«Είμαστε όλοι Αμερικάνοι», λένε οι Ευρωπαίοι ζηλεύοντας βαθιά την προοδευτική αλλαγή στην ηγεσία της υπερδύναμης. «Όλοι μας Αμερικάνοι», όπως μετά την 11η Σεπτεμβρίου που δήλωναν όλοι αλληλέγγυοι με τους Νεοϋορκέζους σκεπτόμενοι όμως οτι έπαθαν ό,τι τους άξιζε... Έτσι και τώρα χειροκροτεί η Ευρώπη την επιλογή Ομπάμα αλλά και τώρα το χειροκρότημα είναι υποκριτικό.
Η Ευρώπη, όσο και να θέλουμε να βαυκαλιζόμαστε περί του αντιθέτου, φοβάται τις αλλαγές, τις καινοτομίες, το νέο, το ανεξέλεγκτο και για αυτό είναι από τον πόλεμο και μετά ουρά των ΗΠΑ στα πάντα. Από τη στιγμή που οι Ευρωπαίοι έχασαν τις αποικίες τους βούλιαξαν στο τέλμα του μικροαστισμού τους, και κάθε τι καινούριο
τους κάνει να κρύβονται φοβισμένοι πίσω από τελειωμένες ιδεοληψίες.
Ποτέ ένας Ευρωπαίος που σέβεται τον εαυτό του, την καταγωγή του, την κουλτούρα του και τον βαθιά ριζωμένο μέσα του φόβο του αστού, δεν θα επιτρέψει να ανέβει στην εξουσία όχι της χώρας του, αλλά ούτε της πολυκατοικίας του ένας μειονοτικός, ένας μετανάστης.
Δείτε το πρώτα από την πάντοτε... προοδευτική ελλαδάρα και τους σούπερ προοδευτικούς κατοίκους της. Υπάρχει ποτέ περίπτωση από το «δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ Αλβανέ-Αλβανέ», να το γυρίσουμε και να ψηφίσουμε κάποιον αλλοδαπό για πρωθυπουργό; Εδώ φοβόμαστε να ξεφύγουμε από τις δυο-τρεις οικογένειες που μας κυβερνάνε από το 44 και μετά... Ούτε σε αποτυχημένο ανέκδοτο δε μπορείς να σκεφτείς να βάλεις στην κυβέρνηση Αλβανό, Βούλγαρο, Τούρκο, Πολωνό ή οποιονδήποτε άλλο μειονοτικό. Σκεφτείτε δε τις αντιδράσεις του προοδευτικού μας έθνους αν ένα κόμμα εξουσίας διάλεγε για αρχηγό του έναν αθίγγανο! Ε, ρε γέλια..
Κάπως έτσι όμως είναι τα πράγματα και για τους πιο... δυτικούς εταίρους μας.
Οι Γάλοι προτιμούν να μην πατήσουν σε μπιστρό για ένα χρόνο παρά να σου μιλήσουν αγγλικά, πόσο μάλλον να ψηφίσουν κάποιον από αυτούς που ο Σαρκοζί δυό χρόνια πριν αποκαλούσε «αληταράδες» στα γκέτο πέριξ του Παρισιού. Καλοί οι μετανάστες αλλά μόνο μέχρι την αρχηγία της Εθνικής αν είσαι ο Πλατινί. Κάτι είναι κι αυτό όμως.
Οι Ιταλοί βέβαια έχουν έγχρωμο βουλευτή, αλλά σίγουρα προτιμούν τις πορνοστάρ ή τις θυγατέρες από φασισταριά. Όπως και να΄χει όμως απέχουν πολύ από τη μέρα που ο νότος της καμόρα και ο βοράς του Μπερλουσκόνι θα ψηφίσουν πρωθυπουργό από τη μειονότητα. Άλλωστε για να φτάσει μέχρι εκεί θα πρέπει να γλιτώσει πρώτα το πνίξιμο στα νερά της Αδριατικής, σπόρ στο οποίο επιδίδεται με τους μετανάστες το ναυτικό και το λιμενικό σώμα των Ιταλών.
Για τη Βρετανία δε νομίζω οτι χρειάζεται να πούμε τίποτα. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα της χώρας βάζει εμπόδια στην πολιτική ανέλιξη όχι μόνο των μεταναστών αλλά και των νέων. Ο Εγγλέζος που σέβεται την ιστορία του θα ψήφιζε έγχρωμο μόνο για να του σερβίρει σωστά το τσάι στη ζούγκλα.
Οι δε Γερμανοί θεωρούν μεγάλη πρόοδο το γεγονός οτι ψήφισαν τη Μέρκελ και μέχρι εκεί εξαντλείται το θέμα. Είναι οι μόνοι με τόσους μετανάστες βουλευτές αλλά μάλλον οφείλεται στη διαρκή ανάγκη τους να εξοβελίσουν τα φαντάσματα του Άουσβιτς.
Για τους Αυστριακούς δε χρειάζεται να πούμε τίποτα παραπάνω από το όνομα Χίτλερ, οι Ελβετοί το μόνο μαύρο που γνωρίζουν είναι η πικρή σοκολάτα και τα λουράκια στα ρολόγια, 
Αναρτήσεις
