Του Γιάννη Γερονικολού
Είχαμε τους Τρισέδες με τα τεφτέρια, το ΠΑΜΕ με την τακτική επαναστατική γυμναστική, τους διάφορους «αδικημένους» σαν τους καημένους του ΟΛΠ που πήραν μόνο 230.000 ευρώ έκαστος ως λύτρα για να λειτουργήσει το λιμάνι, μας προέκυψαν τώρα –πάλι- και οι αγρότες για να δέσει το σιρόπι.
Δε λέω, να διεκδικήσουν οι αγρότες μας και τα δίκαιά τους, και τα χρήματά τους. Όχι όμως εις βάρος των υπολοίπων και του μέλλοντός τους. Και πριν αρχίσετε να βρίζετε όλοι μαζί ότι έπεσα στην παγίδα του κεφαλαίου που θέλει χώρια και σε αντίπαλα στρατόπεδα τους εργαζόμενους, να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι κατά την ταπεινή μου γνώμη άλλο ο εργάτης και άλλο ο αγρότης. Πολύ λίγα κοινά έχουν για να τους «τοποθετούμε» στην ίδια τάξη. Έπειτα, δεν καταλαβαίνω αυτό το διαχρονικό και διακομματικό χάϊδεμα που τους μετέτρεψε στη συνείδηση του κόσμου από μαχητές της φύσης σε κακομαθημένους ζήτουλες.
Οι αγρότες μας είναι οι μόνες «ατομικές επιχειρήσεις» που δεν κάνουν φορολογική δήλωση, που δεν κόβουν δελτία αποστολής και τιμολόγια για τα προϊόντα τους και γενικώς δε δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και για τίποτα. Να δεχτώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία έτσι κι αλλιώς δε θα πλήρωνε φόρο. Να δεχτώ ότι πολύ θα μπέρδευε τον μπαρμπα Μήτσο το τιμολόγιο. Θα δεχτείτε όμως κι εσείς ότι οι Εθνικές οδοί θα γίνονταν πάρκινγκ τρακτέρ μέχρι του χρόνου τα Χριστούγεννα αν η κυβέρνηση – όποια κυβέρνηση- προσπαθούσε να επιβάλει το απλό και λογικό αυτό μέτρο. Ένα μέτρο, δε, με το οποίο ορισμένοι αγροτοπατέρες - τσιφλικάδες θα πλήρωναν επιτέλους και κανα φράγκο σ αυτή την έρμη την Πολιτεία και μερικά ευρουλάκια θα πήγαιναν για τα σχολειά αντί στην τοπική εισαγωγική ξανθών καλλονών από τις όχθες του Δνείπερου.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Αν είχε νόημα για τον αγρότη το τιμολόγιο που κόβει ο μεσάζοντας, τότε δεν θα του πουλούσε τις πατάτες 10 λεπτά ενώ υπέγραψε για 60, ώστε να φτάσουν στη λαϊκή και τον καταναλωτή στο 1 ευρώ. Κι όμως, αντιδρούμε για να παραμείνει ο μεσάζοντας πλούσιος, ο παραγωγός φτωχός και ο καταναλωτής ληστεμένος.
Όμως, αν αρχίσει να μπαίνει τάξη σ αυτό το απίστευτο χάος όπου το μόνο προσδοκώμενο είναι «όλα τα κιλά - όλα τα λεφτά», τότε κάποιοι με τις μονοκαλλιέργειες, με τα άχρηστα αγροτικά προϊόντα που κανείς δεν τα θέλει, με τα μπαμπάκια του κάμπου, με τα καπνά και με τις τελειωμένες επιδοτήσεις, θα δυσκολευτούν να περνούν τη μέρα τους στον καφενέ περιμένοντας τους τοπικούς βουλευτές να τον ξελασπώσουν από τα χρέη στην Αγροτική.
Θέλω να πιστεύω ότι η νέα γενιά αγροτών που αναλαμβάνει σιγά σιγά τις σοδιές και τα χωράφια, έχει κατανοήσει ότι ο αγροτικός τομέας αν δεν αλλάξει ρότα είναι καταδικασμένος. Θέλω να πιστεύω ότι θα τους δω τα επόμενα χρόνια πάνω στα τρακτέρ όχι για να ζητήσουν καλύτερη επιδότηση, αλλά για να διεκδικήσουν τη βοήθεια του κράτους και της ΕΕ για νέες καλλιέργειες, για νέα ηλεκτρονικά βοηθήματα, για λιγότερο υδροβόρα ποτίσματα, για οικολογικά λιπάσματα, για ποιότητα, πιστοποίηση και προϊόντα με ονομασία προέλευσης. Για κοινές δράσεις των τοπικών κοινωνιών που θα στηρίζουν την οικονομία της περιοχής με καθετοποιημένες παραγωγές και μονάδες τυποποίησης των προϊόντων.
Οι αγρότες έχουν δίκιο ότι η Πολιτεία πρέπει να τους βοηθήσει. Στο ποια θα πρέπει να είναι η βοήθεια και προς ποια κατεύθυνση, είναι το σημείο που κάνει τη διαφορά μεταξύ του πεθαμένου μοντέλου του ’80 και του μέλλοντος.
Αναρτήσεις
