Του Γιάννη Γερονικολού
Το ραντεβού είχε δοθεί για τις 8 το βράδυ στο παρκάκι λίγο πιο κάτω από το «θέατρο βράχων» στο Βύρωνα. Το twitter και η σελίδα «π@#τσα από ξυράφι στους προδότες» στο facebook (έχει ήδη «κατέβει» από τους διαχειριστές) ήταν ουσιαστικά οι συντονιστές των «εξτρεμιστών πατριωτών» που οργάνωναν κι αυτό το event κατά καλλιτεχνών οι οποίοι αρνούταν να υπογράψουν δήλωση κατά της Ευρώπης.
Ο «πιτσιρίκος», η «Ελληνοφρένεια», ο Τράγκας, ο Χατζηνικολάου, οι συνιστώσες του Σύριζα, η Χρυσή Αυγή, ο Καμένος, το Κόντρα, η φυλλάδα «Δημοκρατία», ο Λάκης και πολλοί άλλοι πολιτικοί και δημοσιογραφούντες, μήνες τώρα χάιδευαν τα αυτιά του «κινήματος» από τότε που δειλά δειλά είχε αρχίσει τη δράση του σε συναυλία του Νταλάρα στο Ίλιον. Ακολούθησαν επιθέσεις με αβγά, γιαούρτια, ντομάτες, πέτρες και ξύλα σε αρκετούς ακόμα που τόλμησαν να μιλήσουν εκτός πατριωτικής γραμμής. Στο youtube όπου ανέβαζαν βιντεάκια με τα «ντου» φαινόταν ξεκάθαρα ότι τα πράγματα θα ξέφευγαν σύντομα προς το χειρότερο, καθώς στα σχόλια τα φασιστάκια ξεσάλωνων και ζητούσαν όλο και πιο σκληρές δράσεις. Ήθελαν να καταλάβουν οι «δοσίλογοι προδότες» ότι θα πλήρωναν ακριβά το θράσος τους να έχουν άλλη άποψη.
Με τις πλάτες των πολιτικών και τους ανωτέρω χορηγούς επικοινωνίας, μαζί με τα δεκάδες φασιστομπλόγκ που πουλάνε εθνικοφροσύνη σε τιμή ευκαιρίας και τους φούσκωναν το πατριωτικό φρόνημα, οι «αγανακτισμένοι πατριώτες» μετατράπηκαν πολύ σύντομα από ένα τσούρμο μυαλοφυγόδικων χουλιγκάνων σε γκεστάπο των αντιμνημονιακών.
Η αντίδραση των υπολοίπων ήταν από αναιμική εως ανύπαρκτη καθώς ουδείς ήθελε να εμπλακεί ως αντίπαλος με το επικίνδυνο αυτό σινάφι. Οι πολιτικοί καταδίκαζαν με δηλώσεις, οι καλλιτέχνες το ίδιο, οι δημοσιογράφοι έγραφαν θέματα «χρηστικά» και δεν πρόκαμαν ν΄ ασχοληθούν και οι πολίτες εξέφραζαν την όποια διαφωνία τους ανώνυμα και απρόσωπα μέσα από το twitter ή με like σε ατάκες και δημοσιεύσεις του facebook.
Η πραγματική ζωή όμως είναι στους δρόμους και εκεί βασίλευαν οι πραιτοριανοί του φασισμού.
Μέσα σ αυτό το καθεστώς είναι απορίας άξιο το πώς δόθηκε ο χώρος στον καλλιτέχνη για συναυλία και μάλιστα σε θέατρο που φέρει το όνομα της άλλης ΠΑΣΟΚας της Μελίνας! Η αστυνομία πάντως είχε προειδοποιήσει καιρό πριν ότι δε θα μπορούσε να προστατεύσει τον τραγουδιστή και την μπάντα του εκτός αν κατέβαζε τα ΜΑΤ, κάτι που οι διοργανωτές και οι καλλιτέχνες αρνήθηκαν κατηγορηματικά.
Τελικά, η μοιραία συναυλία άρχισε στις 8.30 με κατάμεστο το θεατράκι, αλλά τον κόσμο και τους μουσικούς «μουδιασμένους» καθώς περίμεναν ότι κάτι θα συμβεί. Ζούσαν μήνες τώρα το κράξιμο και τους προπηλακισμούς σχεδόν σε κάθε εμφάνιση. Κανείς όμως δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε.
Το «ντού» έγινε αυτή τη φορά με πολεμικούς όρους. Ούτε ιπτάμενοι καφέδες, ούτε δροσερά γιαουρτώματα ούτε ψεύτικα χαρτονομίσματα. Σιδερολοστοί, ρόπαλα, μαχαίρια, αυτοσχέδια τσεκούρια, σιδηρογροθιές και μανία για αίμα σάρωσαν για λίγα λεπτά τη σκηνή σε μια επίθεση απίστευτης αγριότητας και μίσους. Βρισιές, άναρθρες κραυγές και συνθήματα κάλυπταν το θόρυβο των χτυπημάτων. Ο όχλος των φασιστών είχε πέσει σαν κοπάδι από ύαινες και ξέσκιζε τις σάρκες των μουσικών, ενώ οι θεατές έντρομοι παρακολουθούσαν όρθιοι αλλά αμίλητοι τη σφαγή φοβούμενοι να επέμβουν. Η διμοιρία των αστυνομικών είχε φάει τις πρώτες ψιλές όταν προσπάθησε να εμποδίσει την είσοδο των Ούννων και εμμέσως πλην σαφώς είχε προειδοποιηθεί ότι όποιος επενέβαινε θα τον έκλαιγαν οι δικοί του.
Η επίθεση έληξε τόσο απότομα όσο είχε αρχίσει. Τα φασιστοειδή έφυγαν συντεταγμένα φωνάζοντας συνθήματα για τους προδότες και ήταν μόνο η δική τους φωνή που ακούγονταν σ ολόκληρο το θέατρο καθώς ο φόβος είχε μαρμαρώσει τους θεατές και τα βογκητά των τραυματιών δεν έφταναν πέρα από την ολότελα κατεστραμμένη σκηνή.
Το ουρλιαχτό μιας γυναίκας ήταν αυτό που σα να τους ξύπνησε όλους από το λήθαργο του τρόμου και έτρεξαν άλλοι στην αιματοβαμμένοι σκηνή κι άλλοι αλλόφρονες να φύγουν μακριά.
Νεκρός από απανωτές μαχαιριές ο τραγουδιστής, βαριά τραυματισμένος ο μπασίστας και με δεκάδες τραύματα σ όλο τους το κορμί η υπόλοιπη μπάντα, οι άνθρωποι του δημοτικού θεάτρου και οι λιγοστοί θεατές που έτρεξαν σε βοήθεια. Βογκητά, θρήνος, αίμα παντού. Ολοκληρωτική καταστροφή του χώρου. Σειρήνες που ουρλιάζουν και φάροι περιπολικών και ασθενοφόρων προσθέτουν έναν απόκοσμο φωτισμό. Μια εικόνα πολέμου σ ένα μέρος δημιουργίας.
Η δημοκρατία άκουσε το τελευταίο της τραγούδι κι έπεσε αμαχητί.
Άμεσα υπεύθυνοι και υπόλογοι απέναντί της εγώ κι εσείς όλοι που αντί να βγούμε στους δρόμους και να τσακίσουμε τα σιχαμερά σκουλήκια του φασισμού όταν άρχισαν να σέρνονται, να φαίνονται να φωνασκούν και να ασχημονούν, γελάσαμε λέγοντας «δε μας χέζεις ρε Νταλάρα» και τα αφήσαμε να γίνουν οι πύθωνες που τώρα μας πνίγουν…
Υ.Γ. αφορμή, βεβαίως, αυτό το αίσχος: http://anti-ntp.blogspot.com/2012/03/blog-post_2400.html
Αναρτήσεις
