Δημοσιογράφοι και blogger

Tου Γιάννη Γερονικολού

Μετά τον «αιματηρό» πόλεμο των ιπποπόταμων της δημοσιογραφίας που κυλίστηκαν για εβδομάδες στη λάσπη κάνοντας αναγνώστες και τηλεθεατές να τους σιχαθούν ακόμα περισσότερο, τώρα στη «μπλογκόσφαιρα» έχουμε και το ξεκατίνιασμα αυτών που θέλουν να τους μοιάσουν αλλά δε μπορούν.

Είναι άλλο όμως να πλακώνεται ο Αναστασιάδης, ο Χατζηνικολάου και ο Τριανταφυλόπουλος, όπου παίζονται μερικά... δις και έχει πλάκα να παρακολουθείς το ματς για να βλέπεις πως τσαλακώνονται οι «μουράτοι», και άλλο είναι κάποιοι ανύπαρκτοι να νομίζουν πως αφορά όλο τον κόσμο το ξεκατίνιασμά τους.

Μετά λοιπόν την δημόσια ξεφτίλα του press-gr πριν λίγους μήνες με τον ανεκδιήγητο Καψαμπέλη να ουρλιάζει αφηνιασμένος στα τηλεπαράθυρα, τώρα έχουμε νέο γύρο κατηνιάς με το δημόσιο αλληλοφτύσιμο κάποιων τύπων όπως Μπόνιος, Παπαγιάννης, Παπανικολάου, Γκόλιας και άλλων φυντανιών της... «αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας», οι οποίοι μόνο απέξω έχουν περάσει από εφημερίδα.

Κάπως έτσι και μόνο μπορώ να δικαιολογήσω το μένος κάποιων «μπλόγκερ» κατά των δημοσιογράφων. Μένος που φτάνει σε σημείο φασισμού κάποιες φορές και καθαρού επαγγελματικού ρατσισμού σχεδόν πάντα.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος δε μπορεί να εκφέρει άποψη στο διαδίκτυο, μπορεί όμως οποιοσδήποτε άλλος πολίτης. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί είναι πιο... «κυβερνοδημοκράτης» κάποιος που βρίζει ανώνυμα στα σχόλια των blog από κάποιον άλλο που λέει επώνυμα την άποψή του έχοντας «γνώση των συνεπειών του νόμου».

Ζει στον κόσμο του όποιος πιστεύει οτι ο οποιοσδήποτε δημοσιογράφος μπορεί να γράψει ελεύθερα τη γνώμη του στο Μέσο στο οποίο δουλεύει, χωρίς να αυτολογοκρίνεται. Αυτό δε γίνεται τώρα, δε γινόταν ποτέ! Έτσι στο διαδίκτυο μπορεί να εκφραστεί κάπως πιο ελεύθερα. Και λέω κάπως γιατί τον δημοσιογράφο τον ελέγχουν παντού, τον Ονούφριο τον προγραμματιστή με το καλογραμμένο blog όμως όχι.

Έτσι, θεωρώ οτι το σηματάκι «είμαι blogger, όχι δημοσιογράφος» πιο πολύ προστατεύει τους δημοσιογράφους από διάφορες ασύντακτες βλακείες που γράφονται με τα πόδια κουτσομπόληδων άεργων, παρά περιποιεί τιμή για τον blogger που το επέλεξε να κοσμεί τη σελίδα του.

Το γεγονός οτι η ανύπαρκτη ΕΣΗΕΑ δεν έχει ασχοληθεί με το γεγονός ότι ένα συντριπτικό ποσοστό κόσμου μας θεωρεί «αλήτες – ρουφιάνους – δημοσιοκάφρους» δε σημαίνει ότι θα το αποδεχτούμε για όλους, όπως δε χαρακτηρίζει όλους τους blogger το γεγονός οτι τα πιο πολλά κείμενα και απόψεις δεν κάνουν ούτε για ανάρτηση σε παιδικό λεύκωμα, πόσο μάλλον η πολιτική τους αρθρογραφία που μόνο με τις ποδοσφαιρικές αναλύσεις του Τσουκαλά μπορούν να συγκριθεί.

Κακά τα ψέμματα, όποιος νομίζει ότι μόνο μέσα από τα blog, χωρίς τη δουλειά των δημοσιογράφων στα «κλασικά» ΜΜΕ μπορεί να ενημερωθεί, είναι απλά βλάξ.

Δυο φορές βλάκας όμως είναι ο δημοσιογράφος που αψηφά τα νέα Μέσα. Πόσο μάλλον όταν επιχειρεί να τα ποδηγετήσει...