Οι σύμβουλοι

Δεν ξέρω ποιοι συμβουλεύουν τον Καραμανλή, αλλά όπως λέει ο θυμόσοφος λαός, «αν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς»…

Οι τύποι δεν παίζονται με τίποτα. Δεν τους έχει «κάτσει» επικοινωνιακά και πολιτικά ούτε μια από τις πρωτοβουλίες και η στρατηγική μοιάζει να είναι γι αυτούς λέξη άγνωστη. Τα πρώτα γκόλ έχουν έρθει από τα αποδυτήρια και τα υπόλοιπα τα έχουν βάλει μόνοι τους για να μην κουράζουν και τον Γιώργο.

Κόβει ο Παπανδρέου τον Πάχτα και είναι μαγκιά. Κόβει ο Καραμανλής τον Τσιτουρίδη και φαντάζει σαν εθνική προδοσία. Γιατί ρε μεγάλε; Τι έργο άφησε αυτός ο γίγαντας της πολιτικής σκηνής και έτριξαν τα θεμέλια της δημοκρατίας μας όταν του ξήλωσαν τα γαλόνια του λοχαγού; Το μόνο καλό που βρίσκω είναι ότι έριξε μερικές ψιλές στον Ζαγορίτη.

Αλλά βέβαια αυτά παθαίνεις όταν τη στρατηγική σου (;) την ορίζουν ο μόνιμα «χασογκόλης» Λούλης, ο «χτίστα όλα» Σουφλιάς, ο ανεκδιήγητος Αντώναρος, μερικοί «ποντικοί» του Μαξίμου και ο Κουμουτσάκος. Έτσι όπως το πάνε έχουν κάνει ήδη ήρωα τον Ρουσόπουλο ο οποίος όσο αντιπαθητικός και αν ήταν με το αλαζονικό ύφος της εξουσίας, κατάφερνε με τα γιουσουφάκια του και με τα πάρε – δώσε του με τα συγκροτήματα να κάνει τη δουλειά που έπρεπε για τον Καραμανλή. Σ' αυτούς εδώ έχει μείνει μόνο η αλαζονεία και μ' αυτήν ως εφόδιο το μόνο που μπορείς να προσδοκάς είναι να γλιτώσεις την πίσσα και τα πούπουλα.

Θυμάστε την περίπτωση της έρμης της Μαριέττας; Η πλειοψηφία των πολιτών συμφωνούσε με τις γενικές αρχές των αλλαγών που ήθελε να περάσει στην εκπαίδευση, συμφωνούσε με τη συνεχή αξιολόγηση των καθηγητών και των πανεπιστημίων, οι σύμβουλοί της όμως την οδήγησαν στη μετωπική σύγκρουση με τα ντουβάρια της δήθεν αριστερής αντίδρασης. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι και περισσότερο η ίδια που το βιώνει. Οι συμβουλάτορές της όμως αντί για χαρακίρι κάνουν ακόμα πολιτικές αναλύσεις για γέλια, φορούν πουκάμισα με τα αρχικά τους προφανώς για να μην τα χάσουν και παριστάνουν τους παράγοντες σε κάτι τελειωμένα λαμόγια των καφέ του Κολωνακίου, με το ίδιο τουπέ του πολλά βαρύ και τίποτα και την ίδια αλαζονεία που μόνο η κενότητα μπορεί να προκαλέσει ως επίκτητο.

Μ' αυτούς τους ανθρώπους, είσαι καταδικασμένος να αποτύχεις. Δε γίνεται να πηγαίνεις στη μάχη των εκλογών με το κόμμα σε κάτι απίθανους τύπους που είναι σα να βγήκαν από ταινία του '60 , με την κοινοβουλευτική σου ομάδα υπό τον Τραγάκη, με το Μαξίμου άδειο από στελέχη και με εκπρόσωπο που παρά τις αρχικές εντυπώσεις είναι (και αυτό είναι κατόρθωμα) χειρότερος κι από τον Αντώναρο και αντί επιχειρημάτων χρησιμοποιεί φτηνές εξυπνάδες τύπου Καρατζαφέρη.

Δε γίνεται να βγαίνουν τώρα τέως υπουργοί και να… κλαίνε ότι δεν τους υποστηρίζουν τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι, όταν για πεντέμισι χρόνια μίλαγαν μόνο στο Βήμα και το μόνο που κατάφεραν ήταν να αποκτήσει κάρτα εισόδου στην «Αθηναϊκή λέσχη» ο Χιώτης. Δε γίνεται να σπαράζουν τώρα για το λιγοστό κοινό των εφημερίδων που παραδοσιακά τους στηρίζουν, όταν διαχρονικά επιθυμούσαν τα έντυπα αυτά να απευθύνονται μόνο σε λοβοτομημένους οπαδούς, καθώς σε κάθε κριτική ζητούσαν την απόλυση των συντακτών και μιλούσαν για «βρώμικο ενδοπαραταξιακό πόλεμο».

Στη «θεία κωμωδία» του Δάντη οι εσκεμμένα κακοί σύμβουλοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε φλόγες στους τελευταίους κύκλους της κόλασης. Για τους χαζούς συμβούλους δεν έχω διαβάσει τίποτα σχετικό στη λογοτεχνία, στην πραγματική ζωή όμως περνούν ζωή χαρισάμενη ενώ στέλνουν να παλέψει με τις φλόγες, στην κόλαση της ήττας, αυτόν που τους επέλεξε…

Γ.Γ.