Μέγα πλήθος και μέγα πάθος χθες στο Σύνταγμα. Συγκέντρωση από αυτές που θα ζήλευε και ο Ανδρέας και ένα πλήθος που ο λαοπλάνος χαρισματικός ηγέτης θα το έκανε να αλαλάζει κατά της τρόικας, αλλά να ψηφίζει το μνημόνιο και με τα δυό του χέρια, σε χρόνο dt.
Δε θέλω να πώ ότι οι άνθρωποι που γέμισαν το Σύνταγμα είναι ηλίθιοι. Καθόλου. Θέλω να πώ ότι ψάχνουν απεγνωσμένα για κάποιον που θα τους δώσει μια διέξοδο, θα τους δείξει μια ρωγμή στο τοίχος που υψώνεται μπροστά στα όνειρά τους, θα τους μεταλαμπαδεύσει τη φλόγα που χρειάζεται ο καθένας και ονομάζει ελπίδα για καλύτερη ζωή.
Δεν είναι τυχαίο που οι νέοι «ήρωες» στη γενιά του youtube είναι αυτοί που λένε τις παπαριές περί «επαχθούς χρέους» και δείχνουν το μέλλον προς τη μεριά του Ισημερινού, της Βολιβίας και διαφόρων άλλων εξωτικών (πλην όμως πετρελαιοπαραγωγών κρατών με διαρκείς ιδιόμορφες δικτατορίες). Είναι οι μόνοι που δίνουν μια διέξοδο, έστω και ανεφάρμοστη, πλαστή, ψεύτικη ουσιαστικά, με επιχειρήματα που δεν αντέχουν σε μια πραγματική συζήτηση. Είναι όμως οι μόνοι που δείχνουν κάτι διαφορετικό.
«Αν δεν έχεις νέα ευχάριστα να πεις, καλύτερα να μην μας πεις κανένα» λέει ο διαχρονικός στοίχος του ποιητή. Τα «ευχάριστα» νέα δεν είναι απαραίτητα τα ψέματα, τα λόγια που «ακούγονται ευχάριστα στ' αυτιά μας» ή οι προτάσεις από κάποιον που «έχει γλώσσα μόνο για να γλύφει». Πρέπει ο πρωθυπουργός, αν μπορεί πια, να βγεί και να μιλήσει με γλώσσα απλή, κατανοητή, όχι πολιτικά ορθή και στρογγυλεμένη για το χρέος, το μνημόνιο, τους Ευρωπαίους, το κόμμα του, τις αλλαγές που δεν μπόρεσε να κάνει και γιατί, το «Γιώργο άλλαξέ τα όλα» που αγνόησε ή φοβήθηκε, το σχέδιο των τραπεζιτών, τις πιέσεις από έξω και από μέσα, τα media και το βαθύ ΠΑΣΟΚ, το ευρώ και τη δραχμή, την ουσιαστική χρεοκοπία και την τυπική, το σχέδιο –αν υπάρχει- για τη σωτηρία και προπαντός την «επόμενη μέρα». Χωρίς ανούσιες στρογγυλεύσεις, κομματικές κορώνες, και φόβο για «πολιτικό κόστος». Έτσι κι αλλιώς είναι πιά τελειωμένος και αυτός και το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό. Η υστεροφημία του έχει πια μόνον ένα τρόπο να σωθεί: Να πεί όλη την αλήθεια και να προσπαθήσει για ύστατη φορά να πάρει μαζί του όχι τον στενό πυρήνα με τα πράσινα κομματόσκυλα, αλλά τον κόσμο που δεν βλέπει πουθενά ελπίδα.
Μόνο αλλαγή οικονομικής πολιτικής τώρα δε φτάνει και δε θα γίνει πιστευτή. Πρέπει να βρει τα κότσια να κάνει αυτό που εκλέχθηκε και έπρεπε να κάνει από την άρχή. Να στρίψει το καράβι 180 μοίρες, να τα βάλει με τη συντήρηση γενικά, να πεί αλήθειες, να γεμίσει φυλακές και με συντρόφους του, να δημεύσει περιουσίες φοροφυγάδων, να ανεξαρτητοποιήσει τη δικαιοσύνη και μετά να στραφεί στον πολίτη και να πεί «η σειρά σου τώρα για να αλλάξεις».
Όταν ο κόσμος βράζει δε μπορεί να οδηγείται από άνευρους διαχειριστές κονδυλίων, λογιστάκους δίχως πολιτικό όραμα τύπου Σημίτη, ή τεχνοκράτες – ρομποτάκια που τους σηκώνεται με power point παρουσιάσεις και εκστασιάζονται με καλογραμμένα φύλλα excel. Αυτοί είναι καλοί για να μανατζάρουν τους αριθμούς. Για τους ανθρώπους, τις χώρες, τον κόσμο και το μέλλον χρειάζονται Πολιτικοί και οι λύσεις που θα βρεθούν μπορεί να είναι μόνον Πολιτικές.
Μπορεί ο Γιώργος; Οι 20 μήνες που πέρασαν έδειξαν πως όχι, δε μπορεί. Γι αυτό ο κόσμος είναι στα κάγκελα. Ίσως έχει άλλη μια ευκαιρία, ίσως όχι. Η μπάλα είναι στην κατοχή του για την τελευταία προσπάθεια, όμως στόχος πιά είναι μόνο το τρίποντο και να κερδίσει και φάουλ για βολές. Ακατόρθωτο; Μα εκεί ξεχωρίζουν οι ηγέτες. Οι άλλοι απλά ξεχνιούνται σα να μην υπήρξαν ποτέ στην ιστορία…
Αναρτήσεις
