19 Δεκ 2011

Ντροπή


Πάσχω από κατάθλιψη. Το ξέρω, το αποδέχτηκα και το αντιμετωπίζω με διάφορους τρόπους  ανάμεσα στους οποίους και κάτι σπέσιαλ χαπάκια που μου έδινε με το τσουβάλι ο Κάπς στο Άλενσμπαχ μπας και σταματήσω το κλάμα.
Η ημερήσια δόση χημείας στον εγκέφαλο έχει μειωθεί τόσο όσο και οι λόγοι που ήμουν βυθισμένος στη μαύρη απελπισία, δηλαδή σχεδόν ολοκληρωτικά. Όμως, όσο κι αν κατάφερα να σταματήσω να είμαι μια κλαψιάρα λούγκρα, αυτό που δε μπορώ να ρυθμίσω τον τελευταίο καιρό είναι η… ντροπή της χαράς.
Μάλιστα. Το εξομολογούμαι: ντρέπομαι να χαρώ, ή ντρέπομαι όταν χαίρομαι!
Μετά από δέκα χρόνια, πήρα νέο αυτοκίνητο. Μεταχειρισμένο μεν, αλλά σούπερ αμαξάρα απ αυτές που για να τις πάρεις καινούριες θέλεις περί τα 40 χιλιαρικάκια. Εξαιρετική ευκαιρία, τη βρήκε ο φίλος μου ο Γιώργος στα 2/5 της τιμής και λίγο καιρό μετά είχε γίνει η μεταβίβαση. Σε άλλες εποχές θα γύριζα την Ηλιούπολη κορνάροντας, θα έβαζα μέσα τον ψηλό τον καραφλό και τον κοντό (εγώ ήμουν ο χοντρός, τώρα μάλλον είμαι ο ανάπηρας) και θα πηγαίναμε μαλιοκούβαρα για σουβλάκια στην Κόρινθο, αφού πρώτα είχαμε κάνει τεστ με πόσα βγάζει τη βούτα αλλά και την πλατεία των μπάτσων στο ΙΚΑ. Με λίγα λόγια θα το χαιρόμουνα. Τώρα ντρέπομαι!
Ντρέπομαι που αγόρασα αυτοκίνητο ενώ άλλοι πουλάνε και τα τελευταία ψήγματα αξιοπρέπειας για να επιβιώσουν. Ντρέπομαι που οδηγάω αυτοκίνητο που για να πάει μέχρι το Σούνιο και να γυρίσει, καίει όσα βγάζει η Νιόνια ένα οχτάωρο όρθια να φτιάχνει καφέδες στο Φαεινό, μαζί με τα τίπς από τα φοιτητάκια. Ντρέπομαι που μοιάζει με καινούριο και ντρέπομαι που όλοι νομίζουν ότι πληρώνω ένα χιλιάρικο το χρόνο για τέλη και εισφορά (τα γλιτώνω λόγω αναπηρίας).
Ντράπηκα εχθές που βγήκαμε για Χριστουγεννιάτικη βόλτα με τα παιδιά και περάσαμε από την Πειραιώς στο ύψος του Γκαζιού. Από τη μία πλευρά η τεχνόπολη με έκθεση βιβλίου και «εργαστήρι σοκολάτας» και απέξω τα «τρέντυ» μαγαζάκια για καφέ ή φαγητό. Νεολαία, κόσμος χαρούμενος και χριστουγεννιάτικη διάθεση. Από την άλλη πλευρά της Πειραιώς το παζάρι. Ένα παζάρι χωρίς καμιά έννοια εορταστική. Ένα παζάρι με την αγωνία της επιβίωσης. Ένα παζάρι φτώχειας. Ένα παζάρι με τόσο πολύ κόσμο που είχε σχεδόν διακοπεί η κυκλοφορία. Εκατοντάδες κόσμου από Ρομά μέχρι μαμάδες με τα παιδιά στην αγκαλιά πούλαγαν ότι μπορεί κανείς να διανοηθεί, από παλιοσίδερα μέχρι αγαπημένα τους εως εχθές αντικείμενα και τιμαλφή για ευτελή ποσά. Τρίκυκλα, πειραγμένα παπιά, αυτοκίνητα του ‘90 παντού σταθμευμένα και ένας κόσμος ατέλειωτος μέχρι το θησείο, για να βρει την ευκαιρία για μια φτηνή μπλούζα ακόμα και από δεύτερο χέρι. Μια άλλη Αθήνα εκεί που εμείς θα δίναμε χαλαρά 30 ευρώ για καφεδάκια και κανα τόστ για τα παιδιά…
Έτσι, ντρέπομαι που χαίρομαι όταν κάθομαι μαζί με την Αθηνά και κανονίζουμε τι θα πούμε στον Άγιο Βασίλη να της φέρει για δώρο καθώς ήταν καλό παιδί, ή όταν παραγγέλνω εκείνα τα Nike που έχει σταμπάρει εδώ και δύο μήνες η Βίλυ. Ντρέπομαι, γιατί την ίδια ώρα διαβάζω αυτό το κείμενο στην Καθημερινή για τα παιδιά που αφήνουν νέες μητέρες στα παιδικά χωριά sos καθώς δεν έχουν χρήματα ούτε για το γάλα τους. Ντρέπομαι και πονάει το στομάχι μου όταν διαβάζω την πρώτη παράγραφο στο ρεπορτάζ της Μαρίλης Μαργωμένου:  
«Η Αννα ήταν ακόμα στον παιδικό σταθμό. Είχε πάει απόγευμα και η μαμά της δεν είχε εμφανιστεί. Οι νηπιαγωγοί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ωσπου το κοριτσάκι έβγαλε κάτι απ' την τσέπη του. Ηταν ένα σημείωμα: «Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη. Η μαμά της»…
Ντρέπομαι και δε μ αφήνει να χαρώ η δική μου προσωπική ευθύνη για όλα αυτά. Ντρέπομαι για όσα δεν έγραψα όταν μπορούσα. Ντρέπομαι για όσα κείμενα λογόκρινα. Ντρέπομαι για όσα δεν δημοσίευσα και τα έκανα γαργάρα. Ντρέπομαι για όσους ηλιθίους, άχρηστους, κλεφταράδες, βλαχοδήμαρχους, τεμπελχανάδες, παλιόγερους ή κωλοπαιδαράδες βουλευτές δεν είπα την αλήθεια. Ντρέπομαι για τα ντηλ με επιχειρηματίες που ήξερα – χωρίς αποδείξεις – ότι έκαναν «συνάδελφοι», επιχειρηματίες και πρώην αφεντικά και δεν τους έβγαλα με κάποιο τρόπο στη σέντρα. Ντρέπομαι που πίστεψα ότι αυτά που έλεγε ο ΓΑΠ θα προσπαθούσε να τα κάνει. Ντρέπομαι που έχουμε κάνει τον Καρατζαφύρερ ρυθμιστή, τον Άδωνη υπουργό, τον Σαμαρά υποψήφιο Πρωθυπουργό, τον Φαήλο συνεντευξιαζόμενο, τον Τσίπρα αρχηγό της αριστεράς, την Κανέλη κομουνίστρια , το ΠΑΣΟΚ δεξιό κόμμα και τον Καραμανλή οσονούπω «χρυσή εφεδρεία».
Ντρέπομαι που ο Κουρής όχι μόνο δεν έχει μπει φυλακή, αλλά είναι ακόμα και σήμερα παράγοντας. Ντρέπομαι που οι εφημερίδες αντί για ειδήσεις και ρεπορτάζ πουλάνε dvd, και προπαγανδίζουν πια ασύστολα τα συμφέροντα των εκδοτών τους. Ντρέπομαι που τα δελτία ειδήσεων είναι μηχανισμοί αποβλάκωσης, ντρέπομαι που κάποτε πριν από πολλά χρόνια χαιρόμουνα που μπήκα στην ΕΣΗΕΑ.
Ντρέπομαι που βγήκε αληθινός ο Μητσοτάκης στο ότι οι Έλληνες δεν έχουν μνήμη και το φασισταριό ο Πάγκαλος για το «μαζί τα φάγαμε», γιατί μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι, αλλά όλοι κάναμε πλάτες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σ αυτούς που τα έτρωγαν.
Ντρέπομαι εν τέλει όχι γι αυτά που έκανα, αλλά γι αυτά που δεν έκανα όταν έπρεπε. Αυτά δεν με αφήνουν να χαρώ όταν έρχομαι αντιμέτωπος με τα αποτελέσματα. Ένα πράγμα όμως με κρατά: ποτέ δεν είναι αργά…