Προσβασιμότητα, ΠΑΕ, ούγκανα και ένας αγώνας της Εθνικής

AEΚτζης είμαι από τα μικράτα μου ελέω παρέας. Είχα μπλέξει με κάτι βαρεμένους (ο Μάκης και ο Λάμπρος), ήταν και η ΑΕΚ ομαδάρα τότε και τραβιόμασταν από Νέο κόσμο στη σκεπαστή σε κάθε εντός έδρας. Αυτό κράτησε το πολύ μέχρι τα 17. Έκτοτε μπαλίτσα στην ΤV διότι μας αρέσει η καλοπέραση. Γιατί να το κρύψομε άλλωστε. Δε φτάνουν τις δυο-τρεις ντουζίνες -που λένε και οι αμερικάνοι- τα ματς που έχω παρακολουθήσει στο γήπεδο τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια.

Από το 2007 που αποφάσισε το κορμί μου να επαναστατήσει έναντι των εντολών που δέχεται και κινούμαι ή με μεγάλο ζόρι ή με μεγάλο αμαξίδιο, έχω πάει σε έναν μόνο αγώνα ποδοσφαίρου με την Εθνική στο Καραϊσκάκη και η εμπειρία δεν ήταν από αυτές που θέλεις να μοιραστείς με τα εγγόνια σου γύρω από το τζάκι. Εκτός αν είναι κωλόπαιδα και θέλεις να τους προσφέρεις ένα ωραιότατο θρίλερ μπας και το βουλώσουν λιγάκι. Θυμάμαι από εκείνο το βράδυ την Κατερίνα που ούρλιαζε σε δυό σεκιουριτάδες μεταφέροντάς προσωπικά δεδομένα της οικογένειάς τους με γλαφυρό στ αλήθεια τρόπο, τους ταξιτζήδες που δεν έπαιρναν το αμαξίδιο, τους εκατοντάδες χαχόλους που κόντευαν να μας πατήσουν και δεν άφηναν να περάσουμε… Γενικά, όπως θα περίμενες μια βόλτα στην αγορά της Βαγδάτης την άνοιξη του 2003.

Ξαφνικά λοιπόν μετά από τόσα χρόνια με πιάνει η περιέργεια και λεω «θα πάω να δω το δικέφαλο αετό στο σούπερ ντούπερ στάδιο που έφτιαξε ο Τίγρης».  Τι το θελα.

Είχα ακούσει έναν κυριούλη της ΠΑΕ να εξηγεί ότι είναι πολύ δύσκολο να βρει κάποιος εισιτήριο ΑμεΑ για το πρωτάθλημα, οπότε περίμενα να παίξει η Εθνική να πάω πιο χαλαρά.

Ψάχνω στο internet να βρω πληροφορίες… πουθενά! Ψάχνω στο site της ΑΕΚ, ούτε λέξη! Ψάχνω στο site του γηπέδου, κάπου γράφει ότι υπάρχουν 80 θέσεις ΑμεΑ και συνοδών. Ούτε σε πια θύρα, ούτε πώς πας μέχρι εκεί, ουτε αν υπάρχουν θέσεις στάθμευσης στο γήπεδο ή αν έχουν κανονίσει κατι με το Δήμο. Τίποτα απολύτως!

Κάθε κανονικός άνθρωπος θα σιχτίριζε από τον Μελισανίδη μέχρι την κανονική Αγιά Σοφιά και θα έψαχνε την καλή την πίτσα για να δει τον αγώνα στην τηλεόραση. Έλα μου όμως που εμέ
να μου ανάβουν όλα τα λαμπάκια με την προσβασιμότητα.

Διαβάζω ότι η «ΟΠΑΠ Αρένα» έχει πιστοποίηση από την UEFA για να φιλοξενεί τελικούς διοργανώσεων. Με την ποσόστωση που ζητάει λοιπόν, βγαίνει ότι πρέπει να έχει τουλάχιστον δύο τμήματα της εξέδρας, από 50 θέσεις το καθένα, ειδικά διαμορφωμένα για άτομα με ειδικές ανάγκες και τους συνοδούς τους. Τα καθίσματα να είναι καλυμμένα και να έχουν πρόσβαση σε άρτια εξοπλισμένες τουαλέτες.

Ξανακάνω ένα γύρο στο διαδίκτυο μήπως μου ξέφυγε κάτι. Τίποτα δεν μου ξέφυγε. Μάλλον οι ΠΑΕ έχουν ξεφύγει και παρανομούν και σε αυτό.

Αφού ήρθα σε αδιέξοδο, αλλά αποφασισμένος να βρω άκρη πήρα δυο τρεις συναδέλφους μήπως γνωριζαν  κάτι παραπάνω. Δεν γνώριζαν.

Στο μεταξύ οι μέρες περνούν και βγαίνουν τα -πανάκριβα- εισιτήρια της Εθνικής μας με την Ιρλανδία. Μπαίνω στο site, κάνω εγγραφές, κάνω πιστοποιήσεις, πάω να βρω εισιτήρια για ΑμεΑ. Πουθενά τέτοια επιλογή. Δε μπορεί λέω, κοτζάμ Εθνική παίζει, θα έχουν προβλέψει ότι υπάρχουν και ανάπηροι φίλαθλοι και των δύο ομάδων. Μπαίνω στο site της ΕΠΟ… Ούτε λέξη!

Αρχίζω και σφυρίζω σαν χύτρα από τα νεύρα και μιλάω με γνωστή συναδέλφο με επώνυμο βαρύ και διατλαντικό, η οποία με παραπέμπει στον υπεύθυνο επικοινωνίας της ΕΠΟ και πρόεδρο της ΠΟΕΣΥ, αφού πρώτα του εξηγεί το πρόβλημα.

Ο Σωτήρης (ο πρόεδρος) απολύτως εξυπηρετικότατος μου λέει όμως ότι δεν έχει ιδέα και θα στείλει κάποιον να δει τι γίνεται! Πράγματι την επομένη μια καλή κυρία με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ότι «υπάρχουν κάποιες θέσεις για αμαξίδιο σε ένα μπαλκονάκι της θύρας 27», και επειδή δεν υπάρχουν ηλεκτρονικά εισιτήρια για ΑμεΑ θα μα ξαναπάρουν από Δευτέρα για να τα πληρώσω τηλεφωνικά. Για οτιδήποτε άλλο περι προσβασιμότητας στο γήπεδο δήλωσε άγνοια.

Παρότι είχα εξασφαλίσει εισιτήρια η πίεσή μου ήταν στα κόκκινα.

Έχω πάει στο εξωτερικό σε στάδια, σε θέατρα, σε εκκλησίες, σε μουσεία, σε μεσαιωνικά πανεπιστήμια, σε κάστρα, στην κορυφή των γερμανικών άλπεων, σε παιχνίδια της Disneyland, σε όπερα, όπου είχαμε βάλει στόχο κάθε φορά, χωρίς να δυσκολευτούμε ποτέ! Όλα μα όλα ήταν προσβάσιμα είτε πλήρως (που σημαίνει ότι ο ανάπηρος μπορεί να είναι αυτόνομος, να πάει μόνος του δηλαδή χωρίς βοήθεια), ή μερικώς. ΄Όλα πλήρως ξεκάθαρα για να προγραμματίσεις το λεωφορείο, το τραμ ή το μετρό που θα χρειαστεί να πάρεις, πού θα παρκάρεις, πού είναι οι ανελκυστήρες, πώς θα βρεις τη θέση που σε περιμένει, πώς θα εξυπηρετηθείς, πώς θα φύγεις. Όλα γραμμένα αναλυτικά σε site του κάθε οργανισμού ή σε δημοτικά site που σε καθοδηγούν για τα αξιοθέατα. Ενημερώνεσαι από το σπίτι σου στην Ελλάδα, κλείνεις εισιτήριο για συναυλία στο Βέλγιο, και πας το ίδιο άνετα όπως η υπόλοιπη αρτιμελής παρέα σου γνωρίζοντας ότι ο διοργανωτές έχουν φροντίσει τα αυτονόητα.

Εδώ ολόκληρη ΕΠΟ δε γνώριζε καν αν υπάρχουν θέσεις ΑμεΑ!

Θέλησα όλον αυτό τον προβληματισμό να τον μεταφέρω και στην ομάδα μου. Επικοινώνησα λοιπόν με τον υπεύθυνο τύπου της ΠΑΕ ΑΕΚ στον οποίο έστειλα καμια 500ριά λέξεις σούπερ τυπικές, χωρίς ούτε ένα καντήλι -πράγμα πολύ δύσκολο για εμένα σε αυτή την κατάσταση-.

Αφού του περιέγραψα όλα τα παραπάνω, έκλεισα λέγοντας ότι δεν το λέω για να βρω για εμένα μια λύση. Είμαι πιο πολύ «φίλαθλος του καναπέ» και αν ήθελα τόσο πολύ θα έβρισκα μια δημοσιογραφική διαπίστευση ή μια πρόσκληση και θα πήγαινα,

- «…Όμως θεωρώ αδιανόητο για το 2023 σε μια ευρωπαϊκή χώρα, σε μια γηπεδάρα και σε μια ομάδα που θα παίξει σε ευρωπαϊκούς θεσμούς να μην είναι όλα αυτά εκ των προτέρων λυμένα. Θεωρώ βέβαιο ότι κατανοείς το καλόπιστο της κριτικής και εύχομαι να δω σύντομα αυτά τα απλά μα τόσο σημαντικά για κάποιους θέματα να επιλύονται.»  

 Περίμενα κάθε απάντηση, από τυπική, μέχρι «ναι, πράγματι, θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο». Ξέρετε τι δεν περίμενα;

- «Καλησπέρα. Θα υπάρχουν πολλές περισσότερες θέσεις την νέα σεζόν, όλα όσα προβλέπονται και για τους ευρωπαϊκούς αγώνες. Για το ματς της Εθνικής δεν έχω κάτι να σας πω, έχουν την απόλυτη ευθύνη για την διοργάνωση.»

Λέω δεν μπορεί, ή εγώ δεν κατάλαβα ή αυτός απαντά σε κάτι άλλο.

Η υπόλοιπη συζήτηση έχει ως εξής:

-        - Για την πληροφόρηση μιλάω, όχι για τις θέσεις

-        - Είναι θέμα ΕΠΟ, δεν έχουμε εμπλοκή.

-         - Μα ούτε για τους αγώνες της ΑΕΚ υπάρχει πληροφόρηση

-         - Μα όλες οι θέσεις ΑμεΑ πουλήθηκαν διαρκειας.

 

Δεν το συνέχισα γιατί μόνο με αυτή τη συνομιλίας μαζί του έχασα 10 μονάδες iQ και μερικά εκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα που κάηκαν.

 

Του λες του τύπου φτιάξτε το site και σου απαντά γιατί, αφού ξεπουλήσαμε!

 Τον ήθελα μια μέρα στην εφημερίδα. Μια μερούλα μόνο…

 

Γαμώ τα ορκ και τα ούγκανα γαμώ και το γαμημένο το κράτος που νομοθετεί και ξεχνά και τη γαμημένη ευρωπαϊκή χάρτα για την προσβασιμότητα, και τους ξεφτιλισμένους της ΕΣΑΜΕΑ που ενδιαφέρονται μόνο για κανένα επίδομα. Και γαμώ και τα τσιράκια των ΠΑΕ που τους ενδιαφέρει μόνο «να κερδάμε».

 Για άλλη μια φορά ένιωσα στο πετσί μου ότι οι ανάπηροι αντιμετωπίζονται ή σαν «καημένοι» που αναζητούν λύπηση, ή σαν επαίτες που τους πετάς ένα επίδομα και καθάρισες, ή σα να είναι πρόσωπα μυθικά σαν τον Ηρακλή! Σαν να μην υπάρχουν δηλαδή στην πραγματικότητα.

Με μια πολύ γρήγορη και πρόχειρη ματιά δεκαλέπτου ανά την ευρώπη, ορίστε τι προβλέπουν για τα ΑμεΑ οι μεγάλοι σύλλογοι:

 

Customer Information for Disabled Persons (fcbayern.com)

Ticketing Information (liverpoolfc.com)

Accreditation for Disabled: info and modalities | AC Milan

Accessibility | FC Barcelona Official Channel

Man City - Tickets And Hospitality - Manchester City F.C.

 

Εδώ μόνο ο Ολυμπιακός ενδιαφέρεται τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και στο μπάσκετ έχοντας τηλεφωνο που επικοινωνείς για εισιτήριο και θέσεις και όχι μόνο αυτό αλλά είναι η πρώτη ομάδα στην Ευρώπη, που θα προσφέρει στα άτομα με οπτική αναπηρία την υπηρεσία της ακουστικής περιγραφής σε όλους τους αγώνες στο Στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης», σε συνεργασία με το Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Ο ΠΑΟ – στο μπάσκετ- έχει κάποια πράγματα στο site του για αγορά εισιτηρίου ΑμεΑ, αλλά χρήζει βελτίωσης.

Οι υπόλοιποι μάλλον δεν θέλουν να έχουν ανάπηρους φιλάθλους.

Συγνώμη που σας κούρασα αλλα πιστεύω ότι είναι θέμα πολιτισμού.

Αντίο Γιώργη

 

O τελευταίος των μεγάλων. Ο Δάσκαλος, ο φίλος, ο διευθυντής, ο άνθρωπος που με έσπρωξε μπροστά. Ο μόνος που έτρεμα μη διαβάσει κείμενό μου και είναι μούφα. Ο κολλητός του Κώστα από αμνημονεύτων και ο μόνος που έμεινε δίπλα του όταν οι άλλοι τον ξέχασαν,  τον πούλησαν, τον πίκραναν, τον άφησαν μόνο. Χιλιάδες ιστορίες άκουσα με τους δυό τους πρωταγωνιστές. Οι άνθρωποι που μου άνοιξαν  το κεφάλι και μου έβαλαν μέσα κίτρινο χαρτοπολτό, πίκες, ράστερ και αγάπη για τις ιστορίες.

Ο Κώστας με έκανε να αγαπήσω την εφημερίδα. Ο Γιώργης τις λέξεις. Τις λίγες λέξεις. Παιδάκι ακόμα 16 χρόνων, κλητήρας το καλοκαίρι του ’84 στη Ρωμιοσύνη πήγαινα να πάρω τα χειρόγραφά του για τη στήλη «Στο σκαμνί» της πρώτης σελίδας. 60-70 λέξεις όλες κι όλες, και όλοι τις έτρεμαν. Ολοι περίμεναν να διαβάσουν ποιόν «δίκασε» πάλι. Ποιόν δύστυχο πολιτικό αφορούσε το «δια  ταύτα», όπως πάντα τελείωνε το «σκαμνί».

Πάντα ήθελα να γράφω έτσι. Κοφτά και περιεκτικά. Με λέξεις απλές, κατανοητές, καθημερινές, αλλά ζυγισμένες απόλυτα. Να ταιριάζουν μόνο αυτές στο νοερό σταυρόλεξο της πρότασης.
«Καλημέρα κύριε Πρόεδρε» έγραφε στην Ελευθεροτυπία και με μια παράγραφο μπορούσε να προκαλέσει ανασχηματισμό ή εγκεφαλικό στον Ανδρέα. Δεν το λες και λίγο! Μια στήλη για την οποία ο πάντα λιγόλογος Κωνσταντίνος Καραμανλης είχε πει: «όχι μόνο να τον διαβάζετε, αλλά να τον μελετάτε»!

Τέτοια προβολή, τέτοια αναγνώριση, τέτοια δύναμη και ουδέποτε την εκμεταλλεύτηκε για δικό του όφελος. Ποτέ δεν θέλησε να την εξαργυρώσει και ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό να πουληθεί για μερικά (πολλα) αργύρια.

Έγραφε μέχρι τώρα. Ένα χρονογράφημα κάθε μέρα το οποίο δημοσίευαν καμιά 25αριά  εφημερίδες της περιφέρειας!  Ακόμα με το ίδιο πάθος παρά τα στραπάτσα και τα «μαθήματα» που του είχε δώσει η δημοσιογραφία.

- «Είναι κωλόπαιδα Κώστα», του έλεγε για την κατάσταση στις εφημερίδες, όχι σήμερα αλλά πριν από 23 χρόνια! «Τους ενδιαφέρει μόνο η προσωπική προβολή και η τσέπη. Και οι εκδότες μόνο για την εφημερίδα δεν ενδιαφέρονται».
Αηδιασμένος κάθε μέρα και περισσότερο, μέτραγε τα χρόνια να βγει στη σύνταξη όταν ήταν στον «Αδέσμευτο». Μόλις είχα πάει εκεί, μεταγραφή από την «Αθηναϊκή» και ήταν λες και προσγειώθηκα στην κόλαση, στην πτέρυγα των καταραμένων εφημεριδάδων!
-«Με έκαψες» του έλεγα. – «Μαζί θα φύγουμε» μου έλεγε.
Με φώναξε ένα μεσημέρι μέσα του ’99 στο γραφείο του και μου είπε:
- θα πας στη Βραδυνή αρχισυντάκτης.
- Θα έρθεις κι εσύ; Τον ρώτησα αγχωμένος. Θα πάμε μαζί;
- όχι θα πας μόνος σου και θα με βγάλεις ασπροπρόσωπο που σε σύστησα μου είπε.
Από τοτε κάθε φορά που κάναμε πατάτα ευχόμουν να μην είχε δει τη εφημερίδα ο Γιώργης.

Ήταν ο τελευταίος που ένιωθα για διευθυντή μου κι ας είμασταν σε διαφορετικά μαγαζιά. Ποιος άλλωστε να συγκριθεί μαζί του.

Θυμάμαι στις συσκέψεις για την πρώτη σελίδα στον Αδέσμευτο, προσπάθησε να καθίσει μας μια-δυό φορές ο εκδότης τότε, ο Μήτσης. Ο Μασσαβέτας άρχισε τις ιστορίες και τα ανέκδοτα. Πέρασαν 5 λεπτά, πέρασαν δέκα, «δεν θα συζητήσετε τα θέματα; Ρώτησε ο Μήτσης. «Βεβαίως, μόλις μείνουν μόνο οι δημοσιογράφοι» είπε ο Γιώργης και πάγωσε το χαμόγελο στα χείλη μας, ενώ ο Μήτσης έγινε παντζάρι από τα νεύρα αλλά είπε ένα αμήχανο «α, ναι, βεβαίως» και έφυγε. Την επόμενη φορά δεν χρειάστηκαν τα ανέκδοτα. Είπε ένα «Κώστα, θα μας αφήσεις τώρα να σου βγάλουμε την εφημερίδα;». Τρίτη φορά δεν υπήρξε.
Παλαιάς κοπής δημοσιογράφος.

Τελευταία φορά τον είδα και ήπιαμε κι ένα κρασί, στα βαφτίσια του Κώστα Γερονικολού του νεότερου. Χαρούμενος για τον βαφτισιμιό του, χαρούμενος και για το όνομα του αδελφικού του φίλου.
Τώρα θα καπνίζει το πουράκι του, θα έχει πάρει αυτό το πονηρό βλέμμα με το ένα μάτι μισόκλειστο και θα του μεταφέρει τα κουτσομπολιά.
Καλά να περνάτε εκεί πάνω. Και να μου τον προσέχεις γιατί «ρέπει προς τας ηδονάς».