Η επόμενη μέρα: Από το ΟΧΙ στο ΝΑΙ

Ένα κείμενο που θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ από το μπλόγκ http://kanenaskathenas.wordpress.com/

Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, όποια κυβέρνηση κι αν σχηματισθεί, ακόμα κι αν οδηγηθούμε σε επαναληπτικές εκλογές, υπάρχουν ορισμένες δράσεις, που συγκεντρώνουν ήδη τη θέληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και που αν δεν υιοθετηθούν, είναι αδύνατο να οδηγηθεί η κοινωνία μας σε μια σταδιακή έξοδο από την κρίση που την μαστίζει.
Αυτές οι εκ των ουκ άνευ δράσεις είναι:

1. Η αλληλεγγύη προς τους φτωχότερους συμπολίτες μας εκφραζόμενη με την μεταφορά οικονομικών πόρων προς αυτούς από τους πλουσιότερους.
2. Η καταπολέμηση μέχρι εξαφάνισης της φοροδιαφυγής.
3. Η απόλυτη διαφάνεια σε όλες τις δημόσιες δραστηριότητες, κρατικές και ιδιωτικές.
4. Η συστράτευση όλων των κοινωνικών δυνάμεων σε μια προσπάθεια δημιουργικής παραγωγικής οικονομικής ανασυγκρότησης.
5. Η επανίδρυση του κράτους με κριτήριο τη δημόσια ανταποδοτικότητά του.
6. Η δημοκρατική αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και του Συντάγματος της χώρας μέσα από δημοκρατικό διάλογο.
7. Η αντιμετώπιση του προβλήματος της μαζικής μεταναστευτικής εισροής στη χώρα με εγχώριες και διεθνείς πρωτοβουλίες ανθρωπιστικού χαρακτήρα.
8. Η επίτευξη της μέγιστης δυνατής δυναμικής εθνικής ενότητας στο εσωτερικό και ανάληψη διεθνών δράσεων στο εξωτερικό με στόχο την εξασφάλιση της καλύτερης δυνατής θέσης της χώρας και της διακαιότερης διεθνούς αντιμετώπισης του χειμαζόμενου ελληνικού λαού.

Ποιά πολιτική διαχείρηση, ποιά διακυβέρνηση, ποιά κυβέρνηση μπορεί να εγγυηθεί την αποτελεσματικότερη εφαρμογή των παραπάνω δράσεων; Μια κυβέρνηση συνεργασίας που θα συγκροτηθεί για να εφαρμόσει αυτό το πολιτικό πρόγραμμα των 8 σημείων και που θα απαρτίζεται από τα ικανότερα κι εντιμότερα στελέχη που διαθέτει η ελληνική κοινωνία μέσα αλλά και έξω από το δεδομένο πολιτικό προσωπικό. Μια κυβέρνηση αναγέννησης με ορίζοντα τετραετίας που θα μπορεί να ενώσει και να συνεγείρει τον ελληνικό λαό, να ανασκουμπώσει κυριολεκτικά τη χώρα. Μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει υποστήριξη από ψηφοφόρους που ξεκινούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, περνούν από τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους, το ΠΑΣΟΚ, τη Δράση, τη Δημοκρατική Συμμαχία, τη ΝΔ και φτάνουν μέχρι το ΛΑΟΣ και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες». Από δημοκράτες αριστερούς μέχρι δημοκράτες δεξιούς. Αλλά κι από πολιτικούς του ιδίου ευρύτατου πολιτικού φάσματος. Φτάνει να συνειδητοποιούσαν ότι εδώ που φτάσαμε δεν μπορεί πια να λειτουργήσει η κοινωνία και η χώρα με τη μέθοδο της «Κάθετης Διαφωνίας κι Οριζόντιας Απραξίας».  Έργα χρειαζόμαστε κι όχι λόγια. Συλλογική κι όχι ατομική δικαίωση. Έργα συγκροτημένα ενωτικά δίκαια.
Κι αν το πολιτικό προσωπικό αποδειχτεί για μια ακόμα φορά ανίκανο και διχαστικό, τώρα, εμείς οι πολίτες δεν θα έχουμε καμμιά δικαιολογία για να αποσείσουμε από πάνω μας τη δική μας ευθύνη. Απλά κι έτσι κι αλλιώς πρέπει να ασχοληθούμε με την πολιτική, τη διαχείσηση των κοινών μας υποθέσεων. Αλλιώς δίκαια θα φέρουμε τον τίτλο του ιδιώτη ηλιθίου.
Όταν ο Ζαχαριάδης κομμουνιστής εξόριστος του δικτάτορα Μεταξά καλούσε τον ελληνικό λαό να συστρατευθεί με το Μεταξά στο ΟΧΙ στην ιταλογερμανική εισβολή, ξεπερνούσε για το κοινό καλό τον εαυτό του. Σήμερα αν θέλουμε κι εμείς να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας κι όχι απλά να παραστήσουμε ότι τον ξεπερνάμε, δεν έχουμε να πούμε ΟΧΙ σε κάποια ξένη εισβολή, στρατιωτική ή οικονομική. Αλλά ΝΑΙ στην επανασυγκρότηση κι αναγέννηση της Ελλάδας. Αυτός είναι κι ο μόνος δρόμος για να αντιμετωπίσουμε κάθε ξένη επιβουλή αλλά και για να ξεφύγουμε πια από το μαράζι 200 χρόνων ψωροκώσταινας.