στο σβήσιμο του 2020. Διότι όπως θα έλεγε
και ο σωστός, ο ντόμπρος, ο αληθινός Ελληναράς: «έλα μωρέ τώρα, έχεις δει στην
Ακρόπολη ανάπηρο;»
Θα πρότεινα λοιπόν, (κάθε χρόνο τα ίδια, σαν τα κάλαντα ένα πράγμα) ένα challenge για τον πρωθυπουργό μας που
ήταν σήμερα περήφανος, αλλά και για κάθε αξιωματούχο, υπουργό, δήμαρχο, όποιον
τέλος πάντων έχει την εξουσία να βάλει ή να ξηλώσει ένα λιθαράκι σ αυτόν τον
τόπο:
Καθίστε σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο, δέστε πάνω του τα ποδαράκια
σας και βάλτε μπιστικούς και συμβούλους να σας πάνε μια βολτίτσα οπουδήποτε. Για
να το κάνετε μόνοι σας δεν το συζητώ καν. Η λέξη αυτονομία είναι άγνωστη για
τον ανάπηρο που ζει στην Ελλάδα.
Αρχίστε από τα απλά: Να πάτε στο περίπτερο της γειτονιάς για
εφημερίδα, στον φούρνο για ζεστό ψωμί ή στο σούπερ μάρκετ για τα βασικά.
-Δεν γίνεται, ε;.. Στο πάρκο για βολτίτσα;
-Σωστά, από πού θα μπείτε…
-ΟΚ, πάρτε μετρό που είναι προσβάσιμο και κατεβείτε στο κέντρο.
-Ούπς, σωστά. Δεν λειτουργούν όλα τα ασανσέρ.
-Πάρτε λεωφορείο!
-Καλά, για πλάκα το είπα. Ταξί;
-Τι εννοείτε «δεν έχουμε ειδικά ταξί και τα άλλα δεν μας βάζουν»;
-Πάει στο διάλο, μπές σε ένα ΙΧ και πήγαινε στην ευχή του Θεού.
-Σωστά, πουθενά δεν υπάρχουν θέσεις στάθμευσης ΑμεΑ και όπου
υπάρχουν είναι κατειλημμένες από τους «έλα μωρέ, ένα λεπτό θα κάνω».
Προσπαθείστε να πάτε σε μια εφορία, ένα ΚΕΠ, στη ΔΕΗ, στα
δικαστήρια, σε ένα κατάστημα που δεν είναι σε mall, στο σχολείο για τον έλεγχο του παιδιού
σας, σε ένα στάδιο να δείτε τους αγώνες του, σε μια συναυλία, ένα θέατρο, για
μια μπύρα με φίλους, να κάνετε ότι κάνει ένας οποιοσδήποτε αρτιμελής άνθρωπος.
Πηγαίντε στη δουλειά σας!
Πάντα, παντού, θα υπάρχει ένα πρόβλημα που θα σε γυρίζει
πίσω στο σπίτι άπρακτο. Και συνήθως το πρόβλημα λέγεται ή γαϊδουριά ή άγνοια
και ζαμανφουτισμός. Δεν φτάνει να βάλεις μια ράμπα στο κτήριο, πρέπει
να φτάσει κάπως μέχρι αυτή τη ράμπα ο ανάπηρος. Αυτό δεν έγινε ποτέ κατανοητό διότι
κανείς δεν ενδιαφέρεται. Η ράμπα μπαίνει διότι έτσι επιτάσσει ο οικοδομικός
κανονισμός και ουδείς ασχολείται περαιτέρω. Δεν φτάνει να βάλεις μια θέση
στάθμευσης ΑμεΑ. Πρέπει να βάλεις και ράμπες στα πεζοδρόμια. Χρειάζεται αυτό
που λέμε σχεδιασμός και όχι ξεπέτα από κάποιον εργολάβο. Μέχρι και το κτήριο
που στεγάζει τις Επιτροπές πιστοποίησης αναπηρίας (ΚΕΠΑ) το οποίο κατακλύζεται
καθημερινά από ανάπηρους, είναι ουσιαστικά μη προσβάσιμο!
Όλο το κέντρο μαζί με τον μεγάλο περίδρομο του βλαχοδήμαρχου
είναι ουσιαστικά μη προσβάσιμο. Όλες οι δημόσιες υπηρεσίες είναι μη προσβάσιμες,
τα ΜΜΜ είναι μη προσβάσιμα. Για προσπαθήστε να πάτε με ΚΤΕΛ ή τραίνο σε
οποιαδήποτε πόλη της περιφέρειας!
Η Πολιτεία είναι παντελώς απούσα από κάθε τι που αφορά στην
ποιότητα ζωής των ΑμεΑ. Ούτε το θεωρητικά απλό της ταυτότητας – κάρτας αναπήρου
δεν έχουν καταφέρει ακόμα να βγάλουν. Στην χώρα μας ανάπηρος μπορεί να δηλώσει
μόνο όποιος έχει κάρτα στάθμευσης ΑμεΑ! Οι υπόλοιπες κατηγορίες δεν μπορούν να
το πιστοποιήσουν παρά μόνο αν κουβαλάνε μαζί τους ολόκληρη τη χαρτούρα των
ΚΕΠΑ!
Μέχρι και αυτή ακόμα η δωρεάν διέλευση από τα διόδια των
Εθνικών Οδών έγκειται στη διακριτική ευχέρεια των εταιριών και όχι σε νομοθεσία.
Στην Ελλάδα ο ανάπηρος δεν θεωρείται μέλος της κοινωνίας
αλλά απόβλητος σακάτης. Έτσι τον βλέπει η πολιτεία, που θεωρεί ότι ο ρόλος του κράτους
τελειώνει με το επίδομα της πρόνοιας.
Στην Ελλάδα οι ανάπηροι μένουν σπίτι διότι δεν μπορούν να
κυκλοφορήσουν πουθενά μόνοι τους. Επιβαρύνουν τον εαυτό τους, την οικογένειά τους,
τους ανθρώπους τους διότι η κοινότητα, ο δήμος, η περιφέρεια, το κράτος είναι
από πλήρως αδιάφορο μέχρι εχθρικό. Αυτό δεν λύνεται ούτε με κονδύλια ΕΣΠΑ για
να φτιάξουμε περισσότερα «θεραπευτήρια», ούτε με πανηγύρια επειδή θα μπορέσει κάποιος
-επιτέλους- να ανέβει στην Ακρόπολη.
Λύνεται με τον ίδιο τρόπο που λύνονται όλα: την Παιδεία.
Όταν τα παιδάκια θα βλέπουν στο δρόμο τους ανάπηρους σαν
κάτι φυσιολογικό, όταν στα σχολεία θα «διδάσκεται» η αναπηρία ως μέρος της ζωής
μας, όταν κάθε ένας από εμάς καταλάβει ότι από απλή τύχη είναι στα πόδια του
και δεν έχει καθηλωθεί σε αμαξίδιο από κάποιο τροχαίο, εγκεφαλικό, ατύχημα, αρρώστια,
ιατρικό λάθος κτλ όταν καταλάβουμε ότι οι ανάπηροι που αποκλείουμε με τις πράξεις
μας, τις παραλήψεις μας ή… την ψήφο μας δεν είναι μια-δυο περιπτώσεις ανά δήμο
αλλά το 10% του πληθυσμού, τότε ίσως κάτι θα αρχίσει να αλλάζει και εδώ.
Αναρτήσεις
