προσεχή εβδομάδα οι ηγέτες των 15 της ΟΝΕ για να ξεφύγει από το φάσμα της ύφεσης και του στασιμοπληθωρισμού η Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα πιστέψουν οτι μπορούν να τιθασεύσουν το θηρίο που έτρεφαν τρεις 10ετίες τώρα ή απλά θα το ταίσουν με μερικά δισεκατομμύρια ευρώ από τις σάρκες των Ευρωπαίων εργαζομένων, συνταξιούχων και ανέργων μέχρι να του περάσει η λύσσα, να ρευτεί ηχηρά και να ξανακαθίσει στο σβέρκο μας από το Σίτι ή τη Νέα Υόρκη.

Δεν πιστεύω οτι υπάρχει αυτή τη στιγμή Ευρωπαίος πολιτικός που να μπορεί να πάρει στις πλάτες του το θέμα και να γίνει ο εμπνευστής μιας νέας πολιτικής. Θεωρώ όμως οτι και ο πιο βλάκας από τους 15 είναι πια πεπεισμένος οτι η φούσκα της χρηματαγοράς, της κτηματαγοράς και των ανύπαρκτων επενδύσεων δεν έχει αέρα, αλλά βαρίδια για την πραγματική οικονομία, και όλοι έχουν καταλάβει οτι αυτό το καλαμπούρι τελείωσε.

Μόνο μια άλλη πολιτική βασισμένη στον άνθρωπο και όχι στα λογιστικά πρότυπα μπορεί να δώσει την ώθηση που χρειάζεται στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία, πριν αρχίσουμε να μετράμε θύματα και εκατομμύρια ανέργους.

Ας θυμηθούμε και λίγο τα νιάτα μας και τον Μάο: «παγκόσμια αναταραχή – θαυμάσια κατάσταση». Μπορεί να είναι και έτσι αν το προλάβουν οι Ευρωπαίοι...