Σαν σήμερα δέκα χρόνια πίσω...

Στην άβυσσο

  

Άνοιξα τα μάτια. Όλα θολά. Τα ξαναέκλεισα και προσπάθησα να τα τρίψω. Τζίφος. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Τι όμως; Δεν ξέρω, το μόνο που ήθελα ήταν να ξανακοιμηθώ. Ή μήπως προσπαθούσα να ξυπνήσω; Κρύο. Κρύο και νύστα. Κάτι μου ρούφαγε την ενέργεια. Ή μήπως δεν υπήρχε καθόλου ενέργεια. Θολούρα. Πού είμαι; Τι είναι εδώ; Γιατί δεν ξεχωρίζω τίποτα; Πού είναι οι τοίχοι; Γιατί έχει τόσο κρύο; Μια κουβέρτα ρίξτε μου και αφήστε με να κοιμηθώ.

Ποιος είναι αυτός ο μαλάκας που φωνάζει από πάνω μου; Πόση ώρα έχει περάσει; Κοιμήθηκα πάλι; Κανείς δεν άνοιξε το καλοριφέρ. Κάνει κρύο…

-       - «Άνοιξε τα μάτια σου Γιάννη» φωνάζει η αντιπαθητική φωνή που με ξυπνάει.

-     - «Ανοιχτά τα έχω μαλάκα, δε βλέπεις;» του λέω, μα αυτός επιμένει και το ξαναλέει πάνω από δέκα φορές.

-        «Άι γαμήσου» απαντάω ξέπνοα και παραδίνομαι στην ήσυχη αγκαλιά της θολούρας του μυαλού μου.

Γιατί δε με αφήνουν ήσυχο; Ποιος είναι πάλι αυτός που με πασπατεύει; Γιατί δεν μπορώ να τον ακούσω; Τι στο διάολο γίνεται; Ονειρεύομαι; Είμαι ξύπνιος; Ούτε να ανησυχήσω δε μπορώ. Μιλάμε για τρελή κούραση. Όταν δε με ενοχλούν είναι τέλεια. Μπαίνω μέσα σ’ εκείνο το ζεστό κουκούλι όπου όλα είναι άσπρα, θολά και πάνω απ’ όλα ζεστά και αυτό σα να με τραβάει προς τα κάτω. Προς το κέντρο της γης. Γίνομαι χιλιάδες κιλά και μετά ένα πούπουλο με τα μόρια του κορμιού μου αποσυντίθεται, αυτονομούνται και απορροφούνται σε μια τεράστια δίνη. Σούπερ είναι εδώ. Ξεκούραστα. Και ήσυχα, πολύ ήσυχα.

Είναι σα να έχω βουτήξει στα βάθη της θάλασσας. Αρνητική βαρύτητα, μουσική αρμονία στην κίνηση των σωμάτων κατά πώς ορίζει το νερό,  θολά χρώματα με κυριαρχία του γαλάζιου και ήχοι που μόνο εδώ μπορείς να απαντήσεις. Η στολή χοντρή να προφυλάσσει από το κρύο και τα άκρα μουλιασμένα από το νερό και ντυμένα κι αυτά με νεοπρέν χάνουν την αίσθηση της αφής. Αν, δε, τα βάθη είναι μεγάλα και η μπουκάλα που σε συνδέει με τη ζωή δεν έχει μείγματα κατάλληλα, η μέθη παραμονεύει να σε μαγέψει και να σε κρατήσει κάτω, εκεί, στον παραμυθένιο κόσμο του βυθού. Στο χορό των φυκιών και τη μακαριότητα των κοχυλιών. Ζάλη στην αρχή, αποπροσανατολισμός και ένα αίσθημα ευφορίας όταν το άζωτο εισέλθει στο κεντρικό νευρικό σύστημα και μεταβάλλει την ηλεκτρική δραστηριότητα των μεμβρανών των νευρικών κυττάρων, με αποτέλεσμα να επιβραδύνει τη διάδοση των νευρικών σημάτων.

Μα δε θυμάμαι να βούτηξα. Για την ακρίβεια δε θυμάμαι τίποτα. Και δε βλέπω τίποτα. Και σίγουρα δεν ακούω τίποτα. Μα το πιο περίεργο είναι ότι δε νιώθω τίποτα. Ούτε τα άκρα μου, ούτε το σώμα μου. Δεν είμαι σίγουρος αν νιώθω καν το κεφάλι μου. Κουνάω δεξιά, αριστερά τα μάτια. Αυτό το μπορώ και το καταλαβαίνω. Δεν ξέρω όμως αν είναι ανοιχτά ή κλειστά!

Μια θάλασσα από λευκογκρίζα σούπα. Ούτε ο αέναος χορός των σωμάτων υπάρχει εδώ, ούτε τα απίστευτα χρώματα που ζωγραφίζουν στους μυημένους οι λιγοστές ακτίνες του ήλιου που πεισματικά κατεβαίνουν μέχρι το βυθό της θάλασσας. Μόνον η λύτρωση του σωματικού βάρους και μια τεράστια αβεβαιότητα.  Ο υπερυπολογιστής του μυαλού δεν παίρνει από πουθενά δεδομένα και προχωρά μάταια σε αλλεπάλληλα reboot.

Φευ, καμιά αίσθηση δε λειτουργεί. Καμιά δε συνεργάζεται με τον κεντρικό πυρήνα. Όραση, ακοή, όσφρηση, αφή, γεύση απλά δεν υπάρχουν. Πανικός. Νέα επανεκκίνηση, δοκιμή και τίποτα δεν άλλαξε. Νεκρά όλα, αρνούνται να μεταδώσουν πληροφορίες  στον εγκέφαλο. Check πάλι βάζοντας και τις λοιπές αισθήσεις: αίσθηση θερμότητας, αίσθηση ισορροπίας, αίσθηση πόνου, αίσθηση ιδιοδεκτικότητας.  Τίποτα…

Χαμένος μέσα σ΄ ένα παχύρευστο ζωμό. Ένας χυλός από το απόλυτο τίποτα με περιβάλλει. Να φοβηθώ; Δε μπορώ. Το μυαλό δουλεύει σε τρελούς ρυθμούς. Σχεδόν το ακούω, μέσα στην απόλυτη σιγαλιά, να προσπαθεί να βρεί αποδεκτή για το γνωστικό του επίπεδο απάντηση στο τι μας συμβαίνει. Αρχίζω και κουράζομαι. Άστο βρε πουλάκι μου, τι το ψάχνεις; Νυστάζω. Νυστάζω και άρχισα να κρυώνω πάλι. Αν με αφήσεις να κοιμηθώ όλα θα τελειώσουν. Το ξέρω, το αισθάνομαι. Ούτε φόβος, ούτε πανικός, ούτε απορίες, ούτε άλλες προσπάθειες να καταλάβουμε τι γίνεται.

Reboot…

    

 -----------------------------------

 -        «Σφίξε το χέρι μου. Έτσι μπράβο, κούνα το πόδι σου. Μπράβο. Μπράβο…»

Σε ποιόν μιλάει αυτός; Ο ίδιος δεν είναι που ούρλιαζε πριν; Τι διάολο, γιατί δεν μπορώ να τον δώ; Πότε θα φύγει αυτή η λευκή θολούρα; Ρε μπας και τα έχω τινάξει τα πέταλα και… Και τι; Μου λέει ο Άγιος Πέτρος να κουνηθώ γιατί δημιούργησα τράφικ στην είσοδο του παραδείσου; Δεν παίζει γιατί δεν έχω καμιά δουλειά με τον παράδεισο. Στην κόλαση τότε; Και όλοι αυτοί που γράφανε για τέρατα, για ζέστη και καζάνια, για βάλτους αίματος, φλεγόμενη άμμο, κοχλάζουσα πίσσα και αιώνιο πύρ; Εδώ έχει κρύο και τα πάντα είναι φωτεινά. Θολά αλλά φωτεινά. Σα να με έχουν κλείσει μέσα σε ένα κουκούλι. Χαχα, πολλές ταινίες βλέπεις μεγάλε και σε χάλασε το Χόλιγουντ. Σιγά μη μεταμορφωθείς και σε πεταλούδα.

-        «Έλα, προσπάθησε λίγο, σφίξε το χέρι μου. Κούνα τα δάχτυλά σου. Άνοιξε τα μάτια σου.»

Σ’ εμένα πρέπει να μιλάει αυτός. Τι ηλίθια γλυκανάλατη φωνή.

-        «Μίλα κανονικά ρε μαλακομπούκωμα. Τι θέλεις;»

Έκλαμψη. Ξέρω ποια είναι αυτή η φωνή. Ξέρω πού είμαι!

-        «Γιατί δε βλέπω γιατρέ;»

-        «Κούνα τα δάχτυλά σου»

-        «Ναι, τα κουνάω, αλλά γιατί δε βλέπω;»

-        «’Ελα, μια προσπάθεια μόνο και μετά ξανακοιμάσαι. Τα δάχτυλά σου κούνα.»

-        «Τα κουνάω γιατρέ μου, θα μου πείς τώρα;»

-         «Γιάννη, σου μιλάω, με ακούς; Γιάννη… Γιάννη…»

Όχι ρε πούστη. Όχι. Δε μπορεί. Τι παίζει; Γιατί δε με ακούει; Γιατί δεν τον βλέπω; Γιατί δε νιώθω τίποτα; Γιατί επιμένει με τα δάχτυλα;

-        «Γ Ι Α Τ Ρ Ε Ε Ε Ε…»

 Πανικός. Αυτός είναι πανικός, όχι οι ψευτοκρίσεις που με έπιαναν τόσα χρόνια. Νομίζω ότι ανασαίνω σαν ατμομηχανή , η πίεση πρέπει να έχει φτάσει στο βαθύ κόκκινο. Τρέμω. Αλλά τώρα δεν είναι από το κρύο, είναι από το φόβο. Ωμός, ολοκάθαρος, αρχέγονος φόβος. Ο τρόμος του απόλυτου άγνωστου. Ναι, έτσι πρέπει να είναι η κόλαση. Γιατί τη μελέταγα πρίν; Να ΄τη τώρα μπροστά μου. Με υποδέχεται με όλα της τα κάλλη απλωμένα. Το στήθος μου θα σπάσει. Τουλάχιστον αισθάνομαι κάτι πιά. Δε φτάνει η ανάσα μου. Φοβάμαι. Ναι, φοβάμαι τρελά. Όσο δεν έχω ποτέ φοβηθεί ως τα τώρα. Το ξέρω γαμώτο, το ξέρω. Έγινε μαλακία στην επέμβαση, γι αυτό δεν μπορώ να νιώσω το σώμα μου. Γι αυτό είναι τόσο ανήσυχη η φωνή του Καμπέλη.

-        «Τη γαμήσαμε…» ψελίζω, μάλλον στον εαυτό μου παρά σε οποιονδήποτε άλλο και σταματάω να παλεύω...

-        «Τη γαμήσαμε…»

Σώστε οτιδήποτε αν σώζεται

Γνωρίζουμε οτι εδώ και μια 20ετία το χειρότερο που έχει να επιδείξει ο κλάδος μας είναι οι λαδιάρηδες και οι συνδικαλιστές του. Πραγματικά, δεν ξέρω ποιοι έχουν κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά, αν και με ένα κανονικό πειθαρχικό οι συκοφάντες, οι εκβιαστές, τα payroll και τα κάθε είδους αποβράσματα της δημοσιογραφίας θα ήταν πιο μαζεμένοι και πιο… διαγραμμένοι!

Άρα, επανέρχομαι στους συνδικαλισταράδες μας οι οποίοι αφού κατέστρεψαν κάθε ψήγμα διαπραγματευτικής δύναμης που είχε ο κλάδος, αφού έκαναν την ΕΣΗΕΑ το αγαπημένο ανέκδοτο των εργοδοτών, αφού με τις μαλακίες τους απαξίωσαν την έννοια της απεργίας, κατάφεραν και να είναι τόσο σκοτωμένοι μεταξύ τους σε σημείο που αδυνατούν να συνεννοηθούν για το παραμικρό.  Ενώ ο κλάδος είναι διαλυμένος και δέχεται λυσσαλέες επιθέσεις από τη γάγγραινα των διαφημιστών, από πολιτικούς, κυβερνήσεις, κόμματα, οργανωμένα συμφέροντα, wannabe εκδότες και καναλάρχες και κάθε άλλη ύαινα που μύρισε το θάνατο, οι ίδιοι οι… «επιτελάρχες» του σωματείου επιδίδονται εδώ και μια 5ετία σε ένα ιδιότυπο εμφύλιο που έχει να κάνει μόνο με τους ίδιους, τις ιδεοληψίες τους, την κοπριά που κουβαλούν μέσα στο κεφάλι τους και το ποιος «κατουράει μακρύτερα».

Κατέστρεψαν την ΕΣΗΕΑ, δεν κατάφεραν στιγμή όχι να προλάβουν αλλά ούτε καν να καταλάβουν τις εξελίξεις και τώρα πια χάνουν και το μοναδικό πράγμα για το οποίο άξιζε να παλέψουμε, τον ΕΔΟΕΑΠ.

Μέχρι και το παιδάκι που μόλις έκατσε μπροστά σε υπολογιστή διαδικτυακής γαλέρας, γνωρίζει εδώ και 3-4 χρόνια ότι το αγγελιόσημο αποκλείεται να συνεχίσει να υπάρχει με τη μορφή που έχει. Τα δύο τελευταία χρόνια δε, αυτό είχε γίνει απολύτως σαφές σε όλους και από κάθε κυβερνητικό ή άλλο υπεύθυνο. Τι έκαναν γι αυτό οι συνδικαλισταράδες που ΕΜΕΙΣ ΕΚΛΕΞΑΜΕ; Τσακώθηκαν. Για την ακρίβεια, τσακώνονται συνέχεια. Ανταλλάσσουν απειλές, ενίοτε βρισιές, βγάζουν ανούσιες ηλίθιες ανακοινώσεις τις οποίες διαβάζουν μόνοι τους και φτιάχνονται. Όλοι τους για το «καλό του κλάδου». Του κλάδου που τον έχουν γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και δεν τον έχει ενημερώσει κανείς για το τι ακριβώς συζητιέται πίσω από τις κλειστές πόρτες.

Το Σωματείο που έχει για μότο τη ρήση πως «η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης» αρνείται να δημοσιεύσει τις συζητήσεις για το μέλλον του πόρου για το Ταμείο μας και εν έτη 2016 μας εγκαλεί για μη συμμετοχή όταν ζητεί να παραβρεθούμε κάθε τόσο σε μια χαώδη συνέλευση σε κάποιο ξενοδοχείο για να δούμε τους ίδιους χαχόλους να τσακώνονται. Ποτέ δεν πέρασε όμως από το μυαλό τους για παράδειγμα, η δημιουργία μιας διαδικτυακής πλατφόρμας προτάσεων τύπου opengov.

Λοιπόν αγαπητοί μου ανύπαρκτοι, ανίδεοι και επικίνδυνοι ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ συνδικάλες. Οδηγήσατε σε έναν πόλεμο αντί σε μια διαπραγμάτευση, διότι αρνηθήκατε να δείτε την πραγματικότητα. Καταφέρατε να τους βάλετε όλους απέναντι: πολιτικούς, φορείς, εργοδότες, κοινωνία, και να έχετε και στον κλάδο δύο εμφύλιους να μαίνονται. Έναν τον δικό σας «πολιτικό-ιδεολογικό» (!) και έναν με το να αρνείστε τη νέα πραγματικότητα του διαδικτύου.

Τώρα πια, πάνω στα καπνισμένα ερείπια, έχετε μία και μόνο δουλειά πια να κάνετε:
Να υπάρχει ο ΕΔΟΕΑΠ την επόμενη ημέρα.
Να υπάρχει για την περίθαλψη, το φάρμακο και την επικούρηση εργαζομένων και συνταξιούχων στα ΜΜΕ.

Δεν ενδιαφέρουν κανέναν οι ιδεοληψίες της κάθε Πόπης, οι απειλές του κάθε Νίκου, οι ασυναρτησίες του κάθε Κωστάκη κ.ο.κ. Το δόγμα του όλα ή τίποτα είδαμε πού μας έβγαλε.

Το μόνο που είναι μετρήσιμο μέγεθος πια, είναι η υγεία των ίδιων και των παιδιών μας. Είναι το φάρμακο και η επικούρηση του συνταξιούχου. Είναι η περίθαλψη των ανήμπορων.

Όποιος παίξει με αυτά στο βωμό ιδεοληψιών, έχει ονοματεπώνυμο και θα το πληρώσει όπως του πρέπει. Δε μιλάμε πια για υψηλή πολιτική και μακροοικονομία. Κανείς δε μπορεί να παίζει παιχνιδάκια με τη ζωή των παιδιών μας χωρίς να υποστεί τις συνέπειες. 

Κατανοητό;

Το Μποτάκι μου

Ήταν 15αύγουστος πριν την Αλλαγή. Έβραζε ο τόπος στις Ράχες και έπαιζα με το «αδελφάκι μου» το Νίκο κάτω από τον ίσκιο της μουριάς στο σπίτι της θείας της Μαρίας. Εκεί συναντηθήκαμε για πρώτη φορά. Ήταν ένα πλασματάκι όσο η παλάμη ενός ενήλικα. Δεν της έριξα δεύτερη ματιά. Άλλωστε δεν έπρεπε να ζηλέψει ο μεγάλος, τον οποίο μόλις είχα πείσει ότι τα νεογνά κοτοπουλάκια δεν τα μεταφέρουμε σφίγγοντας το λαιμό τους γιατί… χαλάνε!

Σε αυτό το μοτίβο συνεχίσαμε για μέχρι την ηλικία που άρχισε να μιλάει. Τι δράμα κι αυτό! Άρχιζε και σταματημό δεν είχε. Μέχρι και το κόλεϊ της οικογένειας ο Λούντβιχ, μετά από δεκατέσσερα παραμύθια που του έλεγε σερί, προσπαθούσε να πάει κάπου να κρυφτεί για να μην ακούει άλλο και την απωθούσε με την ουρά του.

Η αλήθεια είναι ότι με το Νίκο της κάναμε λίγο τη ζωή μαύρη και την πειράζαμε μέχρι σημείου βρασμού. Άντεχε όμως. Είχε βρει δε και φοβερό κόλπο για να εκδικείται: Ούρλιαζε στα καλά του καθουμένου και υποστήριζε στη μαινόμενη Καίτη ότι την πείραζε ο Νίκος! Έπιανε πάντα!

Κάπου εκεί άρχισαν και οι performance ανησυχίες της. Ενόργανη στην αρχή και χορός μετά. Δε περπατούσε κανονικά ούτε λεπτό. Πηδηματάκια, συνεχείς κωλοτούμπες και σπαγγάτο ενώ (βεβαίως) σου μίλαγε. Τσατάλια τα νεύρα. Πρέπει να πήγα σε περισσότερες παραστάσεις χορού απ’ ότι σε συναυλίες. Αν μπορούσα ας έκανα κι αλλιώς.

-          Γιώργο (έλεγε στον Σακκά μια Κυριακή του Νοεμβρίου), έχω παράσταση το Σάββατο, θα έρθεις να με βγάλεις φωτογραφίες;

-          Βεβαίως Μποτίνι, το Σάββατο που μας έρχεται;

-          Όχι, τον Ιούνιο!!!

Η συνομιλία είναι αληθινή.

Δεν είμασταν «κοντά». Τη λάτρευα πάντα, αλλά η διαφορά ηλικίας δεν μπορούσε να υπερκαλυφτεί. Στα 25 μου ήταν 13. Χάος.

Μέχρι που τον Αύγουστο του 2003 πήγαμε μαζί διακοπές στο Κουφονήσι. Δε θα σταθώ στα υπόλοιπα, μα μου έχει μείνει το παγωτό χωνάκι που τρώγαμε αργά το βράδυ τα δυό μας, καθισμένοι στο πεζούλι από τις καλαμιές χωρίς να λέμε κουβέντα. Άχνα. Και για εμένα τουλάχιστον ήταν σαν να τα είχαμε πει όλα. Μαγικό.

Εκεί μεγάλωσε για μένα. Εκεί, χωρίς να πούμε κουβέντα, έγινε στα μάτια μου από αγαπημένο ανιψάκι, το δικό μου Μποτάκι.

Το Μποτάκι που έμελλε αργότερα να είναι ο άνθρωπος που θα με τράβαγε καθημερινά από την προσδοκία ενός θανάτου που θα σταματούσε το συνεχή πόνο. Που θα γινόταν το «ηχείο» μου στον κόσμο και ο προστάτης άγγελος.

Μέχρι και βόλτα με λίαρ τζέτ την έχω πάει την αχάριστη. Εγώ τρελά χαρούμενος στο κλειστοφοβικό φορείο γεμάτος καλώδια, σωλήνες και πράγματα που κάνουν μπίπ, να κοιτάω από κοντά τις χιονισμένες Άλπεις και ο Μπότος με τους δύο γιάτρουλες με γουρλωμένα τα μάτια από αγωνία μην τους πάθω τίποτα κατά τη διάρκεια της πτήσης και χαιρετήσω τον πλάτανο…

Έχετε δει στα σήριαλ τους κυριούληδες  με την τραχειοτομία που διηγούνται την ιστορία της ζωής τους; Ε, δεν παίζει! Δεν μπορείς να μιλήσεις με τραχειοτομία και αναπνευστική υποστήριξη. Καθόλου. Ντίπ. Ούτε να φωνάξεις. Ούτε να ουρλιάξεις. Αν, δε, έχεις και μια περιποιημένη τετραπληγία, τότε δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να κουνάς το κεφάλι, τα χείλια και να ανοιγοκλείνεις τα μάτια. Μπορείς όμως μια χαρά να εκνευρίζεσαι, να θυμώνεις, να κλαίς, να λυπάσαι, να πέφτεις σε κατάθλιψη, να θέλεις να σκοτώσεις και να θέλεις να ψοφήσεις μπας και ξεμπερδέψεις.

Όλα αυτά καλέστηκε να τα διαχειριστεί στα καλά καθούμενα η Μπετίνα. Από το Κουφονήσι που θα πήγαινε με τον Μπάξα, βρέθηκε στην κόλαση του Άλενσμπαχ. Δίπλα μου 18 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, για τέσσερις μήνες (χωρίς να βάλω μέσα ένα μήνα «προθέρμανση» στη Θεσσαλονίκη).

Διάβαζε τα χείλη μου και μετέφερε τι έλεγα σε γιατρούς και θεραπευτές. Μου μετέφραζε όταν δεν καταλάβαινα τι έλεγαν, κανόνιζε όλα τα διαδικαστικά, ήταν μαζί και βοηθούσε ενεργά σε φυσιοθεραπείες και εργοθεραπείες, τσακωνόταν με γιατρούς και νοσοκόμες, κανόνιζε τα πάντα και φρόντιζε τα πάντα. Μετά, το βράδυ, καθόταν εξουθενωμένη μέχρι να με πιάσουν τα χαπάκια και βλέπαμε ταινίες στο star. Πρέπει να έχουμε δει ό,τι απίστευτη μαλακία έχει υπάρξει.

Το πρόβλημα ήταν το τηλέφωνο. Το καθημερινό τηλεφώνημα στις 8 ώρα Ελλάδας στην Κατερίνα και τη Βίλυ. Κράταγε το ακουστικό του κινητού στο αυτί μου, εγώ άκουγα, κουνούσα τα χείλη μου, η Μπετίνα προσπαθούσε να μεταφέρει, ξανά το τηλέφωνο στο αυτί μου… Έχετε δοκιμάσει να πείτε ένα ζεστό και καθησυχαστικό «σ αγαπώ» μέσω άλλου; Ε, δε γίνεται!

Ήξερε πότε έπρεπε να κρύψει τα δάκρυά μου, ήξερε πότε έφτανα στα όριά μου, ήξερε πότε παρακάλαγα να τελειώσει το μαρτύριο του νευρολογικού βρογχοσπασμού. Μου τα έχωνε άσχημα όταν δήλωνα παραίτηση, κλαίγαμε παρέα όταν οι πόνοι δεν πέρναγαν με τα φάρμακα.

Το 25χρονο κοριτσάκι είχε γίνει για τους άλλους η καραμπιτσάρα Φράου Μπετίνα. Για εμένα η Φράου-λίτσα μου.

Το Μποτάκι μου κάνει οικογένεια. Παντρεύεται σήμερα και κάπου εδώ κανονικά θα έγραφα ότι ο γαμπρός θα πρέπει να προσέχει και ότι η ανάσα μου θα είναι στο σβέρκο του μια ζωή, διότι όποιος πληγώσει τη Μποτ…κτλ
Ο Μπάξας όμως δεν χρειάζεται τέτοιες νουθεσίες. Πρώτον γιατί έχει αποδείξει τόσα χρόνια ό,τι χρειαζόταν ν’ αποδείξει και δεύτερον γιατί στο Άλενσμπαχ τα Χριστούγεννα του 2007 είχα δει στο βλέμμα του την ίδια απειλή προς εμένα: «Μην μου τη ζορίσεις άλλο, θα έχεις να κάνεις μαζί μου θείο»!

Αρπάχτε τη ζωή απ τα μαλλιά, δείξτε της  ποιος είναι το αφεντικό, κάντε παιδιά για να νιώσετε την αληθινή ευτυχία και να έχετε πάντα
Καλή τύχη αγάπες μου.

   

H μητέρα των μαχών για τους δημοσιογράφους

Η ΕΣΗΕΑ και οι –εκλεγμένοι- άχρηστοι που αποτελούν το δ.σ. της είναι εδώ και μια 25ετία σωματείο-σφραγίδα. Είναι μακράν το χειρότερο συνδικαλιστικό σωματείο, με τύπους που κάνουν πολιτική και πουλούν παραγοντιλίκι, αντί να παλεύουν για τα δικαιώματα των εργαζομένων και καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας.

Λίγο καιρό πριν μπω κι εγώ στο μητρώο της ήταν ένα κλειστό κλαμπάκι δεξιών, πιο συντηρητικό κι από συνέλευση καρδιναλίων. Στην πορεία οι συσχετισμοί άλλαξαν, οι πλειοψηφίες άλλαξαν, αυτό που δεν έφυγε ποτέ ήταν η μούχλα.

Η ΕΣΗΕΑ, είτε αριστερή, είτε δεξιά, αρνείται πεισματικά να δει το μέλλον, άρα αδυνατεί να προλάβει τις εξελίξεις και να δουλέψει για αυτές προς όφελός της. Κάποτε δεν ήθελε στις τάξεις της τους εργαζόμενους στην τηλεόραση, μετά αρνήθηκε να ανοίξει την πόρτα στα ραδιόφωνα και ακόμα και σήμερα δεν θεωρεί δημοσιογράφους όσους δουλεύουν σε site. Δικαιολογίες πολλές, αλλά ουσία μία: Ανικανότητα να διαβάσει τι έρχεται. Και δεν μιλάμε για το σύλλογο συμβολαιογράφων Αρκαδίας (με το συμπάθειο), αλλά για το «πρώτο πνευματικό σωματείο της χώρας», όπως αρέσκονταν να λένε οι παλαιότεροι.

Κάπως έτσι φτάσαμε σε πόλεμο. Για την ακρίβεια μιλάμε για την μητέρα των μαχών για τους δημοσιογράφους. Μια μάχη που αν τη χάσουμε –όπως όλα δείχνουν- τελειώσαμε. Μια μάχη που οι φωστήρες συνδικαλιστές μας ποτέ δεν είδαν να έρχεται και να ετοιμάσουν τον κόσμο τους για αυτή, διότι πίστεψαν όλες τις υποσχέσεις που έδιναν οι πολιτικοί τους «φίλοι». Τόσο καλοί δημοσιογράφοι.

Βρισκόμαστε στη μέση της μητέρας των μαχών διασπασμένοι, με έναν ιδιότυπο εμφύλιο να μαίνεται σε πολλά μέτωπα τα τελευταία χρόνια και με τους υποτιθέμενους στρατηγούς να μην μιλάει ο ένας στον άλλον. Σα να μην έφτανε αυτό, κάθε κομματικό μπουλούκι δίνει διαφορετική γραμμή στα μέλη του και κάθε μαγαζί εκδίδει ανακοίνωση με άποψη για το τι πρέπει να γίνει. Το απόλυτο μπάχαλο!

Έχουμε απέναντί μας την κοινωνία γιατί ποτέ δεν αντιδράσαμε στο «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι» και ενίοτε το προκαλέσαμε. Έχουμε απέναντί μας την πιο ανάλγητη κυβέρνηση που έχει δει ο τόπος, την τρόικα, τους εργαζόμενους στα site και τους εργάτες Τύπου που ποτέ δεν δεχτήκαμε στον ΕΔΟΕΑΠ, τα κόμματα που βρίσκουν την ευκαιρία να ξεφορτωθούν μια και καλή τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους, έχουμε φυσικά και τους εκδότες-καναλάρχες και διαφημιστές που εδώ και πολλά χρόνια ζητούν να τσεπώσουν το αγγελιόσημο.

Και τι κάνουμε; Τυφλή απεργία!

Απεργούμε, οι εφημερίδες δεν κυκλοφορούν, τα ραδιόφωνα παίζουν τραγουδάκια, οι τηλεοράσεις Μενεγάκη και όλοι είμαστε μια ευτυχισμένη παρέα! Αυτή είναι η επικοινωνία που κάνουν οι επαγγελματίες του χώρου στο πρόβλημά τους. Το θάβουν στην αφάνεια.

Φυσικά και είμαι υπέρ της απεργίας. Όμως μιας απεργίας διαρκείας, δυναμικής, με όλα τα μέσα και όλες μας τις δυνάμεις. Με όλα τα όπλα συντονισμένα. Με ειδήσεις όλη τη μέρα σε ραδιόφωνα και κανάλια που θα εξηγούν το πρόβλημα, θα βγάζουν ανθρώπους να μιλήσουν για αυτό, θα αναλύουν και θα –ναι- θα προπαγανδίζουν τα της απεργίας. Με όλες τις εφημερίδες κρεμασμένες στα περίπτερα με πρώτο θέμα την επιχείρηση φίμωσης των δημοσιογράφων, με όλα τα site να βομβαρδίζουν το διαδίκτυο με επιχειρήματα για αυτό τον αγώνα. Τα Μέσα είμαστε εμείς. Τα Μέσα είναι οι δημοσιογράφοι και οι εργάτες Τύπου και στην μητέρα των μαχών δε χωρούν ερωτήματα σε ποια χέρια θα περάσουν και τι θα μεταδίδουν. Αυτή είναι η μάχη που πρέπει να δοθεί και πρέπει να είναι λυσσαλέα και μέχρι να πέσει και ο τελευταίος.

Αν οι μιντιάρχες θελήσουν να αντιδράσουν είτε με λοκ-άουτ, είτε με απαγορεύσεις, τότε πάλι η απάντηση είναι μία: Λουκέτο παντού και παράλληλα έκδοση εφημερίδας από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ και του ΕΔΟΕΑΠ, κατάληψη των στούντιο της ΕΡΤ και και του ΑΠΕ με συνεχείς εκπομπές ενημέρωσης και ροή ειδήσεων από εκεί.

Δύσκολο; Προφανώς. Όλα τα άλλα όμως είναι χαμένος κόπος και τουφεκιές στον αέρα δεν είναι αγώνας. Ας δώσουμε αυτή τη μάχη και αν επιζήσουμε, πράγμα πολύ δύσκολο όπως είναι σήμερα τα πράγματα, ξεκαθαρίζουμε και τα υπόλοιπα. Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά για κανέναν μας. Είτε πέσουμε, είτε σταθούμε όρθιοι.  

Γ.Γ.

Καλό ταξίδι ρε μούργο!

Και ξαφνικά κάποιος εκεί ψηλά παρατάει την επετηρίδα και αποφασίζει να δώσει στον βαρκάρη νόμισμα για έναν από τη δική μας ΕΣΣΟ. Όχι μετά από δυστύχημα, ούτε από τίποτα κωλοκαρκίνους. Από γρίπη ρε φίλε!
Ο χάρος που είχε χάσει δυό φορές απανωτά το ματσάκι, τελικά το έστησε και πήρε τον Μούργο μας με πουστιά.
Δυό φορές είχανε συναντηθεί στα μαρμαρένια αλώνια ενός παγωμένου χειρουργείου στην μακρινή Αγγλία. Εκεί όπου οι νευροχειρούργοι του ανοίξαν το κεφάλι και έπαιξαν με τους νευρώνες που είχαν μπερδευτεί σε δαιδαλώδεις δρόμους. Την πρώτη φορά το παιχνίδι το δώσαμε παράλληλα. Εγώ στη Θεσσαλονίκη και ο Μήτσος στην Αγγλία τις ίδιες μέρες.
«Τα καταφέραμε ρε» μου έλεγε μερικούς μήνες μετά που γύρισα ανακατασκευασμένο ερείπιο από τη χώρα του Σόιμπλε και του ντόκτορ Κάπς. «Τον σκίσαμε το χάρο!».

Δημήτρης Γκίκας.
Το must στις μικρομεταφορές!

Αυτό το σλόγκαν έγραφε η επαγγελματική του κάρτα. Δεν ξέρω με σιγουριά ποιος από όλους τους παλαβούς εκείνης της υπέροχης παρέας το είχε σκαρφιστεί, αλλά ο Μήτσος το τύπωσε με περηφάνια. Την ίδια περηφάνια που είχε όταν από έφηβος, την ώρα που εμείς σκεφτόμασταν την επόμενη γκόμενα ή τα γκριπς που θα βάλουμε στο φτιαγμένο μας παπί, ο Δημήτρης είχε να βοηθήσει τον πατέρα του στις μετακομίσεις. Και όταν αυτός έφυγε νωρίς, ο Μήτσος κληρονόμησε ένα μπουρδέλο φορτηγάκι με αιώνες λειτουργίας, μερικά χρέη στο καταραμένο ΤΕΒΕ, τον άρρωστο Χρήστο τον μεγάλο του αδελφό, ένα σπιτάκι με τσιμεντένια αυλή βγαλμένο λες από ελληνική ταινία του ’50 και μια βασανισμένη μάνα.
Τα αμέτρητα φορτία που κουβάλησε στην πλάτη, του σακάτεψαν ισχίο και γόνατα πριν πατήσει τα 40. Η κατάρα του εργάτη.
Ο Μήτσος εκεί. Μικρομεταφορές. Μπορούσε να κάνει κι αλλιώς; Ο ίδιος κάπως θα την έβγαζε, οι άλλοι δύο;

Τον ζήλευα το ομολογώ!
Δεν ζήλευα τις απίστευτες γνώσεις του στη μουσική. Δε ζήλευα τον τρόπο που απομνημόνευε χωρία ολόκληρα από τα βιβλία που καταβρόχθιζε. Δεν ζήλευα τα Αγγλικά του, που ανάθεμα αν κατάλαβα ποτέ που διάολο τα έμαθε. Δε ζήλευα καν τα μάγια που έκανε στις τσιπούρες και έπεφταν με τα μούτρα στα δικά του μόνο πεταχτάρια.
Ζήλευα την απλότητά του, που με πήγαινε πίσω στα παιδικά μου χρόνια, στον Χαράλαμπο και τη Βασίλω, τον κυρ Βαγγέλη και την Αλτάνα, τη θεία Χαρίκλεια, τον θείο τον Βασίλη. Ζήλευα την ικανότητα να χαίρεσαι πραγματικά με πράγματα απλά. Να σου φτιάχνει τη μέρα η μυρωδιά από το ψημένο ψωμί. Να στήνεις τσιμπούσι με φίλους πάνω σε μια ψησταριά που έριξες δυο τρεις μουρμουρίτσες που σπαρταράν και δίπλα στο καζάνι να βράζουνε τα μαζεμένα από τα χέρια σου χόρτα. Έφτιαχνε πίτα η μαμά κι ο Μήτσος κέρναγε σα να ‘τανε η τούρτα της γιορτής του. Εμείς μπορεί να είχαμε κατάθλιψη για ένα κάρο ανούσιες στο τέλος παπαριές και ο Μήτσος έπαιρνε μέσα στην χαρά να πει: «Η μάνα ζύμωσε ψωμί, είναι υπέροχο. Πάρε το Κατερινιό κι ελάτε». Ψωμί κι αλάτι. Η ουσία της ζωής…

Μιλήσαμε τη μέρα της γιορτής μου. Δεν είχε κάποιον να τον φέρει σπίτι κι εμείς σε λίγο θα βγαίναμε. Ήταν πιο ενθουσιασμένος από παιδάκι στη Ντίσνεϊλαντ: Το Διονυσάκι του είχε χαρίσει ένα τάμπλετ! Είχε χωθεί ολόκληρος μέσα στους ωκεανούς της πληροφορίας και φόρτωνε ασταμάτητα δεδομένα στις αποθήκες της θαυμαστής του μνήμης. «Είναι μαγικό», μου έλεγε, «βρίσκω απαντήσεις σε κάθε απορία που μπορώ να σκεφτώ.»

Πριν τρεις μέρες σήκωσε υψηλό πυρετό. Την επόμενη εισήχθη στο νοσοκομείο. Εχθές τον έβαλαν στην εντατική όπου και κατέληξε. Από γρίπη. Από γρίπη ρε φίλε, ενώ είχε βγει καθαρός από δύο εγχειρήσεις στον εγκέφαλο!

Κάποιος εκεί ψηλά θα ήθελε dj, παρέα στο ψάρεμα ή κάποιον αυθεντικό προλετάριο για να φιλοσοφεί.

Καλή αντάμωση ρε φίλε.

    

  

     

Πρώτα εμείς και μετά η Ευρώπη

Είναι απλά θλιβεροί όσοι χαίρονται με το σοδομισμό που υπέστη ο Έλληνας Πρωθυπουργός από το συντηρητικό ιερατείο της ΕΕ και τη Γερμανική  Κομμαντατούρ. Είναι θλιβεροί και κατάπτυστοι γιατί τον εξευτελισμό δεν τον υπέστη ως Τσίπρας, ως άτομο, αλλά ως εκπρόσωπος μιας χώρας. Το ξύλο το φάγαμε όλοι μας, αντανακλά σε όλους μας, δεξιούς και αριστερούς, Ευρωπαϊστές ή Ευρωσκεπτικιστές. 
Τα λάθη της κυβέρνησης Τσίπρα στη διαπραγμάτευση είναι κολοσσιαία. Η απάντηση όμως της Γερμανίας και των δορυφόρων της, που έπεσαν εκδικητικά πάνω στην τραυματισμένη Ελλάδα με μόνο σκοπό να τη λιώσουν, κατέδειξε πως αυτή η Ευρώπη δεν έχει μέλλον, δεν αφορά τους λαούς και είναι απλά μια τεράστια Ευρωπαίκή Α.Ε. 
Ο μόνος τρόπος όμως για να αλλάξει η Ευρώπη, είναι να αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί. Αυτό δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει χρόνο, πολιτική στοχοπροσήλωση και συνεργασία των δυνάμεων εκείνων που θέλουν και ονειρεύονται μια Ευρώπη για τους λαούς, μια Ευρώπη της αλληλεγγύης. 
Μέχρι τότε όμως, η Ελλάδα πρέπει να είναι σε θέση να μπορεί να ακολουθεί, να συμπράττει και να συναποφασίζει ισότιμα στην μεγάλη οικογένεια. Πρέπει να αφήσει στην άκρη τους λαίκισμούς και την προστασία των "πελατών", να δουλέψει σκληρά, να ιδρώσει πολύ, να τα αλλάξει όλα, ώστε να ξαναμπεί στο κλαμπ των "πηδαλιούχων" της ΕΕ. Διότι μόνο αν είσαι στο πηδάλιο μπορείς να αλλάξεις την πορεία. 
Έχουμε, δυστυχώς, μόνο μια προοπτική. Το 3ο Μνημόνιο να μην είναι το "φαρμακερό". Να δουλέψουμε έτσι ώστε το κάνουμε να πετύχει. Η "τιμωρία" που μας επιφύλαξαν, να γίνει η αφετηρία για να χτίσουμε ένα καινούριο κράτος. Γίνεται αν όλοι μας βγάλουμε το σκασμό, πάψουμε να σκεφτόμαστε μόνο την πάρτι μας και αν αλλάξουμε το ελεεινό και τραγικά "λίγο" πολιτικό προσωπικό, ανεξαρτήτως κομμάτων. Πρώτα πρέπει να αλλάξουμε εμείς και μετά να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την Ευρώπη.
Θέλει κόπο, θέλει "αίμα-δάκρυα και ιδρώτα", αλλά έτσι κι αλλιώς μεγαλώσαμε τραγουδώντας οτι για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ.

Κοιτάει την ΕΡΤ και βλέπει μια Γκερνίκα

Βρέθηκα στην ΕΡΤ το «βρώμικο ‘89», μετά την στρατιωτική μου θητεία. Προφανώς η σύμβαση που υπέγραψα ήταν αποτέλεσμα του βιογραφικού μου, των ικανοτήτων μου και των μέχρι τότε επαγγελματικών μου επιτυχιών και όχι των τηλεφώνων που έπεσαν αρμοδίως.

Με έβαλαν στη σύνταξη ειδήσεων του 5^ου προγράμματος  (η φωνή της Ελλάδας στα βραχέα). Πολύ δύσκολη και απαιτητική δουλειά! Ήμασταν πέντε άτομα βάρδια 10:00-14:00 για να παίρνουμε τις έτοιμες ειδήσεις από το 2^ο πρόγραμμα, να τις ξαναγράφουμε πιο μικρές και να τις βάζει σε σειρά αξιολόγησης ο αρχισυντάκτης (6^ο άτομο αυτός). Να σημειώσουμε, δε, ότι εμείς μόνο «απαγγέλαμε», έγραφαν οι δύο δακτυλογράφοι βάρδιας!..

Για αυτή τη βάρβαρη εργασία, αμειβόμουν με πολύ περισσότερα χρήματα απ ότι έπαιρνα ως συντάκτης ύλης στην εφημερίδα, όπου με πήγαιναν… εμπλοκή από τις 3 το μεσημέρι μέχρι τις 4 τα ξημερώματα! Λογικό…

Το κακό ήταν ότι επειδή είχα χαρακτηριστεί ως ΠΑΣΟΚος, δε με άφηναν να κάνω ούτε το ενάμιση κείμενο που μου αναλογούσε και ήμουν διαρκώς «ψυγείο» διαβάζοντας εφημερίδες και πίνοντας καφέδες ώσπου να περάσουν οι ώρες της βάρδιας. Αποτέλεσμα ήταν να βαριέμαι τη ζωή μου. Έτσι, παρά τις αντίθετες συμβουλές όποιου μιλούσε Ελληνικά -και Αγγλικά-, πριν κλείσει χρόνος παραιτήθηκα από αυτή την… απάνθρωπη δουλειά με το που βρήκα μια αληθινή εργασία στον ιδιωτικό τομέα, σε κανάλι, απ όπου έπαιρνα κάπως λιγότερα χρήματα μάθαινα όμως κάτι.

Βλακωδώς, δε δέχτηκα να επανέλθω ούτε όταν η νέα κυβέρνηση Παπανδρέου του ’93 έκανε μόνιμους όσους είχαν «εκδιώξει» (δεν είχαν ανανεώσει τις συμβάσεις) οι κακοί δεξιοί. Προέβαλλα το επιχείρημα ότι εμένα δε με έδιωξαν, έφυγα. Λες και ένοιαζε κανέναν, λες και θα το έψαχναν…

Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, έχουμε «πρώτη φορά αριστερά», όλα έχουν αλλάξει στον χάρτη των media μετά τους εγκατακρημνισιγενείς σεισμούς στην οικονομία και την κοινωνία, εγώ και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων μου είμαστε άνεργοι ή υποαμοιβόμενοι, συκοφαντημένοι ως «καθεστωτικά όργανα» και πεμπτοφαλαγγίτες της ενημέρωσης, όταν γράψουμε κάτι αντίθετο με τα πιστεύω του Λαφαζάνη, τρώμε ξύλο –κανονικό ή λεκτικό- από μπάτσους, από γουρούνια νεοναζί και από δολοφόνους επιχειρηματίες και ουδείς ασχολείται (ούτε καν εμείς οι ίδιοι συλλογικά).

Ένα μόνο παραμένει ίδιο και αναλλοίωτο: η αγάπη των κυβερνώντων για ένα Μέσο που θα το ελέγχουν απόλυτα. Ένα κρατικό Μέσο στο οποίο θα βολεύουν το κάθε μίσθαρνο όργανο της προπαγάνδας τους.

Κάπως έτσι, οι ίδιοι που σκυλόβριζαν τόσα χρόνια την ΕΡΤ και τους δημοσιογράφους της, βρέθηκαν εν μία νυκτί όχι μόνο αλληλέγγυοι, αλλά και σωτήρες. Ο Σύριζα μπορεί να μην έχει κάνει τίποτα ως τώρα καθώς πολιτεύεται με «δημιουργική ασάφεια», έσπευσε όμως να περάσει νόμο με τον οποίο ανατρέπει τη φασιστική απόφαση Σαμαροβανιζέλων για τη δικτατορική επιβολή του «μαύρου» στο σήμα της ΕΡΤ. Μέχρι εδώ καλά (περίπου).

Όμως, τα πράγματα αλλάζουν και το μάτι γυρίζει ανάποδα όταν, κατά την κάθε άλλο παρά συμπαθή ΠτΒ, πρέπει να τιμηθούν ως πεσόντες στο καθήκον και μάρτυρες της Δημοκρατίας οι νεκροί της ΕΡΤ! Ποιοι νεκροί Θεσμέ μου; Είχαμε κάτι σε εισβολή με τανκ, ειδικές δυνάμεις, τραυματίες και νεκρούς στο ραδιομέγαρο και μου διέφυγε καθώς ήμουν ζαλισμένος από τα ουρλιαχτά της Ραχήλ ή έβλεπε οράματα η Ζωίτσα όταν έσκουζε στις μικροφωνικές για βοήθεια;
«Ο αγώνας των εργαζομένων στην ΕΡΤ δεν έχει ιστορικό προηγούμενο» είπε από το βήμα της Βουλής η ΠτΒ και με άφησε ξερό, ενώ κάλεσε τον αρμόδιο υπουργό για τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα Νίκο Παππά να μεριμνήσει ώστε να φέρει άμεσα στη Βουλή ρύθμιση για την πλήρη αποκατάσταση «των ανθρώπων και των συλλογικοτήτων» που έδωσαν  αγώνα «για την αποκατάσταση τη Δημοκρατίας»!..
Θυμίζω στον άμοιρο αναγνώστη που για κακή του τύχη κατοικεί ακόμα σε αυτή τη χώρα, ότι μιλάμε για την ΕΡΤ και όχι για το Πολυτεχνείο του ΄73. Κάτι τέτοια άκουσε και ο πιο γραφικός από τσολιά στα βλάχικα της Βάρης, Στάθης Παναγούλης και δήλωσε και αυτός από βήματος Βουλής: «η κυβέρνηση πρέπει να αποκαταστήσει όλους τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα όλους εκείνους που αγωνίστηκαν για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία».

Έτσι μάλιστα.  Σωστό και επαυξάνω. Να αποκατασταθούν τα παιδιά. Μη μας λέτε όμως παραμύθια για πεσόντες, διότι ουδείς κοίταξε τις εκατόμβες νεκρών και τους πολυτραυματίες από το Alter, την Ελευθεροτυπία, την Απογευματινή, τη Βραδυνή, την Εξπρές, τον Επενδυτή, Αδέσμευτο Τύπο, τους ομίλους Λυμπέρη και Ιμάκο, το Πρακτορείο Διανομής Ξένου Τύπου, 902, Τυποεκδοτική, Αυριανή, Φίλαθλο, Κέρδος και πολλά άλλα «μαγαζιά» που έβαλαν λουκέτο χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί. Αυτοί όμως ήταν «συστημικοί», ενώ η ΕΡΤ ως γνωστών, «εξ από ανέκαθεν και πάντοτε» ήταν το προπύργιο της επανάστασης ε;..

Υστερόγραφα

• ·         Ναι, θέλω να υπάρχει δημόσια ραδιοτηλεόραση. Με ένα κανάλι, ένα ραδιόφωνο και ένα site, όσο είναι δυνατόν πολυφωνική και ανεξάρτητη, με αποκλειστική εργασία και δσ εκτός κομμάτων. Στη δε επιλογή διευθυντών-αρχισυντακτών να έχουν ποσοστό ευθύνης και οι δημοσιογράφοι.
• ·         Όχι, δεν ήταν όλοι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ τεμπέληδες. Το σύστημα τους μετέτρεπε σε τέτοιους. Υπήρχαν πολλοί που υπερέβαλλαν εαυτόν και αγαπούσαν τη δουλειά τους και το μαγαζί.
• ·          Κανείς δε θέλω να μένει άνεργος. Αν είναι όμως να διαλέξουμε, ας το κάνουμε αξιοκρατικά (όσο είναι δυνατό) και όχι με τον τρόπο που γινόταν ως τώρα.
• ·         Παραμένω το ίδιο αλληλέγγυος με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ, όσο ήταν αυτοί αλληλέγγυοι με τους εργαζόμενους της Ελευθεροτυπίας, όσο αυτοί με τη σειρά τους ήταν δίπλα στους εργαζόμενους πχ της Βραδυνής. Με άλλα λόγια:

Όλα τα αλεπουδοτόμαρα τελικά καταλήγουν στον γουναρά ή αλλιώς, καλή αντάμωση στα –δημοσιογραφικά- γουναράδικα.

Γιάννης Γερονικολός

Το αντίο στον Πρόεδρο

Έτσι αποχαιρέτησαν τον Κώστα, μέσω f/b, τα "παιδιά" του 

update

Η σειρά όπως τα αλίευσα από το f/b

Ferry Bot

Επιστρέφαμε σπίτι τις μεγάλες βραδινές ώρες με τον Nikos Panagiotaras, για να τον βρούμε να κάθεται στο μπαλκόνι και να διαβάζει. Δε ξέρω ακόμη και σήμερα ποιος περίμενε ποιόν, γιατί με το που τον βλέπαμε, θρονιαζόμασταν κι εμείς κ αρχίζαμε να του ζητάμε ιστορίες. Και ξεκίναγε τις αφηγήσεις κι έφτανε το ξημέρωμα για να πάμε για ύπνο. 

Ώρες μετά ήξερες ότι έχει ξυπνήσει, γιατί άκουγες μια βροντερή φωνή να τραγουδάει "Σκαλί, σκαλί πάει ο Ιγνάθιο" και 'γω πάντα να αναρωτιέμαι ποιος είναι ο Ιγνάθιο...Καλό σου ταξίδι θείε (γιατί κι αυτό είναι τίτλος τιμής, όπως και το Πρόεδρος)

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΠΑΠΑΔΗ

«Σύντροφε ξάδελφε» - την προσφώνηση αυτή την είχες ο ίδιος καθιερώσει μεταξύ μας - Καλό Ταξίδι…

Δεν ήθελα να αναφερθώ δημόσια στις τόσες ανεπανάληπτες στιγμές που ζήσαμε μαζί τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά τα όσα διάβασα στο Facebook από φίλους και γνωστούς, που σε αποχαιρετούν αυτές τις ημέρες, με έφεραν και μένα μπροστά στον ηλεκτρονικό υπολογιστή.
Τι να πρωτοθυμηθώ όλα αυτά τα χρόνια, καθώς είχα τη χαρά να θητεύσω από τις πρώτες ημέρες, στις – πραγματικά μοναδικές - …«επιχειρήσεις Γερονικολού», όπως έλεγε ο Λάμπρος Σμαίλης. 
Τα συνεχή ξενύχτια στις αρχές της δεκαετίας ΄80, όταν το δέρμα μας είχε «ποτίσει» με την δυσοσμία της Βαρβακείου Αγοράς, όπου καταλήγαμε για πατσά τα ξημερώματα. 
Τις ολονυχτίες στις φωτοσυνθέσεις και στα τυπογραφεία, καθώς βοηθούσαμε σε όλη τη διαδικασία έκδοσης της εφημερίδας.
Το ότι συμμετείχαμε στο «άνοιγμα και κλείσιμο» τριών ή τεσσάρων εφημερίδων σε ισάριθμα χρόνια. (Θυμάμαι τον Κ. Κοντοπάνο να φοράει τα …τεράστια γιαλιά του για να σχεδιάσει «νέες» πρότυπες σελίδες για κάποια καινούργια έκδοση. Στην Ακαδημίας 4 είχε επικρατήσει το αστείο: «έβαλε τα γιαλιά ο Κοντοπάνος; Κάτι κακό θα μας βρει…»). 
Τα όσα σου χρωστώ προσωπικά δεν μπορούν αν συμπεριληφθούν σε ένα μικρό σημείωμα. Οι ευκαιρίες που μου έδωσες και οι επαγγελματικές πόρτες που άνοιξες, είναι μόνο ένα μικρό μέρος των όσων σου οφείλω. Ωστόσο ποτέ δεν το έβλεπες ως οφειλή. Όχι για μένα που είμαι συγγενής σου, αλλά και για τα άλλα παιδιά που ξεκίνησαν την επαγγελματική τους καριέρα δίπλα σου.
Πάντα ήμασταν όλοι μία παρέα. Έτσι μας αντιμετώπιζες, χωρίς ωστόσο να λείπουν τα απαραίτητα …«καντήλια», όταν η δουλειά δεν προχωρούσε.
Αλλά πολύ το βάρυνα και δεν θα το ήθελες, με τίποτα. Σα να σε ακούω: «Παπαδή τελείωνε με την χαρτομαλακία…». (Όπου «χαρτομαλακία» η συζήτηση κατά τη διάρκεια της πόκας. Έχεις ήδη χάσει και συζητάς τι θα γινόταν άμα άνοιγε το ένα ή το άλλο τραπουλόχαρτο. Μεταφορικά: κλαίς πάνω από το χυμένο γάλα).
«Τέλος λοιπόν η χαρτομαλακία». Θα θυμηθώ όμως δυο - τρεις χαρακτηριστικές «ιστορίες» για το κλίμα που επικρατούσε στις «επιχειρήσεις Γερονικολού»:
1. 1984. Εφημερίδα Ρωμιοσύνη. Το σύστημα ΠαΣοΚ μας έχει …τσακίσει εξαιτίας πρωτοσέλιδου της εφημερίδας που περιέγραφε συνομωσία στο εσωτερικό του κόμματος. «Αυτοί συνωμοτούν», ήταν ο τίτλος. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Γερονικολός με δυσκολία έβρισκε χρήματα για το χαρτί της έκδοσης και το κλείσιμο του φύλλου ήταν θέμα ημερών. Είμαστε στο γραφείο του σε πλήρες αδιέξοδο όταν χτυπάει η πόρτα και μπαίνει – ψάρακλας εκείνη την εποχή – ο Ν. Κατσαρός και λέει: «Κύριε Κώστα ο πατέρας μου είναι χασάπης στη Χαλκίδα και έχει κάποια χρήματα, αν θέλετε να μας βοηθήσει». Έκπληκτος ο Κώστας τον ευχαριστεί και του λέει πως δεν χρειάζεται να μπει σε αυτή τη διαδικασία. Δεν υπήρχε άλλωστε καμία περίπτωση να δεχθεί χρήματα. Όταν φεύγει ο Κατσαρός γυρίζει σε μένα και μου λέει γελώντας (το γνωστό γέλιο του Γερονικολού): «Μαλάκα Παπαδή, μας κυνηγάει όλοι η χώρα, άμα πάρουμε τα λεφτά, θα μας κυνηγάνε και οι χασάπηδες…».
2. Λίγες ημέρες αργότερα βγαίνει το τελευταίο φύλλο της «Ρωμιοσύνης». Ήδη στα γραφεία έχουμε μείνει ελάχιστοι. Ο κεντρικός τίτλος σε άρθρο του Κώστα ήταν «Όρθιοι». Με λίγα λόγια έλεγε ότι τελικά η εφημερίδας κλείνει χωρίς να υποκύψει. Όταν γύρω στις δώδεκα η ώρα το βράδυ ολοκληρώθηκε η έκδοση παίρνουμε όλοι μαζί τα φίλμς (Γερονικολός, Εύα, Λαμ - Παπ., Σμαίλης και εγώ – συγνώμη αν ξεχνώ κάποιον) και οδεύουμε προς το τυπογραφείο, κάπου στην Βουλιαγμένης. Ωστόσο η εφημερίδα χρωστούσε ήδη στον τυπογράφο από προηγούμενες εκδόσεις και χρήματα δεν υπήρχαν. Το «σχέδιο» προέβλεπε να «απασχολήσει» ο Γερονικολός τον τυπογράφο συζητώντας διάφορα, έως ότου «ανέβει» η εφημερίδα και αρχίσει να τυπώνεται. Γύρω στις δύο όταν πλέον είχε προχωρήσει η έκδοση φεύγουμε και επιστρέφουμε σπίτια μας (μετά τις 3πμ). Όταν φύγαμε ο τυπογράφος παίρνει ένα φύλο να διαβάσει και βλέπει ότι η εφημερίδα αναστέλλει την έκδοσή της. Κατεβάζει το διακόπτη καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να πάρει τα λεφτά του. Γύρω στις 6 πμ. - μέσα στον βαθύ ύπνο – χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι η Εύα. Μου λέει τα καθέκαστα ότι τελικά δεν κυκλοφόρησε η εφημερίδα και να αναζητήσουμε άλλο τυπογραφείο για να τυπωθεί – έστω και σε λίγα αντίτυπα – το τελευταίο φύλλο. Έτσι από τις 7 πμ. – ψόφιοι στην κούραση – αρχίσαμε να ψάχνουμε νέο τυπογραφείο από κοινού με τον Λάμπρο Σμαίλη. Βρήκαμε ένα κάπου στην Πειραιώς, όπου και τελικώς τυπώθηκε το φύλλο.
3. Ακολούθησε η «Πολιτική» (πολιτικό ένθετο στον Φίλαθλο) αλλά και η εφημερίδα του Πύργου (Πρωινή ή Πρώτη πως την έλεγαν ρε Λάμπρο Παπαγεωργίου;), όπου ο ιδιοκτήτης (ο καρπουζάς) ήθελε τοπική εφημερίδα που θα εκδίδεται στην Αθήνα. Την οποία και αναλάβαμε. Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε στο …Κουρείο (Ταύρος), όπου «γράφθηκε» η συνέχεια του …μυθιστορήματος. Σε αυτή την περίοδο – του Κουρείου - έχουν αναφερθεί πολλοί συνάδελφοι. Το μόνο που θα προσθέσω είναι το σύνθημα που πρωτοβγήκε όταν υπήρξε η πρόταση του Κουρή στον Γερονικολό να μεταφερθούμε στον Ταύρο. Πριν την τελική απόφαση, προηγήθηκε συζήτηση του Κώστα μαζί μας. Εκεί στην σύσκεψη αυτή βγήκε η φράση «ή Κουρής, ή οικουρείς…»!!!
Δεν νομίζω ότι έχει νόημα να παραθέσω και άλλες από τις άπειρες ιστορίες που ζήσαμε την περίοδο εκείνη. 
«Σύντροφε ξάδελφε» σ’ ευχαριστώ που μας …ταξίδεψες.

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΗΣ

Υ.Γ. Επειδή – πέραν των άλλων - καταγράφουμε και χαρακτηριστικές φράσεις του Κώστα, να προσθέσω κάτι: στα ατέλειωτα χαρτοπαίγνια – σε ορισμένα συμμετείχα – όταν κάποιος «χτυπούσε» με μεγάλο χρηματικό ποσό τον Γερονικολό, η απάντηση ήταν: «κωλόπαιδα δεν φταίτε εσείς, αυτοί που σας τα δίνουν (τα λεφτά) φταίνε..»

Yiannis Geronikolos

Ένα δεν κατάλαβα ποτέ. Πώς αυτός ο άνθρωπος, ότι και να είχε συμβεί, ότι και να είχε πάθει, όσο και αν είχε πιεί την προηγούμενη, ότι χαστούκι και να είχε φάει, όποιος και να τον είχε πουλήσει πάλι, ότι στεναχώρια και να του τρωγε το δέρμα και τα σωθικά, κάθε μα κάθε πρωί σηκωνόταν τραγουδώντας Θεοδωράκη και η πρώτη του δουλειά ήταν να βάλει τις μουσικές του. Πάντα το θαύμαζα (και) αυτό. Ευτυχώς, το κληρονόμησε και ο Χάρης.

Dionissia Almodóvar

Χρόνους πολλούς κι αν καρτερώ / γαληνεμό δεν έλαβα
στων αδελφών τη μοιρασιά / μου δόθη ο κλήρος ο λειψός
Η πετροκόλλητη σαγή / και το ζακόνι των φιδιών

Τέτοια μού΄λεγε συνέχεια... 18 χρονών εγώ, έτρεχα κι αγόραζα λεξικά κι Ελύτηδες, να μάθω, να προλάβω, να καταλάβω τι λέει...
Ο πρώτος μου διευθυντής. Ο μέντορας. Ο άνθρωπος που με εμπιστεύθηκε και με «ξήλωσε» από το ελεύθερο αστυνομικό - κάτι μονόστηλα δηλαδή- για να γίνω Συντάκτης Υλης.
Ο άνθρωπος που γέλαγε, έπινε ουίσκι στο νεροπότηρο- «το φάρμακο» όπως έλεγε - έβριζε και έβγαζε εφημερίδα μέσα σε μια νύχτα, με την ευκολία που κάνει η μανούλα μου τα γεμιστά...
Ο άνθρωπος που στάθηκε εξοργιστικά πιστός στις απόψεις του μέχρι τέλους. Σε κείνο το όραμα του σοσιαλισμού που πίστεψαν όσοι βρέθηκαν στις επάλξεις του '81.
Και αυτός ήταν από τους πρώτους δίπλα στον Αντρέα, σε μια αυτονόητη πορεία που διαδέχθηκε τη φυλακή και τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ ΕΣΑ, μια καθαρή πορεία που δεν εξαργυρώθηκε στο παραμικρό. Ο άνθρωπος που μπαινόβγαινε στο Καστρί την εποχή της παντοδυναμίας της Αλλαγής, και ποτέ δεν εισέπραξε μίζες και δεν υπέγραψε πληρωμένα «αποκαλυπτικά» πρωτοσέλιδα. Υπέγραψε όμως αληθινά αποκαλυπτικά δημοσιεύματα που σε πολλούς δεν άρεσαν.
Για αυτό και τον σταύρωσε η «πράσινη αυλή». Αλλά η λάσπη ποτέ δεν κόλλησε πάνω στον Πρόεδρο.

Για μας, για όλους εμάς, τα «παιδιά» του, αυτός ήταν ο Πρόεδρος. Και η γενιά των σαραντάρηδων που σήμερα στελεχώνει κανάλια κι εφημερίδες, χρωστάει πολλά στον Πρόεδρο. Με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Γιατί ο Γερονικολός ποτέ δεν δίδαξε λάσπη και καμαρίλα, κι ας δούλεψε χρόνια μέσα από τις επάλξεις του Κουρείου και του Αυριανισμού. Ηταν το άλλοθι του Κουρή. Στον Δημοκρατικό Λόγο, με την ελάχιστη κυκλοφορία και το πολύ μεράκι, η δημοσιογραφία ζούσε αληθινά. Και στα γραφεία και στα περίπτερα. Οι ζυμώσεις και η «γραμμή» θύμιζαν κάτι από γαλάτικο χωριό στο άντρο της κιτρινίλας. Και όταν έγραφε, άστραφτε και βροντούσε.
Και κάθε 15, που ΔΕΝ πλήρωνε ο Κουρής, ο Πρόεδρος μας φώναζε έναν-έναν στο γραφείο, και έβγαζε από την τσέπη του το μεροκάματο μας.

Και μας έβγαζε τα βράδια έξω, μετά την εφημερίδα, τον Λόγο, την ΑθηναΪκή, τη Ρωμιοσύνη -το "παιδί" του - για να μας ταΐσει γυαλιστερές και να «ζυμωθούμε». Ατέλειωτα, ξενύχτια, άπειρες ιστορίες, γέλια μέχρι δακρύων, σχολείο αληθινό.

«Συγχαρητήρια μέτρια» θα μού' λεγε, εάν διάβαζε τώρα αυτές τις αράδες.
Τι να πω, ρε Πρόεδρε; Ούτε και τώρα που τα γράφω, δεν το πιστεύω πως έφυγες...

ΥΓ: «Ο Κώστας Γερονικολός υπήρξε ένας ακέραιος άνθρωπος και υπηρέτησε με πίστη και υψηλά ιδεώδη τη δημοσιογραφία» γράφει η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ. Κι ίσως είναι από κείνες τις ελάχιστες φορές που ακριβολογεί – κι ας μην το ξέρει...

Ο Antonis Vasilopoulos 

Τα γραψες ρε Νιονιό εσύ, εγώ δε μπόρεσα το μεσημέρι το διαβάζω και σπαράζει η καρδιά μου κλαίει γαμώτο

Yiannis Geronikolos Αλλαγή από μικρό σχήμα σε μεγάλο σε μία ()1) νύχτα, με τσίτα Θεοδωράκη, άπειρο ουίσκι, γέλιο και Χριστοπαναγίδια, λεχματζούν, και φωνές οτι οι σελίδες "έγιναν με το μυστρί". Μέχρι το ξημέρωμα όπου είμασταν έτοιμοι να αρχίσουμε από την αρχή αν κάτι δεν του άρεσε. Γι αυτόν και μόνο. Για τον Πρόεδρο.

Dionissia Almodóvar και σιγα τι να μας λεει ο "Ιντεπιέντεντ"!!!!!

Dionissia Almodóvar ουισκι θυμασαι? Μαλαματινα??????

Yiannis Geronikolos xaxaxaxa η "El Tavris"

Theodora Agouridou ποιός θυμάται το "κολήγων θέριεψε το αίμα της λευτεριάς με το αίμα του Αντίπα και των";

Dionissia Almodóvar και κεινα τα σχεδια τιτλου για πρωτη που εφτυνε μεσα και μετα τα ψαχνε εις τον καλαθον?????

Dionissia Almodóvar "Με τα ποδια το γραψε ο μαλακας" : Κλασσικη ατακα, κλασσικη αξια

Theodora Agouridou θυμάστε τα "έντεκα γυναικεία πόδια με κλεμμένα παπούτσια"; δεν θα το ξεχάσω, στο Κανέλλο "καλά ρε μυαλοφυγόδικε δεν έβαζες τουλάχιστον δώδεκα; η μία ήταν κουτσή;"

Yiannis Geronikolos "Χελώνααααα"

Ρόη Χάικου Αυτο που κάνετε τώρα ρε παιδιά είναι η Αθανασία!!! Λέτε ιστορίες, εμπειρίες, κομμάτια ζωής. Πείτε κι άλλα να μαθαίνουμε και μεις τα στραβάδια

Yiannis Geronikolos χαχαχαχα κορυφαίο Theodora Agouridou

George Bourdaras Δεν υπάρχει πιο οδυνηρό από το να κόβεται με αγριότητα και αμετάκλητα κομμάτι απ την ψυχή σου. Τί κι αν κλαις? Τί κι αν πονάς? Δεν διορθώνεται αυτό το "φευγιό"... Δεν θυμάμαι απλά τους όμορφα δύσκολους καιρούς. Τους "ξαναβιώνω" σε φευγαλέα "ταξίδια" του μυαλού, πολλές φορές έκτοτε. Γιατί είναι το Είναι όλο αυτό. Η μνήμη, τα συναισθήματα, η αγωνία, ο σεβασμός, ο φόβος, τα γέλια, το σφίξιμο του χεριού χωρίς λόγια, το βλέμμα όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, οι βρισιές, το ποτό, οι πατημασιές, το σοβαρό ύφος και το γέλιο το ξαφνιοκό απ εκεί που δεν το περιμένεις. Η περπατησιά δίπλα στον "Πρόεδρο". Είμαι λυπημένος για όσα δεν έγιναν. Είμαι - αισθάνομαι τυχερός και ευλογημένος για όσα συνέβησαν. Και θέλω να λέω στον εαυτό μου, ότι συγκεκριμένοι άνθρωποι σαν κι εκείνον -ας μην μιλούσαμε... ας μην βρισκόμασταν...- "βλέποντάς" με πως προχωράω, θα χαμογελούσαν. Κι αυτό είναι Τιμή και Γαλήνη για μένα. Είναι βραβείο ζωής. Μόνο ένα μεγάλο Ευχαριστώ -πιο δυνατό από εκείνο που είχα την τύχη να του ψιθυρίσω κάποτε, σε μια από τις σπάνιες στιγμές που βρεθήκαμε τόσο κοντά- δεν κατάφερα να του πω, "εδώ". Το κρατώ σαν υποχρέωση... Αμέσως μόλις ανταμώσουμε ξανά. "Εκεί".

Dionissia Almodóvar εσενα μπουρδ, που ποτε δε θελησε να σε κανει υλατζη! "Εχει πένα ο μικρός, ασ΄τον να σκαβει...". τα ουσκακια ομως επαιζαν! Μια γυρα ξεκιναγε ο Πρόεδρος, μια γυρα ο τσιρό, μια ο τσαγκαρακης, τα μαυρα τα κουρουμπελα καθε βραδυ στον Ταυρο

Theodora Agouridou George Bourdaras ο Δήμος, ο Φρανγκίσκος και Πάνος ήταν;

George Bourdaras Την πρώτη φορά, που "δούλευα" χωρίς λεφτά στο ελεύθερο, με κάλεσε μετά από λίγο καιρό και μου πρότεινε να πάω στην ύλη. Δεν θέλω, του είπα. Παραξενεύτηκε! Μα γιατί? μου είπε χωρίς να κρύβει τον αιφνιδιασμό του. Θα τα πας καλά εκεί. Ασε δηλαδή που θα μπεις και μισθολόγιο, πρόσθεσε. Θέλω να είμαι στο δρόμο, στο ρεπορτάζ, του είπα κι ένοιωσα τότε ότι εκείνη η άρνησή μου θα με οδηγούσε πιθανόν στο δρόμο του Ταύρου, αλλά όχι για ρεπορτάζ, μα με συνοδεία ένα του "Ευχαριστώ για τη συνεργασία, δεν σε χρειαζόμαστε άλλο". Δεν θυμάμαι πόσος καιρός πέρασε από εκείνη τη μέρα που με ξαναφώναξε στο γραφείο του, αργά κάποιο βράδυ, ήτν μόνος του, για να βγάλει από το συρτάρι κάποια λίγα χρήματα για να με στηρίξει. Λίγο καιρό αργότερα, ήμουν ρεπόρτερ ... μισθολογίου...

Antonis Vasilopoulos Κάπως έτσι με έβαλε και μενα μισθολόγιο όταν σταμάτησε ο Γιωργος ο Μπάκος από την εφημερίδα με φώναξε μου είπε θα κάνεις εργατικό, να δούμε αν θα τα καταφέρεις. Και νομίζω τον έκανα υπερήφανο στη συνέχεια. Εκείνο το Βασιλό που φώναζε όταν με ήθελε στο γραφείο για θέμα που έγραφα για την πρώτη, μου έλειψε πολύ τα πρώτα χρόνια όταν έφυγα από το μαγαζί

Dionissia Almodóvar Βασιλόόόόόόόό

Antonis Vasilopoulos ναι και απαντάει μια μερα ο Λάζαρος αντί για μένα "άσε με τωρα γράφω", για να ακουστεί "τσακίσου" και η αίθουσα πεσμένη από τα γέλια

Theodora Agouridou Αντωνάκη δεν χρειαζόταν να σε φωνάξει και ψιθυριστά να έλεγε το όνομά σου αμέσως έτρεχες!

Antonis Vasilopoulos ναι με χίλια

Katerina Pateli "Αχός βαρύς ακούγεται
τι τάχα να συμβαίνει;"

Nikos Tsanakas  Λίγοι το ξέρουν! Δεκέμβριος του 1988 προπαραμονη χριστουγεννων και πηγαίνω στον Λόγο να ζητήσω δουλειά . Φτάνω μεσημεράκι και βλέπω κάτι τύπους να παίζουν ζάρια! Μπα, λέω σε μπαρμπουτιέρα μπήκα ή σε εφημερίδα! Ρωτάω εναν τύπο - δεν θυμαμαι ποιον - ποιος είναι ο Κώστας Γερονικολός, αφού έπρεπε να τον συναντήσω για να συζητήσω! Αυτός που έχει τα ζάρια μου λέει... Κόκκαλο ο Νίκος! Παω σε μια γωνια και περιμενω να τελειώσει το παιχνίδι... Που να τελειώσει όμως... Βάλτε να πάνε ο Λάμπρος και κάτω είμαι ο Δασκαλόπουλος.... πόλεμος! Οπότε γυρνάει ο πρόεδρος με κοιτάει και μου λέει! Εσύ ποιος είσαι; Ηρθα για δουλειά του λέω με μάλλον τρεμάμενη φωνή... Ζάρια παίζεις; με ρωτάει; Ναι του απαντώ και αμέσως μου ανταπαντά. Μπες στην γύρα, πάρε τα ζάρια... Προσλαμβάνεσαι! Έτσι ξεκίνησα ουσιαστικά την δημοσιογραφία, έχοντας τον πρόεδρο για δάσκαλο! όχι στα ζάρια αλλά στην πένα

Dionysis Kastoras 1985... Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα... Με τον Dimitris Kambanos φτάνουμε στα γραφεία της "Πολιτικής" στην οδό Ακαδημίας για να ζητήσουμε να κάνουμε την εξάσκησή μας σαν μαθητευόμενοι... Συναντήσαμε "κάποιον" Lampros Papageorgiou που μας ζήτησε να του πάμε κάποια κείμενά μας και αν άρεσαν και στον Γερονικολό , τότε θα ξεκινούσαμε! Και ξεκινήσαμε! Και τον συναντήσαμε κάποια μέρα μετά όταν μας φώναξε έναν έναν στο γραφείο του.. Ήταν η αρχή... Και ήμασταν πολλοί εκεί... Ο Νίκος, η Ντίνα, η Γιούλη, ο Θανάσης, ο Κοντοπάνος, ο Παπαδής, ο Χρήστος... Βοηθήστε βρε...Nikos Katsaros Ntina Mpatzia Thanasis Mavridis Lampros Papageorgiou Πέρασαν χρόνια και ξεχνάω...

Lampros Papageorgiou ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ....ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ...ΔΑΚΡΥΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ...Α,ΡΕ ΚΩΣΤΑ...

Thanasis Mavridis Πρώτη φορά με προσέλαβε ο Κώστας στην Ρωμιοσύνη. Το απόγευμα με προσέλαβε και την άλλη μέρα έκλεισε!

Thanasis Mavridis Αχ βρε φάντασμα! δεν ξέρω τι να πω

Foufouki Fou Ακούω, θυμάμαι, συγκινούμαι! Α, ρε Πρόεδρε... Πόσο τυχερή είμαι που σε είχα διευθυντή-δάσκαλο στα παρθενικά μου βήματα στην δημοσιογραφία! Αυτό που κυρίως μας δίδαξες ήταν ήθος! Μας λείπεις ήδη, εδώ στον Τζόνσον, που όλοι έχουν κάτι να θυμηθούν και γελάμε γιατί αυτό θα έκανες κ' εσύ...

Yiannis Geronikolos Ρέστα Παπαδη με Antonis Vasilopoulos λιωμα από τα γέλια με απιστευτες ιστοριες

Thanasis Mavridis Γιάννη Τι να πρωτοθυμηθούμε. Κάθε μέρα και κάτι γινότανε. Ήταν το σπίτι μας. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι περισσότεροι που γνωριστήκαμε εκεί συνεχίσαμε σε μία δουλειά που αγαπήσαμε. Αυτό ακριβώς λέγαμε προχτές με τον Γιάννη τον Αγγέλη. Ιστορίες από εκείνα τα χρόνια... Δεν ξέραμε...

Thanasis Mavridis Ποιός θυμάται εκείνο το "μαλάκας άνθρωπος οργή Θεού";

Katerina Pateli Αχαχαχα! Συνέχεια!!!!

Yiannis Geronikolos Το απόλυτο ρητό

Katerina Pateli Με την αλάνθαστη διαίσθησή του και το αετίσιο βλέμμα του σε ένιωθε πριν ακόμη πεις αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήταν «πατάτα» ως απάντηση εισέπραττες την κλασική ατάκα: «Οργή!». Via Lampros Papageorgiou

Katerina Pateli Ο ένας χρόνος που δούλεψα στο Κουρείο ισούται με 10 χρόνια εργασιακής εμπειρίας. Τόσο απλά!

Nikos Katsaros Επειδή το έγραψα οτι σήμερα "έφυγε" ένα κομμάτι της ζωής μου και επειδή γράφεται ιστορία απόψε... Τον γνώρισα τον Μάιο του 1984 και πήγα να με προσλάβει για το αθλητικό μου είπε: εσύ παιδί μου θα κάνεις αστυνομικό.. Εκεί στην Ακαδημίας 4...που βγήκε η Ρωμιοσυνη... Έμεινα κάγκελο... ΟAndreas Konstantatos ήταν εκεί και η Ελένη Δελβινιωτη. Και άρχισα να τρέχω όλο το Λεκανοπέδιο με οτι έβρισκα.. λεωφορεία, μηχανάκια, μέχρι και με ένα άσπρο Toyota Corrola που είχε τότε είχα καλύψει τη δολοφονία Μομφεράτου στο Κολωνάκι. Και εκεί που νόμιζα οτι είχα αρχίσει να μαθαίνω με φωνάζει μετά από λίγους μήνες και μου λέει οικονομικό θα κάνεις με υπουργό τον Αρσένη.. Κάγκελο για μία ακόμη φορά.. Και ας έκλαιγα με μιά κυρία ένα βράδυ ολόκληρο στα βράχια στην Πειραϊκή.. Και όμως ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ είχε καταλάβει και ήξερε. Αυτός ήταν.. Και ας πέταξε στα σκουπίδια, σκισμένο στη μέση το χειρόγραφο 2.500 λέξεων για τον πρώτο προϋπολογισμό μου.. Και μετά από χρόνια όταν με έβλεπε στο MEGA, γελούσε και έλεγε είδες που ήξερε ο παλιός. Αυτός ήταν... Και θα μπορούσε να είχε εξαργυρώσει τα πάντα... Αλλά δεν το έκανε... Γιατί βαθιά μεσα του πίστευε αυτό που έλεγε, "μαλάκας άνθρωπος, οργή Θεού"!!

Nikos Katsaros Και παρακαλώ θυμίστε μου το όνομα του λογιστή που είχε τότε ο Κουρής, όταν βγάζαμε το ΛΟΓΟ... Να σας γράψω μια ιστορία που εχει γίνει όταν δημοσιεύθηκε η περίφημη φωτογραφία του Μητσοτάκη με τους γερμανούς στρατιώτες στην ΑΥΡΙΑΝΗ. Ο Lampros Papageorgiou θα θυμάται..

Yiannis Geronikolos O Μπάμπης!

Nikos Katsaros @Yannis Geronikolos Δεν μπορείς να φανταστείς τι έχω πάθει από την ωρα που η Νικόλ με πήρε τηλέφωνο και μου το είπε... Την ιστορία με τον Μπάμπη, τον Κώστα και τον Γιώργο Κουρή θα σας την γράψω αυριο για να καταλάβετε την Μαγκιά του Γερονικολού, με έργα όχι με λόγια. Γιατί έτσι ήταν Μάγκας από παλιά κόπια...

Apostolos Rossios οργή!

Apostolos Rossios Είσαι της γνωστής οικογενείας; Ναι, απαντώ! Θα κάνεις ύλη!!

Apostolos Rossios Καλό ταξίδι Πρόεδρε! Θα σε θυμάμαι...

Katerina Pateli

Ως δώρο "αποφοίτησης" από το Κουρείο τον Ιούνιο του '91 μου χάρισε ο Πρόεδρος ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ. Είχε γράψει και την εξής αφιέρωση:

"Εύγε και ανάγνωση γνωρίζεις και πολλά μέλλει να μάθεις αν το Ασήμαντο εμβαθύνεις"

Έκτοτε πήρα πολλά όμορφα δώρα, αλλά παραμένει η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ

Αντίο Πρόεδρε

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΑΜΑΤΟΥΚΟΣ

Και εγω είμαι ένας απο τους πολλούς που ο Κώστας άνοιξε την πόρτα της δημοσιογραφίας, τους εμπιστεύτηκε , τους στήριξε στα πρώτα βήματά τους και τους άφησε στη συνέχεια να ανοίξουν τα φτερά τους.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που πέρασα την πόρτα της "Ρωμιοσύνης" στην οδό Ακαδημίας μαζί με τον Νίκο Κατσαρό, συστημένοι απο τον Αντωνη Κοκορίκο (Χαλκιδέοι, όπως μας έλεγαν) και αφού με κοίταξε καλά καλά με έχρισε βοηθό της Δελβινιώτη στο ιατρικό ρεπορτάζ.
Η συνέχεια, μετά το άδοξο τέλος της "Ρωμιοσύνης", μας βρήκε στο "Λόγο" από όπου οι δρόμοι μας χώρισαν. Επιλογές επαγγελματικές που έφησαν και πικρίες, αλλά αυτά πέρασαν. 
Κλαίω και εγω για την απώλεια του Κώστα. Θα τον θυμάμαι πάντα , όπως και τα όσα έζησα στα μαγαζιά που δούλεψα μαζί του. Ήταν και για μένα δάσκαλος, στήριγμα φίλος.

Antonis Vasilopoulos

Θέλω να εκφράσω τη βαθιά μου θλίψη, τη συγκίνηση και τον πόνο που νιώθω, για έναν άνθρωπο που έφυγε σήμερα από κοντά μας για το άλλο ταξίδι που δεν έχει γυρισμό. Ο Κώστας Γερονικολός, ήταν για μένα ο άνθρωπος που μου άνοιξε την πόρτα στη Δημοσιογραφία και μου έδωσε την ευκαιρία να μπω στο επάγγελμα-όπως και σε δεκάδες άλλους συναδέλφους σήμερα. Χωρίς να μας γνωρίζει. Απλά μας έδωσε την ευκαιρία και τη στήριξη να κάνουμε τα πρώτα βήματα στη ζωή μας.
Σε μένα διέκρινε αυτό το "κάτι" και η φιλία και η αγάπη, δεν χάθηκε ποτέ-παρότι επαγγελματικά χώρισαν οι δρόμοι μας πριν από 20 και πλέον χρόνια.
Ο,τι και να πω οτι κι αν γράψω θα είναι λίγα, μπροστά σε αυτό που αισθάνομαι τώρα. Νιώθω σα να έχασα ένα δεύτερο πατέρα. Καλό σου ταξίδι Κώστα μου οι φίλοι θα σε θυμούνται και θα σε αγαπούν πάντα και για πάντα.

 Konstantinos Deriziotis 

Προσυπογραφω απολυτως οτι γραφει ο φιλος Αντωνης.
Σε πολλους απο εμας σταθηκε σαν δευτερος πατερας βοηθωντας μας στην αρχη της ζωης μας.
Δεν θα ξεχασω ποτε την αγαπη και την βοηθεια του.
Καλο ταξιδι προεδρε.
Θα σε θυμομαστε παντα με αγαπη, νοσταλγια και ευγνωμοσυνη

Nikos Katsaros Δυστυχώς έφυγε από κοντά μας ενας ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ!!!!

Agis Vagianos Χρόνια πριν με πολλές μνήμες..... Καλό του Ταξίδι!

23 ώρες · Μου αρέσει! · 1

Ηλιας Σωτηροπουλος Γνώστης και συνάδελφος

Ioanna Iliadi Λυπάμαι που το ακούω. Τον είχα γνωρίσει ελάχιστα στην αρχή της δημοσιογραφικής μου καριέρας, αλλά δεν έτυχε να συνεργαστούμε σε κάποιο μέσο.

Konstantinos Deriziotis Ακριβως ετσι Αντωνη

Areti Arita Dimitrakopoulou Καλό του ταξίδι...

Nikos Tsanakas  Δάσκαλος, ψυχάρα, δημοσιογράφος... Καλό σου ταξίδι Κώστα

Δημήτρης Ευαγγελοδήμος Λυπάμαι πολύ! Καλός συνάδελφος και φίλος! Τι μέρες και νύχτες εκεί στην Ελεύθερη ι Γνώμη και στην σύντομη αλλά άκρως διδακτική περιπέτεια της Ρωμιοσύνης... Καλό σου ταξίδι Κώστα!!!

Apostolos Forlidas Αλλες εποχες αλλα ρομαντικα χρονια στιγμες και αναμνησεις. 1987 τον πρωτοσυναντησα στο συγκροτημα του Γ Κουρη. Μετα στο καναλι που ειχα το ART68. Αραιωνει...η παλια φρουρα δυστυχως. Καλο ταξιδι...

Giorgos Peponis Ναι έτυχε να γνωρίσω και εγώ τον Κώστα και μόνο καλά λόγια έχω να πώ. Καλό σου ταξίδι συνάδελφε...

Thanasis Mavridis Δεν υπάρχουν λόγια. Καλό ταξίδι πρόεδρε...

Dionysis Kastoras Ετσι είναι Αντώνη... Έτσι ήταν...

Andreas Balotis καλό του ταξίδι υπήρξε πράγματι άνυρωπος που βοήθησε πολλούς συναδέλφους να βρουν το δρόμο τους μεταξύ αυτών κι εμένα...θα βρεθούμε φίλε σε περιβόλια τ ουρανού 

Anna Papadomarkaki Πράγματι εξαιρετικός Άνθρωπος και δημοσιογράφος! Λυπάμαι πολύ. Καλό ταξίδι Κώστα...

Σοφία Νάκου Ελάχιστα τον γνώρισα, λίγα φεγγάρια μόνο στην ίδια εφημερίδα. Εκείνος διευθυντής, εγώ ξεκινούσα. Κλεισμένος πάντα στο γραφείο του, πέντε "γεια" όλα κι όλα. Όμως θυμάμαι πάντα το πόσο σεβαστός ήταν σε όλους, νέους και παλιούς... Καλό του ταξίδι

Giorgis Massavetas

Καλό σου ταξείδι συναγωνιστη, συναδελφε, φιλε και κουμπρε Κωστα Γερονικολε. Δεν προλαβες να καμαρωσεις τον Μενελαο. Αναπαυσου. Σε κουρασε πολυ η διχρονη μαχη με το τερας

Giorgos Moraitinis Με λύπησε πολύ...Καλο του ταξίδι....

Pantelis Athanasiadis Πολύ ξαφνικό. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει....

Nassia Michalopoulou Kαλο του ταξιδι

Δημήτρης Ευαγγελοδήμος Λυπάμαι πολύ! Καλός συνάδελφος και φίλος! Τι μέρες και νύχτες εκεί στην Ελεύθερη και Γνώμη και στην σύντομη αλλά άκρως διδακτική περιπέτεια της Ρωμιοσύνης... Καλό σου ταξίδι Κώστα!!!

Lampros Papageorgiou

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΔΑΣΚΑΛΕ…

Μετά την τραγική είδηση για το θάνατο του Κώστα Γερονικολού, του δασκάλου, για πολλούς από εμάς, οφείλω κάποιες αράδες ως ελάχιστη τιμή για το δικό μας «Πρόεδρο».

Όσοι τον γνώρισαν σίγουρα θα τον θυμούνται ως έναν άνθρωπο με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ, έναν μαχητή και πραγματικό δάσκαλο της δημοσιογραφίας, ως συνάδελφο απίστευτα οξυδερκή,  ευαίσθητο, λακωνικό, σοβαρό, έντιμο. Έναν άνθρωπο με πηγαίο χιούμορ, αρκετά πνευματώδη, με σπάνια προτερήματα που ενέπνεε τον απόλυτο σεβασμό.

Αυτά και πολλά άλλα ήταν ο «Πρόεδρος» ο Κώστας Γερονικολός. Ήταν, προσωπικά για μένα ο άνθρωπος που μου άνοιξε την …πόρτα του επαγγέλματός μου.
Θα μου μείνουν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου τα πρώτα μου βήματα, τα πρώτα μου χρόνια στο επάγγελμα, ως συντάκτης ύλης, έχοντας ως διευθυντή τον «Πρόεδρο» και βεβαίως όσα ακολούθησαν μετέπειτα πάντα με διευθυντή εκείνον.  Με την αλάνθαστη διαίσθησή του και το αετίσιο βλέμμα του σε ένιωθε πριν ακόμη πεις αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήταν «πατάτα»  ως απάντηση εισέπραττες την κλασική ατάκα: «Οργή!».  Αν ήταν θετικό τότε ως απάντηση εισέπραττες ένα χαμόγελο  και σχόλια του τύπου «έγραψες» αλλά με τους δικούς του κώδικες.  

Αυτό όμως που με συνόδευσε πολλά χρόνια μετά, ήταν το κορυφαίο του σχόλιο όταν για πρώτη φορά παρουσιάστηκα μπροστά του για να εργαστώ στην εφημερίδα. Μετά το διαδικαστικό και τις απαραίτητες συστάσεις μου, αφού με άκουσε με προσοχή, ανασήκωσε τα φρύδια του και με ρώτησε με σοβαρό ύφος:

«Μάλιστα! Είσαι δηλαδή της γνωστής οικογενείας των κομμουνιστοσυμμοριτών;»  Έμεινα άφωνος. Δεν είχα ιδέα τι εννοούσε! Χαμογέλασε με συγκατάβαση και μου είπε: «Ακόμη εδώ είσαι σύντροφε;». Έτσι ξεκίνησα  την πορεία μου στο επάγγελμα αυτό. Λίγους μήνες μετά, ήμουν απέναντί του στο γραφείο και μπαίνει ένας συνάδελφος γνωστός ο οποίος απευθύνεται σε μένα με το μικρό μου όνομα. Το σχόλιό του ήταν άμεσο προς το συνάδελφο και με σοβαρό ύφος: «Είναι ο κύριος… καθότι δεν είστε ξαδέρφια!». Και όμως δεν μπορούσες να γελάσεις φωναχτά. Βαθιά μέσα σου όμως γινόταν πανηγύρι!  Κανείς μας από όλους και όλες που εργάστηκαν με τον «Πρόεδρο», τον Κώστα Γερονικολό, δεν μπορεί να ξεχάσει, τη σύνταξη ύλης, τα ρεπορτάζ, τα κείμενα, τους τίτλους, τα ξενύχτια, τις αγωνίες, τα τραγούδια του Μίκη τις «μικρές» ώρες , τα ποτά, το τυπογραφείο, τη φωτοσύνθεση,  τη συλλογικότητα, την ομαδική δουλειά και το ατέλειωτο κέφι για δουλειά.  Όλα αυτά ήταν ο «Πρόεδρος». Θα μας λείψεις «Πρόεδρε»!

·         eo Pal Καλός Φίλος! και το ξέρω ότι τον αγαπούσες πολύ όπως και αυτός!

·          

Νίκος Πουλογιάννης Σπουδαιος. Τον θυμαμαι απο τις εποχες του Επι του Πιεστηριου... Αιωνια του η Μνημη.

Dimitris Kambanos Έφυγε ένας δάσκαλος της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Άνθρωπος
με ήθος, ευγένεια και γνώση. Η ιστορία μπορεί να το θυμάται ως τον άνθρωπο που δίδαξε
ελευθεροτυπία πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα. Εμπνευστής και αγωνιστής της απεξάρτησης
της δημοσιογραφίας από το εκδοτικό κατεστημένο. Διακεκριμένος στη συνείδηση των
συνεργατών του και κορυφαίος στην πολιτική του αρθρογραφία.
Θα σε θυμόμαστε για πάντα Κώστα, καλό ταξίδι...

Kostas Melissopoulos

Όσοι τον γνωρίσαμε τον αγαπήσαμε γιατί σηματοδοτούσε κάτι από την αλλοτινή νιότη μας. Ξέρουν αυτοί που με ξέρουν. Καλό ταξίδι Πρόεδρε...

Marika Arvanitopoulou συμφωνώ μαζί σου Κώστα μου.Έγραφα λίγο πριν ότι ήταν ο πρώτος μου διευθυντής.,Τον γνώρισα καλά,τον έφαγε η παλιοαρρώστια

 

Chris Tseberis 

Καλο ταξιδι προεδρε... μονο ευχαριστω για οσα μας εμαθες

Diamantis Bramos 

Ο Κώστας Γερονικολός ήταν ο πρώτος μου Διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα "Αθηναϊκή" πριν από 20 χρόνια στην αρχή της δημοσιογραφικής μου πορείας...!!! Καλό ταξίδι δάσκαλε...καλή αντάμωση... Θερμά συλλυπητήρια στον εκλεκτό φίλο , συνάδελφο και αδελφό του Γιάννη...!!!

Christos Kitsios

Ήμουν τυχερός που έπεσα πάνω του. Του χρωστάω την καλύτερη δημοσιογραφική παρέα που γνώρισα στην Αθηναική το 1996 και με συντροφεύει ακόμη. Του χρωστάω γερές τζούρες από μαθήματα δημοσιογραφίας και αξιοπρέπειας και του οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ. Καλό ταξίδι πρόεδρε!

Lazaros Laskaridis

Πρόεδρε-δάσκαλε δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ...

Ikaros Smirnis Γερο μου καλο δρομο...!!!
Ειναι τιμη μου που δουλεψα πλαι σου, ειμαι περηφανος που σε γνωρισα!!!!
Ο Δευτερος της πενταμελους παρεας του ΠΡΩΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ "ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ" που μας φευγει μετα τον Μιχαλη Γαργαλακο

Elias Kanellis

Πέθανε ο Κώστας Γερονικολός. Ήταν ένας γενναίος, τολμηρός και παθιασμένος δημοσιογράφος. Τον θυμάμαι με νοσταλγία και αγάπη την ημέρα που ο Ανδρέας είχε πει το περίφημο «Βυθίσατε το Χόρα» - τότε που με τον αδελφό του, Γιάννη, ψάχναμε κάβες να στοκάρουμε ουίσκι για τις δύσκολες μέρες που θα μπορούσαν να 'ρθουν. Ήταν ο πρώτος καθημερινός άνθρωπος που μου έμαθε να μη βλέπω τα πράγματα άσπρο μαύρο...

·         Yiorgos Kordomenidis Μυθικό όνομα της δημοσιογραφίας! Ωραίο το ξόδι, Ηλία.

Ilias Provopoulos Κλείνει σιγά - σιγά η εποχή της νεότητάς μας στις εφημερίδες Ηλία. Καλό του ταξίδι...

Konstantinos Deriziotis Γιαννη μου πολλα συλληπητηρια. Ο Κωστας για πολλους απο εμας ηταν ενας δασκαλος και ενας δευτερος πατερας. Βοηθησε παρα πολυ κοσμο, και εμενα, στην αρχη της ζωης μας. Παντα τον ειχα στο μυαλο μου για τις ευκαιριες που μου εδωσε. Δεν θα τον ξεχασω ποτε.

Sofia Stefanou · 

Συγκινήθηκα ιδιαίτερα με τη φωτογραφία αυτή, που μιλάει στο τηλέφωνο. Έτσι γνώρισα τον Κώστα Γερονικολό, μπαίνοντας στο Δημοκρατικό Λόγο. Τον είδα πριν μήνες στον ΕΔΟΕΑΠ, χαιρετηθήκαμε, φιληθήκαμε, ήταν πολύ αλλαγμένος. Δεν μου μίλησε για την αρρώστια. Χάρηκα πολύ που ειδωθήκαμε. Τώρα τον χαιρετώ και πάλι: Αντίο "κύριε" Γερονικολέ!

Dionysis Kastoras

...Η πρώτη μου δουλειά, η πρώτη μου εφημερίδα, το πρώτο μου ρεπορτάζ, η πρώτη μυρωδιά του μελανιού, το πρώτο ξενύχτι στα γραφεία της Οδού Ακαδημίας, η πρώτη συμβουλή, ο πρώτος μισθός, τα πρώτα ένσημα, η πρώτη συνέντευξη, το πρώτο πρωτοσέλιδο, το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό και τα άλλα τα Σαββατοκύριακα στην Καλαμάτα, ο πρώτος μου Διευθυντής... Ο πρώτος μας διευθυντής για εμάς που ζήσαμε μαζί σου τα πρώτα μας βήματα... Και είμαστε πολλοί Κώστα! Σε ευχαριστώ για όλα... Δεν θυμάμαι γαμώτο αν στο είπα ποτέ.. Καλό Ταξίδι Κώστα Γερονικολέ...

Thanasis Mavridis‎Andreas Balotis

Γεια σου Ανδρέα. Έχουμε χρόνια να τα πούμε. Και βρισκόμαστε και πάλι εξαιτίας του προέδρου

Andreas Balotis γεια σου φίλε μου , πράγματι χαθήκαμε αλλά βλέπεις ο κώστας είχε το χάρισμα να ενώνει ανθρώπους 

Thanasis Mavridis πράγματι. νιώθω τυχερός που τον γνώρισα. και μαζί και πολλούς καλούς δημοσιογράφους. Ήταν άλλα τα χρόνια εκείνα...

Giorgis Massavetas

15 Ιανουαρίου στις 3:57 μ.μ. · 

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε σε 13 εφημερίδες της περιφέρειας την Τετάρτη. Και την Πέμπτη επιβεβαιώθηκε απολύτως το «άφιλο» των πολιτικών. Από όλους όσους κάποτε χρειάσθηκαν τον Κώστα, από όλο το παλαιό ποτέ ΠΑΣΟΚ μόνον ο Απόστολος Κακλαμάνης, ο Στάθης Παναγούλης και ο Στέφανος Τζουμάκας τίμησαν την κηδεία του.

Πικρές αλήθειες
Πάνω σε φέρετρο

Αποφεύγω τα μνημόσυνα από τούτη τη στήλη. Δεν το έκανα για τον Σοφιανό Χρυσοστομίδη, ούτε για τον Σεραφείμ Φυντανίδη, παρά το ότι ήταν πολλά εκείνα που με συνέδεσαν μαζί τους. Αν σήμερα κάνω μια εξαίρεση, δεν είναι τόσο για να πω δημόσια το «καλό ταξίδι» στον Κώστα Γερονικολό, που μετά από δίχρονη πάλη «έφυγε» χθες. Είναι γιατί η περίπτωση του συνιστά μια από τις κραυγαλέες περιπτώσεις που μου θυμίζει πόσο, μα πόσο, άφιλοι είναι συνήθως οι πολιτικοί.

Με τον Κώστα συνδεθήκαμε από τις πρώτες μέρες της μεταπολίτευσης, όταν ήμουν αρχισυντάκτης στην «Αθηναϊκή» και εκείνος, φρεσκοβαλμένος από τη φυλακή, κάλυπτε το «ελεύθερο πολιτικό» και κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, ώσπου, ταχέως, τον ζήτησαν από το «Βήμα». Το θεώρησαν ως εξαιρετική μεταγραφή. Όχι μόνον επειδή ο Γερονικολός ήταν παθιασμένος εργασιομανής. Αλλά και για έναν άλλο «πονηρό» λόγο. Διότι ήταν τυφλά αφοσιωμένος στον Ανδρέα Παπανδρέου. Και θα λειτουργούσε, όπως και λειτούργησε, ως δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στο συγκρότημα Λαμπράκη και τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.

Ήταν τόσο φανατικά αφοσιωμένος ώστε κάθε θέλημα του Ανδρέα αντιμετωπιζόταν ως «θεϊκή εντολή». Τόσο ώστε συχνά από άλλους συναδέλφους να αντιμετωπίζεται σκωπτικά με τη φράση «το εξώγαμο του Ανδρέα». Αυτή η αφοσίωση του ήταν που τον κατέστρεψε επαγγελματικά. Διότι, με το μόνιμο πάθος που είχε ο Ανδρέας να έχει τον απολυτό έλεγχο σε «δικές» του εφημερίδες, τον χρησιμοποίησε, όπως και τον άλλοτε κραταιό έκδοτη του «Ταχυδρόμου» Βόλου, τον μακαρίτη Γιώργο Πόπωτα, όταν, πρωθυπουργός πια, αποφάσισε να αποκτήσει μια πρωινή και μια απογευματινή εφημερίδα. Και βεβαίως οι εφημερίδες που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά «η φωνή του Κυρίου», , δυο έντυπα θυμιατά, απέτυχαν παταγωδώς.

Όταν ο ίδιος τόλμησε να εκδώσει, συνεταιρικώς με άλλους συναδέλφους, την «Ρωμιοσύνη», μια εφημερίδα που υποστήριζε μεν το ΠΑΣΟΚ αλλά ασκούσε κριτική σε πρόσωπα και σε πολιτικές επιλογές –αλλά ποτέ στον ίδιο τον Ανδρέα- γνώρισε έναν καταιγισμό επιθέσεων από κορυφαία στελέχη του «κινήματος». Ώσπου αναγκάσθηκε να αναστείλει την έκδοση. Και φυσικά ο πρόεδρος, που είχε γίνει και κουμπάρος του, βαφτίζοντας τον πρώτο γιο του, δεν είχε ...χρόνο να αντιδράσει, να συμπαρασταθεί στο έως τότε «αριστερό του χέρι». Έτσι είναι, κατά κανόνα, οι πολιτικοί. Άφιλοι. Εγώ, άλλωστε, το γνώρισα στο πετσί μου. Όπως, πιθανότατα, και άλλοι δημοσιογράφοι.