Άντε στην υγειά μας

Τον Σπύρο τον Παπαδόπουλο δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Δεν είναι φίλος μου, γνωστός μου, γκόμενός μου, νταβάς μου, ή ότι άλλη μαλακία θα «σκεφτεί» ο κάθε μαλακοκάβλης που θα διαβάσει το κείμενο αυτό. Δεν με πληρώνει – δυστυχώς – για να γράφω υπέρ του, ούτε τα πίνουμε μαζί στα μπάρ. Δεν ξέρω αν ευσταθούν οι φήμες ότι ρουφάει το κατιτίς του, αλλά εγώ απέχω και από αυτές τις ηδονές. Τελειώσαμε με τα προκαταρκτικά; Πάμε στο δια ταύτα.

Με έχει κάνει πύραυλο το γεγονός ότι του την έχουν πέσει άσχημα όλα τα αγριολαμόγια της πιάτσας ότι τα παίρνει – λέει – χοντρά από την ΕΡΤ. Και ποιοι το λένε αυτό, ο ανύπαρκτος τυπάκος που υφίσταται μόνο για να γλύφει τον πλαστικό κώλο της Γιάννας, το άλλο νο1 αρπακτικό του διαδικτύου, εκτελεστής συμβολαίων και τηλεπαρουσιαστής σε κανάλι που βλέπει μόνο η γκόμενά του, και διάφοροι βλάκες που τα αναπαράγουν για να φάνε κανα κοκαλάκι από τα αρπακτικά, ή για να δείξουν ότι είναι «μέσα στο κόλπο» και αυτοί.

Η δύσμοιρη η ΕΡΤ με τους χιλιάδες κηφήνες και τους χρυσοπληρωμένους μάνατζερ και συμβούλους, δεν έχει και πολλά για να υπερηφανευτεί. Δυό – τρείς εκπομπές είναι όλες κι όλες. Οι υπόλοιπες είναι φάβες που δεν θα τις έπαιζε ούτε το 29 του Κουρή (το θυμάστε;) ή εκπομπές για να θησαυρίζουν στις πλάτες μας οι δημοσιογράφοι - κολλητοί της εκάστοτε εξουσίας όχι τόσο με τους μισθούς, όσο με την κομπίνα της παραγωγής. (Δεν επεκτείνομαι διότι θα ξεφύγω). Από όλο το μπουρδέλο αυτό λοιπόν, τί πείραξε τα τσουτσέκια της «ερευνητικής δημοσιογραφίας» (ή για τους μυημένους «ανοίξαμε και σας περιμένουμε»…); Η ακριβή εκπομπή του Παπαδόπουλου.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να κοστολογήσω αν η εκπομπή είναι ακριβή ή όχι. Μπορώ όμως να αξιολογήσω μια οποιαδήποτε άσχετη μαλαπερδοχτυπούσα κοκόνα που αμείβεται με 7500 ευρουλάκια επειδή ήξερε το Σάββα και τον Αγγέλου, ή τον κάθε αποτυχημένο δεξιούλη που έπαιρνε τα άντερά του για εκπομπή που ουδείς έβλεπε, διότι έγλυφε νυχθημερόν τα αχαμνά του Ριρή. Ο Παπαδόπουλος παίρνει κάτι παραπάνω από αυτούς τους τιποτένιους, αλλά προσφέρει.

Αυτό που ξέρω είναι ότι αν μπείς στο youtube και αναζητήσεις Ελληνικό τραγούδι, 8 στις 10 φορές θα δεις βίντεο από την εκπομπή του Παπαδόπουλου. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι άνθρωποι που είναι μόνοι τους σε τέσσερις τοίχους με μόνη συντροφιά το χαζοκούτι, περιμένουν πώς και πώς τον Παπαδόπουλο και την παρέα του να τους κάνουν συντροφιά και κάποιος να πει και σ αυτούς τους ξεχασμένους «στην υγειά μας». Αυτό που ξέρω είναι ότι Πάσχα Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές κι Απόκριες το μόνο που μπορεί να παρακολουθήσει όποιος μένει σπίτι είναι η εκπομπή του Παπαδόπουλου γιατί οι άλλοι δείχνουν ψυγείο Βίσση, Κοκκίνου, Βανδή κι άλλα σκυλιά. Αυτό που ξέρω είναι ότι και ο γνωστός πανίβλακας που θέλει όταν μεγαλώσει να γίνει Ευαγγελάτος προσπάθησε επί μακρόν να κάνει μια τέτοια εκπομπή και του έβγαινε συνεχώς παρακμιακό σκυλάδικο. Το δε κόστος της εκπομπής του ήταν υπερδιπλάσιο από αυτή της ΕΡΤ, ενώ για συγκρίσεις ποιότητας δε χρειάζεται να γίνει λόγος…

Ας αφήσουν λοιπόν τις μαλακίες όσοι έβγαλαν «συμβόλαιο εξόντωσης» για τον Παπαδόπουλο (διαφορετικά δεν θα είχαν πέσει οι ύαινες να τον ξεσκίσουν) και να κοιτάξουν να εμπλουτίσουν το πρόγραμμα της ΕΡΤ με ανάλογες εκπομπές που να έχουν και απήχηση και να επιτελούν και τον κοινωνικό τους ρόλο.

Υ. Γ. Στη μνήμη της μανούλας μου που ήταν μεγάλη φαν του…

Ο Ανδρέας και η Ελλάδα

Από τον SykoFantiS_Bastoyni
«Η πολιτική σύμβαση, οι ερωτικές φαντασιώσεις, η απιστία, το σκοτεινό υποσυνείδητο.»
Δεν ξέρω τι λένε οι πολιτικοί αναλυτές για την σχέση του Αντρέα με την Ελλάδα , αλλά κατά την άποψή μου δεν ήταν μια πολιτική σχέση. Η σχέση Αντρέα Ελλάδας ήταν καθαρά ερωτική.

Την κάβλωνε , την έφτιαχνε , την ξετρέλαινε αυτός ο ανεπανάληπτος εραστής. Δεν μπορούσε να του αντισταθεί . Κάθε φορά πήγαινε μαζί του μέχρι τις πιο σκοτεινές της φαντασιώσεις και επέστρεφε.
Ήταν μια σχέση σεξουαλικού πάθους, μια μοιραία ολέθρια σχέση που άφησε ανεξίτηλα σημάδια πάνω της!

Δεν φαντάζομαι πως πρόκειται να τον ξεχάσει ποτέ. Για αυτήν δεν υπάρχει κανείς π
ου θα μπορέσει να μπει στη θέση του .
Κυρίεψε όχι την λογική της αλλά κυρίως το ασυνείδητο της , το συναισθηματικό της κόσμο, τα ένστικτα της.
Του παρέδωσε από την πρώτη στιγμή αμαχητί το κορμί της και την ψυχή της
Την εξιτάριζε κάθε του λέξη, κάθε του κίνησή.
Ήταν έξυπνο κορίτσι η Ελλάδα, πολλές φορές την παραμύθιαζε. Άγριο χυδαίο παραμύθι .
Αλλά το γουστάριζε αυτό το παραμύθι, λες και το είχε ανάγκη. Την κάβλωνε. Την έκανε να ονειρεύεται, της τόνωνε το ΕΓΩ της , ένιωθε μαζί του πως είναι θεά, έστω και για λίγο. Δεν αντιδρούσε στα καπρίτσια του . Γνώριζε πως ήταν γυναικάς , ότι έπινε, ότι ξενυχτούσε, αλλά ήταν τόσο κολλημένη μαζί του που δεν έδινε διάρα για όλα αυτά . Δεν γούσταρε να τον χάσει , δεν τολμούσε να του φέρει αντίρρηση , να του κάνει σκηνή.
Την έπαιρνε στην αγκαλιά του και αυτή του παρέδιδε και σώμα και ψυχή. «Όλα δικά σου αγορίνα μου» «Χάρισμα σου , Χαλάλι σου»
Τα έλεγε αυτά όπως τα λέει μια γυναίκα που ζει την απόλυτη ηδονή.
Μαζί του ζούσε μία πρωτόγνωρη γενετήσια ορμή, μια ζωώδης δύναμη, ένα άγριο πάθος, ασύλληπτο.
Ο Αντρέας δεν αγαπούσε την Ελλάδα. Για τον Αντρέα η Ελλάδα ήταν η ερωμένη του , η καπατουμά του , και η μόνη που κατάφερνε να τον ερεθίσει.
Για αυτήν η σχέση τους είχε πλοκή, ένταση, πάθος, σεξ, αγωνία, δράμα, κλάμα, φρίκη, πόθο, διαστροφή, φαντασία.
Η Ελλάδα και ο Αντρέας φιλιόντουσαν με πάθος, με γλώσσα …την χούφτωνε άγρια, και άλλες φορές απλά την άγγιζε και αυτή ερχόταν σε οργασμό.

Της έλεγε «θα σε βγάλω από το ΝΑΤΟ απ’ την ΕΟΚ» και στα αυτιά της ακούγονταν σαν τα λόγια του επιβήτορα που λέει στην ερωμένη του «Θα σε βγάλω στο κλαρί».
Κανείς από τους δύο δεν πίστεψε σε αυτά τα λόγια του πάθους , μα ήταν αρκετά για να κρατήσουν αναμμένη την σχέση τους.

Δεν ήταν καμιά μυξοπαρθένα η Ελλάδα μα την είχαν κουράσει κάτι φλωράντζες με χρυσά βραχιολάκια που χαρίζουν καρδούλες και λουλουδάκια.
Οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες μπορεί να είναι καλύτεροι πολιτικοί από τον Αντρέα μα δεν έχουν πάθος , δεν είναι εραστές.
Δεν ξεχνιούνται ποτέ οι μεγάλοι παθιασμένοι, ανεπανάληπτοι έρωτες. Σημαδεύουν για πάντα, τη ζωή μιας…χώρας
Ακόμα και τώρα που μιλάμε , ακόμα και τώρα που είναι μια καλοστεκούμενη και αποκατεστημένη κυρία, σε διεθνείς οργανισμούς , διεθνή φόρα , λόγο και άποψη, μόνο που τον σκέφτεται έρχεται σε οργασμό…

"Προτιμούμε να ανήκομεν εις τους Έλληνες"

Δαρβινικός νεοφιλελευθερισμός

Είπαμε να «βάλουμε πλάτη», για μια νέα Ελλάδα. Είπαμε να υπομείνουμε ένα ακόμα σχέδιο εξυγίανσης της οικονομίας μπας και ανασάνουμε κάποτε. Συμφωνήσαμε, θέλοντας και μη, σε μια σειρά μέτρα που μειώνουν το ατομικό μας εισόδημα για να «επανεκινήσουμε» τη μηχανή. Κουνήσαμε το κεφάλι και ακολουθήσαμε στο «μονόδρομο» που μας έδειξε η τρόικα. Δεχτήκαμε ουσιαστικά αδιαμαρτύρητα ακόμα και τα επιπλέον χρόνια εργασίας για μια σύνταξη μικρότερη. Αυτό που δεν καταπίνεται όμως με τίποτα είναι το ξεθεμελίωμα των εργατικών σχέσεων που γίνονται θυσία και αυτά στο βωμό της ανύπαρκτης Θεάς ανταγωνιστικότητας.

Μια κυβέρνηση που προέρχεται από ένα κόμμα «σοσιαλιστικό», με τον πρωθυπουργό της Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και με μια ιστορία που κάθε άλλο παρά παραπέμπει σε αντιλαϊκές πολιτικές, έρχεται και ισοπεδώνει το κοινωνικό μοντέλο που επί δεκαετίες διέπει τις εργασιακές σχέσεις και προστατεύεται από το Σύνταγμα:

Άρθρο 22 παρ. 1

« H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Kράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού.
Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.»

Η εργασία από δικαίωμα, όπως αναφέρει ρητά το Σύνταγμα, με ένα Προεδρικό Διάταγμα το οποίο δεν πέρασε από τη Βουλή, μετατρέπεται σε προνόμιο. Προνόμιο λίγων, κακοπληρωμένων, με σκυμμένο το κεφάλι απέναντι στην εργοδοσία και με κανένα κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας να τους περιμένει όταν το αφεντικό θα αποφασίσει ότι πρέπει να τους αλλάξει με άλλους ξεκούραστους και πιο πεινασμένους.

Δεν είναι μεσαίωνας. Είναι καθαρός Δαρβινικός νεοφιλελευθερισμός: Μόνο οι δυνατοί επιβιώνουν στη ζούγκλα της αγοράς.

Δε θα διαφωνούσα με τα Σκανδιναβικά πειράματα για την απορρόφηση των νεοεισερχομένων στην αγορά εργασίας με λιγότερα χρήματα για κάποιο χρονικό διάστημα εν είδει μαθητείας. Εκεί όμως υπάρχουν νόμοι που εφαρμόζονται από τους επιχειρηματίες και υπάρχει και το κράτος πρόνοιας με ταμείο ανεργίας δύο ετών που καλύπτει περίπου το 90% του μισθού που έχασε ο απολυμένος. Ο δε «ΟΑΕΔ» της Δανίας ή της Σουηδίας δεν ασχολείται με τα ρουσφέτια του εκάστοτε υπουργού εργασίας, αλλά με την πραγματική επιμόρφωση των εργαζομένων. Εδώ, στην Ελλάδα των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων και των ανύπαρκτων ελεγκτικών μηχανισμών, ποιος είναι αυτός που θα προστατεύσει και τους νέους εργαζόμενους και τους παλιούς από την εργοδοτική αυθαιρεσία;

Είδα τον συμπαθέστατο κατά τα άλλα κύριο Λοβέρδο να λέει περιχαρής ότι στο ΠΔ αναφέρεται πως δίνεται η δυνατότητα για εργαζόμενους μεγάλης ηλικίας, οι οποίοι απολύονται, να έχουν το δικαίωμα της αυτασφάλισης και μάλιστα, μέρος του κόστους αυτής θα καλύπτεται από τον εργοδότη. Μάλιστα. Δεν τον είδα να μας εξηγεί όμως πώς θα ζήσουν αυτές οι στρατιές απολυμένων 60ρηδων τις οικογένειές τους, χωρίς μισθό και χωρίς σύνταξη.

Δε βρίσκω κανένα απολύτως λόγο, ούτε καν αυτό της υπερεκτιμημένης πείρας, γιατί να κρατήσει κάποιος στη δουλειά έναν 60άρη με υψηλό μισθό και πολλαπλά επιδόματα, όταν μπορεί να τον διώξει με τη μισή αποζημίωση και μάλιστα σε δόσεις και να πάρει στη θέση του κανα δυό πιτσιρίκια με 500 ευρώ το μήνα και άπειρη όρεξη για δουλειά και ωράρια – λάστιχο. Πού είναι οι δικλίδες ασφαλείας της Πολιτείας που θα προστατεύσουν και τους μεν και τους δε; Πουθενά. Πού είναι τα κίνητρα προς τις επιχειρήσεις να κρατήσουν στη δουλειά τους εργαζόμενους άνω των 55 χρόνων; Πουθενά. Πού είναι οι ρήτρες για μη απολύσεις όσων θέλουν να προσλάβουν νέους με 500 ευρώ; Πουθενά. Πού είναι έστω αυτές οι περίφημες πολιτικές για νέες επενδύσεις ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας; Πουθενά.

Τι μένει τελικά; Η χαρά του πιτσιρικά που θα μπει στην αγορά εργασίας αλλά ο μισθός που έκοψε από τον πατέρα του θα τον κάνει τελικά ακόμα πιο φτωχό. «Βαμπίρ και κανίβαλοι» που έλεγε και ο Ανδρουλάκης για το ασφαλιστικό, αλλά στην ανάποδη εκδοχή.

Γ. Γ.

Αφήστε τους να ψοφήσουν

Μάριος Σαλμάς (για τα χρέη των νοσοκομείων)

Το Ελληνικό κράτος παρέχει ιατρική περίθαλψη σε 1.000.000 ανασφάλιστους αλλοδαπούς και σε 200.000 Έλληνες πολίτες καλυπτόμενους από την Πρόνοια χωρίς τα νοσοκομεία να λαμβάνουν ούτε ένα ευρώ αποζημίωση για τις υπηρεσίες τους» σημειώνει ο τομεάρχης της Ν.Δ

Χάνεσαι γίγαντα στη ΝΔ.
Τη μεταγραφή στη Χρυσή Αυγή τη σκέπτεσαι, ή έτσι κι αλλιώς για εκεί πάτε όλοι με τον Αντωνάκη;

Σωστοί

"Η αμοιβή των 550.000 ευρώ στην ομάδα του «Ράδιο Αρβύλα» για τα διαφημιστικά της WIND είναι σοκαριστική, ειδικά σε αυτή την εποχή. Είναι η απόδειξη πως «λεφτά υπάρχουν». Το αληθινό σοκ όπως προέρχεται από τη τη στάση της ομάδας - η οποία και αποδέχθηκε να παίξει με το σύστημα που καταγγέλλει- ανακοινώνοντας πως δωρίζει όλο το ποσό στην Κιβωτό του Κόσμου» . Σε μια εποχή άκρατου λαϊκισμού με τους καλοπληρωμένους δημοσιογράφους να φωνάζουν «που πήγαν τα κλεμμένα» , υπάρχουν και κάποιοι που επιστρέφουν στην κοινωνία το μέρισμα της επιτυχίας. Και γι’ αυτό δηλώνουν ευτυχισμένοι."
Από το http://media-industry.blogspot.com/

Μια γιορτή με εκατομμύρια καλεσμένους

Καθώς έχει ήδη αρχίσει η παγκόσμια γιορτή του ποδοσφαίρου και κανείς λογικός άνθρωπος δεν θέλει να ασχοληθεί με τίποτα άλλο, θέλοντας και μη θα κάνω το ίδιο κι εγώ για να κρατήσω τους πολυπληθείς αναγνώστες μου.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που αδιαφορούν παγερά για το Μουντιάλ. Αν εξαιρέσουμε τους λόγους υγείας ή επιβίωσης, (εκεί δεν σηκώνει αστειάκια) δεν μπορώ να σκεφτώ κανένα λόγο που θα με κράταγε μακριά από μια τηλεόραση και μερικές παγωμένες μπύρες αυτές τις ημέρες. Αδυνατώ λοιπόν να καταλάβω ένα αγοράκι που θα προτιμούσε να πάει με την καλή του στο mall από το να δεί τον Μέσι να χορεύει στο χορτάρι. Στο φαλλοκρατικό (με κάθε έννοια) μυαλό μου αυτό που αυτόματα του προσάπτω είναι η έλλειψη φανατισμού για το φύλο του. Ακούγεται άσχημο; Πού να με ακούσετε να το λέω και κανονικά, χωρίς να κρατάω τους τύπους…

Είναι όμως gay όσοι δεν ουρλιάζουν απέναντι από μια πλάσμα βλέποντας 22 εξωπραγματικά καλοπληρωμένα κωλόπαιδα να κλωτσάνε ένα τόπι; Πέρα από το αυθόρμητο «ναι», πολλοί έχουν επιχειρήσει να το προσεγγίσουν τόσο κοινωνιολογικά όσο και με όρους ψυχιατρικής. Φευ. Πλήρης αποτυχία διότι κάθε παράδειγμα τοιούτου ανδρός είναι και διαφορετικό.

Ο «κολλητός» μου φίλος, για παράδειγμα, δεν πρόκειται να παρακολουθήσει ούτε τον τελικό, πλην όμως η ιστορία του δεν μου επιτρέπει να πω με βεβαιότητα ότι το γυαλίζει το φινιστρίνι, παρότι ενίοτε η ενδυματολογική του άποψη μάλλον επιβεβαιώνει τις υποψίες μου. Την «κλίση» του αυτή ενισχύει το γεγονός ότι κάθε φορά που ακυρώνω συνάντησή μας για να δώ μπαλίτσα κουνάει το άτριχο κεφάλι του σκωπτικά, μη μπορώντας να καταλάβει την επιλογή μου. Ο νονός της κόρης μου από την άλλη, ορκισμένος εχθρός της άσκησης με το ακλόνητο επιχείρημα ότι η τεμπελιά κινεί την ανθρωπότητα σε νέες ανακαλύψεις, θα μπορούσε να παρακολουθήσει έναν αγώνα μόνο αν τον έπειθα ότι ενώ κλωτσάνε το τόπι θα καπνίζουν, ενώ στα διαλείμματα θα καταναλώνουν σαλάμια και κρασιά. Ούτε αυτός όμως μπορεί να μπεί σε «ταμπέλα» εκτός αν ξέρετε πολλούς που θα μπορούσαν να τρώνε ψητό αρνί όλο το χρόνο εκτός από την Κυριακή του Πάσχα και να κοιμούνται πάντα χαράματα εκτός από την Πρωτοχρονιά που την πέφτει κατά τις 10.

Οι τύποι αυτοί δεν έχουν τίποτα κοινό με γνωστό μου και επιτυχημένο (βλέπε πάμπλουτο) επιχειρηματία και εκδότη, ο οποίος θεωρεί ότι τα σπόρ κάτι απολύτως αχρείαστο, εκτός αν ασχολείσαι με αυτά ως μπίζνα. Ποδόσφαιρο δεν έχει παρακολουθήσει ποτέ, ούτε και οποιοδήποτε άλλο άθλημα, και όλα αυτά τον αφήνουν τόσο αδιάφορο, όσο το πώς θα ζήσει ο τελευταίος εργαζόμενος που απέλυσε. Βέβαια ο περί ού, δεν ασχολήθηκε ούτε με τη γέννα των παιδιών του (κατά δήλωσή του) και το μόνο που τον χαροποιεί είναι το κέρδος και η συλλογή επιχειρήσεων στον όμιλό του, οπότε πώς να χτυπήσει η καρδιά του σε κατεβασιά του Rooney; Το ίδιο συνέβαινε και με τον πρώτο μου εργοδότη ο οποίος κόντεψε να πάθει ανακοπή όταν είχε δεί, 25 χρόνια πριν, όλη την εφημερίδα μαζί με διευθυντάδες, αρχισυντάκτες αλλά και πιεστές (τυπογράφοι για τους αμύητους) να αλαλάζουν μπροστά σε μια 17άρα τηλεορασούλα και να πετάνε πάνω της κουτιά μπύρας και πλαστικά ποτήρια με ουίσκι για κάποιο λάθος σφύριγμα του διαιτητή. Ηρέμησε μόνο όταν του είπαμε ότι η αδελφή εφημερίδα του «μαγαζιού» που ήταν αθλητική θα ξεπούλαγε το τιράζ την επομένη. Ήταν το μόνο που θα έκανε αυτόν να αλαλάζει.

Πώς να οριοθετήσεις λοιπόν σε μια κατηγορία αυτούς τους ανθρώπους που αδιαφορούν για το ποδόσφαιρο, έχουν όμως ο καθένας τα δικά τους πάθη; Δε γίνεται. Όπως δε γίνεται να εξηγήσει κανείς γιατί στις γυναίκες το μοντέλο ισχύει αντίστροφα. Είναι δηλαδή κάποιες λιγοστές αυτές που θα πάνε στο γήπεδο, θα δουν ένα ματς στην τηλεόραση, ή θα κοντράρουν το σύντροφό τους στο pro (την τελευταία κάθε σοβαρός άντρας θα την παντρευόταν).

Για όλους τους άλλους πάντως, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης ισχύει αυτό που είχε γράψει κάποτε ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι (Συγγραφέας, ποιητής, σκηνοθέτης, αριστερός, ομοφυλόφιλος και ένθερμος οπαδός του ποδοσφαίρου):

«Το ποδόσφαιρο είναι η τελευταία ιερή παράσταση των καιρών μας. Κατά βάθος πρόκειται για ιεροτελεστία, αν και είναι μια απόδραση. Ενώ άλλες ιερές παραστάσεις βρίσκονται σε παρακμή, ακόμα και η θεία λειτουργία, το ποδόσφαιρο είναι η μοναδική που μας έχει απομείνει. Είναι το θέαμα που αντικατέστησε το θέατρο.»

…Και η μεγαλύτερη παράσταση μόλις άρχισε. Καλά να περάσουμε.

Γ. Γ.

300 θέσεων αυθαίρετο υπαίθριο θέατρο στο badminton

Επειδή έχουμε κάτι χρεωστούμενα με κάτι ψωλοκοπάνες από εκεί... και επειδή όπου τους βρίσκουμε θα τους πηδάμε διότι νόμιζαν οτι μπορούν να κλείνουν όλα τα στόματα επειδή μοίραζαν ρεκλάμες στην "αδέσμευτη" κατά τα άλλα "Ε", πάρτε ένα μπαράζ δημοσιευμάτων τώρα που έχει "στεγνώσει" η αγορά. Προφανώς θα τα ξαναπούμε αγάπες... (γούτσου, γούτσου)

Γράφει λοιπόν η Καθημερινή (και όχι μόνο)

Έκτακτο έλεγχο στο Μητροπολιτικό Πάρκο Γουδή διενήργησαν, τη Δευτέρα, επιθεωρητές της Ειδικής Υπηρεσίας Επιθεωρητών Περιβάλλοντος (Ε.Υ.Ε.Π.), ύστερα από καταγγελία κατοίκων για ανέγερση αυθαίρετου υπαίθριου θεάτρου δίπλα στις εγκαταστάσεις του θεάτρου «BADMINTON», σύμφωνα με ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ.

Κατά τη διάρκεια του ελέγχου - τον οποίο συντόνισαν η Ειδική Γραμματέας Επιθεώρησης Περιβάλλοντος και Ενέργειας του υπουργείου και ο Γενικός Επιθεωρητής - διαπιστώθηκε ότι η εκμισθώτρια εταιρία των εγκαταστάσεων του Ολυμπιακού Έργου ‘Γήπεδο BADMINTON’ προέβη σε αυθαίρετη κατασκευή σκελετού στήριξης υπαίθριου θεάτρου χωρητικότητας 300 θέσεων, χωρίς να διαθέτει την απαιτούμενη οικοδομική άδεια και μάλιστα σε έκταση που διέπεται από ειδικό καθεστώς προστασίας (β΄ ζώνη Υμηττού, ΦΕΚ 544/1978), βασιζόμενη - κατά δήλωση των εκπροσώπων της - στη σύμβαση μίσθωσης, η οποία επέτρεπε πέραν της εκμετάλλευσης των υφιστάμενων εγκαταστάσεων, την ανάπτυξη επιπλέον εμπορικών-ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων.

Η εκμισθώτρια εταιρία κλήθηκε να υποβάλλει, την επόμενη ημέρα, στην ΕΥΕΠ όλα τα στοιχεία σχετικά με την παραχώρηση και την αδειοδότηση των εγκαταστάσεων και τις απόψεις της για την συγκεκριμένη κατασκευή.

«Η Ε.Υ.Ε.Π. θα ερευνήσει σε βάθος όλες τις πτυχές του ζητήματος και θα συνεργαστεί με τα ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΑΚΙΝΗΤΑ, τον Οργανισμό Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας, τη Νομαρχία Αθηνών, το Δήμο της Αθήνας και άλλες υπηρεσίες του ΥΠΕΚΑ και θα εισηγηθεί τις αναγκαίες κυρώσεις και πρόστιμα, σύμφωνα με το άρθρο 9 του νόμου 2947/2001 με σκοπό την προστασία και ανάδειξη του Μητροπολιτικού Πάρκου Γουδή», καταλήγει η ανακοίνωση.

Στο έλεος των ζόμπι

του Γιάνη Βαρουφάκη από το protagon

Δημοσιογράφος: Κύριε αστυνόμε, κινούνται αργά;
Αστυνόμος: Ναι, είναι νεκρά. Είναι σε οικτρή κατάσταση. Αλλά αν δεν κάνουμε κάτι θα μας αφανίσουν (*)

(*) Από την ταινία Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών, του George Romero (1968)

Το πρόβλημα της Ευρώπης είναι οι τράπεζές της. Τράπεζες που δεν ζουν πια αλλά και που δεν πεθαίνουν. Τράπεζες ζόμπι που κινδυνεύουν να παρασύρουν όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα μαζί τους. Νεκροζώντανες τράπεζες που η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) πασχίζει να αναστήσει με άσκοπες ανθρωποθυσίες (λέγε με συνταξιούχο στον καιρό του πακέτου στήριξης) και ξόρκια (σαν τα σημερινά ανέκδοτα περί ισοσκελισμένων κρατικών προϋπολογισμών με τα οποία προσπαθούν να εξευμενίσουν τις αγορές).

Αυτή ήταν και η ουσία του πακέτου στήριξης, δήθεν, του ελληνικού δημοσίου το οποίο υπογράψαμε με το ΔΝΤ και την ΕΕ. Όποιος πείστηκε, τότε, ότι επρόκειτο για προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας, παρακαλώ να το ξανασκεφτεί. Για ένα πακέτο στήριξης των ευρωπαϊκών τραπεζών επρόκειτο.

Αυτό, από μόνο του, δεν είναι κακό. Αν είχε ελπίδες να πετύχει ως τέτοιο, να το συζητούσαμε. Δεν έχει όμως. Δανείζοντας το ελληνικό κράτος (και μεθαύριο το Πορτογαλικό, το Ισπανικό κλπ) για να μεταφέρει τα δανεικά στις τράπεζες, απλώς μεταθέτει το πρόβλημα στο μέλλον, ενισχύοντάς το μάλιστα. Αν η ΕΕ συνεχίσει έτσι, θα αφανιστούμε όλοι: Έλληνες και Γερμανοί, Πορτογάλοι και Ολλανδοί, δίκαιοι και άδικοι.

Πριν το 2008 οι τράπεζες, αρχικά στις ΗΠΑ αλλά κατόπιν και στην Ευρώπη (ακόμα και στην συντηρητική Ελβετία) έκαναν κάτι το πραγματικά εκπληκτικό. Δημιούργησαν ποταμούς ιδιωτικού χρήματος και το έριξαν στην αγορά. Το όνειρο του καθενός μας, να έχουμε ένα ιδιωτικό ATM στο σπίτι μας που να γεννά χρήματα χωρίς να χρεωνόμαστε, οι τράπεζες το έκαναν πραγματικότητα!

Π;vς; Δάνεισαν στον κ. Μπάμπη χρήματα για να αγοράσει ένα σπίτι. Μετά πήραν κομματάκια χαρτί πάνω στα οποία κατέγραψαν περίπλοκα στοιχήματα π.χ. "ο κάτοχος αυτού του χαρτιού δικαιούται να πάρει €1000 από τον κ. Μπάμπη την τάδε του μηνός, εκτός αν στο μεταξύ ο δείκτης Nikkei του Τόκυο αυξηθεί κατά 2% περισσότερο του Hang Seng του Χονγκ Κονγκ οπότε θα πάρει €1100 από την κα Τούλα, η οποία..., εκτός βέβαια αν..." Κατόπιν πούλησαν αυτά τα χαρτιά σε μια περίοδο που επενδυτές έψαχναν σαν τρελοί να αγοράσουν κάτι που θα τους έδινε μεγαλύτερο επιτόκιο από το χαμηλό επιτόκιο της αγοράς.

Σε μια περίοδο που ήταν σχεδόν σίγουρο ότι και ο κ. Μπάμπης θα πλήρωνε και ο δείκτης Nikkei θα ανέβαινε, οι τιμές αυτών των χαρτιών ενισχύονταν. Τότε, οι θεσμικοί αγοραστές (με τα πολλά χρήματα, συνήθως άλλων) έκαναν κάτι φοβερό: Αγόραζαν όχι μόνο αυτά τα χαρτιά αλλά και το δικαίωμα/υποχρέωση να αγοράσουν στο μέλλον πολύ περισσότερα στην σημερινή τιμή. Όσο η τιμή ανέβαινε, πλούτιζαν εκθετικά (με το ρίσκο και του αντίθετου όμως - το οποίο κάποια στιγμή...).

Βλέποντάς τους να πλουτίζουν, οι τράπεζες που δεν εξέδιδαν αυτά τα χαρτάκια (παράγωγα λέγονται) ζήλεψαν. Χρησιμοποίησαν τα χρήματα των πελατών τους και άρχισαν να αγοράζουν τέτοια χαρτάκια μανιωδώς. Μέχρι που δεν έμεινε χώρος στα χρηματοκιβώτιά τους για τίποτα άλλο. Όσο κρατούσαν τα πανηγύρια και οι χοροί, τα περιουσιακά τους στοιχεία φάνταζαν καταπληκτικά. Όσο για τις ανάγκες τους σε ρευστό, κανένα πρόβλημα. Τα επιτόκια ήταν τόσο χαμηλά, δεδομένης της τεράστιας ποσότητας (δημόσιου και ιδιωτικού) χρήματος που όταν η μία τράπεζα δεν είχε ρευστό, της δάνειζε η άλλη φτηνά, άμεσα και εύκολα.

Παρατηρήσατε την ειρωνεία; Τραπεζίτες που όπου στέκονταν και όπου βρισκόντουσαν διακήρυτταν την σημασία της δημοσιονομικής πειθαρχίας του κράτους, που έβγαζαν πύρινους λόγους εναντίον του τυπώματος «πληθωριστικού» χρήματος από τα κράτη, που κινδυνολογούσαν ότι η οικονομία δεν θα αντέξει αν οι εργαζόμενοι πάρουν αύξηση πάνω από τον πληθωρισμό, οι ίδιοι κύριοι έκοβαν τόνους ιδιωτικού χρήματος με το οποίο χρηματοδοτούσαν λογιών-λογιών πυραμίδες - και, βέβαια, μισθούς και μπόνους (για πάρτι τους) που θα έκαναν ακόμα και τον Μίδα να κοκκινίσει.

Μέχρι που η φούσκα έσκασε. Πώς; Όταν η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ ανέβασε λίγο τα επιτόκια, ο κ. Μπάμπης κάποια στιγμή δεν μπόρεσε να πληρώσει τα €1000 του στεγαστικού του που έλεγε το χαρτάκι ότι είχε λαμβάνειν ο κάτοχός του. Έτσι όσοι είχαν τέτοια χαρτάκια άρχισαν να τα ξεφορτώνονται μέχρι που κανείς δεν τα ήθελε πια. Έλα όμως που αυτά τα χαρτάκια είχαν μετατραπεί στο ιδιωτικό χρήμα που κινούσε το διεθνές τραπεζικό σύστημα;

Για να μην καταστραφούν τα πάντα, οι ΗΠΑ και η ΕΕ είπαν στις τράπεζες: «Μην σας νοιάζει. Θα αναπληρώσουμε με δημόσιο χρήμα το ιδιωτικό που εσείς ως δια μαγείας κατασκευάσατε, από το οποίο κερδίσατε πακτωλούς πλούτου, αλλά το οποίο τώρα, και πάλι ως δια μαγείας, έγινε σκόνη και έρευσε μέσα από τα δάκτυλά σας.» ΗΠΑ και ΕΕ, λοιπόν, αναγκάστηκαν να αναπληρώσουν το κάλπικο ιδιωτικό χρήμα του τραπεζικού τομέα με φερέγγυο δημόσιο χρήμα. Για να είναι όμως φερέγγυο, αναγκάστηκαν να μην το τυπώσουν αλλά να το δανειστούν από αυτούς που έχουν αποταμιεύσεις: Τους Κινέζους, Ιάπωνες, Άραβες και Γερμανούς επενδυτές (π.χ. ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και αρκετούς ιδιώτες που προτιμούσαν, μετά το ξεσκέπασμα των τραπεζών, να δανείζουν κράτη παρά τράπεζες).

Και τότε τι νομίζετε ότι έκαναν οι τράπεζες; Πρώτον, δάνεισαν τα κράτη από το δημόσιο χρήμα που πήραν από εκείνα με τεράστιο επιτόκιο. Δεύτερον, άρχισαν να γράφουν σε νέα χαρτάκια νέα στοιχήματα του τύπου «ο κάτοχος αυτού του χαρτιού δικαιούται να πάρει €1000 από το γερμανικό δημόσιο την τάδε του μηνός, εκτός αν στο μεταξύ το χρέος της Ελλάδας αυξηθεί κατά 2% περισσότερο του χρέους της Γερμανίας, εκτός βέβαια αν...» Για να το πω απλά, τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου: Φτού κι από την αρχή, άρχισαν να ξανα-παράγουν νέο ιδιωτικό χρήμα.

Για δύο περίπου χρόνια μας έλεγαν: «Είδατε πως τα καταφέραμε και ξεπεράσαμε την κρίση; Επιστρέψαμε μάλιστα και τα δανεικά στα κράτη μας!» Ναι, είναι αλήθεια. Με τι χρήματα όμως; Με νέο ιδιωτικό χρήμα, ίδιο και απαράλλακτο εκείνου του ιδιωτικού χρήματος του οποίου η «γένεση» δημιούργησε την κρίση του 2008!

Αυτό που συνέβη με την Ελλάδα στην αρχή του 2010 δεν είναι τίποτα άλλο από μια επανάληψη εκείνου του «έργου» του 2008. Όπως τότε που με την μικρή άνοδο των επιτοκίων ο κ. Μπάμπης δεν μπόρεσε να πληρώσει το μεγάλο χρέος που του είχαν φορτώσει οι τράπεζες στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν το ιδιωτικό χρήμα, έτσι φέτος η Ελλαδίτσα μας βρέθηκε στην ίδια θέση. Αν δεν βρισκόταν εκείνη, θα βρισκόταν κάποια άλλη γειτόνισσα.

Έχοντας ήδη καεί το 2008, τότε που ξάφνου τα μαγικά χαρτάκια δεν τα ήθελε κανείς, κάποιοι επενδυτές αποφάσισαν να μην την πατήσουν όπως τότε και άρχισαν να ξεφορτώνονται τα νέα χαρτάκια. Έτσι, κατέρρευσε και αυτό το νέο ιδιωτικό χρήμα, οπότε πείστηκε η Γερμανία να δημιουργήσει «ταμείο» €1 τρις (υποτίθεται) για να στηρίξει εμάς τους νότιους. Στην ουσία, το μόνο που κάνει είναι ότι και το 2008: Αντικαθιστά το νέο ιδιωτικό χρήμα των αδιόρθωτων τραπεζών με ακόμα μεγαλύτερα ποσά νέου δημόσιου χρήματος.

Πρόκειται για έργο φρίκης και τρόμου. Από την στιγμή που οι τράπεζες, ανεξέλεγκτες, δημιούργησαν τεράστιες ποσότητες ιδιωτικού χρήματος (τα λεγόμενα τοξικά παράγωγα), έγιναν ζόμπι. Το ιδιωτικό αυτό χρήμα είναι καταδικασμένο να μετατρέπεται σε σκόνη στα χέρια τους. Όσο η ΕΕ το αντικαθιστά με νέο ζεστό δημόσιο χρήμα, κρατά τα ζόμπι σε κατάσταση λίμπο με κόστος την εκθετική αφαίμαξη των ευρωπαϊκών πλεονασμάτων, την συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας, και την τρελή πορεία προς τον εκτροχιασμό ολόκληρης της Ευρώπης.

• Όσο ακούμε τους ηγέτες μας να μιλάνε για το υπέρτατο καθήκον να ισοσκελιστούν οι προϋπολογισμοί των κρατών-μελών της ΕΕ (λες και αυτό ήταν το πρόβλημα) καταλαβαίνουμε πως αυτή η τρελή πορεία προς τον πάτο θα συνεχιστεί. Οι αγορές το καταλαβαίνουν, πανικοβάλλονται και έτσι η παραμικρή ανοησία ενός Ούγγρου επαρχιώτη πρωθυπουργού μετατρέπεται σε μείζονα κρίση.
• Όσο οι ηγέτες μας βαυκαλίζονται ότι πακέτα στήριξης (σαν αυτό των ΔΝΤ-ΕΕ) είναι δυνατόν να βγάλουν κράτη σαν το δικό μας από την σκοτοδίνη της κρίσης αποπληθωρισμού-χρέους, κατανοούμε ότι αυτοί οι κύριοι και κυρίες δεν έχουν αποφασίσει ακόμα να γίνουν μέρος της λύσης (αντί για εξαρτήματα του προβλήματος).

• Όσο ακούμε ότι οι μέτοχοι των τραπεζών θα είναι οι μόνοι που δεν θα υποστούν ζημίες από αυτήν την κρίση (την οποία οι δικές τους τράπεζες δημιούργησαν κατασκευάζοντας αθέμιτο ιδιωτικό χρήμα), θα ξέρουμε ότι η κρίση έχει μπροστά της πολύ δρόμο.

• Όσο δεν αντιμετωπίζουμε ως Ευρωπαϊκή Ένωση τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύουν οι νεκροζώντανες τράπεζές της ηπείρου μας, τότε η ανάπτυξη, που αποτελεί το μόνο αντίδοτο στο δημόσιο χρέος, δεν θα έρθει ποτέ.(**)

Τέλος, ένα σχόλιο προς εκείνους που μου προσάπτουν ανευθυνότητα επειδή προτείνω την αναδιάρθρωση του χρέους μας (προς τις νεκροζώντανες τράπεζες) χωρίς να λαμβάνω υπ' όψη μου το βαρύ κόστος μιας τέτοιας κίνησης. Μόνο που θα δανειστώ τα λόγια του Winston Churchill, τότε που τον κατηγόρησαν ως φιλοπόλεμο επειδή, εν έτει 1938, είχε καταγγείλει την συμφωνία του Μονάχου του τότε Βρετανού πρωθυπουργού Neville Chamberlain με τον Χίτλερ:

«Είχαμε την επιλογή μεταξύ του πολέμου και της ατίμωσης. Επιλέξαμε την ατίμωση και για αυτό θα έχουμε πόλεμο.»

(**) Μια ματιά αρκεί στην Ιαπωνία, όπου οι νεκροζώντανες τράπεζες δεν της επιτρέπουν να αναπτυχθεί, παρά την προηγμένη τεχνολογία της, την μετρημένη ζωή των πολιτών της, την απίθανη παραγωγικότητα της εργασίας κλπ.

Οι κίνδυνοι του εισπρακτικού άγχους

Του Nικου Γ. Ξυδακη από την Καθημερινή

Οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις οργανισμών και πωλήσεις δημόσιας περιουσίας εμφανίζονται ως αναγκαίες στην παρούσα φάση της υπερχρεωμένης Ελλάδας. Η χώρα εκποιεί σημαντικά περιουσιακά της στοιχεία, μερικά εκ των οποίων μάλιστα βρίσκονται σήμερα τελματωμένα και αναξιοποίητα· άλλα είναι υγιή. Η εκχώρηση, εκμίσθωση ή πώληση ορισμένων εξ αυτών πιθανολογείται ότι θα δημιουργήσει νέο αναπτυξιακό περιβάλλον. Μόνο έτσι έχει νόημα άλλωστε η εκποίηση: αν εισρεύσουν κεφάλαια, ανοίξουν θέσεις απασχόλησης, τροφοδοτηθούν επάλληλοι κύκλοι εργασίας και ανάπτυξης· κι όλα αυτά σύντομα, μέσα στα ερχόμενα δύο-τρία χρόνια, όχι μετά δέκα έτη.

Υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Πρώτον, τα τιμήματα να είναι εύλογα, οι αποτιμήσεις να γίνουν σωστά και διαφανώς. Εννοείται, ότι αποτιμήσεις σύμφωνα με τις τρέχουσες χρηματιστηριακές αξίες είναι αδύνατον να κάνει σώφρων πωλητής. Διότι, με το Χρηματιστήριο βουλιαγμένο στις 1.500 μονάδες, οι εισηγμένες θα ξεπουληθούν για ψίχουλα· η ΕΥΔΑΠ λ.χ. αποτιμάται σήμερα χρηματιστηριακά 594 εκατ. ευρώ, ενώ μόνο τα ιδιοχρησιμοποιούμενα πάγια στοιχεία της (εγκαταστάσεις, εργοστάσια κ.λπ.) αποτιμώνται 993 εκατ.

Δεύτερον, τα κριτήρια για την εκχώρηση δεν θα πρέπει να καθοριστούν υπό την πίεση του παρόντος εισπρακτικού άγχους, αλλά με κριτήρια αναπτυξιακά και στρατηγικά. Η εκχώρηση εθνικών υποδομών θα είναι μακρόχρονη και θα επηρεάσει τον συλλογικό βίο σε βάθος χρόνου, άρα πρέπει να συνυπολογιστούν πολλές παράμετροι. Αλλωστε, ούτε όλα τα προς πώλησιν στοιχεία είναι στον ίδιο βαθμό επιχειρηματικά ώριμα.

Θα τηρηθούν όλες οι προϋποθέσεις; Ουδείς γνωρίζει. Αλλά πρέπει να τηρηθούν. Αν δεν συμβεί, αν οι αποκρατικοποιήσεις δεν πυροδοτήσουν μια ορισμένη ανάπτυξη, τότε θα μιλάμε για εθνική καταστροφή, για απώλεια εθνικής κυριαρχίας μη αναστρέψιμη. Διότι για να εξυπηρετήσουμε το χρέος, θα έχουμε ξεπουλήσει όχι τα «ασημικά», όχι το περίσσευμα, αλλά τα εργαλεία, τη γη, το νερό, άνευ των οποίων όχι μόνο ανάπτυξη δεν υπάρχει αλλά ούτε ζωή ούτε ελευθερία.

Χαλαρωτικό

Άντε να χαλαρώσουμε και λίγο. Πιθανόν παλιό, αλλά μου το έστειλαν με mail και έλιωσα στο γέλιο...

Τα ακόλουθα είναι από το βιβλίο 'Disorder in the American Courts', και έχουν ειπωθεί από ανθρώπους σε δικαστήρια, έχουν καταγραφεί κατά λέξη από δικαστικούς ρεπόρτερ στην Αμερική, οι οποίοι μετά βίας παρέμεναν σοβαροί την ώρα που γίνονταν οι ερωταποκρίσεις.... ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Είστε σεξουαλικά ενεργή; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όχι, απλώς μένω ξαπλωμένη. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Τώρα, γιατρέ, δεν αληθεύει ότι, όταν ένας άνθρωπος πεθάνει στον ύπνο του, δεν το γνωρίζει ως το άλλο πρωί; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Τώρα, στ' αλήθεια περάσατε τις εξετάσεις για άσκηση νομικού επαγγέλματος; ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ο μικρότερος γιος, ο εικοσάχρονος, τι ηλικίας είναι; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Είναι 20, όσο περίπου και το IQ σας. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ήσουν παρών όταν πάρθηκε η φωτογραφία σου; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Τώρα με δουλεύετε; ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Ώστε η ημερομηνία της σύλληψης του παιδιού ήταν η 8η Αυγούστου; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι. ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ: Και τι κάνατε εκείνο τον καιρό; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Έκανα σεξ. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και είχε τρία παιδιά, έτσι δεν είναι; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πόσα ήταν αγόρια; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κανένα. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Υπήρχε κανένα κορίτσι; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Κύριε Δικαστά, νομίζω χρειάζομαι άλλον δικηγόρο. Μπορώ να πάρω άλλον; ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς τερματίστηκε ο πρώτος σας γάμος; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Λόγω θανάτου. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και με τίνος τον θάνατο τερματίστηκε; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Για μαντέψτε; ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Μπορείτε να περιγράψετε το άτομο; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ήταν μεσαίου αναστήματος και είχε γένια. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ήταν άντρας ή γυναίκα; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν δεν είχε έρθει κανα τσίρκο στην πόλη, μάλλον άντρας θα έλεγα... ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πόσες από τις αυτοψίες σας τις έχετε διενεργήσει σε νεκρούς ανθρώπους; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όλες. Οι ζωντανοί, ξέρετε, αντιστέκονται πάρα πολύ. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Θυμάστε την ώρα που εξετάσατε το σώμα; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Η αυτοψία άρχισε γύρω στις 8:30 πμ. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Και ο κύριος Νέντον ήταν νεκρός εκείνη την ώρα; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Αν όχι, σίγουρα ήταν μέχρι να τελειώσω. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Γιατρέ, πριν διενεργήσετε τη νεκροψία, ελέγξατε αν υπήρχε σφυγμός; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όχι ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την πίεση του αίματος; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όχι. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ελέγξατε την αναπνοή; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όχι.. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Ώστε λοιπόν, είναι πιθανόν ο ασθενής να ήταν ζωντανός όταν αρχίσατε την αυτοψία; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Όχι. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Πώς μπορείτε να είστε σίγουρος, γιατρέ; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Γιατί ο εγκέφαλός του βρισκόταν πάνω στο γραφείο μου σε μια γυάλα. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ: Α, μάλιστα. Όμως θα μπορούσε ο ασθενής, παρ' όλα αυτά, να είναι ακόμα ζωντανός; ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Ναι, είναι πιθανόν - θα μπορούσε να είναι ζωντανός και να ασκεί τη δικηγορία.

Χρυσόψαρα σε διεθνή χωρικά ύδατα

Μου τα κάνανε τσουρέκια φίλοι και γνωστοί για το θέμα με τους καθ έξιν δολοφόνους του Ισραήλ και τους μαλακοπίτουρες που πήγαν να... απελευθερώσουν τη λωρίδα της Γάζας. Γράψε αυτό, γράψε εκείνο, άκου τον τάδε και δώσε προσοχή στο δείνα.
Sorry αδέλφια, αλλά ένιωθα λιγάκι παράξενα με όλη αυτή την ιστορία, όπως κάθε άλλη φορά που βάζουμε στο τηλεγαμόμετρο κάποιον και του ρίχνουμε όλοι μαζί. Προφανώς δεν συντάσσομαι με τους δολοφόνους του Ισραήλ και τον μόνιμο τσαμπουκά με ξένο ματζαφλάρι. Αυτό όμως δε σημαίνει οτι θα χειροκροτήσω τους φανατικούς ισλαμιστές, ή τους νεοναζί.
Βαριόμουνα λοιπόν αφόρητα να εξηγώ στον κάθε μαλάκα φίλο μου (στους άλλους το παίζω προβληματισμένος μα σιωπηλός για να μη μου τα πρήζουν) πως διάολο βλέπω αυτή την ιστορία και γιατί δεν έχω πάρει τους δρόμους να ουρλιάζω και τα πληκτρολόγια να λιβελογραφώ.
Από τη δύσκολη θέση να γράψω τον Μπεν Χούρ ενώ το μόνο που θέλω είναι να τσακίσω online κανα Γερμαναρά στο COH, με έβγαλε ο πολυγραφότατος πάντα και με άποψη που συμφωνώ σχεδόν απόλυτα Motorcycle boy.

Ξεστραβωθείτε λοιπόν διαβάζοντας το πόνημά του: