Μια γιορτή με εκατομμύρια καλεσμένους

Καθώς έχει ήδη αρχίσει η παγκόσμια γιορτή του ποδοσφαίρου και κανείς λογικός άνθρωπος δεν θέλει να ασχοληθεί με τίποτα άλλο, θέλοντας και μη θα κάνω το ίδιο κι εγώ για να κρατήσω τους πολυπληθείς αναγνώστες μου.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που αδιαφορούν παγερά για το Μουντιάλ. Αν εξαιρέσουμε τους λόγους υγείας ή επιβίωσης, (εκεί δεν σηκώνει αστειάκια) δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα λόγο που θα με κράταγε μακριά από μια τηλεόραση και μερικές παγωμένες μπύρες αυτές τις ημέρες. Αδυνατώ λοιπόν να καταλάβω ένα αγοράκι που θα προτιμούσε να πάει με την καλή του στο mall από το να δεί τον Μέσι να χορεύει στο χορτάρι. Στο φαλλοκρατικό (με κάθε έννοια) μυαλό μου αυτό που αυτόματα του προσάπτω είναι η έλλειψη φανατισμού για το φύλο του. Ακούγεται άσχημο; Πού να με ακούσετε να το λέω και κανονικά, χωρίς να κρατάω τους τύπους…

Είναι όμως gay όσοι δεν ουρλιάζουν απέναντι από μια πλάσμα βλέποντας 22 εξωπραγματικά καλοπληρωμένα κωλόπαιδα να κλωτσάνε ένα τόπι; Πέρα από το αυθόρμητο «ναι», πολλοί έχουν επιχειρήσει να το προσεγγίσουν τόσο κοινωνιολογικά όσο και με όρους ψυχιατρικής. Φευ. Πλήρης αποτυχία διότι κάθε παράδειγμα τοιούτου ανδρός είναι και διαφορετικό.

Ο «κολλητός» μου φίλος, για παράδειγμα, δεν πρόκειται να παρακολουθήσει ούτε τον τελικό, πλην όμως η ιστορία του δεν μου επιτρέπει να πω με βεβαιότητα ότι το γυαλίζει το φινιστρίνι, παρότι ενίοτε η ενδυματολογική του άποψη μάλλον επιβεβαιώνει τις υποψίες μου. Την «κλίση» του αυτή ενισχύει το γεγονός ότι κάθε φορά που ακυρώνω συνάντησή μας για να δώ μπαλίτσα κουνάει το άτριχο κεφάλι του σκωπτικά, μη μπορώντας να καταλάβει την επιλογή μου. Ο νονός της κόρης μου από την άλλη, ορκισμένος εχθρός της άσκησης με το ακλόνητο επιχείρημα ότι η τεμπελιά κινεί την ανθρωπότητα σε νέες ανακαλύψεις, θα μπορούσε να παρακολουθήσει έναν αγώνα μόνο αν τον έπειθα ότι ενώ κλωτσάνε το τόπι θα καπνίζουν, ενώ στα διαλείμματα θα καταναλώνουν σαλάμια και κρασιά. Ούτε αυτός όμως μπορεί να μπεί σε «ταμπέλα» εκτός αν ξέρετε πολλούς που θα μπορούσαν να τρώνε ψητό αρνί όλο το χρόνο εκτός από την Κυριακή του Πάσχα και να κοιμούνται πάντα χαράματα εκτός από την Πρωτοχρονιά που την πέφτει κατά τις 10.

Οι τύποι αυτοί δεν έχουν τίποτα κοινό με γνωστό μου και επιτυχημένο (βλέπε πάμπλουτο) επιχειρηματία και εκδότη, ο οποίος θεωρεί ότι τα σπόρ κάτι απολύτως αχρείαστο, εκτός αν ασχολείσαι με αυτά ως μπίζνα. Ποδόσφαιρο δεν έχει παρακολουθήσει ποτέ, ούτε και οποιοδήποτε άλλο άθλημα, και όλα αυτά τον αφήνουν τόσο αδιάφορο, όσο το πώς θα ζήσει ο τελευταίος εργαζόμενος που απέλυσε. Βέβαια ο περί ού, δεν ασχολήθηκε ούτε με τη γέννα των παιδιών του (κατά δήλωσή του) και το μόνο που τον χαροποιεί είναι το κέρδος και η συλλογή επιχειρήσεων στον όμιλό του, οπότε πώς να χτυπήσει η καρδιά του σε κατεβασιά του Rooney; Το ίδιο συνέβαινε και με τον πρώτο μου εργοδότη ο οποίος κόντεψε να πάθει ανακοπή όταν είχε δεί, 25 χρόνια πριν, όλη την εφημερίδα μαζί με διευθυντάδες, αρχισυντάκτες αλλά και πιεστές (τυπογράφοι για τους αμύητους) να αλαλάζουν μπροστά σε μια 17άρα τηλεορασούλα και να πετάνε πάνω της κουτιά μπύρας και πλαστικά ποτήρια με ουίσκι για κάποιο λάθος σφύριγμα του διαιτητή. Ηρέμησε μόνο όταν του είπαμε ότι η αδελφή εφημερίδα του «μαγαζιού» που ήταν αθλητική θα ξεπούλαγε το τιράζ την επομένη. Ήταν το μόνο που θα έκανε αυτόν να αλαλάζει.

Πώς να οριοθετήσεις λοιπόν σε μια κατηγορία αυτούς τους ανθρώπους που αδιαφορούν για το ποδόσφαιρο, έχουν όμως ο καθένας τα δικά τους πάθη; Δε γίνεται. Όπως δε γίνεται να εξηγήσει κανείς γιατί στις γυναίκες το μοντέλο ισχύει αντίστροφα. Είναι δηλαδή κάποιες λιγοστές αυτές που θα πάνε στο γήπεδο, θα δουν ένα ματς στην τηλεόραση, ή θα κοντράρουν το σύντροφό τους στο pro (την τελευταία κάθε σοβαρός άντρας θα την παντρευόταν).

Για όλους τους άλλους πάντως, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης ισχύει αυτό που είχε γράψει κάποτε ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι (Συγγραφέας, ποιητής, σκηνοθέτης, αριστερός, ομοφυλόφιλος και ένθερμος οπαδός του ποδοσφαίρου):

«Το ποδόσφαιρο είναι η τελευταία ιερή παράσταση των καιρών μας. Κατά βάθος πρόκειται για ιεροτελεστία, αν και είναι μια απόδραση. Ενώ άλλες ιερές παραστάσεις βρίσκονται σε παρακμή, ακόμα και η θεία λειτουργία, το ποδόσφαιρο είναι η μοναδική που μας έχει απομείνει. Είναι το θέαμα που αντικατέστησε το θέατρο.»

…Και η μεγαλύτερη παράσταση μόλις άρχισε. Καλά να περάσουμε.

Γ. Γ.