Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου, ε;

 

Σιχαίνομαι αυτή τη «μουσική» που ακούνε κάποιες φορές οι κόρες μου. Την τύπου «θα ήθελα να είμαι ραπ» ή «όταν γίνω μουσική, θα είμαι hiphop”. Δεν ξέρω πώς λέγεται ως είδος, μάλλον τράπ(!), αλλά είναι πιο ενοχλητική από δίχρονο που ξεμπουκώνει και με στοίχους ελεεινούς.

Θεωρώ ότι αυτό το πράγμα δεν είναι μουσική και οι… τράπερ πρέπει να κλειστούν σε μπαρ Χαρλεάδων γκέι μέχρι να τραγουδήσουν Μποφίλιου.

Όταν όμως για πρώτη φορά σήμερα άκουσα για τον «τρομονόμο» στο τραγούδι που θα ψηφιστεί βάση ευρωπαϊκής ντιρεκτίβας, σάστισα. Θεωρούσα ο φτωχός ότι αυτά θα μπορούσαν να συμβούν μόνο στη δικτατορία του Μεταξά με το ρεμπέτικο, ή τη χούντα του Παπαδόπουλου με τα τραγούδια του Θεοδωράκη. Σίγουρα όχι στην Ευρώπη του 21^ου αιώνα.

Με βάση το άρθρο 8 του ν/σ που έρχεται αύριο στη Βουλή, απαγορεύεται οποιοδήποτε υλικό που ανεβαίνει στο διαδίκτυο από δημιουργό – καλλιτέχνη ή ακόμα και από οποιοδήποτε χρήστη «να εμπεριέχει υποκίνηση σε βία ή μίσος & δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα».

Το διαβάζει ο καλοπροαίρετος «νοικοκύρης» και λέει «μπράβο και ζήτω». ‘Όμως είναι τόσο ανοιχτό σε διαχείριση που ο κάθε εισαγγελέας, μπάτσος, Χρυσοχοϊδης ή Πλεύρης μπορεί να το διαβάσει όπως θέλει. Πχ στην Ισπανία με βάση αντίστοιχη νομοθεσία, έχουν γίνει 76 διώξεις. Σε αρκετούς έχουν αποδοθεί ποινές φυλάκισης. Στίχοι τραγουδιού που λένε «Δεν θα καταφέρουν να με λυγίσουν» απέναντι στις ειδικές δυνάμεις, θεωρούνται έως και «ωραιοποίηση της τρομοκρατίας»!

Στη δε Γερμανία από το 2019 και έπειτα, μουσικοί, συγγραφείς, εικαστικοί, ακαδημαϊκοί έχουν διωχθεί με βάση τον τρομονόμο, γιατί μέσα από το έργο τους κάνουν κριτική ενάντια στην πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους παλαιστίνιους!

Φανταστείτε εδώ που η λογική είναι «προσλαμβάνω αστυνομικούς δια πάσα νόσο» τι έχει να γίνει! Θα αναρτάς το «πάγωσε η τσιμινιέρα» και θα μπαίνεις φυλακή εσύ για «δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα» και από τον Νταλάρα μέχρι την κόρη του Λοϊζου λόγω κληρονομικότητας του αδικήματος. Με βάση το «νομοσχέδιο Λιβάνιου», πρώην «Πέτσα», το υλικό που αναρτάται στο διαδίκτυο, όχι απλά θα λογοκρίνεται, θα «κατεβαίνει», αλλά ο δημιουργός του, ο χρήστης θα διώκεται ποινικά.

Με το νόμο αυτό θεωρείται παράνομο και ποινικά κολάσιμο, ό,τι δεν αρέσει στους εκάστοτε κυβερνώντες. Που μπαίνει το όριο; Ποιος ορίζει τι είναι δίκαιο και νόμιμο; Σήμερα η μουσική, αύριο το δημοσίευμα, έπειτα η έρευνα και στο τέλος η σκέψη.

Διαχρονικός άλλωστε ο στοίχος της Κατερίνας Γώγου: «Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου, ε;»

Άλλος ένας νόμος που ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να περάσει και τον φέρνουν «εν κρυπτώ» εν μέσω λοκντάουν.