Κοίτα ποιος μιλάει (με τους φασίστες)

Δημοσιεύτηκε στο www.hitandrun.gr

Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός

Εντάξει, το τερματίσαμε! Μπορεί να μιλάει ο Θρύλος για διαιτησία, το ΚΚΕ για φορμόλη, ο Θέμος για μαύρα, ο Καραμανλής για δουλειά, ο Μαρινάκης για φορολογία και ο Τσουκαλάς για εφάπαξ, αλλά να μιλάει η ΝΔ του Σαμαρά για ακροδεξιά και να κατηγορεί το Σύριζα ότι προσδοκά τις ψήφους των χρυσαύγουλων, είναι κάτι που δεν καταπίνεται με τίποτα.

Ας μην πιάσουμε παλιές ιστορίες –που όμως είναι η ιστορία του τόπου μας, ε; - για ξερονήσια, εξορίες, φυλακίσεις και πλήρη αποκλεισμό κάθε μη «εθνικόφρονα» από την παραγωγική διαδικασία. Ας μη μιλήσουμε για Χίτες, ταγματασφαλίτες, δοσίλογους, μαυραγορίτες που απορρόφησαν τα δεξιά σχήματα μετά την απελευθέρωση, αντί να τους κρεμάσουν στο Σύνταγμα. Ας μη μιλήσουμε για την ΕΡΕ και το δολοφονικό παρακράτος που συντηρούσε. Ας μη μιλήσουμε καν για τη χούντα και το πού εντάχθηκαν την επόμενη μέρα της πτώσης της όλα τα φυντάνια στρατού, σωμάτων ασφαλείας, υψηλόβαθμων υπαλλήλων, δικαστικών κτλ κρύβοντας το φοίνικα πίσω από τα λάβαρα με τον πυρσό. 

Άντε, να τα διαγράψουμε όλα σαν επιχειρήματα και να πάμε από τη μεταπολίτευση και μετά. Από τότε που ο νεαρός βουλευτής Σαμαράς δεν άφηνε να του ξεφύγει φασιστική εκδήλωση στην Πηγάδα του Μελιγαλά που να μην παραστεί  και ανακοίνωνε με δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18.9.82).
Από κάπου θα έπρεπε να τραβήξει ψηφαλάκια ο φέρελπις θα μου πείτε και κάπως έτσι άρχισε τις «κακές παρέες»…

Από τότε που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έπνεε τα μένεα για τον τότε ΥΠΕΞ και σημερινό αρχηγό της ΝΔ: «Ο κ. Σαμαράς, από την άλλη πλευρά, εφήρμοζε πολιτική άκαμπτης αρνητικότητος, η οποία ταχέως έφερε τη χώρα σε πλήρη απομόνωση μέσα στην ΕΟΚ. Ταυτόχρονα, επί υπουργίας Σαμαρά, σημειώθηκε μια άνευ προηγουμένου κατακόρυφη επιδείνωση των σχέσεών μας με όλους ανεξαιρέτως τους βαλκανικούς γείτονές μας.»( ΤΑ ΝΕΑ, 14 και 15 Μαΐου 1997) δε φαίνεται να άλλαξαν και πολλά τόσο σε επίπεδο συνεργατών, όσο και στις διαπραγματευτικές ικανότητες του πρωθυπουργού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε το θέμα της ονομασίας της Μακεδονίας, στο οποίο η χώρα λόγω της εθνικιστικής και μονοδιάστατης πολιτικής Σαμαρά υπέστη μια τεράστια διπλωματική ήττα, από την οποία ακόμη δεν έχει συνέλθει και το πρόβλημα σοβεί.

Μετά την αποπομπή του από την κυβέρνηση κι ενώ Μητσοτάκης και ΕΣΗΕΑ «έψαχναν» σε ποιες τσέπες πήγαν τα εκατομμύρια των μυστικών κονδυλίων του ΥΠΕΞ που εκτοξεύτηκαν κατά την υπουργεία του, ο Σαμαράς ιδρύει την ΠΟΛΑΝ που τοποθετείται δεξιά της ΝΔ, μονοθεματικά ασχολούμενο με τα Εθνικά θέματα και κυρίως με το Σκοπιανό και τα Ελληνοτουρκικά σε γραμμή που λίγο ξεφεύγει(;) από την ακραία εθνικιστική.

Ένα χρόνο μετά την εκλογική αποτυχία της ΠΟΛΑΝ στις εκλογές του ’96, ιδρύεται από μια ομάδα  πολιτικών φίλων του σημερινού Πρωθυπουργού και συνοδοιπόρων του στην Πολιτική Άνοιξη το «Δίκτυο 21», το ελληνικό «Tea party». Ο Αντώνης Σαμαράς χαιρέτιζε τότε την ίδρυσή του ως «πολυσήμαντο γεγονός». Στο καταστατικό του Δικτύου, θα βρει κανείς απίθανες έως ανατριχιαστικές αναφορές όπως για παράδειγμα ότι τα μέλη του (μεταξύ άλλων απόστρατοι αξιωματικοί και έφεδροι καταδρομείς), «αυτενεργούν» στα εθνικά θέματα και στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής (στα Eλληνοτουρκικά, Kυπριακό, Kουρδικό, Θρακικό, Bορειοηπειρωτικό, Σκοπιανό, Ποντιακό ζήτημα), εκβιάζοντας ποικιλοτρόπως για την «άσκηση δυναμικότερης εξωτερικής πολιτικής».

Είναι χαρακτηριστικό (όπως αναφέρει σε σχετικό άρθρο του ο Δημήτρης Χατζηνικόλας) ότι η τελετή της μυήσεως στο Δίκτυο περιελάμβανε όρκο, ακουμπώντας το χέρι στο Ευαγγέλιο και στην κόψη σπαθιού!

Σας παραπέμπουν πουθενά όλα αυτά; Ας συνεχίσουμε.

Σύμφωνα με το καταστατικό του Δικτύου 21, οι σκοποί της ίδρυσής του εξυπηρετούν «την πατριωτική αφύπνιση των Ελλήνων», αλλά και για «να μετατρέψει τους παθητικούς υπηκόους σε ελεύθερα πρόσωπα, σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις του Ελληνισμού και το πνευματικό υπόδειγμα της Ορθοδοξίας», τα δε τα στελέχη του μιλούσαν για τις «αλύτρωτες πατρίδες» της Μικράς Ασίας, με αρθρογραφία τους επέκριναν τον Κ. Καραμανλή για τη θετική δήλωση που έκανε στον θάνατο του Χ. Φλωράκη και ζητούσαν «αποκατάσταση του κύρους των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας» και την «αποκατάσταση των νικητών του εμφυλίου πολέμου!».

Όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι, οι οποίοι συν τοις άλλοις έμπλεξαν και στην υπόθεση Οτσαλάν (το Δίκτυο 21 υπερασπίστηκε τον Οτσαλάν και τη δράση του αλλά αρνήθηκε, παρά την εντύπωση που κυριάρχησε τότε, ότι είχε ανάμιξη στην άφιξή του στην Ελλάδα, κάτι για το οποίο δικαιώθηκε δικαστικά), δεν θα απασχολούσαν, αν δεν τους βρίσκαμε πανίσχυρους όχι μόνο στην αυλή του βουλευτή Αντώνη Σαμαρά, αλλά και στο πρωθυπουργικό του γραφείο.  Στην κορυφή της Σαμαρικής πυραμίδας φιγουράρουν τα ονόματα των Χρύσανθου Λαζαρίδη και Φαήλου Κρανιδιώτη, ιδρυτών του Δικτύου. Δεν είναι όμως μόνο αυτοί. Το Δίκτυο έχει… δικτυωθεί παντού στη Συγγρού. Επικεφαλής της Γραμματείας Σχέσεων Κόμματος-Κοινωνίας του κόμματος είναι ο Διονύσης Καραχάλιος, πρώην αντιπρόεδρος του "Δικτύου 21" και παλιός νομάρχης Ροδόπης, που είχε κατηγορηθεί για «εχθρική συμπεριφορά» έναντι της μουσουλμανικής μειονότητας. Επίσης, αναπληρωτής γραμματέας Διεθνών Σχέσεων της Νέας Δημοκρατίας είναι ο Στέφανος Αγιάσογλου, πρώην μέλος του Δ.Σ. της... "νέας Φιλικής Εταιρείας".

Όσα δε μπορούν να πουν αυτοί οι κύριοι με την υπογραφή τους, τα λέει το Σαμαρικό site Antinews του

Βασίλη Ζήση με διάφορα ψευδώνυμα. Εκεί στην ακραιφνώς Σαμαρική ιστοσελίδα, ο αναγνώστης θα βρεί εθνικιστικά και ρατσιστικά «διαμάντια» που πολύ θα ζήλευε ο «Στόχος». Η ομάδα Σαμαρά όμως, απέκτησε πρόσφατα και εφημερίδα (που πάει να γίνει ολόκληρο συγκρότημα χωρίς κανείς να γνωρίζει το χρηματοδότη). Η φυλλάδα «Δημοκρατία» ρυπαρογραφεί υιοθετώντας ακροδεξιά ρητορική κλείνοντας το μάτι σε Χρυσαυγήτες και άλλα φασιστοειδή. Εκ των τακτικών αρθρογράφων ο Φαήλος, αλλά και ο ΚΥΠατζής της υπόθεσης Οτσαλάν, «τουρκοφάγος» Σάββας Καλεντερίδης…

Η εν λόγω φυλλάδα φιλοξενεί άρθρα απευθυνόμενη σε ακροδεξιούς, χουντικούς, βασιλόφρονες, θρησκόληπτους, φθάνοντας να φλερτάρει με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Ορίστε για παράδειγμα πώς πλέκει το εγκώμιο της νεοναζιστικής συμμορίας σε αυτό το ρεπορτάζ.

Η εν λόγο Σαμαροφυλλάδα, μοιράζει βιβλία για τον Χριστόδουλο και τον Παϊσιο  και σημαίες του βυζαντίου(!), την ίδια ώρα που το antinews «ορκίζεται» στην προφητεία του… Αγίου Πορφύριου για τον Σαμαρά! Στόχος βέβαια να μαζέψουν τους θρησκόληπτους υπό τις «φτερούγες» του μεγάλου αρχηγού Αντώνη Σαμαρά που «μιλά με τον Πανάγαθο».

Ο πολιτικός αρχηγός που «μιλά με το Θεό» προσπαθεί να μας πείσει σε όλους τους τόνους ότι αντιπαρατίθεται στους ακροδεξιούς, αλλά μάλλον εννοεί ότι μπορεί να οικειοποιείται τα συνθήματά τους με πρώτο και καλύτερο το «Ελλάς-Ελλήνων-

χριστιανών». Δεν κρύβει την υποταγή του στην κοσμική δύναμη των ιεραρχών όταν σε κάθε ομιλία του δε λείπει η αναφορά στην Παναγία (που βεβαίως θα προσέξει τους Έλληνες υπό την καθοδήγησή του). Όταν δηλώνει στον Άνθιμο: «…τους ενοχλεί η θρησκευτική παράδοση της Ορθοδοξίας, Παναγιώτατε, τέλος όλα αυτά!», και του εξασφαλίζει δημόσια τη βεβαιότητα ότι κανείς δε θα καταφέρει να διαχωρίσει από την ελληνική Ιστορία και παράδοση το κράτος και τον κλήρο. Ο Σαμαράς μπορεί να μη βρήκε «χώρο» για ευρωβουλευτές όπως η Μαριέττα Γιαννάκου, έβαλε όμως υποψήφιο ευρωβουλευτή  τον κ. Χολέβα, αρχισυντάκτη του περιοδικού «Εκκλησία», του επίσημου δελτίου της Εκκλησίας της Ελλάδος. Βεβαίως, και για να μη γίνει καμία παρεξήγηση έσπευσε προ ημερών, ενώπιον Αρχιεπισκόπου και Ιεράς Συνόδου στη μονή Πετράκη, να διαβεβαιώσει πως δεν σκοπεύει να προτείνει την παραμικρή αλλαγή στα άρθρα του Συντάγματος σχετικά με την Εκκλησία. Αυτό έλλειπε…

Και ερχόμαστε στην πιο ξεκάθαρη περίπτωση σφιχτού εναγκαλισμού του συστήματος Σαμαρά με τη Χρυσή

Αυγή, την υπόθεση Μπαλτάκου. Ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου με τις υπερεξουσίες έναντι των υπουργών, πιάστηκε με «τη γίδα στην πλάτη». Ήταν δε τόσο αφελής, που κάθισε να καταγραφεί από τους νεοναζί συνομιλητές του ενώ καθύβριζε τον αρχηγό του στην προσπάθεια να διατηρήσει ανοιχτό το δίαυλο επικοινωνίας Συγγρού-ΧΑ σύμφωνα με τις εντολές που του είχαν δοθεί. Ο Μπαλτάκος επιχειρήθηκε να εμφανιστεί ως αξιωματούχος που δρούσε εν αγνοία του πρωθυπουργού, ενώ ήταν αυτός που σε συνεργασία με τον Αν. Σαμαρά καθόριζε μεγάλο μέρος του κυβερνητικού έργου και όχι μόνο.  Έλυνε ταυτόχρονα  τις υποθέσεις που αφορούσαν τους «ημετέρους» και είχε το ρόλο να προωθεί τη σκληρή ακροδεξιά ατζέντα της ΝΔ. Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι «δεν είναι απίθανο το ενδεχόμενο» συνεργασίας ΝΔ-ΧΑ, ενώ υπογράμμιζε με πάθος στο ΒΗΜΑ FM «Αντικομουνιστής ασφαλώς και είμαι. Έτσι γεννήθηκα, έτσι μεγάλωσα και έτσι θα πεθάνω. (…) Από το 1942 και μετά η ελληνική αριστερά ταλαιπωρεί τη χώρα».  Ο ίδιος άνθρωπος, βεβαίως, ήταν αυτός που μπλόκαρε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο…

Έχει κι άλλα φυντάνια όμως αυτή η κυβέρνηση που κατά τα λοιπά «τα έβαλε» με τους φασίστες.

Τοποθέτησε στη θέση του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης τον Αθανάσιο Ανδρεουλάκο. Ο κύριος αυτός ήταν βασιλικός επίτροπος και αντιεισαγγελέας πρωτοδικών του έκτακτου στρατοδικείου της 09/11/1968 όπου κατακεραύνωσε τους κατηγορούμενους της αντιστασιακής οργάνωσης κατά της Χούντας , αγωνιστές της Δημοκρατικής Άμυνας, Στέλιο Νέστωρα, Παύλο Ζάννα, Γεώργιο Σηπιτάνο, Σωτήριο Δέδε, Κ.Πυρζά, και Αργύριο Μαλτζίδη, προτείνοντας να τους επιβληθούν βαριές ποινές. Στην αγόρευσή του τότε έλεγε: «Οι κατηγορούμενοι παραπέμπονται ως σκοπούντες την ανατροπή του κρατούντος πολιτεύματος και την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξεως του παρόντως επαναστατικού καθεστώτος ως τρόπου και μορφής πολιτεύματος...»

Να αναφερθούμε τώρα σε Βορίδη, Γεωργιάδη, Δένδια, Πλεύρη, Ψωμιάδη, Ταμήλους (ενδιαφέροντα λίνκ, δείτε τα) και τα άλλα παιδιά μάλλον δεν έχει νόημα καθώς είναι γνωστή η πολιτική τους δράση, οι θέσεις τους και οι ακραίες απόψεις τους για τους μετανάστες, τη θρησκεία, τους κοινωνικούς αγώνες, την καταστολή, το Στρατό, τα εθνικά θέματα και την αριστερά. Αυτά που έχουν περάσει «στο ντούκου» τα πλουραλιστικά δελτία ειδήσεων και οι εφημερίδες είναι οι ακροδεξιές κορώνες του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά που, όπως περιγράφει ο Μάκης Ντόβολος συγγενεύουν, για να μην πούμε ότι ταυτίζονται, με τα όσα πρεσβεύει και πράττει το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.

Αντιγράφω δυό παραδείγματα:

* Στις 13 Ιουνίου 2012 σε συνέντευξη του στο enikos. gr o Σαμαράς υποστηρίζει πως «έχουν γεμίσει οι μετανάστες τα νηπιαγωγεία και οι Έλληνες δεν μπορούν να μπουν στον παιδικό σταθμό. Αυτό τέρμα. Είναι ορισμένα πράγματα που κι εμένα με ενοχλούν όσο εσάς αλλά θα πρέπει να σταματήσουμε την καραμέλα ότι είναι ρατσισμός».

Μερικούς μήνες αργότερα, στις 15 Οκτωβρίου 2012, ο υπόδικος βουλευτής της ΧΑ Ηλίας Παναγιώταρος δηλώνει πως η «ΧΑ θα πετάξει έξω από τους παιδικούς σταθμούς τα παιδιά των μεταναστών».

*Στις 29 Μαρτίου 2012 ο Αντώνης Σαμαράς δηλώνει, σε εκδήλωση της ΝΔ, πως «η λαθρομετανάστευση είναι ένα πρόβλημα που διογκώνεται και κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε. Οι πόλεις μας έχουν καταληφθεί από παράνομους μετανάστες, εμείς θα τις ανακαταλάβουμε». Τι άλλο έπρατταν δηλαδή τα τάγματα φονιάδων της ΧΑ από το να «ανακαταλαμβάνουν» τις πόλεις;

Μπορεί τα Ελληνικά Μέσα να μην έχουν αναδείξει το θέμα, καθώς είναι γνωστή η στάση τους απέναντι στην εξουσία, αλλά η αμερικανική Wall Street Journal το Δεκέμβριο του 2013 έκανε μεγάλο θέμα την ακροδεξιά ρητορική Σαμαρά κατηγορώντας τον ως «διχασμένη πολιτική προσωπικότητα η καριέρα του οποίου ελίσσεται μεταξύ της εθνικιστικής ρητορείας και μιας οξυδερκούς νηφαλιότητας».

Εδώ είναι που έρχεται ο θυμόσοφος λαός και λέει για το ποιος προσδοκά και παλεύει για τις ψήφους της Χρυσής Αυγής: «ο κόσμος το ΄χει τούμπανο και εσείς κρυφό καμάρι».

Χωρίς σύνορα και χωρίς δισταγμό

Η δημοσιογραφία μπορεί να σε οδηγήσει παντού, αρκεί να την εγκαταλείψεις την ώρα που πρέπει και να είσαι όσο γλοιώδης χρειάζεται για να ελίσσεσαι. Αυτό το γνωρίζουν άριστα πολλοί πρώην δημοσιογράφοι που επέλεξαν να περάσουν στην απέναντι όχθη και να μοιραστούν την εξουσία με αυτούς τους οποίους προηγουμένως υποτίθεται ότι έλεγχαν.

Δε λέω, πρέπει να έχεις «πετριά» για να ασχοληθείς με τη δημοσιογραφία. Αν έχεις περάσει από εκεί όμως και δεν έχεις σιχαθεί τους πολιτικούς μηχανισμούς, έχεις μεγαλύτερο πρόβλημα. Πόσο μάλλον, όταν αποφασίσεις να συρθείς στις ίδιες λάσπες με εκείνους που λίγο πριν σε παρακαλούσαν για ένα παραπολιτικό σχόλιο με το όνομά τους.

Δεκάδες πια τα ονόματα πρώην δημοσιογράφων που «κοσμούν» τα ψηφοδέλτια των κομμάτων. Μαζική έξοδος των προβεβλημένων τώρα που η φούσκα των ΜΜΕ έσκασε, τα κασέ χαμήλωσαν και η νέα γενιά είναι multitasking. Διότι μη μου πείτε πως είναι τυχαίο ότι όλοι μαζί οι «αστέρες» ζήλωσαν ξάφνου την… δόξα των εθνοπατέρων και θέλουν να παλέψουν για το λαό από νέα μετερίζια, γιατί θα πάω εθελοντής αφισοκολλητής στον Κύρτσο.

Τη νέα φουρνιά ανθρώπων των media που κατέθεσαν δόρια και ασπίδες στους αρχηγούς των κομμάτων, κάλυψε από τη μία η χειμαρρώδης προβολή του «ποταμιού» του Θεοδωράκη, (κάτι το οποίο είναι τελείως διαφορετικό μιας και κατεβαίνει αυτόνομα) και από την άλλη η συντονισμένη επίθεση όλου του «αριστερού» timeline στη Μαρία Σπυράκη. Επίθεση όχι άδικη αλλά σαφέστατα υποκριτική. Υποκριτική γιατί η βοή της δήθεν ιερής αγανάκτησης για την «προδοσία του ρεπόρτερ», καλύφτηκε από το τρανταχτό χειροκρότημα της ανακοίνωσης του Κούλογλου στο ψηφοδέλτιο του Σύριζα.

Πραγματικά, θα μου ήταν παντελώς αδιάφορες οι επαγγελματικές αναζητήσεις του εν λόγο κυρίου, αν οι σύντροφοι «αριστεροί» δε διέθεταν μνήμη χρυσόψαρου και κρίση αμοιβάδας. Διότι χίλιες φορές ο Μπάμπης του Σκάι και ο Πρετεντέρης του Mega που διαλαλούν τις απόψεις και το ρόλο τους χωρίς να αναζητούν περγαμηνές επαναστάτη, παρά «αντισυστημικοί» τύπου Κούλογλου από την καρέκλα του Δ.Σ. της ΕΡΤ.

Αλλά αν δε ντρέπεται ο άλλος στα 60 του να παίρνει αυτή τη συνέντευξη https://www.youtube.com/watch?v=3vC8bWjRy0Q από αρχηγό κόμματος και μάλιστα από την προστατευμένη από «κακουχίες» θέση της ΝΕΤ, τι να πώ εγώ. Αν όμως έγινε ολόκληρο θέμα στο Σύριζα για το αν θα είναι υποψήφιος ο Κρίτωνας Αρσένης καθώς θεωρείται «παιδί» του ΓΑΠ, ή ο καθηγητής Βαρουφάκης γιατί κάποτε τον συμβούλευε, κανονικά θα έπρεπε να επαναστατήσουν με τον Κούλογλου.

Ας βοηθήσουμε λίγο τη μνήμη των συντρόφων:

Ο Στέλιος Κούλογλου ξεκίνησε από το ΕΚΚΕ (σύντροφος δηλαδή του Τσουκάτου και του Τατούλη),  άρχισε να αρθρογραφεί το 1981 στο περιοδικό Aντί και αργότερα εργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης στο Βήμα.

Εκεί, στη ναυαρχίδα του συγκροτήματος Λαμπράκη έλαμψε το άστρο του για πρώτη φορά, το βρώμικο ’89 με το ρατσιστικό λίβελο κατά του Δημήτρη Τσοβόλα υπό τον τίτλο «Ο Μήτσος της Ρήνης από τους Μελισσουργούς της Αρτας!» και υπότιτλο «Ο γιος του αγωγιάτη!». Το άρθρο καθρέφτιζε τη στάση της ελιτίστικης Αριστεράς απέναντι σε έναν πολιτικό που δεν είχε πίσω του σόι, δεν ήταν από τζάκι και δεν το έπαιζε προοδευτικός διανοούμενος. Η μόνη κριτική που μπορούσε να του ασκήσει η πένα του κ. Κούλογλου ήταν οτι είχε… ταπεινή καταγωγή!

Μετά από αυτή τη μεγαλειώδη δημοσιογραφική επιτυχία βρέθηκε στη Μόσχα το ’89 για το Sky και την Καθημερινή και στη Γιουγκοσλαβία το ’92-’95.

Στο μεταξύ, πρόλαβε να εμπλακεί σε ένα σκάνδαλο λογοκλοπής, με το βιβλίο του «Έγκλημα στο προεδρικό μέγαρο», σύμφωνα με σχετικό καυστικό δημοσίευμα του Δημοσθένη Κούρτοβικ στην Ελευθεροτυπία της 22/2/1989. Δεν επεκτείνομαι διότι χρόνια αργότερα έπεσαν μερικές αγωγές (σε Π. Κωστόπουλο και Β. Καββαθά) και για το θέμα αυτό μεταξύ άλλων και δεν έχω χρήματα για δικηγόρους. Για όσους έχουν περιέργεια υπάρχει το google. Βέβαια, στην αγγλική Wikipedia αναφέρεται το βιβλίο με τα εξής λόγια: «a book exposed as plagiarism from Asesinato en el Comité Central (Murder in the Central Committee), 1981 by Vázquez Montalbán»

Το 1996 με την άνοδο Σημίτη στην κυβέρνηση και του συντρόφου Τσουκάτου στην εξουσία, ο Κούλογλου άρχισε να παρουσιάζει το “Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα” στη ζεστή και πλούσια αγκαλιά της ΕΡΤ.

Το 2000 η εκπομπή κερδίζει το βραβείο  Euro-Comenius, για το ντοκιμαντέρ «Κομμουνισμός, η Μεγάλη Ουτοπία του 20ού Αιώνα». Το ΚΚΕ ανεβαίνει στα κάγκελα και ο Ριζοσπάστης γράφει: «…Αξίζει να αγωνίζεται η εργατική τάξη, η νεολαία, ο λαός, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τους ίδιους, για να έρθει ο σοσιαλισμός; Πήγαν χαμένες οι θυσίες τόσων και τόσων κομμουνιστριών και κομμουνιστών, όπου Γης; Έγιναν στο κυνήγι μιας ουτοπίας, μιας μεγάλης ουτοπίας; Σε αυτά τα ερωτήματα η ΝΕΤ, γενικά η ΕΡΤ, και ο γνωστός και μη εξαιρετέος Στ. Κούλογλου, που, για να εξυπηρετήσει σαφείς σκοπιμότητες, αποφάσισε να γίνει και «ιστορικός», είναι προκλητικά κατηγορηματικοί. Δεν το συζητούν καν: Οχι, δεν αξίζει να αγωνίζεται κανείς! Οι θυσίες πήγαν χαμένες! Η καλύτερη κοινωνία ήταν απλώς μια ουτοπία! Η μεγάλη ουτοπία του 20ού αιώνα!!!.» (http:/www.rizospastis.gr/story.do?id=328693)

Κάποιοι… κακοπροαίρετοι θυμούνται τότε την άλλη μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία του Κούλογλου από τη δεκαετία του ’80, υπό τον δραματικό τίτλο «ποιος σκότωσε την Τζένη Γκάλη». Για όσους ήταν μικροί, αγέννητοι ή δε έχουν προβλήματα μνήμης, να αναφέρουμε ότι η σύζυγος του θρύλου του μπάσκετ Νίκου Γκάλη σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Θλιβερό, αλλά το θέμα δεν τελείωσε έτσι. Διότι ο κύριος Κούλογλου με το διαβόητο άρθρο του κατηγόρησε ευθέως τον σύζυγό της ως δολοφόνο σε συνεργασία με την μαφία, της οποίας υποτίθεται ότι ήταν μέλος! Ο Γκάλης διασύρθηκε από τον Τύπο, σύρθηκε σε δικαστήρια και φυσικά δεν βρέθηκε τίποτα που να στηρίζει την υπόθεση. Τίποτα που να υποδηλώνει ότι η σύζυγός δεν υπήρξε θύμα ατυχήματος.

Το 2002 από το καλοπληρωμένο βήμα της δημόσιας τηλεόρασης σε εκπομπή του για το Πολυτεχνείο και τον αντιδικτατορικό αγώνα ο Κούλογλου «ξεχνάει» πάλι το ΚΚΕ και παίρνει επισήμως την απάντηση από το γραφείο Τύπου του κόμματος: «…Είναι φανερό, ότι τον κ. Κούλογλου ούτε η αντικειμενική και στοιχειωδώς δημοκρατική ευαισθησία τον διακρίνει, ούτε η πραγματική διάσταση των ιστορικών γεγονότων τον ενδιαφέρει…» (http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=1517421&publDate=16/11/2002)

Η εταιρία του Κούλογλου συνεχίζει να αμείβεται από τη ΝΕΤ για δύο εκπομπές το μήνα, για τις οποίες κάποιοι τον κατηγορούν (http://sofistis.wordpress.com/2008/05/16/160508/) ότι πρόκειται γα ξένα ντοκιμαντέρ τα οποία ο δημοσιογράφος τα «ελληνοποιούσε» με μερικές μονταρισμένες παρεμβάσεις του. Το «ρεπορτάζ χωρίς σύνορα» είχε και την δική του ελληνική παραγωγή που περιορίζονταν μόνο σε 13 επεισόδια το χρόνο και η οποία περιείχε και ρεπορτάζ του Κούλογλου αλλά και κάποια αγορασμένα από διεθνή πρακτορεία ενταγμένα επίσης «τεχνηέντως». Το κόστος του επεισοδίου ανέρχονταν στο ποσό των 30000 ευρώ περίπου. Το «ρεπορτάζ χωρίς σύνορα», πάντως, βραβεύθηκε τέσσερις φορές ως η καλύτερη ελληνική ενημερωτική εκπομπή, όχι άδικα αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί.

Η αγαστή αυτή «συνεργασία» του Κούλογλου με την ΕΡΤ γίνονταν επί χρόνια, ξεκίνησε με το ΠΑΣΟΚ και συνεχίστηκε με τη ΝΔ, παρέχοντας άλλοθι ποιότητας στις διοικήσεις της ΕΡΤ χωρίς φυσικά να αγγίξει ποτέ κάποια «επικίνδυνα» ελληνικά θέματα…

Τον Μάιο του 2008 το ελληνικό internet φοράει τα επαναστατικά του. Η ΝΕΤ δεν ανανεώνει το συμβόλαιο με τον Κούλογλου και σύσσωμη η αριστερά βρίσκει έναν νέο Τσέ στο πρόσωπό του καθώς καταθέτει και ερωτήσεις στη Βουλή για το θέμα. (http://syriza-vyrona.pblogs.gr/2008/04/ekopsan-to-reportaz-hwris-synora-erwthsh-sth-boylh.html)

Η αλήθεια είναι ότι η εκπομπή του Κούλογλου ενόχλησε. Όχι όμως αυτές που θα γινόταν, η μία με θέμα τους Νέους Εργαζόμενους και 700 € και η άλλη με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα, αλλά αυτή που είχε προηγηθεί για τον Βλαντίμιρ Πούτιν και τον παρουσίαζε ευθέως ως γκάγκστερ και μαφιόζο. Ενώ λοιπόν δεν είχε προλάβει να στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής της συμφωνίας Καραμανλή-Πούτιν στο Κρεμλίνο για τον αγωγό φυσικού αερίου south stream, η δημόσια ελληνική τηλεόραση δια του κ. Κούλογλου επέλεγε να παρουσιάσει τον Ρώσο Πρόεδρο σαν ένα ψωνισμένο παιδάκι που ονειρευόταν την KGB, κατόρθωσε να γίνει εκεί δεκτός ως πράκτορας και διακρίθηκε χάρις την σχολαστικότητά του και την μανία του να συλλέγει στοιχεία και πληροφορίες. Στην συνέχεια κατέδωσε τους πάντες, εκμεταλλεύτηκε τους πάντες, έγλυψε τους πάντες, ξεγέλασε όλους τους προϊσταμένους του και χάρις στα κρυφά ταλέντα του εξελίχθηκε στον αιμοσταγή Τσάρο και δολοφόνο των Τσετσένων που όλοι γνωρίζουμε. Όλα αυτά τα αντικειμενικά και έγκυρα καθώς και πολλά άλλα, τα έλεγαν σοβαρά και αξιόπιστα πρόσωπα, π.χ. Ρώσοι πράκτορες που αποστάτησαν στις ΗΠΑ, διάφοροι αντίπαλοι κλπ. Η επίθεση ολοκληρωνόταν με την υπόθεση Λιτβινένκο. Όλως τυχαίως την ίδια θεματολογία, την ίδια χρονκή στιγμή, είχε και η εκπομπή του κ. Παπαχελά «Φάκελοι» στον Σκάι, με ρεπορτάζ του κ. Τέλλογλου για την παντοκρατορία του Πούτιν και τις εντολές εκτέλεσης των εχθρών του.

Την ίδια χρονιά, ίσως επειδή έχασε τη δουλειά του, ο κ. Κούλογλου δέχτηκε να πρωταγωνιστήσει σε διαφήμιση της Lexus για την οποία διαγράφηκε προσωρινά (για 2 μήνες) από την ΕΣΗΕΑ.

Από την 1η Νοεμβρίου 2008 ξεκίνησε τη λειτουργία στο διαδίκτυο του ιστοχώρου «TV Χωρίς Σύνορα», με αντικείμενο την ενημέρωση και την πολιτική ανάλυση με διαδραστικό χαρακτήρα μέσω της συμμετοχής των επισκεπτών του. Η επιχείρηση στην αρχή στηρίχθηκε στην εθελοντική εργασία νέων δημοσιογράφων, στη συνέχεια, δε, ζήλεψε τον τίτλο της «γαλέρας» που διεκδικούν τα πιο πολλά ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Θαυμάστε απάντηση που δίνει ο εκλεκτός του Σύριζα όταν το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ τον εγκαλεί για αντισυναδελφική συμπεριφορά: «Η επιλογή των συνεργατών μου, είναι αποκλειστικά δική μου αρμοδιότητα. Αν με κάποιους θεωρώ ότι δεν μπορώ να συνεργαστώ, θα σταματήσω να συνεργάζομαι, πάντα βέβαια στα πλαίσια του σεβασμού των νόμων, της ηθικής και της συναδελφικής αλληλεγγύης. Για να δημιουργήσω το Τvxs, έχω μέχρι σήμερα δανειστεί εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Μέχρις ότου το Πειθαρχικό Συμβούλιο αγοράσει μετοχές και γίνουμε συνέταιροι, είμαι υπεύθυνος για την επιλογή του προσωπικού του…».

Η δικαίωση για τον Κούλογλου έρχεται με την έλευση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Τον Ιανουάριο του 2010 ο Π. Γερουλάνος τον τοποθετεί στο Δ.Σ. της ΕΡΤ. Το διορισμό εκτός των άλλων σχολιάζει και ο Δημήτρης Τσοβόλας: http://youtu.be/-oknxZmlU9g. Λίγους μήνες αργότερα ο Κούλογλου παραιτήθηκε καταθέτοντας προτάσεις, ώστε να επαναφέρει τις εκπομπές του «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» και «Θεματική Βραδιά». Με απόφαση του ΔΣ της ΕΡΤ, επέστρεψε στο κρατικό κανάλι τον Σεπτέμβριο του 2010 με την εκπομπή του. Παράλληλα, όπως αναφέρεται στη σελίδα με το βιογραφικό του στη wikipedia: {Σε συνέντευξη του στην Σόφκα Ζινόβιεφ, εξέφρασε την άποψη πως: «είναι προφανές ότι ο ασθενής [Ελλάδα] είναι σοβαρά άρρωστος. Η Ελλάδα χρειάζεται χειρουργική επέμβαση και χημειοθεραπεία.»}

Ας ρωτήσουν τώρα οι σύντροφοί του στον Σύριζα, πέτυχε η χημειοθεραπεία, ή αντ αυτού η μετάσταση γεννά επιχειρηματίες – δημοσιογράφους παντός καιρού, οι οποίοι θέλουν να μας σώσουν πατώντας στις βάρκες δύο, αντίρροπων κανονικά, εξουσιών;

Ένας εφιάλτης, μιά διαδρομή στο πουθενά

Δημοσιεύθηκε στο Hit&run

Γράφει ο Γιάννης Γερονικολός

Επιβάτης σε ένα λεωφορείο – σαράβαλο το οποίο σέρνεται στην αριστερή λωρίδα ενός δρόμου ταχείας κυκλοφορίας. Σέρνεται, αλλά την ίδια ώρα πάει με το γκάζι στο πάτωμα, τις αναρτήσεις να τερματίζουν στην πιο γελοία λακκούβα και τα φρένα να έχουν παραδώσει πνεύμα από τον καιρό του πρώτου σέρβις. Η επιτομή του πολύνεκρου, στην πρώτη άτσαλη τιμονιά.

Έχω γουρλώσει τα μάτια και λούζομαι στον κρύο ιδρώτα, καθώς μάταια προσπαθώ να διακρίνω το δρόμο μέσα από τα λερά, γεμάτα νικοτίνη τζάμια, τα οποία περισσότερο καθρεφτίζουν το εσωτερικό, παρά σε βοηθούν να δεις τι γίνεται στον έξω κόσμο.

Δίπλα μου οι επιβάτες τραγουδούν. Ο καθένας, όμως, τον δικό του σκοπό. Πάνω που πιάνω ένα ρεφραίν κάποιος ουρλιάζει πιο δυνατά και το τραγούδι αλλάζει. Βοηθούν και τα ηχεία σ’ αυτό. Κάποιος έχει πατήσει εκείνο το κουμπάκι που παίζει για μισό λεπτό ένα σταθμό και μετά τον αλλάζει με τον επόμενο. Μετά από λίγες ώρες, το θεωρείς φυσιολογικό, θεωρείς ότι έτσι είναι η μουσική. Μέσα στην οχλοβοή πού να καταλάβεις τι ακούς;

Κλείνω τα μάτια για να συγκεντρωθώ, μα πώς να τα καταφέρω; Νομίζω ότι βρίσκομαι στο Γκουαντάναμο, εκεί που για να σπάσουν τους κρατουμένους παίζουν συνεχώς στη διαπασών heavy metal. Ερασιτέχνες…

Έχω «σπάσει» από την αρχή της διαδρομής. «Παραδίνομαι», φώναξα στην πρώτη απότομη στροφή, «αφήστε με να κατέβω». Δεν ήταν ο φόβος της διαδρομής με τον τετράτροχο χάρο, ήταν η συνειδητοποίηση ότι οι οδηγοί δεν είχαν χάρτη και οι συνεπιβάτες ήθελαν να φτάσουν κάπου, αλλά χωρίς ταξίδι.

Δεν φταίνε οι άλλοι, εγώ είμαι ρίψασπις. Συνειδητά. Σ’ αυτό το όχημα για να μην τρελαθείς ή θα πρέπει να αποκλείσεις κάθε ερέθισμα και να μπεις στην παρέα αυτών που νομίζουν ότι θα γλιτώσουν επειδή γνωρίζουν τον οδηγό, ή να ουρλιάζεις από τη γαλαρία ό,τι σου κατέβει. Δεν έχει σημασία για τι πράγμα θα φωνάζεις. Μπορεί να λες τον οδηγό προδότη, τον εισπράκτορα λακέ, μπορεί να θεοποιείς το μηχανικό που σε άφησε χωρίς τακάκια, να αγαπάς τον υπεύθυνο του συνεργείου που δεν άλλαξε ποτέ τα λάδια, μπορείς να είσαι κομουνιστής ή νεοφιλελεύθερος, σοσιαλιστής ή κεϋνσιανός, οπαδός της άμεσης δημοκρατίας ή της συμμετοχικής, μΠάοκ ή Άρης, μπαχαλάκι ή μπαλούρδος, Βένετος ή Πράσινος. Μπορείς να είσαι ό,τι τραβάει η καρδούλα σου, αρκεί να είσαι απόλυτος. Αρκεί να μην αποζητάς το αυτονόητο.

Ζήσαμε μία εβδομάδα στον αστερισμό του γάλακτος. Σε πόσους βαθμούς βράζει, πότε παστεριώνεται, πότε χαλάει, πόσο χρονών πρέπει να είναι η αγελάδα και πόσο η κόρη του κτηνοτρόφου πριν την παντρέψει. Όλα αυτά για να πειστεί ο Χαρακόπουλος να ψηφίσει τις αλλαγές.  Αλλαγές για τις οποίες σε ένα κανονικό κράτος θα χρειαζόταν μόνο μία αγορανομική διάταξη και όχι ολόκληρο υπουργικό συμβούλιο. Ουδείς από όλους όσοι μίλησαν για το θέμα ασχολήθηκε με το ίδιο το πρόβλημα, το οποίο είναι το παραγωγικό μοντέλο της χώρας και τα καρτέλ βιομηχανιών και των νταβατζήδων που λέγονται σούπερ μάρκετ και ουδείς τα πειράζει. Όλοι έκρυψαν το πραγματικό πρόβλημα κάτω από την κοπριά και έριξαν το ανάθεμα στην κακή την τρόικα που έρχεται να ταράξει τα νερά του βάλτου.

Ξεσάλωσαν οι «αριστεροί», μαζί τους και οι βουλευτές οι οποίοι εκλέγονται σε περιοχές με κτηνοτρόφους, για τους κακούς τους ευρωπαίους οι οποίοι θέλουν να κλείσουν τις μονάδες μας κτλ. κτλ. Και τότε γιατί δίνουν τα ωραία τους τα εκατομμυριάκια για να τις επιδοτούν ορέ παλικάρια; Από την άλλη, πήραν τα βουνά αλλόφρονες οι φιλελέδες, σκούζοντας περί νόμων της αγοράς και προστατευτισμού του κράτους. Κουβέντα δεν άκουσα από αυτούς για το καρτέλ των βιομηχανιών που γονάτισε τους κτηνοτρόφους και την αιχμαλωσία τους με τα δάνεια εκσυγχρονισμού που τους έκαναν υποτακτικούς. Τίποτα δεν είπαν για τα σούπερ μάρκετ που πωλούν ακριβώς στην ίδια τιμή το γάλα, βάζοντας πάντα σε προσφορά  κάποιο κωδικό για τα μάτια της επιτροπής ανταγωνισμού.

Με ποιόν να είμαι σύμμαχος σ’ αυτό το θέμα; Για ποιόν να φωνάξω και με ποιόν να συμπαραταχθώ, αφού όλοι παλεύουν για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν. Και οι κτηνοτρόφοι που προτιμούν κερδίζουν λιγότερα, παρά να μεγαλώσουν τις μονάδες με συμπράξεις και συνεταιρισμούς και το κράτος που αντί να βοηθάει στον εκσυγχρονισμό των μονάδων και να είναι αρωγός, θυμάται τους παραγωγούς μόνο στις εκλογές. Όσο για τον καταναλωτή, για τον οποίο κόπτονται υποτίθεται οι υπέρμαχοι της ελευθερίας της αγοράς, παραμένει υπόδουλος ενός συστήματος που τρέμει τον ανταγωνισμό και τρέφεται –όχι μόνο μεταφορικά- από τα παντοδύναμα καρτέλ.

Χάσαμε τη βιομηχανική επανάσταση, χάσαμε την επανάσταση της πληροφορικής, χάνουμε την επανάσταση της πληροφορίας και της δικτύωσης και επιβραβεύουμε ότι πιο αρτηριοσκληρωτικό υπάρχει ως ιδεολογία. Δείτε τα τρία πρώτα κόμματα σε προτιμήσεις στις δημοσκοπήσεις. Η πιο σκοτεινή πλευρά του συντηρητικού κόμματος, με έναν αρχηγό που «μιλάει στη Παναγία» και ένα επιτελείο από εθνικιστές τουρκοφάγους. Ένα, υποτίθεται αριστερό, μόρφωμα, με λατρεία στους δικτάτορες της κεντρικής αμερικής, που δεν είναι σίγουρο ότι θέλει το ευρώ, αλλά σίγουρα θέλει ένα κράτος τεράστιο, δυσλειτουργικό, ημισοβιετικού τύπου, το οποίο βεβαίως δε μπορεί να περιγράψει διότι δεν έχει συμφωνήσει ακόμα η συνιστώσα Ρόζα Λούξεμπουργκ. Τέλος, ακολουθεί το επιστέγασμα της καφρίλας μας, το ναζιστικό κόμμα. Αν σε αυτά προσθέσουμε τα ποσοστά του σταλινικού ΚΚΕ, των ψεκασμένων ελλήνων και κάτι ψιλά από διάφορους βαρεμένους σαμουράι, τότε καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει σωτηρία.

Γύρω μας όλα τρέχουν προς το μέλλον διαολεμένα. Ένα μέλλον που φαίνεται να ξεπερνά και τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας και εμείς σφαζόμαστε ακόμα για την παστερίωση του γάλακτος, θέμα που έχει λυθεί από τα μέσα του 18^ου αιώνα.

Αφήνουμε να μας διοικούν άνθρωποι χωρίς όραμα, χωρίς πυξίδα, χωρίς πολιτική πρόταση, διότι οτιδήποτε ξεφεύγει από τα τετριμμένα, φοβίζει. Οτιδήποτε πάει να ενοχλήσει τα κατεστημένα, βρίσκει απέναντί του μπετοναρισμένη την αντίδραση. Είτε μεταφράζεται σε «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», είτε στηρίζεται στα εθνικοχριστιανικά ανακλαστικά της μαύρης συντήρησης, είτε στην αγοραία σχέση της Πατρωνίας που έφεραν από την αρχαία Ρώμη οι πολιτικάντηδες και βόλεψε μέχρι σήμερα πους έχοντες την κουτάλα της εξουσίας.

Ταξιτζήδες, οδηγοί φορτηγών, φαρμακοποιοί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, συμβολαιογράφοι, μηχανικοί, ων ουκ έστιν αριθμός συντεχνιών αλληλεπιδρούν με τους έχοντες την εξουσία και απολαμβάνουν προνόμια ο καθένας εις βάρος του άλλου και όλοι μαζί εις βάρος του συνόλου. Όλοι το βλέπουν, όλοι το γνωρίζουν, μα κανείς δε λύνει το γόρδιο δεσμό. Με ένα νόμο και ένα άρθρο που λέει και ο Σύριζα. Όλα από την αρχή σε λευκή κόλα.

Τι το προοδευτικό έχει μια αριστερά που αντιδρά σε όλα αυτά; Τι πιο συντηρητικό από τον εναγκαλισμό με το παρελθόν και το «ναι» σε κάθε κάλεσμα, κάθε συντεχνίας; Τι πιο αναχρονιστικό από την αντίδραση στη συνεχή αξιολόγηση όλων και για τα πάντα. Πώς θα επιβραβευτεί ο δάσκαλος, ο καθηγητής, ο γιατρός ή ο δικαστής, ο υπάλληλος στο ΚΕΠ ή αυτός στην εφορία που κάνει το κάτι παραπάνω για τον πολίτη στην εργασία του; Ποιό το κίνητρο όταν όλοι βράζουν στην ίδια σούπα. Όταν ο άσχετος, το βίσμα και ο τεμπέλης έχουν τον ίδιο βαθμό, τις ίδιες απολαβές και την ίδια εξέλιξη με αυτόν που προσπαθεί και θέλει να προσφέρει το καλύτερο; Δεν το βλέπουν; Δεν ακούν την κοινωνία; Δεν αφουγκράζονται τους καιρούς;

Βάζοντας ιδεολογικό μανδύα στο απόλυτο τίποτα και συντηρώντας τη μιζέρια της στατικότητας ποιόν νομίζουν ότι προστατεύουν και για ποιόν νομίζουν ότι δουλεύουν οι λανθάνοντες «αριστεροί»; Προστατεύεται ο αδύναμος μαθητής από τον καθηγητή που κοιτάει το ρολόι του να τελειώσει η ώρα, ή από αυτόν που θα οργανώσει εθελοντικά απογευματινά μαθήματα; Βρίσκει δουλειά ο ανειδίκευτος εργάτης στον ΟΛΠ χωρίς να είναι συγγενείς εργαζομένου, ή στην cosco των μισητών Κινέζων που χάλασαν την πιάτσα με τα μικρότερα μεροκάματα; Να αφήσουμε το Ελληνικό να παραμείνει το μεγαλύτερο αναξιοποίητο χωράφι μέσα σε ευρωπαϊκή πόλη, ή να δούμε πώς θα το χαρούν οι Αθηναίοι με τον καλύτερο δυνατό αλλά βιώσιμο τρόπο;

Δυστυχώς, όταν θεωρείς εαυτόν προοδευτικό, κοντράροντας το ρεύμα των αλλαγών την ώρα που θα έπρεπε να τις ορίζεις πρώτος και να χαράζεις πορεία, τότε αυτό που θα έπρεπε να είναι προϊόν συζητήσεων και συμβιβασμών γίνεται προϊόν διελκυστίνδας. Και στο παιχνίδι αυτό η μια ομάδα νικά και η άλλη είναι πεσμένη στο χώμα. Έτσι σου προκύπτει Άδωνης υπουργός να δηλώνει ότι οι ασφαλισμένοι του ΟΑΕΕ είναι μέτοχοι εταιρίας και όταν η εταιρία δεν έχει χρήματα δε δίνει μέρισμα, ως εκ τούτου οι ασφαλισμένοι θα πρέπει να παίρνουν σύνταξη όποτε έχει χρήματα το Ταμείο! Έτσι σου προκύπτει κυβέρνηση που μιλά επίσημα για «λαθραίους» και αναφέρεται σε ανθρώπινες ψυχές. Κυβέρνηση που κλείνει τις πόρτες των νοσοκομείων στους μη έχοντες, που αφήνει τους χρόνια ασθενείς να πεθάνουν αβοήθητοι, που κωφεύει στις κραυγές αγωνίας των ανέργων, των οικογενειών που δεν μπορούν να ζεστάνουν τα παιδιά τους, αυτών που δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό.

Η άμυνα στην παντοδυναμία της «αγοράς» που εκμηδενίζει τη μονάδα, δεν είναι η οχύρωση στα πλαστά κεκτημένα των συντεχνιών. Είναι οι νέες ιδέες. Δε μπορούμε να συζητάμε με τους όρους περασμένων αιώνων τα προβλήματα του σήμερα. Οφείλουμε να σκεφτούμε έξω από τις περιχαρακώσεις. Ζούμε σε μια εποχή που οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις στον κόσμο δεν έχουν τεράστια εργοστάσια, με χιλιάδες εργάτες, σε ατέλειωτες γραμμές παραγωγής, αλλά μερικές εκατοντάδες σπουδαίων νεανικών μυαλών. Οι πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη δεν πουλάνε αυτοκίνητα, αλλά επενδύσεις ή software. Το χρήμα δε συγκεντρώνεται στις τράπεζες για να επαναδιοχετευτεί στην αγορά μέσω δανείων, αλλά σε επενδυτικά funds για να αυγατίσουν στον τζόγο παραγώγων. Ο καπιταλισμός έχει χάσει το μπούσουλα και τρώει τις σάρκες του, τη μικρή και μεσαία αστική τάξη, τις οποίες ισοπεδώνει προς όφελος του 1% που κατέχει το 99% του παγκόσμιου πλούτου. Και μέσα σε όλα αυτά τα ουσιαστικά ανεπεξέργαστα κοινωνικο-οικονομικά δεδομένα, εμείς προχωράμε κάθε μέρα σε νέο εμφύλιο για το αν το ντεπόν θα πωλείται στα περίπτερα, ή αν τα ξενοδοχεία μπορούν να έχουν 9θέσια ταξί για τους πελάτες τους.

Έχω παραιτηθεί. Όσο βρίσκουμε συνεχώς λόγους για στείρα πόλωση και όχι για λειτουργικούς συμβιβασμούς, δεν θα αλλάζει τίποτα και θα ταξιδεύουμε χωρίς χάρτες στη λεωφόρο του μέλλοντος την οποία άλλοι έχουν χαράξει. Κατατονικά παρακολουθώ την οχλαγωγία και τη διαδρομή στο πουθενά. Η επικράτηση του αυτονόητου δε μπορεί να υπάρξει μέσα σ’ ένα τέτοιο όχημα, με αυτούς τους επιβάτες και με αυτούς τους οδηγούς. Μακάρι να έχω απόλυτο άδικο. Μακάρι να διαψευστώ σύντομα. Μακάρι αυτή η διαδρομή να είναι απλά και μόνον ένας εφιάλτης…

Ο παππούς

Το προσωνύμιο δεν ήταν τυχαίο, ούτε βγήκε για τα λευκές τρίχες που στόλιζαν το κεφάλι και το πρόσωπό του. Ούτε βέβαια για την ηλικία του. Θα μπορούσε άνετα να είναι ο πατέρας του μεγαλύτερου μέσα στην εφημερίδα, αλλά εκεί που οι άλλοι σταμάταγαν να γράφουν, ο παππούς μόλις είχε προθερμανθεί. Το παρατσούκλι του δήλωνε σεβασμό, οικειότητα, ζεστασιά, σιγουριά, σοφία…

Ο Μέμος ήταν ο άνθρωπος στον οποίο προσέτρεχαν όλοι για συμβουλές. Από το πώς θα χειριστούν ένα δύσκολο κείμενο, μέχρι το πώς θα δέσουν ένα παπιγιόν. Ο Μέμος ήταν η ζωντανή εγκυκλοπαίδεια της εφημερίδας πριν εφευρεθεί η έκφραση «γκούγκλαρέ το».

Τον γνώρισα ένα βράδυ του πρώτου Γενάρη της νέας χιλιετίας. Είχε απλώσει το μακρύ κορμί του σε μια πολυθρόνα, κάπνιζε ένα μικρό πουράκι, το οποίο φάνταζε μικροσκοπικό μέσα στο τεράστια χέρια του και με κοίταζε ερευνητικά, μάλλον ανθυπομειδιώντας: «Εγώ είμαι ο διευθυντής», μου συστήθηκε, «αλλά μάλλον την πάτησα που δέχτηκα τη δουλειά»! Έτσι ήταν πάντα, από την πρώτη γνωριμία. Ευθύς, σταράτος και έλεγε πολλά με λίγα λόγια.

Ήμουν από τους πολύ τυχερούς που δούλεψα κοντά του. Για πολλά χρόνια σήκωνα τα μάτια από το καθημερινό πλάνο της εφημερίδας που με ταλάνιζε ή από το κείμενο συναδέλφου που περίμενε τίτλο και τον έβλεπα απέναντί μου, στο γραφείο του, να τσακώνεται με το πληκτρολόγιο του υπολογιστή γράφοντας χιλιάδες λέξεις καθημερινά. Όταν το μυαλό μου είχε γίνει χαλβάς μετά τη δουλειά και τη βραδινή σύσκεψη, ο Μέμος αφού είχε γράψει όλη την τελευταία σελίδα και ένα θέμα "ψυγείο", ξεπέταγε και το κύριο άρθρο μέχρι να έρθει να τον πάρει  Χριστίνα.

Απίστευτος τύπος. Έχω λάβει κείμενό του μέσα από την εντατική, τη δεύτερη μέρα μετά από εγχείρηση στην καρωτίδα. Έχει υπαγορεύσει κείμενο στα κορίτσια των διεθνών από το θάλαμο όπου νοσηλευόταν με βαριά πνευμονία. Έπαιρνε αναρρωτική μετά από πολύ αγώνα των γιατρών να τον πείσουν και στη διάρκειά της μου ζητούσε συγγνώμη(!!!) που έστελνε «μόνο» τα κείμενα της τελευταίας σελίδας.  Τι να του πεις του Μέμου; «κουράστηκα»; Ντρεπόσουν. Δεν ξέρω πώς έφυγε, πιστεύω όμως ότι κάτι θα ήταν έτοιμος να υπαγορεύσει στη Χριστίνα…

Πάντα είχε ένα καλό λόγο να πει για να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, πάντα έβρισκε κάτι να σε καταχερίσει αν έπαιρνες πολύ αέρα και πάντα είχε μια καλή ιστορία να διηγηθεί για να σε ταξιδέψει.  Ο παππούς ήξερε τούς ανθρώπους. Ήξερε και τη φάρα μας καλά και μπορούσε όσο λίγοι να την κουμαντάρει. Άλλωστε, με τί να αντιπαρατεθείς σε έναν άνθρωπο που η πρώτη του δημοσιογραφική ταυτότητα είχε ημερομηνία έκδοσης το 1947. Πάνω από μισό αιώνα ήταν δημοσιογράφος όταν εγώ, 32 χρόνων κωλοπαίδι πήγα στην αγαπημένη του Βραδυνή ως αρχισυντάκτης.

Μου τα «έχωνε» καθημερινά. Όχι στο λίγο καιρό που ήταν διευθυντής, μετά που τα βρόντηξε στον Μήτση. Είτε για τίτλους άνευρους που είχαν μπεί στα κείμενα, είτε για θέματα που δεν είχαν προβληθεί όπως έπρεπε, είτε για ρεπορτάζ που δεν είχαν γίνει. Το «κακό» ήταν ότι πάντα είχε δίκιο. Το πραγματικό κακό, όμως, ήταν ότι μόνο αυτός τα έβλεπε, τα έψαχνε, τον ενοχλούσαν…

Από εκείνη τη μέρα –την επομένη των εκλογών του 2000- που μου είχε λογοκρίνει ένα απολύτως εκτός γραμμής εφημερίδας κείμενό μου, το οποίο ούτε εγώ δε θα δημοσίευα στη «β», μου έλεγε συνεχώς να παρατήσω «τα αστεία με τους τίτλους» και να παλουκωθώ να γράφω. Είναι αλλιώς να σου λένε οι άλλοι να γράφεις κι αλλιώς να σε παραδέχεται ο παππούς.

Τσάκιζε το σώμα των ξένων εφημερίδων σε μηδενικό χρόνο και γέμιζε το γραφείο του αποκόμματα απ ότι του έκανε εντύπωση. Αποκόμματα τα οποία εμφάνιζε στη δεδομένη στιγμή μέσα από τσέπες, πορτοφόλι ή ατζέντα για να τα χρησιμοποιήσει σε κάποιο κομμάτι. Τα διεθνή θέματα, άλλωστε, ήταν το μεγάλο του ατού.

Δε συμφωνούσαμε πουθενά! Πνεύμα αντιλογίας εγώ, πραγματιστής ο Μέμος. Με τη σιγουριά του υπέρμετρου εγωισμού μου εγώ, με τη γνώση της πείρας του ο Μέμος. Με αυτά που έγραφε στη στήλη του ήμουν εκ διαμέτρου αντίθετος σχεδόν πάντα. Πολιτικά ήμασταν σε τελείως διαφορετική τροχιά. Κάποιες φορές, δε, γινόμουν έξαλλος με αυτά που έγραφε. Τρελός γινόμουν όμως, με αυτούς που θέλοντας να τον προσδιορίσουν πολιτικά τον αποκαλούσαν «συντηρητικό». Συντηρητικός ο παππούς, που όσα έκανε στην γεμάτη εμπειρίες ζωή του δε θα τα δουν οι… «προοδευτικοί» επικριτές του ούτε σε κινηματογραφικό έργο. Όχι, δεν ήταν «επαναστάτης», ούτε Τσέ Γκεβάρα. Ελάχιστους γνωρίζω, όμως, που θα έκαναν αυτά που κατά καιρούς τόλμησε.

Αγαμέμνων Φαράκος. Ο παππούς. Ο Μέμος μας. Ποτέ δεν μπόρεσα να τον αποκαλέσω έτσι. Κύριε Φαράκο τον προσφωνούσα και μου φώναζε. Δε μπορούσα όμως να τον πώ
Μέμο. Ακόμα και στο τραπέζι της πόκας στο σπίτι του, όπου αρκετές φορές ήμουνα καταχαρούμενος συμπαίχτης, κύριο Φαράκο τον αποκαλούσα. Δύσκολο να κατεβάσεις από το βάθρο κάποιον που θεωρείς θρύλο.

Ο Μέμος για εμένα και την οικογένειά μου δεν ήταν μόνο ένα κομμάτι από την ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας (διαβάστε τα βιβλία του για να καταλάβετε), ήταν  – ή καλύτερα αποκαλύφθηκε πως ήταν - και ένας πραγματικός φίλος!

Όταν με τα δυό –ανάπηρα- πόδια στη βάρκα του χάροντα, βρισκόμουν στα χέρια των Γερμανών θαυματοποιών γιατρών στο γραφικό νεκροχώρι του Άλενσμπαχ, ο Μέμος ήταν από τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού ανθρώπους οι οποίοι πρόσεξαν και βοήθησαν έμπρακτα την εγκυμονούσα τότε Κατερίνα και το Βιλάκι. Ο Μέμος με τη Χριστίνα έπαιρναν τηλέφωνο την Κατερίνα για να ενημερωθούν και να στηρίξουν, έτρεχαν στον ΕΔΟΕΑΠ για να πιέσουν καταστάσεις, την καλούσαν σπίτι για φαγητό για να τη βοηθήσουν  να ξεφύγει λίγο. Ήξεραν στην πράξη, στο δικό τους τομάρι, ότι έπρεπε να είμαστε και οι δύο δυνατοί για να ορθοποδήσουμε. Για αυτούς δεν ήταν ο συνάδελφος ο Γιάννης και η σύζυγος. Ήταν πάντα ο Γιάννης και η Κατερίνα σε ένα. Το πίστευαν, το έδειχναν, το εννοούσαν και το ακολουθούσαν.

Ο Μέμος μετά από τόσα που είχαν δει τα μάτια του και βιώσει το κορμί του, ήταν σκληρός. Πραγματιστής, όπως είπα και νωρίτερα. Ήρθε να με δεί σπίτι μόλις γύρισα από Γερμανία. Ρετάλι του παλιού μου εαυτού, σε αναπηρικό αμαξίδιο, με φωνή η οποία ίσα που ακουγόταν και δεν του ξέφυγε ούτε μια γκριμάτσα. Ήπιε τα ουζάκια του και μου έβαλε κατευθείαν χέρι: «γιατί έχεις τόσο καιρό να γράψεις;» Την επομένη πήγε στον Μήτση, ο οποίος είχε καταγγείλει μονομερώς τη σύμβασή μου πριν καν βγώ από την εντατική και κανόνισε να γράφω για το Κυριακάτικο φύλλο.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες για το Μέμο και τη Χριστίνα. Όμως στο τέλος δεν θα είχα καν προσεγγίσει το πραγματικό νόημα μιας ολόγιομης ζωής που ξεκίνησε πριν 89 χρόνια. Πόλεμοι, εμφύλιες συρράξεις, εξορία, πολιτικές συγκρούσεις, μίση και πάθη, δημοσιογραφικές αποστολές σε όλα τα μέρη του κόσμου, διευθυντικές θέσεις σε εφημερίδες, τηλεοπτικά κανάλια και πρακτορεία, εντάσεις, κρίσεις, αναγνώριση και δόξα. Και στο τέλος όλων αυτών το μόνο που μένει και έχει σημασία: Οι στίχοι με τους οποίους τον αποχαιρέτησε τραγουδώντας η Χριστίνα του:

«Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα `ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ’ ακολουθεί»  

Αντίο αγαπημένε μου παππού και στήστε εκεί πάνω κανα καλό καρέ…

RIP βραδυνή

Εντάξει, το ήξερα. Μου το είχαν πει. Η μηχανική υποστήριξη θα σταμάταγε μέσα στο καλοκαίρι. Η απόφαση ήταν ειλημμένη από τον «εκδότη». Η καθημερινή Βραδυνή θα έβαζε λουκέτο. Είναι άλλο όμως να ξέρεις ότι θα συμβεί κι άλλο να διαβάζεις το «αντίο» από τα παιδιά που ήταν η ψυχή  και το σώμα  αυτής της εφημερίδας και δεν την πρόδωσαν λεπτό μέχρι την τελευταία ημέρα.

Μπήκα για μια γρήγορη μεσημεριανή «βόλτα» στο fb και έπεσα πάνω στα αποχαιρετιστήρια σημειώματα του Χάρη και του Μιχάλη. Δάκρυσα γαμώτο.  Εφημεριδάδες  από τους λίγους και οι δύο. Πολυγραφότατοι και – αν και γαύροι – με αντικειμενική άποψη και πολιτική παιδεία. Από τους «μαλάκες» της πιάτσας. Ούτε αλήτες, ούτε ρουφιάνοι. Μόνο δημοσιογράφοι. Από αυτούς τους ανθρώπους που ακόμα και τη δουλειά τους τη χάνουν με την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία την υπηρετούσαν. 

Ούτε γαμοσταυρίδια –απόλυτα δικαιολογημένα – για τον «εκδότη» και την «κυρία», ούτε επιθέσεις σε όσους φύλαξαν τον πισινό τους, ούτε μπηχτές για τους αυλοκόλακες. Μόνο ευχαριστίες για τους συναδέλφους και αναμνήσεις από τα χρόνια που πέρασαν μαζί.

«Έναν κόμπο στον λαιμό τον νιώθω αυτήν την ώρα που έχω στο απέναντι γραφείο το Μιχάλη και δίπλα την Αλέκα στον καθιερωμένο καθημερινό μεσημεριανό μας καφέ που ξέρω ότι δεν θα τον ξαναπιούμε σε αυτά τα γραφεία αλλά δεν θα τον αφήσω να βγει έξω. Θα το διασκεδάσω όπως κάνουν τα αδέλφια όταν κάποιο από αυτά ανοίγει τα φτερά του και ανοίγει το δικό του σπίτι» γράφει ο Χάρης. Τί μπορείς να αντιτάξεις απέναντι σ αυτό και να μην είναι μια σκέτη μιζέρια;

Ρωτούσα πριν λίγες μέρες τον Βασίλη γιατί δουλεύει –απλήρωτες- κυριακάτικες βάρδιες αφού του έχει κοινοποιηθεί ήδη η απόλυση (με 4μηνη προειδοποίηση) και η απάντησή του με έκανε να ντραπώ βαθειά: «Γιατί αν δε δουλέψουμε Κυριακές εμείς οι υπό απόλυση, οι άλλοι που δεν έχουν ακόμα απολυθεί δε θα πάρουν ποτέ ρεπό» μου απάντησε. Αποστομωτικό από έναν άνθρωπο που σε λίγες ημέρες θα πήγαινε στο παιδί του άνεργος με μια κουτσουρεμένη αποζημίωση διότι είχε να κάνει και με τσίπη «εκδότη».

Και δεν ήταν ο μόνος. Όλοι έτσι έκαναν, ακόμα κι αυτοί που... πρόλαβαν και απολύθηκαν νωρίς... Όλοι έβαζαν πλάτη εκτός από τον εκδότη.

Όχι, δεν ήταν όλα ρόδινα στη Βραδυνή. Και κωλοπαιδισμοί υπήρχαν και άγριοι λουφαδόροι και χαζοί βυζαντινισμοί και «παρεούλες» και απ όλα τα καλά που μια εφημερίδα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να έχει. Η «βασική ομάδα» όμως, ο κορμός της εφημερίδας, ήταν από παιδιά που μπορούσες να βασιστείς επάνω τους και να σε βγάλουν ασπροπρόσωπο.

Δεν θα κάνω «προσκλητήριο νεκρών» γιατί σίγουρα κάποιους θα ξεχάσω, αλλά αν σήμερα μου ζήταγε κάποιος (τρελός) να του στήσω μια εφημερίδα, πρώτα αυτούς -ξέρετε όλοι σας ποιοι είστε- τους ακάματους εργάτες θα είχα στο μυαλό μου . 

Σας ευχαριστώ όλους για τα ωραία χρόνια, τις καλές και κακές στιγμές που περάσαμε και ζητώ συγγνώμη γιατί δεν προσπάθησα περισσότερο.

Δεινόσαυροι

Είμαι εφημεριδάς. Μεγάλωσα με εφημερίδες παντού μέσα στο σπίτι, με έναν αδελφό ο οποίος μου έδινε να ζωγραφίσω σε δημοσιογραφικό χαρτί τις πρώτες μου μουτζούρες και γράμματα. 

Η πρώτη μου δουλειά, για να βγάλω ένα χαρτζιλίκι  ήταν κλητηράκι στη Γνώμη του Πόπωτα τον Ιούλιο του ’83, ετών 15. Την επόμενη χρονιά έζησα για δυό καλοκαιρινούς μήνες, πάλι από το… ευαίσθητο πόστο του κλητήρα τη γέννηση και το θάνατο μιας εφημερίδας, της «Ρωμιοσύνης». Ήταν μια αυτοδιαχειριστική προσπάθεια μερικών δημοσιογράφων για ένα φύλλο χωρίς εκδότη, η οποία βρήκε μπροστά της, εκτός της εκδοτικής απειρίας, τον πόλεμο των εκδοτών αλλά και του Κώστα Λαλιώτη που κατακεραύνωνε τότε από την εξόρμηση: «κάψτε τους, κλάψτε τους, απομονώστε τους». Κάτι που λίγο ως πολύ έγινε καθώς η εφημερίδα έκλεισε λίγο μετά με την… ισχνή για τότε κυκλοφορία των 15-16 χιλιάδων φύλλων σε Αθήνα – Πειραιά.

Είτε στην πρωινή βάρδια με τα γέλια, τη χαλαρότητα, το φλερτ (των «μεγάλων» εγώ… μάθαινα) και τις ιστορίες που έλεγαν οι ρεπόρτερ, είτε στη βραδινή με τα μπινελίκια των υλατζήδων, το άγχος και την τρεχάλα  να πάνε τα χειρόγραφα στη «φωτοσύνθεση» ώστε να προλάβουμε τους χρόνους του τυπογραφείου, αλλά και τις μεταμεσονύκτιες «ζυμώσεις»  στην Φωκίωνως Νέγρη μετά το κλείσιμο όπου παρεισφρούσα κι εγώ , οι μέρες αυτές με σημάδεψαν. Το μικρόβιο του χαρτοπολτού των 40 γραμμαρίων είχε κάνει μονόδρομο για εμένα τη δουλειά σε εφημερίδα.

Τυχερός και με το απόλυτο βύσμα και «βασανιστή» μαζί (τον αδελφό μου διευθυντή) άρχισα το ταξίδι ως δόκιμος – και απλήρωτος για 18 μήνες- αστυνομικός ρεπόρτερ στον «Δημοκρατικό Λόγο» στις 26 Μαρτίου του 1986. Το πρώτο κομμάτι μου που «πέρασε» και δημοσιεύτηκε, το πρώτο δίστηλο με το όνομά μου στο τέλος (το έβαλε χωρίς να το ξέρω ο Βορίνας παρότι είχε γράψει αυτός πάνω απο το μισό), το πρώτο ρεπορτάζ μόνος μου (τράβαγε τα μαλλιά του ο Γρηγόρης ο Ρουμπάνης), το πρώτο μου πρωτοσέλιδο (97 φορές μου έσκισε το λίντ της πρώτης ο Γερονικολός), η πρώτη μου απόλυση όταν αρνήθηκα να κάνω ύλη.

Η ύλη που τελικά με κέρδισε κατά κράτος και μου έδειξε τι σημαίνει εφημερίδα. Αγωνία, άγχος, δημιουργία, τσακωμοί και πλάκες. Φωνές και γέλια. Άγρια ξενύχτια ατέλειωτης δουλειάς με λεχμαντζούν από τον Πειραιά στις 4 τη νύχτα και «φρέσκα» φύλλα μόλις βγαίνουν από το φούρνο του τυπογραφείου. Πολύωρες συσκέψεις με άφθονο αλκοόλ, νέοι φίλοι, πολλά φίδια. Εγωισμοί, αναξιοκρατία, καμάρι και περηφάνια, καλάμια άτακτα παρκαρισμένα. Συνεργασία, δικτατορία, μονόστηλα και οκτάστηλα, ρουμπρίκες, υπότιτλοι, βινιέτες, λεζάντες, ράστερ, αρνητικά. Ξεγύρισμα και ξάκρισμα, σαλόνι και γυρίσματα, 4στηλο στα τρία και χρωμογράφος, σελιδοποίηση στο χέρι με κοπίδι, κόλα και ψαλίδι. Το dtp και οι αρτ. Από το Φλώρο στην Eurokinissi και το Flirck. Από το τέλεξ του ΑΠΕ στο amna.gr. Από τους επιμελητές των κειμένων και τους συναδέλφους – εγκυκλοπαίδειες στο google που τα ξέρει όλα. Έρωτες και χωρισμοί, γιάφκες σε φτηνά ταβερνάκια, επιτυχίες και απογοητεύσεις, απολύσεις και νέα συμβόλαια, απομυθοποιήσεις και σεβασμός. Εκλογικές αναμετρήσεις, Χέρφιλντ, Ειδικό δικαστήριο, πόλεμοι, Ίμια, σεισμοί, ναυάγια, 17Ν, 11^η Σεπτεμβρίου, γεγονότα που είναι οξυγόνο για το δημοσιογράφο. Γεγονότα στα οποία όλοι θυμούνται την εφημερίδα.

Δούλεψα και στο ραδιόφωνο. Εξαιρετικό μέσο, «ζεστό» και άμεσο, σε φέρνει κοντά με τον ακροατή. Μου άρεσε, αλλά δε συγκρίνεται ούτε με μισή ώρα σε εφημερίδα. Δούλεψα και στην τηλεόραση σε δελτία ειδήσεων. Το απόλυτο χάλι. Αγραμματοσύνη, ασυνταξία, καλάμια τεράστια και καριέρα από γκομενίτσες που τα μόνα ταλέντα που είχαν να επιδείξουν ήταν σωματικά. Εντάξει, υπήρχαν και κάποιοι δημοσιογράφοι. Δεν έχει καμία σχέση με εφημερίδα ούτε στο είδος δημοσιογραφίας ούτε στα χρήματα. Το μισθό ενός αρχισυντάκτη εφημερίδας τον έχουν στην tv μόνο για το μανικιούρ της παρουσιάστριας.

Είμαι εφημεριδάς. Αν και ενημερώνομαι από το internet και ακούω όλο το πρωί ραδιόφωνο, όλες οι ειδήσεις είναι για μένα φήμες μέχρι να τις δω γραμμένες σε μια εφημερίδα ή αναρτημένες στο site τους. Γιατί; Διότι είναι το μόνο μέσο με τόσες δικλείδες ασφαλείας από την πηγή έως τη δημοσίευση. Ρεπόρτερ, επικεφαλής του ρεπορτάζ, αρχισυντάκτης, υλατζής, διόρθωση, διεύθυνση σύνταξης. Κάποιος θα τη δει την πατάτα πριν δημοσιευτεί, εκτός αν είναι επιλογή να δημοσιευτεί η πατάτα.

Είμαι εφημεριδάς, άρα γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα ότι δεν υπάρχει αντικειμενική εφημερίδα. Ακόμα και η λεζάντα ή ο μεσότιτλος σε ένα θέμα, το πού θα το βάλεις, με τι τίτλο και φωτογραφία, όλα ανήκουν στον απολύτως υποκειμενικό τρόπο με τον οποίο η κάθε εφημερίδα αντιμετωπίζει το ίδιο γεγονός, ακόμα και με το ίδιο δημοσιογραφικό κείμενο. Αυτό για εμένα προσθέτει μαγεία στο μέσο.  

Είμαι εφημεριδάς και με πονάει η κατά κράτος ήττα της εφημερίδας τόσο από τα νέα μέσα, όσο και από την αυτοκτονική αντίδραση των εκδοτών αλλά και των ανθρώπων του Τύπου στην κρίση. Όταν το μόνο που έχεις να πουλήσεις στον υπερκορεσμένο από καταιγισμό ειδήσεων πολίτη είναι νηφαλιότητα, διασταύρωση και ποιότητα και εσύ το μόνο που κάνεις για να αντέξεις στη φουρτούνα είναι να παραδίδεις το προϊόν σου στο μάρκετινγκ που δολοφόνησε ήδη τα περιοδικά, να «σκοτώνεις» τα ατού σου και να μετατρέπεις τις καλογραμμένες στήλες σου σε άναρχο μπλόγκ όπου ο κάθε πικραμένος γράφει τις ανοησίες του και αντιγράφει το ΑΠΕ, τότε είσαι χαμένος από χέρι.

Είμαι εφημεριδάς και όσο και να λατρεύω τις νέες τεχνολογίες και τις δυνατότητες που προσφέρουν στον πολίτη για ενημέρωση και γνώση, θέλω τυπωμένο το άρθρο για να το «χορτάσω». Θέλω τυπωμένο το ρεπορτάζ για να το «χτενίσω». Θέλω τυπωμένη την είδηση για να τη φιλτράρω.

Είμαι εφημεριδάς, αλλά γνωρίζω ότι είμαι από τους τελευταίους. Αφορμή για το περίεργο «μνημόσυνο» δεν είναι η επερχόμενη διάλυση της ΕΣΗΕΑ μετά τις απανωτές γκάφες και τις ακατανόητες ενέργειές της τόσο κατά τη διάρκεια της απεργίας για την ΕΡΤ όσο και πιο πρίν, ούτε η ανακοίνωση για το κλείσιμο της τελευταίας εφημερίδας που δούλεψα, της Βραδυνής, από έναν εκδότη που δεν αγάπησε ποτέ την εφημερίδα του και δεν κατάλαβε ποτέ το βάρος του τίτλου που κατείχε.  Αφορμή είναι μια μικρή συνομιλία με το Βιλάκι. Η Βίλυ θα πάει το Σεπτέμβρη στην πρώτη Γυμνασίου. Συζητούσε λοιπόν με την μητέρα της για τους φίλους της με τους οποίους θα είναι σε άλλα τμήματα. Της έλεγε η Κατερίνα να μη στεναχωριέται διότι θα μπορούν να είναι μαζί στα διαλλείματα, αλλά και στις διάφορες δραστηριότητες όπως ομαδικά αθλήματα, θεατρική ομάδα, χορευτικά κτλ που διοργανώνουν οι σύλλογοι γονέων και καθηγητών. «Θα συμμετέχετε επίσης αν θέλετε και στην έκδοση της σχολικής εφημερίδας» είπε η Κατερίνα προκαλώντας ακαριαία την έκπληξη, το γέλωτα και το χλευασμό από την 12χρονη κόρη μας: «Σιγά να μη βγάλουμε και πάπυρο! Τι λες ρε μαμά, αυτά τα πράγματα είναι αρχαία. Άκου εφημερίδα, κανένα site θα στήσουμε»…  

Είμαι εφημεριδάς. Το ίδιο μου το παιδί απεφάνθη: 

Είμαι δεινόσαυρος…