Tου Πασχου Μανδραβελη από την Καθημερινή
Τελικά το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» έχει και λενινιστική ουρά που δεν ομολογείται. Η λογική είναι απλή: αντιθέτως με όσα πιστεύουν οι παραπλανημένοι κάτω από τα πανό του ΠΑΜΕ, νόμος δεν είναι το δίκιο κάθε εργάτη, και πολύ περισσότερο δεν είναι το δίκιο όσων δουλεύουν στις επιχειρήσεις του ΚΚΕ. Νόμος είναι το δίκιο της πρωτοπορίας της εργατιάς και επειδή το ΚΚΕ εξ ορισμού είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, νόμος είναι ό,τι γουστάρουν οι γραφειοκράτες του Περισσού.
Πριν από δύο εβδομάδες (16.6.2010) έγινε μια ιστορική συνεδρίαση της Κομματικής Οργάνωσης Βάσης του «Ριζοσπάστη» και του «902». Η καθοδήγηση εξήγησε στους δημοσιογράφους ότι οι χαλεποί καιροί (δεν διευκρίνισαν αν εννοούσαν για το κόμμα ή για την οικονομία) επιβάλλουν μείωση μισθών των επαγγελματικών στελεχών. Συνεπώς και των δημοσιογράφων που εργάζονται στα ΜΜΕ της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης. Το κόλπο για την παράκαμψη των συλλογικών συμβάσεων είναι η «συνεισφορά» των εργαζομένων στο κόμμα. Με άλλα λόγια το ΚΚΕ τους πληρώνει κι αυτοί, προφανώς ευγνώμονες που δουλεύουν για το καλό του κομμουνισμού, επιστρέφουν μέρος της αμοιβής τους στο κόμμα. Η απόφαση ελήφθη με τον γνωστό «δημοκρατικό» τρόπο του ΚΚΕ. Επειτα από απειλές και εκβιασμούς 43 ψήφισαν υπέρ και υπήρξαν και δύο λευκά. Μετά η καθοδήγηση εξήγησε ότι θα γίνουν συνεννοήσεις με κάθε εργαζόμενο ατομικά για το ακριβές ύψος κάθε μισθού μετά τις περικοπές.
Ετσι λοιπόν έχουμε ένα κόμμα-επιχειρηματία που αντιθέτως με όσα διακηρύσσει (περί αύξησης των αποδοχών των εργαζομένων) μειώνει περαιτέρω τους μισθούς των δικών του εργαζομένων. Καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις και προχωρά στη νεοφιλελεύθερη «ατομική διαπραγμάτευση» ανά εργαζόμενο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Με το κόλπο της συνεισφοράς στο κόμμα που χειμάζεται κατήργησε τη συλλογική σύμβαση του χρόνου αδείας των εργαζομένων, αυτό που θεωρεί για τους άλλους «ιερό και απαράγραπτο δικαίωμα. Μέλη και μη μέλη του κόμματος υποχρεώνονται σε άδεια μόνο τριών εβδομάδων και τα υπόλοιπα -θέλουν δεν θέλουν οι εργαζόμενοι- γίνονται... «κόκκινα μεροκάματα»
Φυσικά διαφωνίες δεν μπορούν να υπάρξουν στα θέσφατα της καθοδήγησης και αν κάποιος διαφωνήσει δεν αξίζει να είναι μέλος της πρωτοπορίας. Τότε έρχεται η διαγραφή και η απόλυση. Οπως έγινε και στην περίπτωση του κ. Γιάννη Κωστάκη, μέλους του ΚΚΕ επί 25ετία και εργαζόμενου στον «Ριζοσπάστη» για 15 χρόνια. Γι’ αυτήν την απόλυση το στέλεχος του ΚΚΕ και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, κ. Παναγιώτης Ράμμος, είχε πει: «Ο “Ριζοσπάστης” δεν είναι επιχείρηση, δεν κυνηγάει μέσω της κυκλοφορίας και της διαφήμισης να κερδίσει, είναι όλα της Κεντρικής Επιτροπής ενός συγκεκριμένου κόμματος, με εργαζόμενους που δουλεύουν επειδή ξέρουν πολύ καλά πού δουλεύουν και τον έχουν τιμήσει και τον τιμάνε, είναι εφημερίδα που δεν έχει εργαζόμενους με την κλασική έννοια του όρου». (Δ.Σ. ΕΣΗΕΑ 14.10.2008)
Στον Μεσαίωνα οι μοναχοί βάφτιζαν το κρέας ψάρι για να το καταναλώνουν. Στον εργασιακό μεσαίωνα του Περισσού βαφτίζονται οι επιχειρήσεις του ΚΚΕ «μη επιχειρήσεις». Αλλά αν κατέχεις την απόλυτη αλήθεια, στους ορισμούς θα κολλήσεις;
Αναρτήσεις
