8 Σεπ 2009

Οικονομία εναντίον Οικονομίας



Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου από το grbloopers.blogspot.com

Ο κ. Καραμανλής αποφάσισε… και σχεδόν όλοι φαίνεται να την πάτησαν (παρ)ακολουθώντας την δική του προεκλογική ατζέντα, η οποία περιέχει μια και μοναδική κακογραμμένη και μισοσκισμένη σελίδα: την οικονομία.

Έτσι λοιπόν όλοι σχεδόν συζητάνε στο πνεύμα Καραμανλή για την οικονομία σαν να πρόκειται για τη διευθέτηση οικονομικών δυσλειτουργιών και ανυπέρβλητης οικονομικής στενότητας ενός καταχρεωμένου νοικοκυριού.
Μπαρούφες και με το συμπάθιο! Σας «δουλεύει» το καθεστώς, η προπαγάνδα του και ο …Λούλης.

Οι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό δόγμα, το οποίο ηδονίζεται σαδομαζοχιστικά να αναλώνεται στην διαχείριση ενός νεκρού πράγματος, του κεφαλαίου στην πλέον μάλιστα αφηρημένη μορφή του, εκείνη την χρηματική ή ακόμη στην χρηματιστηριακή του εκδοχή.
Στο πλαίσιο αυτό ο πολίτης υποβιβάζεται σε μια διπλή μορφή αλλοτρίωσης, εκείνη του εργαζόμενου (απασχολήσιμου, πλέον) και του καταναλωτή.

Ε, μετά έρχεται η αγορά για να ορίσει απολύτως το παιχνίδι, παροτρύνοντας τον καταναλωτή να καταναλώσει περισσότερο και καθώς αυτός δεν μπορεί σε περίοδο ύφεσης να κερδίσει περισσότερο, ούτε να δανειστεί περισσότερο αναζητεί τρόπους μαύρης ή γκρίζας εργασίας ώστε να αυξήσει το εισόδημά του το οποίο αναμένει με ανοιχτό το στόμα να ρουφήξει η διψασμένη αγορά.

Σε μια τέτοια κατάσταση, την οποία βιώνουμε, το δημόσιο χάνει αναγκαίους πόρους για να ασκήσει κοινωνική πολιτική και οι κυβερνήσεις την δυνατότητα να πραγματοποιήσουν αξιόλογη αναδιανομή. Έτσι, το δημόσιο βουλιάζει, τα κόμματα διαψεύδουν ελπίδες που προεκλογικά δημιούργησαν στον λαό και το κράτος ολοένα και περισσότερο εξαρτάται από εξωθεσμικά κέντρα τα οποία υπακούουν στον υπέρτατο θεσμό της παγκοσμιοποίησης και περιφρουρούνται από την διεθνή χρηματιστηριακή μαφία την οποία διευθύνουν δέκα οικογένειες.

Για να σκεφθείτε τι διαστρέβλωση κυριαρχεί στο (μακρο)οικονομικό debate, αρκεί να αναφέρω ότι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν θεωρείται ότι εκφράζει τα πλεονεκτήματα (ωφελήματα) που απέκτησαν οι Έλληνες στο πλαίσιο της παραγωγικής αλυσίδας, ενώ στην πραγματικότητα εκφράζει το κόστος που καταβλήθηκε για την οικειοποίηση αυτών των πλεονεκτημάτων.
Μόνο αυτή η σύλληψη θα αρκούσε για να αλλάξει άρδην την σχεδίαση των οικονομικών προγραμμάτων των κομμάτων.

Το πρόβλημα λοιπόν έγκειται στον τρόπο που ορίζεις την οικονομία και όχι στην διαχείριση των επιμέρους χαρακτηριστικών (δεικτών) ενός οικονομικού μοντέλου.
Στην πρώτη περίπτωση κάνουμε πολιτική, ενώ στη δεύτερη εφαρμόζουμε οικονομικές τεχνικές που υπακούουν μεθοδολογικά σε συγκεκριμένα μοντέλα αναφοράς.

Το ζήτημα λοιπόν σήμερα είναι αν θέλουμε άλλη πολιτική για το κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο ή διαφορετική μακρο-και μικρο-οικονομική πολιτική προσέγγιση.
Ο Καραμανλής και οι σύμμαχοί του πάνε την κουβέντα στο δεύτερο, οι πολίτες όμως μάλλον αγωνιούν για το πρώτο.

Κόμματα και (απο)κόμματα ξεκαθαρίστε γιατί πράγμα μιλάτε όταν αναφέρεστε στην οικονομία και κάντε πολιτική στρέφοντας την οικονομία εναντίον της οικονομίας με μοχλό την πολιτική μεταρρύθμιση.

Τα υπόλοιπα είναι συζητήσεις για τον λαουτζίκο που παρακολουθεί …ψιψινάκη και διαβάζει τα έντυπα αυτών που δεν ντρέπονται - κοτζάμ παράγοντες - να τον προβάλλουν σε συνάρτηση μάλιστα με τον άνθρωπο που βρήκε τη λύση για την οικονομία: ρίχτε το μαύρο στο πλυντήριο της αγοράς.
Φουκαρά, παχουλέ Κύριε, αυτό κάνουν τόσα χρόνια οι Έλληνες με την έμμεση ή άμεση παρότρυνση κυβερνήσεων και έτσι φτάσαμε να μην έχουμε σοβαρό κοινωνικό κράτος και να πάσχουμε από σοβαρές στρεβλώσεις στο ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κάπως έτσι διαλύονται οι κοινωνίες και χάνουν κάθε ίχνος συνοχής.

Σήμερα η παγκόσμια διανόηση δεν μελετά την οικονομική κρίση, αποκλειστικά ως οικονομικό φαινόμενο, αλλά μάλλον ως στοιχείο μιας γενικότερης μεταλλαγής του παγκόσμιου συστήματος εξουσιαστικών σχέσεων, δηλαδή ως πολιτικό φαινόμενο που διέπεται από πολιτική βούληση και πολιτικό οραματισμό.

Η οικονομία είναι όχημα που αποσκοπεί να σε πάει εκεί που εσύ χάραξες πορεία.
Στην αντίθετη περίπτωση μπαίνεις σε μια περιπέτεια στα τυφλά, όπως για παράδειγμα ο κ. Καραμανλής και η παρέα του.