13 Φεβ 2009

Ζητούνται πολιτικοί


Του Γιάννη Γερονικολού

Τη βρήκαν πάλι τη λύση οι σοφοί κυβερνήτες της Ευρώπης. Για να βγούμε από την κρίση θα… σταματήσουμε να δουλεύουμε! Άψογο και μεγαλοφυές, αν δεν υπήρχε και μια μικρή επισήμανση. Ότι θα σταματήσουμε και να αμειβόμαστε. Σα να λέμε δηλαδή ότι θα βγούμε από την κρίση μόνο όταν εξαθλιώσουμε απόλυτα τους εργαζόμενους! Η πολιτική μεγαλοφυΐα σε όλο της το μεγαλείο.


Οι τύποι δεν παλεύονται με τίποτα. Είναι απολύτως φελλοί και όχι μόνο δε ντρέπονται να αμολάνε τη μια μαλακία μετά την άλλη, αλλά θεωρούν καθήκον τους να την υποστηρίξουν κιόλας. Έτσι μετά από ώριμη σκέψη απεφάνθησαν ότι αν τους εργαζόμενους των 700 ευρώ τους μετατρέψουν με «προσωρινή ανεργία» σε εργαζόμενους των 300 ευρώ, η πολυεθνική Nokia για παράδειγμα δεν θα φουντάρει λόγω της κρίσης και δε θα «χρειαστεί» να προχωρήσει σε μαζικές απολύσεις. Και μετά ποιος θα έχει χρήματα ώστε να αγοράζει τα προϊόντα της ρε πολιτικά κωθώνια;


Όλο το οικοδόμημα του καπιταλισμού είναι στηριγμένο πάνω στην κατανάλωση αλλά η φιλελεύθερη σέχτα της ΕΕ πάνω στον πανικό της κενότητάς της και στην προσπάθεια να ευχαριστήσει τα αφεντικά της μετατράπηκε σε Τσε Γκεβάρα, Μπακούνιν και.. Παπαρήγα μαζί και επιθυμεί την κατάρρευση του συστήματος. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι κανείς από αυτούς στους οποίους η Ευρώπη έχει εμπιστευτεί το μέλλον της δεν έχει τις εναλλακτικές απαντήσεις – σωστές ή λάθος – των παραπάνω. Απλά πιάνονται από τα μαλλιά τους για να μην πνιγούν και πορεύονται χωρίς πυξίδα στην καταιγίδα, κάτι που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ναυάγιο.


Η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα με πρόφαση την οικονομική κρίση δεν είναι λύση. Δεν θα είναι ούτε καν μια ανάσα για τη θανάσιμα λαβωμένη αγορά. Τουναντίον, θα είναι η χαριστική βολή για την οικονομία αλλά και την ίδια την ενωμένη ευρώπη, η οποία ήδη – και επισήμως – έχει μπει σε τροχιά ύφεσης με πρώτη και καλύτερη την «ατμομηχανή της» τη Γερμανία. Αν πάνω στην ύφεση αυτή οι σοφοί καπετανέοι ρίξουν το καράβι και στα νερά του στασιμοπληθωρισμού, τότε η καταστροφή είναι βέβαιη.


Δε λέω τίποτα το καινούριο, το πρωτοφανές ή το ρηξικέλευθο. Πρωτοετής φοιτητής οικονομικών ή απλά ενημερωμένος πολίτης τα γνωρίζει πολύ καλά όλα αυτά. Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί επιμένουν στη λάθος πορεία οι ηγέτες της ΕΕ; Η μόνη αιτία – πέρα από την ιδεολογική ηλιθιότητα – που μπορώ να σκεφτώ, είναι ότι απλά εμμένουν στην πεπατημένη μην έχοντας άλλη εναλλακτική χωρίς να παραδεχθούν ότι έσφαλαν, ότι έκαναν λάθος, ότι εν τέλει έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για ό,τι συμβαίνει σήμερα. Αντ αυτού, προτιμούν να χώσουν το κεφάλι στην άμμο και να πετάξουν ένα πακτωλό χρημάτων στους τραπεζίτες οι οποίοι αν και υπαίτιοι της κρίσης καλούνται τώρα να τη διαχειριστούν!


Εδώ που φτάσαμε λύσεις δε μπορούν να δώσουν ούτε οι λογιστές, ούτε οι οικονομολόγοι, ούτε οι χαρισματικοί τίποτα με την ευφράδεια λόγου και τη φωτογένεια. Μόνο η πολιτική μπορεί να ισορροπήσει το μπαταρισμένο καράβι, να δώσει νέα πορεία και ελπίδες στους εργαζόμενους, στους επιχειρηματίες, σε όλους τους πολίτες. Μόνο η πραγματική πολιτική μπορεί να δώσει νόημα σε νέες θυσίες, αλλιώς η οργή του κόσμου θα ξεσπάσει πολύ άσχημα και σύντομα «ο Δεκέμβρης της Αθήνας» που και αυτός ο ίδιος ο Σαρκοζί τρέμει, θα μοιάζει μια χαρούμενη σχολική εκδρομή…