Κοιτάει την ΕΡΤ και βλέπει μια Γκερνίκα

Βρέθηκα στην ΕΡΤ το «βρώμικο ‘89», μετά την στρατιωτική μου θητεία. Προφανώς η σύμβαση που υπέγραψα ήταν αποτέλεσμα του βιογραφικού μου, των ικανοτήτων μου και των μέχρι τότε επαγγελματικών μου επιτυχιών και όχι των τηλεφώνων που έπεσαν αρμοδίως.

Με έβαλαν στη σύνταξη ειδήσεων του 5^ου προγράμματος  (η φωνή της Ελλάδας στα βραχέα). Πολύ δύσκολη και απαιτητική δουλειά! Ήμασταν πέντε άτομα βάρδια 10:00-14:00 για να παίρνουμε τις έτοιμες ειδήσεις από το 2^ο πρόγραμμα, να τις ξαναγράφουμε πιο μικρές και να τις βάζει σε σειρά αξιολόγησης ο αρχισυντάκτης (6^ο άτομο αυτός). Να σημειώσουμε, δε, ότι εμείς μόνο «απαγγέλαμε», έγραφαν οι δύο δακτυλογράφοι βάρδιας!..

Για αυτή τη βάρβαρη εργασία, αμειβόμουν με πολύ περισσότερα χρήματα απ ότι έπαιρνα ως συντάκτης ύλης στην εφημερίδα, όπου με πήγαιναν… εμπλοκή από τις 3 το μεσημέρι μέχρι τις 4 τα ξημερώματα! Λογικό…

Το κακό ήταν ότι επειδή είχα χαρακτηριστεί ως ΠΑΣΟΚος, δε με άφηναν να κάνω ούτε το ενάμιση κείμενο που μου αναλογούσε και ήμουν διαρκώς «ψυγείο» διαβάζοντας εφημερίδες και πίνοντας καφέδες ώσπου να περάσουν οι ώρες της βάρδιας. Αποτέλεσμα ήταν να βαριέμαι τη ζωή μου. Έτσι, παρά τις αντίθετες συμβουλές όποιου μιλούσε Ελληνικά -και Αγγλικά-, πριν κλείσει χρόνος παραιτήθηκα από αυτή την… απάνθρωπη δουλειά με το που βρήκα μια αληθινή εργασία στον ιδιωτικό τομέα, σε κανάλι, απ όπου έπαιρνα κάπως λιγότερα χρήματα μάθαινα όμως κάτι.

Βλακωδώς, δε δέχτηκα να επανέλθω ούτε όταν η νέα κυβέρνηση Παπανδρέου του ’93 έκανε μόνιμους όσους είχαν «εκδιώξει» (δεν είχαν ανανεώσει τις συμβάσεις) οι κακοί δεξιοί. Προέβαλλα το επιχείρημα ότι εμένα δε με έδιωξαν, έφυγα. Λες και ένοιαζε κανέναν, λες και θα το έψαχναν…

Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, έχουμε «πρώτη φορά αριστερά», όλα έχουν αλλάξει στον χάρτη των media μετά τους εγκατακρημνισιγενείς σεισμούς στην οικονομία και την κοινωνία, εγώ και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μου είμαστε άνεργοι ή υποαμοιβόμενοι, συκοφαντημένοι ως «καθεστωτικά όργανα» και πεμπτοφαλαγγίτες της ενημέρωσης, όταν γράψουμε κάτι αντίθετο με τα πιστεύω του Λαφαζάνη, τρώμε ξύλο –κανονικό ή λεκτικό- από μπάτσους, από γουρούνια νεοναζί και από δολοφόνους επιχειρηματίες και ουδείς ασχολείται (ούτε καν εμείς οι ίδιοι συλλογικά).

Ένα μόνο παραμένει ίδιο και αναλλοίωτο: η αγάπη των κυβερνώντων για ένα Μέσο που θα το ελέγχουν απόλυτα. Ένα κρατικό Μέσο στο οποίο θα βολεύουν το κάθε μίσθαρνο όργανο της προπαγάνδας τους.

Κάπως έτσι, οι ίδιοι που σκυλόβριζαν τόσα χρόνια την ΕΡΤ και τους δημοσιογράφους της, βρέθηκαν εν μία νυκτί όχι μόνο αλληλέγγυοι, αλλά και σωτήρες. Ο Σύριζα μπορεί να μην έχει κάνει τίποτα ως τώρα καθώς πολιτεύεται με «δημιουργική ασάφεια», έσπευσε όμως να περάσει νόμο με τον οποίο ανατρέπει τη φασιστική απόφαση Σαμαροβανιζέλων για τη δικτατορική επιβολή του «μαύρου» στο σήμα της ΕΡΤ. Μέχρι εδώ καλά (περίπου).

Όμως, τα πράγματα αλλάζουν και το μάτι γυρίζει ανάποδα όταν, κατά την κάθε άλλο παρά συμπαθή ΠτΒ, πρέπει να τιμηθούν ως πεσόντες στο καθήκον και μάρτυρες της Δημοκρατίας οι νεκροί της ΕΡΤ! Ποιοι νεκροί Θεσμέ μου; Είχαμε κάτι σε εισβολή με τανκ, ειδικές δυνάμεις, τραυματίες και νεκρούς στο ραδιομέγαρο και μου διέφυγε καθώς ήμουν ζαλισμένος από τα ουρλιαχτά της Ραχήλ ή έβλεπε οράματα η Ζωίτσα όταν έσκουζε στις μικροφωνικές για βοήθεια;
«Ο αγώνας των εργαζομένων στην ΕΡΤ δεν έχει ιστορικό προηγούμενο» είπε από το βήμα της Βουλής η ΠτΒ και με άφησε ξερό, ενώ κάλεσε τον αρμόδιο υπουργό για τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα Νίκο Παππά να μεριμνήσει ώστε να φέρει άμεσα στη Βουλή ρύθμιση για την πλήρη αποκατάσταση «των ανθρώπων και των συλλογικοτήτων» που έδωσαν  αγώνα «για την αποκατάσταση τη Δημοκρατίας»!..
Θυμίζω στον άμοιρο αναγνώστη που για κακή του τύχη κατοικεί ακόμα σε αυτή τη χώρα, ότι μιλάμε για την ΕΡΤ και όχι για το Πολυτεχνείο του ΄73. Κάτι τέτοια άκουσε και ο πιο γραφικός από τσολιά στα βλάχικα της Βάρης, Στάθης Παναγούλης και δήλωσε και αυτός από βήματος Βουλής: «η κυβέρνηση πρέπει να αποκαταστήσει όλους τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία».

Έτσι μάλιστα.  Σωστό και επαυξάνω. Να αποκατασταθούν τα παιδιά. Μη μας λέτε όμως παραμύθια για πεσόντες, διότι ουδείς κοίταξε τις εκατόμβες νεκρών και τους πολυτραυματίες από το Alter, την Ελευθεροτυπία, την Απογευματινή, τη Βραδυνή, την Εξπρές, τον Επενδυτή, Αδέσμευτο Τύπο, τους ομίλους Λυμπέρη και Ιμάκο, το Πρακτορείο Διανομής Ξένου Τύπου, 902, Τυποεκδοτική, Αυριανή, Φίλαθλο, Κέρδος και πολλά άλλα «μαγαζιά» που έβαλαν λουκέτο χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί. Αυτοί όμως ήταν «συστημικοί», ενώ η ΕΡΤ ως γνωστών, «εξ από ανέκαθεν και πάντοτε» ήταν το προπύργιο της επανάστασης ε;..

Υστερόγραφα

• ·         Ναι, θέλω να υπάρχει δημόσια ραδιοτηλεόραση. Με ένα κανάλι, ένα ραδιόφωνο και ένα site, όσο είναι δυνατόν πολυφωνική και ανεξάρτητη, με αποκλειστική εργασία και δσ εκτός κομμάτων. Στη δε επιλογή διευθυντών-αρχισυντακτών να έχουν ποσοστό ευθύνης και οι δημοσιογράφοι.
• ·         Όχι, δεν ήταν όλοι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ τεμπέληδες. Το σύστημα τους μετέτρεπε σε τέτοιους. Υπήρχαν πολλοί που υπερέβαλλαν εαυτόν και αγαπούσαν τη δουλειά τους και το μαγαζί.
• ·          Κανείς δε θέλω να μένει άνεργος. Αν είναι όμως να διαλέξουμε, ας το κάνουμε αξιοκρατικά (όσο είναι δυνατό) και όχι με τον τρόπο που γινόταν ως τώρα.
• ·         Παραμένω το ίδιο αλληλέγγυος με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, όσο ήταν αυτοί αλληλέγγυοι με τους εργαζόμενους της Ελευθεροτυπίας, όσο αυτοί με τη σειρά τους ήταν δίπλα στους εργαζόμενους πχ της Βραδυνής. Με άλλα λόγια:

Όλα τα αλεπουδοτόμαρα τελικά καταλήγουν στον γουναρά ή αλλιώς, καλή αντάμωση στα –δημοσιογραφικά- γουναράδικα.

Γιάννης Γερονικολός