Ένας εφιάλτης, μιά διαδρομή στο πουθενά

Δημοσιεύθηκε στο Hit&run

Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός

Επιβάτης σε ένα λεωφορείο – σαράβαλο το οποίο σέρνεται στην αριστερή λωρίδα ενός δρόμου ταχείας κυκλοφορίας. Σέρνεται, αλλά την ίδια ώρα πάει με το γκάζι στο πάτωμα, τις αναρτήσεις να τερματίζουν στην πιο γελοία λακκούβα και τα φρένα να έχουν παραδώσει πνεύμα από τον καιρό του πρώτου σέρβις. Η επιτομή του πολύνεκρου, στην πρώτη άτσαλη τιμονιά.

Έχω γουρλώσει τα μάτια και λούζομαι στον κρύο ιδρώτα, καθώς μάταια προσπαθώ να διακρίνω το δρόμο μέσα από τα λερά, γεμάτα νικοτίνη τζάμια, τα οποία περισσότερο καθρεφτίζουν το εσωτερικό, παρά σε βοηθούν να δεις τι γίνεται στον έξω κόσμο.

Δίπλα μου οι επιβάτες τραγουδούν. Ο καθένας, όμως, τον δικό του σκοπό. Πάνω που πιάνω ένα ρεφραίν κάποιος ουρλιάζει πιο δυνατά και το τραγούδι αλλάζει. Βοηθούν και τα ηχεία σ’ αυτό. Κάποιος έχει πατήσει εκείνο το κουμπάκι που παίζει για μισό λεπτό ένα σταθμό και μετά τον αλλάζει με τον επόμενο. Μετά από λίγες ώρες, το θεωρείς φυσιολογικό, θεωρείς ότι έτσι είναι η μουσική. Μέσα στην οχλοβοή πού να καταλάβεις τι ακούς;

Κλείνω τα μάτια για να συγκεντρωθώ, μα πώς να τα καταφέρω; Νομίζω ότι βρίσκομαι στο Γκουαντάναμο, εκεί που για να σπάσουν τους κρατουμένους παίζουν συνεχώς στη διαπασών heavy metal. Ερασιτέχνες…

Έχω «σπάσει» από την αρχή της διαδρομής. «Παραδίνομαι», φώναξα στην πρώτη απότομη στροφή, «αφήστε με να κατέβω». Δεν ήταν ο φόβος της διαδρομής με τον τετράτροχο χάρο, ήταν η συνειδητοποίηση ότι οι οδηγοί δεν είχαν χάρτη και οι συνεπιβάτες ήθελαν να φτάσουν κάπου, αλλά χωρίς ταξίδι.

Δεν φταίνε οι άλλοι, εγώ είμαι ρίψασπις. Συνειδητά. Σ’ αυτό το όχημα για να μην τρελαθείς ή θα πρέπει να αποκλείσεις κάθε ερέθισμα και να μπεις στην παρέα αυτών που νομίζουν ότι θα γλιτώσουν επειδή γνωρίζουν τον οδηγό, ή να ουρλιάζεις από τη γαλαρία ό,τι σου κατέβει. Δεν έχει σημασία για τι πράγμα θα φωνάζεις. Μπορεί να λες τον οδηγό προδότη, τον εισπράκτορα λακέ, μπορεί να θεοποιείς το μηχανικό που σε άφησε χωρίς τακάκια, να αγαπάς τον υπεύθυνο του συνεργείου που δεν άλλαξε ποτέ τα λάδια, μπορείς να είσαι κομουνιστής ή νεοφιλελεύθερος, σοσιαλιστής ή κεϋνσιανός, οπαδός της άμεσης δημοκρατίας ή της συμμετοχικής, μΠάοκ ή Άρης, μπαχαλάκι ή μπαλούρδος, Βένετος ή Πράσινος. Μπορείς να είσαι ό,τι τραβάει η καρδούλα σου, αρκεί να είσαι απόλυτος. Αρκεί να μην αποζητάς το αυτονόητο.

Ζήσαμε μία εβδομάδα στον αστερισμό του γάλακτος. Σε πόσους βαθμούς βράζει, πότε παστεριώνεται, πότε χαλάει, πόσο χρονών πρέπει να είναι η αγελάδα και πόσο η κόρη του κτηνοτρόφου πριν την παντρέψει. Όλα αυτά για να πειστεί ο Χαρακόπουλος να ψηφίσει τις αλλαγές.  Αλλαγές για τις οποίες σε ένα κανονικό κράτος θα χρειαζόταν μόνο μία αγορανομική διάταξη και όχι ολόκληρο υπουργικό συμβούλιο. Ουδείς από όλους όσοι μίλησαν για το θέμα ασχολήθηκε με το ίδιο το πρόβλημα, το οποίο είναι το παραγωγικό μοντέλο της χώρας και τα καρτέλ βιομηχανιών και των νταβατζήδων που λέγονται σούπερ μάρκετ και ουδείς τα πειράζει. Όλοι έκρυψαν το πραγματικό πρόβλημα κάτω από την κοπριά και έριξαν το ανάθεμα στην κακή την τρόικα που έρχεται να ταράξει τα νερά του βάλτου.

Ξεσάλωσαν οι «αριστεροί», μαζί τους και οι βουλευτές οι οποίοι εκλέγονται σε περιοχές με κτηνοτρόφους, για τους κακούς τους ευρωπαίους οι οποίοι θέλουν να κλείσουν τις μονάδες μας κτλ. κτλ. Και τότε γιατί δίνουν τα ωραία τους τα εκατομμυριάκια για να τις επιδοτούν ορέ παλικάρια; Από την άλλη, πήραν τα βουνά αλλόφρονες οι φιλελέδες, σκούζοντας περί νόμων της αγοράς και προστατευτισμού του κράτους. Κουβέντα δεν άκουσα από αυτούς για το καρτέλ των βιομηχανιών που γονάτισε τους κτηνοτρόφους και την αιχμαλωσία τους με τα δάνεια εκσυγχρονισμού που τους έκαναν υποτακτικούς. Τίποτα δεν είπαν για τα σούπερ μάρκετ που πωλούν ακριβώς στην ίδια τιμή το γάλα, βάζοντας πάντα σε προσφορά  κάποιο κωδικό για τα μάτια της επιτροπής ανταγωνισμού.

Με ποιόν να είμαι σύμμαχος σ’ αυτό το θέμα; Για ποιόν να φωνάξω και με ποιόν να συμπαραταχθώ, αφού όλοι παλεύουν για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν. Και οι κτηνοτρόφοι που προτιμούν κερδίζουν λιγότερα, παρά να μεγαλώσουν τις μονάδες με συμπράξεις και συνεταιρισμούς και το κράτος που αντί να βοηθάει στον εκσυγχρονισμό των μονάδων και να είναι αρωγός, θυμάται τους παραγωγούς μόνο στις εκλογές. Όσο για τον καταναλωτή, για τον οποίο κόπτονται υποτίθεται οι υπέρμαχοι της ελευθερίας της αγοράς, παραμένει υπόδουλος ενός συστήματος που τρέμει τον ανταγωνισμό και τρέφεται –όχι μόνο μεταφορικά- από τα παντοδύναμα καρτέλ.

Χάσαμε τη βιομηχανική επανάσταση, χάσαμε την επανάσταση της πληροφορικής, χάνουμε την επανάσταση της πληροφορίας και της δικτύωσης και επιβραβεύουμε ότι πιο αρτηριοσκληρωτικό υπάρχει ως ιδεολογία. Δείτε τα τρία πρώτα κόμματα σε προτιμήσεις στις δημοσκοπήσεις. Η πιο σκοτεινή πλευρά του συντηρητικού κόμματος, με έναν αρχηγό που «μιλάει στη Παναγία» και ένα επιτελείο από εθνικιστές τουρκοφάγους. Ένα, υποτίθεται αριστερό, μόρφωμα, με λατρεία στους δικτάτορες της κεντρικής αμερικής, που δεν είναι σίγουρο ότι θέλει το ευρώ, αλλά σίγουρα θέλει ένα κράτος τεράστιο, δυσλειτουργικό, ημισοβιετικού τύπου, το οποίο βεβαίως δε μπορεί να περιγράψει διότι δεν έχει συμφωνήσει ακόμα η συνιστώσα Ρόζα Λούξεμπουργκ. Τέλος, ακολουθεί το επιστέγασμα της καφρίλας μας, το ναζιστικό κόμμα. Αν σε αυτά προσθέσουμε τα ποσοστά του σταλινικού ΚΚΕ, των ψεκασμένων ελλήνων και κάτι ψιλά από διάφορους βαρεμένους σαμουράι, τότε καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει σωτηρία.

Γύρω μας όλα τρέχουν προς το μέλλον διαολεμένα. Ένα μέλλον που φαίνεται να ξεπερνά και τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και εμείς σφαζόμαστε ακόμα για την παστερίωση του γάλακτος, θέμα που έχει λυθεί από τα μέσα του 18^ου αιώνα.

Αφήνουμε να μας διοικούν άνθρωποι χωρίς όραμα, χωρίς πυξίδα, χωρίς πολιτική πρόταση, διότι οτιδήποτε ξεφεύγει από τα τετριμμένα, φοβίζει. Οτιδήποτε πάει να ενοχλήσει τα κατεστημένα, βρίσκει απέναντί του μπετοναρισμένη την αντίδραση. Είτε μεταφράζεται σε «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», είτε στηρίζεται στα εθνικοχριστιανικά ανακλαστικά της μαύρης συντήρησης, είτε στην αγοραία σχέση της Πατρωνίας που έφεραν από την αρχαία Ρώμη οι πολιτικάντηδες και βόλεψε μέχρι σήμερα πους έχοντες την κουτάλα της εξουσίας.

Ταξιτζήδες, οδηγοί φορτηγών, φαρμακοποιοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, ων ουκ έστιν αριθμός συντεχνιών αλληλεπιδρούν με τους έχοντες την εξουσία και απολαμβάνουν προνόμια ο καθένας εις βάρος του άλλου και όλοι μαζί εις βάρος του συνόλου. Όλοι το βλέπουν, όλοι το γνωρίζουν, μα κανείς δε λύνει το γόρδιο δεσμό. Με ένα νόμο και ένα άρθρο που λέει και ο Σύριζα. Όλα από την αρχή σε λευκή κόλα.

Τι το προοδευτικό έχει μια αριστερά που αντιδρά σε όλα αυτά; Τι πιο συντηρητικό από τον εναγκαλισμό με το παρελθόν και το «ναι» σε κάθε κάλεσμα, κάθε συντεχνίας; Τι πιο αναχρονιστικό από την αντίδραση στη συνεχή αξιολόγηση όλων και για τα πάντα. Πώς θα επιβραβευτεί ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο γιατρός ή ο δικαστής, ο υπάλληλος στο ΚΕΠ ή αυτός στην εφορία που κάνει το κάτι παραπάνω για τον πολίτη στην εργασία του; Ποιό το κίνητρο όταν όλοι βράζουν στην ίδια σούπα. Όταν ο άσχετος, το βίσμα και ο τεμπέλης έχουν τον ίδιο βαθμό, τις ίδιες απολαβές και την ίδια εξέλιξη με αυτόν που προσπαθεί και θέλει να προσφέρει το καλύτερο; Δεν το βλέπουν; Δεν ακούν την κοινωνία; Δεν αφουγκράζονται τους καιρούς;

Βάζοντας ιδεολογικό μανδύα στο απόλυτο τίποτα και συντηρώντας τη μιζέρια της στατικότητας ποιόν νομίζουν ότι προστατεύουν και για ποιόν νομίζουν ότι δουλεύουν οι λανθάνοντες «αριστεροί»; Προστατεύεται ο αδύναμος μαθητής από τον καθηγητή που κοιτάει το ρολόι του να τελειώσει η ώρα, ή από αυτόν που θα οργανώσει εθελοντικά απογευματινά μαθήματα; Βρίσκει δουλειά ο ανειδίκευτος εργάτης στον ΟΛΠ χωρίς να είναι συγγενείς εργαζομένου, ή στην cosco των μισητών Κινέζων που χάλασαν την πιάτσα με τα μικρότερα μεροκάματα; Να αφήσουμε το Ελληνικό να παραμείνει το μεγαλύτερο αναξιοποίητο χωράφι μέσα σε ευρωπαϊκή πόλη, ή να δούμε πώς θα το χαρούν οι Αθηναίοι με τον καλύτερο δυνατό αλλά βιώσιμο τρόπο;

Δυστυχώς, όταν θεωρείς εαυτόν προοδευτικό, κοντράροντας το ρεύμα των αλλαγών την ώρα που θα έπρεπε να τις ορίζεις πρώτος και να χαράζεις πορεία, τότε αυτό που θα έπρεπε να είναι προϊόν συζητήσεων και συμβιβασμών γίνεται προϊόν διελκυστίνδας. Και στο παιχνίδι αυτό η μια ομάδα νικά και η άλλη είναι πεσμένη στο χώμα. Έτσι σου προκύπτει Άδωνης υπουργός να δηλώνει ότι οι ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ είναι μέτοχοι εταιρίας και όταν η εταιρία δεν έχει χρήματα δε δίνει μέρισμα, ως εκ τούτου οι ασφαλισμένοι θα πρέπει να παίρνουν σύνταξη όποτε έχει χρήματα το Ταμείο! Έτσι σου προκύπτει κυβέρνηση που μιλά επίσημα για «λαθραίους» και αναφέρεται σε ανθρώπινες ψυχές. Κυβέρνηση που κλείνει τις πόρτες των νοσοκομείων στους μη έχοντες, που αφήνει τους χρόνια ασθενείς να πεθάνουν αβοήθητοι, που κωφεύει στις κραυγές αγωνίας των ανέργων, των οικογενειών που δεν μπορούν να ζεστάνουν τα παιδιά τους, αυτών που δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό.

Η άμυνα στην παντοδυναμία της «αγοράς» που εκμηδενίζει τη μονάδα, δεν είναι η οχύρωση στα πλαστά κεκτημένα των συντεχνιών. Είναι οι νέες ιδέες. Δε μπορούμε να συζητάμε με τους όρους περασμένων αιώνων τα προβλήματα του σήμερα. Οφείλουμε να σκεφτούμε έξω από τις περιχαρακώσεις. Ζούμε σε μια εποχή που οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον κόσμο δεν έχουν τεράστια εργοστάσια, με χιλιάδες εργάτες, σε ατέλειωτες γραμμές παραγωγής, αλλά μερικές εκατοντάδες σπουδαίων νεανικών μυαλών. Οι πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη δεν πουλάνε αυτοκίνητα, αλλά επενδύσεις ή software. Το χρήμα δε συγκεντρώνεται στις τράπεζες για να επαναδιοχετευτεί στην αγορά μέσω δανείων, αλλά σε επενδυτικά funds για να αυγατίσουν στον τζόγο παραγώγων. Ο καπιταλισμός έχει χάσει το μπούσουλα και τρώει τις σάρκες του, τη μικρή και μεσαία αστική τάξη, τις οποίες ισοπεδώνει προς όφελος του 1% που κατέχει το 99% του παγκόσμιου πλούτου. Και μέσα σε όλα αυτά τα ουσιαστικά ανεπεξέργαστα κοινωνικο-οικονομικά δεδομένα, εμείς προχωράμε κάθε μέρα σε νέο εμφύλιο για το αν το ντεπόν θα πωλείται στα περίπτερα, ή αν τα ξενοδοχεία μπορούν να έχουν 9θέσια ταξί για τους πελάτες τους.

Έχω παραιτηθεί. Όσο βρίσκουμε συνεχώς λόγους για στείρα πόλωση και όχι για λειτουργικούς συμβιβασμούς, δεν θα αλλάζει τίποτα και θα ταξιδεύουμε χωρίς χάρτες στη λεωφόρο του μέλλοντος την οποία άλλοι έχουν χαράξει. Κατατονικά παρακολουθώ την οχλαγωγία και τη διαδρομή στο πουθενά. Η επικράτηση του αυτονόητου δε μπορεί να υπάρξει μέσα σ’ ένα τέτοιο όχημα, με αυτούς τους επιβάτες και με αυτούς τους οδηγούς. Μακάρι να έχω απόλυτο άδικο. Μακάρι να διαψευστώ σύντομα. Μακάρι αυτή η διαδρομή να είναι απλά και μόνον ένας εφιάλτης…

Ο παππούς

Το προσωνύμιο δεν ήταν τυχαίο, ούτε βγήκε για τα λευκές τρίχες που στόλιζαν το κεφάλι και το πρόσωπό του. Ούτε βέβαια για την ηλικία του. Θα μπορούσε άνετα να είναι ο πατέρας του μεγαλύτερου μέσα στην εφημερίδα, αλλά εκεί που οι άλλοι σταμάταγαν να γράφουν, ο παππούς μόλις είχε προθερμανθεί. Το παρατσούκλι του δήλωνε σεβασμό, οικειότητα, ζεστασιά, σιγουριά, σοφία…

Ο Μέμος ήταν ο άνθρωπος στον οποίο προσέτρεχαν όλοι για συμβουλές. Από το πώς θα χειριστούν ένα δύσκολο κείμενο, μέχρι το πώς θα δέσουν ένα παπιγιόν. Ο Μέμος ήταν η ζωντανή εγκυκλοπαίδεια της εφημερίδας πριν εφευρεθεί η έκφραση «γκούγκλαρέ το».

Τον γνώρισα ένα βράδυ του πρώτου Γενάρη της νέας χιλιετίας. Είχε απλώσει το μακρύ κορμί του σε μια πολυθρόνα, κάπνιζε ένα μικρό πουράκι, το οποίο φάνταζε μικροσκοπικό μέσα στο τεράστια χέρια του και με κοίταζε ερευνητικά, μάλλον ανθυπομειδιώντας: «Εγώ είμαι ο διευθυντής», μου συστήθηκε, «αλλά μάλλον την πάτησα που δέχτηκα τη δουλειά»! Έτσι ήταν πάντα, από την πρώτη γνωριμία. Ευθύς, σταράτος και έλεγε πολλά με λίγα λόγια.

Ήμουν από τους πολύ τυχερούς που δούλεψα κοντά του. Για πολλά χρόνια σήκωνα τα μάτια από το καθημερινό πλάνο της εφημερίδας που με ταλάνιζε ή από το κείμενο συναδέλφου που περίμενε τίτλο και τον έβλεπα απέναντί μου, στο γραφείο του, να τσακώνεται με το πληκτρολόγιο του υπολογιστή γράφοντας χιλιάδες λέξεις καθημερινά. Όταν το μυαλό μου είχε γίνει χαλβάς μετά τη δουλειά και τη βραδινή σύσκεψη, ο Μέμος αφού είχε γράψει όλη την τελευταία σελίδα και ένα θέμα "ψυγείο", ξεπέταγε και το κύριο άρθρο μέχρι να έρθει να τον πάρει  Χριστίνα.

Απίστευτος τύπος. Έχω λάβει κείμενό του μέσα από την εντατική, τη δεύτερη μέρα μετά από εγχείρηση στην καρωτίδα. Έχει υπαγορεύσει κείμενο στα κορίτσια των διεθνών από το θάλαμο όπου νοσηλευόταν με βαριά πνευμονία. Έπαιρνε αναρρωτική μετά από πολύ αγώνα των γιατρών να τον πείσουν και στη διάρκειά της μου ζητούσε συγγνώμη(!!!) που έστελνε «μόνο» τα κείμενα της τελευταίας σελίδας.  Τι να του πεις του Μέμου; «κουράστηκα»; Ντρεπόσουν. Δεν ξέρω πώς έφυγε, πιστεύω όμως ότι κάτι θα ήταν έτοιμος να υπαγορεύσει στη Χριστίνα…

Πάντα είχε ένα καλό λόγο να πει για να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, πάντα έβρισκε κάτι να σε καταχερίσει αν έπαιρνες πολύ αέρα και πάντα είχε μια καλή ιστορία να διηγηθεί για να σε ταξιδέψει.  Ο παππούς ήξερε τούς ανθρώπους. Ήξερε και τη φάρα μας καλά και μπορούσε όσο λίγοι να την κουμαντάρει. Άλλωστε, με τί να αντιπαρατεθείς σε έναν άνθρωπο που η πρώτη του δημοσιογραφική ταυτότητα είχε ημερομηνία έκδοσης το 1947. Πάνω από μισό αιώνα ήταν δημοσιογράφος όταν εγώ, 32 χρόνων κωλοπαίδι πήγα στην αγαπημένη του Βραδυνή ως αρχισυντάκτης.

Μου τα «έχωνε» καθημερινά. Όχι στο λίγο καιρό που ήταν διευθυντής, μετά που τα βρόντηξε στον Μήτση. Είτε για τίτλους άνευρους που είχαν μπεί στα κείμενα, είτε για θέματα που δεν είχαν προβληθεί όπως έπρεπε, είτε για ρεπορτάζ που δεν είχαν γίνει. Το «κακό» ήταν ότι πάντα είχε δίκιο. Το πραγματικό κακό, όμως, ήταν ότι μόνο αυτός τα έβλεπε, τα έψαχνε, τον ενοχλούσαν…

Από εκείνη τη μέρα –την επομένη των εκλογών του 2000- που μου είχε λογοκρίνει ένα απολύτως εκτός γραμμής εφημερίδας κείμενό μου, το οποίο ούτε εγώ δε θα δημοσίευα στη «β», μου έλεγε συνεχώς να παρατήσω «τα αστεία με τους τίτλους» και να παλουκωθώ να γράφω. Είναι αλλιώς να σου λένε οι άλλοι να γράφεις κι αλλιώς να σε παραδέχεται ο παππούς.

Τσάκιζε το σώμα των ξένων εφημερίδων σε μηδενικό χρόνο και γέμιζε το γραφείο του αποκόμματα απ ότι του έκανε εντύπωση. Αποκόμματα τα οποία εμφάνιζε στη δεδομένη στιγμή μέσα από τσέπες, πορτοφόλι ή ατζέντα για να τα χρησιμοποιήσει σε κάποιο κομμάτι. Τα διεθνή θέματα, άλλωστε, ήταν το μεγάλο του ατού.

Δε συμφωνούσαμε πουθενά! Πνεύμα αντιλογίας εγώ, πραγματιστής ο Μέμος. Με τη σιγουριά του υπέρμετρου εγωισμού μου εγώ, με τη γνώση της πείρας του ο Μέμος. Με αυτά που έγραφε στη στήλη του ήμουν εκ διαμέτρου αντίθετος σχεδόν πάντα. Πολιτικά ήμασταν σε τελείως διαφορετική τροχιά. Κάποιες φορές, δε, γινόμουν έξαλλος με αυτά που έγραφε. Τρελός γινόμουν όμως, με αυτούς που θέλοντας να τον προσδιορίσουν πολιτικά τον αποκαλούσαν «συντηρητικό». Συντηρητικός ο παππούς, που όσα έκανε στην γεμάτη εμπειρίες ζωή του δε θα τα δουν οι… «προοδευτικοί» επικριτές του ούτε σε κινηματογραφικό έργο. Όχι, δεν ήταν «επαναστάτης», ούτε Τσέ Γκεβάρα. Ελάχιστους γνωρίζω, όμως, που θα έκαναν αυτά που κατά καιρούς τόλμησε.

Αγαμέμνων Φαράκος. Ο παππούς. Ο Μέμος μας. Ποτέ δεν μπόρεσα να τον αποκαλέσω έτσι. Κύριε Φαράκο τον προσφωνούσα και μου φώναζε. Δε μπορούσα όμως να τον πώ
Μέμο. Ακόμα και στο τραπέζι της πόκας στο σπίτι του, όπου αρκετές φορές ήμουνα καταχαρούμενος συμπαίχτης, κύριο Φαράκο τον αποκαλούσα. Δύσκολο να κατεβάσεις από το βάθρο κάποιον που θεωρείς θρύλο.

Ο Μέμος για εμένα και την οικογένειά μου δεν ήταν μόνο ένα κομμάτι από την ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας (διαβάστε τα βιβλία του για να καταλάβετε), ήταν  – ή καλύτερα αποκαλύφθηκε πως ήταν - και ένας πραγματικός φίλος!

Όταν με τα δυό –ανάπηρα- πόδια στη βάρκα του χάροντα, βρισκόμουν στα χέρια των Γερμανών θαυματοποιών γιατρών στο γραφικό νεκροχώρι του Άλενσμπαχ, ο Μέμος ήταν από τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού ανθρώπους οι οποίοι πρόσεξαν και βοήθησαν έμπρακτα την εγκυμονούσα τότε Κατερίνα και το Βιλάκι. Ο Μέμος με τη Χριστίνα έπαιρναν τηλέφωνο την Κατερίνα για να ενημερωθούν και να στηρίξουν, έτρεχαν στον ΕΔΟΕΑΠ για να πιέσουν καταστάσεις, την καλούσαν σπίτι για φαγητό για να τη βοηθήσουν  να ξεφύγει λίγο. Ήξεραν στην πράξη, στο δικό τους τομάρι, ότι έπρεπε να είμαστε και οι δύο δυνατοί για να ορθοποδήσουμε. Για αυτούς δεν ήταν ο συνάδελφος ο Γιάννης και η σύζυγος. Ήταν πάντα ο Γιάννης και η Κατερίνα σε ένα. Το πίστευαν, το έδειχναν, το εννοούσαν και το ακολουθούσαν.

Ο Μέμος μετά από τόσα που είχαν δει τα μάτια του και βιώσει το κορμί του, ήταν σκληρός. Πραγματιστής, όπως είπα και νωρίτερα. Ήρθε να με δεί σπίτι μόλις γύρισα από Γερμανία. Ρετάλι του παλιού μου εαυτού, σε αναπηρικό αμαξίδιο, με φωνή η οποία ίσα που ακουγόταν και δεν του ξέφυγε ούτε μια γκριμάτσα. Ήπιε τα ουζάκια του και μου έβαλε κατευθείαν χέρι: «γιατί έχεις τόσο καιρό να γράψεις;» Την επομένη πήγε στον Μήτση, ο οποίος είχε καταγγείλει μονομερώς τη σύμβασή μου πριν καν βγώ από την εντατική και κανόνισε να γράφω για το Κυριακάτικο φύλλο.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες για το Μέμο και τη Χριστίνα. Όμως στο τέλος δεν θα είχα καν προσεγγίσει το πραγματικό νόημα μιας ολόγιομης ζωής που ξεκίνησε πριν 89 χρόνια. Πόλεμοι, εμφύλιες συρράξεις, εξορία, πολιτικές συγκρούσεις, μίση και πάθη, δημοσιογραφικές αποστολές σε όλα τα μέρη του κόσμου, διευθυντικές θέσεις σε εφημερίδες, τηλεοπτικά κανάλια και πρακτορεία, εντάσεις, κρίσεις, αναγνώριση και δόξα. Και στο τέλος όλων αυτών το μόνο που μένει και έχει σημασία: Οι στίχοι με τους οποίους τον αποχαιρέτησε τραγουδώντας η Χριστίνα του:

«Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί»  

Αντίο αγαπημένε μου παππού και στήστε εκεί πάνω κανα καλό καρέ…

RIP βραδυνή

Εντάξει, το ήξερα. Μου το είχαν πει. Η μηχανική υποστήριξη θα σταμάταγε μέσα στο καλοκαίρι. Η απόφαση ήταν ειλημμένη από τον «εκδότη». Η καθημερινή Βραδυνή θα έβαζε λουκέτο. Είναι άλλο όμως να ξέρεις ότι θα συμβεί κι άλλο να διαβάζεις το «αντίο» από τα παιδιά που ήταν η ψυχή  και το σώμα  αυτής της εφημερίδας και δεν την πρόδωσαν λεπτό μέχρι την τελευταία ημέρα.

Μπήκα για μια γρήγορη μεσημεριανή «βόλτα» στο fb και έπεσα πάνω στα αποχαιρετιστήρια σημειώματα του Χάρη και του Μιχάλη. Δάκρυσα γαμώτο.  Εφημεριδάδες  από τους λίγους και οι δύο. Πολυγραφότατοι και – αν και γαύροι – με αντικειμενική άποψη και πολιτική παιδεία. Από τους «μαλάκες» της πιάτσας. Ούτε αλήτες, ούτε ρουφιάνοι. Μόνο δημοσιογράφοι. Από αυτούς τους ανθρώπους που ακόμα και τη δουλειά τους τη χάνουν με την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία την υπηρετούσαν. 

Ούτε γαμοσταυρίδια –απόλυτα δικαιολογημένα – για τον «εκδότη» και την «κυρία», ούτε επιθέσεις σε όσους φύλαξαν τον πισινό τους, ούτε μπηχτές για τους αυλοκόλακες. Μόνο ευχαριστίες για τους συναδέλφους και αναμνήσεις από τα χρόνια που πέρασαν μαζί.

«Έναν κόμπο στον λαιμό τον νιώθω αυτήν την ώρα που έχω στο απέναντι γραφείο το Μιχάλη και δίπλα την Αλέκα στον καθιερωμένο καθημερινό μεσημεριανό μας καφέ που ξέρω ότι δεν θα τον ξαναπιούμε σε αυτά τα γραφεία αλλά δεν θα τον αφήσω να βγει έξω. Θα το διασκεδάσω όπως κάνουν τα αδέλφια όταν κάποιο από αυτά ανοίγει τα φτερά του και ανοίγει το δικό του σπίτι» γράφει ο Χάρης. Τί μπορείς να αντιτάξεις απέναντι σ αυτό και να μην είναι μια σκέτη μιζέρια;

Ρωτούσα πριν λίγες μέρες τον Βασίλη γιατί δουλεύει –απλήρωτες- κυριακάτικες βάρδιες αφού του έχει κοινοποιηθεί ήδη η απόλυση (με 4μηνη προειδοποίηση) και η απάντησή του με έκανε να ντραπώ βαθειά: «Γιατί αν δε δουλέψουμε Κυριακές εμείς οι υπό απόλυση, οι άλλοι που δεν έχουν ακόμα απολυθεί δε θα πάρουν ποτέ ρεπό» μου απάντησε. Αποστομωτικό από έναν άνθρωπο που σε λίγες ημέρες θα πήγαινε στο παιδί του άνεργος με μια κουτσουρεμένη αποζημίωση διότι είχε να κάνει και με τσίπη «εκδότη».

Και δεν ήταν ο μόνος. Όλοι έτσι έκαναν, ακόμα κι αυτοί που... πρόλαβαν και απολύθηκαν νωρίς... Όλοι έβαζαν πλάτη εκτός από τον εκδότη.

Όχι, δεν ήταν όλα ρόδινα στη Βραδυνή. Και κωλοπαιδισμοί υπήρχαν και άγριοι λουφαδόροι και χαζοί βυζαντινισμοί και «παρεούλες» και απ όλα τα καλά που μια εφημερίδα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει. Η «βασική ομάδα» όμως, ο κορμός της εφημερίδας, ήταν από παιδιά που μπορούσες να βασιστείς επάνω τους και να σε βγάλουν ασπροπρόσωπο.

Δεν θα κάνω «προσκλητήριο νεκρών» γιατί σίγουρα κάποιους θα ξεχάσω, αλλά αν σήμερα μου ζήταγε κάποιος (τρελός) να του στήσω μια εφημερίδα, πρώτα αυτούς -ξέρετε όλοι σας ποιοι είστε- τους ακάματους εργάτες θα είχα στο μυαλό μου . 

Σας ευχαριστώ όλους για τα ωραία χρόνια, τις καλές και κακές στιγμές που περάσαμε και ζητώ συγγνώμη γιατί δεν προσπάθησα περισσότερο.

Δεινόσαυροι

Είμαι εφημεριδάς. Μεγάλωσα με εφημερίδες παντού μέσα στο σπίτι, με έναν αδελφό ο οποίος μου έδινε να ζωγραφίσω σε δημοσιογραφικό χαρτί τις πρώτες μου μουτζούρες και γράμματα. 

Η πρώτη μου δουλειά, για να βγάλω ένα χαρτζιλίκι  ήταν κλητηράκι στη Γνώμη του Πόπωτα τον Ιούλιο του ’83, ετών 15. Την επόμενη χρονιά έζησα για δυό καλοκαιρινούς μήνες, πάλι από το… ευαίσθητο πόστο του κλητήρα τη γέννηση και το θάνατο μιας εφημερίδας, της «Ρωμιοσύνης». Ήταν μια αυτοδιαχειριστική προσπάθεια μερικών δημοσιογράφων για ένα φύλλο χωρίς εκδότη, η οποία βρήκε μπροστά της, εκτός της εκδοτικής απειρίας, τον πόλεμο των εκδοτών αλλά και του Κώστα Λαλιώτη που κατακεραύνωνε τότε από την εξόρμηση: «κάψτε τους, κλάψτε τους, απομονώστε τους». Κάτι που λίγο ως πολύ έγινε καθώς η εφημερίδα έκλεισε λίγο μετά με την… ισχνή για τότε κυκλοφορία των 15-16 χιλιάδων φύλλων σε Αθήνα – Πειραιά.

Είτε στην πρωινή βάρδια με τα γέλια, τη χαλαρότητα, το φλερτ (των «μεγάλων» εγώ… μάθαινα) και τις ιστορίες που έλεγαν οι ρεπόρτερ, είτε στη βραδινή με τα μπινελίκια των υλατζήδων, το άγχος και την τρεχάλα  να πάνε τα χειρόγραφα στη «φωτοσύνθεση» ώστε να προλάβουμε τους χρόνους του τυπογραφείου, αλλά και τις μεταμεσονύκτιες «ζυμώσεις»  στην Φωκίωνως Νέγρη μετά το κλείσιμο όπου παρεισφρούσα κι εγώ , οι μέρες αυτές με σημάδεψαν. Το μικρόβιο του χαρτοπολτού των 40 γραμμαρίων είχε κάνει μονόδρομο για εμένα τη δουλειά σε εφημερίδα.

Τυχερός και με το απόλυτο βύσμα και «βασανιστή» μαζί (τον αδελφό μου διευθυντή) άρχισα το ταξίδι ως δόκιμος – και απλήρωτος για 18 μήνες- αστυνομικός ρεπόρτερ στον «Δημοκρατικό Λόγο» στις 26 Μαρτίου του 1986. Το πρώτο κομμάτι μου που «πέρασε» και δημοσιεύτηκε, το πρώτο δίστηλο με το όνομά μου στο τέλος (το έβαλε χωρίς να το ξέρω ο Βορίνας παρότι είχε γράψει αυτός πάνω απο το μισό), το πρώτο ρεπορτάζ μόνος μου (τράβαγε τα μαλλιά του ο Γρηγόρης ο Ρουμπάνης), το πρώτο μου πρωτοσέλιδο (97 φορές μου έσκισε το λίντ της πρώτης ο Γερονικολός), η πρώτη μου απόλυση όταν αρνήθηκα να κάνω ύλη.

Η ύλη που τελικά με κέρδισε κατά κράτος και μου έδειξε τι σημαίνει εφημερίδα. Αγωνία, άγχος, δημιουργία, τσακωμοί και πλάκες. Φωνές και γέλια. Άγρια ξενύχτια ατέλειωτης δουλειάς με λεχμαντζούν από τον Πειραιά στις 4 τη νύχτα και «φρέσκα» φύλλα μόλις βγαίνουν από το φούρνο του τυπογραφείου. Πολύωρες συσκέψεις με άφθονο αλκοόλ, νέοι φίλοι, πολλά φίδια. Εγωισμοί, αναξιοκρατία, καμάρι και περηφάνια, καλάμια άτακτα παρκαρισμένα. Συνεργασία, δικτατορία, μονόστηλα και οκτάστηλα, ρουμπρίκες, υπότιτλοι, βινιέτες, λεζάντες, ράστερ, αρνητικά. Ξεγύρισμα και ξάκρισμα, σαλόνι και γυρίσματα, 4στηλο στα τρία και χρωμογράφος, σελιδοποίηση στο χέρι με κοπίδι, κόλα και ψαλίδι. Το dtp και οι αρτ. Από το Φλώρο στην Eurokinissi και το Flirck. Από το τέλεξ του ΑΠΕ στο amna.gr. Από τους επιμελητές των κειμένων και τους συναδέλφους – εγκυκλοπαίδειες στο google που τα ξέρει όλα. Έρωτες και χωρισμοί, γιάφκες σε φτηνά ταβερνάκια, επιτυχίες και απογοητεύσεις, απολύσεις και νέα συμβόλαια, απομυθοποιήσεις και σεβασμός. Εκλογικές αναμετρήσεις, Χέρφιλντ, Ειδικό δικαστήριο, πόλεμοι, Ίμια, σεισμοί, ναυάγια, 17Ν, 11^η Σεπτεμβρίου, γεγονότα που είναι οξυγόνο για το δημοσιογράφο. Γεγονότα στα οποία όλοι θυμούνται την εφημερίδα.

Δούλεψα και στο ραδιόφωνο. Εξαιρετικό μέσο, «ζεστό» και άμεσο, σε φέρνει κοντά με τον ακροατή. Μου άρεσε, αλλά δε συγκρίνεται ούτε με μισή ώρα σε εφημερίδα. Δούλεψα και στην τηλεόραση σε δελτία ειδήσεων. Το απόλυτο χάλι. Αγραμματοσύνη, ασυνταξία, καλάμια τεράστια και καριέρα από γκομενίτσες που τα μόνα ταλέντα που είχαν να επιδείξουν ήταν σωματικά. Εντάξει, υπήρχαν και κάποιοι δημοσιογράφοι. Δεν έχει καμία σχέση με εφημερίδα ούτε στο είδος δημοσιογραφίας ούτε στα χρήματα. Το μισθό ενός αρχισυντάκτη εφημερίδας τον έχουν στην tv μόνο για το μανικιούρ της παρουσιάστριας.

Είμαι εφημεριδάς. Αν και ενημερώνομαι από το internet και ακούω όλο το πρωί ραδιόφωνο, όλες οι ειδήσεις είναι για μένα φήμες μέχρι να τις δω γραμμένες σε μια εφημερίδα ή αναρτημένες στο site τους. Γιατί; Διότι είναι το μόνο μέσο με τόσες δικλείδες ασφαλείας από την πηγή έως τη δημοσίευση. Ρεπόρτερ, επικεφαλής του ρεπορτάζ, αρχισυντάκτης, υλατζής, διόρθωση, διεύθυνση σύνταξης. Κάποιος θα τη δει την πατάτα πριν δημοσιευτεί, εκτός αν είναι επιλογή να δημοσιευτεί η πατάτα.

Είμαι εφημεριδάς, άρα γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα ότι δεν υπάρχει αντικειμενική εφημερίδα. Ακόμα και η λεζάντα ή ο μεσότιτλος σε ένα θέμα, το πού θα το βάλεις, με τι τίτλο και φωτογραφία, όλα ανήκουν στον απολύτως υποκειμενικό τρόπο με τον οποίο η κάθε εφημερίδα αντιμετωπίζει το ίδιο γεγονός, ακόμα και με το ίδιο δημοσιογραφικό κείμενο. Αυτό για εμένα προσθέτει μαγεία στο μέσο.  

Είμαι εφημεριδάς και με πονάει η κατά κράτος ήττα της εφημερίδας τόσο από τα νέα μέσα, όσο και από την αυτοκτονική αντίδραση των εκδοτών αλλά και των ανθρώπων του Τύπου στην κρίση. Όταν το μόνο που έχεις να πουλήσεις στον υπερκορεσμένο από καταιγισμό ειδήσεων πολίτη είναι νηφαλιότητα, διασταύρωση και ποιότητα και εσύ το μόνο που κάνεις για να αντέξεις στη φουρτούνα είναι να παραδίδεις το προϊόν σου στο μάρκετινγκ που δολοφόνησε ήδη τα περιοδικά, να «σκοτώνεις» τα ατού σου και να μετατρέπεις τις καλογραμμένες στήλες σου σε άναρχο μπλόγκ όπου ο κάθε πικραμένος γράφει τις ανοησίες του και αντιγράφει το ΑΠΕ, τότε είσαι χαμένος από χέρι.

Είμαι εφημεριδάς και όσο και να λατρεύω τις νέες τεχνολογίες και τις δυνατότητες που προσφέρουν στον πολίτη για ενημέρωση και γνώση, θέλω τυπωμένο το άρθρο για να το «χορτάσω». Θέλω τυπωμένο το ρεπορτάζ για να το «χτενίσω». Θέλω τυπωμένη την είδηση για να τη φιλτράρω.

Είμαι εφημεριδάς, αλλά γνωρίζω ότι είμαι από τους τελευταίους. Αφορμή για το περίεργο «μνημόσυνο» δεν είναι η επερχόμενη διάλυση της ΕΣΗΕΑ μετά τις απανωτές γκάφες και τις ακατανόητες ενέργειές της τόσο κατά τη διάρκεια της απεργίας για την ΕΡΤ όσο και πιο πρίν, ούτε η ανακοίνωση για το κλείσιμο της τελευταίας εφημερίδας που δούλεψα, της Βραδυνής, από έναν εκδότη που δεν αγάπησε ποτέ την εφημερίδα του και δεν κατάλαβε ποτέ το βάρος του τίτλου που κατείχε.  Αφορμή είναι μια μικρή συνομιλία με το Βιλάκι. Η Βίλυ θα πάει το Σεπτέμβρη στην πρώτη Γυμνασίου. Συζητούσε λοιπόν με την μητέρα της για τους φίλους της με τους οποίους θα είναι σε άλλα τμήματα. Της έλεγε η Κατερίνα να μη στεναχωριέται διότι θα μπορούν να είναι μαζί στα διαλλείματα, αλλά και στις διάφορες δραστηριότητες όπως ομαδικά αθλήματα, θεατρική ομάδα, χορευτικά κτλ που διοργανώνουν οι σύλλογοι γονέων και καθηγητών. «Θα συμμετέχετε επίσης αν θέλετε και στην έκδοση της σχολικής εφημερίδας» είπε η Κατερίνα προκαλώντας ακαριαία την έκπληξη, το γέλωτα και το χλευασμό από την 12χρονη κόρη μας: «Σιγά να μη βγάλουμε και πάπυρο! Τι λες ρε μαμά, αυτά τα πράγματα είναι αρχαία. Άκου εφημερίδα, κανένα site θα στήσουμε»…  

Είμαι εφημεριδάς. Το ίδιο μου το παιδί απεφάνθη: 

Είμαι δεινόσαυρος…

ΕΔΟΕΑΠ και οικονομία

Με αφορμή το κόψιμο του βοηθήματος των 300 ευρώ που χορηγούσε ο ΕΔΟΕΑΠ σε δημοσιογράφους ΑΜΕΑ και το νέο ΔΣ το έκοψε, είχαμε μια συζήτηση με το Γραμματέα του Οργανισμού Νίκο Καρούτζο. Επειδή η απάντηση που του έδωσα σε σχόλιό του είναι μακροσκελέστατη τη δημοσιεύω εδώ καθώς το φατσοβιβλίο δε δέχεται και παραπομπές.

Το αρχικό μου σχόλιο που άνοιξε το θέμα: "Πούστη (sic) Nikos Karoutzos είμαι ήδη 300 μείον κι ακόμη δεν κάθισες στην καρέκλα! Θα σε σκίσω στη γκρίνια όπως άλλωστε σου είχα υποσχεθεί..."

Η απάντηση του Νίκου που με… ερέθισε

"Γιάννη με βάλατε για να τηρώ το νόμο και την τάξη και δεν είναι νόμιμο να παίρνεις επίδομα από δύο πηγές. Σε ότι αφορά σε επιδόματα τέτοιου τύπου επειδή υπάρχουν και κάποιοι που δεν παίρνουν επίδομα από ΕΤΑΠ εισηγήθηκα να δοθεί μόνο αν φέρουν πιστοποίηση από ΚΕΠΑ αλλά η πλειοψηφία πήρε απόφαση να δοθούν για 4 μήνες και να συνεχιστούν μόνο για όσους φέρουν ΚΕΠΑ. Εγώ καταψήφισα αυτό και επέμεινα στην πρότασή έχοντας υποψίες που μπορείς να αντιληφθείς"

Το σχόλιο του Αξελού που με τσάντισε (δε φταίει ο άνθρωπος, δεν κατάλαβε)

«Μη προσπαθείτε να πείσετε τον νέο Γ.Γ. να παρανομήσει....Δεν είναι καλό για όλους μας.....Όλα αυτά που έχουν συμβεί η θα συμβούν εμείς θα τα βρούμε μπροστά μας μια μέρα...Με το όποιο κόστος.....»

Αγαπητέ συνάδελφε, τα ευρώπουλα που λές δεν πρέπει να δίνονται από το ταμείο μας με βάση τα φιλικά η άλλα αισθήματα... Ο Νίκος είναι με όλους φίλος...τι πρέπει να γίνει με βάση αυτό να αρχίζει να μοιράζει ευρώ σε όσους δεν τα δικαιούται νόμιμα;

Και η άποψή μου:

Νίκο, μέχρι τώρα, όπως περίμενα να καταλάβεις, έκανα πλάκα παρά τον πόνο της τσέπης μου, όχι γιατί θεωρώ δίκαιο το μαχαίρι αλλά επειδή στο σπίτι πολλών συναδέλφων δεν μπαίνουν ούτε 300 ευρώ, οπότε –σκεφτόμουν- πώς να διαμαρτυρηθώ εγώ που απλά μου έκοψαν ένα βοήθημα ενώ εισπράττω κι από αλλού.

Μετά από αυτή σου την απάντηση όμως, που με χτύπησε κατευθείαν στο ευαίσθητο νευρικό μου σύστημα, οφείλω να σου απαντήσω απολύτως σοβαρά:

Αν θέλαμε κάποιον στον ΕΔΟΕΑΠ να τηρεί το νόμο και την Τάξη θα ψηφίζαμε τον δικαστή Ντρέντ, θα φέρναμε κάποιον ξάδελφο του Δένδια ή στα ζόρια θα διορίζαμε έναν συνταξιούχο εισαγγελέα να ξεμπερδεύουμε. Δε θέλω κάτι τέτοιο, θέλω και νόμιζα ότι ψηφίζω ανθρώπους που έχουν όραμα, γνωρίζουν ως μάχιμοι τα πράγματα και τις δυσκολίες του κλάδου και δε θα διστάσουν να αλλάξουν χρόνιες προκαταλήψεις και πρακτικές και να σπάσουν τα όποια αποστήματα, όχι να λαμβάνουν με τη μία μέτρα που είχε πάρει και η προηγούμενη διοίκηση και τα ανακάλεσε.

Πάμε λοιπόν στα περί νομιμότητας των δύο επιδομάτων. Νίκο μου, κάποιοι άνθρωποι με ορισμένες αναπηρίες (προσοχή, όχι όλες) και ποσοστό αναπηρίας άνω του 65% (έχω 80%), παίρνουν από τα Ταμεία τους ένα επίδομα που ονομάζεται «εξωιδρυματικό». Ξέρεις, Νίκο μου, τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι πέρασαν από τη θλιβερή διαδικασία των επιτροπών ή των ΚΕΠΑ και πιστοποιήθηκε ΚΑΙ από την Πολιτεία ότι αυτοί οι άνθρωποι ΔΕΝ μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν (όχι έτσι όπως νομίζεις) και ή θα σαπίσουν σε κάποιο ίδρυμα καθώς δε μπορούν να είναι αυτόνομοι ή θα τους χορηγηθεί ένα επίδομα ώστε με αυτό θα πληρώνουν έναν άνθρωπο να είναι συνέχεια μαζί τους (βοηθούς τους ονομάζουμε). Ο βοηθός αυτός πληρώνεται με το εξωιδρυματικό επίδομα για να βοηθάει τον ανάπηρο να κάνει μπάνιο, να κάνει την ανάγκη του, να ντυθεί ή να ξεντυθεί, να πλυθεί και να χτενιστεί, να σηκωθεί ή να γυμναστεί, να μετακινηθεί ή τέλος πάντων να κάνει όσα όλοι οι άλλοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν μόνοι τους.

Επειδή όμως υπάρχουν και ανάπηροι οι οποίοι δεν πρόλαβαν ποτέ να δουλέψουν ή δε συμπλήρωσαν τα κατάλληλα ένσημα και ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία, η Πολιτεία έχει προβλέψει να δίνεται αυτό το επίδομα (όπως και άλλα προνοιακά και μη ανταποδοτικά) από τους Δήμους ώστε οι άνθρωποι αυτοί να είναι όσο το δυνατόν λειτουργικοί.

Άρα, όσοι ανάπηροι ανήκουν σ αυτή την κατηγορία και δικαιούνται εξωιδρυματικού επιδόματος το παίρνουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Συνεπώς ο ΕΔΟΕΑΠ λέει για άλλη μια φορά ψέματα και ασυναρτησίες, για άλλη μια φορά το ΔΣ πιάνεται αδιάβαστο, επιεικώς άσχετο και απληροφόρητο βγάζοντας ανακοινώσεις αστείες.

Δεν υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν δύο επιδόματα και άλλοι που δεν παίρνουν. Ή κάποιος δικαιούται του θεσμοθετημένου εξωιδρυματικού ή αυτό της απόλυτης αναπηρίας και το παίρνει από το Ταμείο ή τη Νομαρχία ή δεν το δικαιούται και δεν το παίρνει.

Ελπίζω να καταλαβαίνεις τώρα ότι τα λοιπά περί ΚΕΠΑ κτλ που αναφέρεις είναι άσχετα. Άσε που είστε υποχρεωμένοι βάση του νόμου να δέχεστε τις παλαιότερες αποφάσεις των Υγειονομικών Επιτροπών του ΙΚΑ. Κανείς σας δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει εκ των προτέρων το καθεστώς των ΑΜΕΑ. Είμαι πολύ περίεργος όμως για το ποιος σας ενημερώνει και σας συμβουλεύει εκεί μέσα. Προφανώς θα είναι ο ίδιος επιστημονικός σύμβουλος που σχεδίασε το φυσιοθεραπευτήριο σε μη προσβάσιμο κτήριο και τον ορθοπεδικό δυό τετράγωνα και μιά λεωφόρο μακριά από το ακτινολογικό!

Ο ΕΔΟΕΑΠ δεν έδινε κανένα επίδομα παράνομο ή νόμιμο. Ο ΕΔΟΕΑΠ έδινε ένα βοήθημα στους ανάπηρους συναδέλφους. Δεν είναι θεσμοθετημένο, δεν είναι επίδομα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια επιπλέον στήριξη στους ΑΜΕΑ δημοσιογράφους από έναν Οργανισμό πλούσιο μέχρι πρότινος. Δε θέλετε να το δίνετε άλλο; Μη σώσετε. Μη μου μιλάς όμως για νομιμότητες γιατί μου ανάβουν τα λαμπάκια και αντιστρέφοντας τη γνωστή Βουλγαράκιο ρήση ρωτώ: πες ότι δεν είναι νόμιμο το βοήθημα (που είναι), είναι ηθικό το κόψιμο;

Δε γνωρίζω σε ποιους έδινε ορθώς ή μη το βοήθημα ο ΕΔΟΕΑΠ και δε με νοιάζει. Θέλω  να ξέρω όμως στην επόμενη απάντησή σου σε πόσους ανάπηρους συναδέλφους το χορηγούσε ώστε να υπολογίσω τη φοβερή οικονομία που αποφάσισε ως πρώτη πράξη το νέο μας ΔΣ.

Εντελώς φιλικά

Γιάννης Γερονικολός

Υ.Γ. Σου έχω πει κατ ιδίαν ότι είμαι υπέρ του αναλογικού κοψίματος στις επικουρικές και τα εφάπαξ. Προφανώς και παραμένω σ αυτές τις θέσεις και βάζω μέσα και τα επιδόματα προκειμένου να σωθεί ο ΕΔΟΕΑΠ. Μη μου το αμπαλάρεις όμως με πολιντικάντικες αηδίες περί νομιμότητας και μην αρχίζετε με τον εύκολο στόχο που είναι οι ανάπηροι. 

Καλό κουράγιο σε όλο το ΔΣ.

Τραμπουκισμός και φοροδιαφυγή

Κάλεσα την εταιρεία Αφοι Σωτηρόπουλοι ΕΠΕ με τον διακριτικό τίτλο «ΑΘΗΝΑ CONTAINERS» που εδρεύει στην Λ. Βουλιαγμενης 36, Αργυρουπολη (http://www.athinacontainers.gr) για να μαζέψει περίπου 40 σακούλες με μπάζα που είχα κατεβάσει στο πεζοδρόμιο του σπιτιού μου.
Η τιμή που συμφωνήθηκε τηλεφωνικώς για αυτή την υπηρεσία τους ήταν 80 ευρώ!

Η φόρτωση έγινε και όταν πήγα να πληρώσω τον οδηγό του ζήτησα τη νόμιμη απόδειξη. Με έκπληξη μου απάντησε ότι δεν έχει κάτι τέτοιο και ότι αν θέλω μπορώ να γράψω εγώ ένα χαρτί να μου το υπογράψει!
Στην εύλογη ένστασή μου, πήρε τηλέφωνο στην εταιρεία όπου μου μίλησε μία κυρία η οποία είπε πως αν θέλω απόδειξη θα πρέπει να τους πληρώσω plus το ΦΠΑ 23%. Αρνήθηκα λέγοντας ότι αθετούν τη συμφωνία μας.
Η εταιρία τότε έδωσε  εντολή στον οδηγό να αδειάσει τον κάδο με ανατροπή στο δρόμο και να φύγει! Αποτέλεσμα ήταν, φυσικά, να σκιστούν οι σακούλες και να γεμίσει με μπάζα τόσο το πεζοδρόμιο όσο και ο δρόμος. Μπάζα που έπρεπε να μαζευτούν σε σακούλες πάλι από την αρχή για να φορτωθούν σε άλλο κάδο…

Πώς μπορεί να προστατευτεί ο πολίτης από τέτοιες συμπεριφορές;

ΟΙ "ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΙΝ" ΜΑΣ ΑΔΕΛΦΟΙΝ.......

Αληθινά δεν μπορώ να καταλάβω το σάλο που ξέσπασε,από το περασμένο Σαββάτο,γύρω και σχετικά με τον κεφαλικό φόρο που επέβαλε το ιερατείο της Γερμανοκρατούμενης Ευρωπαϊκής Ενωσης,στους ντόπιους και ξένους καταθέτες των Κυπριακών Τραπεζών.Και καλά οι Ρώσοι ολιγάρχες,που θα δουν τα δισεκατομμύρια τους να μειώνονται κατά 10%,έχουν κάθε λόγο να θρηνούν.Αλλά,ας ..πρόσεχαν.
Οι αδελφοί Κύπριοι,τώρα,που θρηνούν και οδείρονται,λες και δεν είχαν ποτέ ακούσει τι τραβάνε τέσσερα χρόνια οι Ελλαδίτες .."κουμπάροι" και ποτέ δεν ίδρωσε γιαυτό τάυτί τους,θα τη βγάλουν με πενταροδεκάρες.Γιατί ένας μεσοαστός Κύπριος,άντε να έχει στην Τράπεζα είκοσι ή τριάντα χιλιάρικα για κάποια "δύσκολη ώρα" Θα του πάρουν τα "κοράκια" των Βρυξελλών 1,5-2 χιλιάρικα Ευρώ.Εφάπαξ.Και πάει τέλειωσε το παραμύθι.Ούτε μειώσεις μισθών και συντάξεων,ούτε ανεργία,ούτε έκτακτες επί των εκτάκτων εισφορές,ούτε χαράτσια μέσω ΔΕΗ,ούτε εξωπραγματική φορολόγηση κινητών και ακινήτων,ούτε φυλακή ή κατασχέσεις για χρέη 300 Ευρώ ή έστω 3000 στο ΙΚΑ ή την εφορία.Προς τι το κλάμα και οι κατάρες των δικών μας κονδυλοφόρων και των αμετανόητων πολιτικών,που συνεχίζουν,σε πείσμα των καιρών,να εθελοτυφλούν;
Μας έχουν αφαιρέσει,μέχρι στιγμής,το 40%,όχι των ανύπαρκτων καταθέσεων μας,αλλά των ίδιων των πόρων διαβίωσης μας,μας έχουν ρίξει στην ανεργία,τη φτώχεια κι αυτή ακόμα την πείνα,σε ορισμένες περιπτώσεις κι αντί να περιχαρακωθούμε και όλοι μαζί να διεκδικήσουμε την επάνοδο,όχι με λόγια,αλλά με σκληρή εργασία,σε καλλίτερες μέρες για όλους μας,"επί τον ποταμόν Βαβυλώνος καθήμεθα,κλαίοντας εν τω μνησθήναι ημάς της Σιών".
Οσο για τα αδέλφια τους Γκύπριους,δεν θυμάμαι κανέναν μαρτυρικόν πολιτικόν τους ή κάποια από τις πλούσιες συνεταιριστικές οργανώσεις τους,να έδειξαν το πιό ελάχιστον ενδιαφέρον,τόσα χρόνια τώρα,για τους Ελληνες αδελφούς που υποφέρουν.
Α,ξέχασα,μας στέλνουν πατάτες με 1,5 Ευρώ το κιλό,τη στιγμή που τις πουλάνε στην Αγγλία 0,60 Ε. το κιλό.Αυτό θα πει εθνική συμπαράσταση.

Κώστας Γερονικολός

Ο " ΑΓΙΟΣ " του Κιούκπουϊ

Του Κώστα Γερονικολού

Ζούμε τις τελευταίες μέρες μια ενορχηστρωμένη,από το σύνολο ,σχεδόν,του πολιτικού συστήματος -πλην ΚΚΕ - και την συντριπτική πλειοψηφία των Μέσων Ενημέρωσης,έντυπων και ηλεκτρονικών,επαναγιοποίησης του αρχικομματάρχη της σκληρής Δεξιάς παράταξης Κωνσταντίνου Καραμανλή.Το κακό,αυτή τη φορά,είναι ότι στην "επιχείρηση" ένεργό ρόλο έχουν αναλάβει,εκτός από το συνεταίρο στην κυβέρνηση Σαμαρά,ΠΑΣΟΚ της συμφοράς και της απελπισίας και η λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά των Τσιπραίων και των αναρίθμητων συνιστωσών της.Μάλιστα,εξανάγκασαν τον Αλέξης,για να δείξει και το "εθνικόφρον προσωπείο" του,να ανάψει το κεράκι τουΟχι εκεί ψηλά στο Λυκαβηττό,που λέει και ο στίχος του Γκάτσου,αλλά,λίγο ψηλότερα,στα γνωστά βραχώδη οικόπεδα της Φιλοθέης,από τα οποία πλούτισε η οικογένεια Καραμανλή και όπου,βέβαια, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης οι επίγονοι του έστησαν και το ανάλογο "Ιδρυμα".
Δεν επιθυμούσα να συμμετάσχω στο παιχνίδι που παίζεται,σ΄αυτή την προσπάθεια να μας υπενθυμίσουν και πάλι -για εικοστή φορά τα τελευταία χρόνια - ότι ο Καραμανλής ήταν ο "Εθνάρχης",που έμεινε αλώβητος από τις αμαρτίες της μεταπολιτευτικής περιόδου.Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΕΘΝΑΡΧΗΣ,πάνω από κόμματα,τις ιδεολογίες και τις ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας,που μας έφεραν στη σημερινή κρίση.
Θέλεις,όμως,να αγιάσεις και δεν σ΄αφήνουν.
Ε,διάολε δεν μπορώ να συγκρατηθώ με όσα ανιστόρητα,πλαστά,παραμορφώσεις της ίδιας της πραγματικότητας και άφεσης διαχρονικών εγκληματικών ενεργειών,που συντελέστηκαν,όχι μόνο σε βάρος της Αριστεράς,αλλά και των μη ψηφοφόρων της Δεξιάς,από τα υπολλείμματα των δωσιλόγων της Κατοχής,των φασιστών τραμπούκων, Οργανώσεων ,όπως η "Χ" ή η "Καρφίτσα" και των ΤΕΑ.Το απαύγασμα,που οδήγησε στην έκρηξη μου,ήταν ένα σημείωμα του Κώστα Ιορδανίδη,στην "Καθημερινή" της Κυριακής.
Τον άνθρωπο δεν τον γνωρίζω από κοντά,ούτε σαν πρώην συνάδελφο,ούτε σαν ψευτοιστορικό,που θέλει τα τελευταία χρόνια,να αυτοπροσδιορίζεται.Δικαίωμα του. "Στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις",όπως είπε και ο αείμνηστος Τσαρούχης.Διαβάζω κάπου κάπου τα σημειώματα του στην "Καθημερινή",με ορισμένα ψιλοσυμφωνώ και με τα περισσότερα,ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα διαφωνώ,αλλά όλα κινούνται μέσα στα πλαίσια του δημοκρατικού παιχνιδιού.
Αυτό,όμως,το χθεσινό ήλθε να αποδείξει ότι ο άνθρωπος εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία.
Θα επισημάνω ορισμένα σημεία, από τα οποία ο κ. Ιορδανίδης,εντελώς ανιστόρητα και παραβιάζοντας την καθολική μνήμη,απευθύνεται λες στους ιθαγενείς,για να ανταλλάξει κορδελάκια με πολύτιμους λίθους.
- Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ορίσθηκε από το Βασιλέα Παύλο πρωθυπουργός παρά την εκπεφρασμένη προτίμηση των βουλευτών το Συ ναγερμού υπέρ του Στ. Στεφανόπουλου.
Αποσιωπά ο κ. Ι. ,ότι τον Καραμανλή έκανε πρωθυπουργό η αμερικάνικη πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα και ο σταθμάρχης της CIA,όχι μέσω βασιλιά,αλλά της Φρειδερίκης(Κακή μοίρα αυτού του τόπου να μπλέκει πάντα με κάποια Γερμανίδα)
-Κουβέντα από τον αξιότιμο κ.Ιορδανίδη για τις εκλογές της βίας και της νοθείας του 1961,το παρακράτος και τον εκλεκτό των Καραμανλικών μηχανισμών Γιώργο Παπαδόπουλο.
Παραιτήθηκε αναφέρει,ο πλαστογράφος,για "ασήμαντη αφορμή",αναφερόμενος στο γνωστό θέμα της επίσκεψης των βασιλέων στο Λονδίνο,το 1963 και δεν αναφέρει ότι εκείνες τις μέρες ήταν ανκόμα ο ανοιχτός ο τάφος του Γρηγόρη Λαμπράκη,που δολοφόνησα;ν οι φασιστικές συμμορίες,που κάτω από την κάλυψη του Καραμανλή είχε δημιουργήσει στη Θεσσαλονίκη ,αλλά και σε όλη τη χώρα,το παρακράτος της Δεξιάς.
Μα μας εμφανίζεται και ζηλωτής του φασιστικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου,ο "δημοκράτης" και "αντικειμενικός ιστοριοδίφης" κ.Ιορδανίδης.Υποστηρίζει,λοιπόν,στο κατάπτυστο γράφημα του στην "Καθημερινή",ότι ο Καραμανλής - της πρώτης περιόδου εννοείται-αγωνιζόταν "για τη δημιουργία συγκροτημένου κράτους.Το γεγονός ότι αυτό είχε επιτευχθεί επί Ιωάννη Μεταξά,δεν αναιρεί τη συμβολή του".Ο υφέρπων φασισμός στο μεγαλείο του.Αυτά σε ότι αφορά τον προδικτατορικό Καραμανλή.Ο κ. Ιορδανίδης
σαφώς,στην προσπάθεια "αγιοποίησης" του Εθνάρχη,"ξεχνά" να αναφερθεί στις διώξεις,τις φυλακίσεις,τις εξορίες στα ξερονήσια,που επιφύλαξε στους οπαδούς της Αριστεράς,αλλά και του Κέντρου.Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο μεγάλο έγκλημα της κάλυψης του χουντικού πραξικοπήματος,από τον αυτοεξόριστο τότε στο Παρίσι 'Εθνάρχη".Ο οποίος αλληλογράφησε με τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χούντας,εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κόλλια,ζητώντας να πάρει μέρος,με προτάσεις στο "Τεθωρακισμένο Σύνταγμα",που ετοίμαζε ο Παπαδόπουλος και η ένστολη συμμορία του.Καθώς και τη συνέντευξη που έδωσε,μετά το πραξικόπημα,στο διεθνή Τύπο,όπου από την ασφάλεια του Παρισιού και την οικονομική άνεση που του είχαν εξασφαλίσει οι κορυφαίοι Ελληνες κεφαλαιοκράτες της τότε εποχής,έφθασε στο σημείο να καταγγείλλει σαν υπεύθυνους της δικτατορίας τους Γεώργιο και Ανδρέα Παπανδρέου.
Ξέχασε,ακόμα,ο "αντικειμενικός" κ Ιορδανίδης να μιλήσει για το ξεπούλημα που έκανε ο Ψευτοεθνάρχης,στος αξιωματικούς του Ναυτικού που στασίασαν το Μάίο του 1973.
Και το αποκορύφωμα,για την μεταπολιτευτική περίοδο.Γράφει ο αρχιλιβανιστής ότι ο Καραμανλής..."υπήρξε σαφώς αποτελεσματικότερος και αυτού ακόμη του Ελευθερίου Βενιζέλου"
Μα,για όνομα του Θεού,τα κεραμύδια στο Νέο Φάληρο στέκονται ακόμα στη θέση τους;

Ωδή στη βία (αυστηρά ακατάλληλο)

Διάβασα αυτό εδώ το σημείωμα του Γιαννακίδη στο protagon για τον γολγοθά της οικογένειας της μικρής Μαριλένας Γερογιάννη και άρχισε πάλι να μυρμηγκιάζει το κεφάλι μου και να φουντώνω σαν τον Χούλκ λίγο πριν τα κάνει όλα πουτάνα.

Το γεγονός ότι μάλλον έχω κληρώσει και μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να αυτολογοκριθώ πιά, με έχει οδηγήσει στο να μη γράφω ούτε λεζάντα σε ανάρτηση φωτό στο φατσοβιβλίο. Επειδή θα σκάσω όμως, είπα να κάνω μια εξαίρεση και να ξεμπουκώσω για λόγους υγείας. 

Το κείμενο που ακολουθεί καλό θα είναι να μην διαβαστεί από μικρά παιδιά, «νοικοκυραίους», μυξοπαρθένες, αριστερούς του κώλου, ξεφτιλισμένους Χρυσαυγήτες και οπαδούς της ηλίθιας θεωρίας ότι «η βία είναι ίδια απ όπου κι αν προέρχεται».

Τώρα που ξεμπέρδεψα αποποιούμενος των νομικών ευθυνών μου και βεβαιώθηκα ότι μόνον εγώ και δυο τρεις άλλοι θα εκτεθούμε στα ραδιενεργά κατάλοιπα των σκέψεων που δημιουργεί η καταταλαιπωρημένη φαιά ουσία που μου έχει απομείνει, συνεχίζω.

 Ούτε εμένα μ αρέσει η βία, αλλά συμφωνώ απόλυτα με τους ΚΚΕδες ότι πρόκειται για τη μαμή της ιστορίας. Θα συμπλήρωνα εύκολα ότι είναι η μαμή των κόμικ, του χόλιγουντ, των μύθων, των παραμυθιών, του καλού σέξ, αλλά και… η μαμή της ίδιας της ζωής! Εξηγούμαι: Το πρώτο πράγμα που κάνει ένα νεογέννητο βρέφος που βγαίνει από τη μήτρα δεν είναι να σκάσει στα γέλια με τα χάλια του μαιευτήρα, αλλά να βάλει τα κλάματα για το κακό που το βρήκε και από τη φιλόξενη μήτρα βρέθηκε να το τραβολογάνε κάποιοι μαλάκες. Αν, δε, αργήσει να κλάψει, τότε ο επιστήμων το πλακώνει στις μπάτσες για να πιστοποιήσει με το ουρλιαχτό του ότι αναπνέει.

Από το πρώτο μας κλάμα λοιπόν έρχεται η βία στη ζωή μας και γι αυτό όσοι την ανακάλυψαν κατά τις διάφορες εκδηλώσεις (sic) κατά τη διάρκεια της ομολογουμένως όχι και τόσο επιτυχημένης έλευση του ΓΑΠ από την πρωθυπουργία και εντεύθεν, όσοι δηλαδή θεωρούν πως η αιτία της βίας είναι η φτώχεια, μάλλον το έχουν κάψει, ή είναι φίλοι του Παπαδημούλη.

Θα μου πεις τώρα, τι δουλειά έχει η μικρή Μαριλένα με τη βία. Εδώ υπάρχουν δύο προσεγγίσεις: Μία είναι αυτή της  αριστεράς που θα σου πει ότι βία είναι να στερείς από μια βασανισμένη οικογένεια τη δυνατότητα να προσφέρει μια θεραπεία στο παιδί της για λόγους γραφειοκρατικούς και μπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα, με όλα τους τα δίκαια.

Η άλλη προσέγγιση είναι αυτή που κλείνεις τα μάτια και φαντάζεσαι τον εαυτό σου στη θέση του πατέρα της Μαριλένας να μπουκάρεις με την κοντόκανη λουπάρα στον ΕΟΠΥΥ, να τη χώνεις στο στόμα της υπεύθυνης και να της λες με βαθειά ερωτική φωνή: «θα υπογράψετε αγαπητή μου την απόφαση να κάνει η κόρη μου τις θεραπείες που πρέπει ή θα στολίσω τον τοίχο πίσω σας με το υπέροχο μυαλό σας;». Πιστεύει κανείς ότι δε θα λυνόταν αυτόματα το πρόβλημα; Οι αληταράδες αυτοί δεν καταλαβαίνουν από τίποτα άλλο. Ασχολούνται με μια υπόθεση ο υπουργός υγείας, ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η αγάμητη  δημόσια υπάλληλος την πρωτοκολλεί και την μεταθέτει σε άλλου βαθμού επιτροπή γιατί… μπορεί! Αυτή μπορεί και σκοτώνει το παιδί σου νόμιμα τυλίγοντάς το  με τα πλοκάμια της γραφειοκρατίας, αλλά εσύ αν της αλλοιώσεις τη μάπα στα χαστούκια, θα είσαι απαράδεκτος γιατί έχεις χρησιμοποιήσει βία.

*********************************

Και πάνω που αρχίζουν να πέφτουν οι στροφές και να ξεθολώνει το μάτι, διαβάζω την προκήρυξη από τα μαλακισμένα εδώ(κλικ) και άντε πάλι να δω ποιος θα μου πάρει τη ματσέτα από το χέρι.

Τα χαϊβάνια αυτά, πιστοποιούν μ αυτά που γράφουν οτι είναι παντελώς ανεγκέφαλα και τον παίζουν με τα δυό τα χέρια βλέποντας demo από splatter fps παιχνίδια στο macbook που τους αγόρασε τα Χριστούγεννα ο νονός.

Τα όπλα, λέει, τα είχανε για να σκοτώσουν μπάτσους που είναι οι εχθροί (ε, βέβαια, ο μπατσάκος φταίει που μου κόψαν εμένα τις φυσιοθεραπείες, σωστό, έπρεπε να το είχα σκεφτεί)  και αν ο κακομοίρης που έπιασαν όμηρο ήταν διευθυντής της τράπεζας θα τον είχαν μπουμπουνίσει (διότι, γνωστό είναι, πως κάθε διευθυντής υποκαταστήματος τραπέζης στην Άνω Μαγούλα αποτελεί μέλος, τουλάχιστον, της λέσχης Μπίντελμπεργκ). Λένε ένα σκασμό άλλες απολίτικες, ανιστόρητες ψευτοτσαμπουκαλεμένες μαλακίες και καλά για να τρομάξουν τους μπάτσους που τους τσαλάκωσαν τα μούτρα και πιστεύουν πως έτσι είναι αγωνιστές και εκπρόσωποι της  λαϊκής πάλης. Του κώλου τα εννιάμερα.

Ε, λοιπόν κι εγώ είμαι σαφέστατα υπέρ της βίας και της τρομοκρατίας, όχι «απ όπου κι αν προέρχεται», αλλά της στοχευμένης στον αγώνα του πολίτη για την επιβίωση. Μπορώ να επικροτήσω με κάθε κύτταρό μου τη βία κατά αυτών που επιλέγουν τον τσαμπουκά για να ποδοπατήσουν σαδιστικά αυτόν που είναι από κάτω τους και δε μπορεί για διάφορους λόγους να αντιδράσει.

Όχι, δεν μιλάω για τη βλακώδη τυφλή τρομοκρατία των «πυρήνων της μαμάς» ή της «Σέχτας ηλιθίων» που πυροβολεί τα μεσάνυχτα νυσταγμένα μπατσάκια προσπαθώντας να ξεκινήσει επανάσταση. Μιλώ για την τρομοκρατία που θα επίλυε προβλήματα που δεν μπορεί να λύσει η αστική δημοκρατία καθώς τα νομικά τερτίπια επιτρέπουν σε κάθε πάμπλουτο να είναι πάνω από το νόμο και σε κάθε παλικαρά να κάνει ό,τι του καπνίσει καθώς γνωρίζει ότι κανείς δε θέλει να μπλέξει. Από τα πολύ μικρά έως τα πολύ μεγάλα όσοι δεν φοβούνται το νόμο θα έπρεπε να τρέμουν τον «λαϊκό τρομοκράτη».

Από τα κόμικ της Marvel μέχρι τις ταινίες του Ταραντίνο, τον Dirty Harry μέχρι τον κυνηγό στην ιστορία της κοκκινοσκουφίτσας, η μυθοπλασία βρίθει λαϊκών ηρώων που «διορθώνουν» με βίαιο τρόπο τα λάθη, τις παραλείψεις και τις ατέλεις του «κοινωνικού συμβολαίου συνύπαρξης» που επιτρέπει μόνο την κρατική βία. Όταν η πολιτεία δεν τιμωρεί, θ' αρχίσουν να τιμωρούν οι πολίτες. “ἵνα γὰρ δέος ἔνθα καὶ αἰδώς” έλεγε ο Σωκράτης και όταν το δέος δεν το έχει ο Ελληναράς απέναντι στο νόμο και νιώθει υπεράνω αυτού, τότε η «αιδώς» πρέπει να γίνει παραδειγματισμός…

****************

Ο Κάγκουρας με το μπλε ΒΜW με τα φιμέ τζάμια και τα φαρδιά ζαντολάστιχα παρκάρει χωρίς δεύτερη σκέψη πάνω στη ράμπα του πεζοδρομίου, η οποία είναι οριοθετημένη με πορτοκαλί χρώμα για να  τη βλέπουν και οι τυφλοί. Κάτω από τη δεξιά πλευρά του αυτοκινήτου κείτεται  διπλωμένος στα όρια θραύσης ένας από τους δύο ελαστικούς κώνους που υπάρχουν βιδωμένοι επί του οδοστρώματος για να εμποδίζεται η στάθμευση. Κατεβαίνει όλο χάρη, φτύνει την τσίχλα, κατεβάζει τα γυαλιά ηλίου από την κοντοκουρεμένη κόμη στα μάτια και κατευθύνεται με πλατύ χαμόγελο στο καφέ που βρίσκεται ακριβώς μπροστά του στον πεζόδρομο. Από το σημείο πια δε μπορεί να περάσει όχι ανάπηρος ή καροτσάκι με μωρό αλλά ούτε ο Γιαννάκης ο Μελισσανίδης. 

Μέχρις εδώ το σκηνικό γνωστό και οικείο. Στο Ελλαδιστάν νόμος είναι το δίκιο του αλήταρά, οπότε ο ανάπηρας να κάτσει στο σπιτάκι του που μου θέλει και ράμπα ενώ δεν έχουμε που να παρκάρουμε για να πιούμε ένα φρέντο. Θυμώνεις με τον κάφρο, το πολύ να του πεις τίποτα και να σου απαντήσει «έλα μωρέ, εδώ είμαι, αν έρθει κανείς και φωνάξει θα τον ακούσω». Όμως τα πράγματα αλλάζουν όταν ο κάφρος μαζί με τον ιδιοκτήτη του καφέ πλακώνουν στο ξύλο τον ανθρωπάκο που τόλμησε να βάλει το γνωστό αυτοκόλλητο «είμαι γάϊδαρος-παρκάρω όπου γουστάρω» στο τζάμι του παράνομα σταθμευμένου αυτοκινήτου. 

Εκεί δεν πίπτει λόγος, εκεί απλώνεις το χέρι και ξεριζώνεις την τραχεία του πουσταρά δίνοντας ένα πιο ζωηρό τόνο κόκκινου στους τοίχους στο καφεπωλείο του φίλου του. Θεωρώ ότι με δυο-τρεις τέτοιες προσεγγίσεις «άμεσης ασύμμετρης δικαιοσύνης» και της δημοσιότητας που θ ακολουθούσε το πρόβλημα θα μειωνόταν. Για φανταστείτε, μετά από δέκα «τρομοκρατικές επιθέσεις» φυτεύοντας από μία 45άρα σε κάθε γόνατο όποιου μπινέ παρκάρε σε θέση αναπήρων και ζήτησε και τα ρέστα σ αυτόν που του το επισήμανε, πόσο πολύ θα μειωνόταν το φαινόμενο…

*********************

Ξέρει ο άλλος ο μεγαλοεργολάβος για παράδειγμα, ότι μπορεί να κοροϊδεύει όλη την κοινωνία νομιμότατα και να μην τρέχει κάστανο. Μπορεί να πετάει στο δρόμο 200 εργαζόμενους από μια εταιρεία του χωρίς να τους δώσει τα δεδουλευμένα μηνών, χωρίς να δώσει αποζημιώσεις, χωρίς να δώσει πουθενά λογαριασμό και απλά να κηρύξει μια πτώχευση και… αντίο. Θα μπορούσα να το δεχτώ εν μέρη αν η πτώχευση αφορούσε και τον ίδιο κι όχι μόνο το νομικό πρόσωπο της εταιρείας, τους εργαζόμενους και τους προμηθευτές. Ο καθένας δικαιούται να αποτύχει σε μια μπίζνα.  

 Όταν όμως ο αληταράς γνωρίζοντας τα παράθυρα του νόμου που τον ευνοούν, πίνει τις σαμπάνιες του και τρώει τα χαβιάρια του στην επαύλη του μετρώντας τα εκατομμύρια που στοιβάζει από τις άλλες δραστηριότητές του, την ώρα που οι πρώην υπάλληλοί του ψωμολυσσάνε τότε… Τότε μόνο ο Δένδιας και οι ομοιδεάτες του δε θα έλεγαν «καλά του έκαναν του πούστη του χοντρού» όταν η ρουκέτα των «λαικών τιμωρών» θα έσκαζε στον τοίχο απέναντι από το τεράστιο παράθυρο της ηλιόλουστης τραπεζαρίας την ώρα που έπαιρνε το πρωινό του, γεμίζοντας μικρά σάρκινα κομμάτια, αίμα και σωματικά υγρά όχι μόνο το κατεστραμμένο δωμάτιο, αλλά και τον καλοφροντισμένο του κήπο…

*************

Διώχνει ο άλλος ο καργιόλης ο αντιπρόσωπος αυτοκινήτων τους υπαλλήλους του γιατί όντως δεν πάει καλά το μαγαζί και δες πουστιά που παίζει: τους δίνει μια επιταγή με το 40% του ποσού που κάνει να παίρνουν, πάνε στη τράπεζα το σηκώνουν, πάνε στην εταιρεία του δίνουν τα χρήματα και τότε τους δίνει την άλλη επιταγή με το 60% της αποζημίωσης και το χαρτί απόλυσης για το επίδομα του ΟΑΕΔ. 

Βρίσκει βέβαια και τα κάνει, αλλά δεν θα ήταν τέλειο δώρο για τη γιορτή του ένα μπελόκ με τα τέσσερα φρεσκοκομμένα δάκτυλά του;

«Άμεση δικαιοσύνη» τύπου Δικαστή Ντρέντ μπορεί να εφαρμόζεται πχ στους ξεκωλιάρηδες γιατρούς του ΚΑΤ που αφήνουν τη γιαγιάκα με σπασμένο πόδι και γοφό επι μια εβδομάδα να σφαδάζει από τους πόνους χωρίς εγχείρηση εκβιάζοντας για το φακελάκι.

 Σύλληψη, δίκη, ετυμηγορία και εκτέλεση ποινής, όλα σε ένα επιτόπου με θρυμματισμό των άνω άκρων ώστε το μόνο χειρουργικό κρεβάτι που θα δουν από κει και πέρα να είναι το δικό τους. 

Χρυσαύγουλα που κυνηγούν και μαχαιρώνουν μετανάστες θα μπορούσαν να δεθούν πισθάγκωνα, να φιμωθούν  και να χαριστούν ως pet σε θαλάμους στρατοπέδων κράτησης λαθρομεταναστών. Μπάτσοι που έχουν για χόμπυ να παίζουν μπάλα με τα κεφάλια φοιτητών μπορούν να φυτευτούν μέσα σε ζαρντινιέρες του περιβόλου των δικαστηρίων. κτλ

Εκατοντάδες οι περιπτώσεις και πεδίο δόξης λαμπρό για wannabe τρομοκράτες κι όχι για μαλακιστήρια που παίζουν με τόξα μέχρι να τους τα βάλει η αντιτρομοκρατική στον κώλο.

Ξεμπούκωσα. Δε μεταδίδω άλλο!