26 Δεκ 2010
18 Δεκ 2010
Κρίση; ποια κρίση;..
«Κρίση, ποια κρίση; Πού την είδες την κρίση; ο κόσμος είναι έξω και διασκεδάζει. Την Παρασκευή στις 2 τη νύχτα υπάρχει μποτιλιάρισμα και τα λουλούδια στο σκυλάδικο με τη Πέγκυ πέφτανε βροχή»!
Δεν τα έλεγε ο πολύς Πάγκαλος, αλλά καθ όλα ενημερωμένη πλην όμως βαριά άρρωστη από ΠΑΣΟΚίτιδα μεστή μεσοαστή κυρία των προαστίων της νοτίου Αττικής.
Όταν ακούω κάτι τέτοια, τα οποία δε λέγονται ως αστείο, αλλά για να πιστοποιήσουν πιθανόν την άριστη πολιτική της κυβερνώσας ομάδας, θέλω να παρατήσω τη βακτηρία, να βάλω φουτεράκι σινιέ με κουκουλίτσα και να κάνω λαμπόγιαλο το σύμπαν!
Διότι, όπως έχω πει πολλάκις εις το παρελθόν, κι εμείς ΠΑΣΟΚοι είμαστε αλλά δεν κάνουμε έτσι…
Αν οι ίδιοι άνθρωποι που η σύνταξή τους κόπηκε κατά 3 μισθούς μαζί με το λάφκα, που τα παιδιά τους είναι από μισοάνεργα έως κακοπληρωμένα και με καμιά απολύτως φανερή ελπίδα βελτίωσης, που δουλεύανε σαν τα σκυλιά στον ιδιωτικό τομέα πριν ακόμα ενηλικιωθούν και δεν κατάφεραν ούτε ένα κωλόσπιτο (που θα λεγε και ο μακαρίτης ο Γιαννόπουλος) να πάρουν διότι ποτέ δεν τους περίσσευαν… Αν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι βλέπουν τι γίνεται γύρω τους όπου καταρρέει το κοινωνικό κράτος, τα γερόντια φέτος δε θα χουν ούτε ευρώ για δώρο στα εγγονάκια, οι φουρνιές νεολαίων που βγαίνουν από ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι οι νέες στρατιές ανέργων και στις λαϊκές αγορές αργούν να πάνε οι δήμοι να καθαρίσουν γιατί πλήθυναν επικίνδυνα οι ανθρώπινες σκιές που βιαστικά σκύβουν και μαζεύουν από το δρόμο τα μισοσαπισμένα προϊόντα που άφησαν πίσω τους οι παραγωγοί… Αν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που πιστεύουν υποτίθεται σε ένα μοντέλο λειτουργίας του κράτους υπέρ του πολίτη, προστασίας του αδυνάτου και του ανήμπορου, που προσδοκούν σε ένα μοντέλο κοινωνικής δικαιοσύνης…
Αν αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν πραγματικά ότι σήμερα δε βιώνουμε κρίση, αλλά το κακό mega και τα media μεγεθύνουν ένα μικρό προβληματάκι, τότε καταλαβαίνω απόλυτα πολλά πράγματα για το πώς φτάσαμε ως εδώ, για το τι βλέπουν και το τι καταλαβαίνουν για τα όσα βιώνει ο κοσμάκης οι πολιτικοί μας ταγοί και το πώς καταλαβαίνει την πραγματικότητα πχ ο πρωθυπουργός που μεγάλωσε, ανατράφηκε, σπούδασε και εργάζεται σε ένα καθ όλα ελεγχόμενο, προστατευτικό για την τάξη του και φιλτραρισμένο από τους συμβούλους του περιβάλλον.
Έτσι καταλαβαίνω απόλυτα την έκπληξη που ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια του δύσμοιρου Χατζηδάκη όταν ο όχλος στράφηκε κατά πάνω του, ή του καημένου του Απόστολου Κακλαμάνη που μετά από μια ζωή στο πεζοδρόμιο, είδε ανθρώπους έτοιμους να τον λυντσάρουν.
Οι άνθρωποι αυτοί ζούνε σε έναν κόσμο φανταστικό. Στον κόσμο του Μάρλμπορο αλλά με ολίγη από Ζωνιανά. Μια ονειρική πολιτική φούσκα όπου όλα είναι ρόδινα, και αυτοί οι εκλεκτοί που έχουμε ορίσει να μας κυβερνούν εσαεί και ατιμωρητί.
Δεν έχουν πάρει μυρωδιά από τον κοχλασμό του πλήθους, από τη συσσωρευμένη οργή που μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεσπάσει επί δικαίων –σπανίως- και επί αδίκων. Από την ομαδική κατάθλιψη ενός λαού και κάμποσων γενεών.
Το ηφαίστειο βράζει και είναι έτοιμο να εκραγεί. Το μάγμα δεν είναι ομοιογενές και έτσι καθίσταται πολύ δυσκολότερη η αντιμετώπιση του φαινομένου. Δεν είναι μόνο τα ΚΝΑΤ της Αλέκας, οι φλώροι του Αλέξη, τα μπαχαλάκια των πλατειών, οι αριστεριστές των πανεπιστημίων, οι πράσινοι βολεμένοι των ΔΕΚΟ, οι χουντάλες Χρυσαυγήτες. Στο μάγμα έχουν σωρευτεί, βράζουν και το φουσκώνουν τα όνειρα των πιτσιρικάδων, οι χαμένες συντάξεις των γερόντων, τα κομμένα φτερά των αποφοίτων, η χαμένη αξιοπρέπεια των υπαλλήλων, ο βασικός του ανειδίκευτου εργάτη, η κατανάλωση του μικροαστού, η δουλοπρέπεια απέναντι στον πανίσχυρο πιά εργοδότη, τα σκουπίδια που αγνοούν τα λαμόγια οι δήμαρχοι, ο ανύπαρκτος σεβασμός της πολιτείας προς τον πολίτη, το σκοτεινό μέλλον που κανείς δεν έχει βρεί τον τρόπο να φωτίσει.
Αν άνθρωποι κατά τα άλλα λογικοί, ενημερωμένοι, που διαβάζουν μπλόγκ, εφημερίδες, ακούνε ραδιόφωνα και – γιατί όχι- βλέπουν και τις ειδήσεις, γυρίζουν την πλάτη σε όλα αυτά και τα ξεχνούν γιατί είδαν μια ντουζίνα καγιέν και ένα μαγαζί τίγκα να σκορπά εκατοντάδες ευρώ στις λουλουδούδες, σκεφτείτε τι βλέπουν καθημερινά οι βουλευτές και οι υπουργοί στα πέριξ του Κολωνακίου, στα καθημερινά business lunch που κοστίζουν όσο το 15ήμερο ενός ημιαπασχολούμενου, ή στα σούσι μπάρ που αρέσκεται να εστιάζεται ο Γιώργης με τον γαλαζοαίματο υπουργό του όπου ο λογαριασμός του δείπνου για δύο άτομα, από το οποίο σηκώνεσαι πεινασμένος, γεμίζει επί ένα μήνα το καλάθι του σούπερ μάρκετ τετραμελούς οικογένειας
Διότι, αγαπητή μου κυρία, δεν είδα κανέναν να επιτίθεται πραγματικά στην παραοικονομία, το λίπος της οποίας έτρεφε και τρέφει τα σκυλάδικα σαν αυτό που επισκεφτήκατε. Οι εργοστασιάρχες, οι επιχειρηματίες, οι μεγαλέμποροι και οι μεγαλοδικηγόροι, που τα έσπαγαν πρώτο τραπέζι πίστα στον Μητροπάνο, δεν ορίζουν την οικονομική πραγματικότητα του κόσμου σήμερα. Πλούσιοι και φραγκάτοι υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Καλό θα είναι να μην τους συγχέουμε με τους μεροκαματιάρηδες τους οποίους έχει τσακίσει η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και η μη θαρραλέα αντιμετώπιση των καρτέλ και της ακρίβειας.
Αυτό που κάνει τον κόσμο να ξεσπάει δεν είναι τα ευρώ που του μάζεψε ο Παπακωνσταντίνου, αλλά η αμετροέπεια των πολιτικών που αρνούνται όχι μόνο να πούν μία συγνώμη, αλλά και να δεχτούν το πρόβλημα ως διαχρονικό και παθογενές του συστήματος που υπηρετούν, στηρίζουν και δε θέλουν επουδενί να αλλάξουν. Η έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης είναι αυτή που εξαγριώνει το πλήθος. Το κράτος τείνει χέρι βοηθείας (με το ζόρι) στους μισθωτούς, αλλά αφήνει ανέγγιχτους τους έχοντες, κατέχοντες και αποκρύβοντες να τα σπάνε στην Ζήνα στην υγειά του Στρός Κάν και της Λούκας που τους δίνουν πιά και δωρεάν εργατικό δυναμικό.
Η κρίση είναι εδώ, θεριεμένη, έτοιμη να τα σαρώσει όλα αν δεν τη δούμε, δεν την καταλάβουμε, δεν διορθώσουμε τις στραβοτιμονιές και τις κραυγαλέες αδικίες και το κυριότερο, αν δεν πεί ο πρωθυπουργός σύντομα όλη την αλήθεια για την κατάσταση, να εξηγήσει τους τρόπους αντιμετώπισης και τις εναλλακτικές.
Ή θα γίνουμε κοινωνοί και συνοδοιπόροι οι πολίτες σ αυτό το δύσβατο μονοπάτι, ή γαία πυρί μιχθήτω ως απάντηση στο «πιά κρίση; ας φάνε παντεσπάνι όσοι φωνάζουν»…
Γιάννης Γερονικολός
και μιά αφιερωσούλα:
17 Δεκ 2010
25 Νοε 2010
Νέο blog
Προς το παρόν η διεύθυνση είναι αυτή http://diavaste.wordpress.com/
μετά βλέπουμε...
12 Νοε 2010
Δαγκωτό για να μη μας δαγκώσουν
Οκ, δεκτό. Την πρώτη Κυριακή δεν πήγες να ψηφίσεις γιατί θεωρείς το Γιώργη μαλάκα και την πάρτη σου πανέξυπνη, γιατί ο Παπακωνσταντίνου (όχι ο Βασίλης) σου έστειλε ραβασάκι περαίωσης ενώ έχεις τρία χρόνια που έκλεισες τα βιβλία, γιατί είχες να πιείς καφέ με το νέο ξανθό κουτί και τα φιλαράκια (κάτι που, φυσιολογικά, το θεώρησες απείρως πιο σημαντικό από τις εκλογές), γιατί σου έχουν σκοτίσει τα παπάρια με τις ψεύτικες μεγαλοστομίες και ήθελες να τους δείξεις ότι τους έχεις γραμμένους, γιατί δε γουστάρεις άλλα διλήμματα (αρκετά έχεις από γκόμενα και εργοδότη), γιατί δεν πρόλαβες (!), γιατί ήθελες να δόσεις ένα «ηχηρό μήνυμα» που λένε και οι σοφοί των 8, γιατί ακούς πολιτικό και σου γυρνάνε τ' άντερα, γιατί είσαι απολύτως βλάκας και νομίζεις ότι μπορούμε να αγνοήσουμε το μνημόνιο, γιατί κατά βάθος γουστάρεις να σε πηδάνε αλλά εσύ να το παίζεις ψωλοπαρθενίτσα με τη λογική «εγώ δεν τους ψήφισα…».
Πρώτον, μεγαλύτερη πρόταση χωρίς τελεία δεν έχω ξαναγράψει ποτέ.
Δεύτερον, μπορεί να υπάρχουν και άλλοι λόγοι αλλά το συμπέρασμα είναι ένα: για όποιο λόγο και αν δεν πήγες να ψηφίσεις, όλοι έχουν μια απόλυτη σιγουριά. Ότι το έκανες για να τιμωρήσεις πολιτικά τους αντιπάλους τους!
Αν είσαι τόσο ηλίθιος ή τόσο Αλαβάνος που πιστεύεις ότι έχεις στείλει άλλο μήνυμα πέραν του ότι είσαι απολίτικο ζώον,
οκ το έστειλες. Το έλαβαν και φυσικά το έγραψαν εκεί που τώρα τελευταία και τα «αγοράκια» αποτριχώνονται (οι κρυφοπουστάρες). Αν νομίζεις ότι τους τιμώρησες, οκ και πάλι. Τους τα περιόρισες κατά το ένα τρίτο!
Το θέμα είναι τι θα κάνεις τώρα πανίβλακα αποτυχημένε «πολίτη». Έχασες την πρώτη ευκαιρία να βάλεις στο δημοτικό συμβούλιο της Πόλης σου όποιον θεωρείς ότι μπορεί να προσφέρει κάτι, ανεξάρτητα από το συνδυασμό που ανήκει. Τώρα θα απέχεις και από την εκλογή αυτού που θα είναι υπεύθυνος για την καθημερινότητά σου;
Το σύστημα των δύο γύρων, πέρα από τις μικροκομματικές αλλαξοκωλιές, σου επιτρέπει αυτό ακριβώς: να ψηφίσεις την πρώτη Κυριακή όποιον γουστάρεις ως κόμμα, ιδεολογία, κρανιοεγγεφαλική κάκωση, ή κολλητιλίκι και στη δεύτερη Κυριακή να ψηφίσεις όποιον θεωρείς ότι μπορεί να κάνει κάτι καλό στην περιοχή σου, ή έστω το λιγότερο κακό.
Δε γουστάρεις πχ τον Σγουρό, το μνημόνιο (άσχετο) ή τον Πάγκαλο και θα αφήσεις να εκλεγεί ο λοβοτομημένος Κικίλιας; Δεν σου κάνει η καράφλα του Μπόλαρη, ή είσαι ερωτευμένος με τον Τσίπρα και θα αφήσεις να βγεί η χουντάλα ο Ζορό στη Μακεδονία; Δε γουστάρεις το ΠΑΣΟΚ και τον Γερουλάνο ή τον Τρισέ και θα αφήσεις με την αποχή σου να ξαναβγεί δήμαρχος στην Πρωτεύουσα ο πιο αποτυχημένος όλων των εποχών Κακλαμάνης; Θα βάλεις το Μιχαλολιάκο των "Ρέιντσερς" να ορίσει τις τύχες του λιμανιού γιατί δεν πέρασε στο β γύρο ο υποψήφιος του ΚΚΕ; Θα αφήσεις πάλι τη Θεσσαλονίκη στους εκλεκτούς Γκιουλέκες του Αγιατολάχ Άνθιμου; Θα ψηφίσεις για την ανάπτυξη του χωριού σου με βάση το «αντιμνημονιακό μέτωπο»;
Ε, τότε θα είσαι πιο μαλάκας κι απ τα βράχια και σίγουρα κρυφός οπαδός του Αβραμόπουλου, ενώ θα βλέπεις με συμπάθεια και όχι με διάθεση αποκεφαλισμού, όλους αυτούς τους μυαλοφυγόδικους που έβγαλαν πρώτο τον Ψινάκη.
Θέλεις ηλίθιε να διαμαρτυρηθείς κατά των κυβερνητικών μέτρων; Κατέβα στο πεζοδρόμιο με τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ, το ήρθαμε, το black block ή όποιον άλλον επιλέγεις και κάντο καλοκαιρινό. Αλλά το να βγαίνεις από τα σινιέ ρούχα σου για τον Στρός Κάν και το ΔΝΤ και να αφήνεις να εκλεγεί περιφεριάρχης ο Ψωμιάδης, πρέπει να είσαι πολύ Σαμαράς αδελφάκι μου.
Έτσι κι αλλιώς τα δύο κόμματα εξουσίας θα προσμετρήσουν την ψήφο σου κατά το δοκούν το βράδυ της Κυριακής. Αν δεν πάς να ψηφίσεις, το ΠΑΣΟΚ θα μιλάει για ανοχή και η ΝΔ για αποδοκιμασία της κυβέρνησης ενώ εσύ θα τρώς στη μάπα για τέσσερα χρόνια την ανικανότητα του δημάρχου της πόλης και της περιφέρειάς σου να μαζέψει τα σκουπίδια, να φτιάξει τις παιδικές χαρές, να περιορίσει την παράνομη στάθμευση, να αδειάσει τα πεζοδρόμια από αυτοκίνητα και μηχανάκια, να βάλει κάδους ανακύκλωσης, να δημιουργήσει δημοτική συγκοινωνία προς τα μέσα σταθερής τροχιάς, να αντιμετωπίσει γενικώς τα καθημερινά σου προβλήματα.
Μην παίζεις στο παιχνίδι της δεξιάς ή αριστερής συντήρησης. Εδώ δεν υπάρχει «δεν θέλω κανέναν τους». Ένας από τους δύο υποψηφίους σε κάθε δήμο ή περιφέρεια θα εκλεγεί. Είναι στο χέρι όλων μας, αν όχι να επιλέξουμε τους καλύτερους, έστω να μην αφήσουμε να βγούν οι χειρότεροι.
Όπως λένε και οι atenistas «ή δράσε ή σκάσε». Η ψήφος την Κυριακή είναι το όπλο σου.
Γ. Γ.
31 Ιουλ 2010
26 Ιουλ 2010
Απίστευτο!
Θα σας διηγηθώ τώρα (άλλη) μια σύγχρονη ιστορία τρέλας του Ελληνικού Δημοσίου, της οποίας έγινα κοινωνός συνομιλώντας με φρικαρισμένο ταμία που εργάζεται στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα.
Το Ελληνικό Δημόσιο δεν καλύπτει έξοδα κινητών τηλεφώνων για τους εργαζόμενους σ’ αυτό. Σε καμία βαθμίδα της ιεραρχίας, ακόμα κι αν είναι προφανές ότι τα χρειάζονται για υπηρεσιακούς λόγους. Οι Πάρεδροι, τηρώντας το νόμο, δεν εγκρίνουν ποτέ τέτοιες δαπάνες. (Μην αναρωτηθείτε πώς ο κ. Χατζηγάκης είχε τριάντα κινητά - τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου υπάγονται σε κάποιον άλλο νόμο που τα επιτρέπει).
Το Ελληνικό Δημόσιο και τα Νομικά πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου που είναι σπαρμένα ανά την επικράτεια, διαχειρίζονται πάρα πολλά χρήματα. Επειδή τα τελευταία χρόνια είχε ξεσπάσει κύμα ληστειών και διαρρήξεων σε Δημόσιες Υπηρεσίες, τα καταστήματα που έχουν ταμείο και χρηματοκιβώτιο, θωρακίστηκαν με συναγερμούς. Λογικό.
Οι συναγερμοί ως γνωστό, εκτός από σύνδεση με τη γραμμή της σταθερής τηλεφωνίας του κτιρίου (που κόβεται και αχρηστεύεται εύκολα) διαθέτουν και γραμμή κινητής τηλεφωνίας, η οποία σε περίπτωση παραβίασης ειδοποιεί το κέντρο ή το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Επειδή (όπως ήδη εξήγησα) έξοδα κινητής τηλεφωνίας δεν εγκρίνονται, το ίδιο το δημόσιο είχε καταφύγει σε μια πολύ απλή πατέντα για να παραβιάσει τον (χαζό) νόμο που έχει θεσπίσει για τον εαυτό του. Έβαζε στους συναγερμούς του μια γραμμή καρτοκινητού χωρίς συμβόλαιο. Μια φορά το χρόνο ο ταμίας πήγαινε στον ΓΕΡΜΑΝΟ ας πούμε, ανανέωνε την κάρτα του συγκεκριμένου αριθμού και έπαιρνε τιμολόγιο με τα στοιχεία της υπηρεσίας, το οποίο αναφερόταν σε αγορά χαρτικών ή άλλων αναλώσιμων. Το κατέθετε και έπαιρνε τα χρήματά του. Ούτως ή άλλως το κόστος ήταν πολύ μικρό, αφού οι γραμμές αυτές (εκτός από τη σπάνια περίπτωση διάρρηξης) κάνουν ένα τηλεφώνημα τη μέρα σε συγκεκριμένη ώρα, για να δώσουν σήμα ότι όλα είναι καλά. Το σύστημα αυτό, μπορεί να φαντάζει χαζό, πάντως ως τώρα δούλευε.
Και ξαφνικά έρχεται ο περίφημος νόμος για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του κοινού εγκλήματος, που ορίζει ότι όλοι οι αριθμοί καρτοκινητών πρέπει να χρεωθούν σε φυσικά πρόσωπα. Η προθεσμία λήγει στις 30 Ιουλίου και την επόμενη το πρωί όσες γραμμές δεν έχουν δηλωθεί, θα τεθούν αυτομάτως εκτός λειτουργίας. Και τώρα τι γίνεται; Αν πάει ο διευθυντής της τάδε δημόσιας υπηρεσίας να δηλώσει τους αριθμούς των συναγερμών στο όνομα της υπηρεσίας του, παραβιάζει το νόμο που ρητά αναφέρει ότι το δημόσιο δεν καλύπτει δαπάνες κινητής τηλεφωνίας. Οι λογαριασμοί δεν θα πληρωθούν ποτέ, θα τους απορρίψει ο Πάρεδρος. (Αφήστε που νόμιμος εκπρόσωπος μιας υπηρεσίας ή οργανισμού θεωρείται μόνο ο διοικητής του και όχι οι κατά τόπους διευθυντές. Δηλαδή ο διοικητής του ΟΓΑ θα πρέπει να χρεωθεί ονομαστικά 500 αριθμούς τηλεφώνων για τα υποκαταστήματα όλης της Ελλάδας).
Αν πάλι για να ξεμπλέξουν, υποχρεώσουν τον τοπικό διευθυντή ή ταμία να δηλώσει στο όνομα του τη γραμμή συναγερμού του υποκαταστήματος του, το τιμολόγιο (ακόμα κι αν λέει για αναλώσιμα) θα βγαίνει στα στοιχεία του ιδιοκτήτη της γραμμής. Το Δημόσιο όμως δεν πληρώνει τιμολόγια που έχουν βγει στο όνομα τρίτων, αλλά μόνο αυτά που έχουν τα δικά του στοιχεία. Άρα οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να πάρουν τα λεφτά, δηλαδή θα πληρώνουν τη γραμμή του συναγερμού της υπηρεσίας από την τσέπη τους. Φυσικά οι περισσότεροι δεν το δέχονται. Λέω οι περισσότεροι, διότι υπάρχουν και κάποιοι ταμίες που αποφάσισαν να το αποδεχτούν, διότι ο νόμος (διαφορετικός αυτός) λέει πως όταν γίνει κλοπή ή ληστεία, κατ’ αρχήν υπόλογος είναι ο ταμίας ανεξάρτητα από τις γενικότερες συνθήκες που οδήγησαν στο γεγονός. Άντε να εξηγήσει ταμίας στον βαριεστημένο Ασφαλίτη που θα κάνει την ανάκριση, ποιο νομικό χάος αχρήστευσε τον συναγερμό του. Το πιθανότερο είναι να βρεθεί σε διαθεσιμότητα πριν καταλάβει τι έγινε.
Με τούτα και με κείνα, η 30η Ιουλίου 2010 πλησιάζει και το θέμα παραμένει άλυτο. Και ούτε διαφαίνεται τακτοποίηση στο εγγύς μέλλον. Την 1η Αυγούστου λοιπόν, χιλιάδες κρατικά χρηματοκιβώτια και ταμεία ανά την επικράτεια θα βρεθούν ανυπεράσπιστα, επειδή θα έχουν σιγήσει οι συναγερμοί τους.
Διαρρήκτες μου, καλές δουλειές. Ελληνικό κράτος, καλά κρασιά.
22 Ιουλ 2010
21 Ιουλ 2010
Τί ΔΕΝ είναι δημοσιογραφία
Για να μην κουράζομαι, το έχει έτοιμο ο "ANemos" και το απαλλοτριώνω:
Δημοσιογραφία ΔΕΝ είναι η συλλογή πληροφοριών και ειδήσεων... Μόνο!
ΕΙΔΗΣΗ είναι η αφήγηση ενός τρέχοντος γεγονότος ή ιδέας ή σκέψης ή μεταβολής που δεν ήσαν γνωστά από πριν και που ενδιαφέρει τον άνθρωπο και επηρεάζει τη ζωή του.
Για να απαντήσει σε αυτό το θεμελιώδες ερώτημα το ΤΙ είναι κάθε φορά είδηση, ο Δημοσιογράφος θα έπρεπε να βρει την απάντηση στα εξής επιμέρους ερωτήματα:
1. Τι έχει συμβεί;
2. Που έχει συμβεί;
3. Πόση σημασία έχει;
4. Πόσο κόσμο ενδιαφέρει;
5. Πόσο χρήσιμη είναι για τον κόσμο;
6. Ποια είναι η πηγή της πληροφορίας;
19 Ιουλ 2010
Η Σέχτα των ηλιθίων και η δολοφονία Γκιόλια
Από την ώρα που έμαθα για τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, είμαι πραγματικά συγκλονισμένος. Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά μα η οργή με νικά. Έχω πραγματικά τρομάξει από την κάλυψη του θέματος από ΜΜΕ και blogs, φοβάμαι τελικά ότι εμείς οι ίδιοι γεμίζουμε με σφαίρες τα όπλα των τρομοκρατών.
Ο Γκιόλιας επιλέχθηκε από τη Σέχτα Επαναστατών επειδή ήταν ο μόνος μεγαλοδημοσιογράφος χωρίς φρουρά κι άρα ο πλέον προσιτός στόχος. Μην ξεχνάτε ότι αναφερόμαστε σε μια ομάδα θρασύδειλων τύπων που σκοτώνουν μονάχα ανυπεράσπιστους.
Ο Γκιόλιας ήταν ο άνθρωπος που δημιούργησε το Troktiko, o άνθρωπος που το σύστησε στο δημοσιογραφικό κόσμο. Το Τroktiko μεταλλάχθηκε γρήγορα σε ένα χώρο που θα μπορούσες να διαβάσεις τα πάντα, χωρίς καμιά αξιοπιστία, χωρίς καμία αξιολογική κρίση από τους διαχειριστές του site. Θήτευσε δίπλα...
...στον Τριανταφυλλόπουλο κι έφερε στο Ίντερνετ την κίτρινη δημοσιογραφία που πρώτος δίδαξε ο Μάκης. Όποιος τολομούσε να διαφωνήσει με το Troktiko, θα έβλεπε για τουλάχιστον 2-3 μέρες τη φωτογραφία του να φιγουράρει σε αναρτήσεις και σχόλια "αναγνωστών" που θα του καταλόγιζαν κάθε λογής σκάνδαλο.
Το Τroktiko δημιουργήθηκε αρχικά για να υποστηρίξει τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο στην εποχή της Ζαχοπουλιάδας ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσε και τον πρόδρομο της Zougla.gr που ήταν τότε στα σκαριά. Καθόλου τυχαία, οι πρώτες αναφορές στη σχέση Γκιόλια και Τρωκτικού έγιναν από το nonews-news.blogspot.com το οποίο τότε βρισκόταν υπό την απόλυτη επιρροή της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα".
Η σύγκρουση του Γκιόλια με τον Μάκη οδήγησε το Τρωκτικό στην ανάγκη καθορισμού μιας διαφορετικής πορείας. Από τότε μέχρι σήμερα, το Τρωκτικό ουδέποτε κατάφερε να διατηρήσει μια σταθερή "γραμμή" στα θέματα της επικαιρότητας. Η ανέλιξη του σε Νο1 site στην Ελλάδα ανέβασε τρομακτικά τις μετοχές των συντελεστών του. Ο Γκιόλιας από την αρχισυνταξία της εκπομπής του Τριανταφυλλόπουλου βρέθηκε δίπλα στον Κοντομηνά αλλά και στη διεύθυνση του ραδιοφώνου του Πρώτου Θέματος χωρίς κάποια άλλη επίσημη δημοσιογραφική δραστηριότητα...
Δεν υπήρχε δημοσιογράφος που να ξεκίνησε κάτι στο Διαδίκτυο και να μην πήρε τηλέφωνο τον Γκιόλια για να του βάλει κανα link στο Troktiko. Στη δημοσιογραφική πιάτσα, όλοι γνώριζαν ότι ο Γκιόλιας κινεί τα νήματα παρά τις αλεπάλλες διαψεύσεις του ίδιου.
Το παιχνίδι μεταξύ Τρωκτικού-Γκιόλια-Τριανταφυλλόπουλου οδήγησε στη στοχοποίηση του δημοσιογράφου από τη Σέχτα Επαναστατών. Το ξεκατίνιασμα των διαφόρων παραγόντων των ΜΜΕ που με μεγάλη χαρά φιλοξένησε το Troktiko έδωσε λαβή στους ηλίθιους για να κάνουν την επαναστατική γυμναστική τους.
Διαβάζω κάποια γελοία σχόλια του τύπου "Μα τον Γκιόλια; Τόσοι μεγαλοδημοσιογράφοι υπάρχουν...". Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε όλοι. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή κανενός όσο διεφθαρμένος κι αν είναι ο άλλος. Ας πάψουμε επιτέλους να γεμίζουμε τα μυαλά των ηλίθιων με την εντύπωση ότι "ο κόσμος θέλει αίμα δημοσιογράφων". Οι ανθρώπινες ζωές δεν κοστολογούνται ούτε συγκρίνονται.
Ακούω επίσης δημοσιογράφους να ρωτούν άλλους δημοσιογράφους διάφορα χαζά του στυλ "με τέτοιους τρόπους μπορούν να φιμώσουν την ελευθερία του Τύπου;". Χαζομάρες...
Για ποια ελευθερία του Τύπου μιλάμε; Στην Ελλάδα δεν χρειάζονται σφαίρες για να γράψει ένας δημοσιογράφος ψέμματα ή μισές αλήθειες. Μερικά ευρώ, μια θεσούλα στο Δημόσιο ή 2-3 απειλές και ο ανεξάρτητος δημοσιογράφος μετατρέπεται σε παπαγαλάκι. Όποιος έχει τα αρχίδια να είναι ανεξάρτητος, δεν κάθεται καν να σχολιάσει αν μια δολοφονία μπορεί να του κλείσει το στόμα. Δεν καταλαβαίνουν ότι κι αυτοί με τη σειρά τους γεμίζουν τα όπλα των τρομοκρατών;
Όσο για τους πολιτικούς που πενθούν στα παράθυρα και στα ραδιόφωνα για την άτυχη Δημοκρατία μας που πληγώνεται από τέτοιες ενέργειες, ας αναλογιστούν πρώτα τις δικές τους ευθύνες. Όταν δέχονται με ευχαρίστηση να διαπλέκονται με ΜΜΕ και καναλάρχες, όταν απειλούν δημοσιογράφους και ζητούν απολύσεις, δεν μπορούν τώρα να το παίζουν παρθένες.
Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Με το να συζητάμε αν το παρακράτος πλήρωσε τη Σέχτα να σκοτώσει τον Γκιόλια, όσο συζητάμε γιατί δεν σκότωσαν έναν πιο γνωστό δημοσιογράφο κι όσο οραματίζομαστε τρομερές αποκαλύψεις που θα βγουν από το αρχείο του Γκιόλια, τόσο οι ηλίθιοι με τα καλάσνικοφ θα πανηγυρίζουν την επιτυχία τους και θα νιώθουν επαναστάτες.
Ο Γκιόλιας χάθηκε γιατί πρώτος φόρεσε κουκούλα, πρώτος πυροβόλησε και σκότωσε μέσα από το άθλιο Troktiko τις συνειδήσεις και την αξιοπρέπεια πολλών ανθρώπων. Θρηνώ τον χαμό του όπως όλοι αλλά αρνούμαι να δεχθώ την μετατροπή του σε ήρωα.
Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Όλα είναι όπως φαίνονται. Οι ηλίθιοι πυροβολούν και σκοτώνουν αυτούς που συμμετείχαν στη δημιουργία ενός διεφθαρμένου συστήματος διαπλοκής μεταξύ κράτους και ΜΜΕ πιστεύοντας ότι έτσι θα πετύχουν κάτι. Εμείς τι κάνουμε;
18 Ιουλ 2010
Έχεις εισιτήριο;
της Φωτεινής Τσαλίκογλου
(Αφιερωμένο στη Ντόρα, που έδωσε τη σοκολάτα στη μικρή λαθρεπιβάτισσα).
Η σκηνή στο τρόλει. Διαδρομή Αλεξάνδρας - Σύνταγμα.. Δεν είναι ώρα αιχμής. Τα περισσότερα καθίσματα είναι άδεια. Μια γυναίκα, καταφανώς Αλβανικής καταγωγής, (κάτι στο ανήσυχο βλέμμα, κάτι στα χρώματα, κάτι στη θέση που άβολα καταλαμβάνει στο κάθισμα δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας: "δεν είναι δικιά μας"). Πλάι της κάθεται ένα κοριτσάκι ίσαμε έξι ετών, η κόρη της. Στην αγκαλιά της η μητέρα κρατα μια μεγάλη διάφανη πλαστική σακούλα γεμάτη από μικρά λευκά καρβελάκια ψωμιού.
Η Ντόρα επιβιβάζεται στη στάση της Αλεξάνδρας. Μαζί της και η ηλικιωμένη Ελληνίδα.
Η ηλικιωμένη Ελληνίδα με το που ανεβαίνει εντοπίζει την Αλβανίδα μητέρα και στέκεται απέναντι της βάζοντας στη μέση τα χέρια της.
‘’Εχει εισιτήριο’’ ρωτά, η αυτόκλητη επόπτρια δείχνοντας την μικρή.
Η Αλβανίδα αιφνιδιάζεται ‘’όχι’’ κάνει με το κεφάλι.
Η Ελληνίδα γριά αγριεύει ‘’εσύ’’ ρωτά την ίδια, ‘’εσύ έχεις εισιτήριο;’’
‘’Ναι’’ κάνει με το κεφάλι της η Αλβανίδα.
‘’Να το δω’.
Η Αλβανίδα σηκώνει τη σακούλα, την ακουμπά, χάμω, ανοίγει την τσάντα της, ψάχνει αγωνιωδώς, η γριά χάνει την υπομονή της.
‘’Γρήγορα. Τελείωνε. Το εισιτήριο’’ της λέει.
Η Αλβανίδα βρίσκει επιτέλους το εισιτήριο, με ένα ίχνος ανακούφισης της το δείχνει. Η Ελληνίδα γριά ελέγχει το εισιτήριο. Είναι το σωστό.
-‘’Να την πάρεις στην αγκαλιά σου αυτήν’’ υποδεικνύει δειχνοντας τη μικρή ‘’δεν μπορεί να κρατάει μια ολόκληρη θέση’’.
Η Αλβανίδα υπάκουα, παίρνει τη μικρή στην αγκαλιά της. Η μικρή είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Η γρια πάει και κάθεται δυο καθίσματα πιο μπροστά. Η Ντόρα κάθεται δίπλα στην Αλβανίδα που κρατά στην αγκαλιά την κόρη της έχοντας αφήσει στα πόδια της τη σακούλα με το ψωμί. Η Ντόρα που έχει πάντα μαζί της μια σοκολάτα, ανοίγει την τσάντα της και δίνει τη σοκολάτα στη μικρή. Η μικρή διστάζει να την πάρει, η μαμά κουνάει ελαφρά το κεφάλι θέλοντας να πει ‘’ναι μπορείς να την πάρεις΄΄ Η μικρή αρχίζει δειλά δειλά να τρώει τη σοκολάτα. Και τότε οι παριστάμενοι επιβάτες εξεγείρονται. Επιτίθενται στη Ντόρα. ‘’Τι πράγματα είναι αυτά; Aλλη φορά αν θέλετε να κάνετε τέτοια να παίρνετε ταξί’’.
Το τρόλει φτάνει στο Σύνταγμα και η Ντορα αποβιβάζεται για να πάει στη δουλειά της, στο πολιτικό γραφείο που εργάζεται.
Ελλάδα. Ιoύνιος του 2010. Όχι δεν την αναγνωρίζω. Δεν είναι η χώρα μου αυτή. Δεν είναι η χώρα των Ελλήνων εκείνων που κάποτε όπως είπε ο Εμπειρίκος ‘’έκαμαν οίστρο της ζωής, τον φόβο του θανάτου’’. Δεν είναι η χώρα εκείνων που κάποτε ερωτεύθηκαν τη δικαιοσύνη και την αρετή και το φως του ήλιου, με τις σκιές και τα σκοτάδια του. Δεν την αναγνωρίζω αυτή τη έμφοβη χώρα. Πρόκειται περί απλής συνωνυμίας….
Η Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
14 Ιουλ 2010
8 Ιουλ 2010
Απίθανοι!..
Αποφασισμένοι να κερδίσουν επαρκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη γι' αυτούς και τις οικογένειές τους, οι εργαζόμενοι αλυσίδας ξενοδοχείων αποφάσισαν να προχωρήσουν στην παρακάτω πρωτότυπη κινητοποίηση:
5 Ιουλ 2010
Μεταρρύθμιση ιστορικών διαστάσεων το νέο ασφαλιστικό
Γιά διαβάστε και μιά διαφορετική προσέγγιση για το Ασφαλιστικό από τη "Γενιά των 700 ευρώ":
Η βδομάδα που ξεκινάει τη Δευτέρα 5 Ιουλίου είναι ιστορική. Κατατίθεται προς συζήτηση και ψήφιση στην Ολομέλεια της Βουλής το Σχέδιο Νόμου για το Νέο Ασφαλιστικό Σύστημα. Πρόκειται για μια τεράστια μεταρρύθμιση, αναμφίβολα τη μεγαλύτερη που έχει επιχειρηθεί στο κοινωνικό κράτος, αλλά και την οικονομία τα τελευταία 40 χρόνια.
Παρότι οι γονείς του νέου ασφαλιστικού συστήματος ντρέπονται για το παιδί τους, θεωρώντας το λίγο πολύ ως ένα αναγκαίο κακό που προέκυψε από ατύχημα και δεν συνάδει με τις καθιερωμένες οικογενειακές αξίες, εμείς, σαν φίλοι του νέου μοντέλου ασφάλισης το στηρίζουμε. Παρά τις όποιες διαφωνίες σε επιμέρους σημεία (υπολογισμός ανταποδοτικής σύνταξης, επέκταση κάποιων φόρων υπέρ τρίτων όπως το υποχρεωτικό αγγελιόσημο στο διαδίκτυο κοκ) και παρά το γεγονός επίσης ότι αν ήταν στο χέρι μας θα είχαμε προχωρήσεισ σε ακόμα πιο ρηξικέλευθες δομικές αλλαγές, αναγνωρίζουμε ότι στο σύνολό του πρόκειται για το πιο βιώσιμο, το πιο κοινωνικά και γενεακά δίκαιο ασφαλιστικό σύστημα που είχαμε ποτέ στη χώρα.
Επιτέλους, πραγματοποιείται με καθυστέρηση 80 ετών το όραμα των ιδρυτών του μεγαλύτερου και πιο ιστορικού ασφαλιστικού οργανισμού της ΝΑ Ευρώπης, του ΙΚΑ, για ένα ενιαίο και δίκαιο εθνικό σύστημα ασφάλισης.
Επιτέλους, σταματάει η βιομηχανία των εξαιρέσεων και των ασφαλισμένων πολλαπλών ταχυτήτων, όπου κάποιοι εργαζόμενοι μπορούσαν να επιβάλλουν να πληρώνονται παχυλές συντάξεις με μόλις 20 χρόνια πραγματικής εργασίας, ενώ άλλοι με 30 και 35 χρόνια δουλειάς έπαιρναν ψίχουλα.
Αλήθεια, ποιος μπορούσε να τολμήσει καν να σκεφτεί πριν από μερικούς μήνες, ότι θα εντάσσονταν ποτέ οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, συμπεριλαμβανομένων των Δικαστικών, στο ΙΚΑ; Ποιος θα σκεφτόταν ότι οι «προνομιουχέστεροι» όλων, οι υπάλληλοι της Βουλής, θα αναγκάζονταν να δουλέψουν όσο και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι; Ή μήπως δεν συνιστά κορυφαία αλλαγή ότι οι ένστολοι των Σωμάτων Ασφαλείας και των Ενόπλων Δυνάμεων καλούνται να δουλέψουν 35 χρόνια πραγματική υπηρεσία αντί 24,5, όπως άλλωστε και οι συνάδελφοι τους στο εξωτερικό; Για να μην αναφερθούμε σ’ αυτό το θεσμό απολίθωμα απ’ την εποχή του Νώε, τις άγαμες θυγατέρες που επιτέλους καταργείται.
Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του συστήματος ασφάλισης γίνονται αλλαγές. Η υγεία διαχωρίζεται από τη σύνταξη, τα ταμεία μειώνονται σε τρία, θεσμοθετείται βασική σύνταξη και ανταποδοτική, μπαίνει φρένο στο πάρτι με τα επικουρικά. Βεβαίως οι αλλαγές αυτές έχουν θύματα. Τη γενιά των βαμπίρ που πίστεψε ότι θα τη σκαπουλάρει πρόωρα με το χρυσό αλεξίπτωτο που έβαλε τα παιδιά της να της αγοράσουν. Μέχρι το 2015, τελευταίο έτος προσαρμογής για τους έχοντες ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα, το τοπίο της ασφάλισης θα έχει αλλάξει άρδην. Και μαζί μ’ αυτό θα κληθεί να αλλάξει και το τοπίο της εργασίας. Εδώ βρίσκεται όλο το ζουμί.
Η μεγαλύτερη αλλαγή, που ουδείς κατά τ’ άλλα σοσιαλιστής ο οποίος μάχεται για τις αξίες του, δεν έχει τονίσει όσο θα έπρεπε ακόμα, είναι ότι με το νέο σύστημα μετατρεπόμαστε βίαια από οικονομία συνταξιούχων σε οικονομία εργαζομένων. Ακούσια πραγματοποιείται η πρώτη πραγματικά σοσιαλιστική μεταρρύθμιση. Κι ας φωνάζουν οι ραντιέρηδες για τα κεκτημένα. Η στροφή προς την εργασία είναι η μεγάλη συνέπεια του νέου ασφαλιστικού και συνάμα το μεγάλο στοίχημα που καλούνται να διαχειριστούν οι πολιτικοί και τα κόμματα.
Πλέον, ενισχύοντας την εργασία έναντι της σύνταξης, οι πολιτικές δυνάμεις καλούνται να παίξουν ένα διαφορετικό παιχνίδι. Όχι του μοιράσματος της πίτας των συνταξιοδοτικών «προνομίων», εν ίδει προσόδου, όπως γινόταν μέχρι σήμερα, αλλά της δημιουργίας πολλών θέσεων εργασίας καθώς και της διασφάλισης της απασχόλησης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη παράπλευρη θετική συνέπεια του νέου ασφαλιστικού. Βάζει την εργασία αναγκαστικά στο επίκεντρο. Στην επιτυχία αυτού του εγχειρήματος λοιπόν, της δημιουργίας μιας οικονομίας υψηλής απασχόλησης θα κριθεί τόσο το μέλλον του νέου ασφαλιστικού συστήματος, αλλά κυρίως το μέλλον όλων των Ελλήνων και ειδικά των νέων.
4 Ιουλ 2010
Επτά αναστάσιμα προτερήματα
| του Γιώργου Λακόπουλου από το protagon | ||
Υπάρχουν τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα: Απληστία , Οκνηρία, Αλαζονεία –Λαγνεία, Οργή , Ζηλοφθονία , Λαιμαργία. Τα περισσότερα τα βρίσκουμε σε αφθονία στο ελληνικό δημόσιο και στον ελληνικό δημόσιο βίο εν γένει. Η ελληνική δημόσια διοίκηση και το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι πολύ αμαρτωλές «οντότητες». Γι αυτό και θα πάνε στην κόλαση, όπου άλλωστε μας στέλνουν καθημερινά, εδώ και δεκαετίες - από τότε που υπάρχουν για την ακρίβεια. | ||
πρωί όλοι οι κρατικοί αξιωματούχοι θα πηγαινοέρχονται στη δουλειά τους , όπως όλοι οι κανονικοί άνθρωποι και εργαζόμενοι. Ούτε μαύρα αυτοκίνητα , ούτε φρουρές, ούτε οδηγοί και ορντίναντσες. Με κρατικό αυτοκίνητο μετακινούνται μόνο τα μέλη του υπουργικού συμβούλιου για υπηρεσιακούς λόγους, μόνο. Όποιος δεν βολεύεται ας φύγει , να αναλάβει κάποιος άλλος.
2 Ιουλ 2010
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΓΕΛΙΟΣΗΜΟ
ΣΥΝΤΕΛΕΙ ΣΤΗ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ
ΚΑΙ ΕΥΝΟΕΙ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ
ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ
Πρόκειται για διάταξη, που καλύπτει την ασφάλιση των εργαζόμενων στο Διαδίκτυο και την τιμολόγηση και άρα τη φορολόγηση και τον έλεγχο των κερδών των διαφημιστών και των ΜΜΕ!
Το άρθρο 67 ορίζει α) την ασφάλιση των εργαζόμενων σε ιστοσελίδα ή πύλη του διαδικτύου που διατηρούν εφημερίδες, τηλεοπτικοί, ραδιοφωνικοί σταθμοί, περιοδικά και web τηλεοράσεις ή ραδιόφωνα και β) την είσπραξη αγγελιοσήμου και φυσικά ΦΠΑ, από τη διαφήμιση που εμφανίζεται σε αυτά.
Απέσυρε, δηλαδή, η κυβέρνηση ένα άρθρο που διασφάλιζε στους εργαζόμενους ασφάλιση, στο ελληνικό Δημόσιο έσοδο και στα Ταμεία του Τύπου τον βασικό τους πόρο. Και δεν είναι τυχαίο ότι η απόσυρση συνοδεύτηκε από μπαράζ επιθέσεων με πληρωμένες διαφημίσεις στον Τύπο.
Το ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ, ενός υγιούς αυτοδιαχειριζόμενου Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης του κλάδου των ΜΜΕ, υπερασπιζόμενο τα συμφέροντα των εργαζόμενων στον Τύπο ζητά από τον αρμόδιο υπουργό να φέρει το άρθρο 67 για ψήφιση στη Βουλή. Και να εξηγήσει τους λόγους που οδήγησαν στην απόσυρσή του, καθώς πρόκειται για κίνηση σαφώς εχθρική και επιζήμια για το ελληνικό δημόσιο, τον κλάδο των σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων του Τύπου και σε βάρος της δημοκρατικής ενημέρωσης των πολιτών.
Στο μεταξύ και σαν απάντηση στην ανακοίνωση της ΕΔΕΕ και του ΙΑΒ Europe που έσπευσε να…. συνδράμει «εκφράζοντας ανησυχίες για το ψηφιακό μέλλον της χώρας, καλώντας την κυβέρνηση να αποσύρει τη διάταξη» η Διοίκηση του Οργανισμού ομόφωνα αποφάσισε να δώσει στη δημοσιότητα την παρακάτω ανακοίνωση- απάντηση:
Την ώρα που όλοι οι Έλληνες κάνουν θυσίες
κάποιοι «διαφημίζουν» δήθεν εξαιρέσεις και ανύπαρκτες προικοδοτήσεις στα Ταμεία των σκληρά εργαζόμενων ανθρώπων των ΜΜΕ προκείμενου να φοροδιαφύγουν και να μείνουν ανεξέλεγκτοι.
Οι Έλληνες διαφημιστές, δηλαδή οι υποχρεωτικοί μεσάζοντες ανάμεσα στα ΜΜΕ και τους διαφημιζόμενους, αγωνίζονται εδώ και χρόνια για την αύξηση των ανεξέλεγκτων κερδών τους επιχειρώντας να πείσουν την κοινωνία, την πολιτεία, τους διαφημιζομένους και τους καταναλωτές ότι το Αγγελιόσημο είναι μια νοσηρή υπόθεση που πρέπει να καταργηθεί γιατί επιβαρύνει την τελική τιμή του προϊόντος!!!
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΟΣΩΝ ΕΜΠΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΤΩΝ ΜΜΕ ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ, ΜΕΤΑΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Σε αυτή την προσπάθεια έχουν βρει συμπαραστάτες, εκδότες που αποκρύπτουν ότι ΔΕΝ πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές και περιθωριακά έντυπα διαφήμισης που ζουν από ελεημοσύνη των διαφημιστών και σε βάρος των διαφημιζομένων .
ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΙΜΟΥ ΠΟΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΜΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ, ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΑ NEW MEDIA ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΜΕΤΕΞΕΛΙΞΗ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΩΝ ΜΜΕ.
Αιχμή του δόρατος στην επίθεση τους αυτή είναι η δήθεν διακριτική , ευνοϊκή μεταχείριση των δημοσιογράφων και των ταμείων τους και η ….αγωνία των διαφημιστών για ισότιμη μεταχείριση των πολιτών !
Οι ιδιοκτήτες των διαφημιστικών και των media shops κάνουν αυτό που εξ επαγγέλματος γνωρίζουν καλά: Δημιουργούν ψευδείς εντυπώσεις! Συνάμα, όμως, καλλιεργούν τον κοινωνικό διχασμό και αυτό είναι και επικίνδυνο και ανέντιμο.
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΚΕΡΔΩΝ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΣΑΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΟ ΑΓΓΕΛΙΟΣΗΜΟ .
Γι αυτούς το Αγγελιόσημο είναι το δέντρο που κρύβει το δάσος, δηλαδή την αδηφάγο κερδοσκοπική απληστία τους. Στόχος τους : να αλωνίζουν ανεξέλεγκτοι και αφορολόγητοι στην αχανή Λεωφόρο του Διαδικτύου!! Είναι απλό: αγγελιόσημο στο Διαδίκτυο σημαίνει τιμολόγηση, άρα φανερός τζίρος, άρα έλεγχος, άρα ΦΠΑ, άρα φόρος στην κερδοφορία τους. Αυτή την αλήθεια κρύβουν οι Διαφημιστές με τη δημόσια ανακοίνωσή τους εναντίον των Ταμείων των ΜΜΕ. Αυτό φαίνεται δυστυχώς να υιοθετεί η Κυβέρνηση αποσύροντας τη διάταξη .
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ
Ø Για τα Ταμεία των ΜΜΕ το Αγγελιόσημο είναι Κοινωνικό Συμβόλαιο που κέρδισαν με ιδρώτα οι παλαιοί και διεκδικούν με τη δουλειά τους οι νεότεροι για το Σήμερα και το Αύριο του κλάδου των ΜΜΕ, των χιλιάδων ανθρώπων του και των οικογενειών τους.
Αντίθετα με όσα υποστηρίζει στην ανακοίνωση της η ΕΔΕΕ:
- Τίποτε δεν αποσιωπούν οι Έλληνες δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι στα ΜΜΕ! Ούτε καν την υποστήριξη των συνδικαλιστικών τους Ενώσεων, όπως ακριβώς προβλέπει ο νόμος. Αντίθετα, μεγάλα θέματα σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας και των συμφερόντων της έχουν γίνει γνωστά χάρη στην σκληρή εργασία τους, ενώ ο κλάδος δέχεται βίαιες επιθέσεις από παντού για συμπεριφορές λίγων, παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των δημοσιογράφων επιτελούν το καθήκον τους υπηρετώντας τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ενημέρωση του ελληνικού λαού .
- Είναι η ώρα να πούμε ξεκάθαρα ότι «ευγενή ταμεία» στις μέρες μας δεν υπάρχουν! Αντίθετα υπάρχουν παντού στην κοινωνία, στην πολιτική και στη δημοσιογραφία, αν θέλετε, «ευγενή μέταλλα» και «κάλπικες λίρες»! Η κρατούσα ηθική νομική και πολιτική άποψη θα έπρεπε να συμβούλευε την ΕΔΕΕ τουλάχιστον να σωπαίνει γιατί υπάρχουν στο χώρο των ΜΜΕ .
- Εργαζόμενοι που ξέρουν το παιχνίδι και τους όρους του το ίδιο καλά. Αντίθετα, με παραχαραγμένα στοιχεία ( πχ ότι το Αγγελιόσημο αφορά 20.000 ανθρώπους !!! ενώ γνωρίζουν ότι πανελλαδικά ο αριθμός είναι εξαψήφιος….) προχώρησε σε μια ύπουλη και επικίνδυνη ανακοίνωση εναντίον του κλάδου των ΜΜΕ και των Ταμείων του.
- Τα Ταμεία Τύπου δεν εξαιρούνται από τις δραματικές αλλαγές στο εργασιακό και ασφαλιστικό θεσμικό πλαίσιο της χώρας. Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ δοκιμάζονται στο εργασιακό και το ασφαλιστικό εξίσου σκληρά με όλους τους πολίτες και αγωνίζονται όπως ολόκληρος ο ελληνικός λαός για το καλύτερο στις πιο δύσκολες συνθήκες. Ίδια όρια ηλικίας, ίδιες περικοπές συντάξεων, ίδιοι όροι για τις εργαζόμενες γυναίκες, τις μητέρες ανηλίκων και τις χήρες.
- Πουθενά δεν μας εξαιρεί το νέο ασφαλιστικό-εργασιακό πλαίσιο! Αυτό που κάνει είναι το μόνο λογικό, νόμιμο, δίκαιο και ηθικό που μπορεί να κάνει. Για τον ένα και μόνο λόγο ότι δεν μπορεί να μας συμπεριλάβει! Και δεν μπορεί γιατί δεν μας επιδοτεί! Τα ταμεία του Τύπου δεν επιδοτούνται από το ελληνικό κράτος και δεν επιβαρύνουν το ελληνικό δημόσιο, ούτε εμφανίζονται σε κανένα κωδικό του τακτικού προϋπολογισμού ή των δημοσίων επενδύσεων. Αυτός είναι ο λόγος τον οποίο οι διαφημιστές εμφανίζουν σαν …εξαίρεση και ως προικοδότηση! Αν θέλουν, όμως, να μιλήσουν για «προίκες» ας εμφανίσουν στους πελάτες τους τα πιστωτικά τιμολόγια από τα ΜΜΕ στο τέλος της χρονιάς.
Καλούμε τον Υπουργό, την Κυβέρνηση και τα Μέλη του Κοινοβουλίου να μην υποχωρήσουν στο άρθρο 67 του νέου νόμου.
Πρώτα γιατί το ελληνικό δημόσιο θα στερηθεί πόρων από φόρους σε μεγαλοεπιχειρηματίες και όχι στον απλό πολίτη .
Ύστερα γιατί θα προστατεύσουν τον ιδρώτα εκατοντάδων νέων εργαζόμενων που εργάζονται στο Διαδίκτυο ανασφάλιστοι, χωρίς οι εργοδότες να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές και χωρίς τα κέρδη τους και τα κέρδη των διαφημιστών να επιβαρύνονται.
Τέλος, θα τιμήσουν το κοινωνικό συμβόλαιο που υπέγραψε η Πολιτεία με τις μεγάλες μορφές του ελληνικού δημοσιογραφικού και εκδοτικού χώρου, που έγραψαν ιστορία δημιουργώντας τους ασφαλιστικούς μας φορείς .
Τα Ταμεία των ΜΜΕ είναι μια απόλυτα υγιής ιδιαιτερότητα του Κοινωνικού ασφαλιστικού μας συστήματος, που λειτουργεί σύμφωνα με το μοντέλο των αυτοδιαχειριζόμενων ταμείων (mutual societies) όπως δεκάδες παρόμοιοι οργανισμοί στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Έχουν νόμιμο έσοδο που είναι πόρος ζωής και υπέχει θέση εργοδοτικής εισφοράς, χωρίς να επιβαρύνεται το ελληνικό δημόσιο. Οι εργαζόμενοι καταβάλουν τις δικές τους εισφορές, όπως ορίζει ο νόμος και όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες .
Κάθε άλλη εκδοχή αποτελεί βάναυση παραποίηση της αλήθειας.
Μπορεί οι διαφημιστές να ζουν από αυτήν, οι Έλληνες δημοσιογράφοι και όλοι οι άνθρωποι των ΜΜΕ , όμως, έχουν μάθει να την αντιπαλεύουν …..
Και θα το κάνουν με όλες τους τις δυνάμεις!
ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΕΔΟΕΑΠ
1 Ιουλ 2010
Ενα είναι το κόμμα
Tου Πασχου Μανδραβελη από την Καθημερινή
Τελικά το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» έχει και λενινιστική ουρά που δεν ομολογείται. Η λογική είναι απλή: αντιθέτως με όσα πιστεύουν οι παραπλανημένοι κάτω από τα πανό του ΠΑΜΕ, νόμος δεν είναι το δίκιο κάθε εργάτη, και πολύ περισσότερο δεν είναι το δίκιο όσων δουλεύουν στις επιχειρήσεις του ΚΚΕ. Νόμος είναι το δίκιο της πρωτοπορίας της εργατιάς και επειδή το ΚΚΕ εξ ορισμού είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, νόμος είναι ό,τι γουστάρουν οι γραφειοκράτες του Περισσού.
Πριν από δύο εβδομάδες (16.6.2010) έγινε μια ιστορική συνεδρίαση της Κομματικής Οργάνωσης Βάσης του «Ριζοσπάστη» και του «902». Η καθοδήγηση εξήγησε στους δημοσιογράφους ότι οι χαλεποί καιροί (δεν διευκρίνισαν αν εννοούσαν για το κόμμα ή για την οικονομία) επιβάλλουν μείωση μισθών των επαγγελματικών στελεχών. Συνεπώς και των δημοσιογράφων που εργάζονται στα ΜΜΕ της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης. Το κόλπο για την παράκαμψη των συλλογικών συμβάσεων είναι η «συνεισφορά» των εργαζομένων στο κόμμα. Με άλλα λόγια το ΚΚΕ τους πληρώνει κι αυτοί, προφανώς ευγνώμονες που δουλεύουν για το καλό του κομμουνισμού, επιστρέφουν μέρος της αμοιβής τους στο κόμμα. Η απόφαση ελήφθη με τον γνωστό «δημοκρατικό» τρόπο του ΚΚΕ. Επειτα από απειλές και εκβιασμούς 43 ψήφισαν υπέρ και υπήρξαν και δύο λευκά. Μετά η καθοδήγηση εξήγησε ότι θα γίνουν συνεννοήσεις με κάθε εργαζόμενο ατομικά για το ακριβές ύψος κάθε μισθού μετά τις περικοπές.
Ετσι λοιπόν έχουμε ένα κόμμα-επιχειρηματία που αντιθέτως με όσα διακηρύσσει (περί αύξησης των αποδοχών των εργαζομένων) μειώνει περαιτέρω τους μισθούς των δικών του εργαζομένων. Καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις και προχωρά στη νεοφιλελεύθερη «ατομική διαπραγμάτευση» ανά εργαζόμενο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Με το κόλπο της συνεισφοράς στο κόμμα που χειμάζεται κατήργησε τη συλλογική σύμβαση του χρόνου αδείας των εργαζομένων, αυτό που θεωρεί για τους άλλους «ιερό και απαράγραπτο δικαίωμα. Μέλη και μη μέλη του κόμματος υποχρεώνονται σε άδεια μόνο τριών εβδομάδων και τα υπόλοιπα -θέλουν δεν θέλουν οι εργαζόμενοι- γίνονται... «κόκκινα μεροκάματα»
Φυσικά διαφωνίες δεν μπορούν να υπάρξουν στα θέσφατα της καθοδήγησης και αν κάποιος διαφωνήσει δεν αξίζει να είναι μέλος της πρωτοπορίας. Τότε έρχεται η διαγραφή και η απόλυση. Οπως έγινε και στην περίπτωση του κ. Γιάννη Κωστάκη, μέλους του ΚΚΕ επί 25ετία και εργαζόμενου στον «Ριζοσπάστη» για 15 χρόνια. Γι’ αυτήν την απόλυση το στέλεχος του ΚΚΕ και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, κ. Παναγιώτης Ράμμος, είχε πει: «Ο “Ριζοσπάστης” δεν είναι επιχείρηση, δεν κυνηγάει μέσω της κυκλοφορίας και της διαφήμισης να κερδίσει, είναι όλα της Κεντρικής Επιτροπής ενός συγκεκριμένου κόμματος, με εργαζόμενους που δουλεύουν επειδή ξέρουν πολύ καλά πού δουλεύουν και τον έχουν τιμήσει και τον τιμάνε, είναι εφημερίδα που δεν έχει εργαζόμενους με την κλασική έννοια του όρου». (Δ.Σ. ΕΣΗΕΑ 14.10.2008)
Στον Μεσαίωνα οι μοναχοί βάφτιζαν το κρέας ψάρι για να το καταναλώνουν. Στον εργασιακό μεσαίωνα του Περισσού βαφτίζονται οι επιχειρήσεις του ΚΚΕ «μη επιχειρήσεις». Αλλά αν κατέχεις την απόλυτη αλήθεια, στους ορισμούς θα κολλήσεις;
29 Ιουν 2010
Άντε στην υγειά μας
Τον Σπύρο τον Παπαδόπουλο δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Δεν είναι φίλος μου, γνωστός μου, γκόμενός μου, νταβάς μου, ή ότι άλλη μαλακία θα «σκεφτεί» ο κάθε μαλακοκάβλης που θα διαβάσει το κείμενο αυτό. Δεν με πληρώνει – δυστυχώς – για να γράφω υπέρ του, ούτε τα πίνουμε μαζί στα μπάρ. Δεν ξέρω αν ευσταθούν οι φήμες ότι ρουφάει το κατιτίς του, αλλά εγώ απέχω και από αυτές τις ηδονές. Τελειώσαμε με τα προκαταρκτικά; Πάμε στο δια ταύτα.
Με έχει κάνει πύραυλο το γεγονός ότι του την έχουν πέσει άσχημα όλα τα αγριολαμόγια της πιάτσας ότι τα παίρνει – λέει – χοντρά από την ΕΡΤ. Και ποιοι το λένε αυτό, ο ανύπαρκτος τυπάκος που υφίσταται μόνο για να γλύφει τον πλαστικό κώλο της Γιάννας, το άλλο νο1 αρπακτικό του διαδικτύου, εκτελεστής συμβολαίων και τηλεπαρουσιαστής σε κανάλι που βλέπει μόνο η γκόμενά του, και διάφοροι βλάκες που τα αναπαράγουν για να φάνε κανα κοκαλάκι από τα αρπακτικά, ή για να δείξουν ότι είναι «μέσα στο κόλπο» και αυτοί.
Η δύσμοιρη η ΕΡΤ με τους χιλιάδες κηφήνες και τους χρυσοπληρωμένους μάνατζερ και συμβούλους, δεν έχει και πολλά για να υπερηφανευτεί. Δυό – τρείς εκπομπές είναι όλες κι όλες. Οι υπόλοιπες είναι φάβες που δεν θα τις έπαιζε ούτε το 29 του Κουρή (το θυμάστε;) ή εκπομπές για να θησαυρίζουν στις πλάτες μας οι δημοσιογράφοι - κολλητοί της εκάστοτε εξουσίας όχι τόσο με τους μισθούς, όσο με την κομπίνα της παραγωγής. (Δεν επεκτείνομαι διότι θα ξεφύγω). Από όλο το μπουρδέλο αυτό λοιπόν, τί πείραξε τα τσουτσέκια της «ερευνητικής δημοσιογραφίας» (ή για τους μυημένους «ανοίξαμε και σας περιμένουμε»…); Η ακριβή εκπομπή του Παπαδόπουλου.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να κοστολογήσω αν η εκπομπή είναι ακριβή ή όχι. Μπορώ όμως να αξιολογήσω μια οποιαδήποτε άσχετη μαλαπερδοχτυπούσα κοκόνα που αμείβεται με 7500 ευρουλάκια επειδή ήξερε το Σάββα και τον Αγγέλου, ή τον κάθε αποτυχημένο δεξιούλη που έπαιρνε τα άντερά του για εκπομπή που ουδείς έβλεπε, διότι έγλυφε νυχθημερόν τα αχαμνά του Ριρή. Ο Παπαδόπουλος παίρνει κάτι παραπάνω από αυτούς τους τιποτένιους, αλλά προσφέρει.
Αυτό που ξέρω είναι ότι αν μπείς στο youtube και αναζητήσεις Ελληνικό τραγούδι, 8 στις 10 φορές θα δεις βίντεο από την εκπομπή του Παπαδόπουλου. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι άνθρωποι που είναι μόνοι τους σε τέσσερις τοίχους με μόνη συντροφιά το χαζοκούτι, περιμένουν πώς και πώς τον Παπαδόπουλο και την παρέα του να τους κάνουν συντροφιά και κάποιος να πει και σ αυτούς τους ξεχασμένους «στην υγειά μας». Αυτό που ξέρω είναι ότι Πάσχα Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές κι Απόκριες το μόνο που μπορεί να παρακολουθήσει όποιος μένει σπίτι είναι η εκπομπή του Παπαδόπουλου γιατί οι άλλοι δείχνουν ψυγείο Βίσση, Κοκκίνου, Βανδή κι άλλα σκυλιά. Αυτό που ξέρω είναι ότι και ο γνωστός πανίβλακας που θέλει όταν μεγαλώσει να γίνει Ευαγγελάτος προσπάθησε επί μακρόν να κάνει μια τέτοια εκπομπή και του έβγαινε συνεχώς παρακμιακό σκυλάδικο. Το δε κόστος της εκπομπής του ήταν υπερδιπλάσιο από αυτή της ΕΡΤ, ενώ για συγκρίσεις ποιότητας δε χρειάζεται να γίνει λόγος…
Ας αφήσουν λοιπόν τις μαλακίες όσοι έβγαλαν «συμβόλαιο εξόντωσης» για τον Παπαδόπουλο (διαφορετικά δεν θα είχαν πέσει οι ύαινες να τον ξεσκίσουν) και να κοιτάξουν να εμπλουτίσουν το πρόγραμμα της ΕΡΤ με ανάλογες εκπομπές που να έχουν και απήχηση και να επιτελούν και τον κοινωνικό τους ρόλο.
Υ. Γ. Στη μνήμη της μανούλας μου που ήταν μεγάλη φαν του…
26 Ιουν 2010
Ο Ανδρέας και η Ελλάδα
Από τον SykoFantiS_Bastoyni«Η πολιτική σύμβαση, οι ερωτικές φαντασιώσεις, η απιστία, το σκοτεινό υποσυνείδητο.»
Δεν ξέρω τι λένε οι πολιτικοί αναλυτές για την σχέση του Αντρέα με την Ελλάδα , αλλά κατά την άποψή μου δεν ήταν μια πολιτική σχέση. Η σχέση Αντρέα Ελλάδας ήταν καθαρά ερωτική.
Την κάβλωνε , την έφτιαχνε , την ξετρέλαινε αυτός ο ανεπανάληπτος εραστής. Δεν μπορούσε να του αντισταθεί . Κάθε φορά πήγαινε μαζί του μέχρι τις πιο σκοτεινές της φαντασιώσεις και επέστρεφε.
Ήταν μια σχέση σεξουαλικού πάθους, μια μοιραία ολέθρια σχέση που άφησε ανεξίτηλα σημάδια πάνω της!
Δεν φαντάζομαι πως πρόκειται να τον ξεχάσει ποτέ. Για αυτήν δεν υπάρχει κανείς π
ου θα μπορέσει να μπει στη θέση του .
Κυρίεψε όχι την λογική της αλλά κυρίως το ασυνείδητο της , το συναισθηματικό της κόσμο, τα ένστικτα της.
Του παρέδωσε από την πρώτη στιγμή αμαχητί το κορμί της και την ψυχή της
Την εξιτάριζε κάθε του λέξη, κάθε του κίνησή.
Ήταν έξυπνο κορίτσι η Ελλάδα, πολλές φορές την παραμύθιαζε. Άγριο χυδαίο παραμύθι .Αλλά το γουστάριζε αυτό το παραμύθι, λες και το είχε ανάγκη. Την κάβλωνε. Την έκανε να ονειρεύεται, της τόνωνε το ΕΓΩ της , ένιωθε μαζί του πως είναι θεά, έστω και για λίγο. Δεν αντιδρούσε στα καπρίτσια του . Γνώριζε πως ήταν γυναικάς , ότι έπινε, ότι ξενυχτούσε, αλλά ήταν τόσο κολλημένη μαζί του που δεν έδινε διάρα για όλα αυτά . Δεν γούσταρε να τον χάσει , δεν τολμούσε να του φέρει αντίρρηση , να του κάνει σκηνή.
Την έπαιρνε στην αγκαλιά του και αυτή του παρέδιδε και σώμα και ψυχή. «Όλα δικά σου αγορίνα μου» «Χάρισμα σου , Χαλάλι σου»
Τα έλεγε αυτά όπως τα λέει μια γυναίκα που ζει την απόλυτη ηδονή.
Μαζί του ζούσε μία πρωτόγνωρη γενετήσια ορμή, μια ζωώδης δύναμη, ένα άγριο πάθος, ασύλληπτο.
Ο Αντρέας δεν αγαπούσε την Ελλάδα. Για τον Αντρέα η Ελλάδα ήταν η ερωμένη του , η καπατουμά του , και η μόνη που κατάφερνε να τον ερεθίσει.
Για αυτήν η σχέση τους είχε πλοκή, ένταση, πάθος, σεξ, αγωνία, δράμα, κλάμα, φρίκη, πόθο, διαστροφή, φαντασία.
Η Ελλάδα και ο Αντρέας φιλιόντουσαν με πάθος, με γλώσσα …την χούφτωνε άγρια, και άλλες φορές απλά την άγγιζε και αυτή ερχόταν σε οργασμό.
Της έλεγε «θα σε βγάλω από το ΝΑΤΟ απ’ την ΕΟΚ» και στα αυτιά της ακούγονταν σαν τα λόγια του επιβήτορα που λέει στην ερωμένη του «Θα σε βγάλω στο κλαρί».
Κανείς από τους δύο δεν πίστεψε σε αυτά τα λόγια του πάθους , μα ήταν αρκετά για να κρατήσουν αναμμένη την σχέση τους.
Δεν ήταν καμιά μυξοπαρθένα η Ελλάδα μα την είχαν κουράσει κάτι φλωράντζες με χρυσά βραχιολάκια που χαρίζουν καρδούλες και λουλουδάκια.
Οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες μπορεί να είναι καλύτεροι πολιτικοί από τον Αντρέα μα δεν έχουν πάθος , δεν είναι εραστές.
Δεν ξεχνιούνται ποτέ οι μεγάλοι παθιασμένοι, ανεπανάληπτοι έρωτες. Σημαδεύουν για πάντα, τη ζωή μιας…χώρας
Ακόμα και τώρα που μιλάμε , ακόμα και τώρα που είναι μια καλοστεκούμενη και αποκατεστημένη κυρία, σε διεθνείς οργανισμούς , διεθνή φόρα , λόγο και άποψη, μόνο που τον σκέφτεται έρχεται σε οργασμό…
23 Ιουν 2010
18 Ιουν 2010
Δαρβινικός νεοφιλελευθερισμός
Είπαμε να «βάλουμε πλάτη», για μια νέα Ελλάδα. Είπαμε να υπομείνουμε ένα ακόμα σχέδιο εξυγίανσης της οικονομίας μπας και ανασάνουμε κάποτε. Συμφωνήσαμε, θέλοντας και μη, σε μια σειρά μέτρα που μειώνουν το ατομικό μας εισόδημα για να «επανεκινήσουμε» τη μηχανή. Κουνήσαμε το κεφάλι και ακολουθήσαμε στο «μονόδρομο» που μας έδειξε η τρόικα. Δεχτήκαμε ουσιαστικά αδιαμαρτύρητα ακόμα και τα επιπλέον χρόνια εργασίας για μια σύνταξη μικρότερη. Αυτό που δεν καταπίνεται όμως με τίποτα είναι το ξεθεμελίωμα των εργατικών σχέσεων που γίνονται θυσία και αυτά στο βωμό της ανύπαρκτης Θεάς ανταγωνιστικότητας.
Μια κυβέρνηση που προέρχεται από ένα κόμμα «σοσιαλιστικό», με τον πρωθυπουργό της Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και με μια ιστορία που κάθε άλλο παρά παραπέμπει σε αντιλαϊκές πολιτικές, έρχεται και ισοπεδώνει το κοινωνικό μοντέλο που επί δεκαετίες διέπει τις εργασιακές σχέσεις και προστατεύεται από το Σύνταγμα:
Η εργασία από δικαίωμα, όπως αναφέρει ρητά το Σύνταγμα, με ένα Προεδρικό Διάταγμα το οποίο δεν πέρασε από τη Βουλή, μετατρέπεται σε προνόμιο. Προνόμιο λίγων, κακοπληρωμένων, με σκυμμένο το κεφάλι απέναντι στην εργοδοσία και με κανένα κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας να τους περιμένει όταν το αφεντικό θα αποφασίσει ότι πρέπει να τους αλλάξει με άλλους ξεκούραστους και πιο πεινασμένους.
Δεν είναι μεσαίωνας. Είναι καθαρός Δαρβινικός νεοφιλελευθερισμός: Μόνο οι δυνατοί επιβιώνουν στη ζούγκλα της αγοράς.
Δε θα διαφωνούσα με τα Σκανδιναβικά πειράματα για την απορρόφηση των νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας με λιγότερα χρήματα για κάποιο χρονικό διάστημα εν είδει μαθητείας. Εκεί όμως υπάρχουν νόμοι που εφαρμόζονται από τους επιχειρηματίες και υπάρχει και το κράτος πρόνοιας με ταμείο ανεργίας δύο ετών που καλύπτει περίπου το 90% του μισθού που έχασε ο απολυμένος. Ο δε «ΟΑΕΔ» της Δανίας ή της Σουηδίας δεν ασχολείται με τα ρουσφέτια του εκάστοτε υπουργού εργασίας, αλλά με την πραγματική επιμόρφωση των εργαζομένων. Εδώ, στην Ελλάδα των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων και των ανύπαρκτων ελεγκτικών μηχανισμών, ποιος είναι αυτός που θα προστατεύσει και τους νέους εργαζόμενους και τους παλιούς από την εργοδοτική αυθαιρεσία;
Είδα τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα κύριο Λοβέρδο να λέει περιχαρής ότι στο ΠΔ αναφέρεται πως δίνεται η δυνατότητα για εργαζόμενους μεγάλης ηλικίας, οι οποίοι απολύονται, να έχουν το δικαίωμα της αυτασφάλισης και μάλιστα, μέρος του κόστους αυτής θα καλύπτεται από τον εργοδότη. Μάλιστα. Δεν τον είδα να μας εξηγεί όμως πώς θα ζήσουν αυτές οι στρατιές απολυμένων 60ρηδων τις οικογένειές τους, χωρίς μισθό και χωρίς σύνταξη.
Δε βρίσκω κανένα απολύτως λόγο, ούτε καν αυτό της υπερεκτιμημένης πείρας, γιατί να κρατήσει κάποιος στη δουλειά έναν 60άρη με υψηλό μισθό και πολλαπλά επιδόματα, όταν μπορεί να τον διώξει με τη μισή αποζημίωση και μάλιστα σε δόσεις και να πάρει στη θέση του κανα δυό πιτσιρίκια με 500 ευρώ το μήνα και άπειρη όρεξη για δουλειά και ωράρια – λάστιχο. Πού είναι οι δικλίδες ασφαλείας της Πολιτείας που θα προστατεύσουν και τους μεν και τους δε; Πουθενά. Πού είναι τα κίνητρα προς τις επιχειρήσεις να κρατήσουν στη δουλειά τους εργαζόμενους άνω των 55 χρόνων; Πουθενά. Πού είναι οι ρήτρες για μη απολύσεις όσων θέλουν να προσλάβουν νέους με 500 ευρώ; Πουθενά. Πού είναι έστω αυτές οι περίφημες πολιτικές για νέες επενδύσεις ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας; Πουθενά.
Τι μένει τελικά; Η χαρά του πιτσιρικά που θα μπει στην αγορά εργασίας αλλά ο μισθός που έκοψε από τον πατέρα του θα τον κάνει τελικά ακόμα πιο φτωχό. «Βαμπίρ και κανίβαλοι» που έλεγε και ο Ανδρουλάκης για το ασφαλιστικό, αλλά στην ανάποδη εκδοχή.
Γ. Γ.
Αναρτήσεις
