Ωδή στη βία (αυστηρά ακατάλληλο)

Διάβασα αυτό εδώ το σημείωμα του Γιαννακίδη στο protagon για τον γολγοθά της οικογένειας της μικρής Μαριλένας Γερογιάννη και άρχισε πάλι να μυρμηγκιάζει το κεφάλι μου και να φουντώνω σαν τον Χούλκ λίγο πριν τα κάνει όλα πουτάνα.

Το γεγονός ότι μάλλον έχω κληρώσει και μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να αυτολογοκριθώ πιά, με έχει οδηγήσει στο να μη γράφω ούτε λεζάντα σε ανάρτηση φωτό στο φατσοβιβλίο. Επειδή θα σκάσω όμως, είπα να κάνω μια εξαίρεση και να ξεμπουκώσω για λόγους υγείας. 

Το κείμενο που ακολουθεί καλό θα είναι να μην διαβαστεί από μικρά παιδιά, «νοικοκυραίους», μυξοπαρθένες, αριστερούς του κώλου, ξεφτιλισμένους Χρυσαυγήτες και οπαδούς της ηλίθιας θεωρίας ότι «η βία είναι ίδια απ όπου κι αν προέρχεται».

Τώρα που ξεμπέρδεψα αποποιούμενος των νομικών ευθυνών μου και βεβαιώθηκα ότι μόνον εγώ και δυο τρεις άλλοι θα εκτεθούμε στα ραδιενεργά κατάλοιπα των σκέψεων που δημιουργεί η καταταλαιπωρημένη φαιά ουσία που μου έχει απομείνει, συνεχίζω.

 Ούτε εμένα μ αρέσει η βία, αλλά συμφωνώ απόλυτα με τους ΚΚΕδες ότι πρόκειται για τη μαμή της ιστορίας. Θα συμπλήρωνα εύκολα ότι είναι η μαμή των κόμικ, του χόλιγουντ, των μύθων, των παραμυθιών, του καλού σέξ, αλλά και… η μαμή της ίδιας της ζωής! Εξηγούμαι: Το πρώτο πράγμα που κάνει ένα νεογέννητο βρέφος που βγαίνει από τη μήτρα δεν είναι να σκάσει στα γέλια με τα χάλια του μαιευτήρα, αλλά να βάλει τα κλάματα για το κακό που το βρήκε και από τη φιλόξενη μήτρα βρέθηκε να το τραβολογάνε κάποιοι μαλάκες. Αν, δε, αργήσει να κλάψει, τότε ο επιστήμων το πλακώνει στις μπάτσες για να πιστοποιήσει με το ουρλιαχτό του ότι αναπνέει.

Από το πρώτο μας κλάμα λοιπόν έρχεται η βία στη ζωή μας και γι αυτό όσοι την ανακάλυψαν κατά τις διάφορες εκδηλώσεις (sic) κατά τη διάρκεια της ομολογουμένως όχι και τόσο επιτυχημένης έλευση του ΓΑΠ από την πρωθυπουργία και εντεύθεν, όσοι δηλαδή θεωρούν πως η αιτία της βίας είναι η φτώχεια, μάλλον το έχουν κάψει, ή είναι φίλοι του Παπαδημούλη.

Θα μου πεις τώρα, τι δουλειά έχει η μικρή Μαριλένα με τη βία. Εδώ υπάρχουν δύο προσεγγίσεις: Μία είναι αυτή της  αριστεράς που θα σου πει ότι βία είναι να στερείς από μια βασανισμένη οικογένεια τη δυνατότητα να προσφέρει μια θεραπεία στο παιδί της για λόγους γραφειοκρατικούς και μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα, με όλα τους τα δίκαια.

Η άλλη προσέγγιση είναι αυτή που κλείνεις τα μάτια και φαντάζεσαι τον εαυτό σου στη θέση του πατέρα της Μαριλένας να μπουκάρεις με την κοντόκανη λουπάρα στον ΕΟΠΥΥ, να τη χώνεις στο στόμα της υπεύθυνης και να της λες με βαθειά ερωτική φωνή: «θα υπογράψετε αγαπητή μου την απόφαση να κάνει η κόρη μου τις θεραπείες που πρέπει ή θα στολίσω τον τοίχο πίσω σας με το υπέροχο μυαλό σας;». Πιστεύει κανείς ότι δε θα λυνόταν αυτόματα το πρόβλημα; Οι αληταράδες αυτοί δεν καταλαβαίνουν από τίποτα άλλο. Ασχολούνται με μια υπόθεση ο υπουργός υγείας, ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η αγάμητη  δημόσια υπάλληλος την πρωτοκολλεί και την μεταθέτει σε άλλου βαθμού επιτροπή γιατί… μπορεί! Αυτή μπορεί και σκοτώνει το παιδί σου νόμιμα τυλίγοντάς το  με τα πλοκάμια της γραφειοκρατίας, αλλά εσύ αν της αλλοιώσεις τη μάπα στα χαστούκια, θα είσαι απαράδεκτος γιατί έχεις χρησιμοποιήσει βία.

*********************************

Και πάνω που αρχίζουν να πέφτουν οι στροφές και να ξεθολώνει το μάτι, διαβάζω την προκήρυξη από τα μαλακισμένα εδώ(κλικ) και άντε πάλι να δω ποιος θα μου πάρει τη ματσέτα από το χέρι.

Τα χαϊβάνια αυτά, πιστοποιούν μ αυτά που γράφουν οτι είναι παντελώς ανεγκέφαλα και τον παίζουν με τα δυό τα χέρια βλέποντας demo από splatter fps παιχνίδια στο macbook που τους αγόρασε τα Χριστούγεννα ο νονός.

Τα όπλα, λέει, τα είχανε για να σκοτώσουν μπάτσους που είναι οι εχθροί (ε, βέβαια, ο μπατσάκος φταίει που μου κόψαν εμένα τις φυσιοθεραπείες, σωστό, έπρεπε να το είχα σκεφτεί)  και αν ο κακομοίρης που έπιασαν όμηρο ήταν διευθυντής της τράπεζας θα τον είχαν μπουμπουνίσει (διότι, γνωστό είναι, πως κάθε διευθυντής υποκαταστήματος τραπέζης στην Άνω Μαγούλα αποτελεί μέλος, τουλάχιστον, της λέσχης Μπίντελμπεργκ). Λένε ένα σκασμό άλλες απολίτικες, ανιστόρητες ψευτοτσαμπουκαλεμένες μαλακίες και καλά για να τρομάξουν τους μπάτσους που τους τσαλάκωσαν τα μούτρα και πιστεύουν πως έτσι είναι αγωνιστές και εκπρόσωποι της  λαϊκής πάλης. Του κώλου τα εννιάμερα.

Ε, λοιπόν κι εγώ είμαι σαφέστατα υπέρ της βίας και της τρομοκρατίας, όχι «απ όπου κι αν προέρχεται», αλλά της στοχευμένης στον αγώνα του πολίτη για την επιβίωση. Μπορώ να επικροτήσω με κάθε κύτταρό μου τη βία κατά αυτών που επιλέγουν τον τσαμπουκά για να ποδοπατήσουν σαδιστικά αυτόν που είναι από κάτω τους και δε μπορεί για διάφορους λόγους να αντιδράσει.

Όχι, δεν μιλάω για τη βλακώδη τυφλή τρομοκρατία των «πυρήνων της μαμάς» ή της «Σέχτας ηλιθίων» που πυροβολεί τα μεσάνυχτα νυσταγμένα μπατσάκια προσπαθώντας να ξεκινήσει επανάσταση. Μιλώ για την τρομοκρατία που θα επίλυε προβλήματα που δεν μπορεί να λύσει η αστική δημοκρατία καθώς τα νομικά τερτίπια επιτρέπουν σε κάθε πάμπλουτο να είναι πάνω από το νόμο και σε κάθε παλικαρά να κάνει ό,τι του καπνίσει καθώς γνωρίζει ότι κανείς δε θέλει να μπλέξει. Από τα πολύ μικρά έως τα πολύ μεγάλα όσοι δεν φοβούνται το νόμο θα έπρεπε να τρέμουν τον «λαϊκό τρομοκράτη».

Από τα κόμικ της Marvel μέχρι τις ταινίες του Ταραντίνο, τον Dirty Harry μέχρι τον κυνηγό στην ιστορία της κοκκινοσκουφίτσας, η μυθοπλασία βρίθει λαϊκών ηρώων που «διορθώνουν» με βίαιο τρόπο τα λάθη, τις παραλείψεις και τις ατέλεις του «κοινωνικού συμβολαίου συνύπαρξης» που επιτρέπει μόνο την κρατική βία. Όταν η πολιτεία δεν τιμωρεί, θ' αρχίσουν να τιμωρούν οι πολίτες. “ἵνα γὰρ δέος ἔνθα καὶ αἰδώς” έλεγε ο Σωκράτης και όταν το δέος δεν το έχει ο Ελληναράς απέναντι στο νόμο και νιώθει υπεράνω αυτού, τότε η «αιδώς» πρέπει να γίνει παραδειγματισμός…

****************

Ο Κάγκουρας με το μπλε ΒΜW με τα φιμέ τζάμια και τα φαρδιά ζαντολάστιχα παρκάρει χωρίς δεύτερη σκέψη πάνω στη ράμπα του πεζοδρομίου, η οποία είναι οριοθετημένη με πορτοκαλί χρώμα για να  τη βλέπουν και οι τυφλοί. Κάτω από τη δεξιά πλευρά του αυτοκινήτου κείτεται  διπλωμένος στα όρια θραύσης ένας από τους δύο ελαστικούς κώνους που υπάρχουν βιδωμένοι επί του οδοστρώματος για να εμποδίζεται η στάθμευση. Κατεβαίνει όλο χάρη, φτύνει την τσίχλα, κατεβάζει τα γυαλιά ηλίου από την κοντοκουρεμένη κόμη στα μάτια και κατευθύνεται με πλατύ χαμόγελο στο καφέ που βρίσκεται ακριβώς μπροστά του στον πεζόδρομο. Από το σημείο πια δε μπορεί να περάσει όχι ανάπηρος ή καροτσάκι με μωρό αλλά ούτε ο Γιαννάκης ο Μελισσανίδης. 

Μέχρις εδώ το σκηνικό γνωστό και οικείο. Στο Ελλαδιστάν νόμος είναι το δίκιο του αλήταρά, οπότε ο ανάπηρας να κάτσει στο σπιτάκι του που μου θέλει και ράμπα ενώ δεν έχουμε που να παρκάρουμε για να πιούμε ένα φρέντο. Θυμώνεις με τον κάφρο, το πολύ να του πεις τίποτα και να σου απαντήσει «έλα μωρέ, εδώ είμαι, αν έρθει κανείς και φωνάξει θα τον ακούσω». Όμως τα πράγματα αλλάζουν όταν ο κάφρος μαζί με τον ιδιοκτήτη του καφέ πλακώνουν στο ξύλο τον ανθρωπάκο που τόλμησε να βάλει το γνωστό αυτοκόλλητο «είμαι γάϊδαρος-παρκάρω όπου γουστάρω» στο τζάμι του παράνομα σταθμευμένου αυτοκινήτου. 

Εκεί δεν πίπτει λόγος, εκεί απλώνεις το χέρι και ξεριζώνεις την τραχεία του πουσταρά δίνοντας ένα πιο ζωηρό τόνο κόκκινου στους τοίχους στο καφεπωλείο του φίλου του. Θεωρώ ότι με δυο-τρεις τέτοιες προσεγγίσεις «άμεσης ασύμμετρης δικαιοσύνης» και της δημοσιότητας που θ ακολουθούσε το πρόβλημα θα μειωνόταν. Για φανταστείτε, μετά από δέκα «τρομοκρατικές επιθέσεις» φυτεύοντας από μία 45άρα σε κάθε γόνατο όποιου μπινέ παρκάρε σε θέση αναπήρων και ζήτησε και τα ρέστα σ αυτόν που του το επισήμανε, πόσο πολύ θα μειωνόταν το φαινόμενο…

*********************

Ξέρει ο άλλος ο μεγαλοεργολάβος για παράδειγμα, ότι μπορεί να κοροϊδεύει όλη την κοινωνία νομιμότατα και να μην τρέχει κάστανο. Μπορεί να πετάει στο δρόμο 200 εργαζόμενους από μια εταιρεία του χωρίς να τους δώσει τα δεδουλευμένα μηνών, χωρίς να δώσει αποζημιώσεις, χωρίς να δώσει πουθενά λογαριασμό και απλά να κηρύξει μια πτώχευση και… αντίο. Θα μπορούσα να το δεχτώ εν μέρη αν η πτώχευση αφορούσε και τον ίδιο κι όχι μόνο το νομικό πρόσωπο της εταιρείας, τους εργαζόμενους και τους προμηθευτές. Ο καθένας δικαιούται να αποτύχει σε μια μπίζνα.  

 Όταν όμως ο αληταράς γνωρίζοντας τα παράθυρα του νόμου που τον ευνοούν, πίνει τις σαμπάνιες του και τρώει τα χαβιάρια του στην επαύλη του μετρώντας τα εκατομμύρια που στοιβάζει από τις άλλες δραστηριότητές του, την ώρα που οι πρώην υπάλληλοί του ψωμολυσσάνε τότε… Τότε μόνο ο Δένδιας και οι ομοιδεάτες του δε θα έλεγαν «καλά του έκαναν του πούστη του χοντρού» όταν η ρουκέτα των «λαικών τιμωρών» θα έσκαζε στον τοίχο απέναντι από το τεράστιο παράθυρο της ηλιόλουστης τραπεζαρίας την ώρα που έπαιρνε το πρωινό του, γεμίζοντας μικρά σάρκινα κομμάτια, αίμα και σωματικά υγρά όχι μόνο το κατεστραμμένο δωμάτιο, αλλά και τον καλοφροντισμένο του κήπο…

*************

Διώχνει ο άλλος ο καργιόλης ο αντιπρόσωπος αυτοκινήτων τους υπαλλήλους του γιατί όντως δεν πάει καλά το μαγαζί και δες πουστιά που παίζει: τους δίνει μια επιταγή με το 40% του ποσού που κάνει να παίρνουν, πάνε στη τράπεζα το σηκώνουν, πάνε στην εταιρεία του δίνουν τα χρήματα και τότε τους δίνει την άλλη επιταγή με το 60% της αποζημίωσης και το χαρτί απόλυσης για το επίδομα του ΟΑΕΔ. 

Βρίσκει βέβαια και τα κάνει, αλλά δεν θα ήταν τέλειο δώρο για τη γιορτή του ένα μπελόκ με τα τέσσερα φρεσκοκομμένα δάκτυλά του;

«Άμεση δικαιοσύνη» τύπου Δικαστή Ντρέντ μπορεί να εφαρμόζεται πχ στους ξεκωλιάρηδες γιατρούς του ΚΑΤ που αφήνουν τη γιαγιάκα με σπασμένο πόδι και γοφό επι μια εβδομάδα να σφαδάζει από τους πόνους χωρίς εγχείρηση εκβιάζοντας για το φακελάκι.

 Σύλληψη, δίκη, ετυμηγορία και εκτέλεση ποινής, όλα σε ένα επιτόπου με θρυμματισμό των άνω άκρων ώστε το μόνο χειρουργικό κρεβάτι που θα δουν από κει και πέρα να είναι το δικό τους. 

Χρυσαύγουλα που κυνηγούν και μαχαιρώνουν μετανάστες θα μπορούσαν να δεθούν πισθάγκωνα, να φιμωθούν  και να χαριστούν ως pet σε θαλάμους στρατοπέδων κράτησης λαθρομεταναστών. Μπάτσοι που έχουν για χόμπυ να παίζουν μπάλα με τα κεφάλια φοιτητών μπορούν να φυτευτούν μέσα σε ζαρντινιέρες του περιβόλου των δικαστηρίων. κτλ

Εκατοντάδες οι περιπτώσεις και πεδίο δόξης λαμπρό για wannabe τρομοκράτες κι όχι για μαλακιστήρια που παίζουν με τόξα μέχρι να τους τα βάλει η αντιτρομοκρατική στον κώλο.

Ξεμπούκωσα. Δε μεταδίδω άλλο! 

«No Parking» του Στάμου Τσάμη

"Η εποχή που ζούμε δεν χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερο ιδεαλισμό. Οι περισσότεροι άνθρωποι μπροστά στα καθημερινά προβλήματα ζωής που αντιμετωπίζουν ή στο κυνηγητό του κέρδους και της επιτυχίας είναι εύκολο να χάσουν την ευαισθησία τους για τις κοινωνικές ομάδες που θέλουν στήριξη. Η αναγνώριση των δικαιωμάτων των ατόμων με ειδικές ανάγκες (ΑΜΕΑ) είναι αδιαπραγμάτευτο συνταγματικό δικαίωμα κάθε πολιτισμένης κοινωνίας“.

Στ. Τσάμης

Το παραμύθι της Χρυσής Αυγής και οι νεκροί του Πολυτεχνείου

Από Το Βήμα

 Σε μια προσπάθεια απαξίωσης και διαστρέβλωσης της  εξέγερσης του Πολυτεχνείου προχώρησε την Τετάρτη η Χρυσή Αυγή. Κίνηση, άλλωστε, συνεπής με την έως τώρα πορεία της οργάνωσης αφού δεν έχουν περάσει πολλοί μήνες από τις 18 Μαΐου όταν σε  συνέντευξή του ο επικεφαλής της, Νίκος Μιχαλολιάκος, αμφισβητούσε την ύπαρξη νεκρών στα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ που δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Ελευθερία» της Μεσσηνίας,  στην Καλαμάτα  μοιράστηκαν φυλλάδια της Χρυσής Αυγής, στα οποία αμφισβητείται η ύπαρξη νεκρών κατά την διάρκεια της φοιτητικής εξέγερσης του '73 ενώ χαρακτηρίζεται παραμύθι ο αγώνας κατά της Χούντας. Μάλιστα οι συγγραφείς των φυλλαδίων προσφέρουν έως και... αμοιβή σε όποιον παρουσιάσει στοιχεία που θα πιστοποιούν ότι υπήρχαν νεκροί.

«Οχι το παραμύθι του Πολυτεχνείου, όχι στους ψεύτικους νεκρούς. -Η γενιά του Πολυτεχνείου - είναι υπεύθυνη για τη δυστυχία μας. Όλοι οι κλέφτες φυλακή!» γράφει το φυλλάδιο της Χρυσής Αυγής και συνεχίζει: «Πολυτεχνείο, Ζητούνται νεκροί, ο ευρών αμοιφθήσεται» γράφει την πρώτη σελίδα του, στην οποία υπάρχει η φωτογραφία της Μαρίας Δαμανάκη. Το φυλλάδιο υπογράφεται από τις Τ.Ο Καλαμάτας, Μεσσήνης και Κυπαρισσίας.

Η κίνηση αυτή έρχεται ως συνέχεια της δήλωσης του βουλευτή της Χρυσής ΑυγήςΑντώνη Γρέγου ο οποίος, πριν από λίγες μέρες, είχε πει πως η Χρυσή Αυγή σκοπεύει να προχωρήσει σε επισκέψεις στα σχολεία ενόψει του εορτασμού της επετείου.  

«Επειδή οι μέρες που έρχονται είναι λίγο περίεργες και θα δώσουν τροφή στις γνωστές αριστερίστικες και ψευτοαντιεξουσιαστικές εγκληματικές οργανώσεις να προβούν σε παράνομες ενέργειες, πλησιάζει και η 17 Νοέμβρη, και όπως ζήσαμε τον Δεκέμβριο του 2008, θα θέλαμε να μεριμνήσετε έγκαιρα και αποτελεσματικά ώστε τέτοια φαινόμενα παραβατικής συμπεριφοράς μαθητών και καθηγητών να παταχθούν. Ο ρόλος του μαθητή και του δασκάλου είναι σαφής και καθορισμένος και για εμάς η εκπαίδευση πρέπει να βασίζεται στο τρίπτυχο Πατρίς -Θρησκεία - Οικογένεια», είπε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής απευθυνόμενος στον υφυπουργό Παιδείας  Θεόδωρο Παπαθεοδώρου. Επιπλέον σε ανακοινώσεις παρόμοιες με εκείνες των οργανώσεων της Μεσσηνίας έχουν προχωρήσει και άλλες τοπικές οργανώσεις της Χ.Α.  όπως π.χ. στην Αιτωλοακαρνανία.   

Τα αποτελέσματα της μελέτης του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών  

Από τα μέσα του 2002 το  Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών  έχει ξεκινήσει μια έρευνα με τίτλο «Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973». Στο πλαίσιό της επιχειρείται συγκέντρωση και επεξεργασία με επιστημονικές μεθόδους τεκμηρίων που αφορούν σε πολλές παραμέτρους των γεγονότων, όπως το χρονικό της εξέγερσης, το επιχειρησιακό σχέδιο για την καταστολή της, η εξέλιξη των γεγονότων έξω από το Πολυτεχνείο κ.ο.κ. Ένα από τα ζητούμενα είναι, φυσικά, ο αριθμός και η ταυτότητα των θυμάτων. Αν και η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, επιχειρείται στο σημείο αυτό μια συνοπτική παρουσίαση των πρώτων διαπιστώσεων, με έμφαση στη «γενεαλογία» του ζητήματος.

Προσωρινά αποτελέσματα της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

Η συγκέντρωση όλων των δεδομένων αποτέλεσε το πρώτο στάδιο της έρευνας στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Κάθε στοιχείο που είδε το φως της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια, οι επίσημες ανακοινώσεις του καθεστώτος, οι πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στον παράνομο τύπο της εποχής, οι αγγελίες κηδειών στις εφημερίδες, οι κάθε προέλευσης λίστες που έκαναν την εμφάνιση τους μετά τη μεταπολίτευση, οι προανακριτικές και ανακριτικές έρευνες, οι συνεντεύξεις συγγενών, οι καταθέσεις μαρτύρων στη δίκη του 1975, συγκεντρώνονται, αποδελτιώνονται, συσχετίζονται κριτικά, αναζητείται η γενεαλογία τους, εντοπίζονται οι αλληλοεπικαλύψεις, οι παρανοήσεις, τα λάθη στην αντιγραφή και οι μεταξύ τους παρεκκλίσεις.

Η έρευνα προχωρά έτσι στη συγκρότηση ενός καταλόγου, ο οποίος παραμένει προσωρινός, καθώς εξακολουθεί συνεχώς να εμπλουτίζεται και να διορθώνεται. Για κάθε περίπτωση συγκροτείται ένας ιδιαίτερος φάκελος, με βιογραφικά στοιχεία, τις συνθήκες θανάτου και αναλυτική παράθεση όλων των πηγών που χρησιμοποιήθηκαν με συγκεκριμένα στοιχεία.

Μέχρι τη στιγμή αυτή, έχουν καταγραφεί εικοσιτέσσερις (24) πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις, όπως καταγράφονται συνοπτικά στον συνημμένο κατάλογο.

Παράλληλα, έχει συγκροτηθεί ένας κατάλογος δεκαέξι (16) ανωνύμων περιπτώσεων που είχε θεωρηθεί σε κάποια στιγμή της διαδικασίας ότι «προκύπτουν βασίμως» ως νεκροί, από επίσημες, επώνυμες και σχετικά αξιόπιστες καταθέσεις, με συγκεκριμένα στοιχεία.

Τέλος, η έρευνα έχει θέσει στο μικροσκόπιο τριάντα (30) επώνυμες περιπτώσεις, που εμφανίζονται επίμονα στους περισσότερους καταλόγους από το 1974 μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχουν ποτέ τεκμηριωθεί. Όλες αυτές οι ανώνυμες και οι αμφιλεγόμενες επώνυμες περιπτώσεις παραμένουν σε εκκρεμότητα, προκειμένου να διερευνηθούν περισσότερο, προτού αποφασιστεί οριστικά να υιοθετηθούν ή να απορριφθούν.

Οι 24 πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις

1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.00 και 22.30, ενώ βρισκόταν μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστεράς στεφανιαίας. Μεταφέρθηκε ημιθανής στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. (F Σεπτεμβρίου), όπου και πέθανε.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Χαμουρλής».

7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.

8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρ-θένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).

11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από

12 μέρες, στις 30.11.1973.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Αυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.

17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 52 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ' Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ' Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτι-λής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα. Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973.

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.

24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει υπό έρευνα.

Η μελέτη αυτή έχει υιοθετηθεί από τη σχετική βιβλιογραφία ως η πλέον έγκυρη επιστημονική προσέγγιση στο ζήτημα (βλ. ενδεικτικά Δημήτρης Παπαχρήστος, Το Πολυτεχνείο ζει, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2004, σελ. 41-45, Δημήτρης Χατζησωκράτης, Πολυτεχνείο '73, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2004, σελ. 176-177, 424-425, Βαγγέλης Αγγελής & Ολύμπιος Δαφέρμος, Όνειρο ήταν, έκδοση ΕΔΙΑ-Οδυσσέας, Αθήνα 2005, σελ.378-388).

Το πόρισμα Τσεβά

Σημαντικές πληροφορίες για τα γεγονότα της εξέγερσης δίνει και το πόρισμα του εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά γραμμένο ένα χρόνο περίπου μετά τα γεγονότα.  

Διαβάστε εδώ το πόρισμα Τσεβά  

Η Ολυμπιακή απαγόρευσε την επιβίβαση σε 2χρονο παιδάκι λόγω αναπηρίας!

Διαβάστε (από το http://news.disabled.gr) πόσο απάνθρωπα συμπεριφέρθηκαν οι πουσταράδες της Ολυμπιακής σε μητέρα και το ανήλικο ανάπηρο κοριτσάκι της. 

Το πιο σκληρό της πρόσωπο επέλεξε να δείξει η Ολυμπιακή στη μητέρα ενός κοριτσιού 2 ετών με αναπηρία, αφού παραμονή της 11ης Νοεμβρίου της απαγόρευσε την επιβίβαση στο αεροπλάνο με προορισμό την Αθήνα, με την αιτιολογία ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια του παιδιού.

Το ιστορικό

Η μητέρα με το ανήλικο κορίτσι επιχείρησαν να ταξιδέψουν από Αθήνα για Χίο στις 2 Νοεμβρίου με την πτήση 766 της Ολυμπιακής.
Κατά τον έλεγχο των εισιτηρίων ζητήθηκε από τη μητέρα του παιδιού να εκδώσει παιδικό εισιτήριο και όχι βρεφικό, αφού ο κανονισμός της εταιρίας αναφέρει ότι για παιδιά από 2-12 ετών εκδίδεται εισιτήριο στη μισή τιμή, παρόλο που το παιδί, λόγω κινητικών δυσκολιών, δεν μπορεί να ταξιδέψει σε απλό κάθισμα, μιας και δεν μπορεί να στερεώσει το κεφάλι του.
Έτσι καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης και παρά το γεγονός ότι η εταιρεία υποχρεούται να παρέχει αναπηρικό κάθισμα για τέτοιες περιπτώσεις, το παιδί ταξίδεψε στην αγκαλιά της μητέρας του.

Η επιστολή

Η περίεργη συμπεριφορά των υπαλλήλων της εταιρείας στο «Ελ. Βενιζέλος» αλλά και η απροθυμία να εξυπηρετήσουν μία ιδιαίτερα ευαίσθητη περίπτωση που αφορά ανήλικο παιδί με κινητικά προβλήματα, ανάγκασαν τη μητέρα να στείλει επιστολή στην Εταιρία, στην οποία, εκτός των άλλων, ζητούσε ειδική θέση για το παιδί της στις 11/11, ημέρα κατά την οποία είχαν προγραμματίσει την επιστροφή τους στην Αθήνα.

«Εφόσον ο κανονισμός λέει τα παιδιά άνω των 2 ετών να έχουν δική τους θέση στο αεροσκάφος για λόγους ασφαλείας, να μεριμνήσετε να υπάρχει και ειδικό κάθισμα για τα παιδιά με κινητικά προβλήματα, το οποίο εξασφαλίζει την ασφάλειά τους κατά την πτήση.
Είναι πολύ άδικο να ωφελείστε οικονομικά χωρίς να παρέχετε την ανάλογη ασφάλεια σε παιδιά ΑμΕΑ και στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για ένα παιδί με βαριά ψυχοκινητική καθυστέρηση, που ούτε το κεφάλι δε μπορεί να στηρίξει, πόσο μάλλον να καθίσει μόνο του σε ένα αεροπορικό κάθισμα δεμένο μόνο από τη μέση.
Να εξασφαλίσετε την ασφάλεια της κατά την πτήση από Χίο για Αθήνα στις 11/11, διότι δεν έχω σκοπό να την κρατάω δεμένη πάνω μου, εφόσον πληρώνει εισιτήριο για να έχει δική της θέση.
Για οτιδήποτε συμβεί θα φέρετε εσείς την ευθύνη και για τις επόμενες φυσικά πτήσεις που θα ακολουθήσουν, διότι το παιδί ταξιδεύει συχνά Αθήνα-Χίο-Αθήνα», ανέφερε μεταξύ άλλων η μητέρα στη διοίκηση της Ολυμπιακής.

«Λυπούμαστε αλλά…»

Άμεση ήταν η απάντηση της Εταιρείας, που, ενώ κανείς θα περίμενε ο παράλογα αυξημένος ναύλος να συνεπάγεται και αντίστοιχες υπηρεσίες για την πτήση Αθήνας – Χίου και αντίστροφα, ανέφερε στη μητέρα ότι όχι μόνο δεν εξετάζει το ενδεχόμενο να τοποθετήσει ειδικό κάθισμα σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο μέλλον αλλά ότι δεν κάνει αποδεκτό το αίτημα της ίδιας να αγοράσει ειδική θέση για να τοποθετεί το παιδί με ασφάλεια πάνω στο αεροπορικό κάθισμα.
«Αναφορικά στο ταξίδι επιστροφής σας από Χίο προς Αθήνα, δεδομένων των αναγκών που έχει η κόρη σας και των δυνατοτήτων της Εταιρείας μας, σας ενημερώνουμε ότι δεν είναι δυνατή η μεταφορά της με ασφάλεια, άρα και η αποδοχή της σε πτήση της Εταιρείας μας», αναφέρει η επιστολή της Ολυμπιακής, αφήνοντας άφωνη την οικογένεια του παιδιού.

«Απαράδεκτη στάση»

Γνώστης του θέματος δήλωσε η πρόεδρος του ΠΣΑΜΕΑ, Σ. Μιχάλα, τονίζοντας ότι, σύμφωνα με Ευρωπαϊκή Οδηγία, οι εταιρείες αερομεταφορών είναι υποχρεωμένες να παρέχουν ειδικό κάθισμα, που εγγυάται την ασφάλεια των ατόμων με αναπηρία σε όλη τη διάρκεια της πτήσης.
Μάλιστα η ίδια ανέφερε ότι δεν είναι μόνο η Ολυμπιακή που καταπατά το δικαίωμα των ΑΜΕΑ για μεταφορά με αεροπλάνο αλλά και πλειάδα άλλων εταιρειών, κυρίως από τη Γερμανία, που δεν κάνουν αποδεκτές στην πτήση τους άτομα με κινητικά προβλήματα.
«Δυστυχώς στα ψιλά γράμματα των εταιρειών υπάρχει ο όρος αυτός. Δηλαδή, αν δεν μπορούν να παρέχουν ασφάλεια των επιβατών κατά τη μεταφορά, τότε δεν σε κάνουν αποδεκτό στην πτήση. Είναι ένα θέμα το οποίο ψάχνουμε και σε επίπεδο ΕΣΑΜΕΑ, για να βρεθεί μία συμβιβαστική λύση», εξήγησε κ. Μιχάλα.

Για την ιστορία πάντως, παρά τις προσπάθειες της οικογένειας της μικρής να ταξιδέψουν μέχρι και την τελευταία στιγμή, η Ολυμπιακή αρκέστηκε μόνο στο να τους δώσει τα δικαίωμα να αφήσουν ανοιχτό το εισιτήριο για αντίστοιχη πτήση στο μέλλον, ενώ τελικά αναχώρησαν το βράδυ της Κυριακής με πλοίο από Χίο για Πειραιά.

politischios.gr, 12/11/2012

Δημοσιογράφοι και ΕΟΠΥΥ

Οι άνθρωποι του Τύπου

ΔΕΝ  ΖΗΤΑΜΕ εξαίρεση. !!!

ΖΗΤΑΜΕ  το Δικαίωμα να ζήσουμε με υγιές ασφαλιστικό σύστημα Περίθαλψης  και Σύνταξης.

Δεν είμαστε ρετιρέ και δεν θα σωθεί κάνεις αν ΠΑΜΕ όλοι στο υπόγειο.

ΟΥΤΕ καν το υπόγειο θα καταφέρει να ζήσει …..

Πρέπει να γνωρίζουν όσοι μας εγκαλούν:

Ø      ΟΤΙ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΑ ΟΠΩΣ Ο ΕΟΠΥΥ

Ø      ΟΤΙ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΒΑΛΟΥΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΓΙΑΤΙ  ΑΠΑΛΛΑΣΣΟΝΤΑΙ

Ø      ΟΤΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ

Ø      ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟ

Ø      ΟΤΙ ΑΝ ΠΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΕΟΠΥΥ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ ΜΑΣ ΘΑ  ΠΕΣΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ

Ø      ΟΤΙ ΣΑΝ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ  ΠΟΛΙΤΕΣ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ , ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ,ΟΙ  ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ,ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΟΥΠΑΛΛΗΛΟΙ  ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ  ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΟΠΥΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ  ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΤΟΥΣ

Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ των ΜΜΕ ΕΙΝΑΙ κομμάτι της κοινωνίας και βασανίζονται όπως όλοι οι Έλληνες από την Κρίση.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΡΕΤΙΡΕ ΚΑΙ Η ΛΥΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ!!!

ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΕΙΛΟΥΝ ΣΤΟΝ  ΥΠΟ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ  ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟ ΕΟΠΥΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ Ν.Π.Ι.Δ.

Η τεκμηρίωση που διαθέτει ο ΕΔΟΕΑΠ γι αυτό ΕΙΝΑΙ πλήρης και  αποδεικτικά κάθετη

ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΦΚΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ!

ΠΟΤΕ δεν πήραμε ΟΥΤΕ μια δραχμή , ΟΥΤΕ ένα ευρώ από το Ελληνικό Κράτος και τους εργοδότες μας.

Πληρώνουμε  μόνοι μας  για την Περίθαλψη μας.

Πολιτεία και εργοδότες έχουν  μετακυλήσει την από το Σύνταγμα υποχρέωση τους για την Ασφάλιση μας στο Κοινωνικό Πόρο.

Ονομάζεται  Αγγελιόσημο, αλλά  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΟΣ!

ΕΙΝΑΙ η εργοδοτική εισφορά  και η κρατική επιχορήγηση που ΔΕΝ έχουν  τα ΤΑΜΕΙΑ μας .

Τα  εργοδοτικά παπαγαλάκια και οι κρατικοδίαιτοι διαφημιστές δεν λένε την αλήθεια στους Έλληνες, αλλά διχάζουν την Κοινωνία και στρέφουν τον ένα Κλάδο ενάντια στον άλλο.

ΑΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΡΟ ΜΑΣ ΤΟΤΕ  ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΧΡΕΩΘΟΥΝ ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΟΥΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΙΣΦΟΡΑ, ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΒΑΛΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΑΛΛΑ  ΜΟΝΟΝ ΕΜΕΙΣ !

Το επιχείρημα ότι επιβαρύνεται ο λαός / καταναλωτές απο την επιβάρυνση των διαφημίσεων με το Αγγελιόσημο είναι ΓΕΛΟΙΟ. Αν τα ΤΑΜΕΙΑ μας πάνε στον ΕΟΠΥΥ ποιος θα τα πληρώνει; Όλοι μας ως ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ . Και τα χρήματα από τις διαφημίσεις θα μοιράζονται ανάμεσα στους διαφημιστές και τους εργοδότες μας σε ΒΑΡΟΣ και των διαφημιζόμενων  πελατών τους και των εργαζόμενων στα ΜΜΕ και των Ελλήνων πολιτών.

Ας μας πουν π.χ. οι κκ Ψυχάρης, Μπόμπολας, Αλαφούζος, αλλά και ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ , ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ  όλοι μέλη του Ταμείου μας …..!!! αν καταργηθεί αυτό που  έσωζε  κι αυτούς και τα ΤΑΜΕΙΑ μας ,από  το 1968, πού θα ρίξουν το κόστος των ασφαλιστικών εισφορών για τους  εργαζόμενους τους, το οποίο  θα πρέπει πλέον να καταβάλουν και που θυμίζω ότι ξεπερνάει το 24% επί των αποδοχών???

ΜΗΠΩΣ  ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΟΤΙ  ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΑΠΟΔΟΧΕΣ;

Μήπως τα ως άνω μέλη μας ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΜΕ ΕΝΑ ΣΜΠΑΡΟ ΔΥΟ ΤΡΥΓΟΝΙΑ?

ΕΞΗΓΟΥΜΑΙ για το ΣΧΕΔΙΟ τους:

• ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ Ο ΠΟΡΟΣ ΩΣ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ

• ΕΝΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ  ΟΛΑ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΟΠΥΥ ΚΑΤ ΑΠΑΙΤΗΣΗ  ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ

• ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΣΕ ΚΑΙ ΤΑ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΤ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ  ΤΡΟΙΚΑΣ

ΑΡΑ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΣ:

• ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΡΟΣ Η ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΤΣΕΠΗΣ ΤΟΥΣ

• ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ ΜΑΣ

• ΑΠΑΛΛΑΣΣΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ…  ΜΙΣΗΤΗ ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΑΡΑ ΑΠΟ  ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ

(Το λένε Δ.Π.Υ. Ή ΜΠΛΟΚΑΚΙΑ …..)

ΩΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΩΝ ΜΜΕ  με τους φόρους μας στηρίζουμε το ΕΣΥ και τον ΕΟΠΥΥ χωρίς να χρησιμοποιούμε τις “Υπηρεσίες ” τους.

Το ΙΔΙΟ συμβαίνει με το ΕΤΑΑ, το ΕΤΑΠ ΜΜΕ και τα ΤΑΜΕΊΑ των Τραπεζοϋπάλληλων.

ΕΛΕΝΗ ΣΠΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΡΟΕΔΡΟΣ Δ.Σ. ΕΔΟΕΑΠ

ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΔΟΕΑΠ

·      Ο Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου σύμφωνα με τον ιδρυτικό του νόμο (Α.Ν.248/1967) και το Καταστατικό του.

·      Είναι αυτοδιοικούμενος και αυτοδιαχειριζόμενος Οργανισμός, ο οποίος έχει προέλθει από τη συνένωση και συγχώνευση ταμείων, κλάδων και λογαριασμών των ενώσεων συντακτών και προσωπικού των ημερησίων εφημερίδων Αθηνών και Θεσσαλονίκης.

·      Τα μέλη της διοίκησής του δεν διορίζονται από κρατική Αρχή αλλά εκλέγονται, με βάση την αρχή της αντιπροσωπευτικότητας από σωματεία που έχουν επίσης τη μορφή νομικών προσώπων ιδιωτικού δικαίου.

·      Ο Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. δεν επιβαρύνει έστω και στο ελάχιστο τον κρατικό προϋπολογισμό, οι πόροι του δεν προέρχονται από αυτόν, ούτε ανήκει στους φορείς της Γενικής Κυβέρνησης, σύμφωνα με έγγραφο της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.

·      Τον ιδιωτικού δικαίου χαρακτήρα του Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. έχουν επιβεβαιώσει νομολογιακά και τα τρία Ανώτατα Δικαστήρια της Χώρας (ΑΠ 1511/1992, ΣτΕ 3872-3874/2009, ΕλΣ 752/2010).

·      Εκτός από περίθαλψη, ο Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. παρέχει στους ασφαλισμένους του επικούρηση και εφ’ άπαξ.

·      Στους πόρους του δεν προβλέπεται εργοδοτική εισφορά παρά μόνο εισφορά εργαζομένων. Η εργοδοτική εισφορά αντικαθίσταται με το έσοδο του αγγελιοσήμου.

·      Το αγγελιόσημο είχε θεσμοθετηθεί ήδη από το έτος 1941. Μετά την κατά το έτος 1967 κατάργηση και ιδιοποίηση από το Κράτος του Λαχείου Συντακτών, βασικό μέχρι τότε έσοδο των ταμείων επικούρησης και υγειονομικής περίθαλψης των εργαζομένων στον Τύπο, και μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης μετά την παρέμβαση του Κράτους, των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων στον τύπο, προβλέφθηκε αντί εργοδοτικής εισφοράς για τον νεοσύστατο Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π., ως πόρος για τη λειτουργία του, το έσοδο του αγγελιοσήμου.

·      Το αγγελιόσημο δεν συνιστά ούτε εύνοια ούτε προνόμιο προς τους εργαζομένους στον Τύπο, αλλά είναι η εργοδοτική εισφορά και η κρατική επιχορήγηση που ΔΕΝ λαμβάνει από το Κράτος, από το οποίο ο Ε.Δ.Ο.Ε.Α.Π. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΑΒΕΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ.

·      Το αγγελιόσημο δεν συνιστά ούτε φόρο ούτε τέλος. Επιβάλλεται επί των διαφημίσεων στον τύπο και τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, τα οποία χρησιμοποιούν οι διαφημιζόμενοι ως μέσο για την προβολή τους, κάνοντας χρήση της εργασίας των εργαζομένων στον τύπο προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπός της διαφήμισης.

Τί παράγουμε; Θα πεινάσουμε τελικά ή όχι;

Να κι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο για την αγροτική μας παραγωγή, το οποίο απαλλοτρίωσα από το "βαθύ κόκκινο" αλλά έχει γραφεί για το Έθνος

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

photo Franz St by Flickr

Μαύρες σκέψεις καταλαμβάνουν όλους μας όταν θέτουμε το ερώτημα: Έχουμε άραγε ελληνικά προϊόντα σε ποσότητες που να επαρκούν για τη διατροφή του πληθυσμού; Η δραστική συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού της χώρας (από περίπου 30% που ήταν προ τριακονταετίας, όταν είχε μπει η Ελλάδα στην ΕΟΚ το 1981, έχει απομείνει το ένα τρίτο) και η μετάλλαξη πολλών Ελλήνων αγροτών σε... διαχειριστές επιδοτήσεων της ΕΕ και σε εργολάβους ξένων εργατών γης, οδηγούν στην παραπλανητική εντύπωση ότι πλέον «δεν παράγουμε τίποτα, όλα τα αγροτικά προϊόντα τα εισάγουμε». Αυτή η εικόνα είναι εσφαλμένη και απλουστευτική, χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και σοβαρότατα διατροφικά προβλήματα με μερικά κρίσιμα προϊόντα. Χρησιμοποιώντας στοιχεία έκθεσης της ΠΑΣΕΓΕΣ για την παραγωγή ελληνικών αγροτικών προϊόντων το 2011, μπορούμε να διαπραγματευθούμε το θέμα πιο αναλυτικά και συγκεκριμένα.

Ας αρχίσουμε από τα θεμελιώδη με τη νοοτροπία της «Ψωροκώσταινας» του περασμένου αιώνα: Ψωμί θα έχουμε να φάμε; Στάρι έχουμε αρκετό για τα ζυμαρικά; Η απάντηση δεν είναι και πολύ ενθαρρυντική. Στο σκληρό στάρι έχουμε επάρκεια 126,5%, αλλά στο μαλακό μόλις 33%. Ακόμη και αν αλλάξουμε δηλαδή τις αναλογίες ανάμειξης σκληρού και μαλακού σταριού σε διάφορα προϊόντα, που είναι εφικτό, θα συνεχίσει να μας λείπει αρχικά πολύ μαλακό στάρι. «Ψωμί κι ελιά» λέγανε τότε. Από ελιές άλλο τίποτα, παράγουμε…..δέκα(10) φορές περισσότερες ελιές απ΄όσες καταναλώνουμε (ποσοστό αυτάρκεια 996,4%). Λάδι για να βουτάμε το ψωμί μας επίσης θα έχουμε, αφού η παραγωγή καλύπτει το 139,5% της κατανάλωσης – μιλάμε για γνήσιο ελαιόλαδο, φυσικά. Η «Ψωροκώσταινα» ήταν επίσης η Ελλάδα των οσπρίων. Αυτό καλύτερα να το ξεχάσουμε, του¬λάχιστον για τα πρώτα χρόνια. Η ελ¬ληνική παραγωγή οσπρίων καλύπτει μόλις το 54,4% της κατανάλωσης σε φασόλια, το 32,8% στις φακές και το 46,9% στα ρεβίθια. Στο ρύζι πάντως έχουμε υπερεπάρκεια  (171,4). Με τις πατάτες όμως θα δυσκολευτούμε λιγάκι. Η παραγωγή τους ανέρχεται μόλις στο 82,3% της κατανάλωσης. 

Στα υπόλοιπα οπωροκηπευτικά πάμε καλά: 113,9% στα αγγούρια και 104,3% στις ντομάτες, αλλά και 111,7% επάρκεια και στη βιομηχανική ντομάτα. Άλλωστε σε όλα αυτά τα προϊόντα μπορούμε σε μερικούς μήνες, το πολύ σε ένα χρόνο, να αυξήσουμε θεαματικά την παραγωγή τους. Στα κρέατα όμως δεν υπάρχει τέτοια λύση και η ντόπια παραγωγή καλύπτει λίγο παραπάνω από το 50% της κατανάλωσης. Αν καταναλώναμε μόνο ντόπια κρέατα, θα έπρεπε να γυρίσουμε μισόν αιώνα πίσω, τότε που στο οικογενειακό τραπέζι το κρέας εμφανιζόταν σχεδόν αποκλειστικά τις Κυριακές! Στο αρνίσιο και κατσικίσιο κρέας λοιπόν έχουμε αυτάρκεια 93,7% και στο κρέας πουλερικών 83,5%.Στα μεγάλα ζώα όμως: μόλις 28,7% στο βοδινό και 35,6% στο χοιρινό. Η χοληστερίνη των Ελλήνων θα έπεφτε κατακόρυφα, αν έτρωγαν μόνο όσο κρέας παράγουν οι κτηνοτρόφοι μας! Το ψαράκι πάντως δεν θα το στερούμασταν, καθώς η αυτάρκεια σε αλιεύματα υπερβαίνει το 221%.

Δεν θα μας έλειπε ούτε το ψωμοτύρι - αλλά με το τυρί μόνο φέτα, για να εξηγούμαστε, καθώς μόνο στη φέτα έχουμε αυτάρκεια σε ποσοστό 156,5%. Γραβιέρα -κασέρι και κεφαλοτύρι προσωρινά τα διαγράφουμε (86,2% για την πρώ¬τη κατηγορία και 66,6% για τη δεύτε¬ρη). Κρασί έχουμε για να γίνουμε... ντίρλα (105,6%), αλλά από γάλα δεν πάμε καλά: ναι μεν επάρκεια 97,5% στο αιγοπρόβειο, αλλά μόνο 58,2% στο αγελαδινό, στο οποίο υπάρχει και διπλάσια κατανάλωση. Από φρούτα, πλούσια τα ελέη. Επάρκεια παντού: ροδάκινα (122%), βερίκοκα (149,7%), καρπούζια(147,5%), πεπόνια (101%), μήλα (106,5%), σταφύλια (133,5%). Μόνο σε αχλάδια έχουμε έλλειψη (82,5%). Όλα αυτά πάντως θα τα τρώμε με... πολύ πικρό καφέ, καθώς η παραγωγή εγχώριας ζάχαρης καταβαραθρώθηκε σε ποσοστό επάρκειας... 14,3%!!!

* «Έθνος»  11 Οκτωβρίου 2012.

Μεσάνυχτα στον Ευαγγελισμό. Για ραντεβουδάκι…

Της Διονυσίας Κωστή

Μεσάνυχτα και βάλε, κι εγώ φεύγω από την εφημερίδα και πάω σφαίρα Ευαγγελισμό. Προσπερνώντας την Ελλάδα του Κολωνακίου – καμία σχέση με την Ελλάδα της κρίσης-σερφάροντας ανάμεσα σ τα μύρια διπλοπαρκαρίσματα, βρίσκω επιτέλους πάρκινγκ και τρέχω κάθιδρη στην Πύλη του νοσοκομείου. Με κρεμασμένο το κινητό στο αυτί (καθότι η φίλη μου που ήρθε άρον άρον από τη Σαντορίνη, με σοβαρά τραυματισμένο τον καλό της σε τροχαίο, μάλλον δεν έχει σήμα στον 5^ο όροφο, στη θωρακοχειρουργική), επιχειρώ  τραυλίζοντας να ζητήσω πληροφορίες από τον υπάλληλο (?) της εισόδου.
Μεσήλιξ, με γαλανό πουκαμισάκι, ανοιχτό, κανένα απολύτως διακριτικό,  γκρίζους κροτάφους και μαγκιά περρίσεια. Προσπαθώ:
 «Ηρθαν τώρα από Σαντορίνη, τη φίλη μου τη λένε Παπασταύρου… Όχι δεν θυμάμαι το επώνυμο του ασθενούς… Δεν έχει σήμα..Θέλω απλά, εάν μπορείτε, να την ενημερώσετε…»
«Κι εγώ τι θες να κάνω? Ρε, τι μας λέει η κυρία? Εδωσες ραντεβουδάκι με τη φίλη σου εδώ κι εγώ πρέπει να στη βρώ?»
Η πίεση στο κόκκινο. Ο απόλυτος επιταχυντής. Ποιο CERN? Ελλαδάρα. Και μιας  και καλάσνικοφ δεν έχω πρόχειρο, έχω και τον καημό μου, το παίζω, λοιπόν, ευρωπαία – στο μεταξύ η σύνδεση δείχνει να έχει αποκατασταθεί - πάω παρακεί και προσπαθώ να ξανακαλέσω . «Ελα, είμαι από κάτω. Όλα καλά? Θα κατέβεις? Όχι, δεν μπορώ να μπω. Εχω ένα μαλάκα που δεν μ’ αφήνει ν’ απολαύσω το ραντεβουδάκι μου... Τι σου λέω τώρα κι εσένα.. Κατέβα, περιμένω..»

Υπό το βλέμμα των πανταχού παρόντων ταξιτζήδων που αράζουν πλέον έτσι κι αλλιώς ΠΑΝΤΟΥ  κατά δεκάδες και ραχατεύουν καπνίζοντας, περιμένοντας τον πελάτη, κλείνοντας  -φυσικά- το δρόμο και  γκρινιάζοντας για τις αναδουλειές, ανάβω τσιγάρο και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι μου είπε ο μάγκας. Δεν έπαιζε να μπω μέσα στο νοσοκομείο. Σεβαστό κι αναμενόμενο. Αλλά ρε μεγάλε, για να’μαι στο κατώφλι σου τέτοια ώρα, κάτι τρέχει, κάτι σοβαρό, και, ναι, έχασα τα λόγια μου.. Και , ναι, είναι φίλη μου, τι να σου πω, κάνα ψέμα πως είναι μάνα, αδελφή και ξαδέλφη για να με συμπονέσεις? Και, ναι, δεν θυμάμαι το επώνυμο του γάλλου ασθενούς - συζύγου της. Αυτόματα αποκλείεται κάθε ίχνος ανθρωπιάς –άμα τε και επαγγελματισμού- από σένα που είσαι εδώ για ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙΣ και να ενημερώνεις τον μαύρο έλληνα πολίτη που βρέθηκε νυχτιάτικα  στην Πύλη ενός νοσοκομείου?
Περνάω απέναντι, κάθομαι στα σκαλάκια ενός ταχυφαγείου (sic) και τον βλέπω που με βλέπει (sick). Αυτό το τόσο οικείο βλέμμα του Ελληναρά της εξουσίας που μόλις επέβαλε με επιτυχία τη νομιμότητα.

Όμως, τι να τα ξαναλέμε… Αυτό δεν είμαστε? Κι αν γεννήθηκε, στην αυγή της κρίσης, μια ελπίδα νααλλάξει κάτι, να μπεί ένα φρένο στη βλαχιά, τη δηθενιά και στο ποιος-την-έχει-μακρύτερη, πέθανε στα καπάκια, στα σκαλιά της πλατείας Συντάγματος με τους «αγανακτισμένους». Τότε που φασίστες και Φωτόπουλοι ενώθηκαν –σα-μια-γροθιά-απέναντι- στη-χούντα, καπελώνοντας κάθε αντίδραση. Τότε που ένιωθες τόση οργή μα και τόσο μόνος, μέσα στους χιλιάδες…  Που κοίταγες γύρω σου και πέρα από τη μούρη του κολλητού σου, δεν είχε φώς το τούνελ.

Στο μεταξύ η φίλη μου κατέβηκε, διακόπτοντας την αμπελοσοφία της νύχτας.Το ραντεβουδάκι έγινε τελικά, χάρηκαν κι οι ταρίφες - το απόλυτο κοινό σε κάθε παρωδία του δρόμου - έμαθα και τα μαντάτα. «Κίνδυνος απεφεύχθη και τώρα περιμένουμε να απορροφηθεί το αιμάτωμα» . Ξέχασα με μιάς την «εξουσία του μάγκα» και αφέθηκα στα νέα της Οίας, του τροχαίου, της ζωής στο νησί. Αμ, δε… «Μια χαρά λαδώνουν όλοι και… νομιμοποιούν τα αυθαίρετα. Τα ίδια και χειροτερα, σου λέω… Τι θέλει ο τουρίστας? Απόδειξη? Ναι, καλά.. Εχουμε κρίση φίλε, δεν τά’μαθες? Ε, βέβαια, τι ανάγκη έχεις εσύ? Εσύ διακοπούλες, εγώ μνημόνιο… Τι να κάνω?  Δε βγαίνω… Από μια σεζόν περιμένω κι εγώ να ζήσω… Δεκαπέντε ευρώ η χωριάτικη, αν σ’ αρέσει, αλλιώς τράβα στην πατρίδα σου…» Οσο για το τροχαίο? Το Πρώτων Βοηθειών αδυνατούσε να μεταφέρει τον ασθενή στην Αθήνα, το – νεοαποκτηθέν- ιδιωτικό θεραπευτήριο πάλι, μπορούσε εύκολα να αναλάβει τη μεταφορά, με πέντε χιλιαρικάκια… Τελικά διεκομίσθη  με το πλοίο της γραμμής… «Δώσαμε κάτι παραπάνω για καμπίνα και τα καταφέραμε…»
Να δώσω κι εγώ κάτι παραπάνω. Πολλά παραπάνω. Αν είναι «να τα καταφέρουμε» και να αλλάξει κάτι δίπλα μας, γύρω μας, μέσα μας, να δώσω…. Μιας κι όλα με λίγο λάδωμα παίρνουν μπροστά, να λαδώσω κι εγώ ρε παιδιά. Πονάνε τα μάτια μου με αυτά που βλέπω. Πονάνε τα αυτιά μου με αυτά που ακούω. Πονάει η ζωή μου με αυτά που ζώ. Σεβασμός, άγνωστη λέξη.  Πόσο κοστολογείται μια εθνική λοβοτομή?  Να πιάσει ένας Γιακούμπ το νυστέρι και να ξεσκαλώσει τα μυαλά μας. Και ένας μάγος αλχημιστής να λιώσει έξω από το Χυτήριο κάθε φασιστικό τσαμπουκά τυλιγμένο με χριστοπαναγίτσες σε ασημένια κορνίζα και να βγάλει από το καπέλο ευγενή μέταλλα, ηλιόλουστα κι αχειροποίητα, μέταλλα μπέσας και αυτοσεβασμού, αντίδοτο στη θλίψη της λαμογιάς.  Μέταλλα που να μη σκουριάζουν. Ανθρώπινα.

"Λοχία, είπε, τι βαρυγκομάς; Αυτοί που 'ναι ταγμένοι για τη ρέγγα και το χαλβά, σ' αυτά πάντοτε θα ξαναγυρίζουν. Και οι άλλοι στα δεφτέρια τους που δεν έχουνε τελειωμό, και οι άλλοι στα κρεβάτια τους τα μαλακά που τα στρώνουν μα δεν τα ορίζουν. Αλλα κάτεχε οτι μονάχα εκείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα 'χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο". Οδυσσέας Ελύτης- Αξιον Εστί