"Ρεβεγιόν"

 

Παραμονή Πρωτοχρονιάς early ’90.

Ξημέρωνε στον Ταύρο ανάμεσα σε τόνους δημοσιογραφικού χαρτιού πεταμένους στο πάτωμα, τόνους αποτσίγαρα, μπουκάλια με ουίσκι, κουτιά από λεχματζούν, Μαλαματίνα του Ρώσιου, κασόχαρτα πάνω στις μονταζιέρες, κόλες παντού και «γραμμιδάκια». Φωτογραφίες χύμα πάνω στα άδεια γραφεία, Θεοδωράκης να βαράει ακατάπαυστα από το γραφείο του Προέδρου, οι υλατζήδες σε αποσύνθεση χυμένοι πάνω στις καρέκλες με τα πόδια στο γραφείο, οι σελιδοποιοί να κάνουν τα τελευταία μερεμέτια, ο Κανέλος να γκρινιάζει που περιμένουμε το Πρωτοχρονιάτικο Λαχείο για να μπει και ο Μαύρος μόλις γύριzε από το «βουνό» για να γράψει το κύριο άρθρο αγκαλιά με μια αρμαθιά «ξυστά».

Ο Τσάγκ στην καβάτζα του φιλάθλου με τον Μπαρλά για τις αθλητικές, η Διονυσία ζωγραφίζοντας τα καλλιτεχνικά, η Φού μονίμως αγχωμένη, η -εγώ τι κάνω εδώ;- Ρούλα, ο Νίκανδρος με το μόνιμα μπλαζέ ύφος, ο Αποστόλης κόκκαλο, ο Τσιρό να συνεχίζει κάτι να γράφει και αφού είχαμε τελειώσει τα πάντα, ο Μπουρδαράκος με τα καλύτερα χειρόγραφα του κόσμου, ο απατεώνας ο Δήμτσας και ο «μούστος»,  ο Κοντοπάνος με τα πατομπούκαλα,  ο Γερονικολός που μέχρι εκείνη την ώρα είχε πιεί δυό κάβες ουίσκυ και μια φυτεία καφέ, η Κατερίνα παιδάκι στη μονταζιέρα της 1^ης,, οι διορθωτές που δεν έβλεπαν πια μπροστά τους. Αυτοί που είχαν μείνει στην εφημερίδα από χθες το μεσημέρι υποδέχονταν κι εκείνους που ήρθαν για αλλαγές ή για τα τελευταία νέα.

H  θεσμική διπλοβάρδια του φύλλου της Πρωτοχρονιάς. Οι εφημερίδες τότε δεν έβγαιναν μια βδομάδα πριν…

Και μέσα στη σιγαλιά της βαβούρας της έκδοσης και των μπάσων του πιεστηρίου που βάραγε στο υπόγειο, ακουγονταν οι φωνές του Παπαγεωργίου που ανέβαινε από το κανάλι για να τσεκάρει τις σελίδες:
«Έλα, πάμε, να στηθεί το γήπεδο. Πολλά βάζετε-πολλά παίρνετε!  Έλα να ξυπνάμε».
Σε χρόνο dt δύο γραφεία είχαν ενωθεί και ένα μεγάλο κουτί από φίλμ θα ήταν το «γήπεδο» για τα κόκκαλα. «Πέντε πάνω – πέντε κάτω» και κλαίγανε μανούλες! Όλοι θα πέρναγαν να καταθέσουν τον οβολό τους στα ζάρια μέχρι να φύγει το τελευταίο φύλλο της χρονιάς για το πιεστήριο και για μερικούς το τελευταίο πεντακοσάρικο από την τσέπη…

Κατά τις 12 και έχοντας συμπληρώσει 20 ώρες δουλειάς φεύγαμε. Στάση για μίλκο και τυρόπιτα, μπάνιο γιατί η νικοτίνη έσταζε από πάνω μας και νανάκια γιατί το βράδυ είχαμε μάζωξη.

«Ρεβεγιόν», τότε που πάσχιζε ο Κωστόπουλος να μας ξεβλαχέψει και να μας βγάλει στα μπάρ και τις «πίστες» ήταν συνυφασμένη με το χαρτοπαίγνιο μέχρις εσχάτων.
Έκανε «κατάσταση» ο Κώστας με την Εύα και στο σαλόνι τους μαζευόταν 60 άτομα. Με τα κουστούμια και τις τουαλέτες, με σέα και τα μέα, αλλά με σκοπό ένα: Την τσόχα!

Πέντε τραπέζια μίνιμουμ και χωρισμένα σύμφωνα με το… level των παιχτών. Από το «καλό» της πόκας που έπαιζαν την μάνα τους και τον πατέρα τους, μέχρι το -λέμε τώρα- «χαλαρό» του «Θανάση» όπου οι κυρίες έβγαζαν τα ματάκια και τις κακίες τους μέχρι πρωίας.

Γέλιο, ανταλλαγές δώρων, φαγητό πλούσιο, χαρά, ανεμελιά, σιγουριά ότι το αύριο θα είναι καλύτερο. Δεν είναι μόνο το ότι είμασταν νέοι και αισιόδοξοι. Ο κόσμος ήταν αλλιώς.

 

Τώρα, στην «κανονικότητα» της μιζέριας, της απομόνωσης λόγω φόβου, της αρρώστιας και της ΜΕΘ. Της μυρωδιάς του θανάτου που σου καρφώνεται στο μυαλό και της αποστροφής για τον συνάνθρωπο που σε πλησίασε στο ένα μέτρο. Στην εποχή που το φιλί είναι απαγορευμένο, που η αγκαλιά αντικαταστάθηκε από τη μπουνιά, που δεν μπορείς να δεις τους φίλους σου. Που πεθαίνεις μόνος σου και σε αποχαιρετούν από ένα γαμημένο τάμπλετ. Την εποχή που το έχω δουλειά σημαίνει με πηδάνε για 700 ευρώ και δημοσιογράφος δηλώνει η κάθε βιζιτού. Στους καιρούς που οι εφημερίδες δεν έχουν σφυγμό, τα ραδιόφωνα παίζουν μόνο μουσική, τα δελτία της tv είναι πιο μονοφωνικά από την ΥΕΝΕΔ και τα site είναι διαγωνισμός clopy-paste. Που το πολιτικό προσωπικό δεν θα το είχαν οι παλιοί κοινοβουλευτικοί ούτε για να τους καθαρίζουν τα τασάκια στο γραφείο. Που ουδείς εξανίσταται στο μπάχαλο μιας κυβέρνησης χωρίς ειρμό, σκοπό, πορεία και ήθος διότι «οι άλλοι θα ήταν χειρότεροι». Στη δεκαετία που μας μπήκε γαμιώντας και συνεχίζει kinky, αλλά οι νέοι αγαπιούνται από μακριά, κάνουν έρωτα από εφαρμογές και μένουν στα παιδικά τους δωμάτια. Που το όνειρο είναι μια βραδιά με όλους τους αγαπημένους σου μαζί και όχι από το skype. Μια συναυλία, ένα πάρτυ, μια βραδιά με τσίπουρα. Την εποχή που η κοινωνική συναναστροφή περνάει από το απλίκι που τσεκάρει τα εμβόλιά σου και όποιος φταρνίζεται εξοβελίζεται στο πυρ το εξώτερο. Που ο καθένας μας θα μετρήσει μόνος του αντίστροφα τη ροή του χρόνου και δεν θα γίνουμε μια μεγάλη αγκαλιά δίνοντας τη σιωπηλή υπόσχεση ότι είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλον στο αέναο ταξίδι γύρω από τον ήλιο.

Δεν είναι κανονικότητα η συλλογική μοναξιά. Δεν είναι κανονικότητα η «κοινωνική φούσκα». Πάνω απ όλα δεν είναι κανονικό να μην περιμένεις με αισιοδοξία το μέλλον, αλλά να αναπολείς ένα παρελθόν από το οποίο πάλεψες για να καλυτερέψεις…

Καλή μας Χρονιά Αδέλφια!

Media

 Είμαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα...

Τούνη, Μιθριδάτης, Αστυπάλαια, Καλάσνικοφ, εκτελέσεις ψυχών κι ανθρώπων. Μωυσής, Λατινοπούλου, αξύριστες μασχάλες, ταγάρια, ΔΑΠίτισες-ροφοί, ριάλιτι και εφοπλιστές που χέζουν κυβερνήσεις. Σχολεία χωρίς παιδεία και ένας μπατσάκος για κάθε πρόβλημα. Κεντροδεξιά και κεντροαριστερά χωρίς να βρίσκουν κέντρο. Φαγητά michelen, δόσεις μέχρι να πεθάνουν τα παιδιά σου, μουσικά πανηγύρια, διάλογοι κωφών Και όλα αυτά ένας αχταρμάς από άσχετους τίτλους και εικόνες. Νικητής όποιος μπερδέψει πιο πολύ. Νικητής ο Ατζούν! (Δεν ξέρω ποιός είναι αυτός αλλά είναι πρώτο θέμα στο Θέμα!)

ΜΜΕ. Πουθενάδες, άμαθα κωλόπαιδα που τα έβαλαν να μαστιγώνουν τους δούλους και νομίζουν οτι έγιναν διευθυντάδες όταν δεν τους παίρνει στα σοβαρά ούτε ο τελευταίος μπράβος του μαφιόζου-αφεντικού. Γελάμε και κλαίμε με τους γελοίους τίτλους και τις γελοιότερες "ειδήσεις" που σερβίρουν οι μπουκωμένοι με κρατικό χρήμα κλέφτες κειμένων σε εργοτάξια δακτυλογράφων με κάρτα της ΕΣΗΕΑ. Θυμώνουμε με τις εφημερίδες-ζόμπι και τις τηλεοπτικές ειδήσεις για λοβοτομημένους. Με τους "αστέρες" του υπονόμου, τους επιτελείς-σφουγκοκωλάριους, τα τρεμάμενα ανθρωπάκια που υποτίθεται οτι θα ελέγχουν την εξουσία και παθητικά και παρά φύσιν συνουσιάζονται με αυτή.

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Ζωντανοί μα εντελώς νεκροί εδώ και χρόνια σε μια δουλειά που δεν υπάρχει πια, σε μαγαζιά άδεια και μίζερα, που το μόνο που θυμίζει το παρελθόν τους είναι κάποιο λογότυπο που θα ξεχαστεί κι αυτό σιγά-σιγά μέχρι να βουλιάξει στη χαβούζα της νέας τάξης των νέων αφεντικών. Μαφιόζοι στην καλύτερη, απλά μεγαλοαπατεώνες στη χειρότερη, μίξη απατεωνίσκου-βδέλας και εκβιαστή- σε κάποιες περιπτώσεις.

Αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι φωνάζουν οι τίποτα του πληκτρολογίου που καταπίνουν την "αλήθεια" του κάθε λαμόγιου που σήκωσε ένα "ειδησεογραφικό" site αντιγράφοντας τον κόπο κάποιων δημοσιογράφων, όποιου αληταρά με ένα μπλογκ, του κάθε ψεκασμένου με σελίδα στο fb και της κάθε ψωλοκοπάνας με λιγούρια-ακόλουθους στο insta.

Ο ίδιος βλάκας θα σου πει οτι φταίς που ακόμα δουλεύεις γι αυτούς λες και ο ίδιος εργάζεται για τον Αι Βασίλη, θα αρνηθεί οτι φέρει ακέραια την ευθύνη καθώς αυτός είναι που "κλικάρει" μόνο τον κώλο της Τούνη και θα τονίσει περήφανος οτι δεν πέφτει στην παγίδα των media την ώρα που καταναλώνει ολημερίς την πούλπα που του έχουν καρφώσει ενδοφλέβια με πεταλούδα για να μην κουράζονται. Ο τέλειος πελάτης!

Κάπου εκεί έρχονται και οι ιστορίες των συναδέλφων, όπως το "όπλο" της ύλης η Dionissia Almodóvar που ψάχνεται για τον επιούσιο σε διαδικτυακές γαλέρες αφού 30 χρόνια τώρα έχει στήσει το μισό Τύπο, και σε αποτελειώνουν:

Αυτούσιο από τον "τοίχο" της

{Γράφαμε για τις απεργίες κατά του εργασιακού εκτρώματος τις προάλλες και η ατάκα νεαρού συναδέλφου ήταν "έλεος με τους συριζαιους και τους κνίτες , όλο στο δρόμο κατεβαίνουν, δλδ πόσο πασέ πια, ξεκολλάτε, αλλάξαμε αιώνα".

Μάλιστα..

Όταν πήγα πριν λίγους μήνες να μιλήσω για δουλειά, (για τη θέση του υλατζή, με βαρύ βιογραφικό 30ετιας), σε "αριστερή" , προοδευτική εφημερίδα, δέχθηκα πρόταση να πληρωθώ ΟΛΟ ΤΟ ΠΟΣΟ σε κουπόνια σούπερ μάρκετ, και να κάνω υπομονή, μέχρι να "αποδημήσει συνάδελφος, και τότε θα ανοίξει θέση για πρόσληψη και μισθό".

Οπως το λέω...

Τι διαφορά έχουν τα κουπόνια από τα ρεπό? Δεν θα πληρώσεις νοίκι, ούτε ΔΕΗ, αλλά τουλάχιστον με τα κουπόνια τρως κατιτις και παίρνεις κι ένα σκιπ..

Τωρα, λίγο πριν το Πάσχα, που ξαναπήγα για να μιλήσω για δουλειά, σε σάιτ πια, μεγάλης και σοβαρής οικονομικής εφημερίδας (που άλλαξε χέρια όμως και τώρα το ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι στον αέρα) συμφώνησα για 850, έξι μέρες την εβδομάδα, 8ωρο φουλ με 30 με 35 κομμάτια τη βάρδια , και νυχτερινό (και απλήρωτο φυσικά) 4 με 12 κάθε βράδυ.. Θα πάρεις και τα κυριακάτικα, προς το παρόν τα δίνουμε ,είπε ο διευθυντής.

Για τον πρώτο μήνα πήρα 760 στην τσέπη. Για τον 2ο μήνα πήρα 700.

Σε επικοινωνία με τον διευθυντή για να πω για την οικονομική διαφορά, έλαβα άννοιες για απάντηση, "δεν ξέρω, κλπ" κλείσιμο τηλεφώνου με δέσμευση να επικοινωνήσει με το λογιστήριο και λύση του προβλήματος... απολύοντάς με!!!

Και μάλιστα χωρίς να μου το πει! Το ψυλλιαστηκα την επομένη, βλέποντας τις βάρδιες του μήνα και το όνομα μου να ΛΕΙΠΕΙ πανηγυρικά από τη λίστα!

Η απάντηση στο τηλέφωνο ήταν "έκανα αυτό που ήθελες, γιατί δεν έδεσες με την ομάδα και βλέπω πως δυσφορείς, οπότε ας το ληξουμε"!!!! Και το έληξε ρε φίλε! Ούτε ίχνος ανθρωπιάς, συναδελφικότητας, να μη μιλήσω για σεβασμό, έννοιες που είναι ΤΣΑΜΠΑ γμ το φελέκι μου ...

φταίω και από πάνω που δεν έδεσα με την ομάδα! Και δυσφορώ, άκουσον άκουσον, που πήρα 150 ευρώ λιγότερα, τέτοιο θράσος.

Ε, και με λύτρωσε, μην τυχόν και πάρει και καμία ευθύνη πάνω του... Μinority report , φίλε μου. απ' τη ζωή βγαλμένα είναι αυτά

Εν κατακλείδι, για να 'χω μεροκάματο, έπρεπε μάλλον να πω και φχαριστώ και να βολευτώ με τα 150 ευρώ μείον, γιατί... έτσι!

Η απλά να το κάνω γάργαρα γιατί "γίνεται σφαγή εκεί έξω"?

Πράγματι, συνάδελφοι, γίνεται ΣΦΑΓΗ εκεί έξω }

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση

Ξεμπούκωμα

 

Ματιά στον καθρέφτη. Καθαρός. Αριστερά μέχρι την ανηφόρα κάτι ιχήδες. Δεξιά σκουτεράδες με χαρούμενα κοριτσάκια για συνοδηγούς. Μπάτσοι πουθενά. Άδεια λεωφόρος, ήλιος, λίγο αεράκι, πολλά άλογα για τα χέρια μου και πολύ μπάσο να βροντάει από τις δύο μπούκες της εξάτμισης. Θα πνιγώ στην Σεροτονίνη!

Πρώτη. Ξερογκαζιά. Το παιδάκι στο πίσω κάθισμα του Άουντι με κοιτά. Ζηλεύεις μικρέ, αλλά δεν το ξέρεις, σκέφτομαι. Κλείνω ζελατίνα, ανεβάζω στροφές. Πράσινο. Αποσυμπλέκω. Γειά σας μαλάκες.

Αριστερά στην παραλιακή, σκάει η δευτέρα και πριν ουρλιάξει η Τρίτη έχει τελειώσει η ευθεία. Κλείνω γκάζι και δε χρειάζεται καν να φρενάρω για να μπω στη δεξιά κλειστή. Ανοίγω ξανά κάπως άγαρμπα και ο πίσω τροχός επαναστατεί. Ήσυχα μεγάλε, ακόμα δεν ξεκίνησες.

Κόβω, ανεβάζω νορμάλ, χαμηλώνω και πάω με τα νερά της. Για να σε δω καλή μου.  Διπλό κατέβασμα και το μωρό ουρλιάζει από χαρά. 156 ιταλικές φοράδες με τραβάνε από τους καρπούς. Περνάω δίχως αύριο την ευθεία στο Ribas και το πάρκινγκ δεξιά και παίρνω θέση για τη μεγάλη αριστερή. Οι παλάμες έχουν ιδρώσει, με Τρίτη καλά είναι ή έκανα μαλακία; Μέχρι να αποφασίσω έρχεται η σούπερ κλειστή παρατεταμένη δεξιά για τις τρύπες του Καραμανλή. Δαγκώνω τα χείλια και τραβάω το κτήνος να πέσει στην τροχιά. Το αποδέχεται αμέσως. Μέσα στο τουνελάκι χτυπάω την κόρνα όπως κάναμε καμιά σαρανταριά παρά λίγο  χρόνια πριν με τα παπιά. Χαμόγελο μέχρι τ αυτιά.

Χαλαρά αριστερά, χαλαρά στη μεγάλη δεξιά που περνάει από το άνοιγμα για την παραλία. Γουργουρητό στις 3000 στροφές. Ανεβάζω σταδιακά βλέποντας πράσινο το φανάρι στην Αγ. Μαρίνα. Παρτάρει. Βρυχάται.

Τετάρτη και ανοιχτή δεξιά-αριστερά. Φεύγει το μπροστινό στα σαμαράκια ίσα για να μαγκώσει αμέσως μετά και να προλάβω εγώ να ιδρώσω. Κατηφόρα προς την γαλάζια ακτή με 180 χαλαρά.

Δεξιά η θάλασσα, δεξιά και ο ήλιος. Θέλω να το λυσσάξω. Είναι όμως πιο καλό απ ότι εγώ. Τα όρια της μηχανής είναι πολύ πιο πέρα από τις οδηγικές μου ικανότητες. Καλύτερα θα έλεγε ο αδαής. Γελάω μόνος μου μέσα από το κράνος. Ξέρεις καλέ μου πώς εκδικείται όσους δεν σέβονται η Ιταλίδα;

Τα 1262κε του Testastretta έχουν ζεσταθεί πια, έχουν ζεστάνει και τα λάστιχα. Ανοίγω γκάζι και θέλει να με ξεκολλήσει από τη σέλα. Άπειρη η ροπή, σχεδόν 130 Nm. Κτήνος. Έχουμε βρει ρυθμό. Δύο εραστές που ψάχνουν την κορύφωση. Ακούω κάθε της ήχο πίσω από το ουρλιαχτό της εξάτμισης, ακούει κάθε μου κίνηση στο σώμα ή τον καρπό.

Περνάω χωρίς να το καταλάβω Σαρωνίδα και Ανάβυσσο και με ανεβασμένο ρυθμό είμαι στις στροφές για Σούνιο. Δεν σκέφτομαι τίποτα, δεν υπάρχει χθες και αύριο. Σχεδόν δεν υπάρχει ούτε το τώρα. Έχω νικήσει το χωροχρόνο.

Δάκρυα έχουν γεμίσει τα μάτια μου. Βλέπω θολά. Με πάει μόνη της. Με οδηγεί αυτή, εγώ απλά ακολουθώ τα βίτσια της. Ανοίγω τη ζελατίνα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει νόημα. Θέλω σαν τρελός να βγάλω το κράνος.

Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. «Να ζήσω ή να πεθάνω σ ένα φλαμέγκο επάνω»;

Αν μου έλεγαν πώς θέλεις να φύγεις, «έτσι» θα έλεγα και θα ‘κανα ευθεία τη στροφή με τα γκρέμια που βλέπουν αιώνες τώρα το ναό του Ποσειδώνα.

Σούνιο. Στάση, σβήσιμο μοτέρ, κατέβασμα σταντ, βγάλσιμο κράνους, ξεκούμπωμα μπουφάν μέχρι το στήθος. Τα δάχτυλα βγαίνουν από τα καλοκαιρινά γάντια και τρεμάμενα ακόμα ψάχνουν στην τσέπη τα camel άφιλτρα και τον αναπτήρα.

Μισό τσιγάρο η πρώτη τζούρα και χάδι στο βαθύ γκρίζο ντεπόζιτο.

Σ ευχαριστώ…

 

Θα καταφέρουν να "δικαιώσουν" τον Κουφοντίνα;

 

Όταν εκείνο τον μακρινό Ιούλιο του 2002, ο μύθος της 17Ν κατέρρεε εν μέσω ενός μπαράζ συλλήψεων κάτι απίθανων λούμπεν τύπων, όταν το «φάντασμα» πήρε σάρκα και οστά, αυτό που αποκαλύφθηκε έζεχνε. Όσοι περίμεναν να δουν μια καλοστημένη οργάνωση με θεωρητικό υπόβαθρο, είδαν στους τηλεοπτικούς τους δέκτες τους… αδελφούς Ξηρούς και ως καθοδηγητή έναν κακιασμένο γεροξεκούτη με δίπατο -ροζ- εξοχικό στους Λειψούς!..

Μια παρένθεση εδώ για να πούμε ότι αυτό που που έφτιαξε την καριέρα του Χρυσοχοϊδη δεν ήταν τόσο το λαχείο της βόμβας που έσκασε στα χέρια του Σάββα Ξηρού, όσο το γεγονός ότι έδωσε γη και ύδωρ στις ξένες υπηρεσίες να αλωνίσουν και επέβαλλε υπό τις εντολές τους πλήρες μπλακ άουτ τόσο στους δημοσιογράφους όσο και στους αξιωματικούς της ΕΛΑΣ πλην αντιτρομοκρατικής. Η ενημέρωση για πρώτη φορά γινόταν μέσα από ένα κανάλι πληροφόρησης, αυτό που έδινε το υπουργείο. Είχαν αποκλειστεί οι αστυνομικοί συντάκτες και ενημέρωση «ρουλεμάν» είχαν οι πολιτικοί συντάκτες και οι διευθυντές, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων προθύμων τηλεοπτικών παπαγάλων. Αυτά εκ των έσω και δε χωρούν αμφισβήτηση. Ήταν άλλωστε πρόβα και για το ίδιο που συνέβη και με τους Ολυμπιακούς αγώνες και όσων ακολουθούσαν…

Κλείνει η παρένθεση.

Ο μόνος που έδειχνε να ξεφεύγει από το μίζερο σκηνικό των χασικλήδων εκτελεστών ήταν και ο μόνος που δεν κατάφεραν να συλλάβουν παρά το πρωτοφανές ανθρωποκυνηγητό. Ο «μελισσοκόμος»  της 17Ν, έφτασε ένα ωραίο πρωί με ταξί στη ΓΑΔΑ και παραδόθηκε αφού προφανέστατα είχε πάρει διαβεβαιώσεις ότι η σύντροφός του και μητέρα του παιδιού του δεν θα είχε καμιά συνέπεια για τις πράξεις του.

Ο Κουφοντίνας από την πρώτη στιγμή φάνηκε δομημένος, πήρε πάνω του τα πάντα, αποκάλυψε όσα ήθελε και ακολούθησε τη γραμμή του πολιτικού κρατούμενου και «λαϊκού αγωνιστή». Φυσικός αρχηγός ανάμεσα στους πουθενάδες, ψυχρός εκτελεστής καταδικάστηκε σε 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για συμμετοχή σε 11 δολοφονίες, εκρήξεις, ληστείες και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.

Το μόνο που δήλωσε ήταν ότι « η 17Ν ήταν μια υπόθεση πολύ μεγαλύτερη, από ό,τι προσπαθούν να δείξουν οι εχθροί της και πολύ μικρότερη από αυτό που μπήκε στο στόχαστρο των διωκτικών μηχανισμών».

Ο Κουφοντίνας, όλα αυτά τα χρόνια δεν έδειξε ίχνος μεταμέλειας για τις δολοφονίες που διέπραξε. Στο βιβλίο του «Γεννημένος 17Ν», δεν μετανοεί για τη δράση του· κάνει απολογισμό, την κριτικάρει, απορρίπτει επιλογές, μεθοδολογίες, μοντέλα που την καθόρισαν, αλλά δεν μετανοεί. Παραμένει θιασώτης του συνδυασμού της μαζικής με την παράνομη δράση, συνεχίζει να πιστεύει ότι η ένοπλη επιλογή (πρέπει να) αποτελεί κόμβο της επαναστατικής διαδικασίας. Γι’ αυτό δεν υπεκφεύγει στο ζήτημα των εκτελέσεων που πραγματοποίησε η 17Ν: «Έπρεπε να γίνουν· ήταν δίκαιες και, ως εκ τούτου, πολιτικά νόμιμες».

Η Δικαιοσύνη, η Πολιτεία, αλλά και η μεγάλη μάζα (παρότι αδιαμφισβήτητα «αγάπησε» κατά καιρούς τη 17Ν ως τιμωρό) δεν δέχτηκε την πολιτική υπόσταση των δολοφονιών και αρνείται τον ορισμό «πολιτικός κρατούμενος».

Ο Κουφοντίνας ήταν καταδικασμένος να πεθάνει στη λήθη της ιστορίας και το ανάθεμα των συγγενών των θυμάτων του, εκεί που τον έστειλε η συντεταγμένη Πολιτεία. Στη φυλακή ως κοινό ποινικό, ως κατά συρροή δολοφόνο.

Και έτσι θα γινόταν αν το συναίσθημα της εκδίκησης δεν επικρατούσε στην ευρύτερη πρωθυπουργική οικογένεια, βρίσκοντας βεβαίως πρόθυμη και τη Γενική Γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής κυρία Νικολάου η οποία κίνησε τη νήματα.

«Η κυβέρνηση υλοποιεί μια πολιτική ατζέντα πάνω στον συγκεκριμένο κρατούμενο. Μετατρέπει το σώμα του σε μέσο προς σκοπό, έστω και αν γνωρίζει ότι – από την έξοδο από τον Μεσαίωνα και εντεύθεν – η έκτιση της ποινής είναι παντελώς άσχετη με τα εγκλήματα για τα οποία έχει κάποιος καταδικαστεί.»  Με λίγα λόγια δεν μπορεί άλλα να ισχύουν για τον Κουφοντίνα και άλλα για άλλους κρατουμένους. Ο νόμος είναι ίδιος για όλους και εκεί βασίζεται η αστική δημοκρατία. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση το πιστόλι του οποιουδήποτε τρομοκράτη έχει δίκιο!

Δανείζομαι τα λόγια του δικηγόρου Θανάση Καμπαγιάννη:
«Είμαστε ενώπιον μιας τρανταχτής περίπτωσης κατά την οποία το κράτος επιδεικνύει τον εκδικητικό πυρήνα του. Για όσες και όσους πιστεύουν στη δημοκρατία, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: είμαστε αντιμέτωποι με μια εμβληματική περίπτωση κατά την οποία η δημοκρατία διαπράττει απιστία προς τον εαυτό της. Γιατί η δημοκρατία πρέπει να αποδεικνύει, ακόμα και απέναντι στους αρνητές της, την ηθική της ανωτερότητα. 'Οπως το έγραφε ο μακαρίτης ο Ανδρουλάκης: «η δημοκρατία ακούει και απαντά, προσπαθεί να πείσει τον αρνητή της ότι η προσφυγή του στη βία ήταν αδικαίωτη, γιατί οι θεσμοί της ήταν και είναι αναλλοίωτοι και ζωντανοί».

 Τσαλαπατώντας τους ίδιους της τους νόμους, στην περίπτωση Κουφοντίνα, η δημοκρατία δικαιώνει αναδρομικά την βίαιη δράση του. Και έτσι ο κρατούμενος, αντί να ηττάται όπως καμώνονται τα ανδρείκελα της κυβέρνησης, νικάει την ώρα της συντριβής του.»

 

Ο Κουφοντίνας όπως όλα δείχνουν, δεν θα πεθάνει στο κελί ξεχασμένος απ όλους πλην των οικείων του. Θα πεθάνει σε απ ευθείας μετάδοση από το νοσοκομείο μετά από πολυήμερη απεργία πείνας. Ο Κουφοντίνας δεν θα ξεχαστεί. Θα γίνει σύνθημα σε τοίχους και πανό. Θα γίνει σύμβολο και από θύτης, θύμα της Πολιτείας! Με τις βλακώδης κινήσεις τους θα μετατρέψουν τον εκτελεστή σε αυτό που φαντάζεται πως ήταν: Σε θύμα της αστικής δημοκρατίας!

Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου, ε;

 

Σιχαίνομαι αυτή τη «μουσική» που ακούνε κάποιες φορές οι κόρες μου. Την τύπου «θα ήθελα να είμαι ραπ» ή «όταν γίνω μουσική, θα είμαι hiphop”. Δεν ξέρω πώς λέγεται ως είδος, μάλλον τράπ(!), αλλά είναι πιο ενοχλητική από δίχρονο που ξεμπουκώνει και με στοίχους ελεεινούς.

Θεωρώ ότι αυτό το πράγμα δεν είναι μουσική και οι… τράπερ πρέπει να κλειστούν σε μπαρ Χαρλεάδων γκέι μέχρι να τραγουδήσουν Μποφίλιου.

Όταν όμως για πρώτη φορά σήμερα άκουσα για τον «τρομονόμο» στο τραγούδι που θα ψηφιστεί βάση ευρωπαϊκής ντιρεκτίβας, σάστισα. Θεωρούσα ο φτωχός ότι αυτά θα μπορούσαν να συμβούν μόνο στη δικτατορία του Μεταξά με το ρεμπέτικο, ή τη χούντα του Παπαδόπουλου με τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Σίγουρα όχι στην Ευρώπη του 21^ου αιώνα.

Με βάση το άρθρο 8 του ν/σ που έρχεται αύριο στη Βουλή, απαγορεύεται οποιοδήποτε υλικό που ανεβαίνει στο διαδίκτυο από δημιουργό – καλλιτέχνη ή ακόμα και από οποιοδήποτε χρήστη «να εμπεριέχει υποκίνηση σε βία ή μίσος & δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα».

Το διαβάζει ο καλοπροαίρετος «νοικοκύρης» και λέει «μπράβο και ζήτω». ‘Όμως είναι τόσο ανοιχτό σε διαχείριση που ο κάθε εισαγγελέας, μπάτσος, Χρυσοχοϊδης ή Πλεύρης μπορεί να το διαβάσει όπως θέλει. Πχ στην Ισπανία με βάση αντίστοιχη νομοθεσία, έχουν γίνει 76 διώξεις. Σε αρκετούς έχουν αποδοθεί ποινές φυλάκισης. Στίχοι τραγουδιού που λένε «Δεν θα καταφέρουν να με λυγίσουν» απέναντι στις ειδικές δυνάμεις, θεωρούνται έως και «ωραιοποίηση της τρομοκρατίας»!

Στη δε Γερμανία από το 2019 και έπειτα, μουσικοί, συγγραφείς, εικαστικοί, ακαδημαϊκοί έχουν διωχθεί με βάση τον τρομονόμο, γιατί μέσα από το έργο τους κάνουν κριτική ενάντια στην πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους παλαιστίνιους!

Φανταστείτε εδώ που η λογική είναι «προσλαμβάνω αστυνομικούς δια πάσα νόσο» τι έχει να γίνει! Θα αναρτάς το «πάγωσε η τσιμινιέρα» και θα μπαίνεις φυλακή εσύ για «δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα» και από τον Νταλάρα μέχρι την κόρη του Λοϊζου λόγω κληρονομικότητας του αδικήματος. Με βάση το «νομοσχέδιο Λιβάνιου», πρώην «Πέτσα», το υλικό που αναρτάται στο διαδίκτυο, όχι απλά θα λογοκρίνεται, θα «κατεβαίνει», αλλά ο δημιουργός του, ο χρήστης θα διώκεται ποινικά.

Με το νόμο αυτό θεωρείται παράνομο και ποινικά κολάσιμο, ό,τι δεν αρέσει στους εκάστοτε κυβερνώντες. Που μπαίνει το όριο; Ποιος ορίζει τι είναι δίκαιο και νόμιμο; Σήμερα η μουσική, αύριο το δημοσίευμα, έπειτα η έρευνα και στο τέλος η σκέψη.

Διαχρονικός άλλωστε ο στοίχος της Κατερίνας Γώγου: «Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου, ε;»

Άλλος ένας νόμος που ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να περάσει και τον φέρνουν «εν κρυπτώ» εν μέσω λοκντάουν.