«Κρίση, ποια κρίση; Πού την είδες την κρίση; ο κόσμος είναι έξω και διασκεδάζει. Την Παρασκευή στις 2 τη νύχτα υπάρχει μποτιλιάρισμα και τα λουλούδια στο σκυλάδικο με τη Πέγκυ πέφτανε βροχή»!
Δεν τα έλεγε ο πολύς Πάγκαλος, αλλά καθ όλα ενημερωμένη πλην όμως βαριά άρρωστη από ΠΑΣΟΚίτιδα μεστή μεσοαστή κυρία των προαστίων της νοτίου Αττικής.
Όταν ακούω κάτι τέτοια, τα οποία δε λέγονται ως αστείο, αλλά για να πιστοποιήσουν πιθανόν την άριστη πολιτική της κυβερνώσας ομάδας, θέλω να παρατήσω τη βακτηρία, να βάλω φουτεράκι σινιέ με κουκουλίτσα και να κάνω λαμπόγιαλο το σύμπαν!
Διότι, όπως έχω πει πολλάκις εις το παρελθόν, κι εμείς ΠΑΣΟΚοι είμαστε αλλά δεν κάνουμε έτσι…
Αν οι ίδιοι άνθρωποι που η σύνταξή τους κόπηκε κατά 3 μισθούς μαζί με το λάφκα, που τα παιδιά τους είναι από μισοάνεργα έως κακοπληρωμένα και με καμιά απολύτως φανερή ελπίδα βελτίωσης, που δουλεύανε σαν τα σκυλιά στον ιδιωτικό τομέα πριν ακόμα ενηλικιωθούν και δεν κατάφεραν ούτε ένα κωλόσπιτο (που θα λεγε και ο μακαρίτης ο Γιαννόπουλος) να πάρουν διότι ποτέ δεν τους περίσσευαν… Αν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι βλέπουν τι γίνεται γύρω τους όπου καταρρέει το κοινωνικό κράτος, τα γερόντια φέτος δε θα χουν ούτε ευρώ για δώρο στα εγγονάκια, οι φουρνιές νεολαίων που βγαίνουν από ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι οι νέες στρατιές ανέργων και στις λαϊκές αγορές αργούν να πάνε οι δήμοι να καθαρίσουν γιατί πλήθυναν επικίνδυνα οι ανθρώπινες σκιές που βιαστικά σκύβουν και μαζεύουν από το δρόμο τα μισοσαπισμένα προϊόντα που άφησαν πίσω τους οι παραγωγοί… Αν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που πιστεύουν υποτίθεται σε ένα μοντέλο λειτουργίας του κράτους υπέρ του πολίτη, προστασίας του αδυνάτου και του ανήμπορου, που προσδοκούν σε ένα μοντέλο κοινωνικής δικαιοσύνης…
Αν αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν πραγματικά ότι σήμερα δε βιώνουμε κρίση, αλλά το κακό mega και τα media μεγεθύνουν ένα μικρό προβληματάκι, τότε καταλαβαίνω απόλυτα πολλά πράγματα για το πώς φτάσαμε ως εδώ, για το τι βλέπουν και το τι καταλαβαίνουν για τα όσα βιώνει ο κοσμάκης οι πολιτικοί μας ταγοί και το πώς καταλαβαίνει την πραγματικότητα πχ ο πρωθυπουργός που μεγάλωσε, ανατράφηκε, σπούδασε και εργάζεται σε ένα καθ όλα ελεγχόμενο, προστατευτικό για την τάξη του και φιλτραρισμένο από τους συμβούλους του περιβάλλον.
Έτσι καταλαβαίνω απόλυτα την έκπληξη που ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια του δύσμοιρου Χατζηδάκη όταν ο όχλος στράφηκε κατά πάνω του, ή του καημένου του Απόστολου Κακλαμάνη που μετά από μια ζωή στο πεζοδρόμιο, είδε ανθρώπους έτοιμους να τον λυντσάρουν.
Οι άνθρωποι αυτοί ζούνε σε έναν κόσμο φανταστικό. Στον κόσμο του Μάρλμπορο αλλά με ολίγη από Ζωνιανά. Μια ονειρική πολιτική φούσκα όπου όλα είναι ρόδινα, και αυτοί οι εκλεκτοί που έχουμε ορίσει να μας κυβερνούν εσαεί και ατιμωρητί.
Δεν έχουν πάρει μυρωδιά από τον κοχλασμό του πλήθους, από τη συσσωρευμένη οργή που μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεσπάσει επί δικαίων –σπανίως- και επί αδίκων. Από την ομαδική κατάθλιψη ενός λαού και κάμποσων γενεών.
Το ηφαίστειο βράζει και είναι έτοιμο να εκραγεί. Το μάγμα δεν είναι ομοιογενές και έτσι καθίσταται πολύ δυσκολότερη η αντιμετώπιση του φαινομένου. Δεν είναι μόνο τα ΚΝΑΤ της Αλέκας, οι φλώροι του Αλέξη, τα μπαχαλάκια των πλατειών, οι αριστεριστές των πανεπιστημίων, οι πράσινοι βολεμένοι των ΔΕΚΟ, οι χουντάλες Χρυσαυγήτες. Στο μάγμα έχουν σωρευτεί, βράζουν και το φουσκώνουν τα όνειρα των πιτσιρικάδων, οι χαμένες συντάξεις των γερόντων, τα κομμένα φτερά των αποφοίτων, η χαμένη αξιοπρέπεια των υπαλλήλων, ο βασικός του ανειδίκευτου εργάτη, η κατανάλωση του μικροαστού, η δουλοπρέπεια απέναντι στον πανίσχυρο πιά εργοδότη, τα σκουπίδια που αγνοούν τα λαμόγια οι δήμαρχοι, ο ανύπαρκτος σεβασμός της πολιτείας προς τον πολίτη, το σκοτεινό μέλλον που κανείς δεν έχει βρεί τον τρόπο να φωτίσει.
Αν άνθρωποι κατά τα άλλα λογικοί, ενημερωμένοι, που διαβάζουν μπλόγκ, εφημερίδες, ακούνε ραδιόφωνα και – γιατί όχι- βλέπουν και τις ειδήσεις, γυρίζουν την πλάτη σε όλα αυτά και τα ξεχνούν γιατί είδαν μια ντουζίνα καγιέν και ένα μαγαζί τίγκα να σκορπά εκατοντάδες ευρώ στις λουλουδούδες, σκεφτείτε τι βλέπουν καθημερινά οι βουλευτές και οι υπουργοί στα πέριξ του Κολωνακίου, στα καθημερινά business lunch που κοστίζουν όσο το 15ήμερο ενός ημιαπασχολούμενου, ή στα σούσι μπάρ που αρέσκεται να εστιάζεται ο Γιώργης με τον γαλαζοαίματο υπουργό του όπου ο λογαριασμός του δείπνου για δύο άτομα, από το οποίο σηκώνεσαι πεινασμένος, γεμίζει επί ένα μήνα το καλάθι του σούπερ μάρκετ τετραμελούς οικογένειας
Διότι, αγαπητή μου κυρία, δεν είδα κανέναν να επιτίθεται πραγματικά στην παραοικονομία, το λίπος της οποίας έτρεφε και τρέφει τα σκυλάδικα σαν αυτό που επισκεφτήκατε. Οι εργοστασιάρχες, οι επιχειρηματίες, οι μεγαλέμποροι και οι μεγαλοδικηγόροι, που τα έσπαγαν πρώτο τραπέζι πίστα στον Μητροπάνο, δεν ορίζουν την οικονομική πραγματικότητα του κόσμου σήμερα. Πλούσιοι και φραγκάτοι υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Καλό θα είναι να μην τους συγχέουμε με τους μεροκαματιάρηδες τους οποίους έχει τσακίσει η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και η μη θαρραλέα αντιμετώπιση των καρτέλ και της ακρίβειας.
Αυτό που κάνει τον κόσμο να ξεσπάει δεν είναι τα ευρώ που του μάζεψε ο Παπακωνσταντίνου, αλλά η αμετροέπεια των πολιτικών που αρνούνται όχι μόνο να πούν μία συγνώμη, αλλά και να δεχτούν το πρόβλημα ως διαχρονικό και παθογενές του συστήματος που υπηρετούν, στηρίζουν και δε θέλουν επουδενί να αλλάξουν. Η έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης είναι αυτή που εξαγριώνει το πλήθος. Το κράτος τείνει χέρι βοηθείας (με το ζόρι) στους μισθωτούς, αλλά αφήνει ανέγγιχτους τους έχοντες, κατέχοντες και αποκρύβοντες να τα σπάνε στην Ζήνα στην υγειά του Στρός Κάν και της Λούκας που τους δίνουν πιά και δωρεάν εργατικό δυναμικό.
Η κρίση είναι εδώ, θεριεμένη, έτοιμη να τα σαρώσει όλα αν δεν τη δούμε, δεν την καταλάβουμε, δεν διορθώσουμε τις στραβοτιμονιές και τις κραυγαλέες αδικίες και το κυριότερο, αν δεν πεί ο πρωθυπουργός σύντομα όλη την αλήθεια για την κατάσταση, να εξηγήσει τους τρόπους αντιμετώπισης και τις εναλλακτικές.
Ή θα γίνουμε κοινωνοί και συνοδοιπόροι οι πολίτες σ αυτό το δύσβατο μονοπάτι, ή γαία πυρί μιχθήτω ως απάντηση στο «πιά κρίση; ας φάνε παντεσπάνι όσοι φωνάζουν»…
Γιάννης Γερονικολός
και μιά αφιερωσούλα:
Αναρτήσεις
