Δεξιές μαγκιές

Παναγιωτόπουλος (για τους φίλους κόκκινος Πάνος):

"Ο πρόεδρος της ΝΔ θα κάνει αυτό που πρέπει, την ώρα που πρέπει"

- πές του να κατουράει και λίγο

Η κρίση δεν είναι άλλοθι για Χούντα!

Αδέλφια, να μαζευτούμε λιγάκι γιατί ως γνήσιοι Ελληναράδες μόλις είδαμε τα ζόρια ξεφύγαμε. Το τι έχει γραφεί και ακουστεί αυτές τις ημέρες δεν περιγράφεται. Από το ότι θα γίνουμε τούρκικη επαρχία μέχρι το ότι πρέπει να κηρύξουμε ιδιόμορφη δικτατορία λόγω εκτάκτων συνθηκών!

Θα μου πείτε ότι είμαστε συνηθισμένοι στις κραυγές των «δημοσιογράφων» και των πολιτικών. Σωστά. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι ο Άδωνης που τσιρίζει, ούτε η ντουντούκα της ΚΝΕ που οχλαγωγεί. Δεν είναι οι συνήθεις «ακραίοι» που μας ανατριχιάζουν, μα οι… «νοικοκυραίοι». Δηλαδή αυτοί που ιστορικά εξέτρεφαν το αβγό του φιδιού και το καλωσόριζαν όποτε έφτανε η ώρα. Αυτοί που ντυμένοι με το μανδύα του δημοκράτη, του έγκριτου, του αδιάφθορου, του πολυπράγμονα και του μετρημένου, μπορούν να ρίξουν το δηλητήριο και να πιάσει τόπο διότι – για τους μη γνωρίζοντες – δεν είναι «στιγματισμένοι».

Έτσι, μέσα στον ορυμαγδό των ανοησιών που ακούγονται από τα δελτία «ειδήσεων» και τους διάφορους Καψηδοτράγκηδες, δεν έκανε και πολύ εντύπωση αυτό που έγραψε στο - ζηλευτό κατά τα άλλα - protagon.gr ο «πολύς» Τέλογλου: «Ο πολιτικός χρόνος αυτής της κυβέρνησης έχει παρέλθει,το πιθανότερο όμως είναι οτι και η επόμενη θα έχει ως βασικό κορμό της το ΠΑΣΟΚ. Είναι ανάγκη να έχει πρωθυπουργό τον κ Παπανδρέου;»

Σε πρώτη ανάγνωση λες ότι ο τυπάκος βγάζει τον πόνο του καθώς δε γουστάρει τον Παπανδρέου. Δικαίωμά του. Στην απορία όμως πώς μπορεί να γίνει σήμερα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ χωρίς πρωθυπουργό τον Γιώργο, βγάζει στα σχόλια και την πραγματική του σκέψη λέγοντας ότι χρειάζεται: «Μία κυβέρνηση σαν και εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974 , από όλους τους πολιτικούς χώρους . Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να έχει έκτακτες εξουσίες ,για να το πώ πιο απλά η χώρα είναι σε κατάσταση εκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία αλλά ορισμένα άρθρα του συντάγματος πρέπει να βγούν "εκτός" η να ερμηνευτούν ανάλογα(!)… Ο κ Παπανδρέου είναι ακατάλληλος για να ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης "εθνικής ανάγκης", μπορεί να είναι αντιπρόεδρος της και υπουργός των Εξωτερικών αλλά επικεφαλής πρέπει να είναι κάποιος που να μην διστάζει μπροστά σε όποιο κόστος.»

Ο «έγκριτος» δημοσιογράφος ζητάει κατάλυση του Συντάγματος ή έστω… «αναστολή» ορισμένων διατάξεων ώστε να απαγορευτούν απεργίες, συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες και ότι άλλο διαταράσσει την ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία του! Αυτά τα δημοσιεύματα, σε συνδυασμό με τις απολίτικες κραυγές των διαμορφωτών της κοινής γνώμης οι οποίοι ξεσαλώνουν κάθε φορά που κάποιος κλάδος έχει το θράσος να απεργήσει, στήνουν ένα πολύ επικίνδυνο για τη δημοκρατία σκηνικό σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που έτσι κι αλλιώς η ελληνική κοινωνία είναι μουδιασμένη, μπερδεμένη, δέχεται ποταμούς στοιχείων και αριθμών που αδυνατεί να επεξεργαστεί και είναι έρμαιο των διάφορων «αναλυτών» καθώς οι περισσότεροι από το πολιτικό προσωπικό είναι σε κώμα από το σόκ του ΔΝΤ που θα τους κόψει τα ρουσφέτια.

Διόλου δε μου αρέσουν οι μέθοδοι του ΠΑΜΕ και ο τσαμπουκάς των ψευτοεπαναστατών του. Με κάνει έξαλλο η Αλέκα όταν διαλαλεί την «ανυπακοή» απέναντι και σε δικαστικές αποφάσεις, ή διάφορες άλλες επικίνδυνες ανοησίες που λέει και κάνει διαχρονικά το απολιθωμένο ΚΚΕ. Είναι απαράδεκτο 50 άτομα να κλείνουν ένα λιμάνι, μια υπηρεσία, ένα υπουργείο ή ένα δρόμο. Είναι εξωπραγματικό να κρατούν ομήρους τουρίστες ή να προπηλακίζουν συνδικαλιστές τα νέα ΚΝΑΤ. Για την αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων, όμως, υπάρχει η αστυνομία και η δικαιοσύνη όχι τα… τάνκ. Δε χρειάζονται κυβερνητικές «έκτακτες εξουσίες» και κατά το δοκούν ερμηνεία των διατάξεων του Συντάγματος που ζητάει ο Τέλλογλου και οι εργοδότες του, όπως και δε χρειάζεται πρωθυπουργός – Στάλιν «που να μη διστάζει μπροστά σε όποιο κόστος».

Με τέτοιες μεθόδους η κατάσταση θα γίνει ανεξέλεγκτη. Με τέτοιες κραυγές περί του «τέλους της μεταπολίτευσης» και του ανιστόρητου περί «αποτυχίας όλων των πολιτικών από το '74 εως σήμερα», με τη λογική του «φταίμε γιατί τους ψηφίζουμε» και το απρεπές «όλοι ίδιοι είναι» οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια εκεί όπου ο ανεκδιήγητος πρώην γ.γ. του Αλογοσκούφη και νύν πολυπράγμων και λαλίστατος Πρόεδρος του ΕΒΕΑ Μίχαλος είπε σε τηλεοπτική συζήτηση χωρίς να τον λιντσάρουν: «η πολιτική είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στους πολιτικούς»! Κάτι θα ξέρει, ως γιός υπουργού της Χούντας, ο μέγας μπαλονοποιός.

Γ.Γ.

Έβγαλε βρώμα η ιστορία οτι ξοφλήσαμε...

Άγριο δούλεμα

Σαμαράς: (προς λωτοφάγους και δεξιούς)

"Το μήνυμά μου παντού στην Ελλάδα είναι Ελπίδα. Αυτό έχει ανάγκη ο λαός μας σε δύσκολες στιγμές. Αυτό το μήνυμα μόνο η νέα Νέα Δημοκρατία μπορεί να φέρει."

-Μήνυμα ελπίδας από τη ΝΔ. Αυτό είναι δούλεμα!

Δε μασάμε

sorry αδέλφια, αλλά δουλεύουμε τόσα χρόνια σε Κουρήδες, Μήτσηδες, Τράγκες, Καρατζαφέρηδες, Ανδρουλιδάκηδες, Μάστορες, Αλαφούζους και ξέρω γω ποιά άλλα σκατά και τώρα φοβόμαστε το ΔΝΤ; δουλευόμαστε;

Θα μας κλάσουν το μπέκ οι κουφάλες οι κουστουμάτοι. Τι θα κάνουν; Θα μου κόψουν τα Κυριακάτικα που ποτέ δεν έχω πάρει; το επίδομα αναπλήρωσης που δεν δίνει κανείς; τα νυχτερινά και τις υπερωρίες που είναι λέξεις άγνωστες; θα απολύουν όποτε και όποιον θέλουν; θα έχουν γραμμένους τους νόμους και τις κυβερνήσεις, τους θεσμούς, τους συνδικαλιστές, την επιθεώρηση εργασίας και τα δικαστήρια; Θα σπάνε τις απεργίες όπως ο Σκάι σήμερα και πάντα;

Ε, και τί θα αλλάξει από το παρελθόν; Γι αυτό σας λέω, θα μας τα κλάσουνε. Αφήστε τους κυριλέδες να ανησυχούν. Οι "τρόφιμοι" της ζούγκλας των νταβατζήδων του ιδιωτικού τομέα δε μασάμε!

Το πάρτυ των ενοχών: ευχαριστώ, δεν θα έρθω

της Ρίκας Βαγιάνη

Αυτές τις μέρες διαβάζω πολύ protagon. Διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι συνάδελφοι, οι guest posters, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των σχολιαστών, διέρχεται μια φάση σοβαρής αυτοκριτικής. Κρίμα που είμαι πολύ έξαλλη για να την απολαύσω. Κρίμα που ξυπνάω θυμωμένη, περνάω τη μέρα σκυλοβρίζοντας και κοιμάμαι αφρίζοντας από το κακό μου. Όλοι, ξαφνικά, της Μπιρμπίλης της υπουργίνας συμπεριλαμβανομένης, το έχουν ρίξει στο ποιητικό αυτομαστίγωμα.

Πώς φτάσαμε ως εδώ, και πώς πέσαμε στην ξέρα, και πώς «Τσίτσοοοο, το λιμάνι φεύγει», πού έλεγε και ο Φράνκο. Και πώς ευθυνόμαστε, λέει, όλοι. Τι ευγενικό, τι μεγαλειώδες. Αφού μπαίνω στο site μας.. και νομίζω ότι θα μου ανοίξει την πόρτα ο Ζαμπούνης.. Η ο Δαλαϊ Λάμα.. Τέτοια ανελέητη ενδοσκόπηση πέφτει.

Ε, λοιπόν, παιδιά, εμένα μη με υπολογίζετε στο εθνικό πάρτυ Τύψεων που έχετε στήσει από το Νευροκόπι μέχρι το Καστελλόριζο. Δεν έρχομαι, δεν μασάω. Και κυρίως, δεν ευθύνομαι. Τεμπελιά και λούφα για μένα ήταν απαγορευμένες λέξεις. Δουλεύω δυο και τρεις δουλειές από τη μέρα που τελείωσα το Λύκειο. Διακοπές πήγα για πρώτη φορά τριάντα χρονών, μια ολόκληρη εβδομάδα. (Κάπου εκεί πήγα να κλατάρω από υπερκόπωση και το πήρα πιο ήρεμα το όχημα, αλλά υποθέτω ότι δεν φέρω ιδιαίτερο μερίδιο ευθύνης στο ναυάγιο της χώρας επειδή αποφάσισα να κολυμπάω λίγο περισσότερο).

Όχι, μη με περιμένετε στο ενοχικό σας πάρτυ. Από το πρώτο δευτερόλεπτο της επαγγελματικής μου ζωής πληρώνω σκληρούς φόρους. Δεν έχω κρύψει ποτέ, ποτέ, ούτε ένα δίφραγκο των εισοδημάτων μου. Κανονική ασφάλιση βέβαια, και «ανθρώπινα δικαιώματα» απέκτησα σχετικά πρόσφατα. Ο κύριος μακαρίτης κράτος, που σήμερα τον κλαίτε, μου ρουφούσε το αίμα ως φορομπηχτικό «μπλοκάκι», αλλά σφύριζε κλέφτικα όταν έπρεπε να με αντιμετωπίσει ως κανονική εργαζόμενη. Όταν, ας πήγαινα στη δουλειά, Παρασκευή, για να με ενημερώσουν ότι δεν θα με ξαναχρειαστούν από Δευτέρα. Η όταν έτρωγα κλωτσιά διαπλανητική, κάθε φορά που τολμούσα να σκεφτώ τη λέξη «ασφάλιση», «δώρο», «επίδομα» και «ένσημα».

Όλα τα έκανα. Κι υπερωρίες χτύπησα, και προσοχές βάρεσα, και διπλοβάρδιες δεν αρνήθηκα. .Και φέσια έφαγα νάαα, μετά συγχωρήσεως κύριε Ζαμπούνη μου. Και αφραγκίες παροιμιώδεις έζησα,. Και λεφτά καλά έβγαλα, κάποια στιγμή. Γιατί όχι; Τι σκατά ενοχές να έχω, που σε μια ζωή σύντομη, πέρασα και καλές μέρες; Ηταν δικές μου μέρες. Δεν τις στέρησα από κανέναν.

Α, κι εκείνα τα παπούτσια, Σταύρο, τα πανάκριβα, όχι των 480, αλλά των 600 ευρώ και βάλε; Να ξέρεις μάνα μου, να μην ψάχνεις, εγώ τα αγόρασα. Κι ένιωσα υπέροχα, γιατί τα γούσταρα, τα δούλεψα και τα απόκτησα μοναχιά μου. Ετσι, για την τρέλα μου. Και πενθήμερο στη Νέα Υόρκη πήγα για σόπινγκ, και ξέρεις κάτι; Ηταν φανταστικά! Καγιέν δεν έχω, γιατί τα βλέπω και ξερνάω ρουκέτες, αλλά τις έχω κάνει τις σπατάλες μου. Ε, και; Ημουν νέα, γκαζωμένη και δουλευταρού. Δεν ήξερα ότι ζούσα σε μοναστήρι των Σαολίν! Δεν κατάλαβα, δηλαδή, πρέπει ζητήσω και συγγνώμη; Από κι ως πού; Και γιατί; Που πέρασα καλά, που ταξίδεψα, που έζησα; Σιγά μη σας ζητήσω και συγγνώμη που γεννήθηκα!

Η μόνη συγνώμη που ζητάω είναι από τον αυτό μου. Που πλήρωνα, το όρθιο ζώον, τριάντα χρόνια τώρα, τα μισά των εισοδημάτων μου. Και περίμενα κάτι πίσω, μια σύνταξη της προκοπής, ή ένα σχολείο της ανθρωπιάς για το παιδί μου, τα ελάχιστα των ελαχίστων. Αντί να κάνω την κορόϊδα, να βαφτίζω τα πεντοχίλιαρα κουνέλια, κι αντί για πανταχούσες εκτάκτων εισφορών να παίρνω και επιδοτήσεις από πάνω, λόγω εκτροφής αγρίων κονίκλων. Όπως έχουν κάνει μερικοί-μερικοί, οικογένειες δεν θίγουμε, και έχουν καβαντζωθεί μέχρι και οι γκόμενες των δισεγγόνων τους.

Για να είμαστε συνενοημένοι, την πίκρα θα την πιω. Το Δου-Νου-Του θα το καταπιώ. Τη φάτσα της Μέρκελ, της-γυναίκας-χωρίς-χαρά, θα τη φάω στη μάπα. Αλλά μην προσπαθήσετε να με ψήσετε ότι φταίω κι από πάνω! . Οτι και καλά “είναι συλλογική η ευθύνη” κι ο καθένας ας αναλογιστεί το μερίδιό του. Παπάρια μερίδιο, μετά συγχωρήσεως, κύριε Ζαμπούνη μου. Εγώ δεν ήμουν εκεί όταν τρώγανε. Αλλά είμαι εδώ τώρα που με τρώνε.

Λέω να μην έρθω στο πάρτυ σας. Αμα είναι για αυτοκριτική, καλύτερα στην ΚΝΕ.

Όταν γεράσει ο άνθρωπος...

Από τον "πιτσιρίκο"

Σάλο έχει προκαλέσει η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη για τη χρεοκοπία της χώρας μας. Ο κ. Θεοδωράκης παραδέχεται πως δεν διαθέτει ειδικές γνώσεις για το θέμα και -επειδή βαριέται να διαβάσει- κατέληξε στο συμπέρασμα πως υπάρχει διεθνής συνωμοσία εναντίον της χώρας μας.

Το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων ευρώ δεν θεωρείται αρκετό από τον κ. Θεοδωράκη για να πτωχεύσει η χώρα μας – του φαίνονται λίγα. Προφανώς, αυτό συμβαίνει επειδή ο ίδιος είναι πολύ πλούσιος.

Στη δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη δεν υπάρχει καμία αναφορά για τους πολιτικούς που κυβέρνησαν τη χώρα, αλλά ούτε και για τους Έλληνες πολίτες που ψηφίζουν επί δεκαετίες αυτούς τους πολιτικούς. Για όλα ευθύνονται οι ΗΠΑ, φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, ο διεθνής αντιδραστικός Τύπος και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα.

Επίσης, ο Μίκης Θεοδωράκης εκφράζει τις αμφιβολίες του για τον αιφνίδιο θάνατο της Άννας Καλουτά στην τρυφερή ηλικία των 93 ετών. Σύμφωνα με τον Μίκη Θεοδωράκη, πίσω από τον θάνατο της Άννας Καλουτά πρέπει να βρίσκονται ξένες μυστικές υπηρεσίες, αφού την τελευταία φορά που την είδε ήταν μια χαρά στην υγεία της και έπαιζε και κουτσό.

Αναρωτιούνται πολλοί γιατί δεν παίρνει θέση στα πράγματα ο «πνευματικός κόσμος». «Πού είναι ο πνευματικός κόσμος;» ακούς κάθε φορά που συμβαίνει κάτι άσχημο στη χώρα – βέβαια, επί δυο δεκαετίες που την περνούσαμε τζάμι και ζούσαμε με δανεικά τον είχαμε χεσμένο τον πνευματικό κόσμο.

Ε λοιπόν παιδιά, σας έχω άσχημα νέα: δεν υπάρχει πια πνευματικός κόσμος. Υπάρχει μόνο υλικός κόσμος. Τους πνευματικούς ανθρώπους τους εξαγόρασαν, όπως μας εξαγόρασαν όλους.

Και παραδεχτείτε πως αναρωτιέστε «πού είναι ο πνευματικός κόσμος;», αλλά, αν σας ζητήσουν να πείτε ποιους εννοείτε και να κατονομάσετε μερικούς ανθρώπους του πνεύματος, θα δυσκολευτείτε πάρα πολύ. Ο Μίκης Θεοδωράκης και πολύς μας είναι.

Ναι, η πτώχευση είναι συνωμοσία εναντίον του ελεύθερου λαού μας. Και την κοπελιά μου την λένε Αλτσχάιμερ.

Οι μαλλιάδες και το ΔΝΤ

Και νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να βγουν οι πολιτικοί και να πουν ποιο μέλλον μας επιφυλάσσουν. Γιαυτό άλλωστε νομίζω ότι πληρώνονται. Κι αν δεν μπορούν οι πολιτικοί να βγουν οι καθηγητές, οι δημοσιογράφοι, όποιος τέλος πάντων ξέρει και να μας πει: Αυτό είναι το σενάριο του Γιώργου για την χώρα, αυτό του ΔΝΤ, αυτό του ΠΑΜΕ, αυτό του «Σύριζα» (για το σενάριο του Αντώνη δεν έχω απορίες, μας το παρουσίασε επαρκώς ο Κώστας).


Η συνέχεια εδώ: http://www.protagon.gr/

Το πρώτο τανγκό στην ευρωζώνη;

Τροφή για σκέψη από μια άλλη άποψη:

Αν κρίνουμε από τις έως τώρα συμπεριφορές των βορείων εταίρων μας, οδεύουμε ολοταχώς προς το πρώτο σενάριο. Και αν πραγματικά μας ενδιέφερε να συμβάλουμε προς την προώθηση του δεύτερου σεναρίου, η κυβέρνησή μας δεν θα έπρεπε να είχε εμπλακεί σε μια διαπραγμάτευση με την κα Μέρκελ. Οι βέλτιστες υπηρεσίες του πρωθυπουργού τόσο στην ελληνική όσο και στην γερμανική κοινωνία, η οποία μακροπρόθεσμα θα θιγεί από την κατάργηση του ευρώ, θα προσφέρονταν αν έθετε την κα Μέρκελ προ ενός απλού διλήμματος: Άμεση στάση πληρωμών (με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ευρώ) ή πραγματική οικονομική ενοποίηση της Ευρωζώνης.

διαβάστε το όλο εδώ: http://www.protagon.gr/

Δεξιό παραλήρημα λαϊκισμού

Σαμαράς (λαϊκιστής):

- Όλοι γνωρίζετε ποιος έφερε στην Ελλάδα το λαϊκισμό. Ποιος θεσμοθέτησε το λαϊκισμό. Ποιος κατέστησε την Ελλάδα κράτος μειωμένης ευθύνης εξ αιτίας του λαϊκισμού.


Για να πάρετε μόνο ένα πολύ μικρό, αλλά πολύ ενδεικτικό παράδειγμα από το χώρο της Δημόσιας Υγείας, γράφουμε στο τακτικό προϋπολογισμό 5,7 δισεκατομμύρια, και οι πραγματικές δαπάνες ξεπερνούν τα 18 δισεκατομμύρια! Ίσως και τα 20 δισεκατομμύρια! Κι είναι αδύνατο να τις παρακολουθήσει κανείς, γιατί όλοι χρωστάνε σε όλους και στο τέλος τα πληρώνει ο φορολογούμενος, χωρίς να ξέρει πού ακριβώς πάνε τα χρήματά του. Αυτός είναι ο θεσμοθετημένος λαϊκισμός. Όλοι ξέρουμε ποιος τον δημιούργησε.

Κανά εμβολιάκι Πρόεδρε; περισσεύουν μερικά εκατομμύρια κομμάτια από αυτά που παρήγγειλε ο καγκελάριος δίπλα σου που, θεσμικά, κατάφερε να σοδομίσει το πληγωμένο ΕΣΥ. Όλοι ξέρουμε πώς καταντήσατε τη χώρα. Μαλάκες.

Ψεύτης προς ανεγκέφαλους δεξιούς:

Σαμαράς (οικονομολόγος) :

"Η προηγούμενη διακυβέρνηση, η δική μας διακυβέρνηση, έκανε σφάλματα. Σοβαρά σφάλματα. Δεν πολέμησε τον κρατισμό, δεν επανίδρυσε το κράτος, δεν έλεγξε το χρέος. Συγκράτησε τα ελλείμματα, αλλά δεν αντέστρεψε τη συσσώρευση χρέους"

ποιό έλλειμμα συγκρατήθηκε ρε ηλίθιε στο 14%, πανίβλακα

i-Reporter: Η κυβέρνηση ενεργοποιεί τη "ρήτρα" της σύμβασης και αποκτά την Αττική Οδό

Αν έχει τα αρχίδια ο ΓΑΠ να ξηγηθεί έτσι στον Μπόμπολα, μέχρι και κανό θα προσπαθήσω να κάνω, ο ανάπηρας, προς τιμήν του...

Τη δυνατότητα επιστροφής της Αττικής Οδού στο ελληνικό Δημόσιο με άμεση εφαρμογή της προβλεπόμενης ρήτρας δεν την ζητάνε μόνο οι βουλευτές της αντιπολίτευσης με σωρεία ερωτήσεων τους, αλλά την εξετάζουν πλέον σοβαρά και στο Μαξίμου, καθώς η κυβέρνηση αναζητά αγωνιωδώς «ρευστό χρήμα» για να καλύπτει «τρέχουσες ανάγκες».

Διαβάστε περισσότερα: http://www.i-reportergr.com/2010/04/blog-post_7661.html#ixzz0m7ppAsPe

Όταν φορτώνει η Θεά

Δεν είμαι ΠΑΣΟΚ ρε testicles...

Αναρτήθηκε από tsaousa

...το ΠΑΣΟΚ είναι εγώ.

Σήμερα ανακάλυψα τυχαία τέσσερα μπλογκς ακροδεξιών, που με χαρακτηρίζουν πουτάνα, καριόλα, και τα συναφή κουφέτα, επειδή είμαι ΠΑΣΟΚ.
Το χειρότερο είναι πως απειλούν ότι θα με σκοτώσουν.

Βέβαια, το χειρότερο γι αυτούς, όχι για μένα, γιατί οι άθλιοι δεν είναι ικανοί να σκοτώσουν ούτε τις ιδεολογικές μουνόψειρες που κουβαλάνε πάνω τους.


Το χειρότερο για μένα είναι να με χαρακτηρίζουν Πασοκτζού και να με απομονώνουν, ή να μου απευθύνονται περιφρονητικά, κάτι αριστερά αρχίδια με πανεπιστημιακή μόρφωση.

Οι υπερασπιστές των πάντων, πλην των διαφορετικών...

Ειδικά αυτές τις μέρες με το ΔΝΤ λύσσαξε η κωλοτρυπίδα τους.

Λοιπόν, μουνόπανα αριστερά ή τάχα μου απολιτικέ, δήθεν ευυπόληπτοι πολίτες, aka σοβαροί επιστήμονες, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, γραμματείς και φαρισαίοι, διορισμένα τσαχλοκούδουνα, πάρτε το άλλη μια:
Στη μουνάρα μου το ΔΝΤ !

Και ξέρετε γιατί;
Γιατί εγώ δεν εξαρτώμαι εργασιακά από το κράτος, δεν είμαι διορισμένη από κανέναν πούστη, δεν έγλειψα κανέναν κώλο για να βολευτώ, και το κυριότερο, προτιμώ να πεινάσω, παρά να ζω στο τριτοκοσμικό καθεστώς που με νύχια και με δόντια θέλετε να διαιωνίσετε στην Ελλάδα.

Αριστερά και μη, Ελληναριά και ακροδεξιά σκουλήκια, τα ίδια σκατά είσαστε, με άλλη ταμπελίτσα.
Χτυπιόσαστε γιατί είστε βολεμένοι.
Για την κωλοτρυπίδα σας πασχίζετε, άντε και κείνη του παιδιού σας.
Όπως πάσχισε πρωτύτερα ο πατέρας σας για σας.

Εγώ μάλλον ευτυχώς, έχασα μικρή τον πατέρα μου, γνωριμίες η μάνα μου δεν είχε, σε κόμμα δεν ήτανε γραμμένη, στο μεροκάματο γυρόφερνε η ζωή της, και στη σύνταξη του πατέρα μου.

Γι αυτό βρέθηκα στα 22 μου στην Αυστραλία να δουλεύω δασκάλα σε Ελληνικό σχολείο.
Δεν είχε εδώ δουλειά, πήγα εκεί.
Δεν κλαψομούνιασα μαλάκες, ούτε περίμενα το κόμμα, τον μπάρμπα μου, τον γαμιά μου, να με διορίσει.

Με 33 δολάρια στην τσέπη έφυγα και επέστρεψα με τα λεφτά του κόπου μου στην τσέπη, χρωστώντας μόνο στον Θεό που δεν έπεσε ας πούμε το αεροπλάνο, όταν πήγα ή όταν γύρισα.

Κι εδώ που ξαναήρθα, άλλαξα αντικείμενο.
Δεν διορίστηκα, άλλαξα δουλειά. Δουλειές μάλλον.
Καμαριέρα, λάντζα, ρεσεψιονίστ, μπαργούμαν, μέχρι που κατάφερα να προσληφθώ σε θέση που αφορούσε το νέο μου αντικείμενο.
Κι έφτασα να γίνω σύμβουλος του προέδρου της εταιρίας που δούλευα μουνάκια μου γλυκά.
Με βαρβάτο μισθό, αρχίδια μου ωραία.

Αλλά δεν κώλωσα και παραιτήθηκα, επειδή η εταιρία πήγε να μου φάει φράγκα για μια δουλειά που έκλεισα.
Δεν το κατάπια, για να μη χάσω τη θεσούλα μου, δεν έγινα το σκουλήκι με το χαμερπές θάρρος να λέει παπαριές για την εργοδοσία από το μπλογκ του.

Και πήγα αλλού και ξανά αλλού, αμειβόμενη την υπεραξία μου μέχρι τελευταία δεκάρα.
Εγώ αυτό θεωρώ πολιτική πράξη και όχι τα τρύπια πανό και τις αλλαξοκωλιές στους δρόμους.
Τι να σου κάνει η ντουντούκα, όταν πουλάς καριόλη τον συνάδελφο δίνοντας κώλο στο αφεντικό;
Τι να σου κάνει η πορεία όταν κουνιέσαι από τη θέση σου μόλις νιώσεις πως κινδυνεύουν τα δικά σου, τα δικά σου λέω, κεκτημένα;
Κι αν συμπίπτουν με μερικών άλλων, αρχίδια πάλι, σου το λέω να το ξέρεις.

Δεν κατέβηκα σε πορεία ποτέ.
Η άσκηση πολιτικής είναι μοναχική πράξη.

Δεν θέλει ούτε παρέα, ούτε κωλόπιασμα, ούτε ραντεβού στο Σύνταγμα.
Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, είσαι πολιτικό ον.
Όχι όταν και άμα.

Πάνω απ΄όλα όμως, δεν πρέπει να νιώθεις εξαρτημένος από κανένα κράτος, καμία δουλειά, κανένα αφεντικό.

Θα πεινάσεις;
Σώπα ρε.
Εγώ και πείνασα και απλήρωτους λογαριασμούς άφησα αριστερέ μου επαναστάτη.
Πέρασα ένα καλοκαίρι τρώγοντας κάθε μέρα μακαρόνια με τους σκύλους μου.
Κι αν ήταν λίγα, τρώγανε μόνο αυτοί.
Ούτε από το φαΐ εξαρτώμαι.
Αυτό είναι επανάσταση μωρό μου.
Να μην εξαρτάσαι ούτε από τον εαυτό σου.

Εσύ τώρα γατζωμένος από χίλια δυο τσιγκέλια, τι ζητάς κάτω στους δρόμους;
Θα σου πω εγώ.
Εκείνο που δεν ήσουνα ποτέ, και δεν θα γίνεις, ψάχνεις.


Δεν είμαι ΠΑΣΟΚ τρελό μου, έχω δει πολλά για να φοράω ταμπέλα.
Δεν είμαι ΠΑΣΟΚ βολεμένο μου, γύρισα πολλά μέρη της γης για να μη μπορείς να με χαρακτηρίζεις όπως σου καυλώσει.
Δεν είμαι ΠΑΣΟΚ βαρεμένο μου, απλώς ξέρω καλά σε ποιον κόσμο ζω.

Κι όπως έχω ξαναπεί, δεν είσαι εσύ αυτός που θα αλλάξει τον κόσμο.
Τουλάχιστον, όχι έτσι.
Δεν θα αλλάξεις τον κόσμο διαδηλώνοντας για τα επιδόματα σου.
Παραιτήσου από το Δημόσιο αν έχεις κότσια, και πήγαινε να καθαρίσεις σκάλες για να ζήσεις.

Χάρισε τα επιδόματα σου στον εργάτη, τον συνταξιούχο, τον μετανάστη.

Αν είσαι εργάτης, μην πατήσεις ποτέ στο εργοστάσιο ή στο γιαπί, αν δεν εξασφαλίσεις όσα δίκαια ζητάς.
Αντέχεις;
Όχι.
Κάποτε άντεχαν οι εργάτες, τότε που ξέραν και στα λίγα.
Εσύ, είσαι εξαρτημένος και δεν θυσιάζεις τίποτα.
Μόνο 3 ώρες κάποιες Πέμπτες, άντε και ένα οχτάωρο που και που.
Εσύ θάβεις τον δημόσιο υπάλληλο κι αυτός θάβει εσένα, κι ας διαδηλώνετε παρέα.

Η εξαρτήσεις σας σάς χαντακώνουν.

Οι εξαρτήσεις σας χαντάκωσαν μια χώρα, τα παιδιά και τα εγγόνια σας.

Το ΔΝΤ γι' αυτό σας τρομάζει.
Γιατί τρέμετε για τις εξαρτήσεις σας.

Είναι αργά για δάκρυα Στέλλα.
Καθόλου αργά όμως για να ξυπνήσεις πουτανάρα μου.
Με ατομική συνείδηση και όχι συλλογική, αφού ως τώρα η συλλογική σου συνείδηση ήταν του κώλου.

Γιατί τα κεκτημένα σου, κι αυτά ακόμα, άλλοι τα κερδίσανε για σένα.
Κάποιοι που δεν δίνανε ραντεβού στο Σύνταγμα, αλλά στον θάνατο.

Δεν είμαι ΠΑΣΟΚ μαλάκα μου.
Το ΠΑΣΟΚ είναι μαζί μου, γιατί σιχαίνομαι τις εξαρτήσεις σου, κι αυτό, θέλει δεν θέλει, είναι αναγκασμένο να στις κόψει.


Σε καλό θα σου βγει, να το ξέρεις.

Έχει «πάγκο» η ΝΔ;

Κάτι σε… Συνασπισμό μου έμοιαζε τις τελευταίες εβδομάδες η Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά. Είχε στυλώσει τα πόδια στο μότο «όχι ΔΝΤ» χωρίς να λέει όμως ποια είναι η εναλλακτική. Ευτυχώς κάποια στιγμή βαρέθηκαν να κάνουν τους όψιμους ΚΝίτες και επέστρεψαν στην πραγματικότητα ή κάπου εκεί στο περίπου. Είπαν δηλαδή ότι η προσφυγή στο ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης είναι μονόδρομος έτσι όπως έφτασαν τα πράγματα και ότι οι περίφημες «κόκκινες γραμμές» είναι κάτι σαν τον «κόκκινο Πάνο». Καλαμπούρια.

Θα μου πείτε, τι θέλεις και ασχολείσαι τώρα με τη ΝΔ… Μα ασχολούμαι διότι η χώρα χρειάζεται την αντιπολίτευση για να ελέγχει, να διορθώνει και ενίοτε να ξυπνάει την κυβέρνηση. Ποιος θα το κάνει αν δε μπορέσει η ΝΔ; Ο Τσίπρας, η Αλέκα ή ο Καρατζαφέρης;

Ένα κόμμα εξουσίας δε μπορεί σε τέτοιους καιρούς να το παίζει απόκομμα εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ή να αντιπολιτεύεται λέγοντας ότι την ευθύνη για τα χάλια μας την έχει η εξάμηνη διακυβέρνηση του Γιώργου, ή το γεγονός ότι ο επικεφαλής του IMF είναι σοσιαλιστής. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να μην έχει καταλάβει ακόμα τι γίνεται και να πελαγοδρομεί μη μπορώντας να εξηγήσει στη βάση του τις κυβερνητικές επιλογές, όμως σαφέστατα εμφανίζεται ως η μόνη λύση για τη χώρα, αυτή τη στιγμή, στις δημοσκοπήσεις. Το γιατί είναι πολύ εύκολο να το καταλάβει κανείς, εκτός αν είναι στέλεχος της Ρηγίλλης: Γιατί δεν ασχολείται με το παρελθόν, αλλά με το μέλλον.

Ο κόσμος είναι πεπεισμένος ότι για το ναυάγιο της οικονομίας ευθύνεται εξίσου όλο το πολιτικό προσωπικό και ευθύνεται διαχρονικά. Όπως το ΠΑΣΟΚ δε μπορεί να σβήσει τις Φαραωνικές σπατάλες για την Ολυμπιάδα και την επιλογή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης της Ιρλανδίας από τους «εκσυγχρονιστές» που ωφέλησε μόνο τις τράπεζες, έτσι η ΝΔ έχει να απολογηθεί για την παντελή ανικανότητα των κυβερνήσεών της να διαχειριστούν το κράτος με αποτέλεσμα τον εκτροχιασμό χρέους και ελλείμματος. Η δε αριστερά εγκαλείται, ορθώς, για στενοκεφαλιά, δογματισμό και στείρα άρνηση αντί θέσεων και σοβαρών προτάσεων. Αυτό που περιμένουν όλοι σήμερα είναι προτάσεις διεξόδου, φρέσκιες ιδέες και λύσεις. Βλέμμα στο μέλλον και όχι αντιπαραθέσεις για το παρελθόν.

Ο κόσμος δεν είναι τόσο ανόητος όσο πιστεύουν οι υπεύθυνοι των δελτίων «ειδήσεων» των τηλεοπτικών σταθμών. Βλέπει, μετράει, κρίνει και… τιμωρεί. Έτσι, δε γίνεται να βγαίνουν ως λευκές παρθένες οι πρώην υπουργοί και να εγκαλούν την κυβέρνηση για καθυστέρηση στο έργο της. Μόλις έξι – επτά μήνες έχουν περάσει από τότε που έπαιρναν τον ύπνο τους στα υπουργικά γραφεία παράγοντας μόνο σκάνδαλα και χρέη. Άλλα στελέχη δεν έχει ο Σαμαράς να βγάλει μπροστά ώστε να πάρει το δίκιο με το μέρος του;

Λένε κάποιοι ότι ο κόσμος «βαρέθηκε» τα ίδια πρόσωπα! Οι πολιτικοί δεν είναι ούτε τραγουδιστές, ούτε ηθοποιοί, ούτε «σελέμπριτις» για να τους βαρεθούμε. Ο κόσμος δε βαρέθηκε τα πρόσωπα. Βαρέθηκε τις πολιτικές τους, τα ίδια ψέματα, τις ίδιες ανέξοδες υποσχέσεις, τις ίδιες μεγαλοστομίες, τον ίδιο ξύλινο αλλοπρόσαλλο λόγο, τη διαχρονική ανεπάρκεια και την ανικανότητα, την υποταγή τους στο χρήμα και τα media. Βαρέθηκε να τους λένε πάντα ότι «φταίει ο άλλος» και να μη βρίσκεται κανείς να έχει τους «κοχόνες» να παραδεχτεί τα λάθη του και να αναλάβει τις ευθύνες του.

Αν ο Γιώργος πήγαινε με τα εικονίσματα του Σημίτη, με τους Νεονάκηδες, Βερελήδες, Γιάννους, Βασούλες, Άκηδες κτλ να χτυπήσει τον Καραμανλή, τότε ο Τσίπρας θα είχε τόσους βουλευτές όσες και οι απόψεις στο Σύριζα και το ΠΑΣΟΚ θα βολευόταν στα ορεινά καθίσματα πίσω από το ΚΚΕ. Το κατάλαβε, τους καθάρισε και τώρα κάνει την πρωινή γυμναστική του ανεβοκατεβαίνοντας τρέχοντας τις σκάλες στο Μαξίμου.

Από την άλλη ο Σαμαράς φαίνεται εγκλωβισμένος γύρω από αποτυχημένους πρώην υπουργούς των κυβερνήσεων Καραμανλή που τους έχει ως «πρωτοπαλίκαρα» στην πρώτη γραμμή, όχι για να δέχονται τις ντομάτες, αλλά για να παράγουν πολιτική! Δυστυχώς, όχι για τη ΝΔ η οποία ποσώς με ενδιαφέρει, αλλά για τον τόπο, το μόνο που μπορούν να παράγουν είναι εξυπνάδες τύπου Καρατζαφέρη και πομπώδη τίποτα.

Γ.Γ.

Πώς πηδάει το μυρμήγκι

Πώς πηδάει το μυρμήγκι

Διώξτε τους κηφήνες

Μπάχαλο επικρατεί στο Δημόσιο τομέα παρά την τρεχάλα της κυβέρνησης, το άγχος των πολιτών και τον «μπαμπούλα» του ΔΝΤ. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι ικανό να κάνει το Δημόσιο υπάλληλο να δουλέψει. Η είδηση είναι αποκαλυπτική και δε χρήζει αναλύσεων για να γίνει κατανοητή: «Από τις 67 ΔΟΥ της Αττικής, μόλις 3 έπιασαν τον στόχο για τα έσοδα στο πρώτο τρίμηνο. Ενδεικτικό της παραλυσίας είναι ότι 23 ΔΟΥ δεν έστειλαν καν στοιχεία για τις επιδόσεις τους στο υπουργείο Οικονομικών. Το αποτέλεσμα είναι να παρουσιάζεται υστέρηση της τάξης των 216 εκατ. ευρώ στα έσοδα του πρώτου τριμήνου.»

Τρέχα εσύ κακόμοιρε Παπανδρέου να κάνεις το γύρω του κόσμου για να πείσεις τις «αγορές» ότι θα γίνουμε κάποτε κι εμείς κανονική χώρα. Αμ δε! Την ΑΔΕΔΥ τη ρώτησες; Ο δε Σαμαράς που λέει ότι προτιμά να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας χωρίς το ΔΝΤ – λες και όλοι εμείς οι υπόλοιποι δε θέλουμε – τη ρώτησε τη ΔΑΚΕ Εφοριακών;

Δε θέλει ο υπάλληλος να δουλέψει. Τελεία και παύλα. Είκοσι τρείς ΔΟΥ απαξίωσαν να στείλουν και στοιχεία στο υπουργείο. Γιατί, τι θα τους κάνουν; Τι μπορούν να τους κάνουν; Θα τους επιβληθεί γραπτή επίπληξη; Οποία συμφορά!..

Μου το εξηγούσε προ ημερών προϊστάμενος υπηρεσίας μιας νομαρχίας της περιφέρειας: Πριν, μου έλεγε, δουλεύαμε τέσσερις ώρες και αυτό ήταν όλο. Τώρα με τις περικοπές θα δουλεύουμε τρείς και σε όποιον αρέσει! Ούτε να μας βάλουν να δουλέψουμε μπορούν, ούτε να μας κάνουν τίποτα, ούτε πρόκειται κανείς να θελήσει να γίνει ο «κακός» της υπηρεσίας. Τέτοια κυνικότητα με τη σιγουριά της μονιμότητας και της ατιμωρησίας. Δε νομίζω ότι έχει γεννηθεί ακόμα ο Έλληνας που θα καταφέρει να αλλάξει αυτή τη νοσηρή νοοτροπία του Δημοσίου υπαλλήλου. Από αυτή την άποψη το ΔΝΤ είναι μια κάποια λύση.

Είναι απολύτως εξοργιστικό σε μια ολόκληρη χώρα που παλεύει με τα θηρία, ένα μάτσο γραφειοκράτες κηφήνες να ξαπλώνουν προκλητικά και να απαξιούν όχι μόνο να δουλέψουν, αλλά και να στείλουν απλά τα στοιχεία για τις επιδόσεις τους στον αρμόδιο υφυπουργό. Μπορεί κάποιος να φανταστεί κάτι ανάλογο στον ιδιωτικό τομέα όπου αυτά τα ανθρωπάκια δε θα άντεχαν ούτε ημέρα; Μπορεί κάποιος να φανταστεί 23 τμήματα μιας επιχείρησης να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τον διευθύνοντα σύμβουλο ή να μη δουλεύει νυχθημερόν το τμήμα εσόδων μιας εταιρίας που προσπαθεί να γλιτώσει τη χρεοκοπία και το λουκέτο; Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα τους είχαν ανασκολοπίσει, δε θα περίμεναν τη διεύθυνση.

Κι όμως παρά την εικόνα διάλυσης που εμφανίζει ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός, σε μια περίοδο κατά την οποία οποιαδήποτε παρέκκλιση από τους στόχους του Προγράμματος Σταθερότητας θα έχει οδυνηρές συνέπειες, ο ο γ.γ. του υπουργείου Οικονομικών Δημήτρης Γεωργακόπουλος περιορίστηκε σε «αυστηρές συστάσεις» για εντατικοποίηση των προσπαθειών. Τι σημαίνει «αυστηρές συστάσεις» στο Δημόσιο όλοι το καταλαβαίνουμε πια. Απολύτως τίποτα.

Μία είναι η λύση για αυτό το μπάχαλο, για να πάρει μπρος η σκουριασμένη μηχανή και να έχουμε μια ελπίδα επανάκαμψης: Ο φόβος της απόλυσης! Δε θέλεις να δουλέψεις κύριέ μου; Σπίτι σου να το σκεφτείς καλύτερα και εσύ και οι λοιποί κηφήνες. Όποιος δε μπορεί ή δε θέλει να εργαστεί ας πάει σπιτάκι του και να δοκιμάσει την τύχη του στη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα. Άρση μονιμότητας, έλεγχος και πραγματικές κυρώσεις σε όλο το δημόσιο τομέα. Όλα τα άλλα είναι παχιά λόγια, ψευτο- συνδικαλισμός και «αριστερός» δογματισμός.

Γ.Γ.

Αι στο διάλο σκατόμπατσοι

Από το "επί ίσοις όροις" της Ε

Εκατοντάδες προσβολές βιώνουν στην καθημερινότητά τους οι πολίτες με αναπηρία ερχόμενοι σε επαφή με την εξουσία/διοίκηση σε όλες τις εκφάνσεις της. Στάσεις και συμπεριφορές που ξεχειλίζουν από υποτίμηση και ρατσισμό, εγγράφουν στο ασυνείδητο συναισθήματα που κυμαίνονται μεταξύ βαθιάς απογοήτευσης και οριακής οργής.

Οι εκατοντάδες προσβολές της καθημερινότητας, αφορούν μικροπράγματα και μικρογεγονότα που δεν μπορούν να διεκδικήσουν στον υπάρχοντα κώδικα επικοινωνιακής ιεράρχησης τον χαρακτηρισμό της “είδησης”. Κλασσικό παράδειγμα, η εμπειρία που έζησε ο σκηνοθέτης με ακρωτηριασμό Αντώνης Ρέλλας, δεχόμενος επάλληλες προσβολές της προσωπικότητάς του από 3 όργανα της τάξης, Τρίτη και 13 περί τις 3 μετά το μεσημέρι.

Διηγείται την ιστορία ο ίδιος, με τον μοναδικά γλαφυρό τρόπο του πρωταγωνιστή της:

Για ανούσια αιτία βρέθηκα να μαλώνω με μεσήλικη κυρία - ο λόγος πραγματικά δεν είναι άξιος ανάλυσης- η θερμόαιμη κυρία έφτασε σύντομα στα κόκκινα, κάλεσε την αστυνομία. Δύο “όργανα” κατέφτασαν για να διεκπεραιώσουν την προσαγωγή μας, ένα νεαρό και ένα μεγαλύτερης ηλικίας. Το νεαρό όργανο με τρόπο επιτακτικό μου ζήτησε να καθίσω στο πίσω κάθισμα του περιπολικού. Ευγενικά τον ενημέρωσα ότι λόγω της αναπηρίας μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο ως αδύνατο να επιβιβαστώ στο στενό πίσω κάθισμα και ως εκ τούτου θα έπρεπε να ακολουθήσω με το δικό μου διασκευασμένο αυτοκίνητο. “Πλάκα κάνεις μπες μέσα να μην έχουμε άλλα” μου απάντησε γεμάτος έκπληξη και με τα φρύδια ανασηκωμένα. Διατήρησα την ψυχραιμία μου και του επανέλαβα ότι πρέπει για λόγους αντικειμενικούς να τον ακολουθήσω με το αυτοκίνητο μου που ήταν σταθμευμένο ακριβώς πίσω από το περιπολικό.

Η απάντησή μου διόλου δεν τον έπεισε, αντίθετα τον ερέθισε. Οργισμένα και ειρωνικά μου αντέτεινε πως είναι αδύνατον να είμαι άνθρωπος με αναπηρία αφού μπορώ να οδηγώ αυτοκίνητο (το όλο περιστατικό διαδραματίστηκε σε πολυσύχναστο σημείο με θεατές δεκάδες πολίτες σε στάση λεωφορείου). Η προσβολή πλέον βάθαινε , ένιωσα την ανάγκη να αμυνθώ. Χωρίς να το πολυσκεφτώ σήκωσα το παντελόνι μου και του έδειξα το τεχνητό μέλος μου. “Είμαι Έλληνας πολίτης με αναπηρία” του είπα “και οδηγώ νόμιμα βάσει ελληνικών και ευρωπαϊκών νόμων. Το περίεργο είναι ότι είσαι αστυνομικός και νέος άνθρωπος αλλά αγνοείς παντελώς τα δικαιώματα μου και με προσβάλεις με βάναυσο τρόπο δημόσια .” Από την θέση του οδηγού ξεπρόβαλε ο δεύτερος αστυνομικός συνειδητοποιώντας ότι τα πράγματα σοβαρεύουν και επαναφέροντας τον νεαρό συνάδελφό του στην τάξη . ”Οδηγεί διασκευασμένο όχημα” του είπε. Κατόπιν, μου ζήτησε να του δώσω την ταυτότητα μου και να τους ακολουθήσω.

Φτάνοντας στο τμήμα έδειξα το αναπηρικό σήμα στον φρουρό και ζήτησα να σταθμεύσω μπροστά στην είσοδο. Ο φρουρός έγνεψε καταφατικά. Δεν πρόλαβα καν να σταθμεύσω όταν με πλησίασε άντρας με πολιτικά. “πόση ώρα θα μείνετε” – με ρώτησε – “δεν γνωρίζω, ρωτήστε τους αστυνομικούς της άμεσης δράσης”- του απάντησα - “αν είναι αυτόφωρο να το πάρεις από εδώ το αυτοκίνητο διότι θα μείνεις αρκετά “- μου ανταπάντησε χαιρέκακα. Συγκράτησα την ψυχραιμία μου, “δεν είμαι εδώ για κακούργημα, μια διένεξη με μια κυρία έχω και βλέπετε ότι το όχημα μου φέρει αναπηρικό σήμα” τον διαβεβαίωσα. Η ανταπάντησή μου θεωρήθηκε επίδειξη θράσους, η χαιρεκακία του συνομιλητή μου μετεξελίχτηκε σε ολομέτωπη αναίδεια. “Δηλαδή αν σκοτώσεις επειδή είσαι ανάπηρος νομίζεις ότι δεν θα πας μέσα;” μου επιτέθηκε, προσφεύγοντας στην λογική του παραλόγου. Κάπου εκεί σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει τρόπος να υπερασπιστώ το αυτονόητο δίκιο μου, έπρεπε το ταχύτερο να ξεμπερδέψω, αν και πλέον ένιωθα βαθιά προσβεβλημένος αποχώρησα από την παράλογη συζήτηση. Προχώρησα προς το γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας όπου έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες και μέσα σε 10 λεπτά αποχώρησα .

Οι προσβολές δεν είχαν τελειώσει. Στην έξοδο με σταμάτησε ο φρουρός που μου είχε επιτρέψει να σταθμεύσω , “πως οδηγείς έτσι;” με ρώτησε με ύφος ανακριτή.Είχα πλέον αποκάμει, η εξάντληση ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά της ειρωνίας,”πως έτσι;” τον αντιρώτησα. “Τι πως έτσι; Ανάπηρος δεν είσαι;” μου αποκρίθηκε. Ένιωσα την ανάγκη να βάλω τα γέλια και τα κλάμματα μαζί, συγκέντρωσα όση ενέργεια μου είχε απομείνει και του επέστρεψα λόγο ευγενή και διδακτικό: “ Ναι ανάπηρος είμαι, αλλά γιατί σου κάνει εντύπωση που οδηγώ; Γιατί αντιλαμβάνεσαι την λέξη ανάπηρος ως συνώνυμο της ανικανότητας; ”

Ο λόγος μου ξανά πήγε άκλαυτος, ο φρουρός της τάξης ήθελε να έχει την τελευταία λέξη. Ξανά μανά ανάκριση χωρίς νόημα: ”Eχεις τα απαραίτητα χαρτιά; ” ρώτησε με ύφος που ξεχείλιζε υποτίμηση. Ξανά μανά υποχρεωμένος να του απαντήσω τα αυτονόητα. Του εξήγησα ότι οι μετατροπές που φέρει το αυτοκίνητο μου το οποίο οδηγώ με απόλυτη ασφάλεια και νόμιμα αναγράφονται στο δίπλωμά μου. “Καλώς πηγαίνετε” μου είπε με ύφος. Είχα εξωθηθεί, ήθελα και γω την τελευταία λέξη μου, την εκστόμισα μπαίνοντας στο αυτοκίνητό μου, “καλώς, ελπίζω να καταλάβατε αν και οφείλατε να γνωρίζετε” ήταν η φράση του αποχαιρετισμού μου. Η ελάχιστη από πλευράς μου ανταπόδοση της αναίτιας προσβλητικής συμπεριφοράς που υπέστην μέσα σε λιγότερη από μια ώρα από τρεις διαφορετικούς αστυνομικούς.

Στο σημείο αυτό η καταγραφή του Αντώνη Ρέλλα τελειώνει . Ο πειρασμός για περαιτέρω σχόλια είναι μεγάλος, δεν υποκύπτουμε. Κάποιες ιστορίες πρέπει να παρατίθενται ασχολίαστες δημοσιογραφικά, ομιλούν από μόνες τους.

Ας γίνουμε επαρχία (της Ολλανδίας)!

Tου Σταύρου Θεοδωράκη από το protagon.gr
Θα φερθώ σαν εντυπωσιασμένος επαρχιώτης. Ταξιδεύω από το Σάββατο το πρωί στην επαρχία της Ολλανδίας για ένα θέμα που νομίζω ότι πολύ θα σας αρέσει όταν προβληθεί στην τηλεόραση. Αλλά δεν είναι για αυτό που θέλω να σας μιλήσω.
Πριν από λίγο διέκοψα τη διαδρομή μου στον αυτοκινητόδρομο και χώθηκα σε ένα μικρό επαρχιακό δρόμο. Είμαι 50 χιλιόμετρα από την Ουτρέχτη (μια πόλη κούκλα, ένα μικρό Άμστερνταμ που δεν μυρίζει ούρα, με πολλά ελληνικά εστιατόρια, από πρώην βιομηχανικούς εργάτες- σπίτια χαμηλά και κανάλια βάρκες, κανό και θαλάσσια ποδήλατα). Για τους άψογους εθνικούς αυτοκινητόδρομους είναι περιττό να σας πω. Σήμανση, φώτα, ηχοπετάσματα, ειδικοί ασφαλτοτάπητες που δεν γλιστρούν – βρέχει πολύ εδώ– και βέβαια προστατευτικές μπάρες ή –συχνότερα- διαζώματα με δέντρα και λουλούδια. Τρέχεις με 120 (ίσως και 140) και νομίζεις ότι ίπτασαι σε λιβάδια. Τέλος πάντων.

Μπαίνω λοιπόν στον επαρχιακό αυτοκινητόδρομο και νομίζω ότι μεταφέρομαι σε κινηματογραφικό σκηνικό την ώρα που γυρνάνε το «Μικρό σπίτι στο λιβάδι» βερσιόν 2010. Τα αγροκτήματα νόμιζα στην αρχή ότι ήταν μακέτες. Πρόβατα, αγελάδες και άλογα πίσω από ξύλινους φράκτες χωρίς κοπριές και λαμαρίνες. Το ίδιο και οι αυλές των σπιτιών του χωριού. Λουλούδια, παγκάκια – έστω και αν έχει ήλιο μια φορά τον μήνα- χωρίς πλαστικά και συρματοπλέγματα. Στο επαρχιακό ξενοδοχείο για πρωινό σερβίρουν κηρύθρα (την ρίχνεις πάνω στο γιαούρτι), ζεστό ψωμί, μηλόπιτα και όλα τα άλλα τυπικά των βορείων (τυριά και αλλαντικά). Και μην φαντασθείτε ότι είμαι σε κανένα τουριστικό κόμβο. Οι μόνοι τουρίστες που φθάνουν εδώ είναι οι Ολλανδοί των πόλεων που θέλουν να κάνουν μια βόλτα στα δάση. Άλλωστε αν εξαιρέσεις το Άμστερνταμ που τραβάει νεαρόκοσμο για τα τσιγαριλίκια του, η Ολλανδία δεν πνίγεται στον τουρισμό. Μόνο Γερμανοί και Βρυξελιώτες που αντέχουν την υγρασία έρχονται εδώ (για να κολυμπήσουν στη βόρεια θάλασσα – μπρρρ).

Χωμένος λοιπόν στους δρόμους του χωριού – που δεν είχαν ούτε ένα αμάξι παρκαρισμένο παράνομα, με ποδηλατοδρόμους παντού κλπ κλπ, σκεφτόμουν «τι περιμένουμε και δεν γινόμαστε επαρχία της Ολλανδίας»; Φαντάστηκα δηλαδή αυτά τα χωριά με τον ήλιο και το κλίμα της Ελλάδας! Μέχρι και διόδια θα βάζαμε στα σύνορα, μήπως και καθυστερούσαμε τους τουρίστες! Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι πρωθυπουργοί μας, δεν είναι ταυτόχρονα και υπουργοί Τουρισμού. Αναλαμβάνουν τον Πολιτισμό (κουλτουριάρηδες δήθεν), τις εξωτερικές σχέσεις, την Οικονομία και αυτό που μπορεί να μας σώσει το έχουν κατατάξει στα υφυπουργεία! Θα πρότεινα λοιπόν στον Γιώργο Παπανδρέου στον επερχόμενο ανασχηματισμό αντί ο αντιπρόεδρος του να κάνει τον τροχονόμο των υπουργών του, να αναλάβει τον τουρισμό! Να πάει για μετεκπαίδευση μια εβδομάδα στην επαρχία της Ολλανδίας και μετά να έρθει να επιβάλει νέους νόμους και κανόνες. Άλλωστε όλα μαθαίνονται, τίποτα δεν είναι έμφυτο. Εδώ οι Ολλανδοί έχουν κάνει σύμβολο τους την τουλίπα που κάποτε ήταν έμβλημα της Κωνσταντινούπολης.

Το «βαθύ λαρύγγι» και το sex με τα spread

Αφήνιασαν οι κερδοσκόποι, έσπασαν κάθε ρεκόρ τα spreads, γκρεμίστηκαν οι μετοχές στο ελληνικό χρηματιστήριο και οι πολιτικοί μας – και τα διάφορα παπαγαλάκια τους - βρήκαν αμέσως την αιτία: Κάποιος μίλησε! Κάποιος σύγχρονος Εφιάλτης έδειξε στις αιμοσταγής «αγορές» τον δρόμο για να υπερφαλαγγίσουν την Ελληνική άμυνα. Κάποιος άνοιξε την κερκόπορτα. Κάποιος έκανε το «βαθύ λαρύγγι» και δεν ήταν η Τζούλια…

Και τι έκανε αυτός ο ποταπός πολιτευτής και μας κατέστρεψε ξυπνώντας το κοιμισμένο εως τότε θηρίο της κερδοσκοπίας; Ποιο ήταν το καλοφυλαγμένο μυστικό που διέρρευσε; Ποια ήταν η μέγιστη προδοσία στην οποία προσπαθούν άπαντες να ρίξουν την ευθύνη για το πάρτι που κάνουν τα ξεσαλωμένα ανεξέλεγκτα γιαπάκια των dealing rooms; Ήταν, υποτίθεται, μια δήλωση κάποιου αξιωματούχου(;) ότι πρέπει να επανεξετάσουμε τη συμφωνία για το μηχανισμό στήριξης!

Αυτή τη δήλωση περίμεναν όλοι για να μας ρουφήξουν το μεδούλι. Αυτό ήταν το σύνθημα για να αρχίσει το μπαράζ των κερδοσκοπικών επιθέσεων. Αυτό και ένα δημοσίευμα των Financial Times. Λες και τα διεθνή δημοσιεύματα ήταν μέχρι χθες κολακευτικά για την Ελλάδα. Λες και τα κοράκια περιμένουν τα σχόλια κάποιου παραπληροφορημένου δημοσιογράφου για να παίξουν τα δισεκατομμύρια των πελατών τους. Λες και οι δηλώσεις των ανώνυμων «αξιωματούχων»(;) έχουν τη βαρύτητα των λόγων του Τρισέ και μπορούν να ανεβοκατεβάζουν τα επιτόκια δανεισμού της χώρας.

Όντως μιλάμε πολύ και μιλούν πολλοί. Πολλαπλό το κακό όταν έχεις να κάνεις με τεχνοκράτες που κατέχουν μόνο από νούμερα, έτσι αυτή η κακόηχη φλυαρία πρέπει να τελειώσει άμεσα. Δεν είναι όμως αυτή η αιτία των δεινών. Πιστέψτε με, όπως δε στήνονται τα «γκρι κοστούμια» το πρωί να δούνε τον καλεσμένο του Καμπουράκη, έτσι δεν περιμένουν την ανώνυμη δήλωση(;) κάποιου στο Μarket Νews για να «σορτάρουν» τα ομόλογα. Το παιχνίδι είναι τεράστιο και θα παίζεται χοντρά όσο εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να φλυαρούμε.

Δυστυχώς είναι πάρα πολλοί στην κυβέρνηση και όλοι στην αντιπολίτευση που τίποτα δεν κάνουν για να περιορίσουν τα λόγια και να προχωρήσουν σε έργα. Επιτέλους τελειώσαμε με το φορολογικό νομοσχέδιο. Ακόμα όμως δεν έχουμε δει ούτε ένα άρθρο από το νσ για την ανάπτυξη, ενώ θα ήταν κουτό από μέρους μου να αναζητήσω και τις προτάσεις από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Υποτίθεται ότι είμαστε σε διαρκή και μακροχρόνιο πόλεμο για να μην πέσουμε στα νύχια του ΔΝΤ ή να μην κηρύξουμε στάση πληρωμών και στις συνεχείς μάχες πέφτουν με αυτοθυσία ελάχιστοι μόνο από τους υπουργούς που υποτίθεται ότι διαλέχτηκαν ως οι πλέον ικανοί για το σκοπό αυτό. Αν βγάλουμε από το κάδρο Παπακωνσταντίνου, Ραγκούση, Λοβέρδο, Πάγκαλο και Παμπούκη, θα ξεχάσουμε ότι υπάρχει κυβέρνηση. Οι υπόλοιποι υπουργοί πού είναι να στηρίξουν την προσπάθεια της χώρας; Μήπως αν εξαιρέσουμε τους παντελώς άχρηστους –και δεν είναι μόνο ένας ή δύο – οι άλλοι νοιάζονται μόνο για τα ψηφαλάκια και το πολιτικό τους τομάρι;

Αντί να ψάχνουμε λοιπόν για το «βαθύ λαρύγγι» που… μιλάει στους κακούς κερδοσκόπους και άλλα τέτοια παραμύθια, καλύτερα θα ήταν να δούμε πως θα ξυπνήσουμε από το «βαθύ ύπνο» όσους έχουν αναλάβει να συμμαζέψουν το ΕΣΥ, τον ΟΣΕ, τον ΕΟΤ, το Στρατό, τα καύσιμα, τις συγκοινωνίες, την παιδεία και τόσα άλλα που πάνε με την κεκτημένη των προηγούμενων ετών λες και δε συμβαίνει τίποτα. Και αντί να ψάχνουμε τα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου που κάνουν κακό στην εικόνα της χώρας, ας ρίξουμε μια ματιά στις ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Όσο οι «αγορές» βλέπουν πως είμαστε αδιόρθωτοι και ο καθένας κοιτάει την πάρτυ του και όχι πώς θα σωθούμε συλλογικά, δεν χρειάζονται «βαθιά λαρύγγια» για να γίνει σκληρό το πορνό με τα spread. Διαλαλούμε μόνοι μας τα χάλια μας.

Γ.Γ.

Πως το χρέος δημιουργεί χρήμα (για τις τράπεζες)

Money As Dept - [Greek Subtitles] from Free and Real on Vimeo.

2.500 δολάρια η αξονική!

Μιάς και είναι της μόδας να βρίζουμε όλοι το ΕΣΥ και τις ελλείψεις του ανακάλυψε μέσα στις γιορτές και ο Λοβέρδος, να δούμε τι γίνεται στη "γη της επαγγελίας":

Απο τον Μιχάλη Μητσό

O Σιλβέν Σιπέλ είναι ανταποκριτής της Μοντ. Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Κι εδώ και μερικά χρόνια ταλαιπωρείται με το γόνατό του. Ο γιατρός του, ο δρ Β., του είχε ζητήσει επανειλημμένα να αφηγηθεί στην εφημερίδα τις περιπέτειές του ώστε να καταλάβουν οι αναγνώστες την παράνοια που επικρατεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά εκείνος αρνιόταν. «Οι δημοσιογράφοι», έλεγε, «δεν πληρώνονται για να διηγούνται τις προσωπικές τους εμπειρίες». Τώρα που ψηφίστηκε όμως η μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας, ο Σιπέλ αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας μερικές σκηνές, μόνο και μόνο για να καταλάβουμε σε τι σουρεαλιστικό περιβάλλον συζητούνται στην Αμερική αυτά τα πράγματα.

Όταν απευθύνθηκε σ΄ ένα ακτινολογικό εργαστήριο για μια μαγνητική τομογραφία, η υπάλληλος τον ρώτησε πού είναι ασφαλισμένος. Ο δημοσιογράφος απάντησε ότι καλύπτεται από την κοινωνική ασφάλιση των Γάλλων του εξωτερικού, για να λάβει την απάντηση ότι το νοσοκομείο δεν συνεργάζεται με αυτή την υπηρεσία. «Εντάξει, θα πληρώσω εγώ το ποσό, και θα μου το επιστρέψουν. Πόσο κοστίζει η εξέταση;». Η υπάλληλος συμβουλεύεται τον τιμοκατάλογό της: «1.650 δολάρια». «Τι λέτε, κυρία μου; Με τα χρήματα αυτά παίρνω ένα εισιτήριο μετ΄ επιστροφής για το Παρίσι, κάνω εκεί τρεις τομογραφίες δωρεάν, και βλέπω και τα παιδιά μου!». Η υπάλληλος του ζητά να περιμένει λίγα λεπτά. Κι ύστερα επιστρέφει: «Με 450 δολάρια είστε εντάξει;».

Οι αμερικανοί φίλοι του Σιπέλ τον είχαν προειδοποιήσει ότι η υγεία στη χώρα τους υπόκειται στους νόμους της αγοράς και της ζήτησης, αλλά τέτοιο πράγμα δεν περίμενε. Τρεις μήνες αργότερα χρειάστηκε να κάνει και δεύτερη τομογραφία. Απευθύνθηκε τότε σ΄ ένα νοσοκομείο. Η ταρίφα; 2.500 δολάρια ακατέβατα! «Ευχαριστώ, δεν θα πάρω», είπε, και τηλεφώνησε στο προηγούμενο εργαστήριο, ζητώντας από την αρχή- και αποσπώντας την «καλή τιμή».

Κατόπιν αυτών, δεν είναι περίεργο που στον τελευταίο πίνακα του ΟΟΣΑ για την ποιότητα της υγείας οι Ηνωμένες Πολιτείες καταλαμβάνουν την 22η θέση σε σύνολο 26 πλουσίων χωρών που εξετάστηκαν. Μια Αμερικανίδα έχει 11 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή της γέννας από μια Ιρλανδή. Το προσδόκιμο ζωής ενός Αφροαμερικανού της Νέας Ορλεάνης είναι μικρότερο από εκείνο του κατοίκου της Ονδούρας. Θα μπορέσει ο πρόεδρος «yes we can» να διορθώσει αυτές τις αδικίες και να οδηγήσει την Αμερική στη θέση που αρμόζει σε μια υπερδύναμη; Η μεταρρύθμιση που ψηφίστηκε αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια καλή αρχή. Αλλά για να αλλάξει πραγματικά η κατάσταση, για να γίνουν οι ρήξεις που απαιτούνται και να αρχίσει το αμερικανικό σύστημα υγείας να θυμίζει τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά, θα χρειαστεί ένας δεύτερος γύρος.