H μητέρα των μαχών για τους δημοσιογράφους

Η ΕΣΗΕΑ και οι –εκλεγμένοι- άχρηστοι που αποτελούν το δ.σ. της είναι εδώ και μια 25ετία σωματείο-σφραγίδα. Είναι μακράν το χειρότερο συνδικαλιστικό σωματείο, με τύπους που κάνουν πολιτική και πουλούν παραγοντιλίκι, αντί να παλεύουν για τα δικαιώματα των εργαζομένων και καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας.

Λίγο καιρό πριν μπω κι εγώ στο μητρώο της ήταν ένα κλειστό κλαμπάκι δεξιών, πιο συντηρητικό κι από συνέλευση καρδιναλίων. Στην πορεία οι συσχετισμοί άλλαξαν, οι πλειοψηφίες άλλαξαν, αυτό που δεν έφυγε ποτέ ήταν η μούχλα.

Η ΕΣΗΕΑ, είτε αριστερή, είτε δεξιά, αρνείται πεισματικά να δει το μέλλον, άρα αδυνατεί να προλάβει τις εξελίξεις και να δουλέψει για αυτές προς όφελός της. Κάποτε δεν ήθελε στις τάξεις της τους εργαζόμενους στην τηλεόραση, μετά αρνήθηκε να ανοίξει την πόρτα στα ραδιόφωνα και ακόμα και σήμερα δεν θεωρεί δημοσιογράφους όσους δουλεύουν σε site. Δικαιολογίες πολλές, αλλά ουσία μία: Ανικανότητα να διαβάσει τι έρχεται. Και δεν μιλάμε για το σύλλογο συμβολαιογράφων Αρκαδίας (με το συμπάθειο), αλλά για το «πρώτο πνευματικό σωματείο της χώρας», όπως αρέσκονταν να λένε οι παλαιότεροι.

Κάπως έτσι φτάσαμε σε πόλεμο. Για την ακρίβεια μιλάμε για την μητέρα των μαχών για τους δημοσιογράφους. Μια μάχη που αν τη χάσουμε –όπως όλα δείχνουν- τελειώσαμε. Μια μάχη που οι φωστήρες συνδικαλιστές μας ποτέ δεν είδαν να έρχεται και να ετοιμάσουν τον κόσμο τους για αυτή, διότι πίστεψαν όλες τις υποσχέσεις που έδιναν οι πολιτικοί τους «φίλοι». Τόσο καλοί δημοσιογράφοι.

Βρισκόμαστε στη μέση της μητέρας των μαχών διασπασμένοι, με έναν ιδιότυπο εμφύλιο να μαίνεται σε πολλά μέτωπα τα τελευταία χρόνια και με τους υποτιθέμενους στρατηγούς να μην μιλάει ο ένας στον άλλον. Σα να μην έφτανε αυτό, κάθε κομματικό μπουλούκι δίνει διαφορετική γραμμή στα μέλη του και κάθε μαγαζί εκδίδει ανακοίνωση με άποψη για το τι πρέπει να γίνει. Το απόλυτο μπάχαλο!

Έχουμε απέναντί μας την κοινωνία γιατί ποτέ δεν αντιδράσαμε στο «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι» και ενίοτε το προκαλέσαμε. Έχουμε απέναντί μας την πιο ανάλγητη κυβέρνηση που έχει δει ο τόπος, την τρόικα, τους εργαζόμενους στα site και τους εργάτες Τύπου που ποτέ δεν δεχτήκαμε στον ΕΔΟΕΑΠ, τα κόμματα που βρίσκουν την ευκαιρία να ξεφορτωθούν μια και καλή τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους, έχουμε φυσικά και τους εκδότες-καναλάρχες και διαφημιστές που εδώ και πολλά χρόνια ζητούν να τσεπώσουν το αγγελιόσημο.

Και τι κάνουμε; Τυφλή απεργία!

Απεργούμε, οι εφημερίδες δεν κυκλοφορούν, τα ραδιόφωνα παίζουν τραγουδάκια, οι τηλεοράσεις Μενεγάκη και όλοι είμαστε μια ευτυχισμένη παρέα! Αυτή είναι η επικοινωνία που κάνουν οι επαγγελματίες του χώρου στο πρόβλημά τους. Το θάβουν στην αφάνεια.

Φυσικά και είμαι υπέρ της απεργίας. Όμως μιας απεργίας διαρκείας, δυναμικής, με όλα τα μέσα και όλες μας τις δυνάμεις. Με όλα τα όπλα συντονισμένα. Με ειδήσεις όλη τη μέρα σε ραδιόφωνα και κανάλια που θα εξηγούν το πρόβλημα, θα βγάζουν ανθρώπους να μιλήσουν για αυτό, θα αναλύουν και θα –ναι- θα προπαγανδίζουν τα της απεργίας. Με όλες τις εφημερίδες κρεμασμένες στα περίπτερα με πρώτο θέμα την επιχείρηση φίμωσης των δημοσιογράφων, με όλα τα site να βομβαρδίζουν το διαδίκτυο με επιχειρήματα για αυτό τον αγώνα. Τα Μέσα είμαστε εμείς. Τα Μέσα είναι οι δημοσιογράφοι και οι εργάτες Τύπου και στην μητέρα των μαχών δε χωρούν ερωτήματα σε ποια χέρια θα περάσουν και τι θα μεταδίδουν. Αυτή είναι η μάχη που πρέπει να δοθεί και πρέπει να είναι λυσσαλέα και μέχρι να πέσει και ο τελευταίος.

Αν οι μιντιάρχες θελήσουν να αντιδράσουν είτε με λοκ-άουτ, είτε με απαγορεύσεις, τότε πάλι η απάντηση είναι μία: Λουκέτο παντού και παράλληλα έκδοση εφημερίδας από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ και του ΕΔΟΕΑΠ, κατάληψη των στούντιο της ΕΡΤ και και του ΑΠΕ με συνεχείς εκπομπές ενημέρωσης και ροή ειδήσεων από εκεί.

Δύσκολο; Προφανώς. Όλα τα άλλα όμως είναι χαμένος κόπος και τουφεκιές στον αέρα δεν είναι αγώνας. Ας δώσουμε αυτή τη μάχη και αν επιζήσουμε, πράγμα πολύ δύσκολο όπως είναι σήμερα τα πράγματα, ξεκαθαρίζουμε και τα υπόλοιπα. Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά για κανέναν μας. Είτε πέσουμε, είτε σταθούμε όρθιοι.  

Γ.Γ.