Δαρβινικός νεοφιλελευθερισμός

Είπαμε να «βάλουμε πλάτη», για μια νέα Ελλάδα. Είπαμε να υπομείνουμε ένα ακόμα σχέδιο εξυγίανσης της οικονομίας μπας και ανασάνουμε κάποτε. Συμφωνήσαμε, θέλοντας και μη, σε μια σειρά μέτρα που μειώνουν το ατομικό μας εισόδημα για να «επανεκινήσουμε» τη μηχανή. Κουνήσαμε το κεφάλι και ακολουθήσαμε στο «μονόδρομο» που μας έδειξε η τρόικα. Δεχτήκαμε ουσιαστικά αδιαμαρτύρητα ακόμα και τα επιπλέον χρόνια εργασίας για μια σύνταξη μικρότερη. Αυτό που δεν καταπίνεται όμως με τίποτα είναι το ξεθεμελίωμα των εργατικών σχέσεων που γίνονται θυσία και αυτά στο βωμό της ανύπαρκτης Θεάς ανταγωνιστικότητας.

Μια κυβέρνηση που προέρχεται από ένα κόμμα «σοσιαλιστικό», με τον πρωθυπουργό της Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και με μια ιστορία που κάθε άλλο παρά παραπέμπει σε αντιλαϊκές πολιτικές, έρχεται και ισοπεδώνει το κοινωνικό μοντέλο που επί δεκαετίες διέπει τις εργασιακές σχέσεις και προστατεύεται από το Σύνταγμα:

Άρθρο 22 παρ. 1

« H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.
Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.»

Η εργασία από δικαίωμα, όπως αναφέρει ρητά το Σύνταγμα, με ένα Προεδρικό Διάταγμα το οποίο δεν πέρασε από τη Βουλή, μετατρέπεται σε προνόμιο. Προνόμιο λίγων, κακοπληρωμένων, με σκυμμένο το κεφάλι απέναντι στην εργοδοσία και με κανένα κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας να τους περιμένει όταν το αφεντικό θα αποφασίσει ότι πρέπει να τους αλλάξει με άλλους ξεκούραστους και πιο πεινασμένους.

Δεν είναι μεσαίωνας. Είναι καθαρός Δαρβινικός νεοφιλελευθερισμός: Μόνο οι δυνατοί επιβιώνουν στη ζούγκλα της αγοράς.

Δε θα διαφωνούσα με τα Σκανδιναβικά πειράματα για την απορρόφηση των νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας με λιγότερα χρήματα για κάποιο χρονικό διάστημα εν είδει μαθητείας. Εκεί όμως υπάρχουν νόμοι που εφαρμόζονται από τους επιχειρηματίες και υπάρχει και το κράτος πρόνοιας με ταμείο ανεργίας δύο ετών που καλύπτει περίπου το 90% του μισθού που έχασε ο απολυμένος. Ο δε «ΟΑΕΔ» της Δανίας ή της Σουηδίας δεν ασχολείται με τα ρουσφέτια του εκάστοτε υπουργού εργασίας, αλλά με την πραγματική επιμόρφωση των εργαζομένων. Εδώ, στην Ελλάδα των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων και των ανύπαρκτων ελεγκτικών μηχανισμών, ποιος είναι αυτός που θα προστατεύσει και τους νέους εργαζόμενους και τους παλιούς από την εργοδοτική αυθαιρεσία;

Είδα τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα κύριο Λοβέρδο να λέει περιχαρής ότι στο ΠΔ αναφέρεται πως δίνεται η δυνατότητα για εργαζόμενους μεγάλης ηλικίας, οι οποίοι απολύονται, να έχουν το δικαίωμα της αυτασφάλισης και μάλιστα, μέρος του κόστους αυτής θα καλύπτεται από τον εργοδότη. Μάλιστα. Δεν τον είδα να μας εξηγεί όμως πώς θα ζήσουν αυτές οι στρατιές απολυμένων 60ρηδων τις οικογένειές τους, χωρίς μισθό και χωρίς σύνταξη.

Δε βρίσκω κανένα απολύτως λόγο, ούτε καν αυτό της υπερεκτιμημένης πείρας, γιατί να κρατήσει κάποιος στη δουλειά έναν 60άρη με υψηλό μισθό και πολλαπλά επιδόματα, όταν μπορεί να τον διώξει με τη μισή αποζημίωση και μάλιστα σε δόσεις και να πάρει στη θέση του κανα δυό πιτσιρίκια με 500 ευρώ το μήνα και άπειρη όρεξη για δουλειά και ωράρια – λάστιχο. Πού είναι οι δικλίδες ασφαλείας της Πολιτείας που θα προστατεύσουν και τους μεν και τους δε; Πουθενά. Πού είναι τα κίνητρα προς τις επιχειρήσεις να κρατήσουν στη δουλειά τους εργαζόμενους άνω των 55 χρόνων; Πουθενά. Πού είναι οι ρήτρες για μη απολύσεις όσων θέλουν να προσλάβουν νέους με 500 ευρώ; Πουθενά. Πού είναι έστω αυτές οι περίφημες πολιτικές για νέες επενδύσεις ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας; Πουθενά.

Τι μένει τελικά; Η χαρά του πιτσιρικά που θα μπει στην αγορά εργασίας αλλά ο μισθός που έκοψε από τον πατέρα του θα τον κάνει τελικά ακόμα πιο φτωχό. «Βαμπίρ και κανίβαλοι» που έλεγε και ο Ανδρουλάκης για το ασφαλιστικό, αλλά στην ανάποδη εκδοχή.

Γ. Γ.