 |
«Sorrow is like a precious treasure, shown only to friends» African proverb |
Δε μού ‘ χει ξανατύχει… Το νιωσα λίγο , για πρώτη φορά όταν «έφυγε» ο Βέγγος κι ο Παπάζογλου… Δεν ήταν η Cezaria, ούτε ο Steve Jobs. Αυτοί ήταν «δικοι μου»…. Και κόλλησα.. και πήγα ν’ ανεβάσω τραγούδι tribute, στον Νικόλα, που έτυχε και τον γνώρισα... Και σκάλωσα, και πόνεσα πιο πολύ…. Δεν είναι για τέτοια το facebook… ντράπηκα, έβαλα μόνη μου τα φρένα…. Κι έκανα delete στο post…
Τωρα όμως είναι αλλιώς. Η Ελλη είναι δική μου, χωρις εισαγωγικά… Και τρέμω.. Δεν τη χωράει την απώλεια το facebook… Διαβάζω παντού κειμενα, δάκρυα κι
αντίο… Από όσους την αγάπησαν κι από όσους την προσπέρασαν... Απ΄όσους μπήκαν στη σελίδα της και μοιράστηκαν το ανείπωτο, το αδιανόητο, μα και και από όσους μπήκαν και γράψαν συλλυπητήρια… Ξερω, είναι βαρύ αυτό που λέω.. Δεν έχει ζυγαριά ο πόνος…
Όμως είναι βαρύ κι αυτό που νιώθω... Δεν είναι mutual η Ελλη. Ξεκόλλα... Δεν «υποχρεώνεσαι» να γράψεις, λες κι είναι η γιορτή της... Να δηλώσεις «παρόν» στον τοίχο που είναι «επίκαιρος» .
Συντρίμμια από το σοκ , οι περισσότεροι, έγραψαν και την τίμησαν… Το νιωθες σε κάθε αράδα.. Κι άλλοι έκαναν like… Κι εγω έκανα like… Οξύμωρο… Ασύλληπτο…
Μπαίνω πάλι στη σελίδα της… Και διαβάζω κι άλλα post. Τόσα, όσα θα διάβαζα και στα γενέθλειά της, που ούτε θα τα θυμόταν κανένας από μας, εάν δεν υπήρχε ο «χαφιές» του facebook…
Και πάω παρακάτω.. Σε older posts.. Κι αλλάζουν οι ημερομηνίες, και φεύγει πίσω ο χρόνος, μέχρι ν’ ανάψω ένα τσιγάρο... Μέσα σε δευτερόλεπτα, διακτινίστηκα στο παρελθόν και διαβάζω τα λόγια του καλού της που της ζητά να αντέξει… Κλαίω. Και πάω λίγο πιο πίσω. Δυο μέρες πιο πίσω. Που της «ανεβάζει» τραγούδια για τα μάτια της… Και κλαίω κι άλλο, μα συνεχίζω, άρρωστα, μαζοχιστικά, και συνεχίζω και διαβάζω… Δυο κλικ, άλλες δυο μερες πίσω και ζω πάλι με την Ελλη παρούσα. Να της μιλώ και να απαντά…
Και πάω κι άλλο κάτω… Τι ζωή έχει το «λίγο πιο κάτω» στο facebook? Ένα ρολάρισμα με το ποντίκι και κρυφοκοιτάς τα γούστα, τη ζωή και τις φωτο του mutual… Πόση ζωή έχει το «λίγο πιο κάτω»? ΜΙΑ ΖΩΗ ΟΛΟΚΛΗΡΗ. Βλέπω την Ελλη να γραφει, να γελάει, να απαντάει… Και «πιάνω» το ποντίκι μου να κλικάρει στο like, και να κάνει σχόλιο… Και να πηγαίνει στα message, για να της γράψει «Που είσαι Ελλη, πολύχρωμη? Χαθήκαμε, όμορφη! Πότε θα πάμε για καφέ και κουςκούσια?»
Εγκλωβισμένη σε virtual reality, πονάω κι άλλο. Δεν ξέρει από απώλεια το facebook. Παλιότερα, ίσως να βρισκα ένα δώρο της, κάπου στο γραφείο μου. Η΄ένα σημείωμα που μού γραψε, πέρυσι, στην εφημερίδα, βρίζοντας τους διευθυντάδες γιατί της κόψαν το κομμάτι. Μού το χωσε στο χέρι, κλείνοντας το μάτι… Και θα σπάραζα… Πάλι θα σπάραζα… Αλλά, ανθρώπινα, με δόσεις… Βλέπεις, η ζωή έχει μέτρο. Το facebook όχι…
dion
Αναρτήσεις
