Καιρός ήταν να του τα χώσει κάποιος

Από το G700
Στο προηγούμενο Post με τίτλο πολιτική ευθύνη, ανάμεσα σε άλλα λέγαμε ότι μέχρι στιγμής κανένα ενεργό μέλος του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης, κανένας «υπερασπιστής του λαού» δεν έχει εμφανιστεί αυτοκριτικός επί της ουσίας. Όσο λογοτεχνικό κι αν ακούγεται, είναι απαραίτητο κάποιος σοβαρός πολιτικός να αναλάβει να κάνει ένα βήμα έκθεσης, ακόμα και προσωπικής εξομολόγησης πολιτικής αποτυχίας.

Υπό το πρίσμα αυτής της λογικής μας χαροποίησε ιδιαίτερα η τοποθέτηση του Υπουργού Υγείας κ. Ανδρέα Λοβέρδου σε συνέντευξή του στην Καθημερινή της Κυριακής, ότι η αντιπολίτευση ορισμένων στο ΠΑΣΟΚ προσέλαβε χαρακτηριστικά δημαγωγίας καθώς και ότι η πορεία προς τα πρόθυρα της πτώχευσης έχει τη ρίζα της στη δεκαετία του '80.

Μόνο που στην κριτική του ανάλυση για τη στάση του ΠΑΣΟΚ διαχρονικά ο κ. Λοβέρδος ξέχασε τον εαυτό του απ'έξω ισχυριζόμενος μάλιστα ότι κράτησε απόσταση από το λαϊκισμό. Μάλλον ξεχνάει ο κύριος Υπουργός ότι το 2007 ήταν μπροστάρης στη μάχη ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 με αποτέλεσμα να οδηγήσει την ηγεσία του κόμματος σε ιστορική αναδίπλωση και έτσι να χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία για σαρωτικές αλλαγές στα πανεπιστήμια. Μάλλον ξέχασε ότι τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ έδινε μάχη για να μη μεταρρυθμιστεί το ασφαλιστικό και ότι ακόμα και την τελευταία στιγμή έκανε τον Ηρακλή δίνοντας μάχες οπισθοφυλακής με την Τρόικα. Και φυσικά καθότι διόλου λαϊκιστής, ας μας εξηγήσει γιατί όταν οι άλλοι ανοίγουν διάπλατα τα κλειστά επαγγέλματα ο ίδιος επιχειρεί να διατηρήσει όσο το δυνατόν κλειστότερο το επάγγελμα των φαρμακοποιών; Ως μη ενοχικός για τη μάχη που δίνει υπέρ της σωτηρίας της πατρίδας θα έπρεπε να σαρώσει το απαράδεκτο και ληστρικό απέναντι στο δημόσιο χρήμα καθεστώς που διέπει το επάγγελμά τους.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι ακόμα και μέσα από παλινωδίες ο κ. Λοβέρδος έγραψε στο πολιτικό του κοντέρ μια τεράστια μεταρρύθμιση, αυτή του ασφαλιστικού, την οποία δημόσια επικροτήσαμε με αποτέλεσμα μάλιστα να διαβαστεί από το ΓΑΠ ολόκληρο απόσπασμα κειμένου μας στη Βουλή. Ωστόσο, όταν η κριτική στο λαϊκισμό, που σημειωτέον σωστά και με θάρρος γίνεται, αφορά μόνο τους άλλους, τότε μας δίνει το δικαίωμα να λέμε ότι αγγίζει τα όρια του πολιτικαντισμού. Και γι' αυτό επιλέξαμε να την κριτικάρουμε.