Σοσιαλδημοκρατία ή βαρβαρότητα

Στων αδελφών τη μοιρασιά

μας έπεσ' ο κλήρος ο λειψός

η πετροκόλλητη σαγή

και το ζακόνι των φιδιών

ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ (Άξιον Εστί)

Του Κώστα Γερονικολού

Η επικοινωνιακή ομάδα του ΠΑΣΟΚ απέφυγε να χρησιμοποιήσει, σε αντίθεση με τις Ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου, το επιχείρημα "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" σ' αυτή την προεκλογική μάχη. Ίσως γιατί δεν κατόρθωσαν ο Πρόεδρος και τα στελέχη του Κινήματος να το " περάσουν" στα πλατειά λαϊκά στρώματα, αλλά ίσως και γιατί φοβήθηκαν ότι η επαναφορά του θα έδινε την αφορμή για μια προσπάθεια επανασυσπείρωσης της λαϊκής βάσης της Νέας Δημοκρατίας. Προσπάθησαν, οπωσδήποτε, χωρίς να προκαλέσουν και με άλλα λόγια να το περάσουν στον Έλληνα πολίτη και κυρίως στους εργαζόμενους και τους μικροσυνταξιούχους, αποφεύγοντας , αυτή τη φορά τη χρήση "επικίνδυνων", για τα σημερινά δεδομένα, ορολογιών, όπως "Σοσιαλισμός, Βαρβαρότητα, κόκκινη Ρόζα, Σπαρτακιστές, κοινωνική επανάσταση". Είναι, βλέπεις, και το πως θα εκτιμήσουν κάτι τέτοιες αναφορές οι παιδονόμοι των Βρυξελλών. Ο άθλιος πράκτορας του τραπεζοπιστωτικού και πολυεθνικού κεφαλαίου Μπαρόζο και ο θλιβερός απολογητής της εξαθλίωσης των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, "πούρος Σοσιαλιστής" Άλμούνια.

Ας μη γελιόμαστε, σ' αυτή την εκλογική αναμέτρηση δεν κρίνεται το ύψος του εξωτερικού δανεισμού ή το ποσοστό του δημοσιονομικού ελλείμματος. Αυτά προϋπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν και στην ελληνική και τις άλλες οικονομίες και η ζωή θα συνεχίζεται. Κι ας αφήσουν οι απολογητές των Μάαστριχτ και των άλλων νεοφιλελεύθερων δογμάτων τα κροκοδείλια δάκρυα. Η όλη τους λογική αποσκοπεί στην ακόμα παραπέρα συρρίκνωση των λαϊκών εισοδημάτων, στην εξαθλίωση των εργαζόμενων και των συνταξιούχων και στη μεγιστοποίηση των κερδών του αδηφάγου κεφαλαίου.

Θυμάμαι ότι πρέπει να ήταν στις αρχές της δεκαετίας του '90, που ο Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε, παραβρέθηκε σε μια φιλική σύναξη κι εκεί, ανάμεσα τυρού και αχλαδίου , που λένε, η συζήτηση στράφηκε σε θέματα διεθνούς οικονομικής πολιτικής. Τότε ήταν που άκουσα για πρώτη φορά να κάνει αναφορά στη θεωρία της κοινωνίας των δύο τρίτων. Κάτω από τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την ασυδοσία του διεθνούς κεφαλαίου, η παγκοσμιοποίηση των διεθνών οικονομιών θα δημιουργήσει νέα πολιτικοοικονομικά δεδομένα. Η νέα τάξη πραγμάτων, υποστήριζε, τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου, θα οδηγήσει στην κατάρρευση των κατεστημένων πολιτικοκοινωνικών δομών και στην οικονομική και κοινωνική περιθωριοποίηση των δύο τρίτων του ενεργού πληθυσμού, ο οποίος θα εξαναγκαστεί να βιώνει κάτω από τα αποδεκτά όρια της φτώχειας. Ενώ το υπόλοιπο ένα τρίτο θα απομυζά τον πλούτο και χρόνο με το χρόνο θα διευρύνει δραματικά την ανισοκατανομή προς όφελος του.

Για να πω την αλήθεια, αφού δεν είμαι και τόσο δυνατός στα οικονομικά, σκέφτηκα, τότε, ότι ο "Γέρος" είχε ψιλορετάρει και μιλούσε για εντελώς θεωρητικά και εξωπραγματικά πράγματα. Σε μια εποχή που η ευδαιμονία κυριαρχούσε στην ελληνική κοινωνία, κάτι τέτοιες "προφητείες" αντηχούσαν περίεργα στ' αυτιά μας.

Πέρασαν τα χρόνια κι ήρθαν αλλοτινοί καιροί.

Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο, το κακό αβγάταινε. Πρώτα ήρθαν τα συνεχή και αλλεπάλληλα χρόνια λιτότητας και καταβαράθρωσης του εισοδήματος των εργαζομένων και των συνταξιούχων, με παράλληλη εκτίναξη στα ύψη του κόστους διαβίωσης. Η ακρίβεια, ακόμα και στα είδη πρώτης ανάγκης, όπως είναι τα τρόφιμα, αλλά και στις υπηρεσίες υγείας και παιδείας, πήρε ανεξέλεγκτη μορφή και οδήγησε στη φτώχεια και τη μιζέρια την πλειοψηφία των ελληνικών οικογενειών.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, ακολούθησε η βαρβαρότητα του εργασιακού Μεσαίωνα.

Ο, τι με κόπο, πόνο, αγώνες και πολύ αίμα είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι στη διάρκεια του 20ου αιώνα, σωριάστηκαν σε ερείπια.

Καταργήθηκαν, με ντιρεκτίβες, αμφιλεγόμενες αποφάσεις και ψηφίσματα αυτού ακόμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η 8ωρη εργασία, η εβδομάδα των 38 ωρών, η υποχρεωτική ασφάλιση των εργαζομένων, η 35ετία εργασίας, με αύξηση των ορίων ηλικίας για αποχώρηση από την εργασία, η προστασία της μητρότητας, η θεσμοθέτηση της 4ωρης και στην πράξη ανασφάλιστης εργασίας, το δουλοκτητικό καθεστώς της ενοικιαζόμενης εργασίας, το μπλοκάκι προσφοράς εργασίας χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα του εργαζόμενου και το άκρον άωτον η χειραγώγηση των νέων ανθρώπων που βγαίνουν στην αγορά εργασίας με τα περίφημα προγράμματα "στέιτζ".

Η πλήρης κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και κάθε έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης.

Την ίδια ώρα τα κέρδη των μεγάλων πολυεθνικών εταιριών, καθώς και του χρηματοπιστωτικού συστήματος εκτινάζονται στα ύψη και στο Χρηματιστήριο της Αθήνας οι κερδοσκόποι, οι αεριτζήδες και τα λαμόγια της λεγόμενης "ελεύθερης οικονομίας", ανοίγουν σαμπάνιες στην υγεία των κορόιδων.

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται το αληθινό διακύβευμα των μεθαυριανών εκλογών. Είναι αποφασισμένος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να τερματίσει την κατηφορική πορεία προς τη Βαρβαρότητα. Να θέσει τέρμα στον εργασιακό Μεσαίωνα; Είναι διατεθειμένος να αντιπαραταχθεί στους Ευρωπαίους και ντόπιους απολογητές της λογικής της "ελεύθερης αγοράς";

Και για να είμαστε αντικειμενικοί, ο κατήφορος προς τη βαρβαρότητα του εργασιακού Μεσαίωνα, δεν ξεκίνησε από τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας του Κώστα Καραμανλή. Είχαν προηγηθεί τα φυντάνια της τελευταίας εκσυγχρονιστικής περιόδου της κυβέρνησης του αλήστου μνήμης Κώστα Σημίτη. Όταν ήλθαν οι Νεοδημοκράτες παρέλαβαν τη σκυτάλη, από τους Γιάννους, Χριστοδουλάκηδες κι άλλους εχθρούς του λαού και δεν άφησαν τίποτα όρθιο.

Σε ανύποπτο, ως προς τις σημερινές συγκυρίες, χρόνο ο Γιώργος Παπανδρέου έδειξε ότι κατέχει το πρόβλημα και θέλει να το αναδείξει και να προσπαθήσει , τουλάχιστον, να σταματήσει τον κατήφορο προς τον εργασιακό Μεσαίωνα και τον εκβαρβαρισμό της κοινωνίας μας.

Μπορεί το σύνθημα "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" να τέθηκε για λόγους προεκλογικών σκοπιμοτήτων στο περιθώριο, τα πραγματικά, όμως, προβλήματα που έχει δημιουργήσει στην ελληνική κοινωνία η προσπάθεια εκβαρβαρισμού των κοινωνικών σχέσεων που διέπουν τον ιστό της χώρας μας, αναδείχθηκαν τόσο από τον Γιώργο Παπανδρέου, όσο και από τους στενούς συνεργάτες του, που από μεθαύριο θα κληθούν να κυβερνήσουν τον τόπο.

Βέβαια, για να κρατήσουμε και κάποια στοιχεία ρεαλισμού, αφού ο όρος" Σοσιαλισμός" από χρόνια τώρα κινείται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, καλό είναι να μεταλλάξουμε τη ρήση της Ρόζας Λούξεμπουργκ και να την αποδώσουμε στα νεοελληνικά ως :

"Σοσιαλδημοκρατία ή Βαρβαρότητα"?

Κάτω απ' αυτές τις προϋποθέσεις, κάτι πιο χειροπιαστό μπορεί να προκύψει. . . .