Εδώ σε θέλω μάγκα μου...

Εδώ σε θέλω μάγκα μου...:

Στη σημερινή ανάρτηση, σου προσφέρω απλόχερα την παράνοιά μου. Δώσε βάση μεγάλε, για να δεις τι κυκλοφορεί δίπλα σου!


Μπορώ να κατακρίνω την αστυνομική βία, και ταυτόχρονα τη βία της κουκούλας. Μπορώ δηλαδή να καταλάβω πότε οι μπάτσοι βαράνε στο ψαχνό (κακώς), αλλά και πώς είναι όντας μπάτσος να σε βρίζουν και να προσπαθούν να σε λαμπαδιάσουν ή να σου ανοίξουν το κεφάλι (επίσης κακώς). Μπορώ επίσης να κατακρίνω τα πογκρόμ φασιστοειδών που σπάνε κόσμο στο ξύλο, με τον ίδιο τρόπο που κατακρίνω τους και-καλά-αντί-φασίστες που σπάνε και καίνε τα μαγαζιά του κόσμου και τους δημόσιους χώρους. Μπορώ στα επεισόδια που συμβαίνουν σε κάθε πορεία να δω πραγματικούς ανεγκέφαλους μπαχαλάκηδες, αλλά ταυτόχρονα να γνωρίζω ότι δρουν και ασφαλίτες ως κουκουλοφόροι. Μπορώ μέσα σε μία διμοιρία των ΜΑΤ να δω έναν μεροκαματιάρη πιτσιρικά αλλά και ένα φασιστοειδές που βγάζει το άχτι του. Μπορώ ανάμεσα στον κόσμο που διαμαρτύρεται και κατεβαίνει στους δρόμους να δω το λαμόγιο, τον μπαχαλάκια, το κομματόσκυλο, αλλά και αυτόν που πραγματικά ελπίζει και παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά του.


Μπορώ από το Μνημόνιο Ι, το Μεσοπρόθεσμο και το Μνημόνιο ΙΙ (που μαζοχίστηκα και τα διάβασα για να γνωρίζω τι γράφουν), να διαχωρίσω τα στοιχεία με τα οποία συμφωνώ από αυτά που διαφωνώ. Έχω λοιπόν αυτή την απίστευτη ικανότητα για τα ελληνικά δεδομένα να μπορώ να είμαι σε κάποια θέματα μνημονιακός και σε κάποια άλλα αντι-μνημονιακός. Ταυτόχρονα ε; Μπορείς να το διανοηθείς;


Μπορώ να...

Η συνέχεια εδώ

Κύριος ο κλεφτάκος

Έχω τον δικό μου, προσωπικό κλεφτάκο!

Είχα την υποψία, τώρα πιά όμως, μετά από τρεις διαρρήξεις του αυτοκινήτου, έχει γίνει βεβαιότητα.

Είναι προσεκτικός, σχεδόν… ευγενικός θα έλεγα, κοιτάει να μην προκαλέσει καμία ζημιά στο smartάκι και απαλλοτριώνει (όπως θα έλεγε κι ο Κουφοντίνας) μόνο αυτά που χρειάζεται.

Σε μια θήκη στο ταμπλό του smart έχω πάντα μερικά ψιλά για τους τύπους που καθαρίζουν τα τζάμια στα φανάρια ή για καμιά συμπαθητική φατσούλα που πουλάει χαρτομάντιλα. Μαζί κείτονται ένα μολύβι, ένα στυλό, ένα κουτί τσίχλες, μια… πιπίλα της Αθηνάς και ένα σταυρουδάκι που μου έδωσε μια μέρα ένας άγνωστος κυριούλης που με είδε να μπαίνω στο αυτοκίνητο με τη βακτηρία και δε μου κάνει καρδιά να το πετάξω. Μερικές φορές βάζω και κάποιο χαρτονόμισμα των 5-10 ευρώ καβάτζα μην τυχόν και ξεμείνω.

Πριν λίγες ημέρες, ενώ ήμουν σίγουρος ότι είχα ένα χαρτονόμισμα και πέντε-έξι 50λεπτα, είδα στο ντουλαπάκι μόνο κάτι πολύ ψιλά νομίσματα των 1-2 λεπτών και έλειπαν και οι τσίχλες! Θεώρησα ότι τα είχε πάρει η Κατερίνα, παρότι το αρνήθηκε όταν την πήρα τηλέφωνο να φωνάξω για τη μη αντικατάσταση των dentyne…

Προχθές το πρωί, το συρταράκι το οποίο είχε ξαναφορτωθεί με ψιλά ήταν βγαλμένο και αφημένο στο κάθισμα του συνοδηγού. Έλειπαν τα ψιλά, αλλά όλα τα υπόλοιπα ήταν στη θέση τους και… τακτοποιημένα. Δεν είχε πειραχτεί τίποτα άλλο από το αυτοκίνητο!

Σήμερα, όταν η Κατερίνα κατέβασε το πρωί κάτω την μικρή για να πάει στον παιδικό σταθμό είδε πεσμένο κάτω, πίσω από το πορτμπαγκάζ του smart, το καρτελάκι φίρμας μαγαζιού δύο τσάντες από το οποίο υπήρχαν μέσα στο αυτοκίνητο για να αλλαχθεί κάποια στιγμή το περιεχόμενο. Άνοιξε παραξενεμένη το smart και… ο τυπάκος είχε πάρει ένα ζευγάρι γυναικεία γάντια που ήταν στην μία τσάντα, ενώ δεν είχε πειράξει την άλλη που είχε ένα αντικείμενο κουζίνας. Είχε βεβαίως απαλλοτριώσει και τα ψιλά, αφήνοντας όμως τα δίλεπτα!    

Δεν σας κρύβω ότι… αγριεύομαι λίγο, αλλά μου έχει γίνει πολύ συμπαθής που ανοίγει το αυτοκίνητο, παίρνει μόνο ότι μπορεί να του φανεί χρήσιμο και δεν κάνει καμιά ζημιά.
θα συνεχίσω να βάζω κάποια χρήματα, θα δοκιμάσω να αφήσω και κάποια ρούχα ίσως, ενώ η Κατερίνα είπε ότι θα του φτιάξει και… κέικ!

Τί άλλο να κάνω;

115 εκατομμύρια άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας στην ΕΕ!

Mε τίτλο «Η φτώχεια παγιδεύει τη μεσαία τάξη της Ευρώπης», η ισπανική εφημερίδα El Pais κάνει ένα ρεπορτάζ στους Ευρωπαίους που ζουν δύσκολα με χαμηλούς μισθούς ή είναι μακροχρόνια άνεργοι.

Το ρεπορτάζ ξεκινά με έναν 75χρονο Έλληνα, ο οποίος παίρνει σύνταξη 550 ευρώ, από τα οποία τα 150 ευρώ δαπανώνται στα φάρμακα.

Ακολουθεί ο Ισπανός Μανουέλ Χ. -μακροχρόνια άνεργος- που δεν δικαιούται πλέον επίδομα και ζει σε νοικιασμένο σπίτι. Τροφή και ρούχα εξασφαλίζει από ΜΚΟ.

Υπάρχουν επίσης ο Ρομπέρτο και η Μαριλίσα Μαδέρα από τον Ισημερινό, οι οποίοι έχασαν το διαμέρισμα που είχαν αγοράσει στη Μαδρίτη. Με τέσσερα παιδιά και ένα χρέος 100.000 ευρώ, αδυνατούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Πρόκειται για μερικά ενδεικτικά παραδείγματα των νεόπτωχων: άλλοτε ήταν η μεσαία τάξη της Ευρώπης, τώρα άνθρωποι που πρέπει να διαλέξουν αν θα φάνε ή θα πληρώσουν το δάνειό τους. 

Σύμφωνα με την ΕΕ, το 2009 υπήρχαν στις 27 χώρες 115 εκατομμύρια άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού (23,1% του πληθυσμού). 

Επιπλέον 100 με 150 εκατομμύρια Ευρωπαίοι κινδυνεύουν επίσης, καθώς δύο μήνες ανεργίας και ένα δάνειο που δεν μπορεί να πληρωθεί μπορούν να βυθίσουν οποιονδήποτε στα χρέη και τον αποκλεισμό.

Το 2007, πριν ξεσπάσει η χρηματοπιστωτική κρίση, κάτω από το όριο της φτώχειας βρίσκονταν 85 εκατομμύρια άνθρωποι (17% του πληθυσμού). Στην κατάλογο περιλαμβάνονται χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα, αλλά και η Γαλλία, η Γερμανία και η Αυστρία.

Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα στη Βρετανία, όπου η φτώχεια των παιδιών είναι τόσο μεγάλη, ώστε η χώρα κατατάσσεται 22η μεταξύ των 27, σύμφωνα με στοιχεία του Ιδρύματος John Rowntree. 

Το Λονδίνο είναι η πόλη με το μεγαλύτερο ποσοστό ανηλίκων κάτω από το όριο της φτώχειας στη Βρετανία. 

«Σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία ή η Ιταλία, δεν έχει αυξηθεί τόσο η έκταση της φτώχειας όσο η δριμύτητά της και η συγκέντρωσή της σε συγκεκριμένες ομάδες» επισημαίνει ο κοινωνιολόγος Πολ Μαρί-Κλόσε.

«Από την κρίση έχουν πληγεί ιδιαίτερα οι νέοι. Στην Ισλανδία το φαινόμενο είναι δραματικό».

Τα στατιστικά στοιχεία της φτώχειας διαφέρουν πολύ από χώρα σε χώρα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, στη Βουλγαρία (46,2%) και στη Ρουμανία (43,1%) τα ποσοστά της φτώχειας είναι διπλάσια από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. 

Στο άλλο άκρο βρίσκονται η Τσεχία (14%), η Ολλανδία (15,1%) και η Σουηδία (15,9%).

Η ειρωνία του πράγματος: το  2010 ήταν το Ευρωπαϊκό Ετος κατά της Φτώχειας και του Κοινωνικού Αποκλεισμού. Ήταν ο τρόπος με τον οποίο «έκλεινε» η Στρατηγική της Λισαβώνας: πρέπει να δοθεί ένα τελειωτικό χτύπημα εν όψει και της νέας Στρατηγικής με ορίζοντα το 2020. 

Όμως η κρίση διέλυσε τις καλές προθέσεις. Και ο βασικός στόχος της Στρατηγικής 2020, να περιοριστεί αυτή τη δεκαετία ο αριθμός των φτωχών σε 20 εκατομμύρια μοιάζει πλέον με κενό γράμμα...