20 Απρ 2011

Τζαμπατζήδες και στους "αγώνες" τους

"Δεν πληρώνω" λένε οι μεγάλοι αγωνιστές ακόμα και για τα υλικά του "κινήματος"! Έτσι, τα φυλλάδια για το κλείσιμο των διοδίων, όπως και τα γιλέκα εργασίας τους τα πλήρωσε το Επιμελητήριο Πιερίας, δηλαδή εμείς!
Τσάμπα μάγκες στην κυριολεξία
Δείτε τα λίνκ από τη "Διαύγεια"

19 Απρ 2011

Μια σακούλα με τυριά


Έβλεπα ένα βιντεάκι του Σκαρμούτσου από την αγορά και όπως πάντα όταν βλέπω τη Βαρβάκειο ταξίδεψα καμιά τριανταριά χρόνια πίσω, σε μια άλλη Ελλάδα που έχουμε ξεχάσει, στα χρόνια της αθωότητας και της ελπίδας για αλλαγή.
Ο Μπάμπης δούλευε τότε στην αγορά. Στον τυρέμπορα τον Μπερδεμπέ. Τρεις κι εξήντα έπαιρνε, αλλά ήταν χαρούμενος γιατί είχε δουλειά. Τον είχαν διώξει βλέπετε λίγο καιρό πριν από το εργοστάσιο στο οποίο βούλωνε τα πνευμόνια του τρίβοντας μπρούντζο ως βουρτσαδόρος. Κοντά στη σύνταξη τότε και με ανήλικο παιδί, την αφεντομουτσουνάρα μου, πάσχιζε να τα φέρει βόλτα χωρίς να μας λείψουν τα βασικά.
Τότε τα βασικά δεν ήταν σαν σήμερα. Δεν μέτραγαν στα «βασικά» τα δύο αυτοκίνητα ανά οικογένεια, η πλάσμα, το στεγαστικό δάνειο, οι πιστωτικές κάρτες, τα «επώνυμα» ρούχα, η ξαπλώστρα με το φρέντο και το άδειασμα των ραφιών του Βασιλόπουλου κάθε Σάββατο.
Βασικά ήταν το ενοίκιο για το δυάρι στο Νέο Κόσμο, μια κατσαρόλα φαγητό κάθε μέρα, τα αγγλικά μου στο γειτονικό φροντιστήριο και κανα παντελόνι – πάλι για εμένα - Χριστούγεννα και Πάσχα. Το Μπάμπη και τη Βασίλω  δεν τους θυμάμαι να αγοράζουν τίποτα για τους εαυτούς τους, μόνο για εμένα ή για τα εγγονάκια τους.
Τρία ή τέσσερα χρόνια έμεινε στη δούλεψη του τυρέμπορα ο μπαμπάς. Είχε βλέπετε και το know how καθότι όταν έφυγε από το χωριό το ’56 για να αναζητήσει την τύχη του στη μεγάλη πόλη άνοιξε στο Μπραχάμι μπακάλικο μεγάλο και μετά για πολλά χρόνια, άλλο μικρότερο. Μα εγώ δεν τα θυμάμαι αυτά. Ήμουν αγέννητος όταν τα πάλευε και μικρός πολύ όταν παραδόθηκε. Θυμάμαι αμυδρά μόνο το τελευταίο, ένα μικρό γωνιακό μαγαζάκι στην Αρτέμονος πάνω από τον Αη Γιάννη στην αρχή της Βουλιαγμένης που δεν κράτησε για πολύ και με βλέπω σαν σκηνή από ταινία να παίζω στο πάτωμα με τα ζαρζαβατικά.
Κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα λοιπόν ο Μπερδεμπές εκτός από το δώρο και το μισθό έδινε στο μπαμπά και δυό τεράστιες σακούλες με ό,τι τυρί είχε το κατάστημα και ό,τι αλλαντικό υπήρχε. Νομίζω ότι περισσότερο από κάθε τι άλλο περίμενα στις γιορτές τις σακούλες του μπαμπά από τη δουλειά. Τα κίτρινα τυριά με τις υπέροχες μυρωδιές, τα παριζάκια, το σαλάμι αέρος και το μεγάλο κυλινδρικό δοχείο με το ζαμπόν που υπεραγαπούσα, η γεύση του οποίου μου έρχεται στο στόμα τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Τα καλούδια του τυροκομείου και τα μάτια του που έλαμπαν από υπερηφάνεια για τη χαρά που μου προσέφερε.
Ένας βομβαρδισμός προϊόντων «πολυτελείας» μιας και δεν τα είχαμε στο τραπέζι μας άλλες μέρες του χρόνου, ούτε θεωρούσαμε όμως απαραίτητο το να τα έχουμε.
Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν τριάντα-κάτι χρόνια, κάμποσες κυβερνήσεις με τις ταμπέλες των δύο μεγάλων κομμάτων αλλά με άλλες πολιτικές κάθε μια, η Βασίλω συνεχίζει να γκρινιάζει στον Χαράλαμπο κάπου εκεί ψηλά, μα η φτωχή και μίζερη Βαλκανική χώρα του τότε δεν μοιάζει σε τίποτα με τη χρεοκοπημένη κοσμοπολίτισσα Ευρωπαϊκή Ελλάδα του τώρα.  Η αλλαγή που προσδοκούσαμε ήρθε σα σίφουνας άλλαξε τις ζωές όλων, μας πήρε από το χέρι και μας πήγε ταξίδι στο χωροχρόνο, μας κατέταξε σε άλλη κατηγορία στην οποία όμως δε μπορούσαμε τελικά να παίξουμε. Δε μπορέσαμε να διαχειριστούμε τον ξαφνικό –έστω και δανεικό- πλούτο ούτε εμείς οι πολίτες, ούτε η εκάστοτε εξουσία. Όμως τα τεράστια βήματα που έχουν γίνει οφείλονται στα οράματα κάποιων ανθρώπων που είχαν τη διαχείριση της χώρας στα χέρια τους. Δεκτό, θεμιτό και απόλυτα σωστό  να φωνάζουμε για τα λάθη και τις παραλείψεις τους, αλλά απόλυτα μηδενιστικό, ανιστόρητο, βλακώδες και επικίνδυνο για τη συνέχεια, να μην χειροκροτούμε τα επιτεύγματα τους που άλλαξαν το ρου της ζωής μας.
Όποιος δε μπορεί να δεί την πολιτική, οικονομική και κοινωνιολογική διαφορά μιας σακούλας με τυριά και αλλαντικά στα μάτια ενός παιδιού τριάντα χρόνια πρίν και ενός σήμερα, είναι ή βλάξ, ή αστός οπότε ουδέποτε θα κατανοήσει, ή οπαδός του Τσίπρα.
Όχι, δεν είναι καλό που η χώρα έπεσε στα βράχια και ναι οι καπεταναίοι φταίνε γι αυτό όχι οι μούτσοι. Όμως πριν τους πετάξουμε όλους στη θάλασσα να συλλογιστούμε όλο το ταξίδι. Από πού ήρθαμε και πού φτάσαμε, τα λιμάνια που πιάσαμε και ότι τα άλλα πλοία που σπεύδουν σε βοήθεια -με το αζημίωτο- έχουν το λαό ως πλήρωμα κι όχι σαν επιβάτες.
Καλή Ανάσταση.


1 Απρ 2011

Ο εξαγιασμός της λάσπης

Του Στ. Τσαγκαρουσιάνου, από τη Lifo
Μάλλον έχω αρχίσει να τρελαίνομαι, γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω την επικαιρότητα.

Σύμπασα η καλωδιωμένη Ελλάδα συμπαρίσταται με οιμωγές και κατάρες στο γδικιωμένο fimotro. Επειδή είναι μπλογκ και το γράφει ένας μπλόγκερ! Ασχέτως αν αποδεδειγμένα έχει γράψει εκατοντάδες ψέματα, απολύτως συκοφαντικά και εντελώς χυδαία.

Μάλλον τα έχουμε παίξει από την κρίση. Και είναι τόσο βαθύ (και δίκαιο) το μίσος μας για τα κανάλια, που οποιοσδήποτε εχθρός τους είναι φίλος μας. Ακόμα και οι τελευταίοι των τελευταίων.

Ναι, το Mega είναι ένα κανάλι άξιο αντιπάθειας. Είναι το κανάλι των αποκληθέντων από τα χείλη ενός (αξιογέλαστου) πρωθυπουργού «νταβατζήδων της Ελλάδας». Στα media, τα δημόσια έργα, τη διαπλοκή με την εξουσία - ακόμα και την πολιτιστική ζωή. Οι ειδήσεις του ποτέ δεν έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των ιδιοκτητών του. Όπως, άλλωστε, συμβαίνει σε ΟΛΑ τα media (συστημικά και alternative). Στην όχι και τόσο σύντομη ζωή μου δεν θυμάμαι κανέναν δημοσιογράφο που να έβαλε ποτέ την αλήθεια πάνω από το συμφέρον του αφεντικού του - όσο λαλίστατος κι αν ήταν. Μου διαφεύγει κανείς;

Ναι, λοιπόν, το Mega είναι στα ουσιώδη απαράδεκτο - παρά την επίφαση της δημοσιογραφικής ευπρέπειας. Όπως είναι απαράδεκτοι οι μεγάλοι δημοσιογραφικοί οργανισμοί της Ελλάδας, οι οποίοι καταρρέουν μέσα στο ίδιο τους το λίπος. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όποιος το πολεμάει είναι αρχάγγελος με τη ρομφαία. Υπάρχουν αυτοί που το κρίνουν επειδή τους απωθεί κι εκείνοι που το κρίνουν επειδή δεν κατάφεραν να το γοητεύσουν! Επίσης, υπάρχουν αυτοί που το κρίνουν και έχουν το τεκμήριο της εντιμότητας (π.χ. ο Στάθης της «Ελευθεροτυπίας») και εκείνοι που το κρίνουν μέσα από το πηγάδι του Μελιγαλά: πρόσωπα χαμηλών επιδόσεων σε όλους τους τομείς.

Το ότι στο πρόσωπο ενός φτωχοδιάβολου του Extra Channel (καναλιού που κινείται μεταξύ «Αυριανής» και Τσιτσιολίνας) βρίσκει η ελληνική μπλογκόσφαιρα τον Άγιο Σεβαστιανό της είναι δείγμα της υποκρισίας και της χαιρεκακίας της. Δείχνει επίσης ότι το Mega, καταθέτοντας αγωγή, έχει χάσει την ψυχραιμία του. Τέτοια πρόσωπα τα αφήνεις να σιγοψήνονται στην κόλασή τους. Και δεν τους απαντάς ποτέ (εκτός κι αν είσαι ο Μάνος Χατζιδάκις). Ακόμα κι ένα εκατομμύριο unique visitors να μπαίνουν κάθε μέρα στα ανυπόληπτα μπλογκ, αυτά τα μπλογκ δεν υπάρχουν! Όλοι ξέρουν. Εξαπατώνται μόνο επειδή θέλουν να εξαπατηθούν. Και οι μεγαλοδημοσιογράφοι δεν βρέθηκαν στο στόχαστρο του κόσμου εξαιτίας του fimotro, αλλά εξαιτίας της προβληματικής ιστορίας τους. Θα γίνονται πλέον δέκτες εχθρότητας ακόμα κι αν το fimotro κλείσει.

Ας πάψει, λοιπόν, ο εξαγιασμός της λάσπης. Γιατί θα γεννήσει ένα τέρας. Αν δεν το έχει γεννήσει ήδη.

Στο φινάλε, αν είναι να συντριβεί ο Τσίμας του Μega για να πάρει τη θέση του ο bully σχολιαστής του Extra, καλύτερα ο Τσίμας που είναι και χορτάτος (από δόξα, τουλάχιστον).