Πρώτα εμείς και μετά η Ευρώπη

Είναι απλά θλιβεροί όσοι χαίρονται με το σοδομισμό που υπέστη ο Έλληνας Πρωθυπουργός από το συντηρητικό ιερατείο της ΕΕ και τη Γερμανική  Κομμαντατούρ. Είναι θλιβεροί και κατάπτυστοι γιατί τον εξευτελισμό δεν τον υπέστη ως Τσίπρας, ως άτομο, αλλά ως εκπρόσωπος μιας χώρας. Το ξύλο το φάγαμε όλοι μας, αντανακλά σε όλους μας, δεξιούς και αριστερούς, Ευρωπαϊστές ή Ευρωσκεπτικιστές. 
Τα λάθη της κυβέρνησης Τσίπρα στη διαπραγμάτευση είναι κολοσσιαία. Η απάντηση όμως της Γερμανίας και των δορυφόρων της, που έπεσαν εκδικητικά πάνω στην τραυματισμένη Ελλάδα με μόνο σκοπό να τη λιώσουν, κατέδειξε πως αυτή η Ευρώπη δεν έχει μέλλον, δεν αφορά τους λαούς και είναι απλά μια τεράστια Ευρωπαίκή Α.Ε. 
Ο μόνος τρόπος όμως για να αλλάξει η Ευρώπη, είναι να αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί. Αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει χρόνο, πολιτική στοχοπροσήλωση και συνεργασία των δυνάμεων εκείνων που θέλουν και ονειρεύονται μια Ευρώπη για τους λαούς, μια Ευρώπη της αλληλεγγύης. 
Μέχρι τότε όμως, η Ελλάδα πρέπει να είναι σε θέση να μπορεί να ακολουθεί, να συμπράττει και να συναποφασίζει ισότιμα στην μεγάλη οικογένεια. Πρέπει να αφήσει στην άκρη τους λαίκισμούς και την προστασία των "πελατών", να δουλέψει σκληρά, να ιδρώσει πολύ, να τα αλλάξει όλα, ώστε να ξαναμπεί στο κλαμπ των "πηδαλιούχων" της ΕΕ. Διότι μόνο αν είσαι στο πηδάλιο μπορείς να αλλάξεις την πορεία. 
Έχουμε, δυστυχώς, μόνο μια προοπτική. Το 3ο Μνημόνιο να μην είναι το "φαρμακερό". Να δουλέψουμε έτσι ώστε το κάνουμε να πετύχει. Η "τιμωρία" που μας επιφύλαξαν, να γίνει η αφετηρία για να χτίσουμε ένα καινούριο κράτος. Γίνεται αν όλοι μας βγάλουμε το σκασμό, πάψουμε να σκεφτόμαστε μόνο την πάρτι μας και αν αλλάξουμε το ελεεινό και τραγικά "λίγο" πολιτικό προσωπικό, ανεξαρτήτως κομμάτων. Πρώτα πρέπει να αλλάξουμε εμείς και μετά να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την Ευρώπη.
Θέλει κόπο, θέλει "αίμα-δάκρυα και ιδρώτα", αλλά έτσι κι αλλιώς μεγαλώσαμε τραγουδώντας οτι για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ.