Γενναιοδωρία...

Αυτή η φωτογραφία δημοσιεύτηκε σε μια ινδική εφημερίδα με την ακόλουθη
λεζάντα.

''Μόνον όποιος είναι φτωχός ενεργεί με τόση γενναιοδωρία''

Από το http://black-mail.blogspot.com

Οι «πονηροί»

Για ποια κρίση μιλάμε και για ποιο «στέγνωμα» της αγοράς και των νοικοκυριών; Πού το είδαν οι φωστήρες των καναλιών και μας έχουν σκοτίσει τόσους μήνες; Του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει αδέλφια και όσο ακούμε για μιζέριες τόσο τα χώνουμε μαζικά σε σκυλάδικα, σε γυαλιστερά ψιψιψίνια, σε… Λέξους – ευκαιρία μόνο με 56.000 ευρουλάκια μεταχειρισμένο και φυσικά σε μεζονέτες στα μαγευτικά Γλυκά Νερά που πωλούνται όσο ένας Πύργος έξω από το Λονδίνο (και δεν είναι υπερβολή).

Δεν γνωρίζω εάν και κατά πόσο έχει πρόβλημα ο τουρισμός και οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες. Αυτό που γνωρίζω όμως πολύ καλά είναι ότι διάφοροι απίστευτοι τύποι που έχτισαν τρεις μεζονέτες με τζάκι και… χέστρα (με το συμπάθιο) στα… εξωτικά Τρίκαλα Κορινθίας (κάτι σαν Γκστάαντ στο Βλάχικο ένα πράμα) το έδιναν το τριήμερο του Πάσχα προς 200 ευρώ τη βραδιά! Το τραγικό της υπόθεσης, δε, είναι ότι ήταν όλα γεμάτα ή σχεδόν γεμάτα. Υπάρχουν δηλαδή ένας σκασμός ηλίθιοι που δίνουν ένα μισθό για να πάνε το κορμί ένα τριήμερο στο χωρίς καμιά υποδομή κωλοχώρι και να φάνε μαγειρίτσα με άλλα 80 ευρώ ανά άτομο!

Που πας ρε Καραμήτρο! Γιατί δέχεσαι να σε κλέψουν όλοι αυτοί και δεν τους μποϋκοτάρεις; Με τα ίδια ή και λιγότερα χρήματα πας σε 5άστερο ξενοδοχείο στις περισσότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης ή για σκί στην Ελβετία ή τη Βόρεια Ιταλία. Γιατί να τα δώσεις στον πονηρό το βλάχο που θέλει τους μήνες του χειμώνα και τις μέρες Πάσχα να βγάλει όσα εσύ σε τρία χρόνια με το μισθό σου; Τα ίδια βέβαια ισχύουν και για τον φίλο μου τον Παρασκευά στο Κουφονήσι που χρεώνει το στούντιο την ημέρα, όσα έβγαζε με δυο καϊκιές τσιπούρα. Ε, όχι παλικάρια. Δε θα σας κάνω τη χάρη όσο και να θέλω να επισκεφτώ τα μέρη σας.

Αυτοί όμως είναι οι… light πονηροί της υπόθεσης και στην τελική αν θέλουμε τους τα ακουμπάμε, αν δε θέλουμε δε μας παίρνουν μία. Υπάρχουν όμως και οι XXL πονηροί οι οποίοι με τις πλάτες των πολιτικών μας τα παίρνουν είτε θέλουμε είτε όχι. Είναι οι επονομαζόμενοι κάποτε από τον Πρωθυπουργό μας ως νταβατζήδες! Η έξτρα μαγκιά του εθνικού μας κατασκευαστή, με την αγαστή συνεργασία βέβαια και τις υπογραφές του ακλόνητου από τη θέση του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, είναι να του μαζέψουμε εμείς τα χρήματα για να φτιάξει κάποτε τους δρόμους! Παγκόσμια πρωτοτυπία έτσι; Πληρώνουμε τα διόδια στους δρόμους – καρμανιόλες τα χρήματα όμως δεν πάνε στον κρατικό κορβανά, αλλά στον ιδιώτη που έχει πάρει τη σύμβαση παραχώρησης του έργου (ποιος να είναι άραγε…). Έτσι εισρέει στα ταμεία του ιδιώτη ζεστό χρήμα με το οποίο θα χρηματοδοτηθεί η κατασκευή του έργου, εκτός από αυτά που έχει να λάβει από το δημόσιο και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτές είναι δουλειές!

Όμως αυτά δεν πρόκειται να τα δούμε ποτέ στα ανεξάρτητα δελτία ειδήσεων που δε χάνουν την ευκαιρία να κάνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα την αγιογραφία του καθ ύλην υπεύθυνου για το σκάνδαλο, όπως και δεν τα ακούμε ποτέ κατά τον κοινοβουλευτικό έλεγχο από την αντιπολίτευση. Είτε το θεωρούν λογικό, οπότε καλό είναι να βάλουμε μετρητή iq στη Βουλή, είτε ουδείς τολμάει να έχει απέναντί του τον εθνικό μας νταβατζή οπότε ξέρουμε τουλάχιστον ποιος κάνει το κουμάντο.

Η φωτό από το http://www.flickr.com/photos/xploiter/

Για να μην ξεχνάμε...

Από την http://poliorkimeni-kaithpan.blogspot.com/

>Ότι δε σε σκοτώνει ,σε κάνει πιο δυνατό!!ΠΑΠΑΡΙΕΣ

Εγκλώβισαν,κάποιοι εθνικόφρονες κρετίνοι,μια ολόκληρη γενιά,εξαφάνισαν την αισθητική του νου, έκαναν το φόβο θρησκεία,το καρακίτς...προσευχή, την υποκρισία ευαγγέλιο!
Μου έκλεψαν την εφηβεία॥σιχάθηκα το ...τσάμικο τα δημοτικά άσματα,τους παπάδες και την εκκλησία,τους καθηγητές μου και το γυμνασιάρχη,όλους αυτούς ( και ήταν, ΟΙ πολλοί),που συνέχισαν να ζουν με το σλόγκαν"όπου βλέπεις φαί να πηγαίνεις,όπου βλέπεις ξύλο να φεύγεις"!
Ένα βράδυ του Μάη του"1967",πήραν τα σκυλιά ,μέσα από το σπίτι, τον μεγάλο αδελφό μου...
Στα δεκατρία μου,έμαθα τα έκτακτα στρατοδικεία,τις φυλακές αβέρωφ,κορυδαλού,αργότερα το ΕΑΤ-ΕΣΑ,το Σπανό το Θεοφιλογιαννάκο,είδα το μπαμπά να ασπρίζει ,εν μια νυχτί,τη μαμά να γερνάει και να κλαίει ολημερίς και μένα να γίνομαι σκληρή προς όλους και αντιδραστική।....
Όταν στην Ευρώπη και την Αμερική δημιουργούσαν πολιτισμό,εμάς εδώ μας καλιεργούσαν,τα φρούτα της πνευματικής επάρκειας??του κάθε γελοίου φώσκολου και του αγνώστου πολέμου του,μας έδειχναν τα καπέλα της δέσποινας και την υποκουλτούρα του κάθε γελοίου ξεμωραμένου φασιστοειδούς....Περίσεψαν τα ανδρείκελα,η συνέχεια κάποιων άλλων επώνυμων ταγματασφαλιτών και εθνικοφρόνων (εθνικός και άφρων)।
Κυκλοφορούσα με τον προσωπικό ασφαλίτη μου το Πολυχρόνη,κακό χρόνο νάχει,καθότι άπειρες φορές μου έκανε σωματική ερευνα το καθήκι ,θωπεύοντάς με,ο αλήτης...ο εθνικόφρων...
Στην οικογένεια τότε συμπαραστάθηκαν ΜΟΝΟ κάποιοι γείτονες οι οποιοι ΔΕΝ ήταν δημόσιοι υπάλληλοι(μη χάσουν τη δουλίτσα τους)....
Επτά χρόνια λαίλαπας,γύρισαν το τόπο μου εβδομήντα χρόνια πίσω...πάλι επιβίωσαν οι φελλοί,και για να μη ξεχνάμε ...κάποιοι (οι πολλοί) υποδέχτηκαν τον τριανταφυλίδη τον αρχιεθνικόφρωνα με τα ωραία φρύδια,με κεριά στο σύνταγμα μετά το πούλημα της Κύπρου και το πέρας???της δικτατορίας,ως ανάσταση....και στις εκλογές του έδωσαν πενήντα κάτι...αυτοί είμαστε οι έλληνεςΛάδι πολύ και τηγανίτα τίποτα!!!!

21η Απριλίου

Από το http://aposargentino.blogspot.com/

Στη Wikipedia έχει κάθε μέρα ένα μίνι αλμανάκ γεγονότων. Παρατίθενται τα βασικότερα και μετά ένα link σε στέλνει στα περαιτέρω.
Μπαίνω και χαζεύω τα γεγονότα της 21ης Απριλίου: Βλέπω διάφορα περίεργα και μη, βλέπω και για τα εγκαίνια της Brasilia -της πόλης που φτιάχτηκε από το μηδέν για να γίνει πρωτεύουσα της Βραζιλίας- αλλά πουθενά δεν βλέπω για το πραξικόπημα στην Ελλάδα. Χρειάζεται να πας στα περαιτέρω για να το δεις.
Προσωπικά δεν έζησα τη δικτατορία· στο τέλος της γεννήθηκα. Την έχω συνδυάσει με τις εμετικές γιορτές που κάναμε στο σχολείο. Εννοείται πως στα θρανία δεν μάθαμε τίποτα. Ό,τι έμαθα, το έμαθα από προσωπικό διάβασμα. Ας όψεται και η Αργεντινή, όπου τις χούντες (ισπανική λέξη η ρημάδα) τις έχουμε και πρόχειρες...
Μετά τη δικτατορία την είδα σε ταινίες και βίντεο στο youtube. Όλος ο θίασος επί σκηνής: το πουλί, ο φαντάρος, ο Στελλάρας με το μυστρί, ο Γιώργος με τον ασθενή επί της κλίνης και η Παγώνα Ζωιτάκη να παριστάνει την αντιβασίλισσα…
«Φαντάσου πόσο χάλια ήταν όλοι οι υπόλοιποι για να κυβερνούν αυτοί» σκέφτηκα μια φορά.
Εμάς τώρα μας πειράζει που δεν το έχει η Wikipedia? Έτσι κι αλλιώς ξεχάστηκε η Επέτειος. Τα κόμματα εξουσίας δεν έβγαλαν καν ανακοίνωση. Μόνο η Αριστερά και αυτή από υποχρέωση.
Εξαίρεση η Αλέκα, που βρήκε την ευκαιρία να μας πει ότι τότε -όπως και τώρα- το βασικό σύνθημα ήταν ο αντικομμουνισμός. Μην ανησυχείς καλή μου. Δεν κινδυνεύεις σήμερα να σε στείλουν στη Μακρόνησο. Ποιος θα ασχοληθεί σοβαρά μαζί σου; Χώρια δηλαδή που δεν έχει πλοίο, γιατί το νησί είναι εκτός άγονης, άρα ούτε διαπλεκόμενος εφοπλιστής δεν ασχολείται.
Σχεδόν την ξέχασαν και τα κανάλια. Λογικό το βρίσκω. Τι να σου κάνει και ο Πατακός μπροστά σε κοτζάμ Τελάκη; Τι να πιάσει η Παγώνα μπροστά στην Καγιά που είχε και πρεμιέρα με τον καφέ της… Να είμαστε και σοβαροί.

Κάπως έτσι ξεχάστηκε και το αντιτορπιλικό «Βέλος», το οποίο σαπίζει ελλείψει κονδυλίων. Ενώ αν του είχαν βάλει τέσσερις ρόδες, τώρα θα είχε μειωμένα τέλη ταξινόμησης και θα ήταν πρώτη μούρη παντού...

(Και μετά μας έφταιγε εκείνος ο παπάς που έλεγε «διάβαζα στη Χούντα και δεν είχα ιδέα»).

Μεταξύ μας, την Εθνοσωτήριο καλύτερα να την ξεχάσεις, παρά να τη θυμάσαι από υποχρέωση.
Έτσι κι αλλιώς, αυτοί που έφαγαν ξύλο έζησαν στην ανωνυμία. Ενδεχομένως να παλεύουν ακόμα και σήμερα για τα τελευταία ένσημα.
Οι άλλοι που βγήκαν να εξαργυρώσουν «αγώνες», είναι απλά χυδαίοι. Το ίδιο δικτάτορες με τον κάθε Στελλάρα και την κάθε Παγώνα.
Γιατί ο δικτάτορας ζει μέσα μας. Και τρέφεται από το ναρκισσισμό μας.

Καλό Πάσχα

i - Reporter: Ο τρόπος της Σινγκαπούρης!!!

Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο ! Από το http://orfni.blogspot.com/

Πήραμε το εξης email:

"Ένας συναγερµός πυρκαγιάς χτύπησε στις 4µ.µ. όταν σχεδόν όλοι οι υπάλληλοι της ßάρδιας ßρίσκονταν στο γραφείο (κατά προσέγγιση 5000). Σύµφωνα µε τη διαδικασία ολόκληρο το γραφείο εκκενώθηκε µέσα σε 3 λεπτά & κάθε υπάλληλος συγκεντρώθηκε µε τους υπόλοιπους έξω από το γραφείο. 10 λεπτά πέρασαν…5 ακόµα λεπτά πέρασαν και 5 ακόµα λεπτά πέρασαν.

Έπειτα ένας υπεύθυνος ασφαλείας ανήγγειλε το εξής:

«Αγαπητοί υπάλληλοι

Μετά λύπης σας ανακοινώνω ότι για πολλούς από εσάς αυτή θα είναι η τελευταία άσκηση πυρκαγιάς. Λόγω της ύφεσης απολύουµε σχεδόν το 50% των υπαλλήλων.

Καθώς θα εισέρχεστε αν η κάρτα εργασίας σας δεν δουλεύει, τότε είστε ανάµεσα στους απολυθέντες & όλα σας τα υπάρχοντα θα σας σταλούν µε courier αύριο.

Ακολουθήσαµε αυτή την προσέγγιση καθώς δεν θέλαµε να γεµίσουµε το email µε απολυτήρια µηνύµατα και αποχαιρετιστήρια µηνύµατα σε χιλιάδες & επίσης για να αποφευχθούν γρονθοκοπήµατα εντός του γραφείου.

Ελπίζω να έχετε µια καλή σταδιοδροµία µπροστά σας.

Παρακαλώ εισέλθετε & δοκιµάστε την τύχη σας.»

ΒΗΜΑ Premium - wtf?

Μια εξαιρετική ανάλυση από τον Νίκο Δρανδάκη στο Nylon.gr και μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση στα σχόλια

Θα περίμενε κανείς Έλληνες επιχειρηματίες - εκδότες μεγάλου μεγέθους, να κάνουν τουλάχιστον το στοιχειώδες: πριν προχωρήσουν σε μια επιχειρηματική απόφαση να μελετήσουν τη διεθνή εμπειρία. Το έχουν κάνει άλλοι πριν από αυτούς? Απέδωσε? Τι απέφερε η εμπειρία?

Για τον ΔΟΛ διαβάζω εδώ και καιρό ότι ετοιμάζει σημαντικές επενδύσεις στο χώρο της ψηφιακής ενημέρωσης με όχημα το Βήμα - και αυτό είναι από μόνο του θετικό. Είδα όμως προ ολίγου στο Μediablog την ανακοίνωση τους για τη δημιουργία συνδρομητικής υπηρεσίας με την ονομασία Premium, και αμέσως μου ήρθε το γνωστό wtf? - “τι διάολο” Ελληνιστί.

Με λίγα λόγια, κάποιος θα πρέπει να πληρώνει 30 Ευρώ το μήνα(!!!) για να έχει πρόσβαση:

• Στο ιστορικό αρχείο του ΔΟΛ (από τη δεκαετία του ‘20 περίπου και μετά)
• Σε ένα newsletter με τίτλους για το τι θα γράφει αύριο το Βήμα (!?)
• Στη δυνατότητα καθημερινής ανάγνωσης του Βήματος «όπως στο χαρτί» (!?)
• Δικαίωμα πρόσβασης σε ύλη που θα απευθύνεται μόνο στους συνδρομητές (δεν ενημερώνει τι ύλη θα είναι αυτή)
• Δικαίωμα σχολιασμού επιλεγμένων άρθρων, αναλύσεων και ρεπορτάζ (!!!????)

Δεν θέλω να σχολιάσω τα υπόλοιπα, αλλά ειδικά το τελευταίο σκοτώνει. Την εποχή των Social Media που ο καθένας μπορεί να σχολιάσει οτιδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε, στο ψηφιακό Βήμα έκριναν ότι θα πρέπει να πληρώνει 30 Ευρώ το μήνα για να του επιτρέπουν να σχολιάζει τα άρθρα της εφημερίδας. Για τους υπεύθυνους της έκδοσης, ο σχολιασμός και ο διάλογος είναι μια πολυτέλεια που πρέπει να πληρώνεται.

Το μοντέλο της συνδρομητικής ψηφιακής ενημέρωσης στο Internet θεωρείται ήδη νεκρό παγκοσμίως, και όλος ο διάλογος (οπουδήποτε και αν παρακολουθήσει κάποιος) γίνεται για το τι θα το αντικαταστήσει. Εκατοντάδες ψηφιακοί εκδότες δοκίμασαν το συνδρομητικό μοντέλο και απέτυχαν. Το πείραμα ξεκίνησε η Wall Street Journal 10 χρόνια πριν, κλείνοντας τελείως την πρόσβαση σε όλους εκτός από τους συνδρομητές - ο Μέρντοχ μόλις την αγόρασε άνοιξε πλήρως την πρόσβαση. Ακολούθησαν οι New York Times με το Times Select στο οποίο έπρεπε να πληρώσεις για να έχεις πρόσβαση (όχι σε όλο το περιεχομενο αλλά) μόνο σε επιλεγμένους αρθρογράφους υψηλού κύρους όπως ο Thomas Friedman. Λίγα χρόνια μετά η απόφαση αποσύρθηκε μετ’ επαίνων και όλο το περιεχόμενο διατίθεται δωρεάν.

το υπόλοιπο και η συζήτηση που ακολούθησε στο http://www.nylon.gr/social-media/vima-premium-wtf/

ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΟΥ 80

Από τον άπαιχτο master του http://cavestudioz.blogspot.com/

Σε περιπτωση που πετυχετε καμια χρονομηχανη και ταξιδεψετε στο παρελθον αλλα τελειωσει το πλουτωνιο μπορει ξαφνικα να βρεθειτε στη δεκαετια του ογδοντα και δε θα εχετε ιδεα τι σκατα. Ετσι οριστε ενα λεξικο του 80 για να μαθετε κατι αλλο απο τις μαλακιες των καλτ ταινιων (ουφο, τουρμπο, μη μου τη βγαινεις με κοκκινο γερο, γκε-γκε...)

ΑΓΓΙΧΤΟΟΟΟΟ
Ηταν η μπαλια του μπασκετ που περναγε χωρις να κουνησει το διχτυ. Ολα τα μαλακισμενα το φωναζαν μαζι και με τσαντιζαν γιατι ημουν απο κεινες τις αδερφες που προτιμουσαν να παιζουν με τα μιρμιγκια και να διαβαζουν μικιμαου.

ΑΠΟΚΑ-ΛΥΥΥΥΨΕΙΙΙΙΙΙΣ
Ηταν μια ακομα πολεμικη κραυγη που ελεγε ολη η ταξη οταν εκανες το λαθος να αναφερεις το ονομα μιας συμμαθητριας. Η αποκαλυψη ηταν συνηθως οτι γουσταρεις αυτη τη γκομενα.

ΒΟΥΤΑΡΙΑ
Αυτη η κοινωνικη εκδηλωση συνεβαινε σπανια αλλα παντα ειχε ολεθρια αποτελεσματα. Οταν καποιος μπομπιρας ειχε καποιο αγαθο σε μεγαλη ποσοτητα και ηθελε να το μοιραστει, το πεταγε στον αερα και φωναζε "ΒΟΥΤΑΡΙΙΙΑΑΑΑΑ" και ολα τα παιδια λυσσαγαν και τραυματιζαν το ενα το αλλο προκειμενου να αποκτησουν τα πολυποθητα λαφυρα της βουταριας.

ΓΟΥΡΟΥΝΑ
Μεγαλο δυναμιτακι που ο μαλακας ο Σπυρος πεταγε κοντα στα ποδια μου και βλαστημαγα την ωρα και τη στιγμη.

ΚΑΡΑΒΟΛΙΔΑ
Μια πολυ δυνατη μπαλια στο ποδοσφαιρο. Σε ορισμενα ματς υπηρχε συμφωνια "Μαλεα, χωρις καραβολιδες" γιατι εκεινες οι φτηνιαρες μπαλες εκαναν καρουμπαλα και μετα φωναζε ο μπαμπας αλλα εγω το χαβα μου με τα μιρμιγκια και τετοια. Το θεωρω θαυμα οτι καταφερα καποτε να κανω σεξ με γυναικα.

ΚΑΡΟΥΜΠΑΛΑ
Ειναι αυτο που συμβαινει σε μια μπαλα οταν ριχνεις καραβολιδες.

ΜΑΛΕΑΣ
Το 80 δε μπορουσες να βρισεις. Τοτε οι γονεις σε γαμουσαν εκει που στεκεσαι. Το μαλεας ειναι ο εναλλακτικος τροπος να πεις μαλακας.

ΜΑΧΛΕΠΑΣ
Μαλλον καποιος πιο μαλακας απο τον μαλεα, δεν ξερω.

ΖΗΤΟΥΛΑΣ
Αυτος που δε σε αφηνε να ευχαριστηθεις τα σκατολοϊδια σου με την ησυχια σου.

ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ
Η οθονη του Αμστραντ συμφωνα με τη μανα μου.

ΚΟΡΚΟΔΕΙΛΟΣ
Ο κροκοδειλος συμφωνα με τον φιλο μου τον Παναγιωτη που ειχε κλεψει το πατινι του Παντελη απο τον πεμπτο.

ΚΟΥΔΟΥΝΙΑ (παμε για)
Καμια φορα εμπαινε μεσα μας ο Σατανας και μας φαινοταν γαματη ιδεα να παιρνουμε τους δρομους, να χτυπαμε τα θυροτηλεφωνα και να λεμε αισχροτητες στους συνταξιουχους.

ΚΡΟΣ
Κατι ασχημα, βαρια και προβληματικα ποδηλατα που εμοιαζαν με τσοπερ που εχουν παθει νευρικη ανορεξια. Ειχαν τεραστιες γαμημενες σουστες, ενα τεραστιο μαυρο λεβιε ταχυτητων και μια σελα που θυμιζε σελα γαιδαρου. Αν ησουν χαρντ-κορ εβαζες κι εκεινη την κορνα που εκανε δεκαπεντε χιλιαδες ηχους και εκαναν ακομα κι εμενα να αφηνω τα μιρμιγκια και τα σκουπιδια και τις καποτες που εβρισκα στο οικοπεδο για να ακουσω τις θεαρεστες μελωδιες.

ΚΡΥΣΦΥΓΕΤΟ
Ηταν ενα μερος.

ΚΩΛΟΝΑΤΟ
Μια αηδιαστικη, παρανομη και οδυνηρη τιμωρια κατα την οποια εξι συμμαθητες σε πιανουν σηκωτο, σε πηγαινουν σε μια κολωνα, σου ανοιγουν τα ποδια με τη βια και μετα κανουν αυτο που νομιζετε.

ΚΩΛΩΣΤΡΑ
Ηταν αυτος που δεν πεταγε νερατζια στο παραθυρο της κυρα-τετοιας ή που δεν εκλεβε τσιχλες και μικιμαου απο το περιπτερο.

ΜΙΚΙΜΑΟΥ
Ολα τα κομιξ.

ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΙΓΟ;
Ηταν η συνηθης ατακα του ζητουλα. Ο,τι και να χες ηθελε "να κανει". Ποδηλατο, πατινι, πατεριτσα, στα τετοια του, ο ζητουλας δεν ειχε ηθος.

ΠΑΜΕ ΝΑ ΤΟΥ ΦΥΓΟΥΜΕ!
Η φυσικη επιλογη σε εφαρμογη. Καποιος απο την παρεα ηταν παντα μαλακας και οταν αργουσε να ερθει ή ηταν απασχολημενος με κατι αλλο, τα κουλ ατομα της παρεας ελεγαν συνωμοτικα "ρε.. παμε να του φυγουμε;" και ετρεχαν πεντε τετραγωνα μακρια. Ο μαλακας της παρεας τους κυνηγουσε νιωθωντας αδικημενος και ανεπαρκης.

ΠΑΡ'ΤΟΝ ΠΑΠΑ
Αποδειξη οτι οι Ελληνες ποτε δε δεχτηκαν ολοκληρωτικα το Χριστιανισμο. Οι παπαδες τρομαζαν τα παιδια περιπου οπως ενας μπατσος τρομαζει εναν χασικλη. Ετσι οταν βλεπαμε παπα επρεπε να τον "δωσουμε" αγγιζοντας τον αλλο και λεγοντας "παρτονπαπα". Αυτος που εδινε τον παπα ειχε ανοσια στην ασθενεια και ο μολυσμενος επρεπε να τον μεταδωσει σε καποιον αλλο φιλο ή ακομα και περαστικο.

ΠΕΡΙΠΤΕΡΑΚΙ
Ηταν η τακτικη στο κρυφτο κατα την οποια αυτος που τα "φυλαγε" δεν απομακρυνοταν απο το σημειο φυλαξης και αραζε στην κοντινη περιοχη περιμενοντας λες και εχει περιπτερο.
Οπως πολυ καλα μαντευετε, οποιος εκανε τον περιπτερα στο κρυφτο, αργοτερα οι φιλοι του "του φευγανε!" και ετρεχε νιωθωντας αδικημενος και ανεπαρκης.

ΠΟΔΑΡΑΚΙ
Ηταν η διαδικασια διαμοιρασης παικτων σε ομαδικο παιχνιδι. Σημερα δεν ξερω τι κανουν τα παιδια, μαλλον κανουν αναπαντητες στα κινητα τους και οποιος προλαβει να το σηκωσει παιζει με το Γιωργο. Εμενα με διαλεγαν τελευταιο παντα κι αυτο με εκανε να ανοιξω ενα προσβλητικο μπλογκ.

ΠΟΔΗΛΑΤΙΚΟ
Ακομα κατι που καπηλευτηκαν οι ομοφυλοφιλοι. Ηταν ενα κολαν. Κοντο. Και το φορουσαν τα αγορια χωρις ενοχες.

ΣΑΛΑΜΑΚΙ
Ενα κοφτο χτυπημα με την αναστροφη του χεριου καθετα στην επιφανεια των κωλομεριων. Ετσουζε αρκετα και μετα επρεπε να κυνηγησεις αυτον που σου το εριξε και να του κανεις το ιδιο στο δικο του κωλο. Κι αυτο το εκλεψαν οι ομοφυλοφιλοι ως ενα σημειο.

ΣΑΧΛΑΜΠΟΥΧΛΑΣ
Ο φιλος σου ο Κωστας συμφωνα με τη μανα σου.

ΣΚΑΤΟΛΟΪΔΙΑ
Ο,τι φαγωσιμο πουλουσε ενα περιπτερο. Με εξαιρεση το παστελι και τη σοκολατα υγειας που αρεσαν στον παππου.

ΣΚΡΙΣ ΣΚΡΑΦΤ
Το κρις κραφτ ΡΕ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΟΥ ΕΙΧΕΣ ΓΑΜΗΣΕΙ ΤΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ!
ΣΥΝΝΕΦΟ ΦΑΤΟΥ-;;;; (ΡΟ)
Αλλο ενα παραδοξο και ηλιθιο παιχνιδι, αλλα οχι στην ιδια φαση με το κολωνατο. Καποια στιγμη ενας απο την παρεα φωναζε "ΣΥΝΝΕΦΟ ΦΑΤΟΥ;;;;;" και εμεναν ολοι ακινητοι. Οποιος μιλουσε μετα ετρωγε απειρες φαπες. Το εθιμο ελεγε οτι επρεπε να πει τη συνεχεια. Συννεφο φατούρο. Δεν ξερω γιατι αλλα παντα καποιος το ελεγε και ετρωγε γερες φαπες. Ακομα κι εγω το ειχα πει και μεχρι σημερα δεν εχω ιδεα τι με ωθησε να φαω εθελοντικα φαπες απο δεκα ατομα.

ΤΑΤΟΥΑΖ
Ηταν ενα χαρτακι μεσα στις τσιχλες που ειχε ενα πλαστικο σχεδιο το οποιο κολλαγε στο δερμα με λιγο νερο. Κρατουσε περιπου μια ωρα και μετα γινοταν σαν γαμω το χριστο του.
Οταν εμαθα αργοτερα πως γινονται τα κανονικα τατουαζ φρικαρα λιγο και αναρωτηθηκα γιατι δε χρησιμοποιουν τα "κανονικα" που ειναι στις τσιχλες, που αν δε σου αρεσουν μπορεις να ξεφορτωθεις με λιγο τριψιμο; Ειχα δικιο.

ΦΑΓΟΥΡΟΣΚΟΝΗ/ΦΤΕΡΝΙΖΟΣΚΟΝΗ/ΑΜΠΟΥΛΑ ΒΡΩΜΑΣ/ΑΜΠΟΥΛΑ ΚΡΥΟΚΩΛΙΑΣΜΑΤΟΣ
Αντικειμενα φαντασιας. Δεν ειχα δει ποτε στη ζωη μου τετοιο πραμα. Ισως ειχα δει αμπουλα βρωμας ή κατι που πηρε ο Μιχαλης απο το φαρμακειο του παππου του και μας το εφερε στο οικοπεδο και μετα το πεταξαμε σε εκεινο το μαγαζι που πουλαγε λεκανες καμπινε και το σπασαμε και τρεξαμε σαν τον ανεμο χωρις να μαθουμε ποτε αν βρωμαει.

ΦΛΙΜΠΕΡΑΚΙΑ
Τα ηλεκτρονικα παιχνιδια ή ο χωρος που στεγαζε ηλεκτρονικα παιχνιδια. Τα φλιμπερακια επαιρναν δεκαρικα.

ΦΥΣΟΚΑΛΑΜΟ
Απο σημαια κομματος και με κολλημενες πανω χιλιες δυο αχρηστες μαλακιες οπως στοχαστρα, κοντακια, θηκες αρχιδια μυδια. Ο αδερφος μου εφτανε με φυσοκαλαμο τον πεμπτο οροφο απο την εισοδο της πολυκατοικιας.

ΧΑΡΤΑΚΙΑ
Συλλεκτικα αυτοκολλητα της πανινι μαλλον. Ηταν οπως τα τσιγαρα στη φυλακη. Ηταν κυρος και γοητρο. Οταν δυο παιδια επαιζαν με χαρτακια ακουγοταν συνηθως το εξης διαβολικο μαντρα "το'χω..το'χω..το'χω..το'χω..το'χω..ΔΕΝ ΤΟ'ΧΩ! το'χω..το'χω..το'χω..το'χω.. ΔΕΝ ΤΟ'ΧΩ ΤΟ ΑΝΤΑΛΛΑΖΕΙΣ ΜΕ ΔΥΟ;" Στο τελος επαιζε τσακωμος.

ΨΩΜΥΛΟΣ
Σαν το ζητουλα αλλα ειδικευεται στο φαγητο.

ΩΡΑ
Συγνωμη κυριε, εχετε ωρα;
Ναι ρε μαλακισμενα, δεν ειχαμε ρολογια τοτε και για να μη μας κραξει η μανα ρωτουσαμε την ωρα στους περαστικους. Φυσικα εγω οχι γιατι μαθαινα τα μυστικα του συμπαντος καπου σε μια μιρμιγκοφωλια.

Ανοίχτε τα τρελάδικα να μπούμε όλοι μέσα

πιτσιρίκος by πιτσιρίκος

Με αφορμή το περιστατικό στη σχολή του ΟΑΕΔ , ο υπουργός Παιδείας, Άρης Σπηλιωτόπουλος, δήλωσε ότι στόχος του είναι το κάθε σχολείο να έχει το δικό του ψυχολόγο. Πριν από δυο μήνες αποφασίστηκε να περάσουν από ψυχολόγους οι αστυνομικοί, τώρα θα περνάνε από ψυχολόγο και οι μαθητές. Γιατί το πάμε λάου λάου; Γιατί δεν παραδεχόμαστε πως είμαστε όλοι για το Δαφνί να τελειώνουμε;

Έχουν κάψει τα κεριά τους...

ΤουΡούσσου Βρανά , rvranas@otenet.gr

Όλοι ζούμε...
... κάποιες μικρές καθημερινές χαρές (τις μεγάλες τις περιμένουμε πάντα αργότερα), όπως το ξύπνημα της άνοιξης, το άνοιγμα του λογαριασμού του ηλεκτρικού, το «ξεσκόνισμα» του Βολταίρου, εκείνου που είχε πει, «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες»- και που τώρα καταργείται από το ίδιο το σύστημα που πριν από διακόσια χρόνια στηρίχτηκε στις αρχές του.

Σε μια επιθεώρηση...
... των γαλλικών εφημερίδων, η «Ελεύθερη γαλλική ραδιοφωνία FΡΡ» σταχυολόγησε μερικά δημοσιεύματα της «Φιγκαρό», της εφημερίδας του γνωστού εμπόρου όπλων Σερζ Ντασό. Ήταν του είδους «Δεν θα αφήσουμε τα σοβιετικά τανκς να βγουν στην πλατεία Κονκόρντ», «Το ερυθρό χάος δεν θα περάσει!». Σε άρθρο της, η εφημερίδα αναφερόταν σε «Εκείνους που επωφελήθηκαν από την κρίση». Θα περίμενε κανείς να διαβάσει σε αυτό για τους τραπεζίτες που έκλεψαν δισεκατομμύρια, για τους πλούσιους που φοροδιαφεύγουν, για τους χρηματιστές που βύθισαν τον κόσμο στο χάος. Όμως, όχι. Κάθε άλλο. Εκείνοι που επωφελήθηκαν από την κρίση είναι «οι ομάδες ατόμων που επιβάλλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία», με άλλα λόγια τα συνδικάτα, «οι οργισμένοι και οι αβράκωτοι του σήμερα, που θέλουν να ξαναζήσουμε τη Θερμιδόρ». Όσο για το ρεπορτάζ από την κατάληψη του εργοστασίου της Κατερπίλαρ, όπου οι εργαζόμενοι κράτησαν ομήρους τέσσερις διευθυντές, γράφει σπαρακτικά: «Οι εργαζόμενοι συνεχίζουν την καταπίεσή τους, δίνοντας στους διευθυντές να φάνε από την καντίνα. Δεν τους άφηναν να παραγγείλουν παρά μόνο πίτσα». Του Χριστού τα πάθη δηλαδή. «Η νύχτα είναι δύσκολη. Κλωτσιές στις πόρτες. Επαναστατική μουσική. Ραπ. Τα μέλη του κομάντο, που υποστηρίζονται από ακτιβιστές που δεν εργάζονται στην Κατερπίλαρ, τους έχουν αφαιρέσει τα σταθερά και τα κινητά τηλέφωνα». Αυτό κι αν είναι μαρτύριο. Η αλήθεια είναι πως η ραπ είναι ανατρεπτική μουσική. Όμως κι ο ποιητής Ζαν Πρεβέρ δεν ήταν λιγότερο ανατρεπτικός, όταν έγραφε: «Αυτοί που τόσα χρόνια τούς περνούσαν για σκυλάκια, έχουν ακόμη τα δόντια του λύκου. Για να δαγκώσουν. Να αμυνθούν. Να επιτεθούν».

Οι καιροί...
... είναι δύσκολοι για ό,τι είναι αριστερό. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Λε Μοντ», η γαλλική κυβέρνηση αποφάσισε να καταργήσει 32 εκλογικές περιφέρειες. Όλως τυχαίως, οι 9 εκπροσωπούνται από δεξιούς και οι 23 από αριστερούς βουλευτές. Την ίδια ώρα, οι Βρετανοί Εργατικοί εξαπολύουν ένα κυνηγητό μαγισσών. Ο εκπρόσωπος των Εργατικών στο Λονδίνο Λιουκ Έικχερστ επισείει το φάσμα του κομμουνισμού, σαν να είναι ο κομμουνιστής εκείνος ο εγκληματικός τύπος που πριν από δυο αιώνες περιέγραψε ο εγκληματολόγος Τσέζαρε Λομπρόζο. Και καλεί σε «μια μακροχρόνια και σκληρή εσωκομματική πάλη για τη συντριβή των αριστερών». Το σύστημα...
... που πέρασε κάποτε τον κόσμο από το σκοτάδι στο φως, φαίνεται πως τα έχει κάψει πια τα κεριά του. Και βρίσκεται σήμερα σε τέτοιο αδιέξοδο, που νιώθει αναγκασμένο να καταργεί τις ίδιες τις ιδρυτικές αρχές του.

Οι παρενέργειες μιας απαγωγής

Είχα μια φοβερή στεναχώρια γι αυτούς τους καημένους τους βιομήχανους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Μια αγωνία για το μέλλον τους, τα κέρδη τους, τις βίλες και τις offshore τους. Έβλεπα την κρίση να πλησιάζει απειλητικά στη χώρα και αυτούς να καπνίζουν προβληματισμένοι τα Κοχίμπας τους στο Κολωνάκι και τα κλάμπ της Πολιτείας και μαύριζε η ψυχή μου. Έβλεπα το κράτος να τους δίνει καραβιές ευρώ με κοινοτικές επιδοτήσεις και αυτοί με μαύρη καρδιά να τα τσεπώνουν και να πηγαίνουν τα εργοστάσιά τους στη Βουλγαρία με το φτηνό κρέας – συγγνώμη – φτηνά εργατικά. Ένα αναπάντητο ερώτημα μου τριβέλιζε το μυαλό: με τον ήλιο τα βάζω, με τον ήλιο τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψωφάν;..
Όμως αυτή η χώρα πέρα από λαμόγια, κρατικοδίαιτους, κρετίνους, φελλούς και εφοπλιστές, έχει και κάποια φωτεινά μυαλά. Ένα από αυτά (τα μυαλά) το έψαξε, το μελέτησε το ζήτημα, το ερεύνησε και απεφάνθη: για όλα φταίει η κακούργα η αριστερά!
Όχι, δεν ήταν ο συνήθης ύποπτος για αντικομουνιστική υστερία, εγγονός του ομώνυμου δικτάτορα και πρώην υπουργός Θεόδωρος Πάγκαλος. Του Σκόμπυ τη δόξα εζήλωσε ο άρτι αφιχθείς από την καλύβα του μπαρμπα Παλαιοκώστα, πρώην πρόεδρος του ΣΒΒΕ και αφεντικό της «Αλουμύλ», Γ. Μυλωνάς.
Αναρωτήθηκε λοιπόν ο γίγαντας «ποιος να θέλει να γίνει βιομήχανος σε μια χώρα όταν ξέρει ότι θα είναι ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της ακατανόητα πανίσχυρης και απυρόβλητης αριστεράς»; Δε σταμάτησε όμως εκεί. Όταν είδε ότι το ακροατήριο, αποσβολωμένο, δεν προχωρά σε αντεπίθεση και ουδείς ενεφανίσθη με πίσσα και πούπουλα, συνέχισε: «Στην Ελλάδα μας έχουν ευνουχίσει (σ.σ. τους βιομήχανους). Σκύβουμε το κεφάλι λες και ντρεπόμαστε", προσθέτοντας πως η Ελλάδα είναι μαζί με την Κούβα οι μόνες χώρες όπου το κέρδος είναι αμαρτία, και πως οι βιομήχανοι "ανεχόμαστε μεσαιωνικές πρακτικές, με την Ιερά Εξέταση απέναντί μας, να βιάζει τη δημιουργικότητά μας".
Προφανώς τα κατάλοιπα μιας απαγωγής δεν είναι παίξε-γέλασε και η επιστήμη θέλει το χρόνο της και κάμποσες συνεδρίες για να φέρει τα πράγματα σε μια ισορροπία, αλλά όταν παρομοιάζεις την ελλάδα, χώρα που κάνουν έκαναν και θα κάνουν απόλυτο κουμάντο οι έχοντες και λαδώνοντες , με την Κούβα του Φιντέλ (όπου ισχύει ακριβώς το ίδιο αλλά δεν είναι θέμα της παρούσης) τότε, μάλλον το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο απ ότι αναμενόταν.
Δηλαδή, τι άλλο θα μας έκαναν οι βιομήχανοι αν δεν τους είχαν… ευνουχίσει τα τάγματα του Άρη που ως γνωστών επιτίθενται ατάκτως σε ανήμπορους βιομήχανους τα βράδια στο Σέιχ Σού, το λόφο του Στρέφη και άλλα σκοτεινά μέρη όπου τις παλιές καλές ημέρες κυκλοφορούσαν μόνο δράκοι και κόβουν με κονσερβοκούτια τα… περισσευούμενα της πλουτοκρατίας; Δεν θέλω να το σκέφτομαι!
Τι να μας λένε οι άνεργοι, οι νέοι των stage, της «ελαστικής» και της μαύρης εργασίας, της αμοιβής με «μπλοκάκι», οι «απασχολήσιμοι», οι 28ρηδες που έχουν περισσότερα πτυχία από ένσημα και ζουν ακόμα με τους γονείς τους στο παιδικό τους δωμάτιο, οι νέοι που ξέχασαν ήδη τα όνειρά τους… Τι να μας λένε όλοι αυτοί. Οι βιομήχανοι είναι αυτοί που σκύβουν το κεφάλι λες και ντρέπονται, σύμφωνα με τον Μυλωνά. Των βιομηχάνων, λέει, βιάζεται η δημιουργικότητα!
Και μετά οι φωστήρες της πολιτικής ψάχνουν να βρουν πόθεν η βία, οι κουκούλες και οι μολότοφ. Πόθεν η οργή που σιγοβράζει και ο Δεκέμβριος που τους τρομάζει.

Αστυνομία και πολιτικοί

Καθόλου δε μου αρέσει αυτή η ιστορία με τις επιθέσεις εναντίον αστυνομικών που αρχίσουν και γίνονται… μόδα. Ακόμα πιο πολύ όμως δε μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν το θέμα τόσο τα ΜΜΕ όσο και τα κόμματα.

Κραυγές από παντού ότι ο έλεγχος έχει χαθεί, ότι οι αξιωματικοί της ΕΛΑΣ είναι ανίδεοι, οι αστυνομικοί είναι βλάκες με στολή, ότι έχουμε γίνει Καμπούλ, Μποκοτά και Μέξικο μαζί. Δεν αμφισβητώ ότι κάποιες από αυτές τις κορώνες έχουν στοιχεία αλήθειας και πραγματικότητας, αμφισβητώ όμως το κατά πόσο βοηθούν στην καλυτέρευση της κατάστασης οι υπερβολές, ή γίνονται όπως πάντα για λόγους μικροκομματικούς, τηλεθέασης, ή... πίεσης για αγορά νέων «συστημάτων» παρακολούθησης και καταστολής.

Το κακό στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι οι κραυγές δεν περνάνε στο ντούκου. Στοχεύουν κατευθείαν στα φοβικά σύνδρομα όλων μας με αποτέλεσμα να ζητάμε ολοένα και περισσότερη αστυνόμευση, ολοένα και πιο σκληρή αστυνομία, χωρίς βέβαια αυτό να έχει καμιά σχέση με την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος ή της τρομοκρατίας.

Στις ΗΠΑ οι αστυνομικοί πρώτα σε πυροβολούν, αν βήξεις κατά την διάρκεια του ελέγχου, και μετά ψάχνουν να βρουν τι τους τρόμαξε. Αυτό δεν εμποδίζει τις ένοπλες συμμορίες να κάνουν απόλυτο κουμάντο εκεί που ξεθωριάζουν τα φώτα από τους ουρανοξύστες στις μεγαλουπόλεις. Δεν θα μου άρεσε ιδιαίτερα μια τέτοια αστυνομία και πόσο μάλλον όταν εν τέλη είναι ανίκανη να μειώσει την εγκληματικότητα.

Τις όποιες επιτυχίες της ΕΛΑΣ δεν τις έχουν κάνει ούτε τίποτα ράμπο, ούτε τα ΕΚΑΜ ούτε βέβαια τα… λαοφιλή ΜΑΤ ή όπως αλλιώς τα λένε τώρα. Για να φτάσουν να επέμβουν οι επίλεκτες μονάδες καταστολής σημαίνει ότι οι υπόλοιποι του οργανογράμματος κοιμόντουσαν ύπνο βαθύ. Στα πάντα η πρόληψη είναι η καλύτερη μέθοδος, το ίδιο ισχύει και για το έγκλημα και τους διώκτες του.

Η πρόληψη, κατά πάσα πιθανότητα, δε θα έσωζε τα δύο παλικάρια που πυροβολήθηκαν στο κεφάλι από τους ψυχρούς δολοφόνους. Όπως δε θα έσωζε και τον άλλο ένστολο που γάζωσε η «σέχτα των ηλιθίων» που αυτοσυστήνονται ως επαναστάτες. Σε αυτές τις περιπτώσεις μόνο η εκπαίδευση, το ένστικτο και η τύχη θα τους είχε σώσει. Θα ήταν όμως πιο εύκολος ο εντοπισμός των δραστών.

Σίγουρα οι περιπολίες και η παρουσία αστυνομικών ξανά στους δρόμους και τις γειτονιές θα μείωνε κάπως το μικροέγκλημα ή τέλος πάντων θα το δυσκόλευε. Καθόλου όμως δεν θα ενοχλούσε ούτε το οργανωμένο έγκλημα, ούτε βέβαια την κάθε μορφής τρομοκρατία.

Λύση δεν είναι ούτε οι κάμερες –με τις οποίες κανένα πρόβλημα δεν έχω – ούτε τα… Ζέπελινγκ (για όνομα υπουργέ μου…), ούτε οι δορυφόροι, οι εξωγήινοι ή ό,τι άλλο σκεφτεί τέλος πάντων η κούτρα του κάθε πολιτικού προϊστάμενου της αστυνομίας. Η μόνη λύση είναι να πάψουμε κάποια στιγμή να είμαστε υποανάπτυκτος λαός χαχόλων όπου η αστυνομία είναι έρμαιο των κυβερνήσεων ακόμα και σε επιχειρησιακό επίπεδο, να σταματήσει η διαρκής ηλιθιότητα της επετηρίδας όπου στις κρίσεις ξηλώνεται το σύμπαν επειδή πρέπει να φύγει κάποιος αξιωματικός και να σταματήσουμε πια να βλέπουμε με μπλε και πράσινους κόκκους τις στολές των επικεφαλής της ΕΛΑΣ.

Δύσκολο; Αδύνατο δυστυχώς όσο ο εκάστοτε πολιτικός προϊστάμενος της ΕΛΑΣ θεωρεί ότι είναι ενωμοτάρχης, ερευνητής του csi και dirty Harry μαζί, αντί απλά να κάνει την δουλειά που τον έστειλαν οι πολίτες να κάνει: Να βοηθάει την αστυνομικούς και να ελέγχει μη γίνουν… μπάτσοι.

Χρόνια πολλά Βελζεβουλίνι

Τετάρτη βράδυ. Πρωταπριλιά. Κοντεύει 12 η ώρα και ακόμα κοιτάω σα χαζός τον κένσορα ν΄αναβοσβήνει στην οθόνη. Άδειο το έγγραφο του word και εγώ πρέπει μέχρι αύριο το απόγευμα να στείλω κείμενο για το κυριακάτικο. Δε θέλω να γράψω λέξη. Δε με ενδιαφέρει τίποτα. Δε μπα να καεί ο κόσμος… στ΄ αρχίδια μου! Ό,τι μαλακία να γράψω εγώ, ό,τι ρεπορτάζ να κάνουν οι άλλοι, ό,τι έρευνες αυτοί οι λίγοι που απέμειναν, εσείς το Θέμα θα πάρετε μπας και κερδίσετε κανα αυτοκίνητο. Και εγώ το θέμα παίρνω, μην νομίζετε ότι πουλάω μούρη με την… Αυγή ξέρω γω… Σκατά. Ασχολούμαστε όλοι με τον Παπαγιάννη και τον Χατζηλαλάκη. Αυτή είναι η φοβερή είδηση στα… ψαγμένα μπλόγκ τα οποία όμως είναι πρώτα σε αναγνωσιμότητα, επισκεψιμότητα ή όπως αλλιώς λέγεται αυτή η μαλακία. Στο Λονδίνο γίνεται της πουτάνας και εδώ ασχολούμαστε με τις πουτάνες. Τέλεια. Και ύστερα υποτίθεται πως στους ηλίθιους τους μπλόγκερς τους φταίνε οι «δημοσιοκάφροι» όπως τους αποκαλούν όλους συλλήβδην. Μάλιστα. Και άριστα. Βρε άντε να γαμηθείτε. Μαλάκες. Ψωνάρες. Τουλάχιστον εμείς το κάναμε επάγγελμα, εσείς που το ΄χετε κρυφό μαράζι; Μαλάκες!

Συγχύστηκα πάλι. Δεν πίνω κιόλας… Την έχει κοπανήσει η Κατερίνα για μπαράκι και που να πάω ο ανάπηρας να βάλω κάτι να πιώ. Κι άμα κάνω καμιά μαλακία και με βρούνε τα πιτσιρίκια χύμα στο πάτωμα ποιος θα πληρώνει μετά τους παιδοψυχολόγους γαμώ τον Καμπέλη μου γαμώ;(θεσμικά doc…)


Έχει γενέθλια αύριο – σήμερα τώρα πια – το μικρουλίνι μου, ο Βελζεβούλης, το Αθηνούλι μου. Έγινε κιόλας ενός χρόνου! Τίποτα δε θυμάμαι γαμώτο. Όλα θολά τα έχω στη μνήμη μου από πέρυσι. Μόλις ένα μήνα είχα που γύρισα με τον Μπότο μου και την Καίτη από Άλενσμπαχ και όλα ήταν μπερδεμένα ακόμη. Θυμάμαι μόνο ότι δεν είχα μπει μέσα να κρατάω το χέρι της Κατερίνας όπως όταν γέννησε το Βιλάκι. Θυμάμαι ότι κοιτούσα σα βλάκας το νεογέννητο ώρα πολύ χωρίς να ψελλίζω τίποτα και μάλλον χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Την άλλη μέρα ξανασυναντηθήκαμε. Ήμασταν στο ίδιο ύψος. Αυτό στο «τάπερ» του μαιευτηρίου κι εγώ στο καροτσάκι. Ήθελα να το πάρω αγκαλιά, να το αγγίξω, να το φιλήσω, να του πω ότι εγώ ήμουν τα «μπιπ» που άκουγε στην εντατική του Παπαγεωργίου από την κοιλιά της μαμάς της, εγώ η φασαρία του ΣιΠάπ που το ενοχλούσε, εγώ ο φριχτός αυτός βήχας που την έχει στοιχιώσει και τη φοβίζει ακόμα και σήμερα ώστε να βάζει αμέσως κάτω το κεφαλάκι της όταν ακούει κάποιον να βήχει δυνατά. Εγώ που έλειπα τόσους μήνες στην κυοφορία και το δικό μου χέρι που έλειπε για να χαϊδέψει την έγκυο κοιλιά. Πώς να τα πεις όλα αυτά σε ένα νεογέννητο και κυρίως ποιόν πούστη θεό να καταραστείς όταν δε μπορείς καν να το πάρεις αγκαλιά. Ναι ρε γαμώτο αυτό με πίκραινε πιο πολύ. Αυτή η γαμημένη η αγκαλιά.
Να την πάρω και να της ψιθυρίσω στ αυτί: Καλώς ήρθες κοριτσάκι. Μαζί το βγάλαμε αυτό το εννιάμηνο αν και τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα ο ένας μακριά από τον άλλον. Τελικά τα καταφέραμε και συναντηθήκαμε. Σ ευχαριστώ που μου έδωσες άλλο ένα λόγο να προσπαθήσω τότε που νόμιζα ότι όλα χάθηκαν. Τότε που πραγματικά ήθελα να πεθάνω για να σταματήσω να πονάω τόσο πολύ. Τότε που οι Γερμανοί μου έλεγαν ότι ποτέ δε θα αποχωριστώ το καροτσάκι. Τότε που νόμιζα ότι σηκώνω στις πλάτες μου το βάρος του πλανήτη και ήθελα σιωπηλά να ΄ρθει κάποιος τη νύχτα και να μου το πάρει να τελειώνω. Τότε που το μόνο που με κράτησε μέσα στους συνεχείς λυγμούς κάθε ξημέρωμα ήταν η υπέροχη ζωγραφιά της Βίλης και η δική σου πρώτη «φωτογραφία» μέσα από τη μήτρα, που η Κατερίνα σοφά μου είχε στείλει…
Κοιταζόμασταν για ώρα. Είχα βάλει και ένα δάκτυλο ανάμεσα στην χουφτίτσα της να τη χαϊδεύω. Τα είπαμε όλα και συνεννοηθήκαμε. Με κατάλαβε. Και το ξέρω γιατί όταν ήρθε σπίτι λίγες μέρες μετά, όταν ξάπλωνε δίπλα μου στο κρεβάτι χαλάρωνε και κοιμόταν κατευθείαν. Έτσι την αγκαλίτσα για πολλούς μήνες την είχαμε μετατρέψει σε ξάπλα. Τώρα που αυτή… μεγάλωσε κι εγώ λιγάκι δυνάμωσα μπορούμε να τα βολέψουμε και καθιστοί. Ελπίζω κάποια στιγμή να τα καταφέρουμε και όρθιοι…

Χρόνια καλά και ευτυχισμένα, πάντα με υγεία και μια γεμάτη ζωή κοριτσάκι μου.

............................................................
Ωραία, και τώρα που ηρέμησα, τι σκατά να γράψω για την κωλοφυλλάδα; Μάλλον δεν ήταν τυχαίο που όλοι οι καλοί δημοσιογράφοι – προσοχή, δημοσιογράφοι όχι οι σημερινοί λαλάκηδες με τα πούρα και τις πόρσε – έπιναν τον άμπακο. Κάτι ήξεραν οι δάσκαλοι.
Πάω για επιχείρηση «μπακάρντι με κουτσό» και αν αργήσω… Φάτε.