Οι μοιραίοι

Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα

των νικημένων στρατιωτών. . . .

Μ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Του Κώστα Γερονικολού

Τα όσα εξέμεσε, το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη, ο απερχόμενος πρωθυπουργός Κωστάκης Καραμανλής, στάθηκαν η αφορμή να αποφασίσω να ξαναγράψω και πάλι τις όποιες απόψεις μου, γύρω και σχετικά με τις τρεχούμενες πολιτικές εξελίξεις.

Πρακτική που είχα απαγορεύσει στον εαυτό μου από το 2001, γιατί είχα διαπιστώσει, τότε, ότι τα όποια οράματα της γενιάς μου και για τα οποία είχα θυσιάσει πολλά, ως κι αυτή την προσωπική μου ελευθερία, είχαν σωριαστεί σε ατέλειωτα ερείπια.

Δυστυχώς, αντί η Ελλάδα να ανήκει στους Έλληνες, είχε περάσει στην "αρμοδιότητα" των διάφορων γραφειοκρατών των Βρυξελλών, τύπου Μπαρόζο και Αλμούνια. Ο Στρατός αντί να ανήκει στο Έθνος είχε περάσει, μέσω των ΝΑΤΟικών διασυνδέσεων και "υποχρεώσεων" στον πλήρη έλεγχο του αμερικάνικου Πενταγώνου. Γεγονός που διαπίστωσα "ιδίοις όμμασι", συνοδεύοντας τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη σε επίσκεψη του στο Κοσσυφοπέδιο.

Και για να μη γελιόμαστε η Εξουσία είχε πάρει διαζύγιο από το Λαό και είχε περάσει στα χέρια των "νταβατζήδων" και των "Εθνικών Εργολάβων".

Παρ' όλα αυτά, που έβρισκαν και μένα και πολλούς άλλους συντρόφους μου αντίθετους, οι συνθήκες διαβίωσης των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, χωρίς να είναι ιδανικές, ήταν σχετικά ανεκτές και μια τάση ευδαιμονισμού επικρατούσε στην ελληνική κοινωνία.

"Κι έπειτα ήλθαν οι μέλισσες". . . . .

Στις εκλογές του 2004 ο Λαός αποφάσισε να υπερψηφίσει τον Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία. Είχε "βαρεθεί" το ΠΑΣΟΚ και ακολούθησε, ως πρόβατο επι σφαγή, τη σκανδαλογία. (Όχι ότι δεν υπήρξαν σκάνδαλα…)

Κι αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια. Για τη χώρα, το Λαό και την Οικονομία.

Οι μαθητευόμενοι μάγοι του Νεοφιλελευθερισμού, με επικεφαλής τον Καραμανλή και τον ανεκδιήγητο Αλογοσκούφη, παραδίδουν την ελληνική οικονομία αιχμάλωτη στα χέρια των Αλμούνηδων των Βρυξελλών, των σπεκουλαδόρων της "ελεύθερης αγοράς" και των πρωθυπουργικών "κουμπάρων". Κι ακόμα χειρότερα, ανοίγουν φορολογικούς παραδείσους για το μεγάλο κεφάλαιο, το τραπεζικό κατεστημένο και τα πιράνχας της παραοικονομίας, ενώ παράλληλα, με συνεχή φορομπηχτικά μέτρα, απομυζούν τα μεσαία και κατώτερα εισοδήματα.

Ως εδώ, καλά. ( Με την πλατειά έννοια). Αυτή είναι η πολιτική της Νεοφιλελευθερης παράταξης και ο Λαός ας είναι πιό προσεκτικός. Αν οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν ποιό είναι το συμφέρον τους και ψηφίζουν υπέρ των εκμεταλλευτών τους, είναι άξιοι να υποστούν τις συνέπειες των επιλογών τους.

Ήρθαν οι πρόωρες εκλογές του 2007, με καμένη τη μισή Πελοπόννησο, με ογδόντα και πλέον νεκρούς, αλλά και την οικονομία να έχει χτυπήσει κόκκινο, τα γαλάζια σκάνδαλα να κορυφώνονται, τα λαϊκά εισοδήματα να συρρικνώνονται κι όμως οι "αμνοί" να δίνουν και πάλι την εξουσία στον Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία.

Με ηλίθιους έχουμε να κάνουμε, συναποφάσισαν Βουλγαράκηδες, Δούκες, Παυλίδηδες και άλλοι εχθροί του Λαού και έπεσαν σαν τις ακρίδες στη δημόσια περιουσία.

Από κοντά κι ο αρχηγός τους, που έφτασε, πέρυσι τέτοιες μέρες, να υποστηρίξει από το βήμα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, το σλόγκαν της "αρπαχτής", πως ότι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό.

Κι άρχισε ο κατήφορος της γαλάζιας διακυβέρνησης. Τα "πρόβατα" άρχισαν να ξυπνάνε. Η νέα μεγάλη διεθνής οικονομική κρίση ισοπέδωσε ότι είχε παραμείνει ακόμα ως ελπίδα για τους μη προνομιούχους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι έβλεπαν τον πρωθυπουργό και τους συν αυτώ, να παραμένουν "Δειλοί, άβουλοι και μοιραίοι αντάμα, προσμένοντας μονάχα κάποιο θαύμα".

Κι ακολούθησε το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών. Τα καμπανάκια ηχούσαν δαιμονισμένα για το γαλάζιο στρατόπεδο και ο Λαός περίμενε κάποιες κινήσεις, σε κεντρικό επίπεδο.

Ο "καταλληλότερος" κρύβεται για μήνες, ανάμεσα στα καλοψημένα μπριζολάκια των ταβερνείων της Ραφήνας και της Χαλκιδικής, ενώ η χώρα βυθίζεται και το ενδεχόμενο της εθνικής πτώχευσης βρίσκεται στα πρόθυρα. Τίποτα δεν λειτουργεί στους τομείς της οικονομίας και η διαλυμένη φοροεισπρακτική μηχανή δεν κατορθώνει να εισπράξει ούτε ένα Ευρώ.

Και μέσα σ' αυτό το εφιαλτικό σκηνικό, ο Καραμανλής αποφασίζει την πρόωρη προσφυγή στις εκλογές. Είναι μια λύση, για να σταματήσει η κατηφόρα προς το χάος και τη γενική διάλυση, αλλά και να προλάβει να φύγει πριν οι ευθύνες του πάρουν τη μορφή ανεξέλεγκτων για την παράταξη του συνεπειών.

Κι ενώ η χώρα ολόκληρη βράζει, ο παιδοβούβαλος εμφανίζεται στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και μας ανακοινώνει πως θα βγάλει τη χώρα από την μεγάλη οικονομική κρίση. Βρήκε τη χρυσή συνταγή. Θα παγώσει για δύο χρόνια τους μισθούς στο δημόσιο τομέα και θα περιορίσει τις υπερωρίες και τα εκτός έδρας των δημοσίων υπαλλήλων. "Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε". Και το κερασάκι στην τούρτα. Ο άκρατος λαϊκισμός, που μπροστά του ερυθριούν οι Δεληγιάννηδες του 19ου αιώνα. Τύφλα να ΄χει ο Μαυρογιαλούρος. Μείωση κατά 30% στους μισθούς υπουργών, βουλευτών, νομαρχών και δημάρχων, για τρία χρόνια.

Η οικονομία και η πατρίδα σώθηκαν.

Η σκυτάλη δόθηκε στη συνέχεια, από τους πλουσιοαμοιβόμενους ινστρούχτορες του Μαξίμου, στα αλαλάζοντα ραδιοτηλεοπτικά και έντυπα κύμβαλα της παράταξης και, δυστυχώς, όχι μόνο.

"Ο Καραμανλής βγάζει τη χώρα από την οικονομική κρίση. Το σχέδιο σωτηρίας", μας βομβαρδίσουν μέρες τώρα. Και δεν ντρέπονται ακόμα και κάποιοι σοβαροί άνθρωποι του Τύπου, να βάζουν το όνομα τους σε τέτοια ανουσιουργήματα.

Οι άνθρωποι μέχρι την τελική πτώση τους είναι αιχμάλωτοι των ιδεοληψιών τους, οι οποίες συνίστανται στο ξεζούμισμα των μικρομεσαίων στρωμάτων και την παράδοση, όποιου τελικά εθνικού πλούτου έχει απομείνει, στους καρχαρίες του τραπεζικού και του κομπραδόρικου μεγάλου κεφαλαίου.

Όσο, όμως, κι αν προσπαθούν και θέτουν εξωπραγματικές λύσεις στα μεγάλα προβλήματα, που ταλανίζουν τον τόπο, ο Καραμανλής και αυτοί που τον στηρίζουν, το ρολόι της ιστορίας έχει πλέον αρχίσει να μετράει αντίστροφα γι αυτούς.

Πάπαλα ο Άκης, άντε και στους επόμενους

Κόκκινο σε Άκη και Λιάγκα από το ΠΑΣΟΚ. Άντε να διαψεύσουν και τις μαλακίες με τη Μπάρμπα να τελειώνουμε. Σειρά μετά στους Πρωτόπαπες και τη λοιπή Σημιτοπαρέα να ανασάνουμε.

Τι κάνουν τα παλλικάρια;

Διώχνουν τον Παπαδόπουλο και βάζουν στις λίστες τους πολιτικούς ογκόλιθους Λιάγκα και Βάνα Μπάρμπα!!! Ρε, έχετε κάψει φλάντζες εκεί στην Ιπποκράτους;

Οικονομία εναντίον Οικονομίας

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου από το grbloopers.blogspot.com

Ο κ. Καραμανλής αποφάσισε… και σχεδόν όλοι φαίνεται να την πάτησαν (παρ)ακολουθώντας την δική του προεκλογική ατζέντα, η οποία περιέχει μια και μοναδική κακογραμμένη και μισοσκισμένη σελίδα: την οικονομία.

Έτσι λοιπόν όλοι σχεδόν συζητάνε στο πνεύμα Καραμανλή για την οικονομία σαν να πρόκειται για τη διευθέτηση οικονομικών δυσλειτουργιών και ανυπέρβλητης οικονομικής στενότητας ενός καταχρεωμένου νοικοκυριού.
Μπαρούφες και με το συμπάθιο! Σας «δουλεύει» το καθεστώς, η προπαγάνδα του και ο …Λούλης.

Οι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό δόγμα, το οποίο ηδονίζεται σαδομαζοχιστικά να αναλώνεται στην διαχείριση ενός νεκρού πράγματος, του κεφαλαίου στην πλέον μάλιστα αφηρημένη μορφή του, εκείνη την χρηματική ή ακόμη στην χρηματιστηριακή του εκδοχή.
Στο πλαίσιο αυτό ο πολίτης υποβιβάζεται σε μια διπλή μορφή αλλοτρίωσης, εκείνη του εργαζόμενου (απασχολήσιμου, πλέον) και του καταναλωτή.

Ε, μετά έρχεται η αγορά για να ορίσει απολύτως το παιχνίδι, παροτρύνοντας τον καταναλωτή να καταναλώσει περισσότερο και καθώς αυτός δεν μπορεί σε περίοδο ύφεσης να κερδίσει περισσότερο, ούτε να δανειστεί περισσότερο αναζητεί τρόπους μαύρης ή γκρίζας εργασίας ώστε να αυξήσει το εισόδημά του το οποίο αναμένει με ανοιχτό το στόμα να ρουφήξει η διψασμένη αγορά.

Σε μια τέτοια κατάσταση, την οποία βιώνουμε, το δημόσιο χάνει αναγκαίους πόρους για να ασκήσει κοινωνική πολιτική και οι κυβερνήσεις την δυνατότητα να πραγματοποιήσουν αξιόλογη αναδιανομή. Έτσι, το δημόσιο βουλιάζει, τα κόμματα διαψεύδουν ελπίδες που προεκλογικά δημιούργησαν στον λαό και το κράτος ολοένα και περισσότερο εξαρτάται από εξωθεσμικά κέντρα τα οποία υπακούουν στον υπέρτατο θεσμό της παγκοσμιοποίησης και περιφρουρούνται από την διεθνή χρηματιστηριακή μαφία την οποία διευθύνουν δέκα οικογένειες.

Για να σκεφθείτε τι διαστρέβλωση κυριαρχεί στο (μακρο)οικονομικό debate, αρκεί να αναφέρω ότι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν θεωρείται ότι εκφράζει τα πλεονεκτήματα (ωφελήματα) που απέκτησαν οι Έλληνες στο πλαίσιο της παραγωγικής αλυσίδας, ενώ στην πραγματικότητα εκφράζει το κόστος που καταβλήθηκε για την οικειοποίηση αυτών των πλεονεκτημάτων.
Μόνο αυτή η σύλληψη θα αρκούσε για να αλλάξει άρδην την σχεδίαση των οικονομικών προγραμμάτων των κομμάτων.

Το πρόβλημα λοιπόν έγκειται στον τρόπο που ορίζεις την οικονομία και όχι στην διαχείριση των επιμέρους χαρακτηριστικών (δεικτών) ενός οικονομικού μοντέλου.
Στην πρώτη περίπτωση κάνουμε πολιτική, ενώ στη δεύτερη εφαρμόζουμε οικονομικές τεχνικές που υπακούουν μεθοδολογικά σε συγκεκριμένα μοντέλα αναφοράς.

Το ζήτημα λοιπόν σήμερα είναι αν θέλουμε άλλη πολιτική για το κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο ή διαφορετική μακρο-και μικρο-οικονομική πολιτική προσέγγιση.
Ο Καραμανλής και οι σύμμαχοί του πάνε την κουβέντα στο δεύτερο, οι πολίτες όμως μάλλον αγωνιούν για το πρώτο.

Κόμματα και (απο)κόμματα ξεκαθαρίστε γιατί πράγμα μιλάτε όταν αναφέρεστε στην οικονομία και κάντε πολιτική στρέφοντας την οικονομία εναντίον της οικονομίας με μοχλό την πολιτική μεταρρύθμιση.

Τα υπόλοιπα είναι συζητήσεις για τον λαουτζίκο που παρακολουθεί …ψιψινάκη και διαβάζει τα έντυπα αυτών που δεν ντρέπονται - κοτζάμ παράγοντες - να τον προβάλλουν σε συνάρτηση μάλιστα με τον άνθρωπο που βρήκε τη λύση για την οικονομία: ρίχτε το μαύρο στο πλυντήριο της αγοράς.
Φουκαρά, παχουλέ Κύριε, αυτό κάνουν τόσα χρόνια οι Έλληνες με την έμμεση ή άμεση παρότρυνση κυβερνήσεων και έτσι φτάσαμε να μην έχουμε σοβαρό κοινωνικό κράτος και να πάσχουμε από σοβαρές στρεβλώσεις στο ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κάπως έτσι διαλύονται οι κοινωνίες και χάνουν κάθε ίχνος συνοχής.

Σήμερα η παγκόσμια διανόηση δεν μελετά την οικονομική κρίση, αποκλειστικά ως οικονομικό φαινόμενο, αλλά μάλλον ως στοιχείο μιας γενικότερης μεταλλαγής του παγκόσμιου συστήματος εξουσιαστικών σχέσεων, δηλαδή ως πολιτικό φαινόμενο που διέπεται από πολιτική βούληση και πολιτικό οραματισμό.

Η οικονομία είναι όχημα που αποσκοπεί να σε πάει εκεί που εσύ χάραξες πορεία.
Στην αντίθετη περίπτωση μπαίνεις σε μια περιπέτεια στα τυφλά, όπως για παράδειγμα ο κ. Καραμανλής και η παρέα του.

Το κόλπο!

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=48&albid=2368#photoDetails

Σταυροδρόμι

http://ankyr.blogspot.com/

Να σωθούμε απ αυτόν

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ
Του Δημήτρη Μητρόπουλου

ΤΑ ΠΟΛΛΑ λόγια είναι φτώχεια. Δύο λέξεις φθάνουν- και τις προσφέρει απλόχερα η Ιστορία. «Κύριοι, επτωχεύσαμεν!».
ΔΩΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ τώρα, από τότε που ανέλαβε αρχηγός της Ν.Δ., ο Κώστας Καραμανλής έχει πολιτευθεί ως δημαγωγός. Ως αντιπολιτευόμενος επέλεξε μια τραχύτητα πολιτικής που δημιούργησε το δημόσιο περιβάλλον, το οποίο υποτίθεται πως τώρα τον ενοχλεί. Ως Πρωθυπουργός δεν είχε ποτέ το στοιχειώδες θάρρος να πάρει μια απόφαση της προκοπής.
ΔΩΔΕΚΑ ΜΗΝΕΣ μαίνεται η οικονομική κρίση. Από πέρσι τον Σεπτέμβριο που «έπεσε» η...

Λίμαν Μπράδερς στη Νέα Υόρκη. Σιγά που ήρθε τώρα στη χώρα μας! Ακόμη χειρότερα: τι εμπόδισε τον Καραμανλή έναν χρόνο τώρα να πάρει τα αναγκαία μέτρα; Πρωθυπουργός δεν ήταν- ή μήπως τώρα το θυμήθηκε; Και αν αισθάνεται ευθύνη για τη χώρα, τότε γιατί δεν έκανε αυτό που έπρεπε, όποιο κι αν ήταν το πολιτικό κόστος; Η διεθνής επικαιρότητα είναι γεμάτη Προέδρους και Πρωθυπουργούς που σήκωσαν τα μανίκια και τόλμησαν πράγματα που δεν έχουν ξαναγίνει ποτέ.

ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ο Καραμανλής μάς οδήγησε στον πάτο. Οι πολιτικοί φαίνονται στα δύσκολα, όπως φαίνονται και στα εύκολα. Χθες βγήκε να κάνει «διάγγελμα» κι αντί να συμπεριφερθεί ως Πρωθυπουργός συμπεριφέρθηκε ως κοινός κομματάρχης. Τι θέση- στη δεινή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα- είχαν στο στόμα του οι συνεχείς επιθέσεις στο ΠΑΣΟΚ και στον αρχηγό του; Αν έχουμε γίνει Ισλανδία- έχουμε δηλαδή χρεοκοπήσει οικονομικά- και δεν το ξέρουμε, τότε χρειαζόμαστε εθνική ενότητα κι όχι πόλωση και μισαλλοδοξία. Για τους παρατηρητές της πολιτικής, πάντως, το ερώτημα μετά τη χθεσινοβραδινή περφόρμανς είναι αν ο Καραμανλής θα συσπειρώσει τους δικούς του γύρω του, όπως προφανώς ελπίζει, ή όλους τους άλλους εναντίον του. ΑΛΛΑ, ΒΕΒΑΙΑ, στην πολιτική, ο Θεός να σε φυλάει από αρχηγούς με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Υπάρχει, διεθνώς, παράδειγμα Πρωθυπουργού που καταδέχεται να ζητήσει «νωπή λαϊκή εντολή» για να πατάξει τη φοροδιαφυγή; Είναι εθνικό πολιτικό ζήτημα αυτό; Ή μήπως απλό διοικητικό θέμα; Άραγε πρέπει να ψηφίσουμε κυβέρνηση και για να σταματήσουμε να καιγόμαστε;

Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ εμφανίζεται να θέλει να σώσει την Ελλάδα. Ωστόσο, το θέμα είναι πώς θα σωθεί η Ελλάδα από αυτόν.

Άντε γειά, άχρηστοι

- "Τα έκανα σκατά, κατέστρεψα την οικονομία, θέλω νωπή λαϊκή εντολή"

- ΟΥΣΤ!

Υπήρχαν και χειρότεροι...

Άντε τώρα που μπήκε το φθινόπωρο να αρχίσουμε σιγά - σιγά κι εμείς...
Τίποτα καλό δεν κρατάει πολύ, οπότε διακοπές, κύματα και ουζομπυροποσίες τέλος! Τα κεφάλια μέσα που λέει και το ιστορικό ανέκδοτο και όποιος αντέξει.

Για "ζέσταμα" πάμε με ένα πόστ από τον "άγιο" :

Όσοι έζησαν την κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ, πίστεψαν ότι δεν υπάρχουν πιο ταπεινά υποκείμενα από τα περισσότερα προβεβλημένα στελέχη του.
Σήμερα, νομίζω, ότι κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν αμφιβάλει ότι υπάρχουν και χειρότερα!

Παρακολουθώντας τις τελευταίες μέρες αντιδράσεις πρωτοκλασάτων νεοδημοκρατών πολιτικών, βουλευτών της ΝΔ, στελεχών του κόμματος σε όλα τα επίπεδα και ρουσφετολογικών προϊόντων του κόμματος στη διοίκηση, καθώς και του στρατευμένου στην ιδέα της εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων Τύπου, το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: δυστυχώς υπάρχουν και ελεεινότερα υποκείμενα!

Να, λοιπόν, γιατί ζητούν ή εκβιάζουν την ψήφο σας. Τώρα είναι ακόμη πιο έκδηλο, παρακολουθώντας την ανταρσία των νεοδημοκρατών εναντίον του ηγέτη τους με διακύβευμα τον χρόνο των εκλογών.
Δεν διστάζουν να επιδεικνύουν την ταπεινότητα των κινήτρων τους για να παραμείνουν λίγους μήνες ακόμη στην εξουσία.

Προφανώς έχουν καταδυθεί στον κρατικό κορβανά και προτιμούν να σκάσουν παρά να προσφύγουν στη λύτρωση των εκλογών για να πάρουν ανάσα!

Είναι μηδενικά με τα οποία, προσωπικά, ντρέπομαι να μοιράζομαι την ίδια εθνική καταγωγή. Δεν θέλω ούτε να διαβάζω πλέον για τα διαδραματιζόμενα στον καραγκιόζ μπερντέ, που αποκαλείται πολιτική σκηνή της Ελλάδας.
Είναι σιχαμεροί και ξεδιάντροποι!

Αυτές οι εκλογές που έρχονται, δεν είναι σαν τις άλλες…αποκαλύπτουν την πλήρη διάσταση του εκφυλισμού του Έλληνα σε όλα τα επίπεδα.
Χαρείτε τους και ξαναψηφίστε τους!

Δ.Γ.

Άντε γειά μας...

Και όμως τα πράγματα αλλάζουν

Η συλλογική πολιτική δράση είναι ο λόγος για τον οποίο η ζωή μας είναι καλύτερη από των παππούδων μας

Από τον Johann Ηari |

Oταν είστε απλώς ένα άτομο επάνω σε έναν πλανήτη που θερμαίνεται, όταν βλέπετε οικονομίες να καταρρέουν, πολέμους να μαίνονται, πώς θα έπρεπε να αντιδράσετε; Τι μπορείτε να κάνετε; Το τρέχον σύμπλεγμα κρίσεων έχει προκαλέσει ως αντίδραση διάφορα αισθήματα τα οποία μπορείτε να ακούσετε να εκφράζονται σε κάθε μπαρ και καφετέρια. Αξίζει να τα εξετάσουμε, διότι πέρα από τα δελεαστικά τους μηνύματα υπάρχει ένας δρόμος που οδηγεί στην πραγματική αλλαγή και στον οποίο αποδίδουμε ελάχιστη σημασία.

Η πρώτη τάση είναι να νιώθει κανείς ανήμπορος και να μετατρέπει αυτό το συναίσθημα σε μια απείθαρχη απαισιοδοξία. Ξέρετε πώς είναι. Δεν μπορώ να κάνω τη διαφορά. Θα αγοράσω μια έξτρα μεγάλη κλειδαριά για την πόρτα μου, θα αγκαλιάζω τα παιδιά λίγο πιο σφιχτά και θα περιμένω να περάσει η καταιγίδα.

Ολοι έχουμε τέτοιες διαθέσεις από καιρό σε καιρό αλλά πλέον αποτελούν την επικρατούσα διάθεση των πολιτών στις υποτιθέμενες προηγμένες δημοκρατίες. Η δεύτερη τάση μοιάζει αντίθετη, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Προστάζει ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι έναν ηρωικό ηγέτη ο οποίος θα μας σώσει. Εμπρός, Μπαράκ Ομπάμα. Είναι έξυπνος, ευφραδής και έχει συνείδηση. Εκείνος θα βρει λύση. Και οι δύο αυτές τάσεις αφήνουν αδρανή τον πολίτη. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να επικεντρωθεί στην προσωπική του ζωή και να περιμένει την καταστροφή ή τη σωτηρία αποκλείοντας την πραγματική επιλογή που τον περιμένει. Πρόκειται για το μοναδικό πράγμα που επέφερε πολιτική αλλαγή στο παρελθόν και είναι το μόνο που θα μας βγάλει τώρα από τη δύσκολη θέση: συνηθισμένοι, μεμονωμένοι πολίτες συγκεντρώνονται, ορθώνουν το ανάστημά τους και προτείνουν δικές τους λύσεις.

Για να φθάσουμε εκεί θα πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσουμε εκείνους που λένε ότι η πολιτική είναι άσχετη και βαρετή και δεν τους νοιάζει. Ας είμαστε σοβαροί. Αυτό ισοδυναμεί με το να λέει κάποιος ότι δεν τον νοιάζει το επίπεδο ζωής του, η υγεία του, η δουλειά του, τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του, το μέλλον του ή όποιο μέλλον.

Η συλλογική πολιτική δράση είναι ο ένας και σημαντικότερος λόγος για τον οποίο η ζωή κάποιου είναι σήμερα απερίγραπτα καλύτερη από εκείνη των προπάππων του. Οταν οι άνθρωποι απαίτησαν για πρώτη φορά δικαιώματα για τις γυναίκες ή πρότειναν να πληρώνονται οι συνηθισμένοι εργαζόμενοι τα Σαββατοκύριακα και τις άδειές τους, τους αντιμετώπισαν με την ίδια ετοιμόλογη απαισιοδοξία που ακούμε σήμερα: Δεν θα γίνει ποτέ! Οι καθημερινοί άνθρωποι όμως που πίστευαν ότι είναι απαραίτητοι συγκεντρώθηκαν. Μίλησαν, διαφώνησαν, διαδήλωσαν και άσκησαν πιέσεις και κέρδισαν.

Αυτά τα επιτεύγματα ουδέποτε χαρίστηκαν από όσους βρίσκονται στην κορυφή. Προέκυψαν όμως ως αποτέλεσμα της απαίτησης και της επιμονής εκατομμυρίων καθημερινών ανθρώπων. Αν περιμέναμε να δουν αυθορμήτως οι ηγέτες το φως, θα περιμέναμε ακόμη. Αν δεν στραφείτε στην πολιτική, η πολιτική θα στραφεί σε εσάς. Σε όλες τις κοινωνίες τα άτομα που έχουν ήδη την εξουσία θα προσπαθήσουν να κάνουν το κράτος να λειτουργήσει κατά τα συμφέροντά τους. Κάθε ημέρα οι εταιρείες πετρελαίου και οι δισεκατομμυριούχοι προωθούν τα συμφέροντά τους και μιλούν πολύ ηχηρά για τους αριθμούς που αντιπροσωπεύουν διότι έχουν τόσο πολλά χρήματα. Αν μείνετε πίσω, σηκώσετε τους ώμους και πείτε ότι δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα, τα συμφέροντά τους θα επικρατήσουν επί των δικών σας. Ετσι δημιουργήθηκε η χρηματοπιστωτική ασφυξία που απειλεί τις θέσεις εργασίας σας και η περιβαλλοντική κρίση που απειλεί το οικοσύστημά σας.

Οι πολιτικοί ανταποκρίνονται στις πιέσεις που τους ασκούνται. Οι τράπεζες, οι εταιρείες πετρελαίων και οι δισεκατομμυριούχοι δεν σταματούν να ασκούν τη δική τους πίεση, να ανεμίζουν επιταγές και να απειλούν. Πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι η συλλογική μας φωνή θα ακούγεται πιο δυνατά. Ο μόνος τρόπος να το κάνουμε αυτό είναι να προσφέρουμε τον χρόνο, την ενέργεια και την αφοσίωσή μας απαιτώντας πραγματική δημοκρατία.

Αυτό δεν είναι κάτι μακρινό. Είναι πολύ απλό και πρακτικό. Μπορούμε να διαλέξουμε μία ή δύο ομάδες από τις χιλιάδες εξαιρετικές που υπάρχουν και να τους αφιερώνουμε λίγες ώρες από τον χρόνο μας κάθε εβδομάδα.

Η πολιτική αλλαγή σπανίως επέρχεται μέσω μιας ικανοποιητικής, οργασμικής αναλαμπής, αλλά αν την απαιτήσουν αρκετοί από εμάς στο τέλος επέρχεται. Η πραγματική δημοκρατία απαιτεί συλλογική εργασία.

Δεν είστε ανίσχυροι. Περιβάλλεστε από εκατομμύρια ανθρώπους που μοιράζονται τις απογοητεύσεις σας και το ένστικτό σας για δικαιοσύνη και ορθολογισμό. Είναι καθήκον σας ως πολιτών να ενωθείτε με αυτούς. Μαζί είστε ισχυροί. Αν παραμείνετε μόνοι, απομονωμένοι και βουτηγμένοι στον κυνισμό, οι μεγαλοκαρχαρίες των επιχειρήσεων θα μάχονται υπέρ των δικών τους συμφερόντων και εναντίον των δικών σας και της ανθρωπότητας.

Το Βήμα

Η αποκατάσταση της δημοκρατίας στα μέτρα τους...

Από τον GREEK RIDER by Greek Rider

Αυτό που διαφεύγει της προσοχής μας είναι πόσο σεβασμό δείχνουν οι πλούσιοι και ισχυροί αυτού του πλανήτη στη δημοκρατία. Οι σημερινοί δεξιοί πολιτικοί από παλαιά τζάκια, οι βουλευτές της ΝΔ, του ΛΑΟΣ, οι μεγάλοι επιχειρηματίες της χώρας, ακόμη και ο Μπους με τις καουμπόικες μπότες από το Τέξας πραγματικά λατρεύουν τη δημοκρατία.

Επίσης βλέπω βουλευτές και στελέχη που είναι γνωστό ότι δεν έχουν δημοκρατική ιστορία να βγάζουν εγκάρδιους λόγους υπέρ της δημοκρατίας. Τότε σκέφτομαι ότι τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Σε λίγο οι σκίντζχεντς θα σκοτώνουν μετανάστες στο όνομα τη καθαρότητας της δημοκρατίας μας. Με την ίδια λογική ο Καραμανλής χτες αναγόρευσε τον Καραμανλή (όχι τον εαυτό του αλλά τον θείο του) ως γεννάρχη της ελληνικής δημοκρατίας.

Και νομίζω ότι τελικά ίσως να είχε δίκιο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είναι ο εν Ελλάδι γενάρχης της δημοκρατίας που βιώνουμε.

Σε αυτό το πλαίσιο η ελίτ του 1% λατρεύει το δημοκρατικό της δικαίωμα να κατέχει το 99% του παγκόσμιου πλούτου και γι' αυτό λατρεύει τη δημοκρατία και γιορτάζει για τη δημοκρατία, επειδή η δημοκρατία είναι η καλύτερη εφεύρεση γι' αυτούς μετά την ελέω θεού μοναρχία. Οι ευγενείς, ο κλήρος, οι μονάρχες που αποτελούσαν το 1% του πληθυσμού της προεπαναστατικής Γαλλία κατείχαν όλα τα προνόμια και το 99% του πλούτου. Και σήμερα τα ποσοστά είναι τα ίδια, λες και τίποτα δεν άλλαξε.

Οι πλούσιοι λατρεύουν τη δημοκρατία γιατί την έφεραν επιτέλους ακριβώς στα μέτρα τους, μπορούν πλέον να κάνουν ακριβώς ό,τι θέλουν, ό,τι έκαναν και οι μονάρχες του 16ου αιώνα.

Νομίζω ότι οι σημερινοί "δημοκράτες" είναι έτοιμοι πλέον να υποστηρίξουν δυναμικά τη δημοκρατία που έχει έρθει εκεί που ήθελαν. Θα υποστηρίξουν τη βολική δημοκρατία τους μέσω της στενής επιτήρησης, με τις κάμερες, με τη συλλογή DNA, με την σκληρή αστυνόμευση, με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με την άρση κάθε απορρήτου, με την αναγκαστική προστασία μας από τους παράνομους μετανάστες, με την ποινικοποίηση των απεργών και του συνδικαλισμού, με τη διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών, με την τόνωση του ακραίου ατομικισμού, με την σκληρή στάση του κράτους σε όποιον το αμφισβητεί, με την προστασία των συμφερόντων των επιχειρηματιών, με τις σκληρές διώξεις όσων ταράζουν τα νερά.

Η δημοκρατία έτσι θα επιβιώσει πολλά ακόμη χρόνια, ίσως όσα επιβίωσε και η μοναρχία. Ναι λοιπόν, η δημοκρατία έχει νικήσει!

Ο Τύπος

Από το http://media-industry.blogspot.com/
Τα αποσπάσματα από τους διαλόγους που φέρεται να πρωταγωνιστεί ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είναι απολαυστικά. Η προσωπική ζωή του Ιταλού πρωθυπουργού, γίνεται φύλλο και φτερό στα media όμως είναι ο ίδιος που προκαλεί τα Μέσα να τον ελέγξουν. Και ένας πρωθυπουργός πρέπει να ελέγχεται για τα πάντα, σεβόμενοι πάντοτε την προσωπική ζωή των ανωνύμων.
Στην Ελλάδα , στα τέλη της δεκαετίας του 80 αλλά και αργότερα το 1995 τα media έπραξαν ακριβώς το αντίθετο. Για να χτυπήσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου, διέσυραν τη σύζυγό του Δήμητρα, γεμίζοντας τις εφημερίδες με τις γυμνές της φωτογραφίες, ως απόδειξη πως οι υπηρεσίες πάντοτε λειτουργούν.
Γιατί αυτές οι σκέψεις; Διότι ο Τύπος δεν είναι άγιος». Γράφουμε για την κρίση, και προτείνουμε λύσεις , αλλά δεν έχουμε την απάντηση στο κεντρικό ζήτημα. Γιατί ο αναγνώστης γύρισε την πλάτη στην εφημερίδα, και την αγοράζει μόνο για τις προσφορές του. Η απάντηση είναι δυστυχώς πολύ απλή. Διότι όλοι γνωρίζουν πως δεν θα διαβάζουν την αλήθεια. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα με τον απίστευτο αριθμό Μέσων υπάρχει ένας πολύ στενός πυρήνας ανθρώπων που είναι σε θέση να διαμορφώνει την πολιτική και πολιτιστική ατζέντα, σε τέτοιο σημείο που οτιδήποτε βρεθεί εκτός αυτής σχεδόν δεν υπάρχει. Έχοντας ανθρώπους από την αριστερά και τη δεξί μοντάρει καθημερινά την επικαιρότητα, φλερτάροντας με τους ισχυρούς του τόπου. Την ίδια ώρα που δείχνουν με το δάκτυλο κάτι κακόμοιρους πολιτικούς , απολαμβάνουν πολυτελή ταξίδια, χορηγούμενα από τις εταιρείες που ξέρουν ποιους ανθρώπους πρέπει να κολακέψουν. Φανατικοί υποστηρικτές του δόγματος «ανήθικο είναι ό,τι κάνουν οι άλλοι» απολαμβάνουν μια ιδιότυπη εξουσία, στηριγμένοι σε «σαθρά» νούμερα τηλεθέασης.

Θεσμικά

Δεν μπορώ να καταλάβω τι πόνος τους έπιασε όλους καλοκαιριάτικα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ξαφνικά όλοι οι πολιτικοί άρχισαν να κάνουν δηλώσεις λατρείας προς τον Θεσμό και το πρόσωπο λες κάποιος τους είπε ότι θα καταργηθεί. Τέτοια αγάπη, δε, για τον Παπούλια ούτε η Δήμητρα…

Αντί να ασχολούνται με τα προβλήματα της χώρας ή στη χειρότερη να πάνε για κανα μπανάκι να ισιώσουν, οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ διαγκωνίζονται για το ποιος είναι περισσότερο… «θεσμικός». Αυτός που κλείνει με το έτσι θέλω τη βουλή, ή αυτός που την κοπανάει από την αναθεώρηση του Συντάγματος… Τα παλικάρια (λέμε τώρα) δεν παλεύονται με τίποτα. Τους ακούω στα ραδιόφωνα – διότι «ειδήσεις» αρνούμαι χρόνια τώρα να δω – και θέλω να αλλάξω πλανήτη.

Διαρρήγνυε τα ιμάτιά του ο Τραγάκης (ναι, αυτός με τα κολπάκια για το άρθρο 24) για το θεσμικό ατόπημα του ΠΑΣΟΚ να λέει ότι θα προκαλέσει εκλογές μη ψηφίζοντας τον Πρόεδρο που θα προτείνει η ΝΔ. Και πού είναι το πρόβλημα; Αν δε γουστάρει ο Γιώργος να ψηφίσει Παπούλια εσείς τι ζόρι τραβάτε; Ας τα βρούνε μόνοι τους. Ή μήπως οι Τραγάκηδες και ο ανεκδιήγητος κυβερνητικός εκπρόσωπος – ούτε ο ίδιος το πιστεύει ακόμα ότι του εμπιστεύτηκαν αυτή τη θέση – θεωρούσαν ότι ο Παπανδρέου που κάνει υπνοθεραπεία με το «θέλω εκλογές» θα τους τη χάριζε;..

Από την άλλη υπάρχουν οι… Ρόβλιες! Ο πολιτικός αυτός γίγαντας με τις αστείρευτες νομικές γνώσεις διέγνωσε ότι «Σαφώς το εθνικό συμφέρον υπερισχύει της ερμηνείας και εφαρμογής ενός νομικού κειμένου, ακόμα και αν αυτό το νομικό κείμενο είναι το Σύνταγμα της χώρας». Θαυμάσια λοιπόν, άρα κατά το δοκούν η εφαρμογή του Συντάγματος. Αν κατά τη γνώμη μας είναι καλύτερα (για το Εθνικό συμφέρον πάντα) να το παρακάμψουμε, τότε το παρακάμπτουμε. Κάπως έτσι σκέφτηκαν ο Παπαδόπουλος και τα φιλαράκια του το ΄67. Κάπως έτσι δίνει άλλοθι στους πραξικοπηματίες ο βουλευτής Καρδίτσας του ΠΑΣΟΚ. Αν αρέσει στο «Κίνημα» το Σύνταγμα καλώς. Αν δεν του αρέσει υπερισχύει το «εθνικό συμφέρον». Βρε ούστ, μπαγλαμάδες.

Οι τύποι μας δουλεύουν για να κάνουν το κομμάτι τους με τα «Λέξους» στα χωριά τους και για να προσπαθούν κάθε λίγο και λιγάκι να περάσουν τροπολογίες για να τους πληρώνουμε εμείς και τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Παραγωγή πολιτικής είναι άγνωστη λέξη για την συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών μας (τους οποίους βέβαια εμείς οι ίδιοι ψηφίζουμε). Το μισό χρόνο της θητείας τους αναλώνονται σε εσωκομματικές ίντριγκες ώστε να αναρριχηθούν πιο κοντά στην κομματική νομενκλατούρα και τον άλλο μισό τρέχουν σε γάμους, κηδείες, βαφτίσια, «πίτες» και συνεστιάσεις για να μαζέψουν κανένα ψηφαλάκι. Στο ενδιάμεσο χειροκροτούν ακατάπαυστα τον αρχηγό, σφάζονται χωρίς λόγο και επιχειρήματα με τους «απέναντι» και λένε του κόσμου τις μπούρδες και αερολογίες στα μικρόφωνα.

Κάπως έτσι μας προκύπτει όλος ο κόσμος να ψάχνεται με την οικονομία, την ανεργία, την κρίση, την υγεία, την παιδεία και –προσφάτως- τη γρίπη, και στην Ελλάδα αντί να προβληματιζόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας να ανησυχούμε για το μέλλον του… Παπούλια! Και το χειρότερο;.. Ερήμην του.

Η απόλυτη εξουσία του delete

Του Ρούσου Βρανά από τα Νέα
Το Αmazon...
.. έδωσε τις δικές του εξηγήσεις για την απόφασή του να σβήσει μερικά ψηφιακά βιβλία από αυτά που παρέχει στους πελάτες του. Την περασμένη εβδομάδα, όταν οι χρήστες αυτής της υπηρεσίας κοίταξαν τις οθόνες τους ανακάλυψαν ξαφνικά πως αυτός ο διαδικτυακός εκδοτικός οίκος είχε σβήσει με τηλεχειρισμό τα βιβλία του Όργουελ «1984» και «Φάρμα των ζώων». Με τη δικαιολογία πως δεν είχαν καταβληθεί τα πνευματικά δικαιώματα. Όμως, οι αντιδράσεις των πελατών που είχαν αγοράσει τα βιβλία ήταν τόσο έντονες, που η εταιρεία υποσχέθηκε πως δεν θα ξανασβήσει ποτέ βιβλία.

Ένας...
... που δεν πιστεύει και τόσο σε αυτή την υπόσχεση είναι ο δημοσιογράφος Φάραντ Μάντζου. Αυτό που τον τρομάζει περισσότερο, δεν είναι τόσο η διαγωγή του Αmazon όσο οι τεχνικές δυνατότητες που διαθέτει. «Τώρα πια ξέρουμε πως μπορεί να σβήνει όποιο από τα ηλεκτρονικά βιβλία μας θέλει», γράφει ο Μάντζου στο περιοδικό «Σλέιτ». «Κι αυτό είναι μια φοβερή εξουσία. Καθώς οι βιβλιοθήκες μας μετατρέπονται ολοένα και περισσότερο σε ψηφιακές, κινδυνεύουμε να χάσουμε αυτό που σήμερα θεωρούμε δεδομένο: πως τα βιβλία μας, οι μουσικές μας, οι ταινίες μας είναι πράγματα που μας ανήκουν». Αν το όποιο Αmazon μπορεί να διαγράφει τα ψηφιακά βιβλία που αγορά- ζουμε, τότε ένα δικαστήριο- ή ίσως ένας «Μεγάλος Αδελφός» (για να μπούμε στο κλίμα του Όργουελ)- θα μπορούσε να κάνει το ίδιο. Άλλο να αγοράζεις ένα έντυπο βιβλίο κι άλλο ένα ψηφιακό. Όταν μπαίνεις σε ένα παραδοσιακό βιβλιοπωλείο για να αγοράσεις τη «Φάρμα των ζώων», δεν σε βάζει να υπογράψεις συμβόλαιο με όρους χρήσης που περιορίζουν τα δικαιώματά σου. Κι αν τύχει και το αντίτυπο είναι λαθραίο, κανείς δεν σε υποχρεώνει να το επιστρέψεις. Το έχεις αγοράσει και είναι δικό σου. Με τα ψηφιακά βιβλία, όμως, το πράγμα αλλάζει. Συμφωνείς με τους όρους χρήσης της υπηρεσίας, βάσει των οποίων τα βιβλία δεν αποτελούν ιδιοκτησία σου, αλλά μέρος αυτής της υπηρεσίας την οποία η εταιρεία ελέγχει απόλυτα και τροποποιεί κατά βούληση.

Σε όλον...
... τον κόσμο, βιβλία και έργα τέχνης απαγορεύονταν πάντα για διαφόρους λόγους. Όμως, η διαφορά ανάμεσα στις απαγορεύσεις του σήμερα και του χθες είναι πως εκείνες δεν ήταν απόλυτα εκτελεστές. Οι εκδότες μπορούσαν απλώς να αποσύρουν ένα απαγορευμένο βιβλίο από την κυκλοφορία. Ή να αρνηθούν να το κάνουν. Και πάντως δεν το κατέβαζαν από το ράφι της βιβλιοθήκης του σπιτιού σου.

Το επεισόδιο...
... με το Αmazon θέτει ένα φοβερό προηγούμενο, λέει ο Μάντζου. Η εταιρεία έσβησε βιβλία που κυκλοφορούν και σε έντυπη μορφή. Όμως, στο μέλλον μας που προμηνύεται χωρίς χαρτί- όταν πια όλα τα βιβλία θα υπάρχουν μόνο σαν ηλεκτρονικά αρχεία σε κομπιούτερ- όποιος έχει τη δυνατότητα και την εξουσία θα μπορεί να σβήνει τις λέξεις διά παντός. Κι είναι αυτή μια εξουσία που δεν πρέπει να την αποκτήσει κανένας.