Κατάθλιψη

Λούφαξα στη γωνιά μου. Το βούλωσα και ακούω μόνο. Ακούω όλους αυτούς τους «σοφούς» που παίζουν με τη ζωή τη δική μου, των παιδιών μου, της οικογένειάς μου και των φίλων μου. Όλους αυτούς τους «ειδικούς» που μέχρι εχθές δεν είχαν βγάλει άχνα μα τώρα φωνασκούν έχοντας μια λύση για τα πάντα εκτός από τα προβλήματα. Ακούω και διαβάζω σχεδόν τα πάντα και όσο πιο πολύ γεμίζω το μυαλό μου με σκουπίδια, τόσο πιο πολύ τρομάζω. Τρομάζω με το μέγεθος της ηλιθιότητας, με την αστείρευτη δυναμική της βλακείας, με την ασύλληπτη ικανότητα του απόλυτου τίποτα να πείθει το κοινό.

Νιώθω να είμαι πεσμένος στο πάτωμα κελιού φρενοκομείου, αποκαμωμένος και σχεδόν παραδομένος πια μετά από εκατοντάδες δόσεις κοκτέιλ ψυχοφαρμάκων με τη μορφή «ειδήσεων» και δεκάδες συνεδρίες με τους «γιατρούς» να προσπαθούν να με πείσουν ότι είμαι τρελός και να δεχτώ τη θεραπεία για το καλό μου.

Για να το λένε όλοι αυτοί οι «επιστήμονες» κάθε ιδεολογίας κάποιο δίκιο δε θα ΄χουν; Τρελός λοιπόν και για τους μεν και για τους δε. Βάλτε τη βούλα κι αρχίστε τα σκληρά, στην τελική το παράλληλο σύμπαν των ουσιών μπορεί να είναι κάπως τρομακτικό αλλά τουλάχιστον είναι πολύχρωμο…

Πραγματικά, αυτό που θα ήθελα είναι μια γερή δόση χρώματος, κάτι σαν την έκρηξη χρωμάτων στη διαφήμιση των τηλεοράσεων bravia. Λίγη αισιοδοξία, ένα τράβηγμα από τη διαρκή μιζέρια. Μια καλή είδηση που θα με κάνει να χαμογελάσω, ένα ταρακούνημα που θα με βγάλει από την κατάθλιψη.

Ρε πούστη μου, πολύ δεν πάει να τη γλίτωσα από τον Κάπς και να πάω από Σόιμπλε; (πρόταση μόνο για μυημένους)