Τώρα, επιτέλους, δεν θα τον ενοχλεί κανείς

Ζαγάρι σκέτο...

Ερώτηση κρίσεως:

Πόσο μαλάκας, άχρηστος, τσουτσουνοχτύπης πρέπει να είσαι για να μην καταφέρεις να εκλεγείς όταν ελέγχεις όλο τον κομματικό μηχανισμό, τις τοπικές και Νομαρχιακές επιτροπές, όταν είσαι ο Γραμματέας του κόμματος;
Μεγάλο πολιτικό μυαλό το παλικάρι.

Ούτε λεπτό...

Οι γιορτές και τα πανηγύρια στην Ελλάδα είθισται να κρατούν καμιά δεκαπενταριά ημέρες. Ο «καημένος» ο Γιώργης όμως παρά το ανεπανάληπτο πέος που έριξε στον καταλληλότερο δεν μπορεί να το χαρεί ούτε λεπτό! Ξέρει καλά πως θα αρχίσει η γκρίνια και η κριτική από αύριο κιόλας που θα παρουσιάσει την κυβέρνησή του. Ξέρει επίσης, και αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσει ούτε λεπτό, ότι θα πέσει με μεγαλύτερο πάταγο και πολύ πιο γρήγορα από τον μπουχέσα αν διαψεύσει τις ελπίδες των ψηφοφόρων ότι είναι αυτός που θα οδηγήσει τη χώρα στη νέα μεταπολίτευση.

Άντε, και καλή τύχη μάγκες

Γ.Γ.

10 μονάδες!

Στέφανος Τζουμάκας: Κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται

Συνέντευξη στην Παναγιώτα Μπίτσικα
(ΒΗΜΑ)
Η ανάπτυξη, η αναδιανομή του πλούτου και το δίκαιο φορολογικό σύστημα αποτελούν, σύμφωνα με τον κ. Στ. Τζουμάκα, υποψήφιο βουλευτή της Β΄ Αθηνών του ΠαΣοΚ, τον κορμό της εναλλακτικής λύσης για να βγει ο τόπος από την κρίση. Χαρακτηρίζει κινδυνολογία την εμμονή της ΝΔ μόνο στο πρόβλημα του δημοσίου χρέους και ελλείμματος, θυμίζοντας ότι όλες οι χώρες δανείζονται, «σημασία έχει να έχουν σχέδιο και σωστή δημοσιονομική πολιτική και όχι κυβερνήσεις που δεν μπορούν να εισπράξουν ούτε τον ΦΠΑ». Και πιστεύει ότι «την αλλαγή θα τη φέρουμε ξανά από τον Νότο, και θα έρθει και η σειρά τόσο της κυρίαςΜέρκελ όσο και του κ. Σαρκοζί».

- Εχετε δηλώσει κατ΄ επανάληψη ότι η οικονομία και η αγορά έχουν κυριαρχήσει στα πράγματα της Ελλάδας. Ποιες θεωρείτε προϋποθέσεις για να κυριαρχήσουν η πολιτική και η κοινωνία;

«Πρώτη προϋπόθεση να αλλάξει κυβέρνηση η χώρα. Η νέα κυβέρνηση θα έχει μια συνολική οικονομική πολιτική. Κυρίαρχη πολιτική θα είναι η ανάπτυξη, δευτερεύουσα η διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης. Οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν ήδη τοποθετηθεί υπέρ της ανάπτυξης, των επενδύσεων, της παραγωγής και των θέσεων εργασίας. Οι συντηρητικές δυνάμεις συνεχίζουν να μιλούν μόνο για το χρέος και το έλλειμμα. Η οικονομία μετρείται με τριάντα και πλέον δείκτες και όχι μόνο με το χρέος και το έλλειμμα. Γέμισε η χώρα από μικρούς Αλμού νια, όταν είμαστε η τελευταία χώρα σε εξαγωγές και έχουμε μηδενικούς ρυθμούς ανάπτυξης, από την πέμπτη θέση που είχαμε».

- Υπάρχει μία φωτογραφία στην ιστοσελίδα σας με ένα σύνθημα γραμμένο σε τοίχο: «Κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται». Ποια λάθη του δεν πρέπει να ξεχάσει το ΠαΣοΚ για να μην τα επαναλάβει;

«Οι κυβερνήσεις του ΠαΣοΚ καθόριζαν τις πολιτικές με βάση τις ηγετικές ομάδες που κυριαρχούσαν, τόσο στην ηγεσία του κόμματος όσο και στην ηγεσία της κυβέρνησης. Η θεωρία των λαθών δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ανάλογα με το σχέδιο της εκάστοτε ηγεσίας εφαρμόζονται αντίστοιχες πολιτικές, αντίστοιχες προτεραιότητες και μέτρα πολιτικής. Χρειαζόμαστε αυτονομία στην πολιτική και όχι τηλεπεριφέρειες και τηλεβουλευτές, χρειαζόμαστε αποκέντρωση και νέο μοντέλο ανάπτυξης, βιώσιμης και αειφόρου».

- Πού θα βρείτε τα χρήματα για την υλοποίηση του σχεδίου σας για την έξοδο από την κρίση; Φορολόγηση, δανεισμός ή κάποια άλλη πηγή εσόδων;

«Για να βρει κανείς χρήματα ή πρέπει να έχει ανάπτυξη και να παράγει πλούτο ή να έχει σωστό φορολογικό σύστημα που θα αποδίδει πόρους ή θα διαθέτει τράπεζα και νόμισμα για την εξοικονόμηση χρημάτων. Εμείς θέλουμε έναν συνδυασμό ανάπτυξης και δίκαιης φορολόγησης. Και όσον αφορά το ευρώ και το χρέος της χώρας, έχουμε τη δυνατότητα για μια νέα διαπραγμάτευση. Ολες οι χώρες δανείζονται, σημασία έχει να έχουν σχέδιο και σωστή δημοσιονομική πολιτική και όχι κυβερνήσεις που δεν μπορούν να εισπράξουν ούτε τον ΦΠΑ». - Ζητώντας σταυρό ως υποψήφιος, ποια υπόσχεση δίνετε για την επόμενη ημέρα εφόσον εκλεγείτε βουλευτής;

«Επιμονή σε μια προοδευτική και δημοκρατική πολιτική. Για τη χώρα, για την Ευρώπη και σε διεθνή κλίμακα. Το 2008 ο πλούτος της πραγματικής οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο ήταν 60 τρισ. δολάρια και ο χάρτινος πλούτος ήταν 520 τρισ. δολάρια. Δηλαδή, η μεγαλύτερη οικονομική, πολιτική και κοινωνική απάτη στην έναρξη του 21ου αιώνα. Ως αποτέλεσμα της στρατηγικής του νεοφιλελευθερισμού, της αυτορρύθμισης στην οικονομία, στις αγορές και στην εργασία. Την αλλαγή θα τη φέρουμε ξανά από τον Νότο, και θα έρθει και η σειρά τόσο της κυρίας Μέρκελ όσο και του κ. Σαρκοζί».

Γιατί ψηφίζουμε ΠΑΣΟΚ

Κράτησα τη ζωή μου

στο αριστερό σου χέρι. . .

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ (Μυθιστόρημα)

Του Κώστα Γερονικολού

Σε λίγες ώρες εκατομμύρια Έλληνες θα αποφασίσουν, με την ψήφο τους, ποιά θα είναι η πορεία της χώρας, αλλά και η δική τους τύχη, από την ερχόμενη Δευτέρα και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αν τηρηθούν οι Συνταγματικές επιταγές. Οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά στον κάθε Έλληνα πολίτη είναι μόνο δύο κι ας εκφράζουν διαφορετικές απόψεις τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς, καθώς κι αυτό του ακροδεξιού αμοραλισμού.

Με απλά λόγια είτε θα συνεχιστεί ο πολιτικός, ηθικός και οικονομικός κατήφορος, στον οποίο μας σπρώχνει έξι χρόνια τώρα η "νέα διακυβέρνηση" της Δεξιάς, υπό τον Κώστα Καραμανλή είτε θα προσπαθήσουμε να βγούμε από το τέλμα της εθνικής μιζέριας, υπερψηφίζοντας το όραμα που μας προσφέρει σήμερα το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου.

Αυτή την τόσο κρίσιμη για το μέλλον της πατρίδας μας, αλλά και για την ίδια τη ζωή του κάθε πολίτη και των παιδιών του, ερχόμαστε να ζητήσουμε από τον κάθε δημοκράτη να αφήσει πίσω κάθε προκατάληψη, πικρία, παράπονο, μικροσυμφέρον και να δώσει την ψήφο του στην ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα. Μια Ελλάδα στην οποία θα ξανανθίσει το χαμόγελο στα χείλη του εργαζόμενου, του συνταξιούχου, του μικρομεσαίου επιχειρηματία, του παιδιού και της μάνας του.

Μια Ελλάδα που θα βγεί από τον εργασιακό Μεσαίωνα, στον οποίο έχει καταδικάσει τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων τα τελευταία έξι χρόνια η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Μια Ελλάδα που θα βγει από την απομόνωση και θα υψώσει το ανάστημα της στα διεθνή φόρα. Θα προασπίσει με κάθε μέσον τα εθνικά της δίκαια και κάθε σπιθαμή του εδάφους της.

Μια Ελλάδα που θα επαναφέρει την αξιοπρέπεια του κάθε πολίτη και θα εμποδίσει τη φαλκίδευση των ατομικών του ελευθεριών από τους κάθε λογής ηλεκτρονικούς "μεγάλους αδελφούς", που ήδη το κράτος της Δεξιάς έχει στήσει, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και στα περισσότερα άλλα αστικά κέντρα.

Γι αυτά και πολλά άλλα, σας καλούμε να ψηφίσετε, όπως κι εμείς, το ΠΑΣΟΚ.

Καλά θα πείτε και με το δίκιο σας, την προτροπή αυτή, που δεν απέχει και πολύ από τα όσα μας λένε από τα μπαλκόνια οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, μας την απευθύνουν κάποια κομματόσκυλα, κρυμμένα πίσω από την ανωνυμία κάποιου μπλόγκ και ψαρεύοντας στα θολά νερά.

Όχι, δεν είναι έτσι. Πρώτον το άρθρο υπογράφεται και ο καθένας μπορεί εύκολα να πληροφορηθεί το ποιόν του συντάκτη του, το παρελθόν και το παρόν του. Κι αυτός σας επιβεβαιώνει, ότι τόσο ό ίδιος, όσο και οι υπόλοιποι σύντροφοι του, που σας απευθύνουν αυτή την προεκλογική έκκληση, δεν είναι οργανωμένα μέλη του ΠΑΣΟΚ, ούτε έχουν την οποιαδήποτε σχέση με υποψηφίους του Κινήματος και πολύ περισσότερο δεν αποσκοπούν σε ιδιοτελή οφέλη από τη διαφαινόμενη εκλογική επικράτηση του.

Τότε, θ' αναρωτηθείτε, τι σας κόφτει και βγαίνετε να μας πείσετε να δώσουμε την ψήφο μας στο ΠΑΣΟΚ?

Ευτυχώς, αγαπητοί φίλοι, υπάρχουν ακόμα σ' αυτή τη χώρα, που τα τελευταία χρόνια έχει καθαγιασθεί το ΕΓΩ και θεοποιηθεί η ιδιοτέλεια, άνθρωποι που γαλουχήθηκαν ακόμα και να θυσιάζονται για το γενικό συμφέρον και να αγωνίζονται όχι για τον εαυτό τους, αλλά για το κοινωνικό σύνολο. Έτσι έκρινε ο καθένας από τη σκοπιά του και όλοι μαζί, σαν σύνολο, ότι πρέπει να "μιλήσουμε", γιατί μας έχουν φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι του κακού. Η χώρα, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας κινδυνεύουν να χάσουν το μέλλον τους. Για πρώτη φορά από την απελευθέρωση της Ελλάδας, στα 1828, η επόμενη γενιά θα ζήσει κάτω από χειρότερες συνθήκες απ αυτές των πατεράδων τους. Κανείς δεν γνωρίζει αν τα παιδιά μας θα φτάσουν να πάρουν σύνταξη, πριν πεθάνουν και αν το ύψος της θα τους επιτρέπει μια αξιοπρεπή επιβίωση. Τα Νοσοκομεία έχουν διαλυθεί και αν δεν διαθέτεις γερό κομπόδεμα, παίρνεις την άγουσα για την Αχερουσία. Η ανασφάλεια έχει χτυπήσει κόκκινο, καθώς η κομματικοποίηση και η αναρρίχηση στις ηγετικές θέσεις της ΕΛΑΣ κομματικών εγκαθέτων έχει διαλύσει τα Σώματα Ασφάλειας. Τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο. Κουμπάροι και άνθρωποι του στενού περιβάλλοντος του ίδιου του πρωθυπουργού έχουν επιπέσει και ροκανίζουν, όχι μόνο τη δημόσια περιουσία, αλλά κι αυτά ακόμα τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων.

Δεν πάει άλλο. Διώξτε τους, οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι.

Σοσιαλδημοκρατία ή βαρβαρότητα

Στων αδελφών τη μοιρασιά

μας έπεσ' ο κλήρος ο λειψός

η πετροκόλλητη σαγή

και το ζακόνι των φιδιών

ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ (Άξιον Εστί)

Του Κώστα Γερονικολού

Η επικοινωνιακή ομάδα του ΠΑΣΟΚ απέφυγε να χρησιμοποιήσει, σε αντίθεση με τις Ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου, το επιχείρημα "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" σ' αυτή την προεκλογική μάχη. Ίσως γιατί δεν κατόρθωσαν ο Πρόεδρος και τα στελέχη του Κινήματος να το " περάσουν" στα πλατειά λαϊκά στρώματα, αλλά ίσως και γιατί φοβήθηκαν ότι η επαναφορά του θα έδινε την αφορμή για μια προσπάθεια επανασυσπείρωσης της λαϊκής βάσης της Νέας Δημοκρατίας. Προσπάθησαν, οπωσδήποτε, χωρίς να προκαλέσουν και με άλλα λόγια να το περάσουν στον Έλληνα πολίτη και κυρίως στους εργαζόμενους και τους μικροσυνταξιούχους, αποφεύγοντας , αυτή τη φορά τη χρήση "επικίνδυνων", για τα σημερινά δεδομένα, ορολογιών, όπως "Σοσιαλισμός, Βαρβαρότητα, κόκκινη Ρόζα, Σπαρτακιστές, κοινωνική επανάσταση". Είναι, βλέπεις, και το πως θα εκτιμήσουν κάτι τέτοιες αναφορές οι παιδονόμοι των Βρυξελλών. Ο άθλιος πράκτορας του τραπεζοπιστωτικού και πολυεθνικού κεφαλαίου Μπαρόζο και ο θλιβερός απολογητής της εξαθλίωσης των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, "πούρος Σοσιαλιστής" Άλμούνια.

Ας μη γελιόμαστε, σ' αυτή την εκλογική αναμέτρηση δεν κρίνεται το ύψος του εξωτερικού δανεισμού ή το ποσοστό του δημοσιονομικού ελλείμματος. Αυτά προϋπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και στην ελληνική και τις άλλες οικονομίες και η ζωή θα συνεχίζεται. Κι ας αφήσουν οι απολογητές των Μάαστριχτ και των άλλων νεοφιλελεύθερων δογμάτων τα κροκοδείλια δάκρυα. Η όλη τους λογική αποσκοπεί στην ακόμα παραπέρα συρρίκνωση των λαϊκών εισοδημάτων, στην εξαθλίωση των εργαζόμενων και των συνταξιούχων και στη μεγιστοποίηση των κερδών του αδηφάγου κεφαλαίου.

Θυμάμαι ότι πρέπει να ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '90, που ο Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, παραβρέθηκε σε μια φιλική σύναξη κι εκεί, ανάμεσα τυρού και αχλαδίου , που λένε, η συζήτηση στράφηκε σε θέματα διεθνούς οικονομικής πολιτικής. Τότε ήταν που άκουσα για πρώτη φορά να κάνει αναφορά στη θεωρία της κοινωνίας των δύο τρίτων. Κάτω από τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την ασυδοσία του διεθνούς κεφαλαίου, η παγκοσμιοποίηση των διεθνών οικονομιών θα δημιουργήσει νέα πολιτικοοικονομικά δεδομένα. Η νέα τάξη πραγμάτων, υποστήριζε, τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου, θα οδηγήσει στην κατάρρευση των κατεστημένων πολιτικοκοινωνικών δομών και στην οικονομική και κοινωνική περιθωριοποίηση των δύο τρίτων του ενεργού πληθυσμού, ο οποίος θα εξαναγκαστεί να βιώνει κάτω από τα αποδεκτά όρια της φτώχειας. Ενώ το υπόλοιπο ένα τρίτο θα απομυζά τον πλούτο και χρόνο με το χρόνο θα διευρύνει δραματικά την ανισοκατανομή προς όφελος του.

Για να πω την αλήθεια, αφού δεν είμαι και τόσο δυνατός στα οικονομικά, σκέφτηκα, τότε, ότι ο "Γέρος" είχε ψιλορετάρει και μιλούσε για εντελώς θεωρητικά και εξωπραγματικά πράγματα. Σε μια εποχή που η ευδαιμονία κυριαρχούσε στην ελληνική κοινωνία, κάτι τέτοιες "προφητείες" αντηχούσαν περίεργα στ' αυτιά μας.

Πέρασαν τα χρόνια κι ήρθαν αλλοτινοί καιροί.

Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, το κακό αβγάταινε. Πρώτα ήρθαν τα συνεχή και αλλεπάλληλα χρόνια λιτότητας και καταβαράθρωσης του εισοδήματος των εργαζομένων και των συνταξιούχων, με παράλληλη εκτίναξη στα ύψη του κόστους διαβίωσης. Η ακρίβεια, ακόμα και στα είδη πρώτης ανάγκης, όπως είναι τα τρόφιμα, αλλά και στις υπηρεσίες υγείας και παιδείας, πήρε ανεξέλεγκτη μορφή και οδήγησε στη φτώχεια και τη μιζέρια την πλειοψηφία των ελληνικών οικογενειών.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ακολούθησε η βαρβαρότητα του εργασιακού Μεσαίωνα.

Ο, τι με κόπο, πόνο, αγώνες και πολύ αίμα είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι στη διάρκεια του 20ου αιώνα, σωριάστηκαν σε ερείπια.

Καταργήθηκαν, με ντιρεκτίβες, αμφιλεγόμενες αποφάσεις και ψηφίσματα αυτού ακόμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η 8ωρη εργασία, η εβδομάδα των 38 ωρών, η υποχρεωτική ασφάλιση των εργαζομένων, η 35ετία εργασίας, με αύξηση των ορίων ηλικίας για αποχώρηση από την εργασία, η προστασία της μητρότητας, η θεσμοθέτηση της 4ωρης και στην πράξη ανασφάλιστης εργασίας, το δουλοκτητικό καθεστώς της ενοικιαζόμενης εργασίας, το μπλοκάκι προσφοράς εργασίας χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα του εργαζόμενου και το άκρον άωτον η χειραγώγηση των νέων ανθρώπων που βγαίνουν στην αγορά εργασίας με τα περίφημα προγράμματα "στέιτζ".

Η πλήρης κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και κάθε έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης.

Την ίδια ώρα τα κέρδη των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, καθώς και του χρηματοπιστωτικού συστήματος εκτινάζονται στα ύψη και στο Χρηματιστήριο της Αθήνας οι κερδοσκόποι, οι αεριτζήδες και τα λαμόγια της λεγόμενης "ελεύθερης οικονομίας", ανοίγουν σαμπάνιες στην υγεία των κορόιδων.

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται το αληθινό διακύβευμα των μεθαυριανών εκλογών. Είναι αποφασισμένος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να τερματίσει την κατηφορική πορεία προς τη Βαρβαρότητα. Να θέσει τέρμα στον εργασιακό Μεσαίωνα; Είναι διατεθειμένος να αντιπαραταχθεί στους Ευρωπαίους και ντόπιους απολογητές της λογικής της "ελεύθερης αγοράς";

Και για να είμαστε αντικειμενικοί, ο κατήφορος προς τη βαρβαρότητα του εργασιακού Μεσαίωνα, δεν ξεκίνησε από τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας του Κώστα Καραμανλή. Είχαν προηγηθεί τα φυντάνια της τελευταίας εκσυγχρονιστικής περιόδου της κυβέρνησης του αλήστου μνήμης Κώστα Σημίτη. Όταν ήλθαν οι Νεοδημοκράτες παρέλαβαν τη σκυτάλη, από τους Γιάννους, Χριστοδουλάκηδες κι άλλους εχθρούς του λαού και δεν άφησαν τίποτα όρθιο.

Σε ανύποπτο, ως προς τις σημερινές συγκυρίες, χρόνο ο Γιώργος Παπανδρέου έδειξε ότι κατέχει το πρόβλημα και θέλει να το αναδείξει και να προσπαθήσει , τουλάχιστον, να σταματήσει τον κατήφορο προς τον εργασιακό Μεσαίωνα και τον εκβαρβαρισμό της κοινωνίας μας.

Μπορεί το σύνθημα "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" να τέθηκε για λόγους προεκλογικών σκοπιμοτήτων στο περιθώριο, τα πραγματικά, όμως, προβλήματα που έχει δημιουργήσει στην ελληνική κοινωνία η προσπάθεια εκβαρβαρισμού των κοινωνικών σχέσεων που διέπουν τον ιστό της χώρας μας, αναδείχθηκαν τόσο από τον Γιώργο Παπανδρέου, όσο και από τους στενούς συνεργάτες του, που από μεθαύριο θα κληθούν να κυβερνήσουν τον τόπο.

Βέβαια, για να κρατήσουμε και κάποια στοιχεία ρεαλισμού, αφού ο όρος" Σοσιαλισμός" από χρόνια τώρα κινείται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, καλό είναι να μεταλλάξουμε τη ρήση της Ρόζας Λούξεμπουργκ και να την αποδώσουμε στα νεοελληνικά ως :

"Σοσιαλδημοκρατία ή Βαρβαρότητα"?

Κάτω απ' αυτές τις προϋποθέσεις, κάτι πιο χειροπιαστό μπορεί να προκύψει. . . .

Επιχείρηση "βερμούδα"

http://mementumvivere.blogspot.com/2009/09/blog-post_8652.html

Ολοκληρώθηκαν με επιτυχία οι προεκλογικές συλλήψεις νεαρών τρομοκρατών από κουκουλοφόρους αστυνομικούς. Με μια κίνηση ματ η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ προσφέρει ένα τελευταίο δώρο στους σεναριογράφους επιθεωρήσεων. Συγκεκριμένα σύμφωνα με το δελτίο τύπου της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας οι αστυνομικοί τουλάχιστον 3 μήνες πριν άρχιζαν να συχνάζουν πέριξ της πλατείας στο Γκάζι μεταμφιεσμένοι σαν άνθρωποι φορώντας σανδάλια και βερμούδες. Μερικοί μάλιστα τόλμησαν να τα συνδυάσουν με T-shirt με την στάμπα του Che. Αμέσως ανυποψίαστοι τρομοκράτες τους έπιασαν φίλους και άρχισαν να κουβεντιάζουν ανταλλάσοντας συνταγές μαγειρικής. Την προσοχή των αστυνομικών τράβηξε όμως ένας νεαρός που επέμενε να συζητά για μαγειρευτά κατσαρόλας μέσα στο κατακαλόκαιρο. Οι αστυνομικοί κατάλαβαν ότι χτύπησαν φλέβα όταν ο ίδιος νεαρός τους εξομολογήθηκε ότι προτιμάει να μαγειρεύει στο γκάζι και όχι σε ηλεκτρική κουζίνα.

Η έκρηξη μιας κατσαρόλας έξω από το διαμέρισμα της υποψήφιας βουλευτού με το ΠΑΣΟΚ κ. Λούκα Κατσέλη λίγες μέρες πριν προβλημάτισε τους αστυνομικούς καθώς πρώτη φορά τους ξανασυμβαίνει κάτι τέτοιο. Ευθύς αμέσως ενημερώθηκε ο υπουργός δημοσίας τάξης Χ. Μαρκογιαννάκης που έδωσε και το πράσινο φως να προχωρήσουν σε συλλήψεις άμεσα καθώς η δημοσκοπική κατρακύλα του κυβερνόντος κόμματος αποτελεί ήδη case study σε πανεπιστήμια πολιτικών επιστημών της υφηλίου.

Γνωστή μαγείρισσα που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία της ενημέρωσε με δελτίου τύπου ότι από δω και στο εξής θα διαθέτει αντιεκρηκτικές κατσαρόλες και τηγάνια από τα καταστήματα της ενώ ο υπουργός δικαιοσύνης Νίκος Δενδιας ξεκαθάρισε ότι η κυβέρνηση δεν προτίθεται να ποινικοποιήσει το κοκκινιστό μοσχαράκι κατσαρόλας.

Πάμε...

Φοβού τους Δαναούς

Έφτασαν ντυμένοι "φίλοι"

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου. . .

ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ (Άξιον Εστί)

Η προσπάθεια της ναυαρχίδας του Συγκροτήματος Λαμπράκη να εκμεταλλευτεί τη δημοσίευση άρθρου του Γιώργου Παπανδρέου στο " Βήμα της Κυριακής", προσδίδοντας στην "προσφορά" του σχεδόν μεταφυσικές διαστάσεις, δημιουργεί μεγάλα ερωτηματικά σε όσους "γνωρίζουν" πρόσωπα και πράγματα.

Κατ' αρχήν ο χουντογενής και διαχειριστής της περιουσίας του αρχιπραξικοπηματία Ν. Μακαρέζου, δημοσιογράφος κατά καιρούς, επιχειρηματίας σε άλλους και το παιδί για τα θελήματα του ιδιοκτήτη της ALΡΗΑ BANK Γιάννη Κωστόπουλου, ο οποίος του κρατά ενέχυρο τις μετοχές του ΔΟΛ, για το δάνειο των πενήντα εκατομμυρίων Ευρώ και βάλε, που του έδωσε για να γίνει το "αφεντικό" στο Συγκρότημα, Σταύρος Ψυχάρης μέχρι πριν μερικές εβδομάδες "έλουζε" με τα χειρότερα επίθετα, όχι βέβαια από τις στήλες των εφημερίδων που διαφεντεύει, αλλά διά ζώσης, το Γιώργο Παπανδρέου. Όντας δε ο αρχιερέας της διαπλοκής στο χώρο του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου, κατηύθυνε ανάλογα τους διάφορους Κουρήδες, Καραγιάννηδες, Μάστορες και λοιπούς μικρούς και μεγαλύτερους απατεώνες που λυμαίνονται το χώρο της ενημέρωσης.

Από κοντά ο κλόουν της ελληνικής δημοσιογραφίας Γιάννης Πρετεντέρης. Για τη σοβαρότητα του ανθρώπου αρκεί να αναφερθεί ότι νεοπροσληφθείς στο Συγκρότημα, στις αρχές της 10ετίας του '90, εν μια νυκτί, όταν πληροφορήθηκε ότι ο τότε διευθυντής του στο "ΒΗΜΑ" Σταύρος Ψυχάρης ήταν φανατικός οπαδός του Παναθηναϊκού, αποκήρυξε τον Ολυμπιακό, του οποίου ήταν μέχρι τότε οπαδός και έγινε φαν της Θύρας 13, φθάνοντας μέχρι του σημείου να εκτοξεύει μπουκάλια εναντίον των πρώην ινδαλμάτων του, για να εξασφαλίσει την ευαρέσκεια του αφεντικού του.

Καταλαβαίνετε, τώρα, σε ποιά μυαλά και "ποδάρια" έχει ανατεθεί η "ενημέρωση" και ποδηγέτηση του ελληνικού λαού.

Μέχρι και πριν λίγες μέρες έβγαινε ο βαρύγδουπος σχολιαστής του MEGA και κατακεραύνωνε το ΠΑΣΟΚ και το Γιώργο Παπανδρέου για τη φορολογική επίθεση, που θα εξαπολύσουν εναντίον της μεσαίας τάξης, στην οποία συμπεριλαμβάνει και τον εαυτό του, αν και τα εισοδήματα του ξεπερνούν κατά πολύ κι αυτά ακόμη τα διακόσια χιλιάρικα το χρόνο.

Αυτοί, λοιπόν οι άνθρωποι και ό, τι εκπροσωπούν, έχουν εξαπολύσει τα τελευταία 24ωρα μια επίθεση φιλίας προς το ΠΑΣΟΚ και το Γιώργο Παπανδρέου, που κατά την ταπεινή μου άποψη, τίποτα το καλό δεν υποκρύπτει.

Με άλλα λόγια, αφού δεν μπορούν αυτή τη στιγμή να επέμβουν στις καταλυτικές διεργασίες που συντελούνται στο χώρο της λαϊκής βούλησης, προσπαθούν να εξασφαλίσουν κάποιες δυνατότητες πολιτικής ποδηγέτησης του πρωθυπουργού, που θα προκύψει από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου και της κυβέρνησης του.

Μια δοκιμασμένη τακτική που διαχρονικά ακολουθεί το συγκεκριμένο Συγκρότημα, ανεξάρτητα από τον επικεφαλής του. Είτε ο Δημήτρης, είτε ο Χρήστος Λαμπράκης είτε το παιδί για όλες τις βρόμικες δουλειές, Σταύρος Ψυχάρης.

Με αφορμή όλες αυτές τις σκέψεις και επιφυλάξεις μου, αποφάσισα σήμερα να αποκαλύψω ένα ντοκουμέντο, το οποίο δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας και είναι ενδεικτικό του ρόλου που παίζει διαχρονικά στη διαμόρφωση της πολιτικής και όχι μόνο ζωής της χώρας μας, αλλά και των στενά υποτελειακών σχέσεων που διατηρεί με τον "συμμαχικό παράγοντα", το Δημοσιογραφικό Συγκρότημα Λαμπράκη.

Το Σεπτέμβρη του 1993, όταν, όπως και σήμερα, καλή ώρα, έκλεινε η γαλάζια παρένθεση διακυβέρνησης της χώρας, από τη συμμορία Μητσοτάκη-Κατσίκη, το ΠΑΣΟΚ, κάτω από την ηγεσία του Ανδρέα Παπανδρέου, κάλπαζε όχι μόνο προς την εκλογική νίκη, αλλά για ένα πραγματικό θρίαμβο, ανάλογο εκείνου του 1981.

Οι σχέσεις, τότε, του Ανδρέα Παπανδρέου με το Συγκρότημα ήταν κάτι περισσότερο από ψυχρές και παρά το γεγονός ότι ο Χρήστος Λαμπράκης, όπως και οι άλλοι εκδότες του λεγόμενου "δημοκρατικού Τύπου", Γιώργος Μπόμπολας και Κίτσος Τεγόπουλος, με τις καταθέσεις τους στο Ειδικό Δικαστήριο είχαν συντελέσει στην κονιορτοποίηση του κατηγορητηρίου κατά του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, για ανάμιξη του στο σκάνδαλο Κοσκωτά, οι δίαυλοι με τη Χρήστου Λαδά ήταν ερμητικά κλειστοί. Το μόνο σημείο επαφής ήταν κάποιες αραιές τηλεφωνικές συνομιλίες του Ανδρέα με τον τότε διευθυντή των "Νέων" Λέοντα Καραπαναγιώτη, με τον οποίο διατηρούσε κάποιες σχέσεις απλής γνωριμίας από την προπολεμική περίοδο.

Και ξαφνικά, καμιά δεκαπενταριά ημέρες πριν τις εκλογές, που έγιναν στις 10 Οκτωβρίου, ο Ανδρέας και η σύζυγος του Δήμητρα, κλήθηκαν για γεύμα στο σπίτι του Λέοντα Καραπαναγιώτη, στην οδό Στησιχόρου, δίπλα στην πλατεία Ρηγίλλης. Ο Παπανδρέου συζήτησε με τους στενούς συνεργάτες του τη σκοπιμότητα της πρόσκλησης αυτής και αποφάσισε να την αποδεχτεί. Το γεύμα πραγματοποιήθηκε και εκτός από τα ζεύγη Καραπαναγιώτη και Παπανδρέου, παραβρέθηκαν και κάποια κορυφαία στελέχη του ΔΟΛ, με προεξάρχοντα το γνωστό μας Σταύρο Ψυχάρη. Ποιοί άλλοι παραβρέθηκαν και το τι συζητήθηκε δεν το γνωρίζω και ούτε μπορώ να πω κάτι, αφού δεν ήμουν παρών.

Αυτό που πολύ καλά γνωρίζω είναι ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου αποχώρησε από την οικία Καραπαναγιώτη σε έξαλλη κατάσταση και συγκάλεσε, εκτάκτως για την άλλη μέρα το πρωί το Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ.

Εκεί, έκπληκτα τα μέλη του κορυφαίου κομματικού οργάνου, άκουσαν από τον Πρόεδρο του Κινήματος να τους εξιστορεί τον πρωτοφανή εκβιασμό που υπέστη από τον Ψυχάρη και τους συν αυτώ. Μεταξύ των άλλων του ζητήθηκε να ρίξει το ΠΑΣΟΚ τους προεκλογικούς τόνους του και να προσπαθήσει η ηγεσία του να μην εξασφαλίσει πάνω από 170 βουλευτικές έδρες, γιατί "οι Αμερικάνοι και οι παραγωγικές τάξεις" επιθυμούν μια αυτοδύναμη ισχυρή κυβέρνηση, αλλά όχι και παντοδύναμη, που δεν θα ελέγχεται από τον "συμμαχικό παράγοντα". Του διαμηνύθηκε, επίσης, ότι μετά τη λήξη της θητείας του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, έπρεπε να αποφύγει πειραματισμούς τύπου Σαρτζετάκη και να υποστηρίξει μια υποψηφιότητα που θα εξασφάλιζε τη σύμφωνη γνώμη και ψήφο και της Νέας Δημοκρατίας και η οποία θα προερχόταν οπωσδήποτε από το συντηρητικό χώρο.

Τέλος, του είχαν επισημάνει πως έπρεπε να κλείσει τα τριτοκοσμικά ανοίγματα, που είχαν διακρίνει τη διακυβέρνηση του στην πρώτη οκταετία, γιατί "οι καιροί έχουν πλέον αλλάξει και ο συμμαχικός παράγοντας δεν διαθέτει την πολυτέλεια να διατηρεί στους κόλπους του αιρετικές φωνές και πρακτικές" και να αποφύγει να τοποθετήσει στην κυβέρνηση πρόσωπα, τα οποία έχουν ενοχλήσει στο παρελθόν, με την πολιτική και τις απόψεις τους, τους αμερικανούς και τις κατεστημένες αξίες.

Κάποια μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ, μετά τις αποκαλύψεις του Ανδρέα, ζήτησαν να καταγγελθούν δημόσια οι εκβιαστικές απειλές, για να μάθει ο λαός το τι τεκταίνεται στο παρασκήνιο, αλλά οι ψυχραιμότεροι, καθώς και ο Παπανδρέου, εκτίμησαν πως έπρεπε να αποφευχθεί μια ολομέτωπη σύγκρουση με τα ξένα και ντόπια συμφέροντα, ελάχιστες ημέρες πριν τη διεξαγωγή των εκλογών. Και το πράγμα έμεινε εκεί.

Ας επανέλθουμε στο σήμερα. Γνωρίζει και η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τέτοιου είδους εκβιασμούς? Προσωπικά δεν το γνωρίζω και το απεύχομαι, αλλά διατηρώ και τις επιφυλάξεις μου, γιατί όλος αυτός ο εσμός των ξένων και ντόπιων συμφερόντων πάντα την ίδια τακτική ακολουθεί και από τα ίδια κανάλια διοχετεύει τις μεθοδεύσεις του.

Το μόνο που έχω να πω στο Γιώργο Παπανδρέου είναι:

Φοβού τους Δαναούς

και δώρα φέροντες. . .

Κώστας Γερονικολός

Δύο πολιτικοί, μία ψήφος

Γρηγόρης Νικολόπουλος | από το Βήμα

Σε λίγες ημέρες θα κληθούμε να ψηφίσουμε έναν πρωθυπουργό. Οι επιλογές (για πρωθυπουργό, όχι για ψήφο) είναι δύο: Καραμανλής και Παπανδρέου. Τις πολιτικές διαφορές τους όλοι λίγο πολύ τις ξέρουμε. Ας δούμε και τις διαφορές στις προσωπικότητές τους.

Ο κ. Καραμανλής είναι ένας κλασικός έλληνας πολιτικός. Πίνει πολύ, τρώει πολύ, είναι χωρατατζής, θα τον δούμε στα σουβλατζίδικα να κατηγορεί τους νταβατζήδες, είναι ο χαρακτηριστικός τύπος που διαπιστώνει τα κακώς κείμενα και λέει στο καφενείο «Ε ρε και να ήμουνα εγώ πρωθυπουργός, να δεις τι θα έκανα». Αποφεύγει να ταξιδεύει και προτιμά να «αράξει» στη Ραφήνα με ένα ουζάκι, παρά να τρέχει στις διεθνείς συσκέψεις. Ωραίος τύπος για παρέα, αλλά κάνει κακές παρέες όπως αποδείχτηκε από τα σκάνδαλα στα οποία έχουν εμπλακεί όλοι οι προσωπικοί του φίλοι.

Ο κ. Παπανδρέου είναι εντελώς διαφορετική περίπτωση. Δεν τρώει πολύ, δεν πίνει καθόλου, δεν λέει ανέκδοτα. Προτιμά να κολυμπήσει δύο φορές τον γύρο του νησιού παρά να κάτσει στην ταβέρνα της παραλίας. Σε αντίθεση με τον κ. Καραμανλή ο κ. Παπανδρέου θέλει να ταξιδεύει στο εξωτερικό, είναι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και νιώθει εξαιρετικά άνετα με τους ξένους ηγέτες και τις διεθνείς προσωπικότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι προχθές εν μέσω προεκλογικής περιόδου «πετάχτηκε» για δύο ημέρες στο Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ για να μιλήσει στη σύνοδο του G20 και να καταθέσει μια πρόταση για την αλλαγή του παγκόσμιου συστήματος οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης με στόχο τον περιορισμό των ανισοτήτων. Την ίδια ημέρα ο κ. Παπανδρέου πήγε στο μουσείο μοντέρνας τέχνης της Νέας Υόρκης καλεσμένος σε δεξίωση από τον πρώην πρόεδρο Κλίντον.

Oι φίλοι του κ. Καραμανλή είναι κομματικά στελέχη της ΝΔ και τους περισσότερους τους γνωρίζει από την ΟΝΝΕΔ Κολωνακίου και Θεσσαλονίκης. Μεταξύ των φίλων του κ. Παπανδρέου περιλαμβάνονται διεθνείς προσωπικότητες όπως ο ινδός νομπελίστας οικονομολόγος Αμάρτια Σεν και ο καταλανός πολεοδόμος Τζουζέπ Ασεμπίλιο με το προσωνύμιο «ο θεωρητικός μπουλντοζιέρης», ο οποίος άλλαξε την όψη της Βαρκελώνης.

Ο κ. Καραμανλής είναι πολύ κοντά στον μέσο Ελληνα, ο κ. Παπανδρέου θέλει να αλλάξει τον μέσο Ελληνα. Ο κ. Καραμανλής εθεωρείτο δυναμικός, αλλά το χαρακτηριστικό της διακυβέρνησής του ήταν η αδράνεια. Τον κ. Παπανδρέου δεν τον έχουμε δει να κυβερνά. Ο κ. Καραμανλής διατυμπανίζει ότι δεν φοβάται το πολιτικό κόστος, αλλά δεν τόλμησε ούτε να επανιδρύσει το κράτος ούτε να διώξει τους πολιτικούς του φίλους όταν ενεπλάκησαν σε σκάνδαλα. Ο κ. Παπανδρέου διέγραψε πολλά κορυφαία στελέχη του ΠαΣοΚ συμπεριλαμβανομένου του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη και κέρδισε σε σκληρή μάχη την ηγεσία του κόμματος από τον Ευ. Βενιζέλο. Σε αδρές γραμμές αυτές είναι οι δύο προσωπικότητες που καλούμαστε να ψηφίσουμε. Διαλέγουμε και παίρνουμε.

gnikolo@dolnet.gr

Κουκουλοφόροι

"Ο Έλληνας πολίτης δεν κρύβει τα χαρακτηριστικά του και δεν φοβάται να δείξει το πρόσωπό του" - Νίκος Δένδιας, υπουργός Δικαιοσύνης, 17 Μαρτίου 2009.

http://pitsirikos.blogspot.com/

Debate

«Κατάκτηση της Δημοκρατίας» θεώρησαν κάποιοι το debate μεταξύ των δύο διεκδικητών της πρωθυπουργίας. Ειλικρινά δεν μπορώ να βρώ κανένα λόγο για να συμφωνήσω με την άποψη αυτή, εκτός αν όλοι θεωρούμε ότι μέχρι χθες ήμασταν κάτοικοι κρατιδίου της κεντρικής Αφρικής, όπου ο όποιος διεκδικητής της εξουσίας το μόνο που έχει να κάνει για να πάρει τα ηνία στα χέρια του είναι να καθαρίσει γρήγορα αλλά παραδειγματικά τον προηγούμενο αρχηγό. Νομίζω ότι αφού τη γλίτωσε ο Ανδρέας από τον Μητσοτάκη, δεν χρειάζεται να φοβάται κανείς άλλος.

Από εκεί, μέχρι του σημείου να θεωρούμε «κατάκτηση» την κοροϊδία που το πολιτικοδημοσιογραφικό σύστημα ονόμασε debate, η απόσταση είναι τόση όσο της Αλέκας από την κοινή λογική. Οι δύο υποψήφιοι πρωθυπουργοί ξιφουλκούσαν στον αέρα χωρίς ούτε μια φορά να διασταυρώσουν πραγματικά τα ξίφη τους και έλεγαν την μία κοινοτοπία πίσω από την άλλη προκαλώντας νύστα και απέχθεια σε όσους τους παρακολούθησαν.

«Κατάκτηση της Δημοκρατίας» θα ήταν μια τέτοια συζήτηση αν ο δημοσιογράφος δεν εκτελούσε χρέη τροχονόμου και χρονομέτρου αλλά συμπλήρωνε τις ερωτήσεις, αν υπήρχε κοινό (όχι κομματικοί χειροκροτητές) που θα μπορούσε να παρέμβει και αν οι αρχηγοί πίστευαν κάποτε ότι δεν απευθύνονται σε ανεγκέφαλους ιθαγενείς που μπορείς να τους μαγέψεις κουνώντας πολύχρωμα καθρεφτάκια, αλλά σε σκεπτόμενους πολίτες. Έτσι, θα είχαμε μια κάποια ελπίδα να απαντήσουν σε καμία ερώτηση αντί να παίζουν συνεχώς με τις ίδιες χιλιοειπωμένες ατάκες.

Είναι τουλάχιστον υποτιμητικό για τους πολίτες να βλέπουν τα κόμματα να υποκρίνονται ότι είναι καταχαρούμενα με αυτό το θλιβερό «σώου δημοκρατίας», να μετράνε νίκες και ήττες στα σημεία, ενώ στην ουσία ήταν και οι δύο αρχηγοί πιο θλιβεροί από ποτέ. Ο ένας με γλωσσικό τικ το «αυτό είναι η αλήθεια» λες και τον είπαμε ψεύτη και ο άλλος με την «πράσινη ανάπτυξη» ως πλασιέ «ταμιφλού» για την γρίπη της ελλαδίτσας. Είναι υποτιμητικό και για τους ίδιους τους πολιτικούς αρχηγούς να μπαίνουν σε μια δημόσια συζήτηση, από την οποία οι πολίτες έχουν μεγάλες προσδοκίες, με μόνο γνώμονα να μην κάνουν «γκάφα» - ας μου εξηγήσει κάποιος παρακαλώ τι σημαίνει αυτό - και αντί να αναπτύξουν τα επιχειρήματά τους να παίζουν πολιτικό κατενάτσιο και να αρνούνται να απαντήσουν ευθέως ακόμα και πρέπει να πουν απλά το όνομά τους.

Έλλειπαν οι απαντήσεις, έλλειπαν οι ξεκάθαρες κουβέντες, οι πολιτικές, οι λύσεις, οι ιδέες. Έλλειπαν οι λόγοι που θα έκαναν κάποιον αναποφάσιστο να κάνει τον κόπο να πάει στην κάλπη στις 4 του Οκτώβρη. Διότι, βεβαίως, όλο το νταβαντούρι ουδόλως γίνεται για τις βαμμένες στρατιές με τα πλαστικά σημαιάκια που και τον Καρβέλα να τους βάλουν υποψήφιο θα πάνε να τον ψηφίσουν. Γίνεται για να πείσουν όσο μπορούν περισσότερους από τη δεξαμενή των «δύσκολων» ψηφοφόρων. Αυτών που μάλλον δυσαρέστησαν περισσότερο με την παρουσία τους στο debate.

Γ.Γ

από το http://twitpic.com/iyt3y