Ξήλωσέ τους Χρυσοχοίδη, πριν σε ξηλώσουν αυτοί

Από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Μόλις χτες είδαμε στην τηλεοπτική εκπομπή του Αντένα «Ράδιο-Αρβύλα» ένα γομάρι ΜΑΤατζή να κρατάει απ’ τα μαλλιά μια κοπελίτσα και να την πλακώνει στις γκλοπιές. Εκεί έδειξε τον ανδρισμό του το τομάρι.

Σήμερα μαθαίνουμε για ένα επεισόδιο που έγινε λίγο έξω απ’ την πλατεία στο Μπουρνάζι όταν ασφαλίτες σταμάτησαν ένα παπάκι που επέβαινε ένας πιτσιρικάς με την κοπελιά του. Χωρίς κανέναν προφανή λόγο –προηγουμένως ο πιτσιρικάς τους είχε δείξει την άδεια και το δίπλωμα οδήγησης που του ζητήθηκε- οι μπάτσοι υποχρέωσαν τα παιδιά να σταθούν με τα χέρια ψηλά κοιτάζοντας έναν τοίχο, ενώ με πρόσχημα την «σωματική έρευνα», ένας απ’ αυτούς «χούφτωσε» απροκάλυπτα την πιτσιρίκα. Προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί αυτή και η απάντηση του μπάτσου ήταν «Ετσι γουστάρω πουτανίτσα. Έχεις κανένα πρόβλημα;».

Τα κομπλεξικά ένστολα καθάρματα έχουν ξεσαλώσει

Δυστυχώς έχει δίκιο ο Στάθης

... και μιλώ για τα δεδουλευμένα μόνο. Μην παρεξηγηθούμε.

Για να σας δω...

Τις κοτσίδες τους τρώνε πρωί μεσημέρι βράδυ σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες τα στελέχη του «βαθέως (sic) ΠΑΣΟΚ». Μπουμπούκια του κόμματος που δεν επιθυμούν το νέο μενού διακυβέρνησης που σερβίρει ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου προέβησαν σε αυτήν την κίνηση σε μια απελπισμένη προσπάθεια να κάνουν γνωστή την παρουσία τους. Εμμέσως πλην σαφώς του διεμήνυσαν ότι μόλις τελειώσουν την βρώση των κοτσίδων τους θα προσπαθήσουν να φάνε και εκείνον

Ο κύριος Παπανδρέου με την ολύμπια αταραξία που τον διακρίνει τους υπενθύμισε-εμμέσως πλην σαφώς με την σειρά του-ότι δεν έχει και εκείνος κανένα πρόβλημα να τους διορίσει γκαρσόνια στις ταβέρνες της Ραφήνας για να δουν από κοντά τι συνέβη στον τελευταίο που τα έβαλε μαζί του.

Απόσπασμα από το nikos-zachariadis.org

Η καλύτερη δουλειά

photo:Eliza[beth] Grace

Του Γιάννη Γερονικολού

Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω Αλέξης. Αυτός ντε, ο ομορφούλης, ο κοντούλης με το «και καλά» πονηρό χαμόγελο, το κοντοκουρεμένο μαλλάκι και την 600άρα τη ΒΜW. Ο αρχηγός του «Σύριζα».

Θέλω να γίνω Αλέξης γιατί είναι η πιο εύκολη δουλειά που υπάρχει! Θα γκρινιάζω ολημερίς –που είναι και του φυσικού μου – και θα ζητάω από όλους τους άλλους να μου βρούν λύσεις για όλα τα προβλήματα, ενώ εγώ θα προσπαθώ να δημιουργήσω κι άλλα για να δικαιολογήσω την ύπαρξή μου και την πολιτική μου ανεπάρκεια. Θα λέω στιχάκια από wannabe ροκάδικα τραγούδια για να φαίνομαι ψαγμένος στις ρεπόρτερ που θα μου ζητάν δηλώσεις και θα πλακώνομαι και με την Αλέκα ώσπου να της μείνουν μόνο τα γερόντια και το ΠΑΜΕ (όχι αυτό του Παπανδρέου μα τα ανανεωμένα ΚΝατ).

Η πιο μεγάλη παραγωγή γκρίνιας αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα γίνεται από τον Πρετεντέρη που δε λέει ακόμα να χωνέψει ότι το '07 δε νίκησε ο Βενιζέλος, από τους πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ για τα βιογραφικά που ζητάει ο ΓΑΠ αντί της συνήθης άλωσης του Δημοσίου και από τους «ΣΥΝασπισμένους» επί παντός του επιστητού, από χόμπι και μακροχρόνια συνήθεια. (Στη μέτρηση δεν υπολογίστηκαν οι αποτυχόντες υποψήφιοι βουλευτές της ΝΔ που τους φταίνε όλοι και ο Δ. Ρίζος που τώρα στα στερνά ανακάλυψε ότι για τα δεινά μας φταίει το internet!)

Το πιο εύκολο πράγμα για ένα κόμμα διαμαρτυρίας, - που δεν το ενδιαφέρει τίποτα άλλο παρά να φυτοζωεί γύρω στο 3 με 4 τοις εκατό για να τσεπώνει την κρατική επιχορήγηση ώστε να ανακυκλώνει τηλεμαϊντανούς οι οποίοι νοστιμίζουν τις «ειδήσεις» των 8,- είναι να συμπεριφέρεται ως έντυπη αντιπολιτευόμενη πατσαβούρα απευθυνόμενη στο θυμικό και όχι στη λογική των πολιτών. Θεωρώ ότι μπορώ να το κάνω εξαιρετικά εύκολα, χωρίς να είμαι ούτε τόσο όμορφος, ούτε –ίσως- τόσο έξυπνος όσο ο σύντροφος Αλέξης.

Πολύ θυμώνω και εγώ κάθε φορά που βλέπω μπροστά μου να μου κλείνουν το δρόμο 20χρονοι «ράμπο» με κράνη, ασπίδες και χημικά – για να μην αναφέρω και τα πιστόλια που με φοβίζουν-. Γίνομαι έξαλλος όταν μου κάνουν έλεγχο αναίτια ή όταν μπουκάρουν ως καταδρομείς εκεί που πίνω το καφεδάκι μου, πόσο μάλλον αν χωρίς λόγο με προσαγάγουν. Το ίδιο με ενοχλεί όμως ο φασιστοτραμπουκισμός χουλιγκάνων που παριστάνουν τους «αναρχικούς». Τι κάνουμε λοιπόν; Πρόταση; Καμία δε χρειάζεται αν είσαι ο Αλέξης. Απλά καταδικάζεις γενικώς και προαναγγέλλεις κινητοποιήσεις!

Να καταργηθούν τα stage που παράγουν ανασφάλιστους ομήρους των εκάστοτε κυβερνήσεων φώναζε ο ΣΥΝ και υπερθεμάτιζε ακόμα και στα ντιμπέιτ ο Αλέξης. Ανακοινώνει η κυβέρνηση το τέλος τους και γράφει η «Αυγή» : «…καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και είναι νέοι με προσόντα και όρεξη. Παρά ταύτα, δεν θα έχουν ούτε αυτοί ούτε άλλοι νέοι ευκαιρία διορισμού… Η μείωση του προσωπικού στο Δημόσιο, ιδιαίτερα σε νευραλγικούς τομείς όπως τα ΚΕΠ, οι δήμοι και το ΙΚΑ, θα οδηγήσει σε περαιτέρω υποβάθμιση της καθημερινότητας του πολίτη και σε αποδιάρθρωση των δημόσιων υπηρεσιών.» Άγριο δούλεμα δηλαδή από την «αριστερά» που θέλει να είναι και με το σκύλο και με την πίττα.

Όλοι μπορούμε να φωνάζουμε εκ του ασφαλούς και να αμπελοφιλοσοφούμε στα βουλευτικά έδρανα ή σε στέκια… «εναλλακτικά». Αυτό όμως δε λέγεται παραγωγή πολιτικής από ένα προοδευτικό κόμμα. Λέγεται… «Σύριζα». Η πιο εύκολη δουλειά.

Άκου Γιώργο…

photo:

happyone's

photostream

Από e-cannibals.gr

Άκου Γιώργο.

Δεν είμαι οικονομολόγος, δεν είμαι καν λογιστής, δεν ξέρω από διαγράμματα κι από πίνακες. Ξέρω όμως από ανέχεια. Ξέρω τι θα πει να μην έχεις μία. Η μάλλον να έχεις αλλά να στα μασάνε άλλοι.

Εγώ σε πιστεύω πως θες να τα πάρεις από τους πλούσιους και να ενισχύσεις τους φτωχούς αλλά το βλέπω από χλωμό έως πολύ χλωμό να τα καταφέρεις.

Σε πιστεύω όταν λες ότι θες να νοικοκυρέψεις τα οικονομικά να περιορίσεις τις σπατάλες να βάλεις φρένο στο διασπάθιση του δημόσιου χρήματος. Μα το βλέπω δύσκολο να υλοποιείται εδώ και τώρα.

Λεφτά υπάρχουν Γιώργο μου. Λεφτά να φαν κι οι κότες. Λεφτά για την παιδεία, για το ασφαλιστικό, για την υγεία, για τους μισθούς, για την έρευνα. Μόνο που τα λεφτά αυτά πάνε σε αεροπλάνα και βαπόρια.

Άκου Γιώργο. Κόψε μαχαίρι τους εξοπλισμούς. Σόκαρε την παγκόσμια πολεμική βιομηχανία.« Δεν έχω ρε» πες του φίλου σου του Ομπάμα που τόσα χρόνια μας εξαναγκάζει η χώρα του να την στηρίζουμε οικονομικά. Που την πριμοδοτούμε κάθε τρεις και λίγο με αυτή την αναλογία του τρόμου και του φόβου : 3 προς 1 ή 7 προς 10 με την Τουρκία ή δεν ξέρω κι εγώ με πιο άλλο ποσοστό.

Άκου Γιώργο; Κι όχι μόνο δεν έχω να αγοράσω να του πεις. Αλλά βγάλε στο σφυρί κι αυτά που έχουμε αγοράσει. Κάνε την παρέλαση της 28^ης Οκτώβρη πασαρέλα, επίδειξη, εξοπλισμού προς πώληση.

Τι τις θέλουμε τις φρεγάτες; Τι τα θέλουμε τα αεροπλάνα; Ποια πατρίδα θα υπερασπίσουν; Αυτή που δεν έχει νοσοκομεία; Αυτή που δεν έχει δασκάλους; Αυτή που οι συνταξιούχοι της πεινάνε; Αυτή που καίγονται τα δάση της; Αυτή που οι δρόμοι της κοστίζουν 6 φορές πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλο δρόμο; Αυτή που οι γειτονιές τις πλημμυρίζουν γιατί δεν υπάρχει αποχέτευση; Αυτή που τα πανεπιστήμια της δεν μπορούν να συντηρήσουν ένα ερευνητικό πρόγραμμα; Αυτή που η δημόσια εκπαίδευσή της είναι πάρεργο; Αυτή που απαξιώνει τους αγρότες και τα προϊόντα τους;

Ποια πατρίδα ρε Γιώργο; Δεν την θέλουμε τέτοια πατρίδα. Δεν θέλουμε μια πατρίδα που φοβάται ένα μπαμπούλα με κόκκινο φέσι.

Άκου Γιώργο; Ο μπαμπούλας είναι ένας Γιώργο. Η φτώχια κι η μιζέρια. Από τα 100 ευρώ που μου φορολογείς Γιώργο μου πάνω από τα μισά πάνε για να αγοράσουμε συστήματα και όπλα που θα υπερασπίσουν μια πατρίδα που δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον πολίτη της.

Η πατρίδα Γιώργο είναι οι άνθρωποι που αγαπάμε. Η πατρίδα Γιώργο είναι το σχολειό που δεν έχει δασκάλους και βιβλία. Η πατρίδα Γιώργο είναι το νοσοκομείο που πάω το παιδί μου και δεν έχει κρεβάτι. Η πατρίδα Γιώργο είναι η γη της που γεννά προϊόντα που μένουν απούλητα γιατί κανείς δεν έχει να αγοράσει. Η πατρίδα Γιώργο είναι αυτή που αγαπά τους πολίτες της κι όχι τους βιομηχάνους του πολέμου.

Έχεις τα γκάτς Γιώργο να σταματήσεις κάθε εξοπλισμό; Ξέρω. Φοβάσαι. Φοβάσαι τους πατριδοκάπηλους , τους Ελληναράδες, αυτούς που θα σε αποκαλέσουν προδότη και τόσα άλλα.

Αυτοί μας έφεραν εδώ Γιώργο. Μην τους φοβάσαι. Εμείς δεν τους ακούμε.

Εσύ με ακούς Γιώργο;

Στη φυλακή οι κλέφτες…

Γέλιο στο σκόρπιο στράτευμα

σφοδρό γεννοβολιέται κι

η περιπαίχτρα σάλπιγγα

μεσουρανίς πετιέται . . .

ΔΙΟΝ. ΣΟΛΩΜΟΣ (Ελεύθεροι Πολιορκημένοι)

Του Κώστα Γερονικολού

Σαν τα σαλιγκάρια, μετά τα πρωτοβρόχια, άρχισαν να βγάζουν τα κεφάλια τους, για να μην πω τα κέρατα τους, οι Ηρόστρατοι της συντηρητικής παράταξης, που έχουν την αποκλειστική ευθύνη για τον εμπρησμό της εθνικής μας οικονομίας και την υπερχρέωση κι αυτών ακόμα των δισέγγονων μας, με δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη.

Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο τραγική, θα προκαλούσαν την σκωπτική διάθεση μας η τοποθέτηση της κόρης του Εφιάλτη, του έμμισθου υπαλλήλου των Εμποροβιομηχάνων και τελευταίου υπουργού Οικονομίας της κυβέρνησης Καραμανλή, του ουτιδανού δημαρχίσκου και νεκροθάφτη του ΕΣΥ και του πατριδοκάπηλου πολιτευτή της Μεσσηνίας, οι οποίοι προσπάθησαν να βρουν πεδίον δόξης λαμπρόν, "καταγγέλλοντας" την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ότι είναι υπεύθυνη για το έλλειμμα του 12, 5%, που . . . αυτοί και η κυβέρνηση τους δημιούργησαν.

Ακόμα και το θράσος θα κοκκίνιζε, μπροστά στην ιταμότητα και τον πολιτικό καιροσκοπισμό τους. Κι αν η διάλυση κάθε μηχανισμού της Νέας Δημοκρατίας, με την ανυπαρξία επίσημων τοποθετήσεων του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης γύρω από την τρέχουσα πολιτικοοικονομική επικαιρότητα, δεν νομιμοποιούνται τα επί μέρους στελέχη της να πυροβολούν ό, τι κινείται, για να φανούν αρεστοί στους κομματικούς ψηφοφόρους, που θα προσέλθουν να επιλέξουν τη νέα ηγεσία του κόμματος.

"Τώρα το ΠΑΣΟΚ θα πληρώσει για τον προεκλογικό του λαικισμό", δήλωσε, χαιρέκακα η θυγατέρα του Δρακουμέλ, μετά το μαστίγωμα που έφαγε από τους μαύρους ιεροεξεταστές της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, πληρώνοντας τις αμαρτίες των άλλων.

Βέβαια η κυρία Ντόρα ξεχνάει να μας πει και να πληροφορήσει τον Ελληνικό Λαό, ότι ήταν μέλος της κυβερνητικής Επιτροπής στην κυβέρνηση Καραμανλή και είχε, από τη θέση της πλήρη ενημέρωση για την πορεία της οικονομίας της χώρας, που πήγαν τα 30 και πλέον δισεκατομμύρια, σε Ευρώ, που χάθηκαν σε μια πορεία ανάμεσα στον Ιανουάριο του 2009, μέχρι τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς. Ακόμα η κυρία Ντόρα, που προαλείφεται για επόμενη αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, πιστεύει πως οι ευθύνες της για το μεγάλο φαγοπότι θα περιορισθούν στις πολιτικές ευθύνες, που μπορεί να "αποδώσει" κάποια στιγμή στον Καραμανλή και το Σουφλιά και δεν θα υπάρξουν και ποινικές ευθύνες, για όλους αυτούς που "ήξεραν" και συμμετείχαν.

Τώρα σε ότι αφορά τους δύο "δύστυχους αποστάτες" του Νεοδημοκρατικού χώρου, που το Μητσοτακέικο χρησιμοποιεί για να δώσει δημοκρατική νομιμότητα στην εκλογή της θυγατέρας, καλό θα είναι να περιοριστούν στο ρόλο των κομπάρσων της παράστασης, όπως τους πρέπει και να αποφεύγουν τις Δονκιχωτικές επιθέσεις, κατά ανεμόμυλων, γιατί και Πάντσοι ήταν στην προηγούμενη διακυβέρνηση, αφού για τις καρπαζιές τους είχε ο "πυργοδεσπότης" του Μαξίμου και καμιά συμμετοχή δεν είχαν στη διαχείριση των "χαμένων δισεκατομμυρίων".

Αντί ο φίλος μου ο Αντώνης Σαμαράς να προσπαθεί να αρθρώσει αντιπολιτευτικό λόγο, πάνω σε καταστάσεις και γεγονότα που δεν γνωρίζει, ας κοιτάξει να δει που πήγαν τα τόσα δισεκατομμύρια κι εκεί να αρθρώσει λόγο κι αν έχει τα απαραίτητα όργανα να βγει να διεκδικήσει την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, καταγγέλλοντας τους κλέφτες και διεκδικώντας την πολιτική και ηθική κάθαρση της παράταξης του. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Τα χαρτιά είναι σημαδεμένα, αφού του την έχουν στημένη και οι Μητσοτακικοί, αλλά και οι Καραμανλικοί.

Τώρα για τον ανύπαρκτο, ουτιδανό, κατά Πάγκαλο, Δημήτρη Αβραμόπουλο, τι να πούμε. Ο άνθρωπος προέρχεται από το πουθενά και , ασφαλώς θα καταλήξει στο πουθενά. Κάποια στιγμή τον πήρα ο Μητσοτάκης από το πουθενά και λόγω συγκυριών τον έκανε Δήμαρχο Αθηναίων. Τι ήταν στην προηγούμενη ζωή, κατώτερος υπάλληλος του διπλωματικού σώματος, που ο θείος του, βετεράνος δεξιός πολιτικός συντάκτης, τον βόλεψε στο διπλωματικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου. Με την αλάνθαστη πολιτική της Κίρκης το Μητσοτακέικο τον οδήγησε στην αποστασία και τον έκανε επώνυμο. Πιστεύει κανείς ότι το Μητσοτακέικο δεν τον κρατάει κάπου. Θα προσκυνήσει κι αυτός τη Ντόρα. Στο δεύτερο γύρο. . . . Το ξέρει κι αντί να τηρεί κάποια αιδήμονα σιγή, γιατί κάποια δισεκατομμύρια σέρνει στις πλάτες του, με ντίλ φαρμακευτικών εταιριών και άλλων προμηθευτών του ΕΣΥ, βγαίνει με θράσος χιλίων καρδιναλίων, να καταγγείλει τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομίας, για τα . . . ελλείμματα. Αιδώς αχρείοι. Οι φυλακές είναι κοντά. . .

Τώρα με το μεγαλομπακάλη, που όταν ανέλαβε το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, στις αρχές του χρόνου, όταν ο χαλίφης έφαγε τον κολλητό του Αλογοσκούφη κάτω από τις πιέσεις του μεγάλου κεφαλαίου, που εκπροσωπούν οι κολλητοί του Μίχαλος, Δασκαλόπουλος και άλλοι μεγαλοκαρχαρίες του μεγάλου και ανεξέλεγκτου κεφαλαίου, τα πράγματα διαφέρουν. Ο άνθρωπος, εκτός από τις πολιτικές ευθύνες της καταβαράθρωσης της εθνικής μας οικονομίας, έχει και ποινικές ευθύνες. Πρέπει, επιτέλους, να εξηγήσει που πήγαν τα 30 και πλέον δισεκατομμύρια Ευρώ, που διαχειρίστηκε και στην πορεία του χρόνου, ως άλλος μάγος, εξαφάνισε.

Πως το έλλειμμα, επί των ημερών του, από το 3, 7%, εκτινάχθηκε στο 12, 5%, ίσως και παραπάνω.

Που πήγαν τα λεφτά, έλεγε προεκλογικά ο Γιώργος Παπανδρέου και το επαναλαμβάνει και σήμερα , σαν υπεύθυνος πρωθυπουργός της χώρας. Προσωπικά, όπως και οι περισσότεροι πολίτες αυτής της χώρας, δεν γνωρίζουμε τι έχει γίνει και που κατέληξαν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια, αλλά απαιτούμε από τη σημερινή κυβέρνηση να ανταποκριθεί άμεσα στις διακηρύξεις της για διαφάνεια στη διαχείριση του εθνικού πλούτου και να μην περιοριστεί, όπως γινόταν μέχρι σήμερα, σε αόριστες καταγγελίες, αλλά να στείλει τους κλέφτες του δημόσιου χρήματος στη φυλακή.

Έτσι και μόνο έτσι θα στείλει το μήνυμα της στην κοινωνία. Όλα τα άλλα θα είναι ημίμετρα και θα ευνοήσουν την επανάληψη του κακού.

photο: flickr, Ryan Brady

Οι εργατοπατέρες της ΕΣΗΕΑ

Από το anergoidimosiografoi.blogspot.com

Η πληροφορία είναι διπλοτσεκαρισμένη και δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ αμφισβήτηση: Δύο -2- μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, ένας άντρας και μια κυρία, προσελήφθησαν στην υπο έκδοση εφημερίδα του Ελέυθερου Τύπου! Και που είναι η είδηση θα ρωτήσετε. Η είδηση είναι αγαπητοί οτι και ο κύριος και η κυρία έχουν τουλάχιστον απο δυό ακόμα δουλειές. Ο κύριος στον κόσμο του Επενδυτή και την τηλεόραση του ΑΝΤ1 και η κυρία σε δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό και σε ηλεκτρονικό πρακτορείο ειδήσεων. Έτσι απόκτησαν και την τρίτη δουλίτσα τους χωρίς ίχνος ντροπής. Είναι η ίδια κυρία που παλιότερα ούσα μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ έλεγε στους συναδέλφους της οτι οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να φορούν καινούργια ή γυαλισμένα παπούτσια για να τους επιτρέπεται η είσοδος στο γραφείο της κυρίας εκδότριας.

Και καλά ρε ξεφτιλισμένοι δεν ντραπήκατε?
Σκεφτήκατε τι θα πείτε στους εκατοντάδες ανέργους συναδέλφους σας που δεν έχουν ούτε μισή δουλειά?
Πως θα τους κοιτάξετε στα μάτια ρε αισχρά υποκείμενα όταν έχετε καθιερώσει τη διαπλοκή και το βόλεμα?

Αυτοί είναι οι συνδικαλιστές που ψηφίσαμε σαν μαλάκες για να τους εξασφαλίσουμε τρεις δουλίτσες και ένας θεός ξέρει πόσες κρυφές αργομισθίες απο τα κόμματα στα οποία ανήκουν.

Είναι τα ίδια άτομα που στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση θα μας διαβεβαιώνουν οτι κοιμόντουσαν και ξυπνούσαν με την έγνοια των ανέργων.

Είναι οι ίδιοι καραγκιόζηδες που θα προσπαθήσουν και πάλι να υφαρπάξουν την ψήφο μας και μετά δεν θα μας λένε ούτε καλημέρα.

Θα τους το επιτρέψουμε? Απο εμάς εξαρτάται!

Το λυκόφως του οπορτουνισμού

Εζυγίσανε τη χαρά μου

και τη βρήκανε, λέει, μικρή

και την πατήσανε

χάμου σαν έντομο

ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ

Του Κώστα Γερονικολού

Μια περίεργη, εικονική στο βάθος της, πραγματικότητα μας καλούν να αποδεχτούμε ότι ζούμε τα δύο κόμματα της λεγόμενης παραδοσιακής Αριστεράς. Το ΚΚΕ και τα ανεμομαζώματα των αλλεπάλληλων προγραφών του κομματικού του μηχανισμού, που κατοικοεδρεύουν (αφού δεν βρήκαν άλλη φιλόξενη στέγη, όπως οι σύντροφοι τους Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, Κοτζιάς, Π. Τσίμας και τόσοι άλλοι που ανένηψαν υπό το φως της ΠΑΣΟΚικής Σοσιαλδημοκρατικής αγκάλης) στην πλατεία Κουμουνδούρου, κάτω από τον ψευδεπίγραφο τίτλο της "ανανεωτικής ή ριζοσπαστικής Αριστεράς".

Είναι όλοι τους άξιοι επίγονοι του Ζαχαριάδη, του Σιάντου, του Κοληγιάννη και άλλων εμβληματικών ηγετών του κομμουνιστικού Κινήματος, που "κατόρθωσαν" να διαλύσουν ένα κυρίαρχο λαϊκό ρεύμα, οδηγώντας το, με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους, στη σφαγή των εκτελεστικών αποσπασμάτων, στις φυλακές, τις εξορίες και την προσφυγιά.

Δεν είναι αυτά που με προκάλεσαν να βγω δημόσια να αντιδικήσω με τις κυρίες και τους κυρίους Παπαρήγες και Τσίπρες και τα φερέφωνα τους. Η κομμουνιστική νομεκλατούρα έχει κατορθώσει , στον τόπο μας, να φιμώσει τις όποιες αντίθετες απόψεις, κραδαίνοντας το όπλο της συκοφάντησης για κάθε ελεύθερο πνεύμα του "αντικομμουνιστή" ή του πράκτορα της ΚΥΠ κι όποιων άλλων σκοτεινών μυστικών υπηρεσιών ή του αργυρώνητου κονδυλοφόρου των μυστικών κονδυλίων. Το γνωρίζουν καλά ότι μια τέτοια συκοφαντία δεν μπορούν να εκτοξεύσουν εναντίον μου, γιατί με ξέρουν, αλλά και τους ξέρω και όταν στα 1989, προχώρησαν στην ανίερη συμμαχία με τη Δεξιά, με τον τότε εκλεκτό της οικονομικής ολιγαρχίας Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, με αντικειμενικό στόχο να διαλύσουν το ΠΑΣΟΚ, με είχαν βρει και πάλι μπροστά τους. Προσπάθησαν, τότε, να ψελλίσουν τις γνωστές "υπόγειες κατηγορίες", αλλά η συκοφαντία δεν μπορεί να βρει ρίζες σε βράχους. Και τα παράτησαν. Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται.

Ας έλθουμε, όμως, στο προκείμενο. Πριν μερικές ημέρες ο Ελληνικός Λαός, με μια μεγάλη πλειοψηφία, ανέθεσε στο ΠΑΣΟΚ και τον πρόεδρο του Γιώργο Παπανδρέου την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας.

Το ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως ο λαός που το ακολουθεί και το εμπιστεύεται, αποτελεί την κυρίαρχη συνιστώσα της ευρύτερης Κεντροαριστερής παράταξης και σαν φυσικό σύμμαχο του στην όποια πολιτική ή κοινωνική διαμάχη του, προσβλέπει στον ευρύτερο χώρο της παραδοσιακής Αριστεράς, με την οποία στο παρελθόν το έχουν συνδέσει κοινοί αγώνες.

Μαζί μάτωσαν ΕΔΗΝ και Λαμπράκηδες, πριν την αμερικανοκίνητη δικτατορία, στους αγώνες για το 114, το 15% στην παιδεία και τον ανένδοτο αγώνα.

Μαζί έδωσαν τον αντιδικτατορικό αγώνα και στα ίδια μπουντρούμια βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν.

Μαζί αγωνίστηκαν στο Πολυτεχνείο και τις ίδιες εμπειρίες έζησαν στα κολαστήρια του ΕΑΤ/ΕΣΑ.

Μαζί αγωνίστηκαν για τον εκδημοκρατισμό του μεταπολιτευτικού κράτους, που κληροδότησε η χούντα στον Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία.

Κι όταν ήρθε η ώρα της μεγάλης Αλλαγής, το '81, η παραδοσιακή Αριστερά έδωσε στον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ μεγάλη περίοδο χάριτος, αλλά και ψήφισε μαζί του τον Σαρτζετάκη για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, γιατί είχε συνειδητοποιήσει η τότε ηγεσία της πως έπρεπε να κοπούν οι γέφυρες που συγκρατούσαν ζωντανό το αντιδραστικό κατεστημένο.

Δεν περίμενε κανείς ότι η σημερινή ηγεσία της παραδοσιακής Αριστεράς θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Τα δείγματα γραφής που έχουν δώσει μέχρι σήμερα η θείτσα του προλεταριακού διεθνισμού Αλέκα και ο ενσαρκωτής των ονείρων των απανταχού ανοργασμικών ψυχών Αλέξης, ήταν σαφέστατα. Οι άνθρωποι είναι κατώτεροι των προσδοκιών κι αυτών ακόμα που τους πίστεψαν.

Κι επειδή, τόσο ο Περισσός, όσο κι η Κουμουνδούρου, διαπίστωσαν πως ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων τους διέρρευσε προς το ΠΑΣΟΚ, γιατί πίστεψε, όπως όλοι μας, ότι εκεί υπάρχει κάποια ελπίδα (και προς το παρόν μόνο ελπίδα, αλλά αυτό είναι μια ζωογόνα προοπτική), έβγαλαν προς την κοινωνία τον οπορτουνισμό που γενετησιακά τους διακατέχει.

Και η μία και ο άλλος, πριν αλέκτωρ τρις λαλείσαι, βγήκαν στο μεϊντάνι. Ο καιροσκοπισμός τους έφτασε στο σημείο να ξεπεράσουν σε πλειοδοσία κι αυτές ακόμα τις άναθρες κραυγές που αποτολμούν να εκστομούν τα ζόμπι της συντηρητικής παράταξης, που αποβλέπουν να αναλάβουν τη θέση του καθαιρεθέντος από τη λαϊκή βούληση χαλίφη.

Κι αφού εξέμεσαν τη χολή τους εναντίον μιας κυβέρνησης, που ακόμα δεν έχει προχωρήσει στο στάδιο πλήρους συγκρότησης, άρχισαν και τις ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής.

Ο οπορτουνισμός τους οδήγησε στο σημείο να εκμεταλλευτούν, μη έχοντας άλλα αντιπολιτευτικά όπλα στη φαρέτρα τους, να καπηλευτούν το πρόβλημα της εκχώρησης, από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας στην κινεζική εταιρία COSCO, ξεχνώντας, βέβαια, ότι όταν η προηγούμενη κυβέρνηση είχε νομοθετήσει τη συγκεκριμένη σύμβαση είχαν κρατήσει αιδήμονα σιγή και μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου και η Λούκα Κατσέλη είχαν ξεκαθαρίσει ότι οι όροι της σύμβασης αυτής θα έμπαιναν στη διαδικασία της αναθεώρησης.

Και προσπάθησαν, επί μέρες, οι καιροσκόποι της παραδοσιακής αριστεράς να αντλήσουν μικροπολιτικά οφέλη, στηριζόμενοι στις πλάτες των λιμενεργατών. Η Αλέκα και ο Αλέξης έδιναν σε καθημερινή σχεδόν βάση την παρουσία τους στο λιμάνι του Πειραιά, για να βρουν ένα αντιπολιτευτικό βήμα κατά της νεοπαγούς κυβέρνησης. Παράλληλα είχαν δώσει εντολή στα τσιράκια που διαφεντεύουν, ιδεολογικά, στα μέσα ενημέρωσης, να "απλώσουν" το ζήτημα και να δώσουν τη διάσταση του αντιλαϊκού προσώπου της νέας κυβέρνησης.

Στο ΚΚΕ δεν έφτανε μόνο αυτό. Για να μας δώσει μια γεύση του πως πρόκειται να ασκήσει "υπεύθυνη αντιπολίτευση", έστειλε προχθές τα ΚΝΑT, υπό τη μορφή εργαζομένων στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, να τα κάνουν γυαλιά καρφιά έξω από το υπουργείο Εργασίας, στην οδό Πειραιώς, με στόχο τη σύγκρουση με τις δυνάμεις της Αστυνομίας και τα απαραίτητα δημοσιεύματα και φωτογραφίες, όχι στο "Ριζοσπάστη", αλλά στην "Απογευματινή", τη "Βραδυνή" κι άλλες εφημερίδες της συντηρητικής παράταξης, καθώς και τα ανθρωποφάγα δελτία ειδήσεων των 8.

Βέβαια, η Λούκα Κατσέλη, οι Κινέζοι και οι λιμενεργάτες, τους χάλασαν, με τη συμφωνία που πέτυχαν και τη λήξη της απεργίας, τα σενάρια. Μην ανησυχείτε, κάτι άλλο θα βρουν για να μας δηλητηριάζουν τις μέρες μας.

Ο συντηρητισμός της βαριεστημάρας

Toυ Πασχου Mανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr

Στο ρωμαίικο δεν υπάρχει ο κλασικός συντηρητισμός, ο οποίος επιχειρηματολογεί ότι «ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο και ότι κάθε αλλαγή εμπεριέχει ένα επικίνδυνο ρίσκο με αμφίβολο αποτέλεσμα». Αντιθέτως θάλλει ο «συντηρητισμός της βαριεστημάρας» που λέει ότι όλα πρέπει να αλλάξουν αλλά όχι τώρα, όχι έτσι, κι όχι τόσο. Είναι ο συντηρητισμός που συνήθως αποτυπώνεται στις εκφράσεις: 1) «τι τα θέλουμε αυτά τώρα;», 2) «μα καλά... αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας;» 3) «σιγά την αλλαγή! Αν δεν αλλάξουν οι δομές δεν γίνεται τίποτε». Το τελευταίο είναι ο συντηρητισμός του ΚΚΕ μεταλλαγμένος. Ως γνωστόν οι αρτηριοσκληρωτικοί του Περισσού θεωρούν επικίνδυνο σοσιαλδημοκρατικό τερτίπι οτιδήποτε γίνεται δίχως επίθεση στα Χειμερινά Ανάκτορα.

Ετσι, τον Φεβρουάριο του 2004 πολλοί σήκωσαν το φρύδι, όταν ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την εκλογή προέδρου από τη βάση. Κάποιοι, μάλιστα, χλεύαζαν: «Συμμετοχική δημοκρατία; Τι αμερικανιά είναι πάλι ετούτη;». Βεβαίως τότε η εκλογή πρόεδρου από τη βάση έμοιαζε με φάρσα. «Τι νόημα έχουν οι εκλογές με έναν υποψήφιο;» είπαν πολλοί κοιτάζοντας το δένδρο. Μεγαλύτερο δίκιο είχαν όσοι έλεγαν ότι η διαδικασία ήταν πρόχειρη. Κανείς δεν ήξερε πώς θα γίνει η ψηφοφορία, ποιος θα ψηφίσει, σε ποια «εκλογικά» κέντρα κ.λπ.

Οι κριτικές που ακούστηκαν τότε είχαν πραγματική βάση. Εξίσου πραγματικό, όμως, είναι ότι το 2004, ύστερα από πολλά χρόνια, έγινε κάτι καινούργιο εντός των κομμάτων. Δειλά και πρόχειρα στην αρχή, λίγο πιο οργανωμένα μετά. Το 2007, που επαναλήφθηκε η εκλογή αρχηγού από τη βάση, η διαδικασία δεν ήταν τέλεια, αλλά είχε χάσει πολλά από τα χαρακτηριστικά της φάρσας: οι υποψήφιοι ήταν δύο, έγινε κανονική προεκλογική εκστρατεία, υπήρξε μηχανοργάνωση, εκλογικά κέντρα κ.λπ. Είναι σίγουρο ότι φέτος που η Νέα Δημοκρατία θα εκλέξει με τον ίδιο τρόπο πρόεδρο, η διαδικασία θα είναι ακόμη πιο καλά οργανωμένη.

Το σημαντικό όμως είναι ότι το πολιτικό μας σύστημα μπολιάστηκε με μια νέα διαδικασία, σαφώς πιο δημοκρατική. Αν όμως χανόταν το παράθυρο ευκαιρίας του 2004 -τότε που ο κ. Παπανδρέου είχε τον κομματικό και μιντιακό αέρα στα πανιά του- δεν θα γινόταν ποτέ. Και αυτό είναι ένα μάθημα για το ρόλο της συγκυρίας: Μερικά πράγματα πρέπει να γίνονται στον χρόνο τους και ας μοιάζουν πρόχειρα. Με το ίδιο σκεπτικό πρέπει να δούμε και την πρωτοβουλία για την προκήρυξη με βιογραφικά των πολιτικών θέσεων ευθύνης.

Γι’ αυτή την πρωτοβουλία υπάρχουν χονδρικά δύο αντιρρήσεις. Η μία λέει ότι η διαδικασία δεν είναι αρκούντως αξιοκρατική και η άλλη λέει το ακριβώς αντίθετο: η διαδικασία δεν είναι αρκούντως πολιτική. Η αλήθεια είναι ότι ουδείς λογικός άνθρωπος θα προσλάμβανε Γενικό Γραμματέα υπουργείου μέσω ΑΣΕΠ. Δηλαδή δεν θα τοποθετούσε έναν Χρυσαυγίτη Γ.Γ. Προστασίας του Πολίτη ακόμη κι αν αυτός είναι εξπέρ στις τακτικές των ES-A για «την καταστολή των ταραχών». Από την άλλη μεριά ουδείς εχέφρων άνθρωπος θα έκανε τον κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη Ειδικό Γραμματέα αποκρατικοποιήσεων, ακόμη κι αν είχε διδακτορικό από το Χάρβαρντ. Σε θέσεις πολιτικής ευθύνης, τα άτομα πρέπει να έχουν κάποιες κοινές αντιλήψεις με το κυβερνών κόμμα. Το ερώτημα όμως είναι «πόσο κοινές;».

Η αντίθετη κριτική έχει τον αχό του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού: Σε όλες τις θέσεις πολιτικής ευθύνης οι άνθρωποι πρέπει να ταυτίζονται με το κόμμα, διότι «πολιτική δεν γίνεται με βιογραφικά» και «πειράματα αυτού του τύπου είναι μεταμοντερνισμός χωρίς πολιτική υπόσταση».

Ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο αντιλήψεις υπάρχει και ένας τρίτος δρόμος που θέλει τις θέσεις πολιτικές (αλλά όχι αυστηρά κομματικές) και με προσόντα. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν ξέρει την ορθή αναλογία μεταξύ πολιτικού και προσοντολογίου. Ο άριστος συγκερασμός θα προκύψει μόνο μέσα από διαδοχικές δοκιμές, τη συνακόλουθη κριτική αυτών των δοκιμών, την αλλαγή του μείγματος κ.ο.κ. Αυτό όμως προϋποθέτει ειλικρινή, ζωντανό δημόσιο διάλογο και ουχί βαριεστημένο - εκείνον που ασχολείται με τους πολιτικούς και τα καβγαδάκια τους. Το μόνο θετικό είναι ότι, αφού έγινε η αρχή και υπήρξε η ρωγμή στο κομματικό κράτος, υπάρχουν ελπίδες, αργά ή γρήγορα, να βρούμε το κατάλληλο μείγμα...

Ανθρώπινα

Από το blog του υφυπουργού παιδείας Γιάννη Πανάρετου

Πήγα σήμερα το πρωί στο Μαρούσι, όπως πήγαινα και παλαιότερα αρκετά Σάββατα στην Μητροπόλεως. Όχι για να δείξω ότι είμαι εκεί, αλλά απλά γιατί αισθανόμουν από τότε ένα ευχάριστο συναίσθημα τα Σαββατα ή τις Κυριακές γιατί όλα ήταν διαφορετικά από τις καθημερινές. Υπήρχε μια παράξενη γαλήνη και ηρεμία.

Σήμερα τα βρήκα όλα κλειδωμένα. 'Ισως έτσι πρέπει να είναι. Παρ' όλα αυτά, η μετάβασή μου εκεί ήταν χρήσιμη. Γιατί ζήτησα από την ασφάλεια του κτιρίου αν μπορούσαν, να μου ξεκλειδώσουν το γραφείο μου. Έτσι, μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με την Κυριακή (δουλεύει στην ιδιωτική εταιρία που έχει αναλάβει την ασφάλεια του κτιρίου). Είναι Ρωσοπόντια και είναι οκτώ χρόνια στην Ελλάδα. Της ζήτησα να μου πει τις εμπειρίες της από την δουλειά της. Μου είπε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που αφορούν την επικοινωνία του Υπουργείου με τον πολίτη.

Καταγράφω μερικά:

-Δεν υπάρχουν πινακίδες στον δρόμο που να δίνουν κατευθύνσεις για το υπουργείο (ενώ υπάρχουν πολλές για το mall, όπως μου είπε).
-Στην ιστοσελίδα του Υπουργείου δεν αναφέρονται οι ώρες που επιτρέπεται η είσοδος κοινού, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρείται ο κόσμος.
-Δεν υπάρχει ένα καρτοτηλέφωνο στην είσοδο για να μπορεί κάποιος επισκέπτης που έρχεται σε ώρες που δεν επιτρέπεται η επίσκεψη να επικοινωνεί με το εσωτερικό του Υπουργείου. Πολλοί το κάνουν με το κινητό. Κάποιοι όμως δεν έχουν. Η έχουν καρτοκινητά χωρίς μονάδες.

Μου είπε και άλλα σημαντικά.

Αυτή η συζήτηση που έγινε συμπτωματικά ήταν για μένα πολύ χρήσιμη. Πολύ περισσότερο από το αν είχα πάει κατ' ευθείαν στο γραφείο μου και κοίταζα φακέλους.

Θα μου πει κανείς: αυτά είναι τα μεγάλα προβλήματα της παιδείας; Θα απαντούσα: Είναι και αυτά. Διότι δείχνουν το πώς το κράτος αντιμετωπίζει τον πολίτη.

Τα προβλήματα αυτά θα τα δούμε από Δευτέρα, που θα "ξεκλειδώσουν" πάλι τα γραφεία.

ΥΓ. Με την ευκαιρία, μια σημείωση: Η εμπειρία με δίδαξε ότι οι Υπουργοί και οι Γενικοί Γραμματείς δεν πρέπει να είναι από τα ξημερώματα μέχρι τα μεσάνυκτα στα γραφεία τους (κάτι που εγώ έκανα στο παρελθόν). Οχι γιατί δεν πρέπει να δουλεύουν τόσο - και πράγματι η δουλειά είναι πολλή. Αλλά γιατί χρειάζεται να βρίσκουν και κάποιον πολύτιμο χρόνο για να μπορούν να δουλεύουν με ησυχία, χωρίς τηλέφωνα και επισκέψεις. Και βέβαια, για να σκέπτονται. Γιατί η πολιτική χρειάζεται και άλλα.

Λιμενεργάτες: ένα μοντέλο προς μίμηση

Μιά άλλη οπτική για το θέμα των λιμενεργατών από τον greek rider

Νομίζω ότι το θέμα με τις απεργίες στα λιμάνια είναι ν.1 επειδή αυτό ταιριάζει για να χτυπηθούν και να καταδικαστούν οι αντιδράσεις των εργαζομένων γενικότερα και να φτιαχτεί το εγκληματικό προφίλ του συνδικαλισμού έτσι όπως το επιθυμεί η εργοδοσία. Γι' αυτό ακούμε μόνο γι' αυτούς και όχι για άλλους. Έτσι ακούει ο κάθε ένας ότι οι μέσες αποδοχές του λιμενεργάτη είναι π.χ. 40,000 ευρώ ή 70,000 ευρώ, για να καταδικάσει τον συνδικαλισμό συνολικά.

Δεν κατάλαβα δηλαδή, πώς επιτρέπεται σε χιλιάδες από μεσαία και πάνω στελέχη στην Ελλάδα σε μεγάλες επιχειρήσεις (τράπεζες, ελεγκτικές εταιρείες, συμβούλων επιχειρήσεων και πολλές άλλες) να κερδίζουν από 50,000 ευρώ έως εκατομμύρια το χρόνο; Μάλιστα αυτοί προκαλούν όχι με την δυσλειτουργία τους όταν απεργούν (που δεν απεργούν) αλλά με την ομαλή λειτουργία τους με αυτό που κάνουν κάθε μέρα. Για παράδειγμα, εγκληματούν βγάζοντας στην παραγωγή άχρηστα ή επικίνδυνα προϊόντα ή φτιάχνουν τραπεζικά πακέτα προς πώληση που θα καταστρέψουν κόσμο, ή αποφασίζουν να κλείσουν 15 καταστήματα μιας αλυσίδας για να κερδίσει ο όμιλος 3% παραπάνω. Αυτοί δεν είναι επιζήμιοι και είναι οι λιμενεργάτες;

Και θεωρούμε τους Κινέζους σωτήρες μας! Μα οι Κινέζοι είναι αυτοί που εφαρμόζουν στη χώρα τους ένα στρατιωτικό-αυταρχικό καθεστώς και όπου εκατομμύρια άνθρωποι μπαίνουν σε τρύπες με σκόνη και χωρίς αέρα για να βγάλουν ένα μεροκάματο χωρίς δικαιώματα. Και τους δώσαμε και τα λιμάνια μας; Αν ζούσαμε σε πολιτισμένο κόσμο οι Κινέζοι δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται να εισάγουν κανένα προιόν στη Δύση!

Και κατηγορούνται οι λιμενεργάτες ότι είναι ατομιστές και κοιτάνε το συμφέρον τους; Μα αυτό δεν κάνουν και όλοι οι απατεώνες επιχειρηματίες; Μπορούν να οδηγήσουν μέχρι και στο θάνατο τους υπαλλήλους τους για να κερδίσουν 2% περισσότερο. Και εγώ τώρα πρέπει να λυπηθώ που είναι τα προιόντα στα κοντέινερ; Ας σαπίσουν τα προιόντα στα κοντέινερ, να σταματήσει το εμπόριο λόγω του ατομισμού της υπερκαταναλωτικής αηδιαστικής απατεωνίστικης κοινωνίας μας.

Δεν είναι ρεαλιστικά αυτά που λέω; Ας πάνε όσοι θέλουν να δούν ρεαλισμό να κοιτάξουν πώς ζει ένας νέος εργαζόμενος των 700 ευρώ σε ένα πολυκατάστημα, να δούν τι ενοίκιο πληρώνει, σε τι τρύπα ζει, τι τρώει και πώς διασκεδάζει. Σαν δούλος είναι, και μάλιστα χωρίς καμία ελπίδα κοινωνικής ανόδου. Οι αγορές ωρίμασαν πλέον, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, οι δυνατότητες να κάνει κάποιος κάτι μόνος του είναι απειροελάχιστες...

Αν δεν υπάρξει δυσλειτουργικότητα σε πολλούς τομείς της κοινωνίας μέσω των απεργιών και των κινητοποιήσεων τότε δεν θα υπάρξει και προσπάθεια αλλαγής.

Επίσης, χαίρομαι πάρα πολύ όταν ακούω για πετυχημένες απεργιακές κινητοποιήσεις όπως αυτήν στη vodafone, στα Notos galleries, στα Ιωάννινα όπου οι εργαζόμενοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ λόγω απολύσεων στην Αφοί Καρυπίδη ΑΒΕΕ ενώ στην Wind είδαν το καλό παράδειγμα στη vodafone και προχώρησαν και αυτοί σε 24ωρη απεργία.

Διάβασα ένα πολύ ωραίο κείμενο από τους εργαζόμενους στη vodafone από το οποίο παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα:

"Εμείς οι εργαζόμενοι που τόσα χρόνια γεμίζουμε τα ταμεία και τις τσέπες των αφεντικών δεν οφείλουμε τίποτε και σε κανέναν και δεν θα πληρώσουμε εμείς τα "σπασμένα" των επιχειρηματικών σχεδίων της εργοδοσίας. Τα αφεντικά μας χρωστάνε και όχι εμείς σε αυτά. Χωρίς πωλήτριες, καθαρίστριες, αποθηκάριους, ταμίες τα μαγαζιά δεν λειτουργούν με αυτόματο πιλότο. Τις θέσεις εργασίας δεν τις διασφαλίζουμε σκύβοντας το κεφάλι και κοιτάζοντας τη πάρτη μας αλλά διεκδικώντας και απαιτώντας. Αν αδιαφορήσουμε σήμερα για τον συνάδελφο μας που απολύεται, αύριο που θα έρθει η σειρά μας τότε ποιος θα μας υποστηρίξει; Μόνο ένα ενιαίο και ανυποχώρητο μέτωπο των εργαζομένων μέσα στο κατάστημα μπορεί να σταθεί εμπόδιο στις απολύσεις. Ο αγώνας κατά των απολύσεων πρέπει να είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων αυτοοργανωμένοι σε συνελεύσεις και προχωρώντας σε κινητοποιήσεις χωρίς τη διαμεσολάβηση των όποιων πεφωτισμένων συνδικαλιστών και "ειδικών" του αγώνα. Κάθε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση είναι υποχρεωμένη να αντιδράσει αλλά αν περιμένουμε άλλους να βγάλουν το "φίδι από την τρύπα" τότε δεν έχουμε διασφαλίσει τίποτε...."


Εγώ πιστεύω, ότι τα συνδικαλιστικά κινήματα πρέπει να αυτοοργανωθούν και να συντονιστούν στη βάση σελίδων του ίντερνετ. Δεν υπάρχει σήμερα καλύτερος τρόπος οργάνωσης. Σε λίγα χρόνια άλλωστε, το πληροφοριακό κενό θα έχει καλυφθεί.

Τα «Κινέζικα» του Σύριζα

Αυτό το τσούρμο διαφόρων περίεργων τύπων που ονομάζεται Συνασπισμός, Σύριζα, τουρλουμπούκι ή κάπως έτσι, δε λέει να βάλει μυαλό παρά τη χλαπάτσα των εκλογών την οποία πήγαν να την περάσουν ως φοβερή επιτυχία του κυρίου Τσίπρα.

Έφαγαν τη συλλογική μούτζα στις κάλπες πληρώνοντας την ανικανότητά τους να διαχειριστούν ένα κόσμο που απαιτούσε αριστερή στροφή από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τις επιλογές τους να καπηλευτούν τη μαθητική εξέγερση του περασμένου χειμώνα και να αγκαλιάσουν άκριτα τους διάφορους μπαχαλάκηδες.

Σήμερα, λίγες μέρες μετά την ορκωμοσία της ολιγομελής κοινοβουλευτικής τους αντιπροσωπείας,– όπου και εκεί επέλεξαν πάλι φτηνό σώου –τους βλέπω να αρχίζουν πάλι τα ίδια. Την ίδια μίζερη, χωρίς ουσία και προτάσεις γκρίνια, παρά τις αρχικές δεσμεύσεις του νεοεκλεγμένου τους αρχηγού περί «υπεύθυνης προγραμματικής αντιπολίτευσης».

Βρήκε βήμα η «αριστερά» με την απεργία των φορτοεκφορτωτών στο σταθμό εμπορευματοκιβωτίων του ΟΛΠ και προσπαθεί για μια ακόμα φορά να πάρει εύσημα «αγωνιστή». Από τη μια μεριά το σταλινικό ΚΚΕ της Αλέκας που όσο πεθαίνουν οι παλιοί ΚΚΕδες των πραγματικών αγώνων και των εξοριών, τόσο θα κατρακυλούν τα ποσοστά τους, και από την άλλη οι «εκσυγχρονισμένοι» του Τσίπρα που όμως είναι το ίδιο κρατιστές με τους ζηλωτές του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού, έχουν ξεσαλώσει και σε λίγο θα μας πούν πως με την επένδυση των Κινέζων άνοιξε η κερκόπορτα για να μας καταλάβουν οι Μαοϊκοί!

Καταλαβαίνω –χωρίς όμως να τον συμμερίζομαι – τον πόνο των εργατών που θέλουν να κρατήσουν τα κεκτημένα τους και το – κρατικό - μονοπώλιο του ΟΛΠ. Το καταλαβαίνω να αντιδρούν και να στυλώνουν τα πόδια φοβούμενοι ότι στην πορεία θα χάσουν πολλά από τα μοναδικά τους προνόμια (sic) διότι ο ιδιώτης στο διπλανό «μαγαζί» δε θα ανέχεται πλασματικές υπερωρίες, ψεύτικη εργασία Σαββατοκύριακου, παντοκρατορία και τεμπελιά συνδικαλιστών και μάλλον δε θα πληρώνει εργάτες με 100.000 ευρώ το χρόνο. Ο Σύριζα όμως, ο «αριστερός» μας προστάτης από τα καρτέλ και τα ολιγοπώλια, γιατί συμπορεύεται με μια κάστα εργαζομένων που εξεγείρονται κατά του ανταγωνισμού και υπέρ της μονοπωλιακής θέσης της εργοδότριας εταιρίας τους; Γιατί υιοθετεί άμεσα το "cosco go home" των συνδικαλιστών χωρίς η εταιρία αυτή που βάζει τα ωραία της δις στον Πειραιά (προφανώς για να τα αυγατίσει) να έχει δείξει σημάδια ότι δε σέβεται την εργατική νομοθεσία της χώρας. Ας ζητήσει να ελεγχθεί λέξη προς λέξη από τη Βουλή η σύμβαση και να αλλάξει όπου χρειάζεται. Άλλο αυτό και άλλο το «go home».

Ο Σύριζα μοιάζει πολλές φορές με τους κυριούληδες που ντυμένοι τσολιάδες προσπαθούν να προσελκύσουν πεινασμένους οδηγούς στα «βλάχικα» της Βάρης: Ψάχνει παντού πελάτες και είναι το ίδιο ευχαριστημένος όταν υπερασπίζεται την δύστυχη Κούνεβα και το ίδιο όταν κατεβαίνει στον ΟΛΠ να υπερασπιστεί συνδικαλιστές που απεργούν επειδή κάποια άλλη εταιρία θα μπει στα χωράφια τους και δε θα έχουν πια το μονοπώλιο στην φορτοεκφόρτωση των πλοίων. Είναι το ίδιο σα να είχαν στοιχηθεί με τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ κατά της δημιουργίας ιδιωτικών ραδιοσταθμών.

Ας αφήσουν λοιπόν τα παραμύθια και την επαναστατική γυμναστική και ας εξηγήσει κάποιος στον μικρό Αλέξη τώρα που τα έσπασε με τον μπαμπά Αλέκο ότι άλλο είναι η «προγραμματική αντιπολίτευση» και άλλο η… «προγραμματισμένη». Τα περί «εθνικής ασφάλειας», δε, ας τα αφήσουν στο ΛαΟΣ που τα πάει καλύτερα στις θεωρίες διεθνούς συνομωσίας κατά του Ελληνισμού, εκτός αν διευρύνουν και προς τα εκεί το «πελατολόγιο».

Γιάννης Γερονικολός

Η "πατρίδα" όλων των σέρβερ

Αυτό τι... χρώμα ανάπτυξη είναι;

Αντιγράφω από το antinews.gr

Η Ισλανδία ήταν μία από τις χώρες που χτυπήθηκαν πιο βαριά από την οικονομική κρίση. Ωστόσο, η χώρα ετοιμάζεται να επιστρέψει στη διεθνή σκηνή, αναλαμβάνοντας έναν ασυνήθιστο ρόλο: αυτόν του σημείου συγκέντρωσης όλων των servers του κόσμου.

Για πολλούς η επιλογή της συγκεκριμένης χώρας για το συγκεκριμένο αντικείμενο είναι, τουλάχιστον, παράξενη, καθώς η ηφαιστειογενής μορφολογία και οι ακραίες κλιματικές της συνθήκες δεν είναι ακριβώς αυτό που έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για servers. Αλλά παρόλα αυτά, η Ισλανδία επιθυμεί ακριβώς αυτό: να γίνει η έδρα της συνολικής υπολογιστικής δύναμης του κόσμου.

Πίσω από κάθε εταιρεία που δραστηριοποιείται στο χώρο του Ίντερνετ παγκοσμίως, βρίσκοται τεράστια συμπλέγματα από data centres: η Google, για παράδειγμα, θεωρείται πως κατέχει εκατομμύρια από αυτά- ακόμα και πολύ λιγότεροι ενεργοί διαδικτυακά φορείς, όπως για παράδειγμα τράπεζες, απαιτούν εκατοντάδες χιλιάδες servers για την αποθήκευση των δεδομένων τους. Ως εκ τούτου, δημιουργείται ένα μεγάλο πρόβλημα: απαιτούνται μεγάλες ποσότητες ενέργειας.

«Για κάθε βατ που απαιτείται για τη λειτουργία των servers, οι επιχειρήσεις που είναι πραγματικά προσεκτικές όσον αφορά την ελαχιστοποίηση της ενέργειας που απαιτείται για την ψύξη και την ελαχιστοποίηση της απόδοσης, τις περισσότερες φορές καταλήγουν να καταναλώνουν 40%-60% περισσότερη ενέργεια απλά και μόνο για αυτό το σκοπό» είπε ο Δρ Μπραντ Καρπ, του University College London.

Η Ισλανδία προσφέρεται πρωτευόντως λόγω του ψυχρού της κλίματος και της ύπαρξης μεγάλων ποσοτήτων κρύου νερού- εξοικονομούνται τεράστιες ποσότητες ενέργειας. Λίγο έξω από το Ρέικιαβικ, βρίσκονται σε προχωρημένο επίπεδο οι εργασίες για την κατασκευή της πρώτης εγκατάστασης που θα χρησιμοποιηθεί για τη στέγαση servers οι οποίοι, όπως ελπίζεται, θα ξεκινήσουν έναν πραγματικό «πυρετό» προσέλευσης. Η λειτουργία της θα ξεκινήσει μέσα σε ένα χρόνο, και αν αποδειχθεί επιτυχής, περισσότερες τέτοιες εγκαταστάσεις θα κατασκευαστούν.

Όσον αφορά την κατανάλωση ενέργειας, αρκεί μόνο να ειπωθεί πως η Ισλανδία αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς έχει πολύ μεγαλύτερες ενεργειακές δυνατότητες από ότι χρειάζεται, λόγω της ύπαρξης γεωθερμικής ενέργειας: το σύνολο της παραγωγής ηλεκτρισμού της χώρας είναι πλήρως ανανεώσιμο, και απαλλαγμένο από την «κατάρα» της παραγωγής διοξειδίου του άνθρακα, καθώς προέρχεται από νερό που βρίσκεται στο υπέδαφος.

Στη... Γαστούνη!

Πήγε στους καράβλαχους στην Ηλεία ο Παπανδρέου να τους μιλήσει για την πράσινη ανάπτυξη. Με αυτόν τον καημό κοιμούνται και ξυπνάνε οι κάτοικοι στα δοξασμένα Δουνέικα: Πότε θα γνωρίσουν κι αυτοί την πράσινη ανάπτυξη. Κάτι βιασμοί ανηλίκων που έρχονται πού και πού στο φως -από αυτές τις ένδοξες περιοχές της πατρίδας μας- οφείλονται ακριβώς σε αυτό το λόγο: Οι κάτοικοι θέλουν πράσινη ανάπτυξη, δεν την έχουν, και γι’ αυτό κουτουπώνουν αγοράκια και κοριτσάκια

Από τον "pitsiriko"

Τόλμη και γοητεία για μια πραγματικά νέα διακυβέρνηση

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

Κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο Γιώργος Παπανδρέου κατάφερε να ξαφνιάσει τους πολλούς ευχάριστα και μετά την αναπάντεχη για τις θριαμβικές διαστάσεις της εκλογική νίκη του:

1. Με το επιμελώς σχεδιασμένο κυβερνητικό σχήμα (ο αρχιτέκτων Χ. Παμπούκης είναι περίεργο, πάντως, που δεν απέφυγε κάποιες σημαδιακές κακοτεχνίες). Εντυπωσιακά ανανεωμένο, για ένα κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ, με 35χρονη ιστορία και εικοσάχρονη κυβερνητική εμπειρία, τολμηρό και, κατά τεκμήριον, λειτουργικό, απαρτίζεται στην πλειοψηφία του (δύο τρίτα) από «ανθρώπους του προέδρου», δοκιμασμένους, έμπιστους και χωρίς ιδιαίτερη σχέση με τον κομματικό μηχανισμό.

2. Με την προσεγμένη και εύστοχα επικεντρωμένη στα καίρια προβλήματα του τόπου ομιλία του πρωθυπουργού στην πρεμιέρα του υπουργικού συμβουλίου. Η πιο ουσιαστική παραίνεση: «Είστε υπουργοί της αλλαγής, που θα ενώσει τους Ελληνες· δεν ερχόμαστε για να αντικαταστήσουμε το γαλάζιο κράτος με ένα πράσινο ομοίωμά του...». Και

3. Με τη μεγάλη έκπληξη να μιλάει εμπνευσμένα στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ο Συνήγορος του Πολίτη, καθηγητής Γ. Καμίνης, για τη χαώδη κατάσταση σε μια δημόσια διοίκηση «ευνουχισμένη, φοβισμένη και ευθυνόφοβη», αλλά και μήτρα, εν πολλοίς, της διαφθοράς.

«Κυβέρνηση της προσμονής» τη χαρακτήρισε σε μια κουβέντα μας ο με εύσημα παλαίμαχος της πολιτικής Σάκης Πεπονής. Θα συμφωνήσουν, υποθέτω, μαζί του και όσοι, ευλόγως, παραμένουν επιφυλακτικοί, αναμένοντας τα δείγματα γραφής σε εφαρμοσμένες πολιτικές και όχι σε συνθηματολογικές διακηρύξεις. Και μόνον το ΚΚΕ, που απεχθάνεται την πρωτοτυπία, φαλτσάρει σταθερά ότι με τη νέα κυβέρνηση (όπως, βεβαίως, και με την πρώην και την... επόμενη) «χαμογελούν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες».

Στον πρώτο και μέγιστο εκλογικό θρίαμβο του ΠΑΣΟΚ το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου ερώτησε τον εκδότη της «Ε» (η οποία τον είχε βοηθήσει στις εκλογές σημαντικά) πώς βλέπει τη νεότευκτη κυβέρνησή του.

«Σκατά!», απάντησε μονολεκτικά ο γνωστός και για την αθυροστομία του Κίτσος Τεγόπουλος. Και, προκαλούμενος, έσπευσε να επεξηγήσει: Οι περισσότεροι από τους υπουργούς δεν έχουν δουλέψει ποτέ ούτε ως εργαζόμενοι ούτε ως εργοδότες. Αρα, δεν ξέρουν τίποτα για την αγορά, για τη ζωή, για την κοινωνία...

Σε αντίστοιχο ερώτημα, αποκλείεται η ίδια απάντηση σήμερα -ύστερα από τρεις δεκαετίες, περίπου, και με πολύ νερό να 'χει κυλήσει στο αυλάκι.

Πρώτα πρώτα ο Γιώργος Παπανδρέου δεν μοιάζει καθόλου στον πατέρα του, ούτε νομίζω τον έχει πρότυπο. Δεν θα αναδεικνυόταν ασφαλώς πρωθυπουργός τώρα, αν δεν ήταν γιος και εγγονός πρωθυπουργών (σε μια παγκόσμια, υποθέτω, πρωτοτυπία για κοινοβουλευτικό καθεστώς) αλλά και γιος της επίμονα φιλόδοξης Μαργαρίτας. Θα ξημεροβραδιαζόταν σε διαδηλώσεις, ως ηγετικό στέλεχος κάποιου αριστερού κινήματος (όχι κόμματος). Θα διαδήλωνε λ.χ. τώρα, ενδεχομένως, κατά του αναχρονιστικού δημοτικού συμβουλίου Μελισσίων, που, ετσιθελικά, αποκλείει τους ποδηλατόδρομους στο προάστιο.

Δεν έχουν συνέλθει ακόμη από το σοκ να τον βλέπουν πρωθυπουργό οι σπουδαιοφανείς «αναλυτές» των καναλιών για να αρχίσουν να φιλοτεχνούν το προφίλ του. Να θυμηθούν και να θυμίσουν, δηλαδή, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου, ευγενής, προσηνής και χαμηλών τόνων, υπήρξε σε όλη του την πολιτική διαδρομή αντισυμβατικός και αντικομφορμιστής. Οτι ο ριζοσπαστικός προβληματισμός του θεωρήθηκε αιρετικός, όταν οι θέσεις του σε αιχμηρά κοινωνικά θέματα (ναρκωτικά, ομοφυλοφιλία κ.ά.) συγκρούονταν με τις κατεστημένες αντιλήψεις. Οτι όσο άνετα νιώθει μέσα στον κόσμο τόσο τον πνίγει ο κληροδοτημένος και στο ΠΑΣΟΚ από την παραδοσιακή Αριστερά εγγενής αυταρχισμός του κομματικού μηχανισμού. Και, βεβαίως, ότι στην πολιτική ηγεσία υπήρξε ο πρώτος που διείδε πόσο σημαντική είναι η χρήση της νέας τεχνολογίας για μια αποτελεσματική δημόσια διοίκηση στην υπηρεσία του πολίτη, αλλά και για τη φορολογική δικαιοσύνη, τη διαφάνεια και την καταπολέμηση της διαφθοράς· και ο μόνος, που ο εφιάλτης της κλιματικής αλλαγής τον βρήκε έτοιμο να ενστερνιστεί το πρόταγμα της «πράσινης ανάπτυξης».

Αυτό το τελευταίο, ακριβώς, προκάλεσε και τη μεγαλύτερη έκπληξη στη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης, την οποία με μια φευγαλέα ματιά τη χαρακτηρίζει η τόλμη και γοητεία, αφού κυριαρχούν τα νέα πρόσωπα, περισσεύουν τα πτυχία και τα διδακτορικά στα υπουργεία και η ισότιμη συμμετοχή των γυναικών είναι αυταπόδεικτη.

Πιάστηκαν αδιάβαστοι οι ξερόλες των ΜΜΕ: Ποια είναι επιτέλους η Τίνα Μπιρμπίλη; Από πού μας ξεφύτρωσε αυτή η χαριτωμένη γυναίκα με το ανάλαφρο βήμα και τα φωτεινά μάτια, που οδεύει προς το προεδρικό μέγαρο, χωρίς σινιέ ταγέρ, για να ορκιστεί υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής -να επωμιστεί, δηλαδή, ένα από τα βαρύτερα φορτία του κυβερνητικού έργου;

Πώς, τάχα, να την ξέρουν; Ούτε στα «παράθυρα» των καναλιών ξεροσταλιάζει ούτε στα κοσμικά συχνάζει ούτε δημοσιότητα και προβολή επιτηζεί. Πιο οικεία είναι, ασφαλώς, στους προσεκτικούς αναγνώστες της «Ε», όπου κάθε τόσο αναπτύσσει τον προβληματισμό της, αποκλειστικά για την οικολογική κρίση, στην αντιμετώπιση της οποίας έχει δοθεί ολοκληρωτικά και με πάθος από τα εφηβικά της ακόμη χρόνια.

Από τους ανέντακτους της Αριστεράς, που δεν τα θέλουν «όλα ή τίποτα» (η πλανητική περιβαλλοντική κρίση σίγουρα δεν περιμένει μια επανάσταση σαν Δευτέρα Παρουσία...), με λαμπρές σπουδές, δούλεψε επίπονα στον Δήμο Αθηναίων και το υπουργείο Εξωτερικών, απ' όπου επελέγη στο επιτελείο του Γ. Παπανδρέου -για να την αναδείξουν σε πολύτιμη βοηθό του η ευρύνοια, η αφοσίωση και η εργατικότητά της. Με την αναπάντεχη επιλογή της Τίνας Μπιρμπίλη γι' αυτό το καίριο κυβερνητικό πόστο, ο πρωθυπουργός αποκαλύπτει την ειλικρίνεια των προθέσεών του...

Κανείς δεν περιμένει να αλλάξουν όλα από τη μια μέρα στην άλλη. Οι πολίτες, που ξέρουν καλά το χάλι της οικονομίας, θέλουν όλο κι όλο να μην τους δουλεύουν οι κυβερνώντες και να μην τους προκαλούν όσοι λεχρίτες θησαυρίζουν εις βάρος τους. Να μπουν όλα σε κάποια σειρά. Για ένα κράτος που σέβεται και υπηρετεί τον πολίτη. Για μια δίκαιη ανακατανομή του πλούτου. Για να μην υπάρχουν υποζύγια και αφέντες, καπάτσοι και κορόιδα. Για να μη λεηλατείται ατιμώρητα η δημόσια περιουσία και να μην καταστρέφεται από τους κερδοσκόπους ο φυσικός μας πλούτος. Για μια (πολύτιμη και ανέξοδη) δημοκρατία της καθημερινότητας, διάβολε...

Μπορεί, έτσι, να το ζήσουμε κι αυτό: Στη διαχείριση της εξουσίας να έχει «χάπι εντ» η δυναστεία Παπανδρέου, σε αντίθεση με το άδοξο τέλος της δυναστείας Καραμανλή.

παραπολιτικά

Μερικά εξαιρετικά σχόλια από τον «Βηματοδότη»

Η δυσκολία της προσαρμογής ορισμένων μελών του Υπουργικού Συμβουλίου στις ελληνικές πολιτικές παραδόσεις συνεχίζεται. Μου λένε ότι φωτογράφος που συνεργάζεται με το υπουργείο Πολιτισμού πλησίασε τον κ. Παύλο Γερουλάνο και του έδωσε ένα CD με τις φωτογραφίες από την τελετή παράδοσης- παραλαβής με τον κ. Α.Σαμαρά. «Ευχαριστώ πολύ» είπε ο υπουργός Πολιτισμού, «τι χρωστάω;». Ενημερώνω τον Παύλο ότι στην Ελλάδα όλα επιτρέπονται σε έναν υπουργό εκτός από το να πληρώνει.

***
Την Πέμπτη το βράδυ ο κ. Κ. Καραμανλής συνέφαγε στο «18» με το ζεύγος Ι. Αγγέλου και τον κ. Ευ.Αντώναρο. Πληροφοριοδότης μου που βρισκόταν σε διπλανό τραπέζι μού μεταφέρει δύο πληροφορίες. Πρώτον, ο πρώην πρωθυπουργός ήπιε τσίπουρο. Δεύτερον, εκθείασε τις ικανότητες του κ. Αντώναρου λέγοντας ότι δεν περίμενε ότι ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος θα σήκωνε τέτοιο βάρος στους ώμους του. Η επιστημονική κοινότητα ερίζει σχετικά με το αν και σε ποιον βαθμό το δεύτερο ήταν αποτέλεσμα του πρώτου.

***
«Ναι, πήρα δύο φίκους» ήταν η δήλωση-«βόμβα» του κ. Ι. Παπαθανασίου στον «City 99,5». Ο πρώην υπουργός Οικονομίας ομολόγησε ότι συνδέθηκε με τους φίκους του υπουργικού γραφείου του και ρώτησε με τόλμη: «Γιατί να μπορώ
να συνδεθώ με ένα προσωπικό
αντικείμενο και να μη μπορώ
να συνδεθώ με ένα φυτό;». Φανταστείτε σε ποια κατάσταση βρισκόταν η οικονομία ώστε έφθασε ο κ. Παπαθανασίου να λέει τον πόνο του στους φίκους.

***

O κ. Δ. Αβραμόπουλος δεν άφησε μόνο τους φίκους, τους υπολογιστές και τους φακέλους, αλλά ακόμη και τις γραμματείς του στην κυρία Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου. Οι γραμματείς του πρώην υπουργού κατέφθασαν την επομένη της τελετής παράδοσης- παραλαβής για να εκπαιδεύσουν τις διαδόχους τους στον χειρισμό του υπερσύγχρονου τηλεφωνικού κέντρου, το οποίο επίσης άφησε ο Δημήτρης στη Μαριλίζα. Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα άσχημα νέα είναι ότι της άφησε και το ΕΣΥ.

Αξιοκρατία: η βασική προυπόθεση της ολιγαρχίας

Image via Wikipedia

Από τον greekrider

Τις τελευταίες μέρες ακούσαμε και διαβάσαμε εκατοντάδες φορές λόγω εκλογών, και από το στόμα του Γ. Παπανδρέου, τη λέξη Αξιοκρατία. Η λέξη αξιοκρατία έχει όπως φαίνεται ένα ιδιαίτερα θετικό νόημα στα αυτιά μας και γι' αυτό αναφέρεται από όλους τους πολιτικούς και ιδιαίτερα τους προοδευτικούς.
Η αξιοκρατία όμως είναι μια έννοια με πλατωνική καταγωγή. Ο Πλάτων θεωρούσε [1] ότι δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για να διοικούν. Αυτό έπρεπε να είναι ευθύνη των σοφών που θα είχαν επιλεχθεί από άλλους σοφούς και μετά από μακρόχρονη εκπαίδευση και σε ηλικία άνω των 50 ετών θα ασκούσαν καθήκοντα διακυβέρνησης της πολιτείας. Ο Πλάτων περιγράφει τη δική του ουτοπία όπου η αριστεία, η σοφία και η φιλοσοφία συγκλίνουν όλα σε συγκεκριμένα σοφά άτομα που θα ασκούν σοφά την εξουσία ανήκοντας σε μια ειδικά τάξη ανθρώπων που θα προορίζονται γι' αυτόν τον σκοπό και θα έχουν εκπαιδευτεί γι' αυτό.

Αντίθετα, ο Πρωταγόρας πίστευε ότι όλοι οι άνθρωποι διαθέτουν τα στοιχεία της πολιτικής αρετής (Δίκη-Αιδώ) δηλαδή πίστευε στην καθολικότητα της πολιτικής αρετής, ότι όλοι οι πολίτες μπορούν να ασκήσουν πολιτικά καθήκοντα μαθαίνοντας αυτά που πρέπει. Όλοι οι πολίτες θα πρέπει να κατέχουν κατά τον Πρωταγόρα ένα μέρος αυτής της αρετής μέσω της διδαχής αλλιώς δεν είναι δυνατή η ύπαρξη των πόλεων [2].

Ο Αριστοτέλης όπως και ο Πρωταγόρας πίστευε [3] στην απόλυτη ισότητα, την αριθμητική μάλιστα ισότητα των ανθρώπων. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε οι πολλοί μέτριοι μπορούν να είναι αθροιστικά καλύτεροι από τους λίγους άριστους. Με αυτό τον τρόπο, εκτός των άλλων, θεωρούσε ότι οι πολλοί διαφθίρονται δυσκολότερα από ότι οι λίγοι.

Συνεπώς μόνο ο πιο ολιγαρχικός από τους τρεις μεγάλους στοχαστές, ο Πλάτων, ήταν υπερ της αξιοκρατίας. Τόσο ο Πρωταγόρας όσο και ο Αριστοτέλης θεωρούσαν ότι η δημοκρατία θα έπρεπε να ασκείται από όλους τους πολίτες με ίσο τρόπο και ότι αυτό ήταν εφικτό. Μάλιστα ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο ονομάζει όσους δεν ασχολούνται με τα κοινά "άχρηστους". Και το κάνει αυτό ακριβώς επειδή το νόημα της δημοκρατίας τότε ήταν αυτό της άμεσης δημοκρατίας όπου όλοι οι πολίτες εμπλέκονται στα κοινά χωρίς να υπάρχουν εξειδικευμένες τάξεις -πιο άξιων από άλλους- που ασκούν ειδικά πολιτικά καθήκοντα.

Σε αυτό το σημείο συνέβαλε η Γαλλική Επανάσταση η οποία προσπάθησε να μειώσει το χάσμα αυτό προτείνοντας την αντιπροσωπευτική δημοκρατία που γνωρίζουμε με την ίδρυση του κράτους δικαίου, την διάκριση των εξουσιών και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Έτσι επικράτησε το Βεμπεριανό κράτος (Max Weber). Η επιρροή της Γαλλικής Επανάστασης ήταν καταλυτικής σημασίας αφού η γεφύρωση που επέφερε μεταξύ των δύο κόσμων βασίστηκε: α) στο μεν οικονομικό πεδίο στην μετατροπή της οικονομικής ισότητας σε ισότητα ευκαιριών και β) στο δε πολιτικό επίπεδο την μετατροπή της αρχής ότι "όλοι είναι ίσοι στα αξιώματα" με το ότι όλοι είναι "ίσοι στα αξιώματα ανάλογα των ικανοτήτων τους".

Το σημερινό όμως αυτονόητο "ανάλογα των ικανοτήτων τους" προϋποθέτει ότι δεν απαιτείται από την κοινωνία να δημιουργεί τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες τα άτομα θα είναι περίπου το ίδιο ικανά, αλλά άρρητα και έμμεσα, δέχεται την ανισότητά τους ως συστατικό στοιχείο του πολιτεύματος. Με αυτό τον τρόπο όμως το κράτος, το πολίτευμα, η εξουσία κτλ ξεγλιστράνε από το καίριο ζήτημα της διαιώνισης της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας.

Συνεπώς: α) Τι σημασία έχει η αξιοκρατία όταν αυτή κατανέμεται άνισα μεταξύ των πολιτών; β) Θα πρέπει να αναζητούμε την αξιοκρατία μόνο στο βαθμό που έχουμε εντελώς αποκλείσει την πραγματική ισότητα και την άμεση δημοκρατία τα οποία θα έπρεπε να είναι το πρώτο θέμα μιας πραγματικής προοδευτικής διακυβέρνησης.

Πιστεύω όμως ότι στην εποχή μας, την εποχή του ίντερνετ, των κινητών τηλεφώνων, των εφημερίδων και της τηλεόρασης, θα πρέπει βάσιμα να σκεφτόμαστε το ενδεχόμενο μιας πολιτικής λειτουργίας είτε με άμεσα ανακλητούς αντιπροσώπους (όπως θεωρούσαν αυτονόητο ο Μάρξ και ο Λένιν), είτε με κληρωτούς, είτε με Άμεση Δημοκρατία όπως συνέβαινε και στην αρχαία Ελλάδα.

Βλέπουμε όμως γύρω μας την πολιτική αποχή, τον ατομικισμό και την πολιτισμική αποχαύνωση των συμπολιτών μας και απορούμε πώς είναι δυνατόν να συζητάμε για άμεση δημοκρατία. Και όμως, αυτά είναι αποτελέσματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της διαφθοράς που προκάλεσε η δημιουργία των ειδικών τάξεων με - πιο άξιους από τους άλλους - εξειδικευμένους πολιτικούς και διοικητικούς. Το παράδειγμα της αρχαίας Ελλάδας δείχνει ότι η ισχύς της κοινωνίας αυτής προερχόταν από την ισότιμη συμμετοχή των πολιτών και την άμεση δημοκρατία που είχαν θεσπίσει. Αυτό το μοντέλο έπαψε να εφαρμόζεται για πολλούς αιώνες. Σήμερα όμως είναι και πάλι δυνατό λόγω της μεγάλης προόδου της τεχνολογίας.

1) Πολιτεία Πλάτωνα

2) Πρωταγόρας 323a κ 323b

3) Πολιτικά Αριστοτέλη

4) Τηλεόραση και δημοκρατία

Μαζέψτε τους

Αυτά τα μαλακισμένα που έβαλε ο Γιώργος στα υπουργεία έχουν τελειώσει όλες τις δουλειές τους και βγαίνουν στα πρωινάδικα των καναλιών ή νομίζουν οτι μετέχουν σε ριάλιτι; Ο ΓΑΠ που δεν έδωσε προεκλογικά συνέντευξη στους χαχόλους των καναλιών μαλάκας ήταν; Άντε, γιατί δεν αρχήσαμε καλά. Αν θέλουν κάμερες να πάνε στην Πάνια όχι στην Κυβέρνηση.

Σε μένα να ορκιστείς

Από το http://simplemangreek.blogspot.com

Σε μένα να ορκιστείς. Σε μένα τον Απλό που κάθομαι στην ουρά του συσσιτίου της ζωής περιμένοντας δεκαετίες με την καραβάνα μου να στάξεις δύο σταγόνες περισσότερες ελπίδας. Στα κόκαλα αυτών που σιώπησαν να ορκιστείς, για να έχεις το δικαίωμα της «δημοκρατίας» σου και να φοράς το κασμίρ κοστουμάκι σου. Έτσι όπως στοιχίζεστε όλοι από τα κομμωτήρια και από τους ραφτάδες, να είμαι μπροστά σας, εγώ ο Απλός, να ορκιστείτε όλοι σας στα γόνατα ότι αν ένας από εσάς τολμήσει ξανά να πληγώσει την αξιοπρέπεια μου να βρει την επόμενη στιγμή σχοινί να κρεμαστεί.

Σε μένα να ορκιστείς, εσύ με το περιποιημένο νύχι και το χρυσό κουμπί στο μανίκι σου, ότι το γράσο από τα νύχια μου που δεν βγαίνει όσο και αν τα πλένω μετά την δουλειά δεν θα γίνει γράσο για την μηχανή του μασήματος σου. Ότι τα γόνατά μου που έχουν φθαρεί μαζί με το 5ετίας παντελόνι μου δεν θα γίνουν, για σένα αυτή τη φορά, σκαλωσιές προσωπικής αναρρίχησης.

Στα άσπρα μαλλιά μου να ορκιστείς που δεν τα φύσηξε κανένας αέρας αλλαγής όταν ήταν ακόμη καστανά. Που είναι τόσο άσπρα πια που με κάνουν αόρατο όταν στήνομαι στο ΙΚΑ για μια εξέταση ούρων. Αόρατο, όταν παίρνω το χαρτάκι της αναμονής για έξι μήνες και μου μένουν μόνο δύο ζωής. Σε αυτούς τους δυο μου μήνες να ορκιστείς, εσύ ο Αθάνατος.

Σε μένα να ορκιστείς που όταν έρχεται εκείνη η παγωνιά δεν βγαίνω να δω τα χωράφια μου απλά περιμένω την αυγή να δω τι έχει αφήσει. Ανοίγω την πόρτα σιγά-σιγά εκείνα τα πρωινά, γιατί στο λέω, η παγωνιά έρχεται κάθε χρόνο, χρόνια τώρα. Στο βιός μου να ορκιστείς, όταν ο μεσάζοντας έρχεται να κάνει παζάρια με τον ιδρώτα μου και με το γάλα του παιδιού μου.

Στην αγωνία μου να ορκιστείς που στα δεκαεπτά μου αρχίζω να μετρώ τα καρφιά που θα βάλω στην εργασιακή μου κάσα, σ’ αυτή που θα με χώσουν μόλις τελειώσω το σχολειό γιατί τα όνειρα, μου είπαν οι παλιοί, είναι γι’ αυτούς που στο τέλος νικιούνται.
Σε μένα να ορκιστείς που μου βγάλαν τα σωθικά μου αφού τα χημικά από την βιομηχανία τα είχαν λιώσει. Αναπηρική σύνταξη στα 42. Στα μωρά μου να ορκιστείς που το μέλλον τους έγινε «φακελάκια» στο ΕΣΥ.
Σε μένα να ορκιστείς που όταν εσύ θα παίρνεις τον πρωινό σου καφέ εγώ θα έχω γυρίσει στο σπίτι με μισή φραντζόλα ψωμί και ένα πάκο απλήρωτος λογαριασμούς. Με ταμείο ανεργίας θα πορευτώ από τα 50 μου μέχρι το τέλος. Έκανα και κάτι εξτραδάκια μοιράζοντας τα ψηφοδέλτιά σου αυτές τις ημέρες. Στο ξημέρωμά μου να ορκιστείς που δε με θέλει ούτε η ζωή, ούτε ο θάνατος.
Στον δικό μου Θεό να ορκιστείς, γιατί ο δικός σου, κοντά δύο αιώνες τώρα, έχει γίνει ο κατήγορός μου, ο τιμωρός μου, ο εχθρός μου.
.

Χάνουν την ευκαιρία

Δε νομίζω να έχουν καταλάβει τίποτα εκεί στη Ρηγίλλης από το ηχηρό χαστούκι που δέχτηκαν το βράδυ των εκλογών. Μιλούν και φέρονται ακόμη σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Σα να τους έστειλαν για «long weekend» και όχι στη σύνταξη. Λες και η χλαπάτσα της κάλπης να αφορά μόνο στον Καραμανλή και όχι σε ένα εσμό στελεχών ξεπερασμένων από τους καιρούς.

Όσο το κόμμα πήγαινε καρφώνοντας στην πυξίδα τη ρότα της εξουσίας όλα ήταν ρόδινα. Όταν το καράβι έδεσε αρόδο φάνηκε ξεκάθαρα η έλλειψη πολιτικής κατεύθυνσης. Την εξουσία την είχαν, πορεία δεν είχαν. Η σεμνότητα, η ταπεινότητα, η συνέπεια, η υπευθυνότητα και διάφορα τέτοια χαριτωμένα που έλεγε ο τέως πρωθυπουργός δεν είναι πολιτική, είναι παραινέσεις για προσκόπους.

Η ΝΔ έπασχε και πάσχει από μια ξεκάθαρη πολιτική θέση. Που βρίσκεται και που πάει. Είναι φιλελεύθερο κόμμα; Νεοφιλελεύθερο; Θέλει να πορευτεί όπως τα Ευρωπαϊκά Χριστιανοδημοκρατικά ή σαν τους Αμερικανούς συντηρητικούς; Χαράσσει στρατηγική σαν «λαϊκή δεξιά» και τι σημαίνει αυτό στους σημερινούς καιρούς;..

Όλα αυτά δεν είναι φληναφήματα. Από εκεί αρχίζει κανείς για να δημιουργήσει ένα κόμμα, μια παράταξη. Πρέπει κάτι να έχει να πει, κάπου να δείξει, κάποιες ιδέες που πιστεύει ότι είναι καλύτερες από αυτές των αντιπάλων του. Διαφορετικά δεν έχεις κόμμα, ούτε χρειάζεται να έχεις. Ιδρύεις έναν «σύλλογο αντιΠΑΣΟΚων» ή μια ΜΚΟ «για τους αδικηθέντες από το ΠΑΣΟΚ», μαζεύεστε στο Κολωνάκι, κάνετε και μια ομάδα στο facebook και προχωράτε.

Ακούω σε εκπομπές διάφορους πικραμένους πολιτευτές και βουλευτές να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους λέγοντας ότι το έκτακτο συνέδριο δεν πρέπει να ασχοληθεί με τίποτα άλλο πέραν της εκλογής προέδρου. Κάποιοι δε, όπως η κυρία Βούλτεψη, παθαίνουν αλλεργία με τη σκέψη ιδεολογικού συνεδρίου και φωνάζουν δημοσίως: «μα τι είναι αυτά; Θα πάμε, θα ψηφίσουμε για αρχηγό και τέλος!». Έτσι φαντάζονται την επόμενη μέρα. Σαν την ΑΕΚ που δεν έχει παίκτες, διοίκηση και χρήματα, έχει όμως προπονητή και μ αυτόν θέλει να πάρει και πρωτάθλημα και το… Ουέφα ή όπως αλλιώς το λένε πια!

Έχει τη σημασία του – προφανώς – ποιος θα είναι ο αρχηγός. Χωρίς, όμως, ξεκάθαρη ιδεολογικοπολιτική θέση η ΝΔ μια θα πέφτει πάνω στο ΠΑΣΟΚ και μια πάνω στο ΛαΟΣ του Καρατζαφέρη, χωρίς να λείπουν κάποιες ΚΚΕδικες στραβοτιμονιές. Το εφεύρημα του «μεσαίου χώρου» είναι καλό για να ξορκίσει το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά», αλλά σίγουρα δεν είναι πολιτική τοποθέτηση. Όσο για τις διαχωριστικές γραμμές, μπορεί να μην υπάρχουν πια με την αυστηρή τους έννοια, μπορεί η Κανέλλη και ο Πλεύρης να συμφωνούν σε πολλά εθνικοπατριωτικά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να είναι ξεκάθαρο στους ψηφοφόρους – αλλά και στους ίδιους – που διαφωνεί ο Παπαθανασίου με τον Παπακωνσταντίνου.

Είναι ευκαιρία για τη ΝΔ να χτίσει πια ένα κόμμα που θα βλέπει προς τον 21^ο αιώνα και δε θα έχει για ινστρούχτορες ξεπερασμένους γηραλέους κυρίους τύπου Ρίζου τον οποίο ξέθαψαν από τα αζήτητα της ιστορίας τα κανάλια.

Το δρόμο, είτε κάποιοι το θέλουν είτε όχι, τον έδειξε ο Γ. Παπανδρέου: Εκλογή αρχηγού από τη βάση και πλήρης ανανέωση. Το κακό είναι ότι το μοντέλο αυτό δε βολεύει ούτε τον απερχόμενο αρχηγό ο οποίος ζητά συνέδριο… ενός τετάρτου για να μην ακουστούν και αναλυθούν τα λάθη του, ούτε την Ντόρα η οποία φαίνεται να ελέγχει μεγάλο μέρος του κομματικού μηχανισμού, φοβάται όμως τη βούληση της βάσης.

Κρίμα γιατί ήταν μια ευκαιρία.

Γ.Γ.

ΕΣΗΕΑ: Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΤΕΚΑ

Από το http://anergoidimosiografoi.blogspot.com

Άθλιοι επαγγελματίες συνδικαλιστές που μας ζαλίζουν τα @@ ένα μήνα πριν έρθουν οι εκλογές και μετά δεν σου λένε ούτε γεια στο δρόμο.

Πόσο τυχαίο είναι οτι χρόνια τώρα η συμμορία των 11 σπάνια αλλάζει σύνθεση?

Που το είδατε μωρέ μαλάκες γραμμένο να έχουν γίνει οι εκλογές απο τον περασμένο Μαϊο, να έχει φτάσει Οκτώβριος κι εσείς να ψωλαρμενίζετε? Αλλά δυστυχώς δεν φταίει κανένας άλλος παρά οι μαλάκες που σας ψήφισαν. Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι όποιος χαραμίζει την ψήφο του για άχρηστους συνδικαλιστές που το μόνο που τους νοιάζει είναι η καρέκλα, ο μισθουλάκος του συνδικαλιστή, τα δωρεάν καφεδάκια, ουισκάκια και λοιπά φαγώσιμα του κυλικείου (ΧΟΝΤΡΕ για σενα χτυπαει η καμπανα) και όλα τα άλλα στα παλιά τους τα παπούτσις.

Είσαστε ΟΛΟΙ για φτύσιμο, μηδενός εξαιρουμένου. Ο προεδρεύων κύριος αρχιμαφιόζος με τις 4 δουλίτσες, η αντιπροεδρεύουσα γαλάζια κυρία της διαπλοκής, ο και καλά αδιάφορος ταμίας που λέει μαλακίες στους συναδέλφους του που απολύονται απο το μαγαζί που δουλευει, η γραφική ταξιθέτρια που ένα βήμα πριν να πάει να συναντήσει τους προγόνους του ξύπνησε μέσα του ο επαναστάτης, ο γνωστός μπουχέσας που τον έχει ξεγραμμένο ακόμα και το κόμμα του, ο θλιβερός κόκκινος μαλάκας που καπελώνει συνέχεια τις προσπάθειες για εκλογή προεδρείου, και τα άλλα τα "συμμοριτόπουλα".

Αξιότιμοι κύριοι και κυρίες γνωρίζετε οτι:
Οοι απολύσεις συνεχίζονται κανονικά στα ΜΜΕ κι εσείς κοιμόσαστε όρθιοι?
Γνωρίζετε ρε χαραμοφαήδες τεμπελχανάδες και κομματόσκυλα οτι έχει καθιερωθεί η μάυρη και ανασφάλιστη εργασία στα ΜΜΕ?
Γνωρίζετε οτι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με 500 ευρώ το μήνα?
Γνωρίζετε οτι υπάρχουν ανασφάλιστοι που δεν μπορούν ούτε να αρρωστήσουν αφού δεν έχουν περίθαλψη?
Γνωρίζετε οτι μέρα με τη μέρα η λέξη αξιοπρέπεια δεν υπάρχει για πολλούς επαγγελματίες δημοσιογράφους?

Μάλον όχι ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ γιατί εσείς έχετε απο 2-3 δουλειές ο καθένας, έχετε τις δημόσιες σχέσεις σας και τα κονέ για να βολεύετε τα δικά σας παιδιά, έχετε τη σκατοκοιλιά σας γεμάτη και δεν σας νοιάζει ρε ξεφτίλες αν υπάρχουν συναδελφοί σας που πηγαίνουν κάθε μέρα και παίρνουν συσίτιο απο την εκκλησία της γειτονιάς τους για να φάνε. Και για όλα αυτά ΦΤΑΙΤΕ ΕΣΕΙΣ επειδή είστε ανίκανοι αδιάφοροι τυχοδιώκτες αναίσθητοι και πολλά άλλα για τα οποία μόνο υπερήφανοι δεν θα έπρεπε να είστε.

Αφού η ξεφτίλα; σας δεν επιτρέπει να φτιάξετε προεδρείο για να ασχοληθεί η ΕΣΗΕΑ με τα προβλήματα που πλήττουν τον κλάδο τουλάχιστον ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ και ΠΡΟΚΗΡΥΞΤΕ ξανά εκλογές για να πάτε στο διάολο μήπως και ησυχάσουμε μια για πάντα απο εσάς.

Μην μας απογοητεύσετε…

2009 παραμονές βουλευτικών εκλογών

-«Ούξου!», αναφώνησε η οχτάχρονη κόρη μου και κοκάλωσα. Επέστρεψα στο σαλόνι για να επιβεβαιώσω αυτό που υποψιαζόμουν ότι έβλεπε στην τηλεόραση: Ο Κ. Καραμανλής σε προεκλογικό σποτ της Ν.Δ.

-«Τι θα ψήφιζες;», τη ρώτησα ενώ το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς για το πώς θα χειριζόμουν αυτό το αναπάντεχο ούξου.

-«ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν έχω δικαίωμα ψήφου πριν τα 18», έρχεται η απάντηση με φυσικότητα.

-«Γιατί ΠΑΣΟΚ;» τη ρωτάω.

-«Επειδή αυτό ψηφίζετε κι εσείς».

28 χρόνια πριν

1981 παραμονές βουλευτικών εκλογών

Το Simca-Οrizon της μαμάς μου είναι κρυμμένο. Δεν διακρίνεται ούτε μια τόση δα σπιθαμή χρώματος κάτω από τις αφίσες. Το φυσικό του μπλε χρώμα τώρα είναι πράσινο. Σε όλους τους τόνους. Κυκλοφορεί σε αυτή την κατάσταση πάνω από μήνα. Μας παίρνει παντού μαζί της. Εμένα και τον μικρότερο αδελφό μου. Χαζεύω έξω από το παρμπρίζ –τα πλαϊνά παράθυρα είναι καλυμμένα.

Το πρόσωπο του Αντρέα κυριαρχεί παντού. Ο κόσμος είναι ξεσηκωμένος. Είναι όλοι έξω. Βόλτες, καφενεία, συγκεντρώσεις, σημαίες, τραγούδια. Απ' όπου περνάμε κορνάρουν και κορνάρει σαν τρελή και η μαμά ανεμίζοντας ταυτόχρονα μια σημαία με τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ. Τον Ήλιο τον Πράσινο. Τον Ήλιο που ανατέλλει...

Τα πρόσωπα όλων είναι ξαναμμένα. ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ. Μια λέξη στο στόμα όλων: ΑΛΛΑΓΗ

Μια ιαχή τόσο δυνατή, τόσο συμπαγής και τόσο μαζική που όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα την ξεχάσω. Ήμουν 12 χρονών.

«Εθνική Ανεξαρτησία - Λαϊκή Κυριαρχία – Κοινωνική Δικαιοσύνη». Η πολιτική ζωή μέσα σε λίγες ώρες δημοκρατικής ευφορίας απαλλάχτηκε από τα συσσωρευμένα δεσμά και δεινά δεκαετιών.

Περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο της μεταπολιτευτικής εποχής, η δεκαετία του '80 έχει καταγραφεί στη συνείδηση της ελληνικής κοινής γνώμης ως η κατ' εξοχήν περίοδος των μεγάλων αλλαγών για τη χώρα. Ήταν το τέλος θερμών και ψυχρών πολέμων, εμφυλίων, αστυνομικού κράτους, δικτατοριών και μιας εν πολλοίς οπισθοδρομικής και ξεπερασμένης Δεξιάς.

Η Αλλαγή ήταν συνολική, πλήρης. Ένας νέος εφικτά καλύτερος κόσμος ήταν μια εφικτή προοπτική... μέσα από τις προσδοκίες της ΑΛΛΑΓΗΣ.

Με συντρόφευε για πολλά χρόνια αυτός ο ενθουσιασμός της ΑΛΛΑΓΗΣ. Όμως με κάθε κεράκι που έσβηνα αργόσβηνε κι αυτός... Ώσπου ξημέρωσε μια μέρα που με έπιασα να ντρέπομαι που ψηφίζω ΠΑΣΟΚ. ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΠΑΣΟΚ.

2009 Επιστροφή

«Επειδή ΠΑΣΟΚ ψηφίζετε κι εσείς». Η φράση της κουδουνίζει ακόμη στο κεφάλι μου. Χτυπάει καμπανάκια κινδύνου...

«Πρέπει να μάθεις γιατί θέλεις να ψηφίσεις ένα συγκεκριμένο κόμμα κι όχι ένα άλλο. Πρέπει να διαμορφώσεις τη δική σου άποψη και να ψηφίσεις όποιο κόμμα θεωρείς ΕΣΥ καλύτερο, όχι μόνο επειδή αυτό ψηφίζουν οι γονείς σου», ήταν ό,τι καλύτερο σκέφτηκα να της πω.

«Γι' αυτό δεν σας αφήνουν να ψηφίσετε πριν τα 18!», ήρθε η λακωνική συμμετοχή του πατέρα της στην κουβέντα μας.

Υ.Γ. Δεν βγήκα την Κυριακή με σημαίες και πανό. Και δεν νομίζω ότι θα βγω ποτέ ξανά. Ο ενθουσιασμός όμως επέστρεψε μαζί με την ελπίδα. Όχι για την ΑΛΛΑΓΗ αυτή τη φορά. Καλώς έγινε όταν έγινε. Ανήκει σε άλλον αιώνα τώρα πια. Δεν με ενδιαφέρει η αλλαγή για την αλλαγή. Δημοκρατία έχουμε (την κατακτήσανε κάποιοι άλλοι για μας και καλώς ή κακώς τη θεωρούμε εν έτη 2009 δεδομένη) και βάσει αυτής οι κυβερνήσεις θα αλλάζουν.

Η ελπίδα, όμως, οτι (όπως έδειξε και το εκλογικό αποτέλεσμα) εκπαιδεύουμε όχι πολίτες κληρονόμους κομμάτων αλλά απογαλακτισμένους ψηφοφόρους που δεν θα σκέφτονται δεύτερη φορά πριν μαυρίσουν αυτούς που δεν εκπλήρωσαν τις προσδοκίες τους, μου έφτιαξε πραγματικά το κέφι.

Κατερίνα

Γιώργο το νού σου: Ομπάμα - λόμπι: 0-1

Από το http://diastaseis.blogspot.com/

Το να χάνεις σε μια ψηφοφορία για την πόλη που θα υποδεχθεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είναι κακό. Το πραγματικό πρόβλημα είναι όταν υποχωρείς μπροστά σε αντιπάλους που όφειλες εγκαίρως να έχεις εξουδετερώσει.

Τριακόσια ογδόντα εκατομμύρια δολάρια: τόσα χρήματα έχουν διαθέσει τους τελευταίους μήνες η αμερικανική φαρμακευτική βιομηχανία, οι ασφαλιστικές εταιρείες, τα νοσοκομεία και τα λόμπι για να μπλοκάρουν τις προοδευτικές διατάξεις της μεταρρύθμισης του συστήματος υγείας. Σύμφωνα με αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της εφημερίδας Γκάρντιαν, ένα σημαντικό μέρος της εκστρατείας τους γίνεται μέσω οικονομικών συνεισφορών προς μέλη του Κογκρέσου που επηρεάζουν τη σχετική συζήτηση. Και η μεγαλύτερη από αυτές τις συνεισφορές, κάπου 1,5 εκατομμύριο δολάρια, έχει γίνει προς τον πρόεδρο της επιτροπής της Γερουσίας που συντάσσει τον νέο νόμο. Σημειώστε το όνομά του: Μαξ Μπόουκας.

Την περασμένη εβδομάδα, η επιτροπή αυτή καταψήφισε δύο φορές τη διάταξη της δημόσιας ασφάλισης, που προσφέρει στους καταναλωτές χαμηλότερα ασφάλιστρα και καλύτερη κάλυψη. Και τις δύο φορές ο Μπόουκας ψήφισε εναντίον της διάταξης αυτής. Ο Δημοκρατικός γερουσιαστής από τη Μοντάνα οργανώνει κάθε τόσο δείπνα όπου τα στελέχη της φαρμακευτικής βιομηχανίας πληρώνουν χιλιάδες δολάρια ο καθένας για να συμμετέχουν, ενώ μια φορά τον χρόνο καλεί όλον αυτόν τον συρφετό στην πολιτεία του για ένα πρωτάθλημα ψαρέματος και γκολφ. «Θα ήταν αφελές να ισχυριστεί κανείς ότι δεν επηρεάζουμε τους νομοθέτες», λέει ένας από τους μόνιμους προσκεκλημένους, ο Τζον Τζόνας, που αντιπροσωπεύει τις εταιρείες υγείας στο Ρatton Βoggs, το μεγαλύτερο λόμπι της Ουάσιγκτον. «Παραδέχομαι ότι πρόκειται για μια ηθικά ύποπτη πρακτική».

Σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Ράιχ, υπουργό Εργασίας στην κυβέρνηση Κλίντον, ο Ομπάμα έχει ανησυχήσει τόσο πολύ για τον ρόλο που παίζουν τα χρήματα των φαρμακευτικών και ασφαλιστικών εταιρειών, ώστε έχει φθάσει σε σιωπηρή συμφωνία μαζί τους να ξεχάσει τις διατάξεις για τη δημόσια ασφάλιση και τον καθορισμό ανωτάτων τιμών στα φάρμακα με αντάλλαγμα να τον αφήσουν ήσυχο τα λόμπι (αυτή τη στιγμή αντιστοιχούν σε κάθε μέλος του Κογκρέσου έξι καταγραμμένοι «λομπίστες» στον τομέα της υγείας). «Πρόκειται για μια ολοκληρωτική νίκη της ασφαλιστικής βιομηχανίας», λέει ο δρ Στέφι Γουλχάντερ, καθηγητής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και συνιδρυτής των Γιατρών για ένα Εθνικό Πρόγραμμα Υγείας. «Ο νέος νόμος χρησιμοποιεί την κρατική εξουσία για να αναγκάζει τους πολίτες να δίνουν τα χρήματά τους σε εταιρείες ιδιωτικής ασφάλισης. Άλλα τούς είχε υποσχεθεί ο Ομπάμα».

Οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι τόσο ευχαριστημένες με την εξέλιξη των πραγμάτων, ώστε αποφάσισαν να διαθέσουν 120 εκατομμύρια δολάρια για να υποστηρίξουν τη διαφαινόμενη «λάιτ» εκδοχή της μεταρρύθμισης. «Πρέπει πάντα να επιδιώκεις το πολιτικά εφικτό», λέει ο Τζον Τζόνας. Το περίμενε άραγε ο Ομπάμα ότι θα έπαιρνε τόσο γρήγορα μαθήματα από τους λομπίστες;