Στην εποχή της Magna Carta

Tου Στεφανου Κασιματη / kassimatis@kathimerini.gr

Η Magna Carta είναι η συμφωνία, την οποία συνήψε το 1215 ο βασιλιάς της Αγγλίας Ιωάννης ο Ακτήμων με τους γαιοκτήμονες της χώρας του. Εσήμανε το τέλος τού μεταξύ τους πολέμου και την αναγνώριση από πλευράς της μοναρχίας δικαιωμάτων προς τους γαιοκτήμονες· δικαιωμάτων ως τότε ανήκουστων στον μεσαιωνικό κόσμο. Ανάμεσα στα άλλα σημαντικά, όπως φέρ’ ειπείν το habeas corpus, για τα οποία μαθαίναμε κάποτε στο σχολείο (και για τα οποία μαθαίνουν σήμερα μόνον όσα παιδιά έχουν γονείς ευκατάστατους οικονομικά, ώστε να αγοράζουν τις υπηρεσίες της ιδιωτικής εκπαίδευσης...), η Magna Carta περιλαμβάνει και την απαρχή του κοινοβουλευτισμού. Οι ειδικοί την εντοπίζουν στο άρθρο 61, το οποίο εξασφάλιζε την εφαρμογή των προηγουμένων.

Βάσει αυτού, οι βαρώνοι μπορούσαν να εκλέγουν μία επιτροπή -το Μέγα Συμβούλιο, όπως ονομάστηκε αργότερα- αποτελούμενη από 25 μέλη, στην οποία ο βασιλιάς αναγνώριζε το δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί για τυχόν παραβίαση των συμπεφωνημένων και να απαιτήσει την αποκατάστασή τους με συγκεκριμένα μέσα. Το άρθρο αυτό έγινε από την αρχή αντικείμενο διαμάχης μεταξύ βαρώνων και μοναρχίας. Χρειάσθηκε να τελειώσει ο 13ος αιώνας, ώσπου η μοναρχία να αποδεχθεί την ύπαρξη ενός αντιπροσωπευτικού σώματος (των ισχυρών έστω) προς το οποίο είναι υπόλογη και περί τα μέσα του 14ου αιώνος θεσπίζεται κάτι παρεμφερές με το Μέγα Συμβούλιο, η εξέλιξη του οποίου στην πορεία των αιώνων οδήγησε στον σύγχρονο κοινοβουλευτισμό.

Τα θυμίζω αυτά διότι είναι η απαραίτητη βάση, προκειμένου να σχολιάσω τα ψηφοδέλτια επικρατείας των δύο μεγάλων κομμάτων. Οσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, είναι φανερό ότι βρίσκεται στην περίοδο της μοναρχίας, όπου το άρθρο 61 της Magna Carta έχει καταργηθεί: Ο βασιλιάς κάνει ό,τι θέλει. (Δεν μου μένει μάλιστα καμιά αμφιβολία, όταν διαβάζω στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή» να λέει: «Δεν θα ανεχθώ φέουδα»...) Αντιθέτως, στη Ν.Δ., το άρθρο 61 όχι απλώς ισχύει, αλλά εφαρμόζεται κιόλας στην πράξη: Οι βαρώνοι υπαγορεύουν τους όρους τους στη μοναρχία. Αυτά, επί του παρόντος. Σε μερικούς αιώνες (αν όλα πάνε ομαλά...) θα μιλήσουμε για κόμματα με δημοκρατική λειτουργία.

Η «καυτή πατάτα» του Γιώργου Παπανδρέου

Από http://www.antinews.gr

Είναι γνωστό ότι στην, παραδοσιακά κομματικοποιημένη και πολιτικοποιημένη, Ελλάδα, ένα σημαντικό ποσοστό του κόσμου, θα ψηφίζει «δεξιά» (Ν.Δ.), βρέξει χιονίσει, ενώ ένα άλλο εξίσου σημαντικό ποσοστό, θα ψηφίζει «κεντροαριστερά» (ΠΑΣΟΚ), ακόμη και αν στην ηγεσία του ήμουν εγώ! Έτσι ήταν πάντα, και έτσι θα συνεχίσει να είναι. Το μόνο που αλλάζει, είναι τα ονόματα των κομματικών σχημάτων που κατά καιρούς εκφράζουν, τις δυο μεγάλες παρατάξεις. Πιο παλιά, οι κομματικές τους εκφάνσεις ήταν οι: Λαϊκός Συναγερμός, ΕΡΕ, Ε.Κ., ΕΔΑ κλπ. Σήμερα είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η πόλωση όμως μεταξύ τους, ήταν πάντα, και παραμένει σταθερή.

Είναι επίσης γνωστό, πως όπως φαίνονται τα πράγματα, πάμε για μια εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ. Άσχετα με τις διάφορες δημοσκοπήσεις που κανείς δεν μπορεί στα σίγουρα να πει ότι δεν υπηρετούν κάποια αλλότρια συμφέροντα, το κλίμα είναι σαφές και ήδη διαμορφωμένο. Αυτό που δεν είναι σαφές, είναι το αν θα μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να διαχειριστεί την εξουσία, πέντε μόλις χρόνια μετά την αποπομπή του από αυτήν. Και αυτό φαίνεται και στο κόσμο του. Υπάρχει ένα γενικό μούδιασμα. Πουθενά δεν εκδηλώνεται η ενθουσιώδης συσπείρωση που θα έπρεπε να συνοδεύει μια παράταξη, η οποία οδεύει ολοταχώς προς την εξουσία. Γιατί; Διότι προφανώς, η επιλογή του κόσμου δεν έχει να κάνει με μια ενθουσιώδη «επέλαση», με σκοπό την άλωση του κάστρου της «μισητής δεξιάς», μπλα μπλα, αλλά απλά έχει να κάνει με την επιλογή του λιγότερου από τα δυο κακά…

Ο Γιώργος Παπανδρέου σε αντίθεση με τον Κώστα Καραμανλή, έχει δείξει ότι μπορεί να πάρει γρήγορες και πολλές φορές ριψοκίνδυνες, εσωκομματικές τουλάχιστον, αποφάσεις. Ο πρόσφατος τρόπος που ο ένας χειρίστηκε την υποψηφιότητα Σημίτη, και ο άλλος αυτήν του Έβερτ, το αποδεικνύει περίτρανα. Έχοντας μεγαλώσει μέσα σε μια μεγάλη πολιτική οικογένεια, υπό τη σκιά ενός πραγματικά μεγάλου πολιτικού άνδρα, έχει γνωρίσει από πολύ μικρός τα συντροφικά μαχαιρώματα, τις κομματικές λοβιτούρες και τα ατέρμονα πολιτικά παιχνίδια. Γνωρίζει από μέσα τη βρωμιά της πολιτικής. Δεν βλέπει τους αστέρες του ΠΑΣΟΚ με το ίδιο μάτι που τους βλέπουμε εμείς οι υπόλοιποι. Για αυτόν οι μεγαλόσχημοι του κινήματος, δεν είναι παρά κάποιοι που κυνηγούσαν από πίσω τον πατέρα του, κολακεύοντας και γλύφοντας τον, με (μοναδικό;) σκοπό το να γίνουν γνωστοί και πέρα από το θυρωρείο της πολυκατοικίας τους. Επόμενο είναι ο Γιώργος να έχει μια διαφορετική από εμάς άποψη για τη πολιτική και τους Έλληνες πρωταγωνιστές της. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα ούτε καλό ούτε κακό.

Είναι όμως χρήσιμο στο να μπορεί να αντιμετωπίζει τις εσωκομματικές ραδιουργίες, και να κοιτάζει στα μάτια, αν όχι αφ υψηλού, όλους αυτούς που μόνο ζημιά προξένησαν στη παράταξη της εν Ελλάδι κεντροαριστεράς.

Εκεί όμως που ο Παπανδρέου θα συναντήσει πρόβλημα, και θα αντιμετωπίσει κατεστημένες αντιδράσεις, είναι στον ευρύτερο κομματικό μηχανισμό του κινήματος. Ξέχωρα από το γεγονός πως αυτός ο μηχανισμός είναι ήδη διαιρεμένος σε δυο κομμάτια (Βλ. Βενιζελικούς), η νοοτροπία που έχει δημιουργηθεί στα μικρομεσαία κομματικά στελέχη και οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, μετά από 20 τόσα χρόνια εξουσίας, είναι δύσκολο να ξεριζωθεί παρά τις όποιες καλές προθέσεις του αρχηγού. Όντας κόμμα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ τράβηξε στα φώτα του εκατοντάδες χιλιάδες παράσιτα. Παράσιτα που δεν έγιναν ξαφνικά σοσιαλδημοκράτες, απλά είδαν φως (εξουσίας) και μπήκαν. Καιροσκόποι που σε άλλες εποχές θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν χουντικοί, ή οτιδήποτε άλλο, αρκεί να ήταν εξουσία. Και αυτοί οι τυχάρπαστοι, είναι ο βασικός λόγος που ο κόσμος σιχάθηκε το ΠΑΣΟΚ. Άλλο να ακούς για κάποιον προβεβλημένο μεγαλουπουργό πως ίσως και να πήρε μίζες, ή ίσως να διαπλέκεται με επιχειρηματίες, ή ίσως… Τα κότερα και οι σαμπάνιες εν πλώ, είναι μακριά από τη καθημερινότητα του μέσου εργαζόμενου Έλληνα. Αυτό όμως που είναι κοντά του, είναι ο πασόκος γείτονας, ή ο «πράσινος» προϊστάμενος του, ή ο γνωστός πασοκτσής του καφενείου και πάει λέγοντας. Και εκεί είναι που το Κίνημα πονάει. Εκεί είναι χάθηκε το παιχνίδι. Προ πολλού.

Κάποιος αρχαίος φιλόσοφος είχε πει κάποτε πως «αρχή άνδρα δείκνυσι», και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η νομενκλατούρα του ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκε λειψή. Άνθρωποι χωρίς προσόντα και με μειωμένη ηθική συνείδηση, αναδείχθηκαν σε δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμούς και ΔΕΚΟ, με μόνο προσόν τους τη κομματική (πράσινη) ταυτότητα και μόνο εφόδιο, την προσάρτηση τους σε κάποιον πράσινο υπουργό ή βουλευτή. Και λιάνισαν τα ταμεία αλλά και τη κοινή λογική. Άνθρωποι που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα, και αντί να τιμωρηθούν, προήχθησαν σε θέσεις προϊσταμένων οικονομικών υπηρεσιών!!!! Ο δημόσιος τομέας βοά με τα κομματικά τηλεφωνήματα που κρίνουν στελέχη στις εποχές των κρίσεων για προαγωγή, κατά παράβαση οποιασδήποτε έννοιας αξιοκρατίας ή έστω του εκάστοτε ισχύοντος δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα.

Και εκεί είναι που κινδυνεύει να χάσει το παιχνίδι ο Παπανδρέου. Όντας από μικρός στα μεγάλα σαλόνια της πολιτικής, δεν υπάρχει περίπτωση, να μπορεί να μπει στη νοοτροπία του μικροκομματικού επιτήδειου. Να αντιληφθεί τη ψυχοσύνθεσή του που απλά «ονειρεύεται καρβέλια». Η σχέση του Γιώργου με όλους αυτούς, είναι του στυλ «εικονικής πραγματικότητας». Δεν γνωρίζει, και μάλλον δεν μπορεί πλέον να μάθει, τις δυνατότητες και τους περιορισμούς από πλευράς ανθρώπινου δυναμικού. Τους βλέπει μόνο όταν τον χειροκροτούν. Αγνοεί αυτό που έχουν αφήσει στο διάβα τους. Και αυτή είναι η καυτή πατάτα που θα κρατήσει στα χέρια του. Η πατάτα της κομματικής νομενκλατούρας, που θα επιχειρήσει και πάλι να αλώσει το δημόσιο και γενικά τη καθημερινότητα του μέσου Έλληνα.

Strange Attractor

Οι σύμβουλοι

Δεν ξέρω ποιοι συμβουλεύουν τον Καραμανλή, αλλά όπως λέει ο θυμόσοφος λαός, «αν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς»…

Οι τύποι δεν παίζονται με τίποτα. Δεν τους έχει «κάτσει» επικοινωνιακά και πολιτικά ούτε μια από τις πρωτοβουλίες και η στρατηγική μοιάζει να είναι γι αυτούς λέξη άγνωστη. Τα πρώτα γκόλ έχουν έρθει από τα αποδυτήρια και τα υπόλοιπα τα έχουν βάλει μόνοι τους για να μην κουράζουν και τον Γιώργο.

Κόβει ο Παπανδρέου τον Πάχτα και είναι μαγκιά. Κόβει ο Καραμανλής τον Τσιτουρίδη και φαντάζει σαν εθνική προδοσία. Γιατί ρε μεγάλε; Τι έργο άφησε αυτός ο γίγαντας της πολιτικής σκηνής και έτριξαν τα θεμέλια της δημοκρατίας μας όταν του ξήλωσαν τα γαλόνια του λοχαγού; Το μόνο καλό που βρίσκω είναι ότι έριξε μερικές ψιλές στον Ζαγορίτη.

Αλλά βέβαια αυτά παθαίνεις όταν τη στρατηγική σου (;) την ορίζουν ο μόνιμα «χασογκόλης» Λούλης, ο «χτίστα όλα» Σουφλιάς, ο ανεκδιήγητος Αντώναρος, μερικοί «ποντικοί» του Μαξίμου και ο Κουμουτσάκος. Έτσι όπως το πάνε έχουν κάνει ήδη ήρωα τον Ρουσόπουλο ο οποίος όσο αντιπαθητικός και αν ήταν με το αλαζονικό ύφος της εξουσίας, κατάφερνε με τα γιουσουφάκια του και με τα πάρε – δώσε του με τα συγκροτήματα να κάνει τη δουλειά που έπρεπε για τον Καραμανλή. Σ' αυτούς εδώ έχει μείνει μόνο η αλαζονεία και μ' αυτήν ως εφόδιο το μόνο που μπορείς να προσδοκάς είναι να γλιτώσεις την πίσσα και τα πούπουλα.

Θυμάστε την περίπτωση της έρμης της Μαριέττας; Η πλειοψηφία των πολιτών συμφωνούσε με τις γενικές αρχές των αλλαγών που ήθελε να περάσει στην εκπαίδευση, συμφωνούσε με τη συνεχή αξιολόγηση των καθηγητών και των πανεπιστημίων, οι σύμβουλοί της όμως την οδήγησαν στη μετωπική σύγκρουση με τα ντουβάρια της δήθεν αριστερής αντίδρασης. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι και περισσότερο η ίδια που το βιώνει. Οι συμβουλάτορές της όμως αντί για χαρακίρι κάνουν ακόμα πολιτικές αναλύσεις για γέλια, φορούν πουκάμισα με τα αρχικά τους προφανώς για να μην τα χάσουν και παριστάνουν τους παράγοντες σε κάτι τελειωμένα λαμόγια των καφέ του Κολωνακίου, με το ίδιο τουπέ του πολλά βαρύ και τίποτα και την ίδια αλαζονεία που μόνο η κενότητα μπορεί να προκαλέσει ως επίκτητο.

Μ' αυτούς τους ανθρώπους, είσαι καταδικασμένος να αποτύχεις. Δε γίνεται να πηγαίνεις στη μάχη των εκλογών με το κόμμα σε κάτι απίθανους τύπους που είναι σα να βγήκαν από ταινία του '60 , με την κοινοβουλευτική σου ομάδα υπό τον Τραγάκη, με το Μαξίμου άδειο από στελέχη και με εκπρόσωπο που παρά τις αρχικές εντυπώσεις είναι (και αυτό είναι κατόρθωμα) χειρότερος κι από τον Αντώναρο και αντί επιχειρημάτων χρησιμοποιεί φτηνές εξυπνάδες τύπου Καρατζαφέρη.

Δε γίνεται να βγαίνουν τώρα τέως υπουργοί και να… κλαίνε ότι δεν τους υποστηρίζουν τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι, όταν για πεντέμισι χρόνια μίλαγαν μόνο στο Βήμα και το μόνο που κατάφεραν ήταν να αποκτήσει κάρτα εισόδου στην «Αθηναϊκή λέσχη» ο Χιώτης. Δε γίνεται να σπαράζουν τώρα για το λιγοστό κοινό των εφημερίδων που παραδοσιακά τους στηρίζουν, όταν διαχρονικά επιθυμούσαν τα έντυπα αυτά να απευθύνονται μόνο σε λοβοτομημένους οπαδούς, καθώς σε κάθε κριτική ζητούσαν την απόλυση των συντακτών και μιλούσαν για «βρώμικο ενδοπαραταξιακό πόλεμο».

Στη «θεία κωμωδία» του Δάντη οι εσκεμμένα κακοί σύμβουλοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε φλόγες στους τελευταίους κύκλους της κόλασης. Για τους χαζούς συμβούλους δεν έχω διαβάσει τίποτα σχετικό στη λογοτεχνία, στην πραγματική ζωή όμως περνούν ζωή χαρισάμενη ενώ στέλνουν να παλέψει με τις φλόγες, στην κόλαση της ήττας, αυτόν που τους επέλεξε…

Γ.Γ.

Η.. "Δανία του Νότου" που υποσχέθηκε ο Γιώργος!

Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ

Στην πρόσφατη ομιλία του στη ΔΕΘ, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου υποσχέθηκε ότι θα κάνει την Ελλάδα «Δανία του Νότου».
Ας δούμε λοιπόν μερικά από τα χαρακτηριστικά της Δανίας:

* Οι μαθητές που φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία στη Δανία επιδοτούνται από το κράτος.

* Μια ομάδα γονέων μπορεί να προσλάβει δασκάλους (που πληρώνονται από το κράτος) και να δημιουργήσει το δικό της σχολείο.

* Δεν υπάρχει πανεπιστημιακό «άσυλο».

* Δεν υπάρχουν αιώνιοι φοιτητές. Ενας φοιτητής που θα αποτύχει δύο συνεχόμενες φορές στις εξετάσεις θα πρέπει να εγκαταλείψει τη σχολή.


* Οι φοιτητές αγοράζουν τα πανεπιστημιακά βιβλία -δεν τα παίρνουν δωρεάν.

* Δεν υπάρχει ένα πανεπιστημιακό εγχειρίδιο. Υπάρχουν πολλά βιβλία γραμμένα πολλές φορές και σε άλλες γλώσσες (αγγλικά, γερμανικά).

* Πολλές φορές οι κενές θέσεις διδασκαλίας στα πανεπιστήμια της Δανίας διαφημίζονται στα διεθνή επιστημονικά έντυπα. Στόχος είναι να προσελκυσθούν τα καλύτερα μυαλά και όχι να βολευτούν τα «φιλαράκια».

* Στόχος του εκπαιδευτικού συστήματος είναι να παράγει άτομα που μπορούν να ανταποκριθούν στις συνεχώς μεταβαλλόμενες απαιτήσεις ενός διεθνοποιημένου περιβάλλοντος -και όχι άτομα έτοιμα να «παρκάρουν» για όλη τους τη ζωή στο Δημόσιο.

* Επιτρέπονται οι μαζικές απολύσεις χωρίς αποζημίωση. Μια επιχείρηση μπορεί να απολύσει από τη μια ημέρα στην άλλη όλο το προσωπικό.

* Οι εργοδότες δεν πληρώνουν εισφορές.

* Οι άνεργοι είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν μαθήματα μετεκπαίδευσης και να στραφούν προς νέες μορφές απασχόλησης, αν ο κλάδος είναι κορεσμένος. Αν αρνηθούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα ή αν αρνηθούν να πάρουν τη θέση εργασίας που θα τους υποδείξει το γραφείο ανεργίας, τερματίζεται το γενναιόδωρο επίδομα ανεργίας.

* Η παγκοσμιοποίηση και η ανταγωνιστικότητα των δανικών προϊόντων θεωρείται από όλους η απόλυτη προϋπόθεση για την ευμάρεια της χώρας.

* Οι γιατροί δεν παίρνουν «φακελάκι».

* Οι καθηγητές δεν κάνουν «ιδιαίτερα».

* Οι δημοσιογράφοι δεν δουλεύουν παράλληλα με το ΜΜΕ και σε γραφεία Τύπου υπουργείων ή επιχειρήσεων.

* Οι εφοριακοί δεν τα «πιάνουν».

* Οι δικαστικοί δεν λαδώνονται από τα «κυκλώματα».

* Οι πολιτικοί δεν παρίστανται σε μεσαιωνικές τελετές που έχουν ως αντικείμενο τη λατρεία «θαυματουργών εικόνων»!

* Η επιρροή της Εκκλησίας της Δανίας στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής της χώρας τερματίστηκε περίπου τον 15ο αιώνα.

* Δεν υπάρχουν ούτε στρατιωτικές ούτε μαθητικές παρελάσεις.

* Η Δανία δεν θεωρεί ότι έχει το δικαίωμα να επιβάλλει πώς θα ονομάζονται άλλες χώρες, άλλες γλώσσες ή άλλες εθνότητες. Αν μια χώρα ονομαζόταν «Γιουτλάνδη» (επαρχία της Δανίας) και αν οι κάτοικοί της ισχυρίζονταν ότι προέρχονται από τους Βίκινγκς, οι Δανοί θα το θεωρούσαν πολύ ενδιαφέρον και θα έσπευδαν να εκμεταλλευτούν τις οικονομικές ευκαιρίες που τους παρείχε αυτή η προνομιακή σχέση.

* Το κεντρικό μήνυμα που προσπαθεί να περάσει η διδασκαλία της ιστορίας στα σχολεία δεν είναι τα «επιτεύγματα του Εθνους», αλλά οι αδυναμίες του ανθρώπου.

* Τα γεγονότα αποκαλούνται με το όνομά τους. Οταν οι Δανοί το 1520, σε εισβολή τους στη Σουηδία έσφαξαν 52 Σουηδούς ομήρους, το γεγονός αυτό αποκαλείται στην ιστορία τους ως: «Το μακελειό της Στοκχόλμης». Δεν αποκαλείται «Η ηρωική άλωση της Στοκχόλμης».

*Στη Δανία, αν διαφοροποιηθεί κάποιος σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν χαρακτηρίζεται «αντιδανός». Στα δανικά η έκφραση «αντιδανός» δεν υπάρχει.

*Στη δημόσια συζήτηση μια άποψη κρίνεται από τα εμπειρικά δεδομένα στα οποία στηρίζεται και όχι από τα «σκοτεινά» συμφέροντα που εξυπηρετεί.

*Ολοι οι νέοι έχουν εγκαταλείψει το σπίτι των γονιών τους και μένουν μόνοι τους όταν κλείσουν τα 18. Δεν μένουν με τη μαμά τους μέχρι τα 40.

*Οι εφημερίδες δεν προσφέρουν CD, διακοπές και αυτοκίνητα για να ανεβάσουν τις κυκλοφορίες τους.

*Με τα θέματα που αφορούν τη γερμανόφωνη μειονότητα που διαβιοί στο νότιο τμήμα της χώρας ασχολούνται οι δημοτικές αρχές και όχι η ασφάλεια και οι μυστικές υπηρεσίες.

*Σε περίπτωση διαζυγίου, ισχύει κοινή επιμέλεια των τέκνων. Για όλα τα σημαντικά θέματα που αφορούν την ανατροφή του παιδιού συναποφασίζουν και οι δύο γονείς και όχι αποκλειστικά η μητέρα.

*Οι Δανοί δεν θεωρούν ότι ο λόγος για τον οποίο έχασαν τον Τριακονταετή πόλεμο εναντίον των Σουηδών το 1625 οφείλεται σε «σκοτεινές ενέργειες» της CIA.

Θα κάνει λοιπόν ο Γιώργος την Ελλάδα «Δανία του Νότου»; Πιθανώς. Και κάπου εκεί ξύπνησα... *

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τα γαλάζια σου γράμματα

Από το apropos

Σας αποκαλύπτω, χωρίς λογοκρισία, την προειδοποιητική επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλε ο κύριος Σαββας Τσιτουρίδης στον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή.
Λόγω της συναισθηματικής φόρτισης του αποστολέα αναγκάστηκα να κάνω μικρές διευκρινήσεις εντός παρένθεσης για να καταλάβετε καλύτερα τις αναφορές σε πρόσωπα του μεγάλου αυτού πολιτικού άνδρα.
Το ύφος της επιστολής, καταρρίπτοντας μύθους, αποδεικνύει ότι οι πολιτικοί μας είναι απλοί άνθρωποι σαν και εμάς. Περίπου…


Κιλκίς 15/9/2009

Χοντρέ,

Δεν είμαι καλά στην υγεία μου και χέστηκα για την δική σου.

Κάθισα προχθές το μεσημέρι να δω την πρεμιέρα της Χριστίνας Λαμπίρη όταν ξαφνικά μια σιλικονάτη βιζιτού δίπλα σε ένα σουρουκλεμέ με θεόστραβη μύτη (σ.σ. Θοδωρής Ρακιντζής) είπε ότι δεν θα είμαι υποψήφιος στα ψηφοδέλτια του κόμματος στις εκλογές στις 4 Οκτωβρίου.

Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και την πλήρωσε ο γάτος μου. Από την κλωτσιά που του έριξα προσγειώθηκε στο πλυντήριο που έχω στοWC. Και είμαι και φιλόζωος.
Ένα τηλέφωνο ρε αχαΐρευτε δεν μπορούσες να με πάρεις να μου το πεις? Κότα λυράτη είσαι ρε? Τι με άφηνες να κανονίζω μέχρι την προηγούμενη Παρασκευή με τον βαψομαλλιά τον Λευτεράκη τους υποψηφίους στο Κιλκίς ε?

Έπαιρνα τηλέφωνο στο Μαξίμου και δεν μπορούσα να βγάλω γραμμή. Άκουσα όλους τους ύμνους του κόμματος στην αναμονή και μου ανέβαινε η πίεση και άλλο. Παρά τρίχα το γλίτωσα το εγκεφαλικό γιατί η γυναίκα μου έκοψε το καλώδιο του τηλεφώνου και με γλίτωσε.

Το βράδυ έκανα το λάθος να δω ειδήσεις στο Mega και είδα τον γυμνοσάλιαγκα τον Πρετεντέρη να εξηγεί σε εκείνη την κοπελίτσα την Όλγα τους λόγους αποκλεισμού μου από τα ψηφοδέλτια. Τα ομόλογα είπε με έφαγαν και η υπόθεση της ΜΕΒΓΑΛ με τους κουμπάρους μου. Μόνο εγώ ρε έκανα λαμογιές? Πώς εκλέχτηκε το ραμολί ο θειος σου στη Α Σερρών ρε? Που μετρήσατε μέχρι και τα σουβλακόχαρτα του δικαστικού αντιπροσώπου για να μαζέψει ψήφους η μούμια και να μην χάσει το μισθό του βουλευτή;

Έδιωξες εμένα και άφησες μέσα στα ψηφοδέλτια την περίπτωση τον Κόντο και τον μπουνταλά τον Μπασιάκο. Ποιό ηλίθιους και να ήθελες δεν θα έβρισκες, με μονή εξαίρεση ίσως τη Νατάσσα τη Ραγιου. Βλαμμένε.

Ο Κόντος δεν υπέγραφε αποχαρακτηρισμούς προς όφελος της Μονής Βατοπεδίου? Αλλά ξέχασα αυτό το ρεμάλι ήταν ανάμεσα στους λοχαγούς-μη χεσω-που είχε μαζέψει ο άλλος ο συφοριασμένος ο Barbi (σ.σ.: Βαρβιτσιώτης) για να σε βγάλουν αρχηγό εκείνη την μαύρη νύχτα του 97.

Τον Μπασιάκο γιατί τον άφησες μέσα? Την αδερφή του έπρεπε να έβαζες. Αυτή έκανε κουμάντο στα υπουργεία που έχει περάσει. Αυτός ο ηλίθιος μονό διευκόλυνε οποίον φορούσε ράσο σε ότι του ζητούσε. Και γω όσους χαραμοφάηδες του έστελνα για πρόσληψη στο υπουργείο του τους έλεγα να ντυθούν καλόγεροι αν θέλουν να βολευτούν. Δεν έπαιρνε χαμπάρι τίποτα το ζώον.

Ο Μαρκογιαννάκης ρε ξέρεις τι μπουμπούκι είναι? Αυτός ο βλάκας αν είχε πάει Ιταλία θα κυβερνούσε την Μαφία με τα προσόντα που έχει. Κάνει μαχαιροβγάλτες κουμπάρους και τους αποφυλακίζει για να ξανασφάξουν ανθρώπους ανενόχλητοι. Αυτό δεν σε νοιάζει? Άχρηστε.

Αλλά τι ρωτάω εδώ δεν πήρες πρέφα τις μπίζνες του συμβούλου σου του Κεφαλογιαννη-καλό κουμάσι και του λόγου του-με εμπόρους ναρκωτικών. Μεσολαβούσε για ευνοϊκή μεταχείριση τους από την αστυνομία ο σκατόγερος. Και αν δεν βρίσκονταν δυο μπάτσοι με αρχ@@ια το κύκλωμα που προστάτευε θα πουλαγε το χασίσι μαζί με τα βιολογικά προιόντα στα ράφια του Βασιλόπουλου. Ηλίθιε.

Λένε για τους δικούς μου τους κουμπάρους. Τον δικό σου τον κουμπάρο- που όπως λέει είναι και από χωριό- πως τον έκανες πρόεδρο της Αγροτικής? Ξέχασες ότι ψώνιζε μέχρι και τις πίτσες που έτρωγαν τα βλαστάρια του με έξοδα της τράπεζας? Αν το ψάξεις λίγο μέχρι και τις κιλότες της γυναίκας του από τον Χόντο θα χρέωνε εκεί, πάω στοίχημα.

Εγώ δεν έχω να απολογηθώ για τίποτα ρε. Το κουμπαράκι έκανε κάτι μαλακίες αλλά ‘νταξει ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος. Άλλωστε το κόμμα μας έχει παράδοση σε αυτά. Το μόνο που έκανα εγώ είναι μια βυσματική μετάθεση που μου ζήτησε ο γιός μου στο πανεπιστήμιο. Δεν χάθηκε και ο κόσμος. Εδώ εσύ έκανες τη γυναίκα σου από δασκάλα πυρηνικό φυσικό με ειδίκευση νευροχειρούργου σε τέσσερα μόλις χρόνια και της βρήκες και δουλεία στο Λαϊκό.

Έχω να σου πω και άλλα, αλλά δίνω τόπο στην οργή. Μου τελειωνει και το μπλοκ. Θα τα πούμε και από κοντά εμείς οι δύο.

Περιμένω να μου πεις για πιο λόγο με έκοψες από τα ψηφοδέλτια στο Κιλκίς.
Και να θυμάσαι χοντρέ: Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.

Αι σιχτίρ,

Σάββας

Υγ1: Έριξα τα μούτρα μου και υποχρεώθηκα σε αυτόν τον σιχαμένο τον Μητσοτάκη να σου κάνει και άλλα μάγια να σε δέσει για να χάσεις τις εκλογές. Δυο παραθαλάσσια οικόπεδα εντός σχεδίου στην Χαλκιδική του έταξα του αγιογδύτη για να μου υποσχεθεί ότι θα πιάσεις τα ποσοστά του κόμματος των κυνηγών.
Μαύρο φίδι που σε έφαγε ρε.

Υγ2: Πες στον κουφό, με το νομιμοποιημένο αυθαίρετο που έχεις δίπλα σου, να σε συμβουλεύει, ότι άμα τον πετύχω πουθενά θα του φάω το καρύδι. Για να μην σου πω, που θα του βάλω τα ακουστικά με τις μπαταρίες τους.

Κερδοσκοπούν και με το θάνατο

Να διαβάσουμε και κάτι από τον αληθινό κόσμο διότι πολύ ασχοληθήκαμε με τις εκλογές:

Του Ρούσσου Βρανά , rvranas@otenet.gr

Ζούμε...
... σε αυτόν τον κόσμο με την ανοχή των σκουληκιών, των μυγών και πολλών άλλων εντόμων. Αργά ή γρήγορα όλοι θα περάσουμε κάποτε από τα πριονωτά σαγόνια αυτής της φτερωτής και έρπουσας πανίδας. Όπως γράφει ο Μ. Λι Γκοφ στο βιβλίο του «Πώς τα έντομα βοηθούν στη διαλεύκανση των εγκλημάτων», με τα έντομα ένας ιατροδικαστής μπορεί να διαπιστώσει την ώρα του θανάτου. Γιατί το πτώμα μοιάζει γι΄ αυτά με ένα στρωμένο πλουσιοπάροχο τραπέζι: κάθε έντομο έχει την αγαπημένη του «μερίδα», που αρχίζει να την τρώει μια συγκεκριμένη ώρα. Τι γίνεται όμως όταν αρχίζουν να μας τρώνε πριν από την ώρα μας;

Ένα νέο...
... είδος τέτοιων εντόμων έχει εμφανιστεί στη Γουόλ Στριτ. Είναι οι επενδυτικές τράπεζες που κερδοσκοπούν με τη ζωή και τον θάνατο των ανθρώπων. «Οι τραπεζίτες αγοράζουν τα ασφαλιστήρια συμβόλαια που πουλάνε άρρωστοι και ηλικιωμένοι» γράφουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης». «Καθορίζουν την τιμή ανάλογα με το προσδόκιμο ζωής του ασφαλισμένου. Ύστερα μετατρέπουν αυτό το ασφαλιστήριο σε επενδυτικό προϊόν (ομόλογα) και το πουλάνε σε άλλους επενδυτές». Αυτοί οι επενδυτές θα εξακολουθήσουν να καταβάλλουν το ασφάλιστρο, αλλά θα βγάλουν κέρδη μόλις ο ασφαλισμένος πεθάνει. Κι όσο νωρίτερα πεθάνει, τόσο περισσότερα θα είναι τα κέρδη τους. Παράδειγμα: Αν ένα ασφαλιστήριο αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων αγοραστεί έναντι 400.000 δολαρίων κι ο αγοραστής έχει καταβάλει για ασφάλιστρα 100.000 δολάρια μέχρι την ώρα που θα πεθάνει ο ασφαλισμένος, θα του απομείνει κέδρος μισό εκατομμύριο δολάρια.

Οι «Τάιμς»...
... εκτιμούν ότι ο τζίρος αυτής της μακάβριας αγοράς θα μπορούσε να φτάσει τα 500 δισεκατομμύρια δολάρια και να βοηθήσει ουσιαστικά στην ανάκαμψη της Γουόλ Στριτ. Οι φτωχοί ή ηλικιωμένοι εργαζόμενοι που δεν μπορούν πια να πληρώνουν τα ασφάλιστρά τους πληθαίνουν ολοένα, καθώς επιδεινώνεται διαρκώς η απελπιστική οικονομική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει εκατομμύρια άνθρωποι. Πολλοί από αυτούς χρειάζονται επειγόντως μετρητά για να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους ή να αγοράσουν τα φάρμακά τους. Κι οι επενδυτές αγοράζουν τα ασφαλιστήριά τους ποντάροντας στο ότι οι ασφαλισμένοι θα πεθάνουν νωρίτερα από όσο είχαν εκτιμήσει αρχικά οι ασφαλιστικές εταιρείες που συνέταξαν τα συμβόλαια. «Ποντάρουν στα σίγουρα», γράφει ο Τζο Κίσορ στο «Γουέρλντ Σόσιαλιστ». «Γιατί η δυνατότητα των εργαζομένων να διατηρήσουν ένα ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο με δανεισμό έχει πια εξατμιστεί. Κι αυτό αναπόφευκτα θα μειώσει το προσδόκιμο ζωής των εργαζομένων».

Οι τραπεζίτες...
... ξαναζωντανεύουν, ενώ οι συνθήκες ζωής των εργαζομένων χειροτερεύουν κι εκατομμύρια άνθρωποι πετάγονται έξω από τα σπίτια τους και τις δουλειές τους. Αυτό δεν είναι καθόλου συμπτωματικό. Η μετατροπή αυτής της παρασιτικής σχέσης σε επενδυτικό προϊόν από τους τραπεζίτες («ομόλογα θανάτου», έτσι τα λένε στη χρηματιστηριακή πιάτσα) είναι απόλυτα φυσιολογική. Και για μια ακόμη φορά πιστοποιεί τον παρασιτισμό αυτής της έρπουσας πανίδας, που μας περνάει από τα πριονωτά σαγόνια της κερδοσκοπώντας ακόμη και στον θάνατό μας.

Σπίτι σου

Τον πούλο ο Σημιταράς. Πόσο πολύ στεναχωρήθηκα...

Οι λίστες

Από τη φύση μου αισιόδοξος, περίμενα πολλές και κραυγαλέες αλλαγές στα ψηφοδέλτια των δύο μεγάλων κομμάτων, τώρα που όλοι παραδέχτηκαν ότι μπήκαμε και με τα δυό πόδια σε μια εποχή που όλα αλλάζουν και κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει. Πίστευα ότι όταν οι πολιτικοί μας αρχηγοί έλεγαν ότι δε μπορείς να χτίζεις το μέλλον με υλικά του χθες, δεν εννοούσαν μόνο τις ξεχειλωμένες και ξεπερασμένες οικονομοπολιτικές και κοινωνικές θεωρίες του νεοφιλελευθερισμού και της ξαδελφούλας του σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και τα πρόσωπα με τα οποία θα έψαχναν τους τρόπους υπέρβασης προς μια καλύτερη κατεύθυνση.

Για μια ακόμα φορά όμως οι κομματικοί μηχανισμοί αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυροί από τους αρχηγούς ή οι αρχηγοί πολύ πιο λίγοι των περιστάσεων. Τα ψηφοδέλτια επικρατείας των δύο κομμάτων εξουσίας, η «βιτρίνα» τους δηλαδή, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις θα αποπνέουν… φορμόλη και όχι άρωμα αλλαγής. Επικεφαλής ο Μ. Έβερτ στο ένα, ο Κ. Σημίτης στο άλλο. Λες και πρόκειται για προθήκες κομματικού μουσείου και όχι ψηφοδέλτιο κόμματος.

Να δεχτώ ότι οι πρώην αρχηγοί και πρωθυπουργοί δικαιούνται αναγνώρισης από τις παρατάξεις τους κι από ολόκληρο το λαό. Να δεχτώ ότι έχουν μια ιστορία στην πλάτη και δε μπορούν να ασχολούνται με ψηφοθηρία μαζί με νεοσσούς πολιτευτές. Γιατί όμως δεν πάνε όμορφα κι ωραία στα σπιτάκια τους και να αφήσουν χώρο για νέους ανθρώπους (αν είναι εύκολο όχι… συγγενείς) με φρέσκιες ιδέες και όρεξη για δουλειά. Διότι, όσο και να συμπαθεί κανείς τον κ. Έβερτ, δε νομίζω ότι θα λείψουν από το ελληνικό κοινοβούλιο η σπιρτάδα του πνεύματός του και οι ρηξικέλευθες ιδέες του. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τον πρώην πρωθυπουργό κ. Σημίτη. Τι νέο θα φέρει στην πολιτική σκηνή; Τι θέλει να πρεσβεύει με την παρουσία του; Αυτοί οι κύριοι δοκιμάστηκαν, ο καθένας έχει την άποψή του για το στίγμα που άφησαν και το οποίο θα καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος. Φτάνει. Νομίζω ότι και στα θεσμικά όργανα των κομμάτων τους και στα media μπορούν ανά πάσα στιγμή να βρουν βήμα για να εκθέσουν τις όποιες απόψεις τους. Δεν είναι πια για τη «βιτρίνα», είναι για τα κάδρα στον τοίχο και όσο πιο σύντομα το καταλάβουν τόσο το καλύτερο και για τις παρατάξεις τους και για την πολιτική σκηνή που περιμένει, χρόνια τώρα, διψασμένη για νέες ιδέες, νέα ήθη και νέα πρόσωπα.

Και αν για τους πρώην αρχηγούς οι πρόεδροι των κομμάτων δεν μπορούν να κάνουν πολλά για λόγους… πολιτικής ευγενείας, για τους υπόλοιπους της λίστας επικρατείας τι να πει κανείς… Ο θεσμός των βουλευτών Επικρατείας καθιερώθηκε το 1974 με στόχο την αξιοποίηση στην πολιτική καταξιωμένων Ελλήνων από διάφορους τομείς χωρίς να χρειασθεί να υποστούν τη διαδικασία της ψηφοθηρίας. Αντ αυτού και σύμφωνα με το ρεπορτάζ των εφημερίδων από τα κόμματα, για μια ακόμα φορά μετατρέπονται σε λίστες βολέματος συνεργατών των προέδρων που δεν έχουν ερείσματα στον κομματικό μηχανισμό, και παλαίμαχων πολιτικών που δε θέλουν να τσαλακώσουν το προφίλ τους ψάχνοντας για σταυρούς στα χωριά της περιφέρειας.

Αν, λοιπόν, στις «βιτρίνες» υπάρχουν τέτοια «εκθέματα», δεν απορώ με τη σπουδή των κομμάτων να μεταγράψουν στα ρόστερ τους ηθοποιούς, ποδοσφαιριστές, μοντέλα, πράκτορες, ψώνια, τηλεδημοσιογράφους του λάιφ στάιλ, τον… Ψινάκη (για όνομα), ή αύριο τον Μαλέλη και την Πετρούλα ή την «Σοφία την ξαπλωτή» που έχει και σίγουρα τα ψηφαλάκια. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι νέοι απέχουν από την πολιτική…

Γ.Γ.

Οι μοιραίοι

Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα

των νικημένων στρατιωτών. . . .

Μ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Του Κώστα Γερονικολού

Τα όσα εξέμεσε, το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη, ο απερχόμενος πρωθυπουργός Κωστάκης Καραμανλής, στάθηκαν η αφορμή να αποφασίσω να ξαναγράψω και πάλι τις όποιες απόψεις μου, γύρω και σχετικά με τις τρεχούμενες πολιτικές εξελίξεις.

Πρακτική που είχα απαγορεύσει στον εαυτό μου από το 2001, γιατί είχα διαπιστώσει, τότε, ότι τα όποια οράματα της γενιάς μου και για τα οποία είχα θυσιάσει πολλά, ως κι αυτή την προσωπική μου ελευθερία, είχαν σωριαστεί σε ατέλειωτα ερείπια.

Δυστυχώς, αντί η Ελλάδα να ανήκει στους Έλληνες, είχε περάσει στην "αρμοδιότητα" των διάφορων γραφειοκρατών των Βρυξελλών, τύπου Μπαρόζο και Αλμούνια. Ο Στρατός αντί να ανήκει στο Έθνος είχε περάσει, μέσω των ΝΑΤΟικών διασυνδέσεων και "υποχρεώσεων" στον πλήρη έλεγχο του αμερικάνικου Πενταγώνου. Γεγονός που διαπίστωσα "ιδίοις όμμασι", συνοδεύοντας τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη σε επίσκεψη του στο Κοσσυφοπέδιο.

Και για να μη γελιόμαστε η Εξουσία είχε πάρει διαζύγιο από το Λαό και είχε περάσει στα χέρια των "νταβατζήδων" και των "Εθνικών Εργολάβων".

Παρ' όλα αυτά, που έβρισκαν και μένα και πολλούς άλλους συντρόφους μου αντίθετους, οι συνθήκες διαβίωσης των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, χωρίς να είναι ιδανικές, ήταν σχετικά ανεκτές και μια τάση ευδαιμονισμού επικρατούσε στην ελληνική κοινωνία.

"Κι έπειτα ήλθαν οι μέλισσες". . . . .

Στις εκλογές του 2004 ο Λαός αποφάσισε να υπερψηφίσει τον Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία. Είχε "βαρεθεί" το ΠΑΣΟΚ και ακολούθησε, ως πρόβατο επι σφαγή, τη σκανδαλογία. (Όχι ότι δεν υπήρξαν σκάνδαλα…)

Κι αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια. Για τη χώρα, το Λαό και την Οικονομία.

Οι μαθητευόμενοι μάγοι του Νεοφιλελευθερισμού, με επικεφαλής τον Καραμανλή και τον ανεκδιήγητο Αλογοσκούφη, παραδίδουν την ελληνική οικονομία αιχμάλωτη στα χέρια των Αλμούνηδων των Βρυξελλών, των σπεκουλαδόρων της "ελεύθερης αγοράς" και των πρωθυπουργικών "κουμπάρων". Κι ακόμα χειρότερα, ανοίγουν φορολογικούς παραδείσους για το μεγάλο κεφάλαιο, το τραπεζικό κατεστημένο και τα πιράνχας της παραοικονομίας, ενώ παράλληλα, με συνεχή φορομπηχτικά μέτρα, απομυζούν τα μεσαία και κατώτερα εισοδήματα.

Ως εδώ, καλά. ( Με την πλατειά έννοια). Αυτή είναι η πολιτική της Νεοφιλελευθερης παράταξης και ο Λαός ας είναι πιό προσεκτικός. Αν οι πολίτες δεν καταλαβαίνουν ποιό είναι το συμφέρον τους και ψηφίζουν υπέρ των εκμεταλλευτών τους, είναι άξιοι να υποστούν τις συνέπειες των επιλογών τους.

Ήρθαν οι πρόωρες εκλογές του 2007, με καμένη τη μισή Πελοπόννησο, με ογδόντα και πλέον νεκρούς, αλλά και την οικονομία να έχει χτυπήσει κόκκινο, τα γαλάζια σκάνδαλα να κορυφώνονται, τα λαϊκά εισοδήματα να συρρικνώνονται κι όμως οι "αμνοί" να δίνουν και πάλι την εξουσία στον Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία.

Με ηλίθιους έχουμε να κάνουμε, συναποφάσισαν Βουλγαράκηδες, Δούκες, Παυλίδηδες και άλλοι εχθροί του Λαού και έπεσαν σαν τις ακρίδες στη δημόσια περιουσία.

Από κοντά κι ο αρχηγός τους, που έφτασε, πέρυσι τέτοιες μέρες, να υποστηρίξει από το βήμα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης, το σλόγκαν της "αρπαχτής", πως ότι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό.

Κι άρχισε ο κατήφορος της γαλάζιας διακυβέρνησης. Τα "πρόβατα" άρχισαν να ξυπνάνε. Η νέα μεγάλη διεθνής οικονομική κρίση ισοπέδωσε ότι είχε παραμείνει ακόμα ως ελπίδα για τους μη προνομιούχους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι έβλεπαν τον πρωθυπουργό και τους συν αυτώ, να παραμένουν "Δειλοί, άβουλοι και μοιραίοι αντάμα, προσμένοντας μονάχα κάποιο θαύμα".

Κι ακολούθησε το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών. Τα καμπανάκια ηχούσαν δαιμονισμένα για το γαλάζιο στρατόπεδο και ο Λαός περίμενε κάποιες κινήσεις, σε κεντρικό επίπεδο.

Ο "καταλληλότερος" κρύβεται για μήνες, ανάμεσα στα καλοψημένα μπριζολάκια των ταβερνείων της Ραφήνας και της Χαλκιδικής, ενώ η χώρα βυθίζεται και το ενδεχόμενο της εθνικής πτώχευσης βρίσκεται στα πρόθυρα. Τίποτα δεν λειτουργεί στους τομείς της οικονομίας και η διαλυμένη φοροεισπρακτική μηχανή δεν κατορθώνει να εισπράξει ούτε ένα Ευρώ.

Και μέσα σ' αυτό το εφιαλτικό σκηνικό, ο Καραμανλής αποφασίζει την πρόωρη προσφυγή στις εκλογές. Είναι μια λύση, για να σταματήσει η κατηφόρα προς το χάος και τη γενική διάλυση, αλλά και να προλάβει να φύγει πριν οι ευθύνες του πάρουν τη μορφή ανεξέλεγκτων για την παράταξη του συνεπειών.

Κι ενώ η χώρα ολόκληρη βράζει, ο παιδοβούβαλος εμφανίζεται στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και μας ανακοινώνει πως θα βγάλει τη χώρα από την μεγάλη οικονομική κρίση. Βρήκε τη χρυσή συνταγή. Θα παγώσει για δύο χρόνια τους μισθούς στο δημόσιο τομέα και θα περιορίσει τις υπερωρίες και τα εκτός έδρας των δημοσίων υπαλλήλων. "Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε". Και το κερασάκι στην τούρτα. Ο άκρατος λαϊκισμός, που μπροστά του ερυθριούν οι Δεληγιάννηδες του 19ου αιώνα. Τύφλα να ΄χει ο Μαυρογιαλούρος. Μείωση κατά 30% στους μισθούς υπουργών, βουλευτών, νομαρχών και δημάρχων, για τρία χρόνια.

Η οικονομία και η πατρίδα σώθηκαν.

Η σκυτάλη δόθηκε στη συνέχεια, από τους πλουσιοαμοιβόμενους ινστρούχτορες του Μαξίμου, στα αλαλάζοντα ραδιοτηλεοπτικά και έντυπα κύμβαλα της παράταξης και, δυστυχώς, όχι μόνο.

"Ο Καραμανλής βγάζει τη χώρα από την οικονομική κρίση. Το σχέδιο σωτηρίας", μας βομβαρδίσουν μέρες τώρα. Και δεν ντρέπονται ακόμα και κάποιοι σοβαροί άνθρωποι του Τύπου, να βάζουν το όνομα τους σε τέτοια ανουσιουργήματα.

Οι άνθρωποι μέχρι την τελική πτώση τους είναι αιχμάλωτοι των ιδεοληψιών τους, οι οποίες συνίστανται στο ξεζούμισμα των μικρομεσαίων στρωμάτων και την παράδοση, όποιου τελικά εθνικού πλούτου έχει απομείνει, στους καρχαρίες του τραπεζικού και του κομπραδόρικου μεγάλου κεφαλαίου.

Όσο, όμως, κι αν προσπαθούν και θέτουν εξωπραγματικές λύσεις στα μεγάλα προβλήματα, που ταλανίζουν τον τόπο, ο Καραμανλής και αυτοί που τον στηρίζουν, το ρολόι της ιστορίας έχει πλέον αρχίσει να μετράει αντίστροφα γι αυτούς.

Πάπαλα ο Άκης, άντε και στους επόμενους

Κόκκινο σε Άκη και Λιάγκα από το ΠΑΣΟΚ. Άντε να διαψεύσουν και τις μαλακίες με τη Μπάρμπα να τελειώνουμε. Σειρά μετά στους Πρωτόπαπες και τη λοιπή Σημιτοπαρέα να ανασάνουμε.

Τι κάνουν τα παλλικάρια;

Διώχνουν τον Παπαδόπουλο και βάζουν στις λίστες τους πολιτικούς ογκόλιθους Λιάγκα και Βάνα Μπάρμπα!!! Ρε, έχετε κάψει φλάντζες εκεί στην Ιπποκράτους;

Οικονομία εναντίον Οικονομίας

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου από το grbloopers.blogspot.com

Ο κ. Καραμανλής αποφάσισε… και σχεδόν όλοι φαίνεται να την πάτησαν (παρ)ακολουθώντας την δική του προεκλογική ατζέντα, η οποία περιέχει μια και μοναδική κακογραμμένη και μισοσκισμένη σελίδα: την οικονομία.

Έτσι λοιπόν όλοι σχεδόν συζητάνε στο πνεύμα Καραμανλή για την οικονομία σαν να πρόκειται για τη διευθέτηση οικονομικών δυσλειτουργιών και ανυπέρβλητης οικονομικής στενότητας ενός καταχρεωμένου νοικοκυριού.
Μπαρούφες και με το συμπάθιο! Σας «δουλεύει» το καθεστώς, η προπαγάνδα του και ο …Λούλης.

Οι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό δόγμα, το οποίο ηδονίζεται σαδομαζοχιστικά να αναλώνεται στην διαχείριση ενός νεκρού πράγματος, του κεφαλαίου στην πλέον μάλιστα αφηρημένη μορφή του, εκείνη την χρηματική ή ακόμη στην χρηματιστηριακή του εκδοχή.
Στο πλαίσιο αυτό ο πολίτης υποβιβάζεται σε μια διπλή μορφή αλλοτρίωσης, εκείνη του εργαζόμενου (απασχολήσιμου, πλέον) και του καταναλωτή.

Ε, μετά έρχεται η αγορά για να ορίσει απολύτως το παιχνίδι, παροτρύνοντας τον καταναλωτή να καταναλώσει περισσότερο και καθώς αυτός δεν μπορεί σε περίοδο ύφεσης να κερδίσει περισσότερο, ούτε να δανειστεί περισσότερο αναζητεί τρόπους μαύρης ή γκρίζας εργασίας ώστε να αυξήσει το εισόδημά του το οποίο αναμένει με ανοιχτό το στόμα να ρουφήξει η διψασμένη αγορά.

Σε μια τέτοια κατάσταση, την οποία βιώνουμε, το δημόσιο χάνει αναγκαίους πόρους για να ασκήσει κοινωνική πολιτική και οι κυβερνήσεις την δυνατότητα να πραγματοποιήσουν αξιόλογη αναδιανομή. Έτσι, το δημόσιο βουλιάζει, τα κόμματα διαψεύδουν ελπίδες που προεκλογικά δημιούργησαν στον λαό και το κράτος ολοένα και περισσότερο εξαρτάται από εξωθεσμικά κέντρα τα οποία υπακούουν στον υπέρτατο θεσμό της παγκοσμιοποίησης και περιφρουρούνται από την διεθνή χρηματιστηριακή μαφία την οποία διευθύνουν δέκα οικογένειες.

Για να σκεφθείτε τι διαστρέβλωση κυριαρχεί στο (μακρο)οικονομικό debate, αρκεί να αναφέρω ότι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν θεωρείται ότι εκφράζει τα πλεονεκτήματα (ωφελήματα) που απέκτησαν οι Έλληνες στο πλαίσιο της παραγωγικής αλυσίδας, ενώ στην πραγματικότητα εκφράζει το κόστος που καταβλήθηκε για την οικειοποίηση αυτών των πλεονεκτημάτων.
Μόνο αυτή η σύλληψη θα αρκούσε για να αλλάξει άρδην την σχεδίαση των οικονομικών προγραμμάτων των κομμάτων.

Το πρόβλημα λοιπόν έγκειται στον τρόπο που ορίζεις την οικονομία και όχι στην διαχείριση των επιμέρους χαρακτηριστικών (δεικτών) ενός οικονομικού μοντέλου.
Στην πρώτη περίπτωση κάνουμε πολιτική, ενώ στη δεύτερη εφαρμόζουμε οικονομικές τεχνικές που υπακούουν μεθοδολογικά σε συγκεκριμένα μοντέλα αναφοράς.

Το ζήτημα λοιπόν σήμερα είναι αν θέλουμε άλλη πολιτική για το κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο ή διαφορετική μακρο-και μικρο-οικονομική πολιτική προσέγγιση.
Ο Καραμανλής και οι σύμμαχοί του πάνε την κουβέντα στο δεύτερο, οι πολίτες όμως μάλλον αγωνιούν για το πρώτο.

Κόμματα και (απο)κόμματα ξεκαθαρίστε γιατί πράγμα μιλάτε όταν αναφέρεστε στην οικονομία και κάντε πολιτική στρέφοντας την οικονομία εναντίον της οικονομίας με μοχλό την πολιτική μεταρρύθμιση.

Τα υπόλοιπα είναι συζητήσεις για τον λαουτζίκο που παρακολουθεί …ψιψινάκη και διαβάζει τα έντυπα αυτών που δεν ντρέπονται - κοτζάμ παράγοντες - να τον προβάλλουν σε συνάρτηση μάλιστα με τον άνθρωπο που βρήκε τη λύση για την οικονομία: ρίχτε το μαύρο στο πλυντήριο της αγοράς.
Φουκαρά, παχουλέ Κύριε, αυτό κάνουν τόσα χρόνια οι Έλληνες με την έμμεση ή άμεση παρότρυνση κυβερνήσεων και έτσι φτάσαμε να μην έχουμε σοβαρό κοινωνικό κράτος και να πάσχουμε από σοβαρές στρεβλώσεις στο ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Κάπως έτσι διαλύονται οι κοινωνίες και χάνουν κάθε ίχνος συνοχής.

Σήμερα η παγκόσμια διανόηση δεν μελετά την οικονομική κρίση, αποκλειστικά ως οικονομικό φαινόμενο, αλλά μάλλον ως στοιχείο μιας γενικότερης μεταλλαγής του παγκόσμιου συστήματος εξουσιαστικών σχέσεων, δηλαδή ως πολιτικό φαινόμενο που διέπεται από πολιτική βούληση και πολιτικό οραματισμό.

Η οικονομία είναι όχημα που αποσκοπεί να σε πάει εκεί που εσύ χάραξες πορεία.
Στην αντίθετη περίπτωση μπαίνεις σε μια περιπέτεια στα τυφλά, όπως για παράδειγμα ο κ. Καραμανλής και η παρέα του.

Το κόλπο!

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=48&albid=2368#photoDetails

Σταυροδρόμι

http://ankyr.blogspot.com/

Να σωθούμε απ αυτόν

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ από τα ΝΕΑ
Του Δημήτρη Μητρόπουλου

ΤΑ ΠΟΛΛΑ λόγια είναι φτώχεια. Δύο λέξεις φθάνουν- και τις προσφέρει απλόχερα η Ιστορία. «Κύριοι, επτωχεύσαμεν!».
ΔΩΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ τώρα, από τότε που ανέλαβε αρχηγός της Ν.Δ., ο Κώστας Καραμανλής έχει πολιτευθεί ως δημαγωγός. Ως αντιπολιτευόμενος επέλεξε μια τραχύτητα πολιτικής που δημιούργησε το δημόσιο περιβάλλον, το οποίο υποτίθεται πως τώρα τον ενοχλεί. Ως Πρωθυπουργός δεν είχε ποτέ το στοιχειώδες θάρρος να πάρει μια απόφαση της προκοπής.
ΔΩΔΕΚΑ ΜΗΝΕΣ μαίνεται η οικονομική κρίση. Από πέρσι τον Σεπτέμβριο που «έπεσε» η...

Λίμαν Μπράδερς στη Νέα Υόρκη. Σιγά που ήρθε τώρα στη χώρα μας! Ακόμη χειρότερα: τι εμπόδισε τον Καραμανλή έναν χρόνο τώρα να πάρει τα αναγκαία μέτρα; Πρωθυπουργός δεν ήταν- ή μήπως τώρα το θυμήθηκε; Και αν αισθάνεται ευθύνη για τη χώρα, τότε γιατί δεν έκανε αυτό που έπρεπε, όποιο κι αν ήταν το πολιτικό κόστος; Η διεθνής επικαιρότητα είναι γεμάτη Προέδρους και Πρωθυπουργούς που σήκωσαν τα μανίκια και τόλμησαν πράγματα που δεν έχουν ξαναγίνει ποτέ.

ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ο Καραμανλής μάς οδήγησε στον πάτο. Οι πολιτικοί φαίνονται στα δύσκολα, όπως φαίνονται και στα εύκολα. Χθες βγήκε να κάνει «διάγγελμα» κι αντί να συμπεριφερθεί ως Πρωθυπουργός συμπεριφέρθηκε ως κοινός κομματάρχης. Τι θέση- στη δεινή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα- είχαν στο στόμα του οι συνεχείς επιθέσεις στο ΠΑΣΟΚ και στον αρχηγό του; Αν έχουμε γίνει Ισλανδία- έχουμε δηλαδή χρεοκοπήσει οικονομικά- και δεν το ξέρουμε, τότε χρειαζόμαστε εθνική ενότητα κι όχι πόλωση και μισαλλοδοξία. Για τους παρατηρητές της πολιτικής, πάντως, το ερώτημα μετά τη χθεσινοβραδινή περφόρμανς είναι αν ο Καραμανλής θα συσπειρώσει τους δικούς του γύρω του, όπως προφανώς ελπίζει, ή όλους τους άλλους εναντίον του. ΑΛΛΑ, ΒΕΒΑΙΑ, στην πολιτική, ο Θεός να σε φυλάει από αρχηγούς με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Υπάρχει, διεθνώς, παράδειγμα Πρωθυπουργού που καταδέχεται να ζητήσει «νωπή λαϊκή εντολή» για να πατάξει τη φοροδιαφυγή; Είναι εθνικό πολιτικό ζήτημα αυτό; Ή μήπως απλό διοικητικό θέμα; Άραγε πρέπει να ψηφίσουμε κυβέρνηση και για να σταματήσουμε να καιγόμαστε;

Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ εμφανίζεται να θέλει να σώσει την Ελλάδα. Ωστόσο, το θέμα είναι πώς θα σωθεί η Ελλάδα από αυτόν.