Εν αρχήν ην... ο άνθρωπος

Στα Ευρωπαϊκά κράτη που έχουν λύσει προ πολλού τα ζητήματα μεταξύ κράτους και εκκλησίας και οι θεσμοί λειτουργούν όσο ομαλά μπορούν μέσα στο σύστημα της αστικής δημοκρατίας, στα κράτη όπου το κοινοβούλιο δεν είναι χώρος δοξασίας των αρχηγών των κομμάτων αλλά χώρος πολιτικών ζυμώσεων, συνεχίζουν να συζητούν για την παγκόσμια οικονομική κρίση όχι φωνασκώντας μα προσπαθώντας να βρουν μια κάποια λύση. Η διαφορά με την ελλαδίτσα; Όση του Ομπάμα με τον Οσάμα (Μπιν Λάντεν).

Λες και εδώ όλοι ξέρουν τα πάντα, λες και οι λύσεις με κάποιο τρόπο μαγικό είναι έτοιμες, κρυμμένες κάτω από τα χαρτιά που κουνούν από το βήμα της βουλής φωνασκώντας, περί αλλοτρίων όμως τυρβάζωντας.

Η κρίση που διανύουμε έχει επιφέρει ισχυρό πλήγμα στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Αυτό το ξέρουν πια όλοι. Ποιες όμως θα είναι οι συνέπειες για την πραγματική οικονομία και τους ανθρώπους; Μήπως όσοι δε μπορούν να τις καταλάβουν πρέπει να σταματήσουν να τσακώνονται μεταξύ τους και να αφουγκραστούν τους προβληματισμούς τόσο των ξένων πολιτικών όσο και των τεχνοκρατών;

Ο κόσμος έχει ανάγκη ένα σχέδιο διάσωσης όλων εκείνων, ανδρών και γυναικών, που εργάζονται, επενδύουν και διασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία της πραγματικής οικονομίας. Αυτό θα καταστεί εφικτό μόνο με κανόνες και πολιτικές που θα προωθούν την αξιοπρεπή απασχόληση και θα ευνοούν τις παραγωγικές επιχειρήσεις. Με την επανασύνδεση παραγωγικότητας και αποδοχών, οικονομικής μεγέθυνσης και ανάπτυξης. Και αυτή η απλή πρόταση είναι το ποιο δύσκολο ζητούμενο αυτή την εποχή.

Το Διεθνές Γραφείο Εργασίας έχει ήδη εκπονήσει μια αρχική εκτίμηση των επιπτώσεων που θα έχει η κρίση στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων κάθε κοινωνικής τάξης. Μεταξύ άλλων, προβλέπεται ότι ο αριθμός των ανέργων θα αυξηθεί κατά 20 εκατομμύρια ανθρώπους ως τα τέλη του 2009, ξεπερνώντας για πρώτη φορά στην Ιστορία το όριο των 200 εκατομμυρίων ανέργων παγκοσμίως.
Και αυτό – προειδοποιούν οι ειδικοί – είναι το καλό σενάριο σε περίπτωση που οι, ορατές ήδη, συνέπειες της οικονομικής επιβράδυνσης δεν αντιμετωπιστούν άμεσα.
Ο κ. Χουάν Σομάβια, γενικός διευθυντής του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας σε άρθρο του στην εφημερίδα Le Monde τονίζει ότι αποφασιστικής σημασίας άξονας της πολιτικής των κυβερνήσεων θα πρέπει να είναι η αντιμετώπιση των βασικών προκλήσεων που κρύβονται πίσω από την παρούσα κατάσταση. Με λίγα λόγια να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του:

«Πολύ πριν από τη σημερινή κρίση, βρισκόμασταν ήδη εν μέσω μιας άλλης κρίσης. Μιας κρίσης που εξελίσσεται εξαιτίας του παγκόσμιου φαινομένου της φτώχειας, των διογκούμενων κοινωνικών ανισοτήτων, της αδήλωτης και επισφαλούς εργασίας που βρίσκεται σε πλήρη άνθηση. Μια κρίση της παγκοσμιοποίησης που ενώ διαθέτει σημαντικά πλεονεκτήματα είναι για μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού άδικη, άνιση και «μη βιώσιμη».
Είναι αναγκαίο να βρεθεί εκ νέου μια ισορροπία. Αυτή προϋποθέτει την παροχή στήριξης στην παραγωγική διαδικασία και στους φορείς της, δηλαδή τους ανθρώπους. Πρέπει να διασώσουμε την πραγματική οικονομία. Ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή και το μέλλον των πολιτών εξαρτάται από την επαγγελματική διαδρομή τους. Οφείλουμε, περισσότερο από ποτέ, να φροντίσουμε ώστε η πολιτική του κράτους και η απαραίτητη κοινωνική στήριξη που παρέχει να μπορούν να ανταποκριθούν στη βασικότερη προτεραιότητα των ανθρώπων: ίσες ευκαιρίες για μια αξιοπρεπή εργασία».
Κλείνω υπογραμμίζοντας προς κάθε καχύποπτο οτι ο κ. Χουάν Σομάβια δεν είναι... μπολσεβίκος!