Θρηνώ για τους φίλους μου στον ΕΤ που έμειναν ξαφνικά χωρίς δουλειά. Θρηνώ για κάμποσους συναδέλφους που με το βασικό μισθό δούλευαν όλη τη μέρα προσπαθώντας για το καλύτερο. Θρηνώ για όσους αγάπησαν και αγαπούν την εφημερίδα τους. Θρηνώ για τη δραματική αύξηση της ανεργίας στον κλάδο.
Διόλου δε θρηνώ και δεν κλαίω για τα – πολλά – λαμόγια με τις τρεις δουλειές στο δημόσιο, τους άσχετους που εγκαθίδρυσαν τη «δικτατορία του γραφίστα», τους βλάκες των παχυλών μισθών και της ισχνής μέσης, τους «πουράτους» με το ύφος που θα ζήλευε ο Λάρυ Κίνγκ που αρθρογραφούσαν και αμείβονταν για ένα σχόλιο με όσα θα έπαιρνε και ο… Κλίντον. Διόλου δε θρηνώ τον… «ιστορικό τίτλο» διότι τίποτα και ποτέ δεν πρόσθεσε στη δημοκρατία, τη δημοσιογραφία, τον πολιτισμό και όπου αλλού υποτίθεται ότι είναι «ταγμένες» οι εφημερίδες.
Πριν συνεχίσω να δηλώσω εαυτόν άρρωστο «εφημεριδά» μιας και είναι το μόνο μέσο που μου αρέσει πραγματικά να εργάζομαι. Αυτό το παραμύθι, όμως, με τις φυλλάδες πρέπει κάποτε να τελειώσει. Όχι, δεν είναι οι εφημερίδες «λίκνα» δημοκρατίας, πλουραλισμού και πολυφωνίας όπως κάποιοι αρέσκονται να τις παρουσιάζουν. Όργανα συμφερόντων είναι όλες, παντού, με εξαιρέσεις μετρημένες στα δάκτυλα! Το μόνο που διαφέρει είναι το πόσο κομψά ή ατσούμπαλα το κάνει ο κάθε εκδότης ή οι παρατρεχάμενοί του. Το επόμενο είναι για πόσο ηλίθιο περνούν τον αναγνώστη και σε τι κάφρους νομίζουν ότι απευθύνονται. Υπάρχουν εφημερίδες που πραγματικά σέβονται τον αναγνώστη τους και το… iq του και άλλες –συνήθως οι παραταξιακές – που όπως και οι οπαδικές απευθύνονται σε λοβοτομημένους.
Τα έντυπα στην ελλάδα, από το '89 και μετά που ξεσκεπάστηκαν μόνα τους, αποφάσισαν όχι να περιγράφουν και να εξηγούν το γεγονός, αλλά να το δημιουργούν έστω και επί φανταστικού ή να το αποκρύπτουν κατά το δοκούν. Από τότε αντί να επαναστατήσουν οι δημοσιογράφοι, το αποδέχθηκαν και όταν τους χρυσώθηκε το χάπι με τα pay roll και τα γραφεία τύπου, το ασπάστηκαν. Επειδή όμως οι αναγνώστες και πιο έξυπνοι είναι και πιο μορφωμένοι από τους δημοσιογράφους και τους εκδότες, τους γύρισαν την πλάτη και τώρα ψάχνουμε να βρούμε αν φταίει η Γιάννα, ο Κοτρώτσος, ή ο κακός μας ο καιρός.
«Έχουμε πόλεμο» λέει η ΕΣΗΕΑ. Τι λέτε ρε μπαγλαμάδες! Τώρα που τον χάσαμε ξυπνήσατε εσείς; Τώρα που ο δημοσιογράφος είναι «αλήτης, ρουφιάνος, λαμόγιο, αρπάχτρα, ο Μάκης, ο Θέμος, τα πρωινάδικα και οι Τατιάνες»; Τώρα που οι εκδότες και οι καναλάρχες ακούνε ΕΣΗΕΑ και γελάνε; Τώρα που γεμίσαμε Τράγκες και Καλοφωλιάδες (παρεμπιπτόντως, είναι και πρόεδρος της ΕΙΗΕΑ ο λεγάμενος); Που είναι το ΔΣ όταν η Καθημερινή βγάζει φύλο απεργοσπαστικό ή όταν ο διευθυντής του Σκάι γράφει για πολλοστή φορά την Ένωση στα παλιά του τα παπούτσια; Τι κάνατε για αυτούς, ή εκεί κάνει τζιζ και δεν αγγίζουμε, όπως δεν αγγίζουμε και τα κανάλια όπου δυο-τρεις χρυσοπληρωμένοι σφετερίζονται τον ιδρώτα και τη δουλειά των συναδέλφων τους που δεν φαίνονται πουθενά και είναι μονίμως αναλώσιμοι.
Αυτοί είμαστε, αυτούς επιλέγουμε, αυτά μας αξίζουν. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να βγάζουν ανακοινώσεις οι συνδικαλιστές και τα κόμματα. Η συντεχνιακή μας τραγωδία με τον ΕΤ μπορεί να είναι η αρχή της χιονοστιβάδας, μπορεί όμως αν φωνάξουμε σθεναρά «ως εδώ» να γίνει η αρχή μιας μεγάλης μα επίπονης αλλαγής. Μπορούμε; Μας αξίζει; Θα δείξει…
Αναρτήσεις
