26 Δεκ 2010
18 Δεκ 2010
Κρίση; ποια κρίση;..
«Κρίση, ποια κρίση; Πού την είδες την κρίση; ο κόσμος είναι έξω και διασκεδάζει. Την Παρασκευή στις 2 τη νύχτα υπάρχει μποτιλιάρισμα και τα λουλούδια στο σκυλάδικο με τη Πέγκυ πέφτανε βροχή»!
Δεν τα έλεγε ο πολύς Πάγκαλος, αλλά καθ όλα ενημερωμένη πλην όμως βαριά άρρωστη από ΠΑΣΟΚίτιδα μεστή μεσοαστή κυρία των προαστίων της νοτίου Αττικής.
Όταν ακούω κάτι τέτοια, τα οποία δε λέγονται ως αστείο, αλλά για να πιστοποιήσουν πιθανόν την άριστη πολιτική της κυβερνώσας ομάδας, θέλω να παρατήσω τη βακτηρία, να βάλω φουτεράκι σινιέ με κουκουλίτσα και να κάνω λαμπόγιαλο το σύμπαν!
Διότι, όπως έχω πει πολλάκις εις το παρελθόν, κι εμείς ΠΑΣΟΚοι είμαστε αλλά δεν κάνουμε έτσι…
Αν οι ίδιοι άνθρωποι που η σύνταξή τους κόπηκε κατά 3 μισθούς μαζί με το λάφκα, που τα παιδιά τους είναι από μισοάνεργα έως κακοπληρωμένα και με καμιά απολύτως φανερή ελπίδα βελτίωσης, που δουλεύανε σαν τα σκυλιά στον ιδιωτικό τομέα πριν ακόμα ενηλικιωθούν και δεν κατάφεραν ούτε ένα κωλόσπιτο (που θα λεγε και ο μακαρίτης ο Γιαννόπουλος) να πάρουν διότι ποτέ δεν τους περίσσευαν… Αν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι βλέπουν τι γίνεται γύρω τους όπου καταρρέει το κοινωνικό κράτος, τα γερόντια φέτος δε θα χουν ούτε ευρώ για δώρο στα εγγονάκια, οι φουρνιές νεολαίων που βγαίνουν από ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι οι νέες στρατιές ανέργων και στις λαϊκές αγορές αργούν να πάνε οι δήμοι να καθαρίσουν γιατί πλήθυναν επικίνδυνα οι ανθρώπινες σκιές που βιαστικά σκύβουν και μαζεύουν από το δρόμο τα μισοσαπισμένα προϊόντα που άφησαν πίσω τους οι παραγωγοί… Αν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που πιστεύουν υποτίθεται σε ένα μοντέλο λειτουργίας του κράτους υπέρ του πολίτη, προστασίας του αδυνάτου και του ανήμπορου, που προσδοκούν σε ένα μοντέλο κοινωνικής δικαιοσύνης…
Αν αυτοί οι άνθρωποι πιστεύουν πραγματικά ότι σήμερα δε βιώνουμε κρίση, αλλά το κακό mega και τα media μεγεθύνουν ένα μικρό προβληματάκι, τότε καταλαβαίνω απόλυτα πολλά πράγματα για το πώς φτάσαμε ως εδώ, για το τι βλέπουν και το τι καταλαβαίνουν για τα όσα βιώνει ο κοσμάκης οι πολιτικοί μας ταγοί και το πώς καταλαβαίνει την πραγματικότητα πχ ο πρωθυπουργός που μεγάλωσε, ανατράφηκε, σπούδασε και εργάζεται σε ένα καθ όλα ελεγχόμενο, προστατευτικό για την τάξη του και φιλτραρισμένο από τους συμβούλους του περιβάλλον.
Έτσι καταλαβαίνω απόλυτα την έκπληξη που ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια του δύσμοιρου Χατζηδάκη όταν ο όχλος στράφηκε κατά πάνω του, ή του καημένου του Απόστολου Κακλαμάνη που μετά από μια ζωή στο πεζοδρόμιο, είδε ανθρώπους έτοιμους να τον λυντσάρουν.
Οι άνθρωποι αυτοί ζούνε σε έναν κόσμο φανταστικό. Στον κόσμο του Μάρλμπορο αλλά με ολίγη από Ζωνιανά. Μια ονειρική πολιτική φούσκα όπου όλα είναι ρόδινα, και αυτοί οι εκλεκτοί που έχουμε ορίσει να μας κυβερνούν εσαεί και ατιμωρητί.
Δεν έχουν πάρει μυρωδιά από τον κοχλασμό του πλήθους, από τη συσσωρευμένη οργή που μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεσπάσει επί δικαίων –σπανίως- και επί αδίκων. Από την ομαδική κατάθλιψη ενός λαού και κάμποσων γενεών.
Το ηφαίστειο βράζει και είναι έτοιμο να εκραγεί. Το μάγμα δεν είναι ομοιογενές και έτσι καθίσταται πολύ δυσκολότερη η αντιμετώπιση του φαινομένου. Δεν είναι μόνο τα ΚΝΑΤ της Αλέκας, οι φλώροι του Αλέξη, τα μπαχαλάκια των πλατειών, οι αριστεριστές των πανεπιστημίων, οι πράσινοι βολεμένοι των ΔΕΚΟ, οι χουντάλες Χρυσαυγήτες. Στο μάγμα έχουν σωρευτεί, βράζουν και το φουσκώνουν τα όνειρα των πιτσιρικάδων, οι χαμένες συντάξεις των γερόντων, τα κομμένα φτερά των αποφοίτων, η χαμένη αξιοπρέπεια των υπαλλήλων, ο βασικός του ανειδίκευτου εργάτη, η κατανάλωση του μικροαστού, η δουλοπρέπεια απέναντι στον πανίσχυρο πιά εργοδότη, τα σκουπίδια που αγνοούν τα λαμόγια οι δήμαρχοι, ο ανύπαρκτος σεβασμός της πολιτείας προς τον πολίτη, το σκοτεινό μέλλον που κανείς δεν έχει βρεί τον τρόπο να φωτίσει.
Αν άνθρωποι κατά τα άλλα λογικοί, ενημερωμένοι, που διαβάζουν μπλόγκ, εφημερίδες, ακούνε ραδιόφωνα και – γιατί όχι- βλέπουν και τις ειδήσεις, γυρίζουν την πλάτη σε όλα αυτά και τα ξεχνούν γιατί είδαν μια ντουζίνα καγιέν και ένα μαγαζί τίγκα να σκορπά εκατοντάδες ευρώ στις λουλουδούδες, σκεφτείτε τι βλέπουν καθημερινά οι βουλευτές και οι υπουργοί στα πέριξ του Κολωνακίου, στα καθημερινά business lunch που κοστίζουν όσο το 15ήμερο ενός ημιαπασχολούμενου, ή στα σούσι μπάρ που αρέσκεται να εστιάζεται ο Γιώργης με τον γαλαζοαίματο υπουργό του όπου ο λογαριασμός του δείπνου για δύο άτομα, από το οποίο σηκώνεσαι πεινασμένος, γεμίζει επί ένα μήνα το καλάθι του σούπερ μάρκετ τετραμελούς οικογένειας
Διότι, αγαπητή μου κυρία, δεν είδα κανέναν να επιτίθεται πραγματικά στην παραοικονομία, το λίπος της οποίας έτρεφε και τρέφει τα σκυλάδικα σαν αυτό που επισκεφτήκατε. Οι εργοστασιάρχες, οι επιχειρηματίες, οι μεγαλέμποροι και οι μεγαλοδικηγόροι, που τα έσπαγαν πρώτο τραπέζι πίστα στον Μητροπάνο, δεν ορίζουν την οικονομική πραγματικότητα του κόσμου σήμερα. Πλούσιοι και φραγκάτοι υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Καλό θα είναι να μην τους συγχέουμε με τους μεροκαματιάρηδες τους οποίους έχει τσακίσει η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και η μη θαρραλέα αντιμετώπιση των καρτέλ και της ακρίβειας.
Αυτό που κάνει τον κόσμο να ξεσπάει δεν είναι τα ευρώ που του μάζεψε ο Παπακωνσταντίνου, αλλά η αμετροέπεια των πολιτικών που αρνούνται όχι μόνο να πούν μία συγνώμη, αλλά και να δεχτούν το πρόβλημα ως διαχρονικό και παθογενές του συστήματος που υπηρετούν, στηρίζουν και δε θέλουν επουδενί να αλλάξουν. Η έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης είναι αυτή που εξαγριώνει το πλήθος. Το κράτος τείνει χέρι βοηθείας (με το ζόρι) στους μισθωτούς, αλλά αφήνει ανέγγιχτους τους έχοντες, κατέχοντες και αποκρύβοντες να τα σπάνε στην Ζήνα στην υγειά του Στρός Κάν και της Λούκας που τους δίνουν πιά και δωρεάν εργατικό δυναμικό.
Η κρίση είναι εδώ, θεριεμένη, έτοιμη να τα σαρώσει όλα αν δεν τη δούμε, δεν την καταλάβουμε, δεν διορθώσουμε τις στραβοτιμονιές και τις κραυγαλέες αδικίες και το κυριότερο, αν δεν πεί ο πρωθυπουργός σύντομα όλη την αλήθεια για την κατάσταση, να εξηγήσει τους τρόπους αντιμετώπισης και τις εναλλακτικές.
Ή θα γίνουμε κοινωνοί και συνοδοιπόροι οι πολίτες σ αυτό το δύσβατο μονοπάτι, ή γαία πυρί μιχθήτω ως απάντηση στο «πιά κρίση; ας φάνε παντεσπάνι όσοι φωνάζουν»…
Γιάννης Γερονικολός
και μιά αφιερωσούλα:
17 Δεκ 2010
25 Νοε 2010
Νέο blog
Προς το παρόν η διεύθυνση είναι αυτή http://diavaste.wordpress.com/
μετά βλέπουμε...
12 Νοε 2010
Δαγκωτό για να μη μας δαγκώσουν
Οκ, δεκτό. Την πρώτη Κυριακή δεν πήγες να ψηφίσεις γιατί θεωρείς το Γιώργη μαλάκα και την πάρτη σου πανέξυπνη, γιατί ο Παπακωνσταντίνου (όχι ο Βασίλης) σου έστειλε ραβασάκι περαίωσης ενώ έχεις τρία χρόνια που έκλεισες τα βιβλία, γιατί είχες να πιείς καφέ με το νέο ξανθό κουτί και τα φιλαράκια (κάτι που, φυσιολογικά, το θεώρησες απείρως πιο σημαντικό από τις εκλογές), γιατί σου έχουν σκοτίσει τα παπάρια με τις ψεύτικες μεγαλοστομίες και ήθελες να τους δείξεις ότι τους έχεις γραμμένους, γιατί δε γουστάρεις άλλα διλήμματα (αρκετά έχεις από γκόμενα και εργοδότη), γιατί δεν πρόλαβες (!), γιατί ήθελες να δόσεις ένα «ηχηρό μήνυμα» που λένε και οι σοφοί των 8, γιατί ακούς πολιτικό και σου γυρνάνε τ' άντερα, γιατί είσαι απολύτως βλάκας και νομίζεις ότι μπορούμε να αγνοήσουμε το μνημόνιο, γιατί κατά βάθος γουστάρεις να σε πηδάνε αλλά εσύ να το παίζεις ψωλοπαρθενίτσα με τη λογική «εγώ δεν τους ψήφισα…».
Πρώτον, μεγαλύτερη πρόταση χωρίς τελεία δεν έχω ξαναγράψει ποτέ.
Δεύτερον, μπορεί να υπάρχουν και άλλοι λόγοι αλλά το συμπέρασμα είναι ένα: για όποιο λόγο και αν δεν πήγες να ψηφίσεις, όλοι έχουν μια απόλυτη σιγουριά. Ότι το έκανες για να τιμωρήσεις πολιτικά τους αντιπάλους τους!
Αν είσαι τόσο ηλίθιος ή τόσο Αλαβάνος που πιστεύεις ότι έχεις στείλει άλλο μήνυμα πέραν του ότι είσαι απολίτικο ζώον,
οκ το έστειλες. Το έλαβαν και φυσικά το έγραψαν εκεί που τώρα τελευταία και τα «αγοράκια» αποτριχώνονται (οι κρυφοπουστάρες). Αν νομίζεις ότι τους τιμώρησες, οκ και πάλι. Τους τα περιόρισες κατά το ένα τρίτο!
Το θέμα είναι τι θα κάνεις τώρα πανίβλακα αποτυχημένε «πολίτη». Έχασες την πρώτη ευκαιρία να βάλεις στο δημοτικό συμβούλιο της Πόλης σου όποιον θεωρείς ότι μπορεί να προσφέρει κάτι, ανεξάρτητα από το συνδυασμό που ανήκει. Τώρα θα απέχεις και από την εκλογή αυτού που θα είναι υπεύθυνος για την καθημερινότητά σου;
Το σύστημα των δύο γύρων, πέρα από τις μικροκομματικές αλλαξοκωλιές, σου επιτρέπει αυτό ακριβώς: να ψηφίσεις την πρώτη Κυριακή όποιον γουστάρεις ως κόμμα, ιδεολογία, κρανιοεγγεφαλική κάκωση, ή κολλητιλίκι και στη δεύτερη Κυριακή να ψηφίσεις όποιον θεωρείς ότι μπορεί να κάνει κάτι καλό στην περιοχή σου, ή έστω το λιγότερο κακό.
Δε γουστάρεις πχ τον Σγουρό, το μνημόνιο (άσχετο) ή τον Πάγκαλο και θα αφήσεις να εκλεγεί ο λοβοτομημένος Κικίλιας; Δεν σου κάνει η καράφλα του Μπόλαρη, ή είσαι ερωτευμένος με τον Τσίπρα και θα αφήσεις να βγεί η χουντάλα ο Ζορό στη Μακεδονία; Δε γουστάρεις το ΠΑΣΟΚ και τον Γερουλάνο ή τον Τρισέ και θα αφήσεις με την αποχή σου να ξαναβγεί δήμαρχος στην Πρωτεύουσα ο πιο αποτυχημένος όλων των εποχών Κακλαμάνης; Θα βάλεις το Μιχαλολιάκο των "Ρέιντσερς" να ορίσει τις τύχες του λιμανιού γιατί δεν πέρασε στο β γύρο ο υποψήφιος του ΚΚΕ; Θα αφήσεις πάλι τη Θεσσαλονίκη στους εκλεκτούς Γκιουλέκες του Αγιατολάχ Άνθιμου; Θα ψηφίσεις για την ανάπτυξη του χωριού σου με βάση το «αντιμνημονιακό μέτωπο»;
Ε, τότε θα είσαι πιο μαλάκας κι απ τα βράχια και σίγουρα κρυφός οπαδός του Αβραμόπουλου, ενώ θα βλέπεις με συμπάθεια και όχι με διάθεση αποκεφαλισμού, όλους αυτούς τους μυαλοφυγόδικους που έβγαλαν πρώτο τον Ψινάκη.
Θέλεις ηλίθιε να διαμαρτυρηθείς κατά των κυβερνητικών μέτρων; Κατέβα στο πεζοδρόμιο με τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ, το ήρθαμε, το black block ή όποιον άλλον επιλέγεις και κάντο καλοκαιρινό. Αλλά το να βγαίνεις από τα σινιέ ρούχα σου για τον Στρός Κάν και το ΔΝΤ και να αφήνεις να εκλεγεί περιφεριάρχης ο Ψωμιάδης, πρέπει να είσαι πολύ Σαμαράς αδελφάκι μου.
Έτσι κι αλλιώς τα δύο κόμματα εξουσίας θα προσμετρήσουν την ψήφο σου κατά το δοκούν το βράδυ της Κυριακής. Αν δεν πάς να ψηφίσεις, το ΠΑΣΟΚ θα μιλάει για ανοχή και η ΝΔ για αποδοκιμασία της κυβέρνησης ενώ εσύ θα τρώς στη μάπα για τέσσερα χρόνια την ανικανότητα του δημάρχου της πόλης και της περιφέρειάς σου να μαζέψει τα σκουπίδια, να φτιάξει τις παιδικές χαρές, να περιορίσει την παράνομη στάθμευση, να αδειάσει τα πεζοδρόμια από αυτοκίνητα και μηχανάκια, να βάλει κάδους ανακύκλωσης, να δημιουργήσει δημοτική συγκοινωνία προς τα μέσα σταθερής τροχιάς, να αντιμετωπίσει γενικώς τα καθημερινά σου προβλήματα.
Μην παίζεις στο παιχνίδι της δεξιάς ή αριστερής συντήρησης. Εδώ δεν υπάρχει «δεν θέλω κανέναν τους». Ένας από τους δύο υποψηφίους σε κάθε δήμο ή περιφέρεια θα εκλεγεί. Είναι στο χέρι όλων μας, αν όχι να επιλέξουμε τους καλύτερους, έστω να μην αφήσουμε να βγούν οι χειρότεροι.
Όπως λένε και οι atenistas «ή δράσε ή σκάσε». Η ψήφος την Κυριακή είναι το όπλο σου.
Γ. Γ.
31 Ιουλ 2010
26 Ιουλ 2010
Απίστευτο!
Θα σας διηγηθώ τώρα (άλλη) μια σύγχρονη ιστορία τρέλας του Ελληνικού Δημοσίου, της οποίας έγινα κοινωνός συνομιλώντας με φρικαρισμένο ταμία που εργάζεται στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα.
Το Ελληνικό Δημόσιο δεν καλύπτει έξοδα κινητών τηλεφώνων για τους εργαζόμενους σ’ αυτό. Σε καμία βαθμίδα της ιεραρχίας, ακόμα κι αν είναι προφανές ότι τα χρειάζονται για υπηρεσιακούς λόγους. Οι Πάρεδροι, τηρώντας το νόμο, δεν εγκρίνουν ποτέ τέτοιες δαπάνες. (Μην αναρωτηθείτε πώς ο κ. Χατζηγάκης είχε τριάντα κινητά - τα μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου υπάγονται σε κάποιον άλλο νόμο που τα επιτρέπει).
Το Ελληνικό Δημόσιο και τα Νομικά πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου που είναι σπαρμένα ανά την επικράτεια, διαχειρίζονται πάρα πολλά χρήματα. Επειδή τα τελευταία χρόνια είχε ξεσπάσει κύμα ληστειών και διαρρήξεων σε Δημόσιες Υπηρεσίες, τα καταστήματα που έχουν ταμείο και χρηματοκιβώτιο, θωρακίστηκαν με συναγερμούς. Λογικό.
Οι συναγερμοί ως γνωστό, εκτός από σύνδεση με τη γραμμή της σταθερής τηλεφωνίας του κτιρίου (που κόβεται και αχρηστεύεται εύκολα) διαθέτουν και γραμμή κινητής τηλεφωνίας, η οποία σε περίπτωση παραβίασης ειδοποιεί το κέντρο ή το τοπικό αστυνομικό τμήμα. Επειδή (όπως ήδη εξήγησα) έξοδα κινητής τηλεφωνίας δεν εγκρίνονται, το ίδιο το δημόσιο είχε καταφύγει σε μια πολύ απλή πατέντα για να παραβιάσει τον (χαζό) νόμο που έχει θεσπίσει για τον εαυτό του. Έβαζε στους συναγερμούς του μια γραμμή καρτοκινητού χωρίς συμβόλαιο. Μια φορά το χρόνο ο ταμίας πήγαινε στον ΓΕΡΜΑΝΟ ας πούμε, ανανέωνε την κάρτα του συγκεκριμένου αριθμού και έπαιρνε τιμολόγιο με τα στοιχεία της υπηρεσίας, το οποίο αναφερόταν σε αγορά χαρτικών ή άλλων αναλώσιμων. Το κατέθετε και έπαιρνε τα χρήματά του. Ούτως ή άλλως το κόστος ήταν πολύ μικρό, αφού οι γραμμές αυτές (εκτός από τη σπάνια περίπτωση διάρρηξης) κάνουν ένα τηλεφώνημα τη μέρα σε συγκεκριμένη ώρα, για να δώσουν σήμα ότι όλα είναι καλά. Το σύστημα αυτό, μπορεί να φαντάζει χαζό, πάντως ως τώρα δούλευε.
Και ξαφνικά έρχεται ο περίφημος νόμος για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του κοινού εγκλήματος, που ορίζει ότι όλοι οι αριθμοί καρτοκινητών πρέπει να χρεωθούν σε φυσικά πρόσωπα. Η προθεσμία λήγει στις 30 Ιουλίου και την επόμενη το πρωί όσες γραμμές δεν έχουν δηλωθεί, θα τεθούν αυτομάτως εκτός λειτουργίας. Και τώρα τι γίνεται; Αν πάει ο διευθυντής της τάδε δημόσιας υπηρεσίας να δηλώσει τους αριθμούς των συναγερμών στο όνομα της υπηρεσίας του, παραβιάζει το νόμο που ρητά αναφέρει ότι το δημόσιο δεν καλύπτει δαπάνες κινητής τηλεφωνίας. Οι λογαριασμοί δεν θα πληρωθούν ποτέ, θα τους απορρίψει ο Πάρεδρος. (Αφήστε που νόμιμος εκπρόσωπος μιας υπηρεσίας ή οργανισμού θεωρείται μόνο ο διοικητής του και όχι οι κατά τόπους διευθυντές. Δηλαδή ο διοικητής του ΟΓΑ θα πρέπει να χρεωθεί ονομαστικά 500 αριθμούς τηλεφώνων για τα υποκαταστήματα όλης της Ελλάδας).
Αν πάλι για να ξεμπλέξουν, υποχρεώσουν τον τοπικό διευθυντή ή ταμία να δηλώσει στο όνομα του τη γραμμή συναγερμού του υποκαταστήματος του, το τιμολόγιο (ακόμα κι αν λέει για αναλώσιμα) θα βγαίνει στα στοιχεία του ιδιοκτήτη της γραμμής. Το Δημόσιο όμως δεν πληρώνει τιμολόγια που έχουν βγει στο όνομα τρίτων, αλλά μόνο αυτά που έχουν τα δικά του στοιχεία. Άρα οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να πάρουν τα λεφτά, δηλαδή θα πληρώνουν τη γραμμή του συναγερμού της υπηρεσίας από την τσέπη τους. Φυσικά οι περισσότεροι δεν το δέχονται. Λέω οι περισσότεροι, διότι υπάρχουν και κάποιοι ταμίες που αποφάσισαν να το αποδεχτούν, διότι ο νόμος (διαφορετικός αυτός) λέει πως όταν γίνει κλοπή ή ληστεία, κατ’ αρχήν υπόλογος είναι ο ταμίας ανεξάρτητα από τις γενικότερες συνθήκες που οδήγησαν στο γεγονός. Άντε να εξηγήσει ταμίας στον βαριεστημένο Ασφαλίτη που θα κάνει την ανάκριση, ποιο νομικό χάος αχρήστευσε τον συναγερμό του. Το πιθανότερο είναι να βρεθεί σε διαθεσιμότητα πριν καταλάβει τι έγινε.
Με τούτα και με κείνα, η 30η Ιουλίου 2010 πλησιάζει και το θέμα παραμένει άλυτο. Και ούτε διαφαίνεται τακτοποίηση στο εγγύς μέλλον. Την 1η Αυγούστου λοιπόν, χιλιάδες κρατικά χρηματοκιβώτια και ταμεία ανά την επικράτεια θα βρεθούν ανυπεράσπιστα, επειδή θα έχουν σιγήσει οι συναγερμοί τους.
Διαρρήκτες μου, καλές δουλειές. Ελληνικό κράτος, καλά κρασιά.
22 Ιουλ 2010
21 Ιουλ 2010
Τί ΔΕΝ είναι δημοσιογραφία
Για να μην κουράζομαι, το έχει έτοιμο ο "ANemos" και το απαλλοτριώνω:
Δημοσιογραφία ΔΕΝ είναι η συλλογή πληροφοριών και ειδήσεων... Μόνο!
ΕΙΔΗΣΗ είναι η αφήγηση ενός τρέχοντος γεγονότος ή ιδέας ή σκέψης ή μεταβολής που δεν ήσαν γνωστά από πριν και που ενδιαφέρει τον άνθρωπο και επηρεάζει τη ζωή του.
Για να απαντήσει σε αυτό το θεμελιώδες ερώτημα το ΤΙ είναι κάθε φορά είδηση, ο Δημοσιογράφος θα έπρεπε να βρει την απάντηση στα εξής επιμέρους ερωτήματα:
1. Τι έχει συμβεί;
2. Που έχει συμβεί;
3. Πόση σημασία έχει;
4. Πόσο κόσμο ενδιαφέρει;
5. Πόσο χρήσιμη είναι για τον κόσμο;
6. Ποια είναι η πηγή της πληροφορίας;
19 Ιουλ 2010
Η Σέχτα των ηλιθίων και η δολοφονία Γκιόλια
Από την ώρα που έμαθα για τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, είμαι πραγματικά συγκλονισμένος. Προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά μα η οργή με νικά. Έχω πραγματικά τρομάξει από την κάλυψη του θέματος από ΜΜΕ και blogs, φοβάμαι τελικά ότι εμείς οι ίδιοι γεμίζουμε με σφαίρες τα όπλα των τρομοκρατών.
Ο Γκιόλιας επιλέχθηκε από τη Σέχτα Επαναστατών επειδή ήταν ο μόνος μεγαλοδημοσιογράφος χωρίς φρουρά κι άρα ο πλέον προσιτός στόχος. Μην ξεχνάτε ότι αναφερόμαστε σε μια ομάδα θρασύδειλων τύπων που σκοτώνουν μονάχα ανυπεράσπιστους.
Ο Γκιόλιας ήταν ο άνθρωπος που δημιούργησε το Troktiko, o άνθρωπος που το σύστησε στο δημοσιογραφικό κόσμο. Το Τroktiko μεταλλάχθηκε γρήγορα σε ένα χώρο που θα μπορούσες να διαβάσεις τα πάντα, χωρίς καμιά αξιοπιστία, χωρίς καμία αξιολογική κρίση από τους διαχειριστές του site. Θήτευσε δίπλα...
...στον Τριανταφυλλόπουλο κι έφερε στο Ίντερνετ την κίτρινη δημοσιογραφία που πρώτος δίδαξε ο Μάκης. Όποιος τολομούσε να διαφωνήσει με το Troktiko, θα έβλεπε για τουλάχιστον 2-3 μέρες τη φωτογραφία του να φιγουράρει σε αναρτήσεις και σχόλια "αναγνωστών" που θα του καταλόγιζαν κάθε λογής σκάνδαλο.
Το Τroktiko δημιουργήθηκε αρχικά για να υποστηρίξει τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο στην εποχή της Ζαχοπουλιάδας ενώ ταυτόχρονα αποτέλεσε και τον πρόδρομο της Zougla.gr που ήταν τότε στα σκαριά. Καθόλου τυχαία, οι πρώτες αναφορές στη σχέση Γκιόλια και Τρωκτικού έγιναν από το nonews-news.blogspot.com το οποίο τότε βρισκόταν υπό την απόλυτη επιρροή της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα".
Η σύγκρουση του Γκιόλια με τον Μάκη οδήγησε το Τρωκτικό στην ανάγκη καθορισμού μιας διαφορετικής πορείας. Από τότε μέχρι σήμερα, το Τρωκτικό ουδέποτε κατάφερε να διατηρήσει μια σταθερή "γραμμή" στα θέματα της επικαιρότητας. Η ανέλιξη του σε Νο1 site στην Ελλάδα ανέβασε τρομακτικά τις μετοχές των συντελεστών του. Ο Γκιόλιας από την αρχισυνταξία της εκπομπής του Τριανταφυλλόπουλου βρέθηκε δίπλα στον Κοντομηνά αλλά και στη διεύθυνση του ραδιοφώνου του Πρώτου Θέματος χωρίς κάποια άλλη επίσημη δημοσιογραφική δραστηριότητα...
Δεν υπήρχε δημοσιογράφος που να ξεκίνησε κάτι στο Διαδίκτυο και να μην πήρε τηλέφωνο τον Γκιόλια για να του βάλει κανα link στο Troktiko. Στη δημοσιογραφική πιάτσα, όλοι γνώριζαν ότι ο Γκιόλιας κινεί τα νήματα παρά τις αλεπάλλες διαψεύσεις του ίδιου.
Το παιχνίδι μεταξύ Τρωκτικού-Γκιόλια-Τριανταφυλλόπουλου οδήγησε στη στοχοποίηση του δημοσιογράφου από τη Σέχτα Επαναστατών. Το ξεκατίνιασμα των διαφόρων παραγόντων των ΜΜΕ που με μεγάλη χαρά φιλοξένησε το Troktiko έδωσε λαβή στους ηλίθιους για να κάνουν την επαναστατική γυμναστική τους.
Διαβάζω κάποια γελοία σχόλια του τύπου "Μα τον Γκιόλια; Τόσοι μεγαλοδημοσιογράφοι υπάρχουν...". Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε όλοι. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρεί τη ζωή κανενός όσο διεφθαρμένος κι αν είναι ο άλλος. Ας πάψουμε επιτέλους να γεμίζουμε τα μυαλά των ηλίθιων με την εντύπωση ότι "ο κόσμος θέλει αίμα δημοσιογράφων". Οι ανθρώπινες ζωές δεν κοστολογούνται ούτε συγκρίνονται.
Ακούω επίσης δημοσιογράφους να ρωτούν άλλους δημοσιογράφους διάφορα χαζά του στυλ "με τέτοιους τρόπους μπορούν να φιμώσουν την ελευθερία του Τύπου;". Χαζομάρες...
Για ποια ελευθερία του Τύπου μιλάμε; Στην Ελλάδα δεν χρειάζονται σφαίρες για να γράψει ένας δημοσιογράφος ψέμματα ή μισές αλήθειες. Μερικά ευρώ, μια θεσούλα στο Δημόσιο ή 2-3 απειλές και ο ανεξάρτητος δημοσιογράφος μετατρέπεται σε παπαγαλάκι. Όποιος έχει τα αρχίδια να είναι ανεξάρτητος, δεν κάθεται καν να σχολιάσει αν μια δολοφονία μπορεί να του κλείσει το στόμα. Δεν καταλαβαίνουν ότι κι αυτοί με τη σειρά τους γεμίζουν τα όπλα των τρομοκρατών;
Όσο για τους πολιτικούς που πενθούν στα παράθυρα και στα ραδιόφωνα για την άτυχη Δημοκρατία μας που πληγώνεται από τέτοιες ενέργειες, ας αναλογιστούν πρώτα τις δικές τους ευθύνες. Όταν δέχονται με ευχαρίστηση να διαπλέκονται με ΜΜΕ και καναλάρχες, όταν απειλούν δημοσιογράφους και ζητούν απολύσεις, δεν μπορούν τώρα να το παίζουν παρθένες.
Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας. Με το να συζητάμε αν το παρακράτος πλήρωσε τη Σέχτα να σκοτώσει τον Γκιόλια, όσο συζητάμε γιατί δεν σκότωσαν έναν πιο γνωστό δημοσιογράφο κι όσο οραματίζομαστε τρομερές αποκαλύψεις που θα βγουν από το αρχείο του Γκιόλια, τόσο οι ηλίθιοι με τα καλάσνικοφ θα πανηγυρίζουν την επιτυχία τους και θα νιώθουν επαναστάτες.
Ο Γκιόλιας χάθηκε γιατί πρώτος φόρεσε κουκούλα, πρώτος πυροβόλησε και σκότωσε μέσα από το άθλιο Troktiko τις συνειδήσεις και την αξιοπρέπεια πολλών ανθρώπων. Θρηνώ τον χαμό του όπως όλοι αλλά αρνούμαι να δεχθώ την μετατροπή του σε ήρωα.
Μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Όλα είναι όπως φαίνονται. Οι ηλίθιοι πυροβολούν και σκοτώνουν αυτούς που συμμετείχαν στη δημιουργία ενός διεφθαρμένου συστήματος διαπλοκής μεταξύ κράτους και ΜΜΕ πιστεύοντας ότι έτσι θα πετύχουν κάτι. Εμείς τι κάνουμε;
18 Ιουλ 2010
Έχεις εισιτήριο;
της Φωτεινής Τσαλίκογλου
(Αφιερωμένο στη Ντόρα, που έδωσε τη σοκολάτα στη μικρή λαθρεπιβάτισσα).
Η σκηνή στο τρόλει. Διαδρομή Αλεξάνδρας - Σύνταγμα.. Δεν είναι ώρα αιχμής. Τα περισσότερα καθίσματα είναι άδεια. Μια γυναίκα, καταφανώς Αλβανικής καταγωγής, (κάτι στο ανήσυχο βλέμμα, κάτι στα χρώματα, κάτι στη θέση που άβολα καταλαμβάνει στο κάθισμα δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας: "δεν είναι δικιά μας"). Πλάι της κάθεται ένα κοριτσάκι ίσαμε έξι ετών, η κόρη της. Στην αγκαλιά της η μητέρα κρατα μια μεγάλη διάφανη πλαστική σακούλα γεμάτη από μικρά λευκά καρβελάκια ψωμιού.
Η Ντόρα επιβιβάζεται στη στάση της Αλεξάνδρας. Μαζί της και η ηλικιωμένη Ελληνίδα.
Η ηλικιωμένη Ελληνίδα με το που ανεβαίνει εντοπίζει την Αλβανίδα μητέρα και στέκεται απέναντι της βάζοντας στη μέση τα χέρια της.
‘’Εχει εισιτήριο’’ ρωτά, η αυτόκλητη επόπτρια δείχνοντας την μικρή.
Η Αλβανίδα αιφνιδιάζεται ‘’όχι’’ κάνει με το κεφάλι.
Η Ελληνίδα γριά αγριεύει ‘’εσύ’’ ρωτά την ίδια, ‘’εσύ έχεις εισιτήριο;’’
‘’Ναι’’ κάνει με το κεφάλι της η Αλβανίδα.
‘’Να το δω’.
Η Αλβανίδα σηκώνει τη σακούλα, την ακουμπά, χάμω, ανοίγει την τσάντα της, ψάχνει αγωνιωδώς, η γριά χάνει την υπομονή της.
‘’Γρήγορα. Τελείωνε. Το εισιτήριο’’ της λέει.
Η Αλβανίδα βρίσκει επιτέλους το εισιτήριο, με ένα ίχνος ανακούφισης της το δείχνει. Η Ελληνίδα γριά ελέγχει το εισιτήριο. Είναι το σωστό.
-‘’Να την πάρεις στην αγκαλιά σου αυτήν’’ υποδεικνύει δειχνοντας τη μικρή ‘’δεν μπορεί να κρατάει μια ολόκληρη θέση’’.
Η Αλβανίδα υπάκουα, παίρνει τη μικρή στην αγκαλιά της. Η μικρή είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Η γρια πάει και κάθεται δυο καθίσματα πιο μπροστά. Η Ντόρα κάθεται δίπλα στην Αλβανίδα που κρατά στην αγκαλιά την κόρη της έχοντας αφήσει στα πόδια της τη σακούλα με το ψωμί. Η Ντόρα που έχει πάντα μαζί της μια σοκολάτα, ανοίγει την τσάντα της και δίνει τη σοκολάτα στη μικρή. Η μικρή διστάζει να την πάρει, η μαμά κουνάει ελαφρά το κεφάλι θέλοντας να πει ‘’ναι μπορείς να την πάρεις΄΄ Η μικρή αρχίζει δειλά δειλά να τρώει τη σοκολάτα. Και τότε οι παριστάμενοι επιβάτες εξεγείρονται. Επιτίθενται στη Ντόρα. ‘’Τι πράγματα είναι αυτά; Aλλη φορά αν θέλετε να κάνετε τέτοια να παίρνετε ταξί’’.
Το τρόλει φτάνει στο Σύνταγμα και η Ντορα αποβιβάζεται για να πάει στη δουλειά της, στο πολιτικό γραφείο που εργάζεται.
Ελλάδα. Ιoύνιος του 2010. Όχι δεν την αναγνωρίζω. Δεν είναι η χώρα μου αυτή. Δεν είναι η χώρα των Ελλήνων εκείνων που κάποτε όπως είπε ο Εμπειρίκος ‘’έκαμαν οίστρο της ζωής, τον φόβο του θανάτου’’. Δεν είναι η χώρα εκείνων που κάποτε ερωτεύθηκαν τη δικαιοσύνη και την αρετή και το φως του ήλιου, με τις σκιές και τα σκοτάδια του. Δεν την αναγνωρίζω αυτή τη έμφοβη χώρα. Πρόκειται περί απλής συνωνυμίας….
Η Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
14 Ιουλ 2010
8 Ιουλ 2010
Απίθανοι!..
Αποφασισμένοι να κερδίσουν επαρκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη γι' αυτούς και τις οικογένειές τους, οι εργαζόμενοι αλυσίδας ξενοδοχείων αποφάσισαν να προχωρήσουν στην παρακάτω πρωτότυπη κινητοποίηση:
Αναρτήσεις
