Η Γεωργία

Πριν πω την ιστορία, να «αυτοπροσδιοριστώ» για όσους δε με γνωρίζουν καλά ως μάλλον συντηρητικός στα θέματα φύλου, πιθανόν κρυπτο-ομοφοβικός (δεν έχω πάει σε ψυχολόγο να μου το διαγνώσει) και σίγουρα ο τελευταίος που μπορεί να λειτουργήσει άνετα σε «πολίτικαλ κορέκτ» περιβάλλον. Μου αρέσουν δηλαδή οι ταμπέλες και από τις αγαπημένες μου βρισιές είναι το «βρoμόπουστας», μάλλον γιατί μου είναι εύηχο παρά γι αυτό που εννοεί (αν εννοεί κάτι).

Παράλληλα όμως, στις παρέες μου υπάρχουν ένα κάρο γκέι, ενώ έναν απ αυτούς τον Κώστα, έχω την τιμή να τον θεωρώ φίλο μου και να δηλώνω ότι είναι μακράν από τα πιο ευφυή και ετοιμόλογα άτομα που γνωρίζω. Παιδική μου φίλη δε, πέρασε μερικά χρόνια αγκαλιά με την καλή της πριν την αφήσει για τον νυν σύζυγό της. Γούστο τους και καπέλο τους. Γιατί είναι όλοι αυτοί «χειρότεροι» από αγαπημένη συνάδελφο η οποία δηλώνει ότι… «πλήττει» με το στοματικό ή με κολλητό που δεν δίνει καμιά σημασία στο γυναικείο στήθος;

Όσο το θέμα μένει στις κρεβατοκάμαρες και το σεξ, ουδείς μπορεί να έχει λόγο, πλην των όσων εμπλέκονται στην πράξη και του όποιου χαβαλέ επιτάσσουν οι συναναστροφές. Το πράγμα σαφώς αλλάζει και σοβαρεύει όταν στο κάδρο μπουν ανήλικοι ή μιλήσουμε για τα πραγματικά προβλήματα που βιώνει οποιοσδήποτε «διαφορετικός» στην έξτρα συντηρητική κοινωνία μας. Όποιος παρακολούθησε την συζήτηση στη βουλή για το σχετικό σ/ν, τα πάνελ στα κανάλια και διάβασε τους τίτλους των εφημερίδων, site κτλ χωρίς να είναι βαφτισιμιός του Αμβρόσιου ή παπαδοπαίδι (με την καλή έννοια) του Σεραφείμ, μπορεί να καταλάβει τι εννοώ.

Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να συζητήσω την ελεεινή στάση των κομμάτων, τα οποία για μια ακόμα φορά έβαλαν πάνω από ένα ανθρώπινο πρόβλημα την μικροκομματική σκοπιμότητα, τους γλύφτες βουλευτές που κρύφτηκαν κάτω από τα άμφια, τον Ε.Τ. του Κούλη, τον Παπαφλέσσα του ανισόρροπου, τη στάση του ΚΚΕ (σιγά την έκπληξη), τα «παρών» των σοσιαλδημοκρατών από τα Λίντλ και τον Τσίπρα που πάλι στήριξε τον ακροδεξιό του εταίρο. Δεν με νοιάζει όλος αυτός ο συρφετός.

Θέλω απλά να σας μιλήσω για την Γεωργία.

Η Γεωργία ήταν πέρυσι το ίνδαλμα της μικρής μου κόρης. Γύριζε από το σχολείο το μεσημέρι και άρχιζε: Η Γεωργία έκανε αυτό, είπε το άλλο, έπαιξε μαζί μας, η Γεωργία χτύπησε, η Γεωργία αρρώστησε κοκ. Ρώτησα τη σύζυγο που κατέχει τα του δημοτικού και μου είπε ότι η εν λόγο είναι ένα καταπληκτικό παιδί της έκτης τάξης (Τρίτη πέρυσι η δικιά μου) και με τον αδελφό της είναι καψούρα η μικρή μας. Στο τελευταίο σχόλιο πίστεψα ότι οφείλεται η εμμονή, μέχρι που τη συνάντησα.

Ήταν η πρώτη γιορτή που έκανε το δημοτικό. Η Αθηνά έσπευσε να μου τη γνωρίσει. Επρόκειτο για ένα παιδί πανέμορφο, ψηλό, «ροκάκι», με πανέξυπνο βλέμμα και γλυκύτατο πρόσωπο, το οποίο παρακολουθούσα να βοηθάει όλα τα πιτσιρίκια στο ρόλο τους, να είναι ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός της έκτης-άρα και του σχολείου και να έχει -προφανώς- τον κεντρικό ρόλο στην παράσταση, στο τέλος της οποίας έπαιξε στην ηλεκτρική κιθάρα ένα δικό της τραγούδι. Μου έφυγε κάθε απορία για το θαυμασμό που είχε στο πρόσωπό της η μικρή μου.

Έκτοτε σε πάρτυ και σχολικές γιορτές την παρατηρούσα. Η Γεωργία φορούσε πάντα ρούχα unisex, είχε πάντα τα μαλλιά της κομμένα κοντά, έπαιζε ποδόσφαιρο (όπως πολλά κοριτσάκια βέβαια) και οι φίλοι της ήταν σε συντριπτικό ποσοστό αγόρια. Στην ομάδα των παραδοσιακών χορών του σχολείου ήταν ντυμένη με την αντρική στολή και χόρεψε Μαλεβιζιώτη με άψογη Κρητική λεβεντιά.

Η Γεωργία ήταν ένα αγόρι σε γυναικείο σώμα. Το ήξερε τόσο καλά, ήταν τόσο συνειδητοποιημένη γι αυτό, που είχε «υποχρεώσει» όχι μόνο την πιο σκληρή και δίχως έλεος ομάδα της κοινωνίας, τα παιδιά, να την αποδεχτούν, μα είχε γίνει και αρχηγός τους. Κανείς δεν έλεγε τίποτα για την Γεωργία. Ούτε κουβέντα από τον συνήθη όχλο που κατασπαράζει κάθε τι διαφορετικό ή κάποιον που βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Ένα ολόκληρο δημοτικό σχολείο και ούτε ένα «κουτσομπολιό», ούτε ένα σχόλιο για την «ιδιαιτερότητα» της Γεωργίας. Την είχαν αποδεχτεί όπως έπρεπε παιδιά, γονείς και δάσκαλοι.

Αυτό το παιδί των 12 ετών με τη βοήθεια των γονιών που το μεγάλωσαν έτσι ώστε να επιβάλει την προσωπικότητά του, δεν χρειάζεται να ενηλικιωθεί για να καταλάβει τι είναι. Δεν χρειάζεται να ψάξει το «λάθος», γιατί λάθος δεν υπάρχει πουθενά. Λάθος είναι μόνο η γραφειοκρατική τροχοπέδη, ο κοινωνικός συντηρητισμός και η φοβική κοινωνία που θα μπει κάποια στιγμή ανάμεσα σε αυτό το παιδί και τα θέλω του.

Η Γεωργία ξέρει ότι είναι Γιώργος. Ξέρει επίσης ότι αυτό ουδεμία σημασία πρέπει να έχει. Η Γεωργία είναι φέτος στο Γυμνάσιο και αν όλα πάνε καλά, στο Λύκειο μπορεί πια να πάει με άλλο όνομα. Λίγη σημασία θα έπρεπε να έχει για όλους μας, αντιστρόφως ανάλογη με τη σπουδαιότητα της ευχέρειας να το αποφασίσει.