Avanti popolo

Όλο και πιο... κομμουνιστής γίνομαι μέρα με τη μέρα γιατρέ μου και ο κατήφορός μου δε φαίνεται να έχει τελειωμό.
Τα πρώτα συμπτώματα δεν τα είχα πάρει στα σοβαρά. Ήταν μια τυπική τσαντίλα όταν υπολόγιζα τις συνεχείς αυξήσεις τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες σε σχέση με την ετήσια αύξηση του δικού μου μισθού. Μου πέρναγε λίγες μέρες μετά με μια δόση «ελεύθερης αγοράς» και των προοπτικών που θα ανοίγονταν μπροστά μου αν η οικονομία επέτρεπε τις περαιτέρω επενδύσεις στον κλάδο. Στη συνέχεια, συμμετείχα σε αυτοσχέδια λαϊκά δικαστήρια όπου συζητούσαμε τι έπρεπε να κάνουμε ως δημοσιογράφοι, μεμονωμένα και κλαδικά, για τα κάθε λογής λαμόγια που τα παίρνουν από είκοσι μεριές -οι 19 εξ αυτών του δημοσίου- για να γλύφουν από τα διάφορα Βήματα στο όνομα της Ελευθεροτυπίας και να προστατεύουν το εκάστοτε σύστημα εξουσίας. Το μικρόβιο αυτό που είναι και το πιο τυπικό στους «επ έξω» καταπολεμάτε ευκολότατα όταν κάτσεις και σκεφτείς ποιόν ακριβώς πρέπει να γλείψεις μπας και μπεις και εσύ στη λίστα για καμιά αργομισθία.
Στη συνέχεια και ενώ δεν είχα αναρρώσει πλήρως από τα προαναφερθέντα πέρασα μια άγρια κρίση αναρχοκομμουνισμού θέλοντας να γράψω λίβελους για πολιτικό - στενό φίλο του αφεντικού μου, λες και δεν υπήρχαν άλλοι πολιτικοί μακράν χειρότεροι απ αυτόν. Το ξεπέρασα με τριήμερη άδεια που την ξόδεψα όλη διαβάζοντας ξανά πως ξηγιόντουσαν οι ΚΚΕδες για όποιον έπιανε στο στόμα του τον Ζαχαριάδη και ενθυμούμενος πως έκαναν γαργάρα στις ημέρες μας το θέμα του Γερμανού και όχι μόνο. Αν ολόκληρος Άρης (όχι η ομάδα) έκανε τουμπεκί αντί να κατεβάσει τον ΕΛΑΣ στα κεντρικά και να τους δείξει τι εστί κονσερβοκούτι, ποιός είμαι εγώ που θα κάνει επανάσταση, σκέφτηκα, και επέστρεψα στην εφημερίδα με δισέλιδη συνέντευξη – διαφήμιση του εν λόγω υπουργού.
Θεωρώ, γιατρέ μου, οτι τα απανωτά αυτά κρούσματα σε συνδυασμό με μια χρόνια Ανδρεϊτιδα που είχα πιτσιρικάς θα με ρίξουν τώρα με την οικονομική βαρυχειμωνιά στην αγκαλιά του ΠΑΜΕ!
Διότι δεν μου έφτανε η συνθήκη του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας, η επιτήρηση από την Κομισιόν, η άγρια έμμεση και άμεση φορολόγηση των μισθωτών με παράλληλη απαλλαγή των επιχειρήσεων, η πλήρης απαξίωση της δημόσιας παιδείας και του εθνικού συστήματος υγείας, το παραμύθιασμα που υφίσταμαι ως πολίτης για να γίνουν κάποιοι μεγάλοι και τρανοί με τα «μεγάλα έργα» και τους «εθνικούς στόχους» και τόσα μα τόσα άλλα...
Τώρα εκτός αυτών έχω να αντιμετωπίσω και παπάδες – μεσίτες, υπουργούς «φοροαποφεύγοντες», την απίστευτη κομπίνα με την τιμή του πετρελαίου 50% μειωμένη αλλά την βενζίνη ακλόνητη στα ύψη, και το απίστευτο μέχρι «προχθές», την κρατική ενίσχυση προς τις Τράπεζες!
Οι τράπεζες με τα ασύλληπτα σε μέγεθος υπερκέρδη των τελευταίων ετών, οι τραπεζίτες με τα δυσθεώρητα ύψη στις απολαβές τους, οι διεθνής τζογαδόροι, θα επιβραβευτούν κι από πάνω με 28 δις ευρώ από το ελληνικό ελλειμματικό ταμείο για να επιβιώσουν και να ξανακάνουν τα ίδια! Αντ αυτού με 28 δις ευρώ μπορεί το κράτος να τις εξαγοράσει όλες, να πληρώσει αποζημιώσεις για να διώξει όσους έπαιζαν με «τοξικά» ομόλογα και να μείνουν και μερικά δις για τον κουμπαρά.
Γιατί δεν το σκέφτονται γιατρέ μου πριν πάμε όλοι μονοκούκι στην Αλέκα;