update
Η σειρά όπως τα αλίευσα από το f/b
Επιστρέφαμε σπίτι τις μεγάλες βραδινές ώρες με τον Nikos Panagiotaras, για να
τον βρούμε να κάθεται στο μπαλκόνι και να διαβάζει. Δε ξέρω ακόμη και σήμερα
ποιος περίμενε ποιόν, γιατί με το που τον βλέπαμε, θρονιαζόμασταν κι εμείς κ
αρχίζαμε να του ζητάμε ιστορίες. Και ξεκίναγε τις αφηγήσεις κι έφτανε το
ξημέρωμα για να πάμε για ύπνο.
Ώρες μετά ήξερες ότι έχει ξυπνήσει, γιατί άκουγες μια βροντερή φωνή να
τραγουδάει "Σκαλί, σκαλί πάει ο Ιγνάθιο" και 'γω πάντα να αναρωτιέμαι
ποιος είναι ο Ιγνάθιο...Καλό σου ταξίδι θείε (γιατί κι αυτό είναι τίτλος τιμής,
όπως και το Πρόεδρος)
ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΔΗ
«Σύντροφε ξάδελφε» - την προσφώνηση αυτή την είχες ο ίδιος καθιερώσει μεταξύ μας - Καλό Ταξίδι…
Δεν ήθελα να αναφερθώ δημόσια στις τόσες ανεπανάληπτες
στιγμές που ζήσαμε μαζί τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά τα όσα διάβασα στο
Facebook από φίλους και γνωστούς, που σε αποχαιρετούν αυτές τις ημέρες, με
έφεραν και μένα μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή.
Τι να πρωτοθυμηθώ όλα αυτά τα χρόνια, καθώς είχα τη χαρά να θητεύσω από τις πρώτες ημέρες, στις – πραγματικά μοναδικές - …«επιχειρήσεις Γερονικολού», όπως έλεγε ο Λάμπρος Σμαίλης.
Τα συνεχή ξενύχτια στις αρχές της δεκαετίας ΄80, όταν το δέρμα μας είχε «ποτίσει» με την δυσοσμία της Βαρβακείου Αγοράς, όπου καταλήγαμε για πατσά τα ξημερώματα.
Τις ολονυχτίες στις φωτοσυνθέσεις και στα τυπογραφεία, καθώς βοηθούσαμε σε όλη τη διαδικασία έκδοσης της εφημερίδας.
Το ότι συμμετείχαμε στο «άνοιγμα και κλείσιμο» τριών ή τεσσάρων εφημερίδων σε ισάριθμα χρόνια. (Θυμάμαι τον Κ. Κοντοπάνο να φοράει τα …τεράστια γιαλιά του για να σχεδιάσει «νέες» πρότυπες σελίδες για κάποια καινούργια έκδοση. Στην Ακαδημίας 4 είχε επικρατήσει το αστείο: «έβαλε τα γιαλιά ο Κοντοπάνος; Κάτι κακό θα μας βρει…»).
Τα όσα σου χρωστώ προσωπικά δεν μπορούν αν συμπεριληφθούν σε ένα μικρό σημείωμα. Οι ευκαιρίες που μου έδωσες και οι επαγγελματικές πόρτες που άνοιξες, είναι μόνο ένα μικρό μέρος των όσων σου οφείλω. Ωστόσο ποτέ δεν το έβλεπες ως οφειλή. Όχι για μένα που είμαι συγγενής σου, αλλά και για τα άλλα παιδιά που ξεκίνησαν την επαγγελματική τους καριέρα δίπλα σου.
Πάντα ήμασταν όλοι μία παρέα. Έτσι μας αντιμετώπιζες, χωρίς ωστόσο να λείπουν τα απαραίτητα …«καντήλια», όταν η δουλειά δεν προχωρούσε.
Αλλά πολύ το βάρυνα και δεν θα το ήθελες, με τίποτα. Σα να σε ακούω: «Παπαδή τελείωνε με την χαρτομαλακία…». (Όπου «χαρτομαλακία» η συζήτηση κατά τη διάρκεια της πόκας. Έχεις ήδη χάσει και συζητάς τι θα γινόταν άμα άνοιγε το ένα ή το άλλο τραπουλόχαρτο. Μεταφορικά: κλαίς πάνω από το χυμένο γάλα).
«Τέλος λοιπόν η χαρτομαλακία». Θα θυμηθώ όμως δυο - τρεις χαρακτηριστικές «ιστορίες» για το κλίμα που επικρατούσε στις «επιχειρήσεις Γερονικολού»:
1. 1984. Εφημερίδα Ρωμιοσύνη. Το σύστημα ΠαΣοΚ μας έχει …τσακίσει εξαιτίας πρωτοσέλιδου της εφημερίδας που περιέγραφε συνομωσία στο εσωτερικό του κόμματος. «Αυτοί συνωμοτούν», ήταν ο τίτλος. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Γερονικολός με δυσκολία έβρισκε χρήματα για το χαρτί της έκδοσης και το κλείσιμο του φύλλου ήταν θέμα ημερών. Είμαστε στο γραφείο του σε πλήρες αδιέξοδο όταν χτυπάει η πόρτα και μπαίνει – ψάρακλας εκείνη την εποχή – ο Ν. Κατσαρός και λέει: «Κύριε Κώστα ο πατέρας μου είναι χασάπης στη Χαλκίδα και έχει κάποια χρήματα, αν θέλετε να μας βοηθήσει». Έκπληκτος ο Κώστας τον ευχαριστεί και του λέει πως δεν χρειάζεται να μπει σε αυτή τη διαδικασία. Δεν υπήρχε άλλωστε καμία περίπτωση να δεχθεί χρήματα. Όταν φεύγει ο Κατσαρός γυρίζει σε μένα και μου λέει γελώντας (το γνωστό γέλιο του Γερονικολού): «Μαλάκα Παπαδή, μας κυνηγάει όλοι η χώρα, άμα πάρουμε τα λεφτά, θα μας κυνηγάνε και οι χασάπηδες…».
2. Λίγες ημέρες αργότερα βγαίνει το τελευταίο φύλλο της «Ρωμιοσύνης». Ήδη στα γραφεία έχουμε μείνει ελάχιστοι. Ο κεντρικός τίτλος σε άρθρο του Κώστα ήταν «Όρθιοι». Με λίγα λόγια έλεγε ότι τελικά η εφημερίδας κλείνει χωρίς να υποκύψει. Όταν γύρω στις δώδεκα η ώρα το βράδυ ολοκληρώθηκε η έκδοση παίρνουμε όλοι μαζί τα φίλμς (Γερονικολός, Εύα, Λαμ - Παπ., Σμαίλης και εγώ – συγνώμη αν ξεχνώ κάποιον) και οδεύουμε προς το τυπογραφείο, κάπου στην Βουλιαγμένης. Ωστόσο η εφημερίδα χρωστούσε ήδη στον τυπογράφο από προηγούμενες εκδόσεις και χρήματα δεν υπήρχαν. Το «σχέδιο» προέβλεπε να «απασχολήσει» ο Γερονικολός τον τυπογράφο συζητώντας διάφορα, έως ότου «ανέβει» η εφημερίδα και αρχίσει να τυπώνεται. Γύρω στις δύο όταν πλέον είχε προχωρήσει η έκδοση φεύγουμε και επιστρέφουμε σπίτια μας (μετά τις 3πμ). Όταν φύγαμε ο τυπογράφος παίρνει ένα φύλο να διαβάσει και βλέπει ότι η εφημερίδα αναστέλλει την έκδοσή της. Κατεβάζει το διακόπτη καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει τα λεφτά του. Γύρω στις 6 πμ. - μέσα στον βαθύ ύπνο – χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η Εύα. Μου λέει τα καθέκαστα ότι τελικά δεν κυκλοφόρησε η εφημερίδα και να αναζητήσουμε άλλο τυπογραφείο για να τυπωθεί – έστω και σε λίγα αντίτυπα – το τελευταίο φύλλο. Έτσι από τις 7 πμ. – ψόφιοι στην κούραση – αρχίσαμε να ψάχνουμε νέο τυπογραφείο από κοινού με τον Λάμπρο Σμαίλη. Βρήκαμε ένα κάπου στην Πειραιώς, όπου και τελικώς τυπώθηκε το φύλλο.
3. Ακολούθησε η «Πολιτική» (πολιτικό ένθετο στον Φίλαθλο) αλλά και η εφημερίδα του Πύργου (Πρωινή ή Πρώτη πως την έλεγαν ρε Λάμπρο Παπαγεωργίου;), όπου ο ιδιοκτήτης (ο καρπουζάς) ήθελε τοπική εφημερίδα που θα εκδίδεται στην Αθήνα. Την οποία και αναλάβαμε. Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε στο …Κουρείο (Ταύρος), όπου «γράφθηκε» η συνέχεια του …μυθιστορήματος. Σε αυτή την περίοδο – του Κουρείου - έχουν αναφερθεί πολλοί συνάδελφοι. Το μόνο που θα προσθέσω είναι το σύνθημα που πρωτοβγήκε όταν υπήρξε η πρόταση του Κουρή στον Γερονικολό να μεταφερθούμε στον Ταύρο. Πριν την τελική απόφαση, προηγήθηκε συζήτηση του Κώστα μαζί μας. Εκεί στην σύσκεψη αυτή βγήκε η φράση «ή Κουρής, ή οικουρείς…»!!!
Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να παραθέσω και άλλες από τις άπειρες ιστορίες που ζήσαμε την περίοδο εκείνη.
«Σύντροφε ξάδελφε» σ’ ευχαριστώ που μας …ταξίδεψες.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΗΣ
Τι να πρωτοθυμηθώ όλα αυτά τα χρόνια, καθώς είχα τη χαρά να θητεύσω από τις πρώτες ημέρες, στις – πραγματικά μοναδικές - …«επιχειρήσεις Γερονικολού», όπως έλεγε ο Λάμπρος Σμαίλης.
Τα συνεχή ξενύχτια στις αρχές της δεκαετίας ΄80, όταν το δέρμα μας είχε «ποτίσει» με την δυσοσμία της Βαρβακείου Αγοράς, όπου καταλήγαμε για πατσά τα ξημερώματα.
Τις ολονυχτίες στις φωτοσυνθέσεις και στα τυπογραφεία, καθώς βοηθούσαμε σε όλη τη διαδικασία έκδοσης της εφημερίδας.
Το ότι συμμετείχαμε στο «άνοιγμα και κλείσιμο» τριών ή τεσσάρων εφημερίδων σε ισάριθμα χρόνια. (Θυμάμαι τον Κ. Κοντοπάνο να φοράει τα …τεράστια γιαλιά του για να σχεδιάσει «νέες» πρότυπες σελίδες για κάποια καινούργια έκδοση. Στην Ακαδημίας 4 είχε επικρατήσει το αστείο: «έβαλε τα γιαλιά ο Κοντοπάνος; Κάτι κακό θα μας βρει…»).
Τα όσα σου χρωστώ προσωπικά δεν μπορούν αν συμπεριληφθούν σε ένα μικρό σημείωμα. Οι ευκαιρίες που μου έδωσες και οι επαγγελματικές πόρτες που άνοιξες, είναι μόνο ένα μικρό μέρος των όσων σου οφείλω. Ωστόσο ποτέ δεν το έβλεπες ως οφειλή. Όχι για μένα που είμαι συγγενής σου, αλλά και για τα άλλα παιδιά που ξεκίνησαν την επαγγελματική τους καριέρα δίπλα σου.
Πάντα ήμασταν όλοι μία παρέα. Έτσι μας αντιμετώπιζες, χωρίς ωστόσο να λείπουν τα απαραίτητα …«καντήλια», όταν η δουλειά δεν προχωρούσε.
Αλλά πολύ το βάρυνα και δεν θα το ήθελες, με τίποτα. Σα να σε ακούω: «Παπαδή τελείωνε με την χαρτομαλακία…». (Όπου «χαρτομαλακία» η συζήτηση κατά τη διάρκεια της πόκας. Έχεις ήδη χάσει και συζητάς τι θα γινόταν άμα άνοιγε το ένα ή το άλλο τραπουλόχαρτο. Μεταφορικά: κλαίς πάνω από το χυμένο γάλα).
«Τέλος λοιπόν η χαρτομαλακία». Θα θυμηθώ όμως δυο - τρεις χαρακτηριστικές «ιστορίες» για το κλίμα που επικρατούσε στις «επιχειρήσεις Γερονικολού»:
1. 1984. Εφημερίδα Ρωμιοσύνη. Το σύστημα ΠαΣοΚ μας έχει …τσακίσει εξαιτίας πρωτοσέλιδου της εφημερίδας που περιέγραφε συνομωσία στο εσωτερικό του κόμματος. «Αυτοί συνωμοτούν», ήταν ο τίτλος. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Γερονικολός με δυσκολία έβρισκε χρήματα για το χαρτί της έκδοσης και το κλείσιμο του φύλλου ήταν θέμα ημερών. Είμαστε στο γραφείο του σε πλήρες αδιέξοδο όταν χτυπάει η πόρτα και μπαίνει – ψάρακλας εκείνη την εποχή – ο Ν. Κατσαρός και λέει: «Κύριε Κώστα ο πατέρας μου είναι χασάπης στη Χαλκίδα και έχει κάποια χρήματα, αν θέλετε να μας βοηθήσει». Έκπληκτος ο Κώστας τον ευχαριστεί και του λέει πως δεν χρειάζεται να μπει σε αυτή τη διαδικασία. Δεν υπήρχε άλλωστε καμία περίπτωση να δεχθεί χρήματα. Όταν φεύγει ο Κατσαρός γυρίζει σε μένα και μου λέει γελώντας (το γνωστό γέλιο του Γερονικολού): «Μαλάκα Παπαδή, μας κυνηγάει όλοι η χώρα, άμα πάρουμε τα λεφτά, θα μας κυνηγάνε και οι χασάπηδες…».
2. Λίγες ημέρες αργότερα βγαίνει το τελευταίο φύλλο της «Ρωμιοσύνης». Ήδη στα γραφεία έχουμε μείνει ελάχιστοι. Ο κεντρικός τίτλος σε άρθρο του Κώστα ήταν «Όρθιοι». Με λίγα λόγια έλεγε ότι τελικά η εφημερίδας κλείνει χωρίς να υποκύψει. Όταν γύρω στις δώδεκα η ώρα το βράδυ ολοκληρώθηκε η έκδοση παίρνουμε όλοι μαζί τα φίλμς (Γερονικολός, Εύα, Λαμ - Παπ., Σμαίλης και εγώ – συγνώμη αν ξεχνώ κάποιον) και οδεύουμε προς το τυπογραφείο, κάπου στην Βουλιαγμένης. Ωστόσο η εφημερίδα χρωστούσε ήδη στον τυπογράφο από προηγούμενες εκδόσεις και χρήματα δεν υπήρχαν. Το «σχέδιο» προέβλεπε να «απασχολήσει» ο Γερονικολός τον τυπογράφο συζητώντας διάφορα, έως ότου «ανέβει» η εφημερίδα και αρχίσει να τυπώνεται. Γύρω στις δύο όταν πλέον είχε προχωρήσει η έκδοση φεύγουμε και επιστρέφουμε σπίτια μας (μετά τις 3πμ). Όταν φύγαμε ο τυπογράφος παίρνει ένα φύλο να διαβάσει και βλέπει ότι η εφημερίδα αναστέλλει την έκδοσή της. Κατεβάζει το διακόπτη καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει τα λεφτά του. Γύρω στις 6 πμ. - μέσα στον βαθύ ύπνο – χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η Εύα. Μου λέει τα καθέκαστα ότι τελικά δεν κυκλοφόρησε η εφημερίδα και να αναζητήσουμε άλλο τυπογραφείο για να τυπωθεί – έστω και σε λίγα αντίτυπα – το τελευταίο φύλλο. Έτσι από τις 7 πμ. – ψόφιοι στην κούραση – αρχίσαμε να ψάχνουμε νέο τυπογραφείο από κοινού με τον Λάμπρο Σμαίλη. Βρήκαμε ένα κάπου στην Πειραιώς, όπου και τελικώς τυπώθηκε το φύλλο.
3. Ακολούθησε η «Πολιτική» (πολιτικό ένθετο στον Φίλαθλο) αλλά και η εφημερίδα του Πύργου (Πρωινή ή Πρώτη πως την έλεγαν ρε Λάμπρο Παπαγεωργίου;), όπου ο ιδιοκτήτης (ο καρπουζάς) ήθελε τοπική εφημερίδα που θα εκδίδεται στην Αθήνα. Την οποία και αναλάβαμε. Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε στο …Κουρείο (Ταύρος), όπου «γράφθηκε» η συνέχεια του …μυθιστορήματος. Σε αυτή την περίοδο – του Κουρείου - έχουν αναφερθεί πολλοί συνάδελφοι. Το μόνο που θα προσθέσω είναι το σύνθημα που πρωτοβγήκε όταν υπήρξε η πρόταση του Κουρή στον Γερονικολό να μεταφερθούμε στον Ταύρο. Πριν την τελική απόφαση, προηγήθηκε συζήτηση του Κώστα μαζί μας. Εκεί στην σύσκεψη αυτή βγήκε η φράση «ή Κουρής, ή οικουρείς…»!!!
Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να παραθέσω και άλλες από τις άπειρες ιστορίες που ζήσαμε την περίοδο εκείνη.
«Σύντροφε ξάδελφε» σ’ ευχαριστώ που μας …ταξίδεψες.
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΗΣ
Υ.Γ. Επειδή – πέραν των
άλλων - καταγράφουμε και χαρακτηριστικές φράσεις του Κώστα, να προσθέσω κάτι:
στα ατέλειωτα χαρτοπαίγνια – σε ορισμένα συμμετείχα – όταν κάποιος «χτυπούσε»
με μεγάλο χρηματικό ποσό τον Γερονικολό, η απάντηση ήταν: «κωλόπαιδα δεν φταίτε
εσείς, αυτοί που σας τα δίνουν (τα λεφτά) φταίνε..»
Ένα δεν κατάλαβα ποτέ. Πώς αυτός ο άνθρωπος, ότι και να είχε
συμβεί, ότι και να είχε πάθει, όσο και αν είχε πιεί την προηγούμενη, ότι
χαστούκι και να είχε φάει, όποιος και να τον είχε πουλήσει πάλι, ότι στεναχώρια
και να του τρωγε το δέρμα και τα σωθικά, κάθε μα κάθε πρωί σηκωνόταν
τραγουδώντας Θεοδωράκη και η πρώτη του δουλειά ήταν να βάλει τις μουσικές του.
Πάντα το θαύμαζα (και) αυτό. Ευτυχώς, το κληρονόμησε και ο Χάρης.
Χρόνους πολλούς κι αν καρτερώ / γαληνεμό δεν έλαβα
στων αδελφών τη μοιρασιά / μου δόθη ο κλήρος ο λειψός
Η πετροκόλλητη σαγή / και το ζακόνι των φιδιών
στων αδελφών τη μοιρασιά / μου δόθη ο κλήρος ο λειψός
Η πετροκόλλητη σαγή / και το ζακόνι των φιδιών
Τέτοια μού΄λεγε συνέχεια... 18 χρονών
εγώ, έτρεχα κι αγόραζα λεξικά κι Ελύτηδες, να μάθω, να προλάβω, να καταλάβω τι
λέει...
Ο πρώτος μου διευθυντής. Ο μέντορας. Ο άνθρωπος που με εμπιστεύθηκε και με «ξήλωσε» από το ελεύθερο αστυνομικό - κάτι μονόστηλα δηλαδή- για να γίνω Συντάκτης Υλης.
Ο άνθρωπος που γέλαγε, έπινε ουίσκι στο νεροπότηρο- «το φάρμακο» όπως έλεγε - έβριζε και έβγαζε εφημερίδα μέσα σε μια νύχτα, με την ευκολία που κάνει η μανούλα μου τα γεμιστά...
Ο άνθρωπος που στάθηκε εξοργιστικά πιστός στις απόψεις του μέχρι τέλους. Σε κείνο το όραμα του σοσιαλισμού που πίστεψαν όσοι βρέθηκαν στις επάλξεις του '81.
Και αυτός ήταν από τους πρώτους δίπλα στον Αντρέα, σε μια αυτονόητη πορεία που διαδέχθηκε τη φυλακή και τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ ΕΣΑ, μια καθαρή πορεία που δεν εξαργυρώθηκε στο παραμικρό. Ο άνθρωπος που μπαινόβγαινε στο Καστρί την εποχή της παντοδυναμίας της Αλλαγής, και ποτέ δεν εισέπραξε μίζες και δεν υπέγραψε πληρωμένα «αποκαλυπτικά» πρωτοσέλιδα. Υπέγραψε όμως αληθινά αποκαλυπτικά δημοσιεύματα που σε πολλούς δεν άρεσαν.
Για αυτό και τον σταύρωσε η «πράσινη αυλή». Αλλά η λάσπη ποτέ δεν κόλλησε πάνω στον Πρόεδρο.
Ο πρώτος μου διευθυντής. Ο μέντορας. Ο άνθρωπος που με εμπιστεύθηκε και με «ξήλωσε» από το ελεύθερο αστυνομικό - κάτι μονόστηλα δηλαδή- για να γίνω Συντάκτης Υλης.
Ο άνθρωπος που γέλαγε, έπινε ουίσκι στο νεροπότηρο- «το φάρμακο» όπως έλεγε - έβριζε και έβγαζε εφημερίδα μέσα σε μια νύχτα, με την ευκολία που κάνει η μανούλα μου τα γεμιστά...
Ο άνθρωπος που στάθηκε εξοργιστικά πιστός στις απόψεις του μέχρι τέλους. Σε κείνο το όραμα του σοσιαλισμού που πίστεψαν όσοι βρέθηκαν στις επάλξεις του '81.
Και αυτός ήταν από τους πρώτους δίπλα στον Αντρέα, σε μια αυτονόητη πορεία που διαδέχθηκε τη φυλακή και τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ ΕΣΑ, μια καθαρή πορεία που δεν εξαργυρώθηκε στο παραμικρό. Ο άνθρωπος που μπαινόβγαινε στο Καστρί την εποχή της παντοδυναμίας της Αλλαγής, και ποτέ δεν εισέπραξε μίζες και δεν υπέγραψε πληρωμένα «αποκαλυπτικά» πρωτοσέλιδα. Υπέγραψε όμως αληθινά αποκαλυπτικά δημοσιεύματα που σε πολλούς δεν άρεσαν.
Για αυτό και τον σταύρωσε η «πράσινη αυλή». Αλλά η λάσπη ποτέ δεν κόλλησε πάνω στον Πρόεδρο.
Για μας, για όλους εμάς, τα «παιδιά» του, αυτός ήταν ο Πρόεδρος. Και η
γενιά των σαραντάρηδων που σήμερα στελεχώνει κανάλια κι εφημερίδες, χρωστάει
πολλά στον Πρόεδρο. Με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Γιατί ο Γερονικολός ποτέ δεν
δίδαξε λάσπη και καμαρίλα, κι ας δούλεψε χρόνια μέσα από τις επάλξεις του
Κουρείου και του Αυριανισμού. Ηταν το άλλοθι του Κουρή. Στον Δημοκρατικό Λόγο,
με την ελάχιστη κυκλοφορία και το πολύ μεράκι, η δημοσιογραφία ζούσε αληθινά.
Και στα γραφεία και στα περίπτερα. Οι ζυμώσεις και η «γραμμή» θύμιζαν κάτι από
γαλάτικο χωριό στο άντρο της κιτρινίλας. Και όταν έγραφε, άστραφτε και
βροντούσε.
Και κάθε 15, που ΔΕΝ πλήρωνε ο Κουρής, ο Πρόεδρος μας φώναζε έναν-έναν στο γραφείο, και έβγαζε από την τσέπη του το μεροκάματο μας.
Και κάθε 15, που ΔΕΝ πλήρωνε ο Κουρής, ο Πρόεδρος μας φώναζε έναν-έναν στο γραφείο, και έβγαζε από την τσέπη του το μεροκάματο μας.
Και μας έβγαζε τα βράδια έξω, μετά την
εφημερίδα, τον Λόγο, την ΑθηναΪκή, τη Ρωμιοσύνη -το "παιδί" του - για
να μας ταΐσει γυαλιστερές και να «ζυμωθούμε». Ατέλειωτα, ξενύχτια, άπειρες
ιστορίες, γέλια μέχρι δακρύων, σχολείο αληθινό.
«Συγχαρητήρια μέτρια» θα μού' λεγε, εάν
διάβαζε τώρα αυτές τις αράδες.
Τι να πω, ρε Πρόεδρε; Ούτε και τώρα που τα γράφω, δεν το πιστεύω πως έφυγες...
Τι να πω, ρε Πρόεδρε; Ούτε και τώρα που τα γράφω, δεν το πιστεύω πως έφυγες...
ΥΓ: «Ο Κώστας Γερονικολός υπήρξε ένας
ακέραιος άνθρωπος και υπηρέτησε με πίστη και υψηλά ιδεώδη τη δημοσιογραφία»
γράφει η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ. Κι ίσως είναι από κείνες τις ελάχιστες φορές που
ακριβολογεί – κι ας μην το ξέρει...
Ο Antonis Vasilopoulos
Τα
γραψες ρε Νιονιό εσύ, εγώ δε μπόρεσα το μεσημέρι το διαβάζω και σπαράζει η
καρδιά μου κλαίει γαμώτο
Yiannis
Geronikolos Αλλαγή από μικρό σχήμα σε μεγάλο σε μία ()1)
νύχτα, με τσίτα Θεοδωράκη, άπειρο ουίσκι, γέλιο και Χριστοπαναγίδια,
λεχματζούν, και φωνές οτι οι σελίδες "έγιναν με το μυστρί". Μέχρι το
ξημέρωμα όπου είμασταν έτοιμοι να αρχίσουμε από την αρχή αν κάτι δεν του άρεσε.
Γι αυτόν και μόνο. Για τον Πρόεδρο.
Dionissia
Almodóvar και σιγα τι να μας λεει ο
"Ιντεπιέντεντ"!!!!!
Dionissia
Almodóvar ουισκι θυμασαι? Μαλαματινα??????
Theodora
Agouridou ποιός θυμάται το "κολήγων θέριεψε το αίμα
της λευτεριάς με το αίμα του Αντίπα και των";
Dionissia
Almodóvar και κεινα τα σχεδια τιτλου για πρωτη που εφτυνε
μεσα και μετα τα ψαχνε εις τον καλαθον?????
Dionissia
Almodóvar "Με τα ποδια το γραψε ο μαλακας" :
Κλασσικη ατακα, κλασσικη αξια
Theodora
Agouridou θυμάστε τα "έντεκα γυναικεία πόδια με
κλεμμένα παπούτσια"; δεν θα το ξεχάσω, στο Κανέλλο "καλά ρε
μυαλοφυγόδικε δεν έβαζες τουλάχιστον δώδεκα; η μία ήταν κουτσή;"
Yiannis
Geronikolos "Χελώνααααα"
Ρόη Χάικου Αυτο
που κάνετε τώρα ρε παιδιά είναι η Αθανασία!!! Λέτε ιστορίες, εμπειρίες,
κομμάτια ζωής. Πείτε κι άλλα να μαθαίνουμε και μεις τα στραβάδια
Yiannis
Geronikolos χαχαχαχα κορυφαίο Theodora
Agouridou
George Bourdaras Δεν
υπάρχει πιο οδυνηρό από το να κόβεται με αγριότητα και αμετάκλητα κομμάτι απ
την ψυχή σου. Τί κι αν κλαις? Τί κι αν πονάς? Δεν διορθώνεται αυτό το
"φευγιό"... Δεν θυμάμαι απλά τους όμορφα δύσκολους καιρούς. Τους
"ξαναβιώνω" σε φευγαλέα "ταξίδια" του μυαλού, πολλές φορές
έκτοτε. Γιατί είναι το Είναι όλο αυτό. Η μνήμη, τα συναισθήματα, η αγωνία, ο σεβασμός,
ο φόβος, τα γέλια, το σφίξιμο του χεριού χωρίς λόγια, το βλέμμα όταν κάτι δεν
πήγαινε καλά, οι βρισιές, το ποτό, οι πατημασιές, το σοβαρό ύφος και το γέλιο
το ξαφνιοκό απ εκεί που δεν το περιμένεις. Η περπατησιά δίπλα στον
"Πρόεδρο". Είμαι λυπημένος για όσα δεν έγιναν. Είμαι - αισθάνομαι
τυχερός και ευλογημένος για όσα συνέβησαν. Και θέλω να λέω στον εαυτό μου, ότι
συγκεκριμένοι άνθρωποι σαν κι εκείνον -ας μην μιλούσαμε... ας μην
βρισκόμασταν...- "βλέποντάς" με πως προχωράω, θα χαμογελούσαν. Κι αυτό
είναι Τιμή και Γαλήνη για μένα. Είναι βραβείο ζωής. Μόνο ένα μεγάλο Ευχαριστώ
-πιο δυνατό από εκείνο που είχα την τύχη να του ψιθυρίσω κάποτε, σε μια από τις
σπάνιες στιγμές που βρεθήκαμε τόσο κοντά- δεν κατάφερα να του πω,
"εδώ". Το κρατώ σαν υποχρέωση... Αμέσως μόλις ανταμώσουμε ξανά.
"Εκεί".
Dionissia
Almodóvar εσενα μπουρδ, που ποτε δε θελησε να σε κανει
υλατζη! "Εχει πένα ο μικρός, ασ΄τον να σκαβει...". τα ουσκακια ομως
επαιζαν! Μια γυρα ξεκιναγε ο Πρόεδρος, μια γυρα ο τσιρό, μια ο τσαγκαρακης, τα
μαυρα τα κουρουμπελα καθε βραδυ στον Ταυρο
Theodora
Agouridou George Bourdaras ο
Δήμος, ο Φρανγκίσκος και Πάνος ήταν;
George Bourdaras Την
πρώτη φορά, που "δούλευα" χωρίς λεφτά στο ελεύθερο, με κάλεσε μετά
από λίγο καιρό και μου πρότεινε να πάω στην ύλη. Δεν θέλω, του είπα.
Παραξενεύτηκε! Μα γιατί? μου είπε χωρίς να κρύβει τον αιφνιδιασμό του. Θα τα
πας καλά εκεί. Ασε δηλαδή που θα μπεις και μισθολόγιο, πρόσθεσε. Θέλω να είμαι
στο δρόμο, στο ρεπορτάζ, του είπα κι ένοιωσα τότε ότι εκείνη η άρνησή μου θα με
οδηγούσε πιθανόν στο δρόμο του Ταύρου, αλλά όχι για ρεπορτάζ, μα με συνοδεία ένα
του "Ευχαριστώ για τη συνεργασία, δεν σε χρειαζόμαστε άλλο". Δεν
θυμάμαι πόσος καιρός πέρασε από εκείνη τη μέρα που με ξαναφώναξε στο γραφείο
του, αργά κάποιο βράδυ, ήτν μόνος του, για να βγάλει από το συρτάρι κάποια λίγα
χρήματα για να με στηρίξει. Λίγο καιρό αργότερα, ήμουν ρεπόρτερ ...
μισθολογίου...
Antonis
Vasilopoulos Κάπως έτσι με έβαλε και μενα μισθολόγιο όταν
σταμάτησε ο Γιωργος ο Μπάκος από την εφημερίδα με φώναξε μου είπε θα κάνεις
εργατικό, να δούμε αν θα τα καταφέρεις. Και νομίζω τον έκανα υπερήφανο στη
συνέχεια. Εκείνο το Βασιλό που φώναζε όταν με ήθελε στο γραφείο για θέμα που
έγραφα για την πρώτη, μου έλειψε πολύ τα πρώτα χρόνια όταν έφυγα από το μαγαζί
Dionissia
Almodóvar Βασιλόόόόόόόό
Antonis
Vasilopoulos ναι και απαντάει μια μερα ο Λάζαρος αντί για
μένα "άσε με τωρα γράφω", για να ακουστεί "τσακίσου" και η
αίθουσα πεσμένη από τα γέλια
Theodora
Agouridou Αντωνάκη δεν χρειαζόταν να σε φωνάξει και
ψιθυριστά να έλεγε το όνομά σου αμέσως έτρεχες!
Antonis
Vasilopoulos ναι με χίλια
Katerina Pateli "Αχός
βαρύς ακούγεται
τι τάχα να συμβαίνει;"
τι τάχα να συμβαίνει;"
Nikos Tsanakas Λίγοι
το ξέρουν! Δεκέμβριος του 1988 προπαραμονη χριστουγεννων και πηγαίνω στον Λόγο
να ζητήσω δουλειά . Φτάνω μεσημεράκι και βλέπω κάτι τύπους να παίζουν ζάρια!
Μπα, λέω σε μπαρμπουτιέρα μπήκα ή σε εφημερίδα! Ρωτάω εναν τύπο - δεν θυμαμαι
ποιον - ποιος είναι ο Κώστας Γερονικολός, αφού έπρεπε να τον συναντήσω για να
συζητήσω! Αυτός που έχει τα ζάρια μου λέει... Κόκκαλο ο Νίκος! Παω σε μια γωνια
και περιμενω να τελειώσει το παιχνίδι... Που να τελειώσει όμως... Βάλτε να πάνε
ο Λάμπρος και κάτω είμαι ο Δασκαλόπουλος.... πόλεμος! Οπότε γυρνάει ο πρόεδρος
με κοιτάει και μου λέει! Εσύ ποιος είσαι; Ηρθα για δουλειά του λέω με μάλλον
τρεμάμενη φωνή... Ζάρια παίζεις; με ρωτάει; Ναι του απαντώ και αμέσως μου
ανταπαντά. Μπες στην γύρα, πάρε τα ζάρια... Προσλαμβάνεσαι! Έτσι ξεκίνησα
ουσιαστικά την δημοσιογραφία, έχοντας τον πρόεδρο για δάσκαλο! όχι στα ζάρια
αλλά στην πένα
Dionysis
Kastoras 1985... Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα... Με
τον Dimitris
Kambanos φτάνουμε στα γραφεία της "Πολιτικής" στην
οδό Ακαδημίας για να ζητήσουμε να κάνουμε την εξάσκησή μας σαν μαθητευόμενοι...
Συναντήσαμε "κάποιον" Lampros Papageorgiou που μας ζήτησε να του πάμε κάποια
κείμενά μας και αν άρεσαν και στον Γερονικολό , τότε θα ξεκινούσαμε! Και
ξεκινήσαμε! Και τον συναντήσαμε κάποια μέρα μετά όταν μας φώναξε έναν έναν στο
γραφείο του.. Ήταν η αρχή... Και ήμασταν πολλοί εκεί... Ο Νίκος, η Ντίνα, η
Γιούλη, ο Θανάσης, ο Κοντοπάνος, ο Παπαδής, ο Χρήστος... Βοηθήστε βρε...Nikos Katsaros Ntina Mpatzia Thanasis
Mavridis Lampros Papageorgiou Πέρασαν χρόνια και ξεχνάω...
Lampros Papageorgiou ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ....ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ...ΔΑΚΡΥΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ...Α,ΡΕ ΚΩΣΤΑ...
Thanasis
Mavridis Πρώτη φορά με προσέλαβε ο Κώστας στην Ρωμιοσύνη.
Το απόγευμα με προσέλαβε και την άλλη μέρα έκλεισε!
Thanasis
Mavridis Αχ βρε φάντασμα! δεν ξέρω τι να πω
Foufouki Fou Ακούω,
θυμάμαι, συγκινούμαι! Α, ρε Πρόεδρε... Πόσο τυχερή είμαι που σε είχα
διευθυντή-δάσκαλο στα παρθενικά μου βήματα στην δημοσιογραφία! Αυτό που κυρίως
μας δίδαξες ήταν ήθος! Μας λείπεις ήδη, εδώ στον Τζόνσον, που όλοι έχουν κάτι
να θυμηθούν και γελάμε γιατί αυτό θα έκανες κ' εσύ...
Yiannis
Geronikolos Ρέστα Παπαδη με Antonis
Vasilopoulos λιωμα από τα γέλια με απιστευτες ιστοριες
Thanasis
Mavridis Γιάννη Τι να πρωτοθυμηθούμε. Κάθε μέρα και κάτι
γινότανε. Ήταν το σπίτι μας. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι
περισσότεροι που γνωριστήκαμε εκεί συνεχίσαμε σε μία δουλειά που αγαπήσαμε.
Αυτό ακριβώς λέγαμε προχτές με τον Γιάννη τον Αγγέλη. Ιστορίες από εκείνα τα
χρόνια... Δεν ξέραμε...
Thanasis
Mavridis Ποιός θυμάται εκείνο το "μαλάκας άνθρωπος
οργή Θεού";
Katerina Pateli Αχαχαχα!
Συνέχεια!!!!
Yiannis
Geronikolos Το απόλυτο ρητό
Katerina Pateli Με
την αλάνθαστη διαίσθησή του και το αετίσιο βλέμμα του σε ένιωθε πριν ακόμη πεις
αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήταν «πατάτα» ως απάντηση εισέπραττες την κλασική ατάκα:
«Οργή!». Via Lampros Papageorgiou
Katerina Pateli Ο
ένας χρόνος που δούλεψα στο Κουρείο ισούται με 10 χρόνια εργασιακής εμπειρίας.
Τόσο απλά!
Nikos Katsaros Επειδή
το έγραψα οτι σήμερα "έφυγε" ένα κομμάτι της ζωής μου και επειδή
γράφεται ιστορία απόψε... Τον γνώρισα τον Μάιο του 1984 και πήγα να με προσλάβει
για το αθλητικό μου είπε: εσύ παιδί μου θα κάνεις αστυνομικό.. Εκεί στην
Ακαδημίας 4...που βγήκε η Ρωμιοσυνη... Έμεινα κάγκελο... ΟAndreas
Konstantatos ήταν εκεί και η Ελένη Δελβινιωτη. Και άρχισα να
τρέχω όλο το Λεκανοπέδιο με οτι έβρισκα.. λεωφορεία, μηχανάκια, μέχρι και με
ένα άσπρο Toyota Corrola που είχε τότε είχα καλύψει τη δολοφονία Μομφεράτου στο
Κολωνάκι. Και εκεί που νόμιζα οτι είχα αρχίσει να μαθαίνω με φωνάζει μετά από
λίγους μήνες και μου λέει οικονομικό θα κάνεις με υπουργό τον Αρσένη.. Κάγκελο
για μία ακόμη φορά.. Και ας έκλαιγα με μιά κυρία ένα βράδυ ολόκληρο στα βράχια
στην Πειραϊκή.. Και όμως ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ είχε καταλάβει και ήξερε. Αυτός ήταν..
Και ας πέταξε στα σκουπίδια, σκισμένο στη μέση το χειρόγραφο 2.500 λέξεων για
τον πρώτο προϋπολογισμό μου.. Και μετά από χρόνια όταν με έβλεπε στο MEGA,
γελούσε και έλεγε είδες που ήξερε ο παλιός. Αυτός ήταν... Και θα μπορούσε να
είχε εξαργυρώσει τα πάντα... Αλλά δεν το έκανε... Γιατί βαθιά μεσα του πίστευε
αυτό που έλεγε, "μαλάκας άνθρωπος, οργή Θεού"!!
Nikos Katsaros Και
παρακαλώ θυμίστε μου το όνομα του λογιστή που είχε τότε ο Κουρής, όταν βγάζαμε
το ΛΟΓΟ... Να σας γράψω μια ιστορία που εχει γίνει όταν δημοσιεύθηκε η περίφημη
φωτογραφία του Μητσοτάκη με τους γερμανούς στρατιώτες στην ΑΥΡΙΑΝΗ. Ο Lampros Papageorgiou θα
θυμάται..
Yiannis
Geronikolos O Μπάμπης!
Nikos Katsaros @Yannis
Geronikolos Δεν μπορείς να φανταστείς τι έχω πάθει από την ωρα που η Νικόλ με
πήρε τηλέφωνο και μου το είπε... Την ιστορία με τον Μπάμπη, τον Κώστα και τον
Γιώργο Κουρή θα σας την γράψω αυριο για να καταλάβετε την Μαγκιά του
Γερονικολού, με έργα όχι με λόγια. Γιατί έτσι ήταν Μάγκας από παλιά κόπια...
Apostolos
Rossios οργή!
Apostolos
Rossios Είσαι της γνωστής οικογενείας; Ναι, απαντώ! Θα
κάνεις ύλη!!
Apostolos
Rossios Καλό ταξίδι Πρόεδρε! Θα σε θυμάμαι...
Ως δώρο "αποφοίτησης" από το Κουρείο τον Ιούνιο του '91 μου χάρισε ο Πρόεδρος ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ. Είχε γράψει και την εξής αφιέρωση:
"Εύγε και ανάγνωση γνωρίζεις και πολλά μέλλει να μάθεις αν το Ασήμαντο εμβαθύνεις"
Έκτοτε πήρα πολλά όμορφα δώρα, αλλά παραμένει η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ
Αντίο Πρόεδρε
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΚΟΣ
Και εγω είμαι ένας απο τους
πολλούς που ο Κώστας άνοιξε την πόρτα της δημοσιογραφίας, τους εμπιστεύτηκε ,
τους στήριξε στα πρώτα βήματά τους και τους άφησε στη συνέχεια να ανοίξουν τα
φτερά τους.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που πέρασα την πόρτα της "Ρωμιοσύνης" στην οδό Ακαδημίας μαζί με τον Νίκο Κατσαρό, συστημένοι απο τον Αντωνη Κοκορίκο (Χαλκιδέοι, όπως μας έλεγαν) και αφού με κοίταξε καλά καλά με έχρισε βοηθό της Δελβινιώτη στο ιατρικό ρεπορτάζ.
Η συνέχεια, μετά το άδοξο τέλος της "Ρωμιοσύνης", μας βρήκε στο "Λόγο" από όπου οι δρόμοι μας χώρισαν. Επιλογές επαγγελματικές που έφησαν και πικρίες, αλλά αυτά πέρασαν.
Κλαίω και εγω για την απώλεια του Κώστα. Θα τον θυμάμαι πάντα , όπως και τα όσα έζησα στα μαγαζιά που δούλεψα μαζί του. Ήταν και για μένα δάσκαλος, στήριγμα φίλος.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που πέρασα την πόρτα της "Ρωμιοσύνης" στην οδό Ακαδημίας μαζί με τον Νίκο Κατσαρό, συστημένοι απο τον Αντωνη Κοκορίκο (Χαλκιδέοι, όπως μας έλεγαν) και αφού με κοίταξε καλά καλά με έχρισε βοηθό της Δελβινιώτη στο ιατρικό ρεπορτάζ.
Η συνέχεια, μετά το άδοξο τέλος της "Ρωμιοσύνης", μας βρήκε στο "Λόγο" από όπου οι δρόμοι μας χώρισαν. Επιλογές επαγγελματικές που έφησαν και πικρίες, αλλά αυτά πέρασαν.
Κλαίω και εγω για την απώλεια του Κώστα. Θα τον θυμάμαι πάντα , όπως και τα όσα έζησα στα μαγαζιά που δούλεψα μαζί του. Ήταν και για μένα δάσκαλος, στήριγμα φίλος.
Antonis Vasilopoulos
Θέλω
να εκφράσω τη βαθιά μου θλίψη, τη συγκίνηση και τον πόνο που νιώθω, για έναν
άνθρωπο που έφυγε σήμερα από κοντά μας για το άλλο ταξίδι που δεν έχει γυρισμό.
Ο Κώστας Γερονικολός, ήταν για μένα ο άνθρωπος που μου άνοιξε την πόρτα στη
Δημοσιογραφία και μου έδωσε την ευκαιρία να μπω στο επάγγελμα-όπως και σε
δεκάδες άλλους συναδέλφους σήμερα. Χωρίς να μας γνωρίζει. Απλά μας έδωσε την
ευκαιρία και τη στήριξη να κάνουμε τα πρώτα βήματα στη ζωή μας.
Σε μένα διέκρινε αυτό το "κάτι" και η φιλία και η αγάπη, δεν χάθηκε ποτέ-παρότι επαγγελματικά χώρισαν οι δρόμοι μας πριν από 20 και πλέον χρόνια.
Ο,τι και να πω οτι κι αν γράψω θα είναι λίγα, μπροστά σε αυτό που αισθάνομαι τώρα. Νιώθω σα να έχασα ένα δεύτερο πατέρα. Καλό σου ταξίδι Κώστα μου οι φίλοι θα σε θυμούνται και θα σε αγαπούν πάντα και για πάντα.
Σε μένα διέκρινε αυτό το "κάτι" και η φιλία και η αγάπη, δεν χάθηκε ποτέ-παρότι επαγγελματικά χώρισαν οι δρόμοι μας πριν από 20 και πλέον χρόνια.
Ο,τι και να πω οτι κι αν γράψω θα είναι λίγα, μπροστά σε αυτό που αισθάνομαι τώρα. Νιώθω σα να έχασα ένα δεύτερο πατέρα. Καλό σου ταξίδι Κώστα μου οι φίλοι θα σε θυμούνται και θα σε αγαπούν πάντα και για πάντα.
Προσυπογραφω απολυτως οτι γραφει ο φιλος Αντωνης.
Σε πολλους απο εμας σταθηκε σαν δευτερος πατερας βοηθωντας μας στην αρχη της ζωης μας.
Δεν θα ξεχασω ποτε την αγαπη και την βοηθεια του.
Καλο ταξιδι προεδρε.
Θα σε θυμομαστε παντα με αγαπη, νοσταλγια και ευγνωμοσυνη
Σε πολλους απο εμας σταθηκε σαν δευτερος πατερας βοηθωντας μας στην αρχη της ζωης μας.
Δεν θα ξεχασω ποτε την αγαπη και την βοηθεια του.
Καλο ταξιδι προεδρε.
Θα σε θυμομαστε παντα με αγαπη, νοσταλγια και ευγνωμοσυνη
Nikos Katsaros Δυστυχώς έφυγε από κοντά μας ενας ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ!!!!
Agis Vagianos Χρόνια
πριν με πολλές μνήμες..... Καλό του Ταξίδι!
23 ώρες · Μου αρέσει! · 1
Ηλιας
Σωτηροπουλος Γνώστης και συνάδελφος
Ioanna Iliadi Λυπάμαι
που το ακούω. Τον είχα γνωρίσει ελάχιστα στην αρχή της δημοσιογραφικής μου
καριέρας, αλλά δεν έτυχε να συνεργαστούμε σε κάποιο μέσο.
Konstantinos
Deriziotis Ακριβως ετσι Αντωνη
Areti Arita
Dimitrakopoulou Καλό του ταξίδι...
Nikos Tsanakas Δάσκαλος,
ψυχάρα, δημοσιογράφος... Καλό σου ταξίδι Κώστα
Δημήτρης
Ευαγγελοδήμος Λυπάμαι πολύ! Καλός συνάδελφος και φίλος! Τι
μέρες και νύχτες εκεί στην Ελεύθερη ι Γνώμη και στην σύντομη αλλά άκρως
διδακτική περιπέτεια της Ρωμιοσύνης... Καλό σου ταξίδι Κώστα!!!
Apostolos
Forlidas Αλλες εποχες αλλα ρομαντικα χρονια στιγμες και
αναμνησεις. 1987 τον πρωτοσυναντησα στο συγκροτημα του Γ Κουρη. Μετα στο καναλι
που ειχα το ART68. Αραιωνει...η παλια φρουρα δυστυχως. Καλο ταξιδι...
Giorgos Peponis Ναι
έτυχε να γνωρίσω και εγώ τον Κώστα και μόνο καλά λόγια έχω να πώ. Καλό σου
ταξίδι συνάδελφε...
Thanasis
Mavridis Δεν υπάρχουν λόγια. Καλό ταξίδι πρόεδρε...
Dionysis
Kastoras Ετσι είναι Αντώνη... Έτσι ήταν...
Andreas Balotis καλό
του ταξίδι υπήρξε πράγματι άνυρωπος που βοήθησε πολλούς συναδέλφους να βρουν το
δρόμο τους μεταξύ αυτών κι εμένα...θα βρεθούμε φίλε σε περιβόλια τ ουρανού
Anna
Papadomarkaki Πράγματι εξαιρετικός Άνθρωπος και
δημοσιογράφος! Λυπάμαι πολύ. Καλό ταξίδι Κώστα...
Σοφία Νάκου Ελάχιστα
τον γνώρισα, λίγα φεγγάρια μόνο στην ίδια εφημερίδα. Εκείνος διευθυντής, εγώ
ξεκινούσα. Κλεισμένος πάντα στο γραφείο του, πέντε "γεια" όλα κι όλα.
Όμως θυμάμαι πάντα το πόσο σεβαστός ήταν σε όλους, νέους και παλιούς... Καλό
του ταξίδι
Giorgis Massavetas
Καλό
σου ταξείδι συναγωνιστη, συναδελφε, φιλε και κουμπρε Κωστα Γερονικολε. Δεν
προλαβες να καμαρωσεις τον Μενελαο. Αναπαυσου. Σε κουρασε πολυ η διχρονη μαχη
με το τερας
Αναρτήσεις
