Ιούνης

Ιούνης….

Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αναπνεύσουν και φλέγονται μετά τη δολοφονία που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής. Ο τρελός με τα πορτοκαλί μαλλιά και τη βαλίτσα των πυρηνικών σκεπάζει με φρέσκο μαύρο αίμα τους 100.000 νεκρούς της ανικανότητάς του. Νιώθει όμως ακόμα πιο βέβαιος για τη δεύτερη 4ετία, καθώς η «βαθιά αμερική» είναι βαθιά ρατσιστική.

Η Ευρώπη διχασμένη, παρατηρεί. Στρέφει το βλέμμα στα δικά της γκέτο και τρέμει. Τρέμει εξεγέρσεις την ώρα που δεν ξέρει τι θα ξημερώσει το φθινόπωρο με τον κορωνοϊό και το «restart» των μηχανών της οικονομίας. Οι στρατιές ανέργων μεγαλώνουν και οι τεράστιες εταιρίες ρουφάνε το οξυγόνο του «φρεσκοτυπωμένου»  χρήματος από τους μικρούς που δεν θα δουν ποτέ το χρώμα του. Και ο ρατσισμός των «νοικοκυραίων» του βορρά ρίχνει το δηλητήριο: «ας είχαν κράτη έτοιμα να αντιμετωπίσουν τη συμφορά»! Η Ευρώπη των λαών που ονειρευόμασταν κάποτε.

Στην Ελλάδα, η επιτροπή Τσιόδρα μας έσωσε από τις εκατόμβες και τώρα μουδιασμένους μας αναλαμβάνουν για τα περεταίρω οι λογιστές. Προσευχόμαστε στο θεό του τουρισμού και αποκαθηλώνουμε με πάταγο τα εργατικά δικαιώματα και τη μείωση εισοδήματος με τη βάναυση «ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ». Περιμένουμε το μάνα των Βρυξελλών αν και όλοι ξέρουμε ότι οι τράπεζες-ζόμπι ποτέ δεν θα ρίξουν το χρήμα στη μικρή επιχείρηση. «Τα μα σας και τα σας μάσατα» και θα ζητιανεύουμε πάλι τα ψίχουλα από το τραπέζι των εκλεκτών. Και θα βγαίνουν να μας λένε με στόμφο ότι έφταιξε ο Ανδρέας που τα πρώτα τα πακέτα τα μοίρασε στην πλέμπα. Στην αγροτιά και τις συντάξεις και όχι σε αυτούς που ξέρουν πώς να τα φάνε. Σκάι. Σκάστε.

Ιούνης

Και κρατάμε όλοι την αναπνοή μας και περιμένουμε. Σα να ήμαστε σε καταφύγιο να έχουν ουρλιάξει οι σειρήνες και να περιμένουμε τη βροχή του θανάτου.

Θα έρθουν οι τουρίστες; Θα δουλέψουν τα μαγαζιά; Θα βρουν δουλειά τα παιδιά; Θα τα βγάλουμε πέρα με μειωμένο μισθό; Θα πάρει το σπίτι η τράπεζα; Ο γιατρός που χειροκροτούσαμε θα ζητήσει φακελάκι; Πόσο θα έρθει η εφορία; Ο covid θα λιανίσει τα γερόντια και τους ανήμπορους το χειμώνα ή θα  υπάρξει κάποιο φάρμακο;

Ιούνης.

Παιδιά μαγκωμένα στο σχολειό. Με μάσκες. Με αντισηπτικά. Μην αγκαλιάζεστε. Μην έρχεστε κοντά. Μην παίζετε με μπάλα. Μη δανείζεστε μολύβια. Μην πιάσετε το χέρι που λαχταράτε. Μην ερωτευτείτε. Μη ζείτε. Μη.

Φόβος. Απαγορεύσεις. Γάντια στα χέρια. Άδειες αγκαλιές.

Ιούνης.
Δεν είναι έτσι το καλοκαίρι μας.

Και το βράδυ, αργά, την ώρα που ο ήχος ταξιδεύει μέτρα πολλά ανάμεσα στα κουτιά που φυλάμε τα όνειρα και τους φόβους μας, ακούς γάργαρη την ελπίδα. Γέλια, χαρές, τραγούδια. Μουσική που δεν την καταλαβαίνεις. Λόγια που δεν τα καταλαβαίνεις. Λέξεις άγνωστες. Ξενικές. Εφηβικές. Βρισιές και ουρλιαχτά που σε σαστίζουν και γέλια μετά που βγαίνουν από την ψυχή. Έφηβοι. Νεούδια. Ζωή. Χαρά. Έρωτας. Λατρεία και αποκαθήλωση. Μπάφοι και μπύρες σε τσίγκινο. Ποδαράδα και φρέντο εσπρέσσο για δύο. Σέξ για τον πόθο και ορμόνες που κερδίζουν κατά κράτος κάθε μάχη. Sms, insta, tiktok, story, νύχια αετού, τατού και σχώραμε που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς και οι αριθμοί. Παρέες ετών οι ίδιες και οι ίδιες από το γυμνάσιο, μπορεί κι απ το δημοτικό. Αδέλφια. Θα χωριστούν. Το ξέρουν. Όταν είναι μαζί όμως ο κόσμος τους ανήκει. Ο σκατοκόσμος που τους φτιάξαμε είναι πια δικός τους. Φοβούνται, αλλά θέλουν να ζήσουν. Πρέπει πια και να διεκδικήσουν.

Ιούνης

Καλό μας μήνα.