Να ζήσουμε να το θυμόμαστε. Να θυμόμαστε όμως…

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ και τους ανθρώπους του το κατουράω με κέφι και διοργανώνω και ρέιβ πάρτυ στους πολιτικούς τάφους των στελεχών του να γλεντήσουμε τη σύληση.  

Από την αρχή της δεύτερης τετραετίας Σημίτη άρχισε να διαφαίνεται η μεγάλη στροφή, με το ξεπούλημα της όποιας ιδεολογίας τους είχε απομείνει, την απόλυτη υποταγή τους στους τραπεζίτες, τους εργολάβους και τα μιντιακά συγκροτήματα, το κλείσιμο του ματιού στη λαίλαπα που έπεφτε σαν τις ακρίδες να κατασπαταλήσει τους αναπτυξιακούς πόρους προς ίδιον όφελος. Με το εφεύρημα της «εθνικής υπόθεσης» της Ολυμπιάδας κατασπαταλήθηκαν μυθικά χρήματα ενώ έγινε και η πρόβα τζενεράλε γι αυτό που βλέπουμε σήμερα στα ΜΜΕ: μονομπλόκ ενημέρωση κεντρικά καθοδηγούμενη και χωρίς κανένα αντίλογο. Ουδείς μπορούσε να γράψει ή να μιλήσει κατά της «κυρίας», ή των αγώνων.

Κάπως έτσι θα ερχόταν αναπόφευκτα η ρήξη με την πλατιά βάση μόλις σταματούσαν να την ταΐζουν με τα αποφάγια της διαπλοκής.

Κάτι που έγινε αστραπιαία, σχεδόν βίαια, όταν η κυβέρνηση του ΓΑΠ αποφάσισε να κλείσει τα στεγανά μπας και σωθεί το καράβι που είχε πέσει στο παγόβουνο, κλειδώνοντας όμως μέσα στ αμπάρια που θα γέμιζαν νερό τα φτωχότερα και μεσαία λαϊκά στρώματα. Τη βάση, την ιστορία και τις κολώνες που το κράταγαν όρθιο. Κολοσσιαίο πολιτικό λάθος. Το ΠΑΣΟΚ ξεπούλησε την ψυχή του στις «αγορές» για μια ψεύτικη «σωτηρία» και αυτό ήταν επιβεβλημένο να το πληρώσει ακόμα και με την πλήρη διάλυσή του.

Εμπρός λοιπόν όλοι μαζί κι εγώ πρώτος αφού καταψηφίσαμε αυτό το μόρφωμα που γιορτάζει σήμερα τα γενέθλιά του, να κοροϊδέψουμε, να φωνάξουμε, να βρίσουμε ίσως ώστε να ξεσπάσουμε, να τους τιμωρήσουμε κι όλας αν γίνεται, ή να τους αφήσουμε να τους ρουφήξει η λήθη της ιστορίας.  

Μέσα στον ορυμαγδό σχολίων όμως τόσο στα κλασικά ΜΜΕ όσο και στα social media παρατηρώ με μεγάλη θλίψη πως έχοντας όλοι τσιμπήσει στο δόλωμα της προπαγάνδας που βολεύει το σύστημα ότι δηλαδή οι πολιτικοί είναι όλοι ίδιοι, ότι όλοι κατέστρεψαν την Ελλάδα και τους Έλληνες κτλ κτλ «ξεχνούν» ότι όλα αυτά που γκρεμίζουν σήμερα οι εντολές της συντηρητικής Ευρώπης της Μπούντεσμπανγκ και του ΔΝΤ, όλα αυτά που οι εργαζόμενοι λέμε κεκτημένα, από το κοινωνικό κράτος πρόνοιας έως το ιερό δικαίωμα στην απεργία κάποιος τα θεσμοθέτησε. Δεν μπήκαν στη ζωή μας ούτε με τη μορφή των δέκα εντολών, ούτε δια μαγείας. Σε κάποιο πρόγραμμα κάποιου πολιτικού σχηματισμού ήταν και κάποια κυβέρνηση τα υλοποίησε.

Σκυλεύουμε το πτώμα του ΠΑΣΟΚ, κάνουμε χαβαλέ με τις αστειότητες των σημερινών του στελεχών που προσπαθούν ν αλλάξουν το κόμμα κόβοντας ακτίνες από το σήμα του ήλιου αντί το λαιμό τους, αλλά δεν επιτρέπεται να ξεχνάμε ότι 38 χρόνια πριν τίποτα από αυτά που σήμερα φωνάζουμε ότι κόβονται δεν υπήρχε. Όλα ήταν ζητούμενα σε μια τριτοκοσμική, φτωχή, βαλκανική Ελλάδα που μόλις είχε βγει βαθιά λαβωμένη από μια 7χρονη ξενόφερτη στρατιωτική δικτατορία.

Όσοι φωνάζουν, βρίζουν, ή και περιπαίζουν σήμερα έχουν κάνει ποτέ τους τον κόπο να διαβάσουν τη διακήρυξη της Τρίτης του Σεπτέμβρη;

Δεν έγιναν όσα περιέγραφε, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ το όραμα του Ανδρέα διότι πρώτος αυτός το έβγαλε από το πρώτο πλάνο, αλλά το να φωνασκούμε χωρίς να γνωρίζουμε ή να θυμόμαστε μάλλον κακό κάνει στον τόπο και τα παιδιά μας.

Δηλαδή, πέρα από τα λάθη, το λαϊκισμό, τα οράματα που έμειναν ορφανά και έρμα, τις ανολοκλήρωτες πολιτικές και τη… Μιμή, τίποτα δε θυμάστε από τον Ανδρέα;

Πέρα από ότι ήταν λαϊκός ηγέτης, καλός πολιτικός, δεινός ρήτορας, μέγας προπαγανδιστής, μάγος της πλατείας και διάφορα τέτοια δημοσιογραφικά κλισέ έχετε ξεχάσει ποια είναι αυτά που προσέφερε «με το καλημέρα» στον κόσμο;

Πάμε λοιπόν για λίγα που θυμάμαι από τα πρώτα χρόνια του Ανδρέα και πως επιχείρησε και έφερε την Αλλαγή σ αυτό το μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα με τους λωτοφάγους πολίτες. Αλλαγές θεσμικές που άλλαξαν τη ζωή μας ανεξάρτητα αν στην πορεία μια 15ετία μετά, το ίδιο το πράσινο σύστημα άρχισε να τις διαστρεβλώνει κατά πώς θα το ωφελούσε. Τι δεν υπήρχε λοιπόν πριν το 81 και τι έφερε ο Ανδρέας:

·       κατάργηση των εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα νόμων για την υπόσταση του εγκλήματος της «εσωτερικής κατασκοπείας»

·       κατάργηση νόμων για την ποινικοποίηση των «αντεθνικών» πεποιθήσεων,

·       αναγνωρίστηκε από το επίσημο κράτος το ΕΑΜ ως οργάνωση της Εθνικής Αντίστασης και τα δικαιώματα των αγωνιστών της στον αγώνα κατά των κατακτητών,

·        επαναπατρισμός Ελλήνων πολιτικών προσφύγων από την Εποχή του Εμφυλίου

·       πολιτικός έλεγχος στην ανεξέλεγκτη δράση Αστυνομίας και Ένοπλων Δυνάμεων

·       κατάργηση της Χωροφυλακής καθώς είχε ταυτιστεί με αυταρχικές πρακτικές και ενοποίηση των Σωμάτων Ασφαλείας στη σημερινή ΕΛ.ΑΣ

·       συμφιλίωση των σωμάτων ασφαλείας με το λαό,

·       Απαγόρευση των βασανιστηρίων

·       Υπογραφή της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την κατάργηση της θανατικής ποινής

·       κατάργηση και κάψιμο των φακέλων

·       παύση των διακρίσεων με βάση τις πολιτικές πεποιθήσεις,

·       διαμόρφωση στρατηγικής της Εθνικής Άμυνας της χώρας με βάση τις ελληνικές ανάγκες, και όχι τις αμερικανικές

·       καθιέρωση της ψήφου στα 18,

·       δημιουργία του εθνικού συστήματος υγείας

·       σύγχρονη ιατρική περίθαλψη σε πολλές απομακρυσμένες περιοχές της χώρας

·       σύσταση Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων

·       νόμος-πλαίσιο για τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιιδρύματα και νόμος πλαίσιο για τη Βασική και Μέση Εκπαίδευση

·       εισαγωγή του μονοτονικού συστήματος

·       κατάργηση αντιδημοκρατικών νόμων στο συνδικαλισμό και διευκόλυνση της συνδικαλιστικής δράσης,

·       ορισμός πλαφόν 2% για τις απολύσεις των εργαζομένων

·       εξίσωση της αποζημίωσης των εργατών λόγω απόλυσης με εκείνη των υπαλλήλων

·       θέσπιση συμμετοχής των εργαζομένων στα διοικητικά συμβούλια των δημοσίων επιχειρήσεων

·       κήρυξη παράνομων των λοκ-άουτ

·       αυξήσεις μισθών στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με καθιέρωση της ΑΤΑ (αυτόματης τιμαριθμικής προσαρμογής),

·       υιοθέτηση μηνιαίας άδειας με αποδοχές για όλους,

·       μείωση των ωρών εβδομαδιαίας εργασίας σε 40,

·       αύξηση των κοινωνικών δαπανών του κράτους,

·       γενναία αύξηση των κατωτάτων ορίων των συντάξεων έως και 100%

·       ενίσχυση των αγροτικών πόρων του προϋπολογισμού και τόνωση του αγροτικού εισοδήματος όχι μόνο χάρη στη γενναιοδωρία της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής αλλά και του τρόπου εφαρμογής της στην Ελλάδα

·       συνεχής μείωση του πληθωρισμού

·       αύξηση του ΑΕΠ και του κατά κεφαλήν πραγματικού εισοδήματος

·       Τον Μάρτιο του 1985, με πρότασή του Ανδρέα, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο καθιέρωσε τα Μεσογειακά ΟλοκληρωμέναΠρογράμματα (Μ.Ο.Π.), η εφαρμογή των οποίων στόχευε στη βελτίωση των κοινωνικοοικονομικών διαρθρώσεων στις λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές της Κοινότητας

·       Αναθεώρηση Συντάγματος που καθιέρωσε το σύστημα κοινοβουλευτικής εξουσίας που ισχύει έως και σήμερα, περιορίζοντας δραστικά τις «βασιλικές» εξουσίες του Προέδρου.

·       ίδρυση του ΑΣΕΠ (αργά)

·       αποκατάσταση της δημοκρατικής λειτουργίας των συνεταιρισμών

·       εισαγωγή νέου θεσμικού πλαισίου στο χωροταξικό σχεδιασμό

·       λήψη μέτρων για τη μείωση της ρύπανσης

·       μείωση της στρατιωτικής θητείας,

·       αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων

·       ίδρυση Υπουργείου Νέας Γενιάς,

·       προώθηση του πολιτισμού

·        δημιουργήθηκαν πολιτιστικά και αθλητικά σωματεία σε όλη τη χώρα με την ενεργό στήριξη της Πολιτείας

·       ενδυνάμωση της τοπικής αυτοδιοίκησης η οποία οδήγησε σε ένα πρωτοφανές επίπεδο λαϊκής συμμετοχής σε κοινωνικο-πολιτικά θέματα

·       αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου

·       καθιέρωση της ισότητας των δύο φύλων

·       απαγόρευση του αναχρονιστικού θεσμού της προίκας

·       νομιμοποίηση του πολιτικού γάμου

Θα υπάρχουν κι άλλα, αλλά αυτά νομίζω ότι φτάνουν για ένα γρήγορο «χαίρε» στην 3η του Σεπτέμβρη και τον εκφραστή της τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Επειδή, δε, θα εμφανιστούν κάποιοι να δηλώσουν ότι όλα αυτά αργά ή γρήγορα θα γινόντουσαν διότι έπρεπε να γίνουν ώστε να πάμε μπροστά και διάφορες τέτοιες παπαριές που λένε όσοι πιστεύουν ότι το πλοίο προχωρά με κράτει τις μηχανές και χωρίς κυβερνήτη, θα τους πω να ξαναδιαβάσουν την πρόχειρη λίστα και να σκεφτούν ότι η Ελλάδα είναι από το 2004 ουσιαστικά ακυβέρνητη…

Άντε, να ζήσουμε να το θυμόμαστε το ΠΑΣΟΚ, Ζωή σε λόγου μας.

Γ.Γ.

Μπουρδέλο...

Είχα διαβάσει προ ημερών την είδηση για το φετινό τέλος επιτηδεύματος των 500ευρώ και πώς μπορεί κάποιος να το γλιτώσει κλείνοντας εμπρόθεσμα τα βιβλία του με ημερομηνία πριν την 1/1/2011, αν δεν έχει κάνει πράξεις μέσα στο 2011.

Τα δημοσιεύματα είχαν ως εξής:

Προθεσμία έως τις 14 Ιουνίου έχουν οι φορολογούμενοι με ανενεργά δελτία παροχής υπηρεσιών να κλείσουν τα βιβλία τους και να γλιτώσουν το τέλος επιτηδεύματος των 500 ευρώ το οποίο στην αντίθετη περίπτωση θα τους χρεωθεί κανονικότατα μαζί με την εκκαθάριση του φόρου εισοδήματος και την έκτακτη εισφορά για τα εισοδήματα του 2011.

Η Γενική Γραμματεία Πληροφορικών Συστημάτων έστειλε σε 240.000 φορολογουμένους ειδοποιητήρια με τα οποία τους ενημερώνει για τη δυνατότητα εκπρόθεσμης διακοπής εργασιών.

Γενικά πάντως οι φορολογούμενοι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η εκπρόθεσμη διακοπή εργασιών συνεπάγεται πρόστιμο συνήθως 40 ευρώ αλλά και έλεγχο των βιβλίων.

Θεωρούσα ότι δε με αφορά και έκανα τη δήλωσή μου ηλεκτρονικά όπως κάθε χρόνο. Στην εκκαθάριση –που γίνεται αμέσως- είδα τον αυξημένο φόρο που έπρεπε να πληρώσω, μαζί με την έκτακτη εισφορά και… 500 ευρώ τέλος επιτηδεύματος!

Έφαγα ένα πρωινό στην εφορία και ανακάλυψα με έκπληξη ότι επρόκειτο για μια έναρξη που είχα πραγματοποιήσει το… 1989(!) και ποτέ δεν είχα κλείσει τα βιβλία από τότε. Με ένα πρόστιμο 40 ευρώ κατάφερα να ξεμπερδέψω με αυτή την ξεχασμένη εκκρεμότητα των 23 χρόνων.

Με τα σχετικά αποδεικτικά και το ανάλογο σημείωμα του υπ. Οικονομικών (φωτό) πήγα στο τμήμα εισοδήματος ώστε να μου αφαιρέσουν το τέλος των 500 ευρώ από το χρεωστικό.

Φευ! Δήλωσαν πλήρη άγνοια για το θέμα και αφού τους έδειξα το σχετικό ειδοποιητήριο έψαξαν το Α.Υ.Ο. ΠΟΛ. 1167/2011 στο οποίο παραπέμπει το υπουργείο και μου δήλωσαν ότι βάση αυτού πρέπει να πληρώσω τα χρήματα και όχι να τα γλιτώσω!

Παρά το παράλογο του πράγματος και τον εκνευρισμό από το πήγαινε-έλα στα διάφορα γραφεία της εφορίας, δεν ούρλιαξα γιατί οι υπάλληλοι ήταν ευγενέστατοι και πραγματικά έψαξαν πολύ να βρούνε μια λύση.

Λύση όμως δε βρέθηκε παρά μόνο να περιμένω ένα-δυό μήνες μήπως και λάβουν στις εφορίες κάποια σχετική εγκύκλιο και μετά να ξαναπάω!!!

Μπάχαλο είπατε;.. 

Η επόμενη μέρα: Από το ΟΧΙ στο ΝΑΙ

Ένα κείμενο που θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ από το μπλόγκ http://kanenaskathenas.wordpress.com/

Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, όποια κυβέρνηση κι αν σχηματισθεί, ακόμα κι αν οδηγηθούμε σε επαναληπτικές εκλογές, υπάρχουν ορισμένες δράσεις, που συγκεντρώνουν ήδη τη θέληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και που αν δεν υιοθετηθούν, είναι αδύνατο να οδηγηθεί η κοινωνία μας σε μια σταδιακή έξοδο από την κρίση που την μαστίζει.
Αυτές οι εκ των ουκ άνευ δράσεις είναι:

1. Η αλληλεγγύη προς τους φτωχότερους συμπολίτες μας εκφραζόμενη με την μεταφορά οικονομικών πόρων προς αυτούς από τους πλουσιότερους.
2. Η καταπολέμηση μέχρι εξαφάνισης της φοροδιαφυγής.
3. Η απόλυτη διαφάνεια σε όλες τις δημόσιες δραστηριότητες, κρατικές και ιδιωτικές.
4. Η συστράτευση όλων των κοινωνικών δυνάμεων σε μια προσπάθεια δημιουργικής παραγωγικής οικονομικής ανασυγκρότησης.
5. Η επανίδρυση του κράτους με κριτήριο τη δημόσια ανταποδοτικότητά του.
6. Η δημοκρατική αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και του Συντάγματος της χώρας μέσα από δημοκρατικό διάλογο.
7. Η αντιμετώπιση του προβλήματος της μαζικής μεταναστευτικής εισροής στη χώρα με εγχώριες και διεθνείς πρωτοβουλίες ανθρωπιστικού χαρακτήρα.
8. Η επίτευξη της μέγιστης δυνατής δυναμικής εθνικής ενότητας στο εσωτερικό και ανάληψη διεθνών δράσεων στο εξωτερικό με στόχο την εξασφάλιση της καλύτερης δυνατής θέσης της χώρας και της διακαιότερης διεθνούς αντιμετώπισης του χειμαζόμενου ελληνικού λαού.

Ποιά πολιτική διαχείρηση, ποιά διακυβέρνηση, ποιά κυβέρνηση μπορεί να εγγυηθεί την αποτελεσματικότερη εφαρμογή των παραπάνω δράσεων; Μια κυβέρνηση συνεργασίας που θα συγκροτηθεί για να εφαρμόσει αυτό το πολιτικό πρόγραμμα των 8 σημείων και που θα απαρτίζεται από τα ικανότερα κι εντιμότερα στελέχη που διαθέτει η ελληνική κοινωνία μέσα αλλά και έξω από το δεδομένο πολιτικό προσωπικό. Μια κυβέρνηση αναγέννησης με ορίζοντα τετραετίας που θα μπορεί να ενώσει και να συνεγείρει τον ελληνικό λαό, να ανασκουμπώσει κυριολεκτικά τη χώρα. Μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει υποστήριξη από ψηφοφόρους που ξεκινούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, περνούν από τη ΔΗΜΑΡ, τους Οικολόγους, το ΠΑΣΟΚ, τη Δράση, τη Δημοκρατική Συμμαχία, τη ΝΔ και φτάνουν μέχρι το ΛΑΟΣ και τους «Ανεξάρτητους Έλληνες». Από δημοκράτες αριστερούς μέχρι δημοκράτες δεξιούς. Αλλά κι από πολιτικούς του ιδίου ευρύτατου πολιτικού φάσματος. Φτάνει να συνειδητοποιούσαν ότι εδώ που φτάσαμε δεν μπορεί πια να λειτουργήσει η κοινωνία και η χώρα με τη μέθοδο της «Κάθετης Διαφωνίας κι Οριζόντιας Απραξίας».  Έργα χρειαζόμαστε κι όχι λόγια. Συλλογική κι όχι ατομική δικαίωση. Έργα συγκροτημένα ενωτικά δίκαια.
Κι αν το πολιτικό προσωπικό αποδειχτεί για μια ακόμα φορά ανίκανο και διχαστικό, τώρα, εμείς οι πολίτες δεν θα έχουμε καμμιά δικαιολογία για να αποσείσουμε από πάνω μας τη δική μας ευθύνη. Απλά κι έτσι κι αλλιώς πρέπει να ασχοληθούμε με την πολιτική, τη διαχείσηση των κοινών μας υποθέσεων. Αλλιώς δίκαια θα φέρουμε τον τίτλο του ιδιώτη ηλιθίου.
Όταν ο Ζαχαριάδης κομμουνιστής εξόριστος του δικτάτορα Μεταξά καλούσε τον ελληνικό λαό να συστρατευθεί με το Μεταξά στο ΟΧΙ στην ιταλογερμανική εισβολή, ξεπερνούσε για το κοινό καλό τον εαυτό του. Σήμερα αν θέλουμε κι εμείς να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας κι όχι απλά να παραστήσουμε ότι τον ξεπερνάμε, δεν έχουμε να πούμε ΟΧΙ σε κάποια ξένη εισβολή, στρατιωτική ή οικονομική. Αλλά ΝΑΙ στην επανασυγκρότηση κι αναγέννηση της Ελλάδας. Αυτός είναι κι ο μόνος δρόμος για να αντιμετωπίσουμε κάθε ξένη επιβουλή αλλά και για να ξεφύγουμε πια από το μαράζι 200 χρόνων ψωροκώσταινας.

Η Ελλάδα των δύο ταχυτήτων

Του Κώστα Γερονικολού

Μέσα στη μιζέρια της καθημερινότητας,που δεν μπορείς να διανοηθείς τι δυσάρεστη ακόμα έκπληξη σου ετοιμάζει,παρακολούθησα χθες το βράδυ ένα ρεπορτάζ του τοπικού καναλιού STAR Κεντρικής Ελλάδας,σχετικά με μια καταγγελία του δήμαρχου Καρπενησιού Κώστα Μπακογιάννη (ναι του γιού της γνωστής μας Ντόρας και του αείμνηστου Παύλου Μπακογιάννη),ο οποίος καθαρά και ξάστερα μετέφερε τις αποκαλύψεις των κατοίκων του δημοτικού διαμερίσματος Φουρνά Καρπενησίου,ότι οι καθηγητές του εκεί  Γυμνασίου και Λυκείου πάνε στο Σχολείο να διδάξουν,όποτε ..θέλουν,ανάλογα με τις διαθέσεις τους και τις ..προβλέψεις της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας!...

Δεν υπάρχει,νομίζω,εχέφρων άνθρωπος που να μην εξαγριώνεται από μια τέτοια καταγγελία,αν μάλιστα αποτελεί πραγματικότητα.Για του λόγου το αληθές οι καλοί συνάδελφοι του Καναλιού φρόντισαν να εξασφαλίσουν τον αντίλογο.Πήραν συνέντευξη από τον Πρόεδρο της Ενωσης  Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης Ευρυτανίας.

Στο εκράν της τηλεόρασης εμφανίστηκε ένα κακομούτσουνο,αξύριστο και ελλιπαβαρές φρικιό.Ηταν ο Πρόεδρος της τοπικής ΕΛΜΕ.Ο κύριος τάδε,γιατί ούτε το όνομα του δεν άξιζε να απομνημονεύσεις,Το οποίο -φρικιό -αντί να δώσει εξηγήσεις γύρω από τις συνθήκες λειτουργίας του Γυμναίου και Λυκείου Φουρνά,εξαπέλυσε ένα φιλιππικό κατά του μνημονίου,της τρόϊκας και του παγκόσμιου συσχετισμού οικονομικών δυνάμεων,που έχουν οδηγήσει στη μείωση των απολαβών των εκπαιδευτικών,για να προχωρήσει στη συνέχει σε σκληρή επίθεση κατά του δημάρχου Καρπενησίου,αφού-όπως είπε - δεν του πέφτει κανένας λόγος,αν οι καθηγητές πηγαίνουν στο Σχολείο να διδάξουν ή όχι!...

"Ο μόνος αρμόδιος",ισχυρίσθηκε το φρικιό "να μας ελέγξει είναι ο διευθυντής του Λυκείου"!!!... Και αφού συνέχισε τον αντιμνημονιακό του οίστρο,παραδέχτηκε ότι οι περισσότεροι καθηγητές,του συγκεκριμένου Σχολείου,έχουν το ελεύθερο από τη συνδικαλιστική τους οργάνωση να πηγαίνουν να διδάξουν,όποτε το επιθυμούν!!!...κι αν οι δρόμοι είναι ανοιχτοί,γιατί,όπως αποκάλυψε,το σύνολο,σχεδόν,των καθηγητών δεν διαμένει στο Φουρνά,αλλά στο Καρπενήσι και τη Λαμία.

Οπως καταλαβαίνει ο καθένας,το συγκεκριμένο θέμα μου μαύρισε την ψυχή.Που πάμε επιτέλους?

Κι αυτό το άλας έχει μωρανθεί.Υπάρχει ελπίδα να ξανασηκώσουμε το κεφάλι μας?

Δεν χρειάσθηκε να περάσει πάνω από μια ώρα,όχι μόνο για να ελπίσω πάλι,αλλά και να πιστέψω ότι υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα,αυτή που ξεπερνάει την καθημερινή μιζέρια και δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα με μια αειφόρα πορεία στο καλύτερο μέλλον αυτού του τόπου.

Αφορμή η εκπομπή "Στην Υγειά μας" της ΝΕΤ,με τον Σπύρο Παπαδόπουλο.Φιλοξένησε ,για μια ακόμα φορά,το Μουσικό Σχολείο Βόλου.Δεν θέλω να σταθώ στα δεκάδες παιδιά που πήραν μέρος στα δρώμενα,ως εκτελεστές,μουσικοί και χοροδοί,αλλά στους πανάξιους καθήγητες τους,που με χαμόγελο στο στόμα και αποδεικτικά αξιοσύνης τους στα χέρια,έδειξαν ότι πράγματι υπάρχουν ακόμα ΔΑΣΚΑΛΟΙ σ' αυτή τη χώρα.

Τους αξίζει ένα γενικό ΕΥΓΕ κι αφήστε τα "φρικιά" να τα κρίνει η κοινωνία.

Τρόμος: το φασιστικό παρακράτος ξεσάλωσε

«ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ» ΣΤΑ ΟΠΛΑ

Τα «τάγματα ασφαλείας» ξανάρχονται

Αυτόκλητοι πολιτοφύλακες στρατολογούν και εκπαιδεύουν πολίτες με σκοπό να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους για να αντιμετωπίσουν την αύξηση της εγκληματικότητας

Οι οργανωμένες επιχειρήσεις στρατολόγησης γίνονται μέσα από ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί δίνονται όλες οι πληροφορίες για τη στρατολόγηση μελών, ενώ επιχειρείται να δικαιολογηθούν οι ενέργειες αυτές λόγω της έκτακτης κατάστασης της χώρας

Τον νόμο στα χέρια τους επιχειρούν να πάρουν ομάδες αυτόκλητων πολιτοφυλάκων, η λειτουργία και ο σκοπός των οποίων θυμίζουν έντονα παραστρατιωτικές οργανώσεις. Οργανωμένες ομάδες που ρέπουν προς την ακροδεξιά στρατολογούν πολίτες και τους εκπαιδεύουν. Τα επικίνδυνα αυτά φαινόμενα εξαπλώνονται θυμίζοντας παλαιότερες εποχές.

Με καθαρή ακροδεξιά ρητορική τα μέλη των ομάδων αυτών επιχειρούν να εκμεταλλευθούν τα φαινόμενα εγκληματικότητας και να αναδείξουν τον δικό τους ρόλο ως «συμπαραστάτη» στα σώματα ασφαλείας και στις ένοπλες δυνάμεις. Ο εθνικιστικός λόγος κυριαρχεί, καθώς επισείεται ο κίνδυνος εξ Ανατολών, ενώ οι ομάδες αυτές παραπέμπουν σαφώς σε «τάγματα εφόδου».

Μια πλειάδα συνδεδεμένων ιστότοπων αναδεικνύουν τη σημασία που έχει η δημιουργία «πατριωτικής πολιτοφυλακής», με έναν όπως λένε αντικειμενικό στόχο, «να είναι έτοιμοι την κρίσιμη ώρα».

όλο το εξαιρετικό ρεπορτάζ του ΚΩΣΤΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ στο Έθνος

Ρεπορτάζ από ένα μέλλον που δεν πρέπει να επιτρέψουμε…

Του Γιάννη Γερονικολού

Το ραντεβού είχε δοθεί για τις 8 το βράδυ στο παρκάκι λίγο πιο κάτω από το «θέατρο βράχων» στο Βύρωνα. Το twitter και η σελίδα «π@#τσα από ξυράφι στους προδότες» στο facebook (έχει ήδη «κατέβει» από τους διαχειριστές) ήταν ουσιαστικά οι συντονιστές των «εξτρεμιστών πατριωτών» που οργάνωναν κι αυτό το event κατά καλλιτεχνών οι οποίοι αρνούταν να υπογράψουν δήλωση κατά της Ευρώπης.

Ο «πιτσιρίκος», η «Ελληνοφρένεια», ο Τράγκας, ο Χατζηνικολάου, οι συνιστώσες του Σύριζα, η Χρυσή Αυγή, ο Καμένος, το Κόντρα, η φυλλάδα «Δημοκρατία», ο Λάκης και πολλοί άλλοι πολιτικοί και δημοσιογραφούντες, μήνες τώρα χάιδευαν τα αυτιά του «κινήματος» από τότε που δειλά δειλά είχε αρχίσει τη δράση του σε συναυλία του Νταλάρα στο Ίλιον. Ακολούθησαν επιθέσεις με αβγά, γιαούρτια, ντομάτες, πέτρες και ξύλα σε αρκετούς ακόμα που τόλμησαν να μιλήσουν εκτός πατριωτικής γραμμής. Στο youtube όπου ανέβαζαν βιντεάκια με τα «ντου» φαινόταν ξεκάθαρα ότι τα πράγματα θα ξέφευγαν σύντομα προς το χειρότερο, καθώς στα σχόλια τα φασιστάκια ξεσάλωνων και ζητούσαν όλο και πιο σκληρές δράσεις. Ήθελαν να καταλάβουν οι «δοσίλογοι προδότες» ότι θα πλήρωναν ακριβά το θράσος τους να έχουν άλλη άποψη.

Με τις πλάτες των πολιτικών και τους ανωτέρω χορηγούς επικοινωνίας, μαζί με τα δεκάδες φασιστομπλόγκ που πουλάνε εθνικοφροσύνη σε τιμή ευκαιρίας και τους φούσκωναν το πατριωτικό φρόνημα, οι «αγανακτισμένοι πατριώτες» μετατράπηκαν πολύ σύντομα από ένα τσούρμο μυαλοφυγόδικων χουλιγκάνων σε γκεστάπο των αντιμνημονιακών.

Η αντίδραση των υπολοίπων ήταν από αναιμική εως ανύπαρκτη καθώς ουδείς ήθελε να εμπλακεί ως αντίπαλος με το επικίνδυνο αυτό σινάφι. Οι πολιτικοί καταδίκαζαν με δηλώσεις, οι καλλιτέχνες το ίδιο, οι δημοσιογράφοι έγραφαν θέματα «χρηστικά» και δεν πρόκαμαν ν΄ ασχοληθούν και οι πολίτες εξέφραζαν την όποια διαφωνία τους ανώνυμα και απρόσωπα μέσα από το twitter ή με like σε ατάκες και δημοσιεύσεις του facebook.

Η πραγματική ζωή όμως είναι στους δρόμους και εκεί βασίλευαν οι πραιτοριανοί του φασισμού.

Μέσα σ αυτό το καθεστώς είναι απορίας άξιο το πώς δόθηκε ο χώρος στον καλλιτέχνη για συναυλία και μάλιστα σε θέατρο που φέρει το όνομα της άλλης ΠΑΣΟΚας της Μελίνας! Η αστυνομία πάντως είχε προειδοποιήσει καιρό πριν ότι δε θα μπορούσε να προστατεύσει τον τραγουδιστή και την μπάντα του εκτός αν κατέβαζε τα ΜΑΤ, κάτι που οι διοργανωτές και οι καλλιτέχνες αρνήθηκαν κατηγορηματικά.

Τελικά, η μοιραία συναυλία άρχισε στις 8.30 με κατάμεστο το θεατράκι, αλλά τον κόσμο και τους μουσικούς «μουδιασμένους» καθώς περίμεναν ότι κάτι θα συμβεί. Ζούσαν μήνες τώρα το κράξιμο και τους προπηλακισμούς σχεδόν σε κάθε εμφάνιση. Κανείς όμως δεν περίμενε αυτό που θα ακολουθούσε.

Το «ντού» έγινε αυτή τη φορά με πολεμικούς όρους. Ούτε ιπτάμενοι καφέδες, ούτε δροσερά γιαουρτώματα ούτε ψεύτικα χαρτονομίσματα. Σιδερολοστοί, ρόπαλα, μαχαίρια, αυτοσχέδια τσεκούρια, σιδηρογροθιές και μανία για αίμα σάρωσαν για λίγα λεπτά τη σκηνή σε μια επίθεση απίστευτης αγριότητας και μίσους. Βρισιές, άναρθρες κραυγές και συνθήματα κάλυπταν το θόρυβο των χτυπημάτων. Ο όχλος των φασιστών είχε πέσει σαν κοπάδι από ύαινες και ξέσκιζε τις σάρκες των μουσικών, ενώ οι θεατές έντρομοι παρακολουθούσαν όρθιοι αλλά αμίλητοι τη σφαγή φοβούμενοι να επέμβουν. Η διμοιρία των αστυνομικών είχε φάει τις πρώτες ψιλές όταν προσπάθησε να εμποδίσει την είσοδο των Ούννων και εμμέσως πλην σαφώς είχε προειδοποιηθεί ότι όποιος επενέβαινε θα τον έκλαιγαν οι δικοί του.

Η επίθεση έληξε τόσο απότομα όσο είχε αρχίσει. Τα φασιστοειδή έφυγαν συντεταγμένα φωνάζοντας συνθήματα για τους προδότες και ήταν μόνο η δική τους φωνή που ακούγονταν σ ολόκληρο το θέατρο καθώς ο φόβος είχε μαρμαρώσει τους θεατές και τα βογκητά των τραυματιών δεν έφταναν πέρα από την ολότελα κατεστραμμένη σκηνή.

Το ουρλιαχτό μιας γυναίκας ήταν αυτό που σα να τους ξύπνησε όλους από το λήθαργο του τρόμου και έτρεξαν άλλοι στην αιματοβαμμένοι σκηνή κι άλλοι αλλόφρονες να φύγουν μακριά.

Νεκρός από απανωτές μαχαιριές ο τραγουδιστής, βαριά τραυματισμένος ο μπασίστας και με δεκάδες τραύματα σ όλο τους το κορμί η υπόλοιπη μπάντα, οι άνθρωποι του δημοτικού θεάτρου και οι λιγοστοί θεατές που έτρεξαν σε βοήθεια. Βογκητά, θρήνος, αίμα παντού. Ολοκληρωτική καταστροφή του χώρου. Σειρήνες που ουρλιάζουν και φάροι περιπολικών και ασθενοφόρων προσθέτουν έναν απόκοσμο φωτισμό. Μια εικόνα πολέμου σ ένα μέρος δημιουργίας.

Η δημοκρατία άκουσε το τελευταίο της τραγούδι κι έπεσε αμαχητί.

Άμεσα υπεύθυνοι και υπόλογοι απέναντί της εγώ κι εσείς όλοι που αντί να βγούμε στους δρόμους και να τσακίσουμε τα σιχαμερά σκουλήκια του φασισμού όταν άρχισαν να σέρνονται, να φαίνονται να φωνασκούν και να ασχημονούν, γελάσαμε λέγοντας «δε μας χέζεις ρε Νταλάρα» και τα αφήσαμε να γίνουν οι πύθωνες που τώρα μας πνίγουν…


Υ.Γ. αφορμή, βεβαίως, αυτό το αίσχος: http://anti-ntp.blogspot.com/2012/03/blog-post_2400.html

Εδώ σε θέλω μάγκα μου...

Εδώ σε θέλω μάγκα μου...:

Στη σημερινή ανάρτηση, σου προσφέρω απλόχερα την παράνοιά μου. Δώσε βάση μεγάλε, για να δεις τι κυκλοφορεί δίπλα σου!


Μπορώ να κατακρίνω την αστυνομική βία, και ταυτόχρονα τη βία της κουκούλας. Μπορώ δηλαδή να καταλάβω πότε οι μπάτσοι βαράνε στο ψαχνό (κακώς), αλλά και πώς είναι όντας μπάτσος να σε βρίζουν και να προσπαθούν να σε λαμπαδιάσουν ή να σου ανοίξουν το κεφάλι (επίσης κακώς). Μπορώ επίσης να κατακρίνω τα πογκρόμ φασιστοειδών που σπάνε κόσμο στο ξύλο, με τον ίδιο τρόπο που κατακρίνω τους και-καλά-αντί-φασίστες που σπάνε και καίνε τα μαγαζιά του κόσμου και τους δημόσιους χώρους. Μπορώ στα επεισόδια που συμβαίνουν σε κάθε πορεία να δω πραγματικούς ανεγκέφαλους μπαχαλάκηδες, αλλά ταυτόχρονα να γνωρίζω ότι δρουν και ασφαλίτες ως κουκουλοφόροι. Μπορώ μέσα σε μία διμοιρία των ΜΑΤ να δω έναν μεροκαματιάρη πιτσιρικά αλλά και ένα φασιστοειδές που βγάζει το άχτι του. Μπορώ ανάμεσα στον κόσμο που διαμαρτύρεται και κατεβαίνει στους δρόμους να δω το λαμόγιο, τον μπαχαλάκια, το κομματόσκυλο, αλλά και αυτόν που πραγματικά ελπίζει και παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά του.


Μπορώ από το Μνημόνιο Ι, το Μεσοπρόθεσμο και το Μνημόνιο ΙΙ (που μαζοχίστηκα και τα διάβασα για να γνωρίζω τι γράφουν), να διαχωρίσω τα στοιχεία με τα οποία συμφωνώ από αυτά που διαφωνώ. Έχω λοιπόν αυτή την απίστευτη ικανότητα για τα ελληνικά δεδομένα να μπορώ να είμαι σε κάποια θέματα μνημονιακός και σε κάποια άλλα αντι-μνημονιακός. Ταυτόχρονα ε; Μπορείς να το διανοηθείς;


Μπορώ να...

Η συνέχεια εδώ

Κύριος ο κλεφτάκος

Έχω τον δικό μου, προσωπικό κλεφτάκο!

Είχα την υποψία, τώρα πιά όμως, μετά από τρεις διαρρήξεις του αυτοκινήτου, έχει γίνει βεβαιότητα.

Είναι προσεκτικός, σχεδόν… ευγενικός θα έλεγα, κοιτάει να μην προκαλέσει καμία ζημιά στο smartάκι και απαλλοτριώνει (όπως θα έλεγε κι ο Κουφοντίνας) μόνο αυτά που χρειάζεται.

Σε μια θήκη στο ταμπλό του smart έχω πάντα μερικά ψιλά για τους τύπους που καθαρίζουν τα τζάμια στα φανάρια ή για καμιά συμπαθητική φατσούλα που πουλάει χαρτομάντιλα. Μαζί κείτονται ένα μολύβι, ένα στυλό, ένα κουτί τσίχλες, μια… πιπίλα της Αθηνάς και ένα σταυρουδάκι που μου έδωσε μια μέρα ένας άγνωστος κυριούλης που με είδε να μπαίνω στο αυτοκίνητο με τη βακτηρία και δε μου κάνει καρδιά να το πετάξω. Μερικές φορές βάζω και κάποιο χαρτονόμισμα των 5-10 ευρώ καβάτζα μην τυχόν και ξεμείνω.

Πριν λίγες ημέρες, ενώ ήμουν σίγουρος ότι είχα ένα χαρτονόμισμα και πέντε-έξι 50λεπτα, είδα στο ντουλαπάκι μόνο κάτι πολύ ψιλά νομίσματα των 1-2 λεπτών και έλειπαν και οι τσίχλες! Θεώρησα ότι τα είχε πάρει η Κατερίνα, παρότι το αρνήθηκε όταν την πήρα τηλέφωνο να φωνάξω για τη μη αντικατάσταση των dentyne…

Προχθές το πρωί, το συρταράκι το οποίο είχε ξαναφορτωθεί με ψιλά ήταν βγαλμένο και αφημένο στο κάθισμα του συνοδηγού. Έλειπαν τα ψιλά, αλλά όλα τα υπόλοιπα ήταν στη θέση τους και… τακτοποιημένα. Δεν είχε πειραχτεί τίποτα άλλο από το αυτοκίνητο!

Σήμερα, όταν η Κατερίνα κατέβασε το πρωί κάτω την μικρή για να πάει στον παιδικό σταθμό είδε πεσμένο κάτω, πίσω από το πορτμπαγκάζ του smart, το καρτελάκι φίρμας μαγαζιού δύο τσάντες από το οποίο υπήρχαν μέσα στο αυτοκίνητο για να αλλαχθεί κάποια στιγμή το περιεχόμενο. Άνοιξε παραξενεμένη το smart και… ο τυπάκος είχε πάρει ένα ζευγάρι γυναικεία γάντια που ήταν στην μία τσάντα, ενώ δεν είχε πειράξει την άλλη που είχε ένα αντικείμενο κουζίνας. Είχε βεβαίως απαλλοτριώσει και τα ψιλά, αφήνοντας όμως τα δίλεπτα!    

Δεν σας κρύβω ότι… αγριεύομαι λίγο, αλλά μου έχει γίνει πολύ συμπαθής που ανοίγει το αυτοκίνητο, παίρνει μόνο ότι μπορεί να του φανεί χρήσιμο και δεν κάνει καμιά ζημιά.
θα συνεχίσω να βάζω κάποια χρήματα, θα δοκιμάσω να αφήσω και κάποια ρούχα ίσως, ενώ η Κατερίνα είπε ότι θα του φτιάξει και… κέικ!

Τί άλλο να κάνω;

115 εκατομμύρια άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας στην ΕΕ!

Mε τίτλο «Η φτώχεια παγιδεύει τη μεσαία τάξη της Ευρώπης», η ισπανική εφημερίδα El Pais κάνει ένα ρεπορτάζ στους Ευρωπαίους που ζουν δύσκολα με χαμηλούς μισθούς ή είναι μακροχρόνια άνεργοι.

Το ρεπορτάζ ξεκινά με έναν 75χρονο Έλληνα, ο οποίος παίρνει σύνταξη 550 ευρώ, από τα οποία τα 150 ευρώ δαπανώνται στα φάρμακα.

Ακολουθεί ο Ισπανός Μανουέλ Χ. -μακροχρόνια άνεργος- που δεν δικαιούται πλέον επίδομα και ζει σε νοικιασμένο σπίτι. Τροφή και ρούχα εξασφαλίζει από ΜΚΟ.

Υπάρχουν επίσης ο Ρομπέρτο και η Μαριλίσα Μαδέρα από τον Ισημερινό, οι οποίοι έχασαν το διαμέρισμα που είχαν αγοράσει στη Μαδρίτη. Με τέσσερα παιδιά και ένα χρέος 100.000 ευρώ, αδυνατούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.

Πρόκειται για μερικά ενδεικτικά παραδείγματα των νεόπτωχων: άλλοτε ήταν η μεσαία τάξη της Ευρώπης, τώρα άνθρωποι που πρέπει να διαλέξουν αν θα φάνε ή θα πληρώσουν το δάνειό τους. 

Σύμφωνα με την ΕΕ, το 2009 υπήρχαν στις 27 χώρες 115 εκατομμύρια άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού (23,1% του πληθυσμού). 

Επιπλέον 100 με 150 εκατομμύρια Ευρωπαίοι κινδυνεύουν επίσης, καθώς δύο μήνες ανεργίας και ένα δάνειο που δεν μπορεί να πληρωθεί μπορούν να βυθίσουν οποιονδήποτε στα χρέη και τον αποκλεισμό.

Το 2007, πριν ξεσπάσει η χρηματοπιστωτική κρίση, κάτω από το όριο της φτώχειας βρίσκονταν 85 εκατομμύρια άνθρωποι (17% του πληθυσμού). Στην κατάλογο περιλαμβάνονται χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα, αλλά και η Γαλλία, η Γερμανία και η Αυστρία.

Τα πράγματα δεν είναι καλύτερα στη Βρετανία, όπου η φτώχεια των παιδιών είναι τόσο μεγάλη, ώστε η χώρα κατατάσσεται 22η μεταξύ των 27, σύμφωνα με στοιχεία του Ιδρύματος John Rowntree. 

Το Λονδίνο είναι η πόλη με το μεγαλύτερο ποσοστό ανηλίκων κάτω από το όριο της φτώχειας στη Βρετανία. 

«Σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία ή η Ιταλία, δεν έχει αυξηθεί τόσο η έκταση της φτώχειας όσο η δριμύτητά της και η συγκέντρωσή της σε συγκεκριμένες ομάδες» επισημαίνει ο κοινωνιολόγος Πολ Μαρί-Κλόσε.

«Από την κρίση έχουν πληγεί ιδιαίτερα οι νέοι. Στην Ισλανδία το φαινόμενο είναι δραματικό».

Τα στατιστικά στοιχεία της φτώχειας διαφέρουν πολύ από χώρα σε χώρα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, στη Βουλγαρία (46,2%) και στη Ρουμανία (43,1%) τα ποσοστά της φτώχειας είναι διπλάσια από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. 

Στο άλλο άκρο βρίσκονται η Τσεχία (14%), η Ολλανδία (15,1%) και η Σουηδία (15,9%).

Η ειρωνία του πράγματος: το  2010 ήταν το Ευρωπαϊκό Ετος κατά της Φτώχειας και του Κοινωνικού Αποκλεισμού. Ήταν ο τρόπος με τον οποίο «έκλεινε» η Στρατηγική της Λισαβώνας: πρέπει να δοθεί ένα τελειωτικό χτύπημα εν όψει και της νέας Στρατηγικής με ορίζοντα το 2020. 

Όμως η κρίση διέλυσε τις καλές προθέσεις. Και ο βασικός στόχος της Στρατηγικής 2020, να περιοριστεί αυτή τη δεκαετία ο αριθμός των φτωχών σε 20 εκατομμύρια μοιάζει πλέον με κενό γράμμα...

Προσβασιμότητα: ούτε τα αυτονόητα

  Zugspitze: Η «κορυφή της Γερμανίας». Μια βουνοκορφή 2964 μέτρα ψηλότερα από την επιφάνεια της θάλασσας στις Βαυαρικές Άλπεις. Ένα μέρος μαγικό όπου μπροστά σου απλώνεται μια θάλασσα βουνών σε τέσσερις χώρες. Μέχρι εκεί που πάει το μάτι, βλέπεις τις οροσειρές των Άλπεων να διαπερνούν την Αυστρία και την Ελβετία, και ύστερα να χάνονται κάπου βαθιά μέσα στο γαλλικό έδαφος. Σαν να πετάς!

Για να φτάσεις εκεί πάνω, πρέπει από την πανέμορφη κωμόπολη Γκάρμις - Παρτενκίρχεν, δημοφιλέστερο θέρετρο της Γερμανίας και ένα από τα πιο γνωστά χιονοδρομικά κέντρα στην Ευρώπη και σε ελάχιστη απόσταση από το τέλος της  ασύλληπτης «ρομαντικής οδού», να πάρεις το τρένο για το πλατό του Zugspitze σε υψόμετρο 1000 μέτρων και μετά να διαλέξεις ανάμεσα στην ανάβαση με οδοντωτό σιδηρόδρομο όπου η μεγαλύτερη διαδρομή γίνεται μέσα από σήραγγες, ή το τελεφερίκ των 2 χιλιομέτρων που σε ανεβάζει σχεδόν κάθετα!.. Δοκίμασα και τις δύο εκδοχές πέρυσι καθώς ανέβηκα με τον οδοντωτό και μετά με λίφτ μέχρι την κορυφή, κατέβηκα όμως με το τελεφερίκ.

Τι με έπιασε και αναπολώ τη Γερμανική φύση; Μα ότι μπόρεσα να τη χαρώ, χωρίς να αγχωθώ, να φοβηθώ, να το σκεφτώ δεύτερη φορά, να επιβαρύνω τους δικούς μου ανθρώπους, να «υποχρεωθώ» σε κάποιους να με βοηθήσουν ή να νιώσω σε οποιαδήποτε στιγμή «βάρος» για κάποιους ή «διαφορετικός» από τους εκατοντάδες άλλους επισκέπτες.

Είμαι ένας από τους χιλιάδες άλλους ανάπηρους συμπολίτες μας. Έχω ατελή τετραπληγία, πράγμα που σημαίνει ότι έχω σοβαρότατα κινητικά προβλήματα, παρά το ευτυχές γεγονός ότι καταφέρνω πια και περπατάω σε ίσιωμα με τη βοήθεια βακτηρίας.

Ξεκίνησα με την σύζυγό μου και τα δυό μας παιδάκια 3μιση και 11 ετών να ανέβουμε την Κυριακή στην Πάρνηθα για να παίξουν τα πιτσιρίκια με το χιόνι. Λάθος! Διότι πλησιάζοντας ανακαλύψαμε ότι την ίδια ιδέα είχε… η μισή Αθήνα, αλλά τα παιδιά δεν διαπραγματεύονταν την άτακτη υποχώρηση που ζητήσαμε.  

Δεύτερο μοιραίο λάθος ότι είπαμε να γλιτώσουμε το σημειωτόν στα στροφιλίκια μέχρι το Mont Parnes και να πάμε με το τελεφερίκ. Ιδέα που βεβαίως είχαν και οι μισοί από τους «συνταξιδιώτες» μας. Αναμενόμενο αποτέλεσμα, μια τεράστια ουρά αναμονής για τις καμπίνες.

Ήξερα από προηγούμενες εξορμήσεις μου στο καζίνο ότι το ασανσέρ βρίσκεται στο βάθος και αριστερά από την είσοδο και προς τα εκεί κατευθύνθηκα με τεράστια δυσκολία καθώς οι αναμένοντες στην ουρά προτιμούν να σε δούνε να αποσυντίθεσαι μπροστά στα μάτια τους από έμπολα παρά να κάνουν ένα βήμα δεξιά για να περάσεις. Ο ανελκυστήρας όμως ήταν εκτός λειτουργίας!

Είδα έναν σεκιουριτά και τον πλησίασα για να τον ρωτήσω τι μπορώ να κάνω. Μου είπε ότι έχουν κλείσει το ασανσέρ λόγο του πλήθους και ότι πρέπει να πάω από τις σκάλες όπως όλοι! Στην απάντησή μου ότι αυτό ήταν αδύνατον, με το ύφος του με παρέπεμψε στους γεννητικούς του αδένες, κούνησε τους ώμους του και δεν απάντησε. Συνήθως αυτή είναι η στιγμή που δίνω στον άλλο να καταλάβει πόσες πληροφορίες διαθέτω για τις σεξουαλικές εμπειρίες του ιδίου και της οικογενείας του, όπως και τη βαθιά μου γνώση σε άγνωστες στο πλατύ κοινό και σπάνιες βωμολοχίες. Όμως ήταν μαζί μου τα κοριτσάκια μου και είχαμε πάει για να διασκεδάσουν, οπότε κατάπια την ζωηρή παρόρμηση να του σκάσω στη μύτη το μπαστούνι και επέμεινα: «Δε μπορεί κύριε, κάποια λύση θα υπάρχει…». 

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα που κοιτούσε το υπερπέραν καταδέχτηκε να μου απαντήσει ότι θα «με ανεβάσει» από άλλο ασανσέρ μέχρι το χώρο των βαγονιών, όμως οι υπόλοιποι θα περιμένουν κάτω και θα ανέβουν  με τη σειρά τους γιατί αλλιώς αν «μας δούνε» όσοι περιμένουν θα του δημιουργήσω μεγάλο πρόβλημα. Του απάντησα ότι προφανώς αστειεύεται διότι είναι αδύνατον να μείνω τόση ώρα χωρίς τη συνοδό μου και μάλιστα όρθιος. Του εξήγησα ότι δεν  ήθελα να παρακάμψω την ουρά και θα μπορούσα να περιμένω όσο χρειάζεται αρκεί να είμαι καθιστός και να λύσουμε το θέμα με τις σκάλες. Δε φάνηκε να ασχολείται, οπότε για να μην εκνευριστώ περισσότερο και χαλάσω όλη μας τη βόλτα είπα στα παιδιά οτι δε θα κάνουμε βόλτα με το τελεφερίκ όπως θέλανε, αλλά θα ανεβαίναμε στο βουνό με το αυτοκίνητο.  Εκείνη τη στιγμή όμως εμφανίστηκε ένα άλλο παλικάρι σεκιούριτι που παρακολουθούσε τη συνομιλία, μας πήρε και μας οδήγησε σε έναν άλλο ανελκυστήρα μέσω του «μουσείου» Πάρνηθας. Ευγενέστατος και χαμογελαστός προσπάθησε να δικαιολογήσει τον συνάδελφό του με τη δικαιολογία του ξαφνικού φόρτου εργασίας και μας οδήγησε μέχρι το τελεφερίκ όπου τη σκυτάλη πήραν δύο άλλοι ευγενέστατοι και εξυπηρετικότατοι υπάλληλοι.

Μετά την ολιγόλεπτη διαδρομή την οποία και κατάευχαριστήθηκαν τα πιτσιρίκια, φτάσαμε στην κορυφή και το καζίνο, το «απόλυτο ρετιρέ της Αθήνας» όπως λέει και η εταιρία εκμετάλλευσης.

Τα κατατόπια για τις ρουλέτες τα γνώριζα καθώς είχα κάνει τη ετήσια  μικρή κατάθεση στις γιορτές, τώρα όμως ψάχναμε την έξοδο για τον εθνικό δρυμό. Με βοήθεια από τις ταμπέλες αλλά και με τη μέθοδο «πρόβατα» όπου ακολουθείς τους άλλους, περπατήσαμε στους διαδρόμους, στρίψαμε δεξιά κι αριστερά, ανέβηκα με πολύ κόπο δύο μικρές ευτυχώς σκάλες λίγων σκαλοπατιών, περάσαμε έξω από τα ουρητήρια όπου η μπόχα ήταν ανυπόφορη και φτάσαμε… σε αδιέξοδο!

Μπροστά μας ήταν το εστιατόριο «1055» και δεξιά μια στενή στριφογυριστή σκάλα που ανέβαινε στον πάνω όροφο και την έξοδο στον εθνικό δρυμό. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήμουν, παρά το χιόνι που έπεφτε έξω, ιδρωμένος από την προσπάθεια, είχα φάει άπειρες σπρωξιές από τύπους που πέρναγαν «από πάνω μου» για να με προσπεράσουν καθώς όντως τους έκοβα το ρυθμό έτσι όπως σερνόμουνα και είχα τζαρτζαριστεί με τους μισούς που είχαν την αντίθετη κατεύθυνση και τη σιγουριά ότι τη βακτηρία, το κούτσαμα, την ένταση και την προσήλωση στο πάτωμα και τα πόδια μου τα είχα για πλάκα και θεωρούσαν καλό να με σκουντήσουν ή να κλωτσήσουν το μπαστούνι(!) καθώς διασταυρωνόμασταν. Τώρα βρισκόμουν απέναντι σε μια σκάλα που αν προσπαθούσα να την ανέβω με τη βοήθεια της Κατερίνας και δεν με γκρεμοτσάκιζαν οι βιαστικοί, μετά θα ήταν απλά αδύνατον να την κατέβω για να γυρίσουμε πίσω έτσι όπως ήταν στενή και στριφογυριστή.

Ρωτήσαμε την καλλονή στην υποδοχή του εστιατορίου αν υπάρχει ασανσέρ για επάνω και πήραμε αρνητική απάντηση, ψάξαμε και βρήκαμε έναν και δύο και τρεις ανθρώπους του καζίνο μήπως και κάποιος γνωρίζει κάποιο μυστικό και τους ρωτήσαμε πώς θα ανέβουμε. Η απάντηση η ίδια: μόνο από τη σκάλα. Στην ερώτησή μου τι άλλο μπορώ να κάνω για να βγώ στο δρυμό, η λύση ήταν μόνο μία: Να γυρίσουμε πίσω, να κατεβούμε με το τελεφερίκ, να πάρουμε το αυτοκίνητο και να οδηγήσουμε μέχρι επάνω!

Όπως καταλαβαίνετε, κάθισα στο «1055» και ήπια ένα καφεδάκι χαζεύοντας το διαρκές πήγαινε-έλα (και τη δεσποινίδα της υποδοχής), ενώ τα παιδιά που τους είχα υποσχεθεί να φτιάξουμε χιονάνθρωπο έπαιξαν για λίγο έξω με τη μαμά τους - η οποία βεβαίως είχε πια σπαστεί τελείως -  χιονοπόλεμο και μετά μαζεύτηκαν μέσα γιατί η Κατερίνα δεν ήθελε να με αφήσει πολύ ώρα μόνο μου (μεταξύ μας, κρυώνανε κιόλας…).

 Μπορεί στη Γερμανία οποιοσδήποτε ΑμεΑ να ανεβαίνει χωρίς δεύτερη σκέψη στην ψηλότερη κορυφή χρησιμοποιώντας χωρίς κόπο τρένα, λίφτ, τελεφερίκ, ανελκυστήρες, οδοντωτούς μέσα στα χιόνια και παρέα με εκατοντάδες σκιέρ, στην Ελλάδα όμως όχι σε χιονοδρομικό (εδώ πέφτουν τρανταχτά γέλια) δε μπορεί να πάει λόγω έλλειψης υποδομών, αλλά ούτε σε σύγχρονο κτίσμα σε βουνό της Αθήνας!..

 Ο καπουτσίνο στην Πάρνηθα 5.50 ευρώ.
Στο Panorama-Lounge 2962 του Zugspitze
μόλις 3.00, αλλά αυτό είναι γκρίνια για άλλο κείμενο…

Έτσι λοιπόν η εκδρομή μας στην Πάρνηθα στέφτηκε από πλήρη αποτυχία, ενώ εμένα μου έχει κάτσει ακόμα στο μυαλό το εξής: Αν για οποιονδήποτε λόγο σταματούσε το τελεφερίκ, πώς θα έφευγα από εκεί;

Υ.Γ. το παρόν θα σταλεί με email στη Regency Entertainmen μπας και κάνουν κάτι για να διορθώσουν το πρόβλημα. Ευελπιστώ σε απάντηση και θα σας ενημερώσω.

GREEK RIDER: Υπάρχει ελπίδα;

Ανάπτυξη, σπρέντς, psi, cd, οίκοι αξιολόγησης, Γιώργος, χοντρός και πατριωτικότερος, Παπαδήμος, τραπεζίτες, επιταγές, ισολογισμένοι προϋπολογισμοί, τρόικα, Μέρκελ, δραχμή, ευρώ και μέσα σ όλα αυτά ξεχάσαμε οτι μας πήρε η μπάλα και χάσαμε τα βασικά. Ο Greek Rider επιχειρεί βίαιο ξύπνημα:

Από τον greek rider

Σε λίγο θα βάλουν αλυσίδες στα πόδια των ανθρώπων ή χαλκάδες στο λαιμό τους, όπως ήταν οι δούλοι κατά την μεταφορά τους από την Αφρική στις ΗΠΑ και αλλού πριν 300 χρόνια. Και αυτό δεν αφορά μόνο την οικονομία όπως είπα αλλά και τον τρόπο σκέψης και την λογική.

Στο κέντρο του προβλήματος τοποθετώ τις εταιρείες που ελέγχουν πλέον τα πάντα στον κόσμο, από τριτοκοσμικές κυβερνήσεις, δάση και πρώτες ύλες μέχρι το τι κατουράτε και το τι βλέπετε στα όνειρά σας. Οι εταιρείες έχουν μπει τόσο βαθιά μέσα στο μυαλό σας και στη ζωή μας που σε λίγο η ζωή μας θα μπορεί να έχει έναν σκηνοθέτη και έναν σεναριογράφο πριν γεννηθούμε, θα γνωρίζουν τι σκέπτεστε πριν καν μιλήσετε.

Το σκηνικό έχει στηθεί μετά από προετοιμασίες και αγώνες πολλών δεκαετιών. Νεοφιλελευθερισμός, δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα. Αρκεί να μην είσαι φτωχός στη δύση ή πολίτης κάποιας τρίτης χώρας που βομβαρδίζεται ή κυβερνιέται από δικτάτορες.

Στο εσωτερικό ίσως να βιώσουμε τον πόλεμο και την μαζική καταστροφή σύντομα μαζί με την σίγουρη για πολλούς φτώχεια. Στο εξωτερικό από την άλλη, οι άνθρωποι παραδίδουν τη ζωή τους στις εταιρείες για να έχουν ζωή σαν δούλοι ή αλλιώς βιώνουν και αυτοί την φτώχεια. Αυτοί που παραδίδουν την ζωή τους στις εταιρείες ζουν μέσα σε ακραία συντηρητικά και αυταρχικά καθεστώτα και όταν σχολάνε (στις 20.00) θυμούνται ότι η χώρα τους ενδεχομένως έχει δημοκρατία (από τις 20.00 έως τις 08.00 της άλλης μέρας).

H συνέχεια εδώ (κλίκ)