Όταν εκείνο τον μακρινό Ιούλιο του 2002, ο μύθος της 17Ν κατέρρεε
εν μέσω ενός μπαράζ συλλήψεων κάτι απίθανων λούμπεν τύπων, όταν το «φάντασμα»
πήρε σάρκα και οστά, αυτό που αποκαλύφθηκε έζεχνε. Όσοι περίμεναν να δουν μια
καλοστημένη οργάνωση με θεωρητικό υπόβαθρο, είδαν στους τηλεοπτικούς τους δέκτες τους…
αδελφούς Ξηρούς και ως καθοδηγητή έναν κακιασμένο γεροξεκούτη με δίπατο -ροζ- εξοχικό
στους Λειψούς!..
Μια παρένθεση εδώ για να πούμε ότι αυτό που που έφτιαξε την
καριέρα του Χρυσοχοϊδη δεν ήταν τόσο το λαχείο της βόμβας που έσκασε στα χέρια
του Σάββα Ξηρού, όσο το γεγονός ότι έδωσε γη και ύδωρ στις ξένες υπηρεσίες να
αλωνίσουν και επέβαλλε υπό τις εντολές τους πλήρες μπλακ άουτ τόσο στους δημοσιογράφους
όσο και στους αξιωματικούς της ΕΛΑΣ πλην αντιτρομοκρατικής. Η ενημέρωση για
πρώτη φορά γινόταν μέσα από ένα κανάλι πληροφόρησης, αυτό που έδινε το
υπουργείο. Είχαν αποκλειστεί οι αστυνομικοί συντάκτες και ενημέρωση «ρουλεμάν» είχαν
οι πολιτικοί συντάκτες και οι διευθυντές, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων προθύμων
τηλεοπτικών παπαγάλων. Αυτά εκ των έσω και δε χωρούν αμφισβήτηση. Ήταν άλλωστε
πρόβα και για το ίδιο που συνέβη και με τους Ολυμπιακούς αγώνες και όσων
ακολουθούσαν…
Κλείνει η παρένθεση.
Ο μόνος που έδειχνε να ξεφεύγει από το μίζερο σκηνικό των
χασικλήδων εκτελεστών ήταν και ο μόνος που δεν κατάφεραν να συλλάβουν παρά το πρωτοφανές
ανθρωποκυνηγητό. Ο «μελισσοκόμος» της 17Ν,
έφτασε ένα ωραίο πρωί με ταξί στη ΓΑΔΑ και παραδόθηκε αφού προφανέστατα είχε
πάρει διαβεβαιώσεις ότι η σύντροφός του και μητέρα του παιδιού του δεν θα είχε
καμιά συνέπεια για τις πράξεις του.
Ο Κουφοντίνας από την πρώτη στιγμή φάνηκε δομημένος, πήρε
πάνω του τα πάντα, αποκάλυψε όσα ήθελε και ακολούθησε τη γραμμή του πολιτικού
κρατούμενου και «λαϊκού αγωνιστή». Φυσικός αρχηγός ανάμεσα στους πουθενάδες,
ψυχρός εκτελεστής καταδικάστηκε σε 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη για
συμμετοχή σε 11 δολοφονίες, εκρήξεις, ληστείες και συμμετοχή σε τρομοκρατική
οργάνωση.
Το μόνο που δήλωσε ήταν ότι « η 17Ν ήταν μια υπόθεση πολύ μεγαλύτερη,
από ό,τι προσπαθούν να δείξουν οι εχθροί της και πολύ μικρότερη από αυτό που
μπήκε στο στόχαστρο των διωκτικών μηχανισμών».
Ο Κουφοντίνας, όλα αυτά τα χρόνια δεν έδειξε ίχνος μεταμέλειας
για τις δολοφονίες που διέπραξε. Στο βιβλίο του «Γεννημένος 17Ν», δεν μετανοεί
για τη δράση του· κάνει απολογισμό, την κριτικάρει, απορρίπτει επιλογές,
μεθοδολογίες, μοντέλα που την καθόρισαν, αλλά δεν μετανοεί. Παραμένει θιασώτης
του συνδυασμού της μαζικής με την παράνομη δράση, συνεχίζει να πιστεύει ότι η
ένοπλη επιλογή (πρέπει να) αποτελεί κόμβο της επαναστατικής διαδικασίας. Γι’
αυτό δεν υπεκφεύγει στο ζήτημα των εκτελέσεων που πραγματοποίησε η 17Ν: «Έπρεπε
να γίνουν· ήταν δίκαιες και, ως εκ τούτου, πολιτικά νόμιμες».
Η Δικαιοσύνη, η Πολιτεία, αλλά και η μεγάλη μάζα (παρότι
αδιαμφισβήτητα «αγάπησε» κατά καιρούς τη 17Ν ως τιμωρό) δεν δέχτηκε την
πολιτική υπόσταση των δολοφονιών και αρνείται τον ορισμό «πολιτικός κρατούμενος».
Ο Κουφοντίνας ήταν καταδικασμένος να πεθάνει στη λήθη της ιστορίας
και το ανάθεμα των συγγενών των θυμάτων του, εκεί που τον έστειλε η
συντεταγμένη Πολιτεία. Στη φυλακή ως κοινό ποινικό, ως κατά συρροή δολοφόνο.
Και έτσι θα γινόταν αν το συναίσθημα της εκδίκησης δεν
επικρατούσε στην ευρύτερη πρωθυπουργική οικογένεια, βρίσκοντας βεβαίως πρόθυμη
και τη Γενική Γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής κυρία Νικολάου η οποία κίνησε
τη νήματα.
«Η κυβέρνηση υλοποιεί μια πολιτική ατζέντα πάνω στον
συγκεκριμένο κρατούμενο. Μετατρέπει το σώμα του σε μέσο προς σκοπό, έστω και αν
γνωρίζει ότι – από την έξοδο από τον Μεσαίωνα και εντεύθεν – η έκτιση της
ποινής είναι παντελώς άσχετη με τα εγκλήματα για τα οποία έχει κάποιος καταδικαστεί.»
Με λίγα λόγια δεν μπορεί άλλα να ισχύουν
για τον Κουφοντίνα και άλλα για άλλους κρατουμένους. Ο νόμος είναι ίδιος για
όλους και εκεί βασίζεται η αστική δημοκρατία. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση το
πιστόλι του οποιουδήποτε τρομοκράτη έχει δίκιο!
Δανείζομαι τα λόγια του δικηγόρου Θανάση
Καμπαγιάννη:
«Είμαστε ενώπιον μιας τρανταχτής περίπτωσης
κατά την οποία το κράτος επιδεικνύει τον εκδικητικό πυρήνα του. Για όσες και
όσους πιστεύουν στη δημοκρατία, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: είμαστε
αντιμέτωποι με μια εμβληματική περίπτωση κατά την οποία η δημοκρατία διαπράττει
απιστία προς τον εαυτό της. Γιατί η δημοκρατία πρέπει να αποδεικνύει, ακόμα και
απέναντι στους αρνητές της, την ηθική της ανωτερότητα. 'Οπως το έγραφε ο
μακαρίτης ο Ανδρουλάκης: «η δημοκρατία ακούει και απαντά, προσπαθεί να πείσει
τον αρνητή της ότι η προσφυγή του στη βία ήταν αδικαίωτη, γιατί οι θεσμοί της
ήταν και είναι αναλλοίωτοι και ζωντανοί».
Τσαλαπατώντας
τους ίδιους της τους νόμους, στην περίπτωση Κουφοντίνα, η δημοκρατία δικαιώνει
αναδρομικά την βίαιη δράση του. Και έτσι ο κρατούμενος, αντί να ηττάται όπως
καμώνονται τα ανδρείκελα της κυβέρνησης, νικάει την ώρα της συντριβής του.»
Ο Κουφοντίνας όπως όλα δείχνουν, δεν θα πεθάνει στο κελί
ξεχασμένος απ όλους πλην των οικείων του. Θα πεθάνει σε απ ευθείας μετάδοση από
το νοσοκομείο μετά από πολυήμερη απεργία πείνας. Ο Κουφοντίνας δεν θα ξεχαστεί.
Θα γίνει σύνθημα σε τοίχους και πανό. Θα γίνει σύμβολο και από θύτης, θύμα της Πολιτείας!
Με τις βλακώδης κινήσεις τους θα μετατρέψουν τον εκτελεστή σε αυτό που
φαντάζεται πως ήταν: Σε θύμα της αστικής δημοκρατίας!
Αναρτήσεις
