Η τριήρης, ο στρατηγός και... τα μπέργκερ

Tου Στεφανου Κασιματη από την Καθημερινή

Δεν φαντάζομαι να το έχετε αντιληφθεί, αλλά στη Μεσόγειο κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες μία τριήρης τουρκική. Κατασκευάστηκε από κάποιους περίεργους στην Τουρκία, απέπλευσε κάπου από τα μικρασιατικά παράλια και σιγά σιγά κατευθύνεται προς τη Μασσαλία. Μη φαντασθείτε όμως ότι οι περίεργοι που την έχουν επανδρώσει κωπηλατούν! (Πρέπει να πάσχει κανείς από σοβαρές διαταραχές της προσωπικότητας, ώστε να περάσει κάμποσες εβδομάδες κωπηλατώντας σαν τον δούλο κάτω από το λιοπύρι...) Το ξύλινο σκάφος ρυμουλκείται και, απλώς, κάθε φορά που πλησιάζει λιμάνι αναλαμβάνουν οι κωπηλάτες για μερικά χιλιόμετρα. Αυτό είναι όλο.

Ωστόσο, το αξιοσημείωτο σε αυτή την μάλλον αδιάφορη υπόθεση είναι ότι έχει απασχολήσει τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ στρατηγό Δ. Γράψα. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε να θέσει το ζήτημα (ευγενώς, πλην ευθέως) σε αντιπροσωπεία Γάλλων κοινοβουλευτικών, οι οποίοι προ ολίγων ημερών πραγματοποίησαν επίσκεψη στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων ενημερωτικών επαφών, οι Γάλλοι βουλευτές επισκέφθηκαν και το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, όπου σε συνάντηση την οποία είχαν με τον Α/ΓΕΕΘΑ τον άκουσαν έκπληκτοι να παραπονείται για την τριήρη με την τουρκική σημαία που πρόκειται να καταπλεύσει στη Μασσαλία.

Με όλο τον σεβασμό προς την εθνική ευαισθησία του στρατηγού, θα έπρεπε μάλλον να χαιρόμαστε για την τουρκική τριήρη και μάλιστα να επιδοτούμε την προσπάθεια! Διότι,, τι νόημα έχει να καυχώμεθα για όλα τα σπουδαία που οι Ελληνες προσέφεραν στον πολιτισμό, όταν μας θίγει να βλέπουμε τους άλλους να τα χρησιμοποιούν; Αν μας ενοχλεί πια τόσο πολύ μια τριήρης με την τουρκική σημαία, γιατί να μην μας ενοχλεί και μία παράσταση κλασικής τραγωδίας που ανεβαίνει εκτός Ελλάδος, σε ξένη γλώσσα και από ξένους ηθοποιούς;

Είναι λυπηρό να διαπιστώνεις ότι ένας άνθρωπος που κατέχει μία τόσο καίρια θέση του κρατικού μηχανισμού, όπως αυτή του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, κατατρύχεται από το αιώνιο σύμπλεγμα του καρπαζωμένου Ελληνα. Αν οι Αμερικανοί, στρατηγέ μου, σκέπτονταν όπως εσείς, θα απαιτούσαν κάθε χάμπουργκερ που σερβίρεται εκτός ΗΠΑ να έχει επάνω του καρφιτσωμένη μια αμερικάνικη σημαία...

Κι άλλο αυτογκόλ!

Είναι αξιοθαύμαστο σ αυτή την κυβέρνηση το πώς καταφέρνει να τα κάνει κουκουβάχατα ακόμα και σε θέματα που κανονικά θα ήταν μονόστηλα και όχι κοροϊδευτικά πρωτοσέλιδα.

Ο λόγος για τη νέα ανοησία του υπερυπουργού, υπερνομικού, και υπερβεβλημένου Παυλόπουλου ο οποίος αντικατέστησε τον αρχηγό της ΕΥΠ μια μέρα μετά τις αποκαλύψεις για τους «Βλαστούς του εγκλήματος», τις οποίες χρεώθηκε η αμαρτωλή υπηρεσία. Την ώρα λοιπόν που στην Κατεχάκη πανηγύριζαν για την πρώτη επιτυχία μετά από πολλά χρόνια και έδειχναν με χαρά τι μπορούν να κάνουν τα νέα τους «παιχνίδια», το κεφάλι του αρχηγού ταξίδευε πάνω σε πιατέλα προς το γραφείο του υπουργού των εσωτερικών.

Δεν κρίνω –ούτε μπορώ - αν καλώς ή κακώς εξεδιώχθη ο πρέσβης κος Κοραντής. Πολλά έχουν γραφεί και πολλά καταλαβαίνει οποιοσδήποτε νοήμων διαβάζοντας το βιογραφικό του. (Άνθρωπος του Μητσοτάκη και καλός…) Ούτε για τον πρώην εισαγγελέα και νέο αρχηγό κ Παπαγγελόπουλο μπορώ τίποτα να πω. Το βιογραφικό και αυτού και οι υποθέσεις που χειρίστηκε τα λένε όλα και τα καλά και τα άσχημα. Δεν επρόκειτο κανείς να περιμένει να τοποθετήσουν καμιά… Αρσακειάδα επικεφαλής της υπηρεσίας πληροφοριών. Ο χρόνος όμως που πραγματοποιήθηκε η αλλαγή αφήνει ορθάνοιχτες τις πόρτες για οποιαδήποτε ερμηνεία. Πόσο μάλλον που ο κ. Παυλόπουλος αρνήθηκε να κάνει σοφότερους τόσο τους πολίτες όσο και τη Βουλή παρά τις συνεχείς οχλήσεις.

Ο κύριος πρέσβης θα μπορούσε να έχει πάει στο εξοχικό του στο Ξυλόκαστρο να φτιάχνει το μποστάνι του καιρό τώρα χωρίς να απασχοληθεί κανείς πλην των οικείων του και της γραμματέως του. Όχι όμως! Ο υπερυπουργός περίμενε να ασχοληθούν μαζί του όλα τα ΜΜΕ για να θυμηθεί ότι ήθελε να τον αντικαταστήσει. Κορυφαίο πολιτικό κριτήριο. Κάτι σαν το νομοσχέδιο για το βασικό μέτοχο ας πούμε.

Αν ήθελε να δείξει στον αγαπητό του φίλο Μαρκογιαννάκη ποιος την έχει πιο μεγάλη την εξουσία, θα μπορούσε ίσως να το κάνει κάποια στιγμή που δεν θα τους έπαιρναν τα ΜΜΕ με τις λεμονόκουπες. Τώρα κάνουν πάρτυ οι εφημερίδες της συμπολίτευσης, με τα ποτά κερασμένα για άλλη μια φορά από την ίδια την κυβέρνηση. Στην Κατεχάκη συζητείται έντονα πως ένας από τους λόγους αποκεφαλισμού του κ. Κοραντή ήταν η πληρέστερη ενημέρωση που είχε για το θέμα του συνδικάτου του εγκλήματος ο Χρ. Μαρκογιαννάκης έναντι του κ. Παυλόπουλου. Άλλοι ωστόσο, λένε με νόημα πως οι πραγματικές αιτίες εξακολουθούν να κρύβονται στα δεκάδες CD που παρέδωσε η ΕΥΠ στην Ελληνική Αστυνομία. Κάποια άλλα δημοσιεύματα υποστηρίζουν ότι ο αποκεφαλισμός έγινε μετά από υπερατλαντική οδηγία για αλλαγές στον τρόπο δράσης της ΕΥΠ και αναβάθμισή της σε διωκτική υπερυπηρεσία (ο θεός να μας φυλάει…). Για αυτό το λόγο λένε επιλέχθηκε κάποιος πιο «μάχιμος» από τον πρέσβη. Κάποιος που Αμερικάνοι και Βρετανοί τον εκτιμούν για τον τρόπο δράσης του, τόσο στο θέμα των υποκλοπών όσο και στα θέματα τρομοκρατίας τα οποία δούλεψε… Τέλος, δε λείπουν εκείνοι που μιλούν για γκάφα της ΕΥΠ στην υπόθεση διότι δεν έμαθε που πήγαν τα λύτρα και «έκαψε» παράλληλη παρακολούθηση για θέματα τρομοκρατίας.

Όπως και να έχει, είτε η επιλογή είχε να κάνει με βλακώδης ενδοκυβερνητικές κόντρες πάνω σε σημαντικότατα προβλήματα, είτε πρόκειται για απαίτηση εξωθεσμικών κέντρων μετά από μία ακόμα ηλιθιότητα πρακτόρων της ΕΥΠ, η κυβέρνηση κατάφερε πάλι να παίζει μόνη της και να βάζει αυτογκόλ. Είναι, πράγματι, άξια της μοίρας της.

Γιατί επιστρατεύουν την ΕΥΠ

Από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

Σχεδόν πανηγυρίζουν οι αστικές φυλλάδες για τη «στροφή της Υπηρεσίας –σ.σ της ΕΥΠ- στο εσωτερικό της χώρας», όπως αναφέρει το «Βήμα», γιατί μπροστά στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί ήταν «"φυσικό" επακόλουθο να επιστρατευθεί η ΕΥΠ για να καλύψει κενά και αδυναμίες», όπως τονίζει η «Καθημερινή».

Και ποια είναι η σημερινή πολιτικοκοινωνική κατάσταση; Μια ανεργία να χτυπάει κόκκινο, οι τοκόγλυφοι-τραπεζίτες βραχνάς στον λαιμό χιλιάδων λαϊκών οικογενειών, η σπουδάζουσα και εργαζόμενη νεολαία χωρίς καμιά ουσιαστική προοπτική.
Οι συνταξιούχοι, μετά την ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων δεν γνωρίζουν μέχρι πότε θα παίρνουν την σύνταξη τους, οι εργαζόμενοι με μισθούς πείνας δεν ξέρουν αν αύριο θα έχουν δουλειά.

Μπορεί να μην υπάρχει μαζικό ταξικό εργατικό κίνημα (δεν είναι του παρόντος να αναφέρουμε τους λόγους), οι πλουτοκράτες όμως και τα κόμματα που τους υπηρετούν δεν αισθάνονται και τόσο ασφαλείς.
Εξάλλου καθημερινά βλέπουν το φως αναλύσεις αστών διανοουμένων (υπήρξε και το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών) που δείχνουν ότι το πολιτικό σύστημα απαξιώνεται, δυσλειτουργεί, διαθέτει δηλαδή όλο και μικρότερη λαϊκή νομιμοποίηση.

Και στην τελική ανάλυση μπορεί τα επονομαζόμενα αριστερά κοινοβουλευτική κόμματα να έχουν εγκλωβίσει πλατιές εργατικές μάζες στην παραλυτική λογική των λαϊκών αγώνων στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι δράσεις θα εξελιχθούν συνέπεια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που βιώνουμε.

Τι απομένει σαν αντίδραση στους ρυθμιστές της αστικής δικτατορίας; Να θωρακίσουν τους μηχανισμούς του Κράτους τους για να αντιμετωπίσουν ενδεχόμενη λαϊκή αντίδραση, εντείνοντας ταυτόχρονα το ήδη γενικευμένο κλίμα καταστολής.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση εντάσσεται και η στράτευση της ΕΥΠ στην αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού». Τώρα βρήκαν πρόσχημα την καταπολέμηση της ποινικής παραβατικότητας και έχοντας απώτερο στόχο την αντιμετώπιση του λαϊκού κινήματος προσπαθούν να κάνουν μέρος της καθημερινότητας μας τον βρόμικο ΚΥΠατζίδικο μηχανισμό.

Παράλληλα, το ίδιο χρονικό διάστημα η κυβέρνηση κατέθεσε «πονηρά» στη Βουλή σχετική τροπολογία όπου, με πρόσχημα τη δημόσια ασφάλεια, δίνεται η εξουσία στην Αστυνομία να επεξεργάζεται το υλικό από τις χαφιεδοκάμερες, το οποίο θα διατηρεί για όσο χρονικό διάστημα κρίνουν αναγκαίο οι εισαγγελικές αρχές και φυσικά κανείς δεν ξέρει πώς θα εκμεταλλευτούν αυτό το υλικό οι ασφαλίτες.
Παλιά τους τέχνη κόσκινο της Δεξιάς. Κάποτε επικαλούμενοι την καταπολέμηση της ζωοκλοπής είχαν φτιάξει νόμο που τον εκμεταλλεύτηκαν για να γεμίσουν τα ξερονήσια με εξόριστους κομμουνιστές. Τώρα ακολουθούν την ίδια τακτική … εκσυγχρονισμένα.

Με άλλη τροπολογία ιδρύεται τράπεζα γενετικού υλικού (DNA), στο αρχηγείο της μπασκηναρίας όπου θα φακελώνονται ακόμη και αυτοί για τους οποίους υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως τέλεσαν πλημμέλημα που τιμωρείται με φυλάκιση τριών μηνών. Ένα καθολικό σύγχρονο φακέλωμα δηλαδή. Αν αναφέρουμε και τις νομοθετικές ρυθμίσεις που προηγήθηκαν, τρομονόμοι κλπ μπορεί χωρίς υπερβολή να μιλάμε ότι βιώνουμε εποχές χούντας με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Το ότι δεν υπάρχει λαϊκό κίνημα να αντισταθεί σ’ όλα αυτά είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία……

Τι τραβάν κι αυτοί οι πλούσιοι...

Συνεχίζονται τα οικονομικά προβλήματα σε "ισχυρές" οικογένειες...

Η σημασία του καλού βιογραφικού

Από το swell

Ασχολήθηκε με την υπόθεση της Mayo. Είχε ατυχή κατάληξη μεν κι έναν ευτυχή Μητσοτάκη δε. Ανέλαβε το θέμα των υποκλοπών. Δεν βρήκε κανέναν υπεύθυνο, αυτοκτονία ο θάνατος του Τσαλικίδη, ευτυχείς όλοι εκτός από τους συγγενείς και φίλους του Τσαλικίδη. Του ανατέθηκε η υπόθεση των απαγωγών των Πακιστανών. Κατέληξε στο αρχείο μετά την "ενδελεχή" έρευνα που έκανε. Εδώ να δείτε ευτυχία.

Τα παραπάνω είναι μερικά στοιχεία από αυτά που συνιστούν ένα πολύ καλό βιογραφικό. Τουλάχιστον θεωρείται καλό από αυτούς που "εξυπηρετήθηκαν" από τις αποφάσεις του. Τί πιο φυσικό να ανταμειφθείς λοιπόν γι΄αυτό το καλό βιογραφικό. Και σε κάνουν Διοικητή της ΕΥΠ. Γιατί έχεις μεγάλη εμπειρία στην αντιτρομοκρατία. Αυτό είπε η ενάρκωση του ήθους (κλικ). Λες και τη σχετική πολιτική την καθορίζει η ΕΥΠ κι όχι η κυβέρνηση...

Τι παίζει στην ΕΥΠ;

Δεν γνωρίζω τι παίζεται στην αμαρτωλή ΕΥΠ, αλλά αφού μας τα ζαλίσανε με το πόσο καλά παρακολούθησε και κατέγραψε τις συνομιλίες των νονών της νύχτας, καπάκι παραίτησαν τον επί πέντε χρόνια αρχηγό της, πρέσβη κο Κοράντη. Στη θέση του κ. Κοραντή, τοποθετείται ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, εποπτεύων των ερευνών της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας της Ελληνικής Αστυνομίας και επικεφαλής εισαγγελέας της υπηρεσίας δίωξης οργανωμένου εγκλήματος.
Τουλάχιστον περίεργο δεν είναι;..
Λέτε να φταίει οτι διέρρευσαν οι συνομιλίες που εμπλέκουν πολιτικά πρόσωπα και μάλιστα τον πολιτικό προϊστάμενο της ΕΛΑΣ Μαρκογιαννάκη; Λέτε μήπως να φταίει το γεγονός οτι η υπόθεση "μπάζει" από παντού και λύτρα δεν έχουν βρεθεί;...

Άλλοι Tiesto κι άλλοι... πιέστο

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ 500 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ ΚΑΙ CITY ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ,Η ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΕΚΑΝΕ PRIVE PARTY ΣΤΟ ΓΙΟ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ DJ TIESTO ΣΤΟ VILLA MERCEDES

from ΠΡΕΖΑ TV © by ΠΡΕΖΑ TV

Λίγες εβδομάδες μετά το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου», η γυναίκα που
ήθελε να κατακτήσει τα... πάντα όλα στα media έκλεισε ολόκληρο το «Villa Mercedes» για τον γιο της και τους φίλους του, πληρώνοντας, σύμφωνα με πληροφορίες, 60.000 ευρώ. Με… μόλις 110.000 ευρώ, λοιπόν, είχε στη διάθεσή της το πιο must club-restaurant της Αθήνας και τον Νο 1 DJ του κόσμου, ο οποίος διασκέδασε τη «χρυσή» νεολαία, δηλαδή τους συμμαθητές του γιου της.

Κυριακή βράδυ 5 Ιουλίου και η κίνηση έξω από το «Villa Mercedes» θυμίζει κάτι από άφιξη VIP προσωπικοτήτων, αφού οι συγκεντρωμένοι σωματοφύλακες μοιάζουν με μικρό εκστρατευτικό σώμα. Η κυρία Αγγελοπούλου έχει κλείσει όλο το μαγαζί για να γιορτάσει ο γιος της Δημήτρης μαζί με τους φίλους του την αποφοίτησή του από το Κολέγιο Αθηνών, λίγο πριν από την τελετή της περασμένης Πέμπτης. Τα μέτρα ασφαλείας είναι ισχυρά και ένας φωτογράφος που φτάνει στο κλαμπ αποκλείεται «διακριτικά» από τους άνδρες ασφαλείας της οικογένειας Αγγελόπουλου. Λίγο μετά τις 11.30 το βράδυ οι καλεσμένοι αρχίζουν να φτάνουν στο πιο in κλαμπ της πόλης, το οποίο έχει προετοιμαστεί κατάλληλα για τη βραδιά, τα happenings της οποίας κρατήθηκαν ως εφτασφράγιστο μυστικό.Οι φίλοι του μικρότερου γιου του Θόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου γεμίζουν τον χώρο και απολαμβάνουν γαρίδες τέμπουρα, σούσι και finger food στο όρθιο, ενώ η μουσική, στην αρχή τουλάχιστον της βραδιάς, αποτελείται από chill out μελωδίες.
Ανάμεσα στους καλεσμένους του νεαρού Αγγελόπουλου είναι η κόρη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Μαργαρίτα Παπανδρέου και οι γιοι δύο πρώην «γαλάζιων» υπουργών, του κ. Γιώργου Βουλγαράκη και του κ. Μιχάλη Λιάπη. Τα τέκνα τους, Απόστολος και Κωσταντίνος αντίστοιχα, διασκεδάζουν μαζί με τους περίπου 600 καλεσμένους του νεαρού Δημήτρη, ο οποίος έχει δίπλα του και τον μεγαλύτερο αδερφό του Παναγιώτη.
Γιοι εφοπλιστών, ισχυρών επιχειρηματιών και τραπεζικών αρχίζουν σιγά-σιγά να χορεύουν, ενώ οι φωτογραφίες πέφτουν βροχή ανάμεσα στις παρέες που έχουν καταλάβει τους καναπέδες του κλαμπ. Εκεί βρέθηκαν και μοντέλα όπως η Ολγα Φαρμάκη και η Εβελιν Καζαντζόγλου, με την πρώτη μάλιστα να γνωρίζει τον νεαρό Δημήτρη Αγγελόπουλο από κοντά. Ο Βασίλης Τσιλιχρήστος ανέλαβε τη μουσική εκτόνωση των παιδιών μέχρι τις 2 το βράδυ, όταν έφτασε η στιγμή της μεγάλης έκπληξης που είχε ετοιμάσει η κυρία Αγγελοπούλου για τον γιο της.
Χορεύτριες αρχίζουν να λικνίζονται και οι προβολείς πέφτουν πάνω σε δύο κουρτίνες. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν και όταν οι κουρτίνες ανοίγουν, ο πιο διάσημος και ακριβοπληρωμένος DJ στον κόσμο, ο Tiesto, κάνει την εμφάνισή του.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ...ΟΙ 450 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ CITY 995,ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΜΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ,ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΥΚΕΤΟ ΠΟΥ ΕΒΑΛΕ Η ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΣΤΑ 2 ΑΥΤΑ ΜΜΕ...

ΠΡΕΖΑ TV
11-7-2009

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΘΑΝΑΣΟΥΛΑΣ-ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Σωστός ο παίχτης

123580.1

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ –που βρίσκεται στη Σύνοδο της G8 στην Άκουιλα- "συνελήφθη" από φωτογραφικό φακό να θαυμάζει συγκεκριμένο ανατομικό σημείο μιας όμορφης Ιταλίδας.

Στη φωτό –που έχει κάνει το γύρο των διεθνών ΜΜΕ- φαίνεται επίσης ότι ο ευρισκόμενος σε κοντινή απόσταση Νικολά Σαρκοζί μάλλον επιδοκιμάζει τη στάση του Ομπάμα.

Αναρωτιόμαστε τι έχει να πει η Μισέλ για το θέμα...

http://www.skai.gr

Πού είναι ο πάτος;

Ένα, κατά τα άλλα υπέροχο, Σουηδικό παραμυθάκι τελειώνει με τον εξής αδιανόητο για εμάς τρόπο: «και μετά ήρθαν τα χειρότερα…» Μάλλον για κάτι τέτοιες ρήσεις έχουν τέτοια ποσοστά αυτοκτονιών οι Σκανδιναβοί! Το θέμα όμως είναι ότι, εν αντιθέσει με εμάς και τις Σταχτοπούτες μας, διδάσκονται από τα μικράτα τους ότι ενίοτε το βαρέλι δεν έχει πάτο.

Μετά λοιπόν τις μπίζνες των παπάδων που μονάζουν αγκαλιά με δισεκατομμύρια και υμνολογούν τον Κύριο για τους επι χρήμασι επώνυμους «πιστούς» και ευεργέτες, μετά το… νέο αξίωμα της λιγούρας όπου το νόμιμο βαπτίζεται και ηθικό, μετά την ξεφτίλα με τις τοστιέρες και τους ψυγειοκαταψύκτες της Ζίμενς, την αναγωγή Χριστοφοράκου σε ρυθμιστικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων, τον στρουθοκαμηλισμό των κομμάτων για τα πακέτα των «χορηγιών», την απαξίωση της πολιτικής, την κρίση που χτύπησε και την πόρτα της Ελλάδας και τη βρήκε –ως συνήθως- με το… κομπινεζόν, ήρθε και το «κερασάκι» της μαφίας να μας δείξει ότι πάτο δεν πιάσαμε ακόμη…

Το μόνο καλό που βγήκε από αυτή την ιστορία είναι ότι υπάρχει αυτή η πολύπαθη υπηρεσία που λέγεται ΕΥΠ. Νόμιζα μέχρι τώρα ότι τα κτήρια στην Κατεχάκη είναι μόνο για μόστρα καθώς η τελευταία «επιτυχία» των πρακτόρων Θου Βου είχε ημερομηνία γύρω στο 1968 όταν βρήκαν μια χαλασμένη κονσέρβα σε μπακάλικο «κομουνιστών» στο Μπραχάμι, και επί Μητσοτάκη το '90 όταν έπαιζαν κρυφτό με τους τεχνικούς του Κουρή για τις κεραίες του «Ράδιο Αθήνα» και του «Κ-5». Έκτοτε υπήρξε το διεθνές σουξέ με τον Οτσαλάν και η εξαιρετική δουλειά στην –ξεχασμένη- υπόθεση των υποκλοπών.

Φανταστείτε λοιπόν, τι γίνεται μέσα στην ΕΛΑΣ ώστε να αναγκαστούν να αναθέσουν στην… υπηρεσία – κόσμημα, την ΕΥΠ, να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά με τη μαφία των φυλακών. Σουρωτήρι ήταν η ΓΑΔΑ και το «συνδικάτο του εγκλήματος» γνώριζε τα πάντα πριν ακόμα μεταφερθούν στους αξιωματικούς. Αλλά έτσι είναι. Αν γίνονται ξεφτίλες οι υπουργοί για ένα λεμονοστύφτη, πώς να αντισταθεί ο αστυνομικός των 1000 ευρώ στον πακτωλό χρημάτων των εγκληματιών.

Ουδεμία διάθεση έχω να «αθωώσω» ηθικά τους επίορκους αστυνομικούς και δεσμοφύλακες, αλλά όταν πρωθυπουργικοί σύμβουλοι προσπαθούν να βγάλουν λάδι χασισοπαραγωγούς και κομματικοί «στρατηγοί» κουβαλάνε φορτηγά με ευρώ στα γραφεία των παρατάξεων, στα λογιστήρια των οποίων διακινούνται μαύρα ποσά και διατηρούνται διπλά βιβλία, τότε το σύνθημα «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη» μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσει στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Οι μπάτσοι δε μπορούν να πουλήσουν πια τίποτα διότι το «εμπόριο» έχει περάσει σε πιο… υψηλά κλιμάκια της δημόσιας διοίκησης.

Πιάσαμε πάτο; Μάλλον ναι λέει η λογική και το μόνο που μένει να κάνουμε είναι να ανασυνταχτούμε καθώς ο μόνος δρόμος πια είναι προς τα πάνω. Εκτός, αν έχουν δίκιο οι πραγματιστές βόρειοι και … «μετά έρθουν τα χειρότερα». Ποιος μπορεί να τα φανταστεί;

Το Σάββατο παίρνουμε ΕΤ

Αυτοί μπορεί να έκλεισαν τον «Ελεύθερο Τύπο», δεν έκλεισαν όμως τη φωνή μας. Αντιστεκόμαστε στην πράξη και κυκλοφορούμε…ελεύθεροι και με τύπο το Σάββατο 11 Ιουλίου στα μεγάλα αστικά κέντρα. Αναζητήστε μας στα περίπτερα (μέχρι και την Τρίτη 14 Ιουλίου) με συμβολική τιμή 0,50 ευρώ. Τα έσοδα από τις πωλήσεις του φύλλου ΔΕΝ θα πάνε στις τσέπες μας.
Σ’ αυτές οι 16 σελίδες, θα βρείτε τις απόψεις δημοσιογράφων και σκιτσογράφων για την κρίση στην ενημέρωση, αποκαλυπτικά και αποκλειστικά θέματα, αλλά κυρίως θα νιώσετε την προσπάθεια όλων μας γι’ αυτό που θέλουμε: Να έχετε την εφημερίδα σας.

Το Σάββατο, εναλλακτικά

Στα περίπτερα θα κυκλοφορήσει το Σάββατο ο “Εναλλακτικός Τύπος” των εργαζομένων του “ΕΤ” με αποκλειστικά θέματα που αφορούν όλους τους… τύπους και θα συζητηθούν. Αναζητήστε τον στο μανταλάκι και ζητήστε τον από τον περιπτερά σας…

Τι να μας πει ο Μπερλουσκόνι

...Στη φιλόξενη χώρα μας, όμως, ο νομιμότατος μπορεί εύκολα να υποβαθμιστεί σε «λαθραίο», άρα και επαναπροωθητέο: Πληρώνεις εσύ και ξαναπληρώνεις τα παράβολά σου, χρυσοπληρώνεις από πάνω και τους επιτήδειους μεσάζοντες, η νομιμότητά σου όμως εξαρτάται από την όρεξη (ή την ιδεολογική κακία) κάποιου γραφειοκράτη. Ή πάλι, σε μία από τις τόσες «σκούπες» που συγκεντρώνουν τα ανθρώπινα «περιτρίμματα», το όργανον, από μαγκιά ή από ιδεολογία, σχίζει την πράσινη κάρτα σου, το διαβατήριό σου, την ταυτότητά σου, και παύεις να υπάρχεις – όπως δεν υπάρχουν άλλωστε τα χιλιάδες μεταναστάκια που έχουν γεννηθεί εδώ, έχουν σπουδάσει εδώ και δεν ξέρουν ούτε θέλουν άλλη πατρίδα, κι όμως, η ελληνική πολιτεία δεν τους χορηγεί υπηκοότητα, ούτε καν ένα πιστοποιητικό γέννησης. Αδικα, λοιπόν, κομπάζει ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ότι πρωτοπορεί..

Από άρθρο του Π. Μπουκάλα στην Καθημερινή

Επικίνδυνα χρόνια

Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ από τα ΝΕΑ

ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΧΡΟΝΙΑ. Επικίνδυνα χρόνια κληροδοτούμε στα παιδιά μας. Σε επικίνδυνα χρόνια μεγαλώνουν, σε επικίνδυνα νερά κολυμπάνε. Ο βυθός πιο ορατός απ΄ την επιφάνεια του νερού. Του μολυσμένου νερού, της μολυσμένης ατμόσφαιρας, της μολυσμένης τροφής. Και πάνω απ΄ όλα της μολυσμένης κοινωνίας.
Βία, πόνος, φτώχεια, ανεργία, κτηνωδία, σκληρότητα, βαναυσότητα, χυδαιότητα, διαστροφή χωρίς επιστροφή. Μέσα σε αυτό το εξαίσιο περιβάλλον προσπαθείς να δώσεις πέντε βασικές αρχές στο παιδί σου. Αρχές που η μετέπειτα ζωή του θα τις μετατρέψει βίαια σε λερωμένο σφουγγαρόπανο.
Τι θα...
κάνεις; Τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις; Να το διδάξεις να πατάει επί πτωμάτων για να μπορέσει να επιβιώσει; Να το διδάξεις να πηγαίνει με τον σταυρό στο χέρι, ξέροντας ότι θα το λειώσουν σαν μυρμηγκάκι; Να ζει με το κεφάλι ψηλά και το μάγουλό του να γίνεται στόχος στα χαστούκια της ζωής; Να ζει με το κεφάλι χαμηλά για να λουφάρει, μπας και γλιτώσει; Να υψώνει ανάστημα; Ή να το αυξομειώνει μπαίνοντας στο μαρτύριο του κάθε Προκρούστη εργοδότη;

Τι πρέπει να μάθεις στο παιδί σου; Και πόσο αντέχουν οι διδαχές σε μια πραγματικότητα τόσο ανελέητη που θα τις κάνει φύλλο και φτερό; Του δίνεις εφόδια ψυχής ή εφόδια επιβίωσης; Γιατί ζούμε σε χρόνια δύσκολα. Χρόνια επικίνδυνα: «Ψυχή» και «επιβίωση» έννοιες ασύμβατες. Δεν συνυπάρχουν, δεν κολλάνε, συγκρούονται, τρακάρουν, ρε παιδί μου, μην το ψάχνεις! Χρόνια δύσκολα, χρόνια επικίνδυνα...

Την αποφράδα ημέρα που έσκασε η είδηση για τον «Ελεύθερο Τύπο» και τον ραδιοφωνικό σταθμό City, άπραγοι παρακολουθούσαμε 500 άτομα να πετάγονται στον δρόμο. Πολλοί απ΄ αυτούς, φίλοι παλιοί, φίλοι που κάποτε δουλεύαμε δίπλα δίπλα σε γραφεία άλλων εντύπων, φίλοι χαμένοι και κερδισμένοι. Στον δρόμο!

Μόλις τολμήσαμε να εκφράσουμε τη λύπη μας, κατηγορηθήκαμε για συντεχνιακή λογική. «Καλά να πάθετε» είπαν κάποιοι.

«Εσείς οι δημοσιογράφοι, εσείς τα λαμόγια, εσείς οι άθλιοι μεταπράτες!».

Κι όντως η δημοσιογραφία δεν είναι «όμορφος κόσμος μαγικός, αγγελικά πλασμένος». Όντως πολλοί «συν-άδελφοι» θα έπρεπε να αποκαλούνται «πλην-άδελφοι»: Διαπλοκή, συναλλαγή, αλλότρια συμφέροντα, η πάρτη τους, η τσέπη τους, τα παιχνιδάκια εξουσίας τους. Όλοι εκείνοι που- από δημοσιογράφοι- μετατρέπονται σε λακέδες του εκάστοτε εξουσιαστή, του εκάστοτε εκμεταλλευτή.

Οι υπηρέτες δύο, τριών, τεσσάρων αφεντάδων!

Αυτοί που μετατρέψανε ένα έντιμο επάγγελμα, ένα λειτούργημα σε βρισιά! Άλλοτε έλεγες «είμαι δημοσιογράφος» και καμάρωνες! Τώρα το λες, πέφτουν τα μούτρα σου μέχρι το πάτωμα! Αν σου ΄χει μείνει λίγη τσίπα...

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, λοιπόν, να έχουμε απαίτηση από τον αναγνώστη να διαχωρίσει υπομονετικά την ήρα από το στάχυ. Όμως υπάρχει ΚΑΙ η ήρα ΚΑΙ το στάχυ. Υπάρχουν ακόμα έντιμοι άνθρωποι με έντιμες φωνές κι έντιμες πένες. Και καλό είναι μες στο γενικό αλαλούμ να μην τα κάνουμε όλα σάλα τραπεζαρία.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί νιώθω ότι πρέπει να απολογηθώ για τον πόνο που ένιωσα με τις τελευταίες οικτρές εξελίξεις στον Τύπο; Για το «καλά να πάθετε» που εισέπραξα από αναγνώστες. Κι άντε κι εμείς όλοι μαζί συμπούρδουκλοι, οι λύκοι και οι αμνοί στο ίδιο καζάνι- καλά να πάθουμε!

Να το δεχτώ μόνο και μόνο για να πάει η κουβέντα παρακάτω!

Τι φταίνε όμως οι τεχνικοί; Τι φταίνε οι λογιστές και οι γραμματείς; Τι φταίνε οι τηλεφωνήτριες; Οι θυρωροί, οι καφετζήδες, οι καθαρίστριες;

Όχι, δεν είναι συντεχνιακό το ζήτημα. Σε μια Ελλάδα όπου βιομηχανίες, βιοτεχνίες, εταιρείες, εργοστάσια, επιχειρήσεις, απ΄ άκρη σε άκρη, κλείνουν η μία πίσω απ΄ την άλλη. Να ξεχάσουμε τα Κλωστήρια Νάουσας; Τον Λαναρά; Τη Χαρτοβιομηχανία Θράκης; Να ξεχάσουμε τόσες άλλες επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο κι έστειλαν τον κοσμάκη βορά στους τοκογλύφους των δανείων και των πιστωτικών καρτών;

Δεν είναι συντεχνιακό το ζήτημα. Δεν μπορεί να είναι. Το ίδιο νοίκι, φως, νερό, τηλέφωνο τρέχει για όλους. Οι ίδιες υποχρεώσεις, οι ίδιες ανάγκες, τα ίδια έξοδα. Το παιδί που φέτος το καλοκαίρι θα κλειστεί σε ένα διαμέρισμα ΓΙΑΤΙ ΤΟΥ ΣΤΕΡΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να παίξει με το κουβαδάκι του σε μια παραλία τι σημασία έχει αν μεγαλώνει στη Νάουσα ή στην Αθήνα;

Αυτό που διαφοροποιεί τον «Ελεύθερο Τύπο» και τον City απ΄ όλα τα άλλα λουκέτα είναι πως εδώ έχουμε να κάνουμε με την πρώτη επιχείρηση που βαράει διάλυση μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση. Τίποτα άλλο. Για τους εργαζόμενους ίδια η απόγνωση, ίδια η αγωνία, ίδιο το αδιέξοδο. Και στην προκειμένη περίπτωση- αν για τον ραδιοφωνικό σταθμό διαφαίνεται η πιθανότητα της αυτοδιαχείρισης- για την εφημερίδα σκούρα τα πράγματα!

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΧΡΟΝΙΑ... Κι εμείς μες στο άγχος και την ανασφάλεια, πιέζουμε τα παιδιά μας να μελετήσουν, να ξενυχτήσουν, να φτύσουν αίμα για να μπουν σε ένα πανεπιστήμιο. Και δεν λέει κανείς μας ότι είναι έγκλημα να θέλεις το καλύτερο για το παιδί σου. Αλλά δεν λέει και κανείς μας όλη την αλήθεια. Πως στη διαμαρτυρία, στη διαδήλωση, χέρι χέρι πάνε οι απολυμένοι εργαζόμενοι. Χέρι χέρι πάνε ο πτυχιούχος και η καθαρίστρια. Γιατί οι ανάγκες στο ψωμί, στη δουλειά, στην αξιοπρέπεια δεν γνωρίζουν τάξεις, διπλώματα και διδακτορικά. Τόσο απλά, τόσο ζοφερά είναι τα πράγματα!

Και τα παιδιά με το δικό τους αλάνθαστο ένστικτο όλο αυτό το εισπράττουν... Το ζουν, το νιώθουν στο πετσί τους. Γενιές χωρίς όνειρα, χωρίς επιλογές, χωρίς ελεύθερη βούληση... Κι ας μην τους το λέμε εμείς για να μην τους κόψουμε τα φτερά...

Γιατί...

«Πώς να μιλήσεις στα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα"...

"Δε ζητιανεύουμε"

Έλεος πια με κάποια μπλόγκ και τις μαλακίες που διακινούν. Μιά από αυτές οτι οι εργαζόμενοι του ΕΤ ζητούν... πρόσληψη στην ΕΡΤ.
Η απάντηση από το ergazomenoieleftherostipos.blogspot.com/ άμεση:

Σε πείσμα όσων υποστηρίζουν και διαδίδουν ότι οι εργαζόμενοι του Ελεύθερου Τύπου ζήτησαν από τον υπουργό Εσωτερικών, Προκόπη Παυλόπουλο, να διοριστούν στην ΕΡΤ η απάντηση είναι μία και κατηγορηματική: οι εργαζόμενοι του ΕΤ αγωνίζονται με αξιοπρέπεια, απαιτούν τα δικαιώματά τους, θέτουν τους πολιτικούς προ των ευθυνών τους και δεν ζητιανεύουν μια κρατικοδίαιτη θεσούλα.

Όσοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει τέτοιο συλλογικό αίτημα, τους καλούμε εδώ και τώρα να ανέβουν στο Blue Land Center, όπου θα τους περιμένει μια θέση παρατηρητή στη διαρκή γενική συνέλευση των εργαζομένων.

Ματίνα Παπαχριστούδη
Εκπρόσωπος των εργαζομένων ΕΤ

Εφημερίδες και δημοσιογράφοι

Θρηνώ για τους φίλους μου στον ΕΤ που έμειναν ξαφνικά χωρίς δουλειά. Θρηνώ για κάμποσους συναδέλφους που με το βασικό μισθό δούλευαν όλη τη μέρα προσπαθώντας για το καλύτερο. Θρηνώ για όσους αγάπησαν και αγαπούν την εφημερίδα τους. Θρηνώ για τη δραματική αύξηση της ανεργίας στον κλάδο.

Διόλου δε θρηνώ και δεν κλαίω για τα – πολλά – λαμόγια με τις τρεις δουλειές στο δημόσιο, τους άσχετους που εγκαθίδρυσαν τη «δικτατορία του γραφίστα», τους βλάκες των παχυλών μισθών και της ισχνής μέσης, τους «πουράτους» με το ύφος που θα ζήλευε ο Λάρυ Κίνγκ που αρθρογραφούσαν και αμείβονταν για ένα σχόλιο με όσα θα έπαιρνε και ο… Κλίντον. Διόλου δε θρηνώ τον… «ιστορικό τίτλο» διότι τίποτα και ποτέ δεν πρόσθεσε στη δημοκρατία, τη δημοσιογραφία, τον πολιτισμό και όπου αλλού υποτίθεται ότι είναι «ταγμένες» οι εφημερίδες.

Πριν συνεχίσω να δηλώσω εαυτόν άρρωστο «εφημεριδά» μιας και είναι το μόνο μέσο που μου αρέσει πραγματικά να εργάζομαι. Αυτό το παραμύθι, όμως, με τις φυλλάδες πρέπει κάποτε να τελειώσει. Όχι, δεν είναι οι εφημερίδες «λίκνα» δημοκρατίας, πλουραλισμού και πολυφωνίας όπως κάποιοι αρέσκονται να τις παρουσιάζουν. Όργανα συμφερόντων είναι όλες, παντού, με εξαιρέσεις μετρημένες στα δάκτυλα! Το μόνο που διαφέρει είναι το πόσο κομψά ή ατσούμπαλα το κάνει ο κάθε εκδότης ή οι παρατρεχάμενοί του. Το επόμενο είναι για πόσο ηλίθιο περνούν τον αναγνώστη και σε τι κάφρους νομίζουν ότι απευθύνονται. Υπάρχουν εφημερίδες που πραγματικά σέβονται τον αναγνώστη τους και το… iq του και άλλες –συνήθως οι παραταξιακές – που όπως και οι οπαδικές απευθύνονται σε λοβοτομημένους.

Τα έντυπα στην ελλάδα, από το '89 και μετά που ξεσκεπάστηκαν μόνα τους, αποφάσισαν όχι να περιγράφουν και να εξηγούν το γεγονός, αλλά να το δημιουργούν έστω και επί φανταστικού ή να το αποκρύπτουν κατά το δοκούν. Από τότε αντί να επαναστατήσουν οι δημοσιογράφοι, το αποδέχθηκαν και όταν τους χρυσώθηκε το χάπι με τα pay roll και τα γραφεία τύπου, το ασπάστηκαν. Επειδή όμως οι αναγνώστες και πιο έξυπνοι είναι και πιο μορφωμένοι από τους δημοσιογράφους και τους εκδότες, τους γύρισαν την πλάτη και τώρα ψάχνουμε να βρούμε αν φταίει η Γιάννα, ο Κοτρώτσος, ή ο κακός μας ο καιρός.

«Έχουμε πόλεμο» λέει η ΕΣΗΕΑ. Τι λέτε ρε μπαγλαμάδες! Τώρα που τον χάσαμε ξυπνήσατε εσείς; Τώρα που ο δημοσιογράφος είναι «αλήτης, ρουφιάνος, λαμόγιο, αρπάχτρα, ο Μάκης, ο Θέμος, τα πρωινάδικα και οι Τατιάνες»; Τώρα που οι εκδότες και οι καναλάρχες ακούνε ΕΣΗΕΑ και γελάνε; Τώρα που γεμίσαμε Τράγκες και Καλοφωλιάδες (παρεμπιπτόντως, είναι και πρόεδρος της ΕΙΗΕΑ ο λεγάμενος); Που είναι το ΔΣ όταν η Καθημερινή βγάζει φύλο απεργοσπαστικό ή όταν ο διευθυντής του Σκάι γράφει για πολλοστή φορά την Ένωση στα παλιά του τα παπούτσια; Τι κάνατε για αυτούς, ή εκεί κάνει τζιζ και δεν αγγίζουμε, όπως δεν αγγίζουμε και τα κανάλια όπου δυο-τρεις χρυσοπληρωμένοι σφετερίζονται τον ιδρώτα και τη δουλειά των συναδέλφων τους που δεν φαίνονται πουθενά και είναι μονίμως αναλώσιμοι.

Αυτοί είμαστε, αυτούς επιλέγουμε, αυτά μας αξίζουν. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να βγάζουν ανακοινώσεις οι συνδικαλιστές και τα κόμματα. Η συντεχνιακή μας τραγωδία με τον ΕΤ μπορεί να είναι η αρχή της χιονοστιβάδας, μπορεί όμως αν φωνάξουμε σθεναρά «ως εδώ» να γίνει η αρχή μιας μεγάλης μα επίπονης αλλαγής. Μπορούμε; Μας αξίζει; Θα δείξει…